اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

در کوچه ی لیلاست که جان ها نمی ارزد

آزردگی از زخم زبان ها نمی ارزد

هم صحبت موسی شدی؛ هم دم چوپان

کی گفته مناجات شبان ها نمی ارزد

وقتی که نباشد دل تو با دل مهمان

تکریم و بفرما و بمان ها نمی ارزد

یا رب اگر این اشک سحر زود نبخشد

بی خوابی و این آه و فغان ها نمی ارزد

ما را ضرر این است که این بار بماند

درهم نخری سود و زیان ها نمی ارزد

در قحط خریدار چه کسبی چه متاعی؟

بی مشتری اجناس دکان ها نمی ارزد

باید که مرا کعبه به مقصود رساند

بی وصل که این سنگ نشان ها نمی ارزد

بخشید نگاهت همه را اول این ماه

پس دلهره ی دل نگران ها نمی ارزد

این چرب زبان بودن ما از سر عشق است

از ترس که این گونه زبان ها نمی ارزد

وقتی که جوارح همگی روزه نباشند

این بستن لب ها و دهان ها نمی ارزد

گر یاد محرم نکنم با لب تشنه

لب تشنگی این رمضان ها نمی ارزد

خوب است که همراه دعا روضه بخوانم

بی نام حسین اشک روان ها نمی ارزد

با روضه ی گودال دل فاطمه خون شد

وقتی که به همراه سری شمر برون شد

غیر از تو ای خدا به کسی رو نمی زنم

جز در مقام قرب تو زانو نمی زنم

با کشتی شکسته ز امواج معصیت

جز در کرانه های تو پهلو نمی زنم

بعضی مواقع از سر تکرار معصیت

با غافلین درگه تو مو نمی زنم

با این که روسیاه ترین خلق عالمم

چنگی به غیر نغمه ی «ارجو» نمی زنم

خواهی مرا بری به جهنّم ببر ولی ...

... این را بدان که بانگ هیاهو نمی زنم

این بار اگر ردم نکنی قول می دهم

سنگی دگر به روی ترازو نمی زنم

تنها امید من پسر فاطمه بُوَد

بیهوده دل به این سو و آن سو نمی زنم

امشب دلم کبوتر بام رضا شده

پَر جز هوای ضامن آهو نمی زنم

زهر جفا توان پرش را گرفته بود

مانند مادرش کمرش را گرفته بود

از قافله عشق مرا جا نگذارید
در موج بلا یکه و تنها نگذارید
ما را به شهیدان برسانید دوباره
بر موج دلم حسرت دریا نگذارید

ماه سحر و ذکر و ابوحمزه و توبه است
در ماه خدا، دل سرِ دنیا نگذارید
هنگامه ی توبه است، غنیمت شمریدش
هی توبه از امروز به فردا نگذارید
غیر از در این خانه کجا روی بیاریم
ما را به کسی غیر علی وا نگذارید
خوب است سر سفره افطار به یاد
لب های حسین آب گوارا نگذارید
این حرف خودش روضه ی گودال حسین است
اینقدر نمک بر دل زهرا نگذارید
آهسته تر ای لشکریان، فاطمه اینجاست
اینگونه روی حنجره اش پا نگذارید

وحید محمدی