اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

اشعار ماه رمضان - سید محمد حسین حسینی

خرما و نان و آب و دعا را بياوريد

قدري ز ياد محشر کبري بياوريد

فکر قبولي ام، دل من شور ميزند

شيريني ام کنيد؛ وَ خرما بياوريد

اول سلام بر لب عطشان کربلا

حالا کمي ز تربت آقا بياوريد

تربت درون آب بريزيد تشنه ام

اشکي براي حضرت سقا بياوريد

افطار ميکنيم و فقط گريه ميکنيم

يادي ز کربلاي معلي بياوريد

يک ختم نذر حضرت زهرا نموده ام

يک ذره صوت حضرت مولا بياوريد

اين ماه توبه است براي دلم کمي

العفو آوريد و تمنا بياوريد

شبهاي ارک را به دو عالم نمي دهم

آه اي ملائکه شب يلدا بياوريد

پس تا اذان صبح غزل، وقت باقي است

اشکي براي توبه ماها بياوريد

سید محمد حسین حسینی  

اشعار ماه مبارک رمضان - اشعار مناجات - یاسر مسافر

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت

رفته رفته دل ربود از من  خدایم را گرفت

چشمه ی اشکم نمی جوشد چرا علت زچیست

من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت

من به دنبال اجابت ها که نه اما چرا

لذت گوشه نشینی و دعایم را گرفت

بازی دنیاست اگر بی درد و غم بار آمدم

و چه بد شد این دل درد آشنایم را گرفت

روزگاری آرزوی من شهادت بود و بس

بعد آن دوران ، زمان، حال و هوایم را گرفت

در میان قلب خود هر روز زائر می شدم

آه ، شیطان رخنه کرد و کربلایم را گرفت

من بدی کردم ، زمین خوردم ، ولی ارباب بود

که میان روضه هایش دست هایم را گرفت

یاسر مسافر

     بگیر از دل ما ظلمت معاصی را
      غرور و غفلت و کفران و ناسپاسی را
       
      به حق مغفرت و رحمت و خطاپوشیت
      مران ز درگه خود بندگان عاصی را
       
      ببین گناه و تعلق اسیرمان کرده
      به قلبمان بده بال و پرِ خلاصی را
       
      چقدر غافلم از محضر امام زمان
      ببار نور یقین و ولی شناسی را
       
      کنار گریه کنان حسین فاطمه ات
      به روی ما بگشا باب اختصاصی را
       
      بگیر هر چه که داریم، زندگیمان را
      ولی مگیر شبی خیمۀ مراثی را
       
      یوسف رحیمی

بـه غفلـت رفـت عمـر نـازنینم

هـوای نفس، گشتـه هـم‌نشینم

به جای آنکه پـا برعرش کوبم

گنــه کوبیــد بـر خـاک زمینم

گناهـانم شــده ســـد نگاهـم

کـه حتـی پـیش پایـم را نبینم

همه از جرم خود شرمنده گشتند

مـن از عفـو الهــی شـرمگینم

گنــه روی گنــه در آستــانت

خطـا پشـت خطــا در آستینم

دو دست آلوده، دو چشمِ گنهکار

دو کاتـب در یسـار و در یمینم

همـاره تـو مـرا هشـدار دادی

همیشه بـود شیطان در کمینم

ببخشـی یا نبخشـی، شرمسـارم

بسـوزی یا نسـوزی، مـن همینم

از آن تـرسم کـه فـردای قیـامت

گناهــانم شــود نــقش جبینـم

به میثم بخش یا رب «میثمت» را

کـه مــداح امیــرالمؤمنینم

        خراب آمده ام تا کنی تو آبادم
      هزار شکر نگفتند ز چشمت افتادم
       
      خراب باده ی عَفوم، ببخش رسوا را
      مُقِّر و مُعترفم از هزار بیدادم
       
      مدد نمیشوم آقا به غیر دستانت
      بگیر دست مرا با تمام ایرادم
       
      بدون وجه تو سوگند سخت محتاجم
      که هرچه آبرویم داده ای ز کف دادم
       
      من از عِقاب تو سوی خودت گریزانم
      گناه میکنم و باز میکنی یادم
       
      همیشه بنده ی دربست خود صدایم کن
      خدا نکرده نکن از اطاعت آزادم
       
      اگرچه سوی تو آلوده دامن آمده ام
      ولی به اسم تو سوگند پاک بنیادم
       
      میان این همه مهمان بعید میدانم
      که مفتضحم بکنی در میان افرادم
       
      نشاندی ام به کنار خداییان اما
      هزار مزه ندارد سکوت و فریادم
       
      به زیر بال خود افتاده بودم اما زود
      رسید دست عطای کسی به فریادم
       
      سحر گشود به رویم تمام دردها را
      دمی که ناله رب الحسین سر دادم
       
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دوم ماه رمضان92

گناه می چکد از سقفِ اعتقادِ گِلینم

میان این همه سنگ بنا خراب ترینم

سوار ناقه ی معراجم و عروج ندارم

به گِل نشسته تقلای پای آهِ حزینم

تنیده پیچکِ عصیان به دور ساقه ی زردم

نشسته آفتِ تردید، روی برگ یقینم

نه آسمانِ بزرگی نه یک ستاره ی روشن

نه هیچ دستِ بلندی که خوب ماه بچینم

به شکلِ ظاهری ام هیچ اعتماد نشاید

دچار زلزله ای سخت گشته کوهِ یقینم

اشعار مناجات - ماه مبارک رمضان

  سفره ی اشک مرا قابل مهمانی کن

  در قدمگاه دلم قصد چراغانی کن

  حضرت دوست مرا معتکف یادت کن

  نعمت قرب به این سائلت ارزانی کن

  مثل خورشیدی و نور کرمت کم نشود

 به گدا از در شاهانه ات احسانی کن

  کعبه ی ذکر تو را مُحرم حج سحرم

  به منایم ببر و نیت قربانی کن

  خاطر مثل گلت کاش مکدر نشود

  نظر لطف بر احوال پریشانی کن 

 دوش در بین مناجات به من می گفتی

  ای پسر پیر شدی ترک هوسرانی کن 

 روزه و ذکر و نماز تو به دردی نخورد 

توبه مردانه از این طرز مسلمانی کن 

 گریه و ناله و اندوه ندارد سختی

به عمل رو کن ، آنگاه دادخواهی کن

** 

اشعار ماه مبارک رمضان - مناجات با خدا 

 فعل مرا دیدی ولی چیزی نگفتی

 بنده همان بنده ، خدا مثل همیشه

 از ما توسل از تو لطف و دست گیری

 آقا همان آقا ، گدا مثل همیشه

 #

ممنون از اینکه دست ما را رو نکردی

 مثل همیشه باز هم ستار بودی

 چه خوب شد در معصیت مرگم

 نیامد ممنون از اینکه باز با ما یار بودی

 #

با این گناهانی که من انجام دادم

 باور نمیکردم که دستم را بگیری

 تو آنقدر لطف و کرامت پیشه ای که

 روزی هزاران بار توبه می پذیری

 #

جامانده بودم تو مرا اینجا رساندی

 من خواب بودم تو مرا بیدار کردی

 وقت سحرهای مناجاتت نبودم

آن شب به جای من تو استغفار کردی

 #

 آن قدر خوبی ِ مرا گفتی به مَردم

 آن قدر که حتی من خودم هم باورم شد

 آه ای کرامت پیشه دیدی آخر کار

 این مهربانی های تو دردسرم شد

 #

هر چند از دست خودم دلگیرم

 اما احساس دلتنگی در این شب ها نکردم

 سوگند بر سجاده ی خانم رقیه

من مهربان تر از خودت پیدا نکردم

      آمدم تا كه از اين وضع نجاتم بدهي
      از عذابت برَهاني و براتم بدهي
       
      تو غَني هستي و من از همه محتاج ترم
      مستحق نيستم آيا كه زكاتم بدهي؟
       
      كرم توست كه آورده مرا تا اينجا
      پس فقط دست خودِ توست ثباتم بدهي
       
      ديدي اين نفْس چه بازيچه‌ي شيطانم كرد؟!
      آمدم خاتمه‌اي بر هَمَزاتم بدهي
       
      خيلي از سختيِ جان كندنِ خود مي‌ترسم
      دارم امّيد نجات از سَكَراتم بدهي
       
      تو اگر اشك دهي گريه كنم نذر حسين...
      چه نيازي‌ست دگر آب حياتم بدهي
       
      قصه‌ي زندگي‌ام را برسان تا اينكه...
      مرگ را در سفري به عتباتم بدهي
       
      علي صالحي

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر

مشکل گشای هرچه گرفتار یا مجیر

از من تمام عمر گنه دیدی و گنه

شرمنده ام از این همه تکرار یا مجیر

از بس که تو ندیده گرفتی گناه من

بر معصیت نموده ام اصرار یا مجیر

دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن

 ای بهترین پناه منِ زار یا مجیر

بالاترین عذاب برایم جدایی است

 کی می رسد زمانۀ دیدار یا مجیر

قربان دست های تو یا ایها الطبیب

 دستی بکش بر این دل بیمار یا مجیر

گر دیر حاجتم بدهی قهر می کنم

 ناز مرا کشیده ای هر بار یا مجیر

می ترسم از قیامت و از دوری حسین

 برگ امان به من بده از نار  یا مجیر

دستِ خودم که نیست، لبم تشنه می شود

هستم به یاد تشنگی یار یا مجیر

تا کربلای حضرت ارباب پر کشم

 با یک سلام لحظۀ افطار یا مجیر

خواهم که بی حجاب تماشا کنم تو را

 در تحت قبۀ حرم  یار یا مجیر

آیا شود فدای علی اکبرم کنی

 پایین پای حضرت دلدار یا مجیر

امشب جواب سوز و نوای مرا بده

 دیگر برات کرب و بلای مرا بده

    خجالتم نده و عاصی ام خطاب مکن
      نده جواب مرا ...لااقل جواب مکن
       
      صدا بزن که سحرها کمی بلند شوم
      مرا به وقت مناجات غرق خواب مکن
       
      همیشه خواسته هایم برای نفسم بود
      دعای من که دعا نیست مستجاب مکن
       
      همین که ترس برم داشته خودش کافیست
      تو با عتاب دلم را پر اضطراب مکن
       
      عتاب کردن تو بدتر از جهنم هاست
      جهنمم ببر اما دگر عتاب نکن
       
      چقدر جار زدم من که دوستم داری
      بیا مقابل مردم مرا خراب مکن
       
      خودت اجازه نده بعد از این گناه کنم
      زیاد روی من و توبه ام حساب مکن
       
      اگر که عبد نبودم نجف نمیرفتم
      مرا به خاطر شاه نجف عذاب مکن
       
      سوا مکن که همه با همیم جان حسین
      همه غلام حسینیم انتخاب مکن
       
      علی اکبر لطیفیان

عبد فراری‌ام به درت باز آمدم

اقرار می‌کنم که گنهکارم و بدم

اعلان صلح و آشتی از جانب تو بود

باور نمی‌کنم که بخوانی کنی ردم

سنگینی گناه ز پایم فکنده است

جز تو که دست گیرد و جز تو که بخشدم

ای وای من که چون به درت توبه می‌کنم

سرمی‌زند دوباره گناه مجددم

با آنکه عهد خویش شکستم هزار بار

این دفعۀ هزار و یکم باز آمدم

خواهی ببر به دوزخ و خواهی ببر بهشت

من عاشق محمد و آل محمدم

معبود من! چگونه بسوزی در آتشش

دستی که من به دامن آل علی زدم؟

ره دور و لرزه بر قدم و قبر پیش رو

در زیر کوه‌های گنه خم شده قدم

سرمایۀ گداست همان دست خالی‌اش

من آمدم گدایی و خالی بود یدم

«میثم» که نیست در خور بخشش گناه او

بخشی مگر به حیدر و زهرا و احمدم

اشعار ماه مبارک رمضان - علی اکبر اطیفیان

همیشه گدایی که آقا ندارد

سر سفره ی هیج جا " جا ندارد

بدون تعارف زدن سفره خوب است

کرم خانه اصلا بفرما ندارد

تقلا مکن تا مچم را بگیری

گنهکار که بوق و کرنا ندارد

بیا پیش مردم مگو که چه کردم

خجالت کشیدن تماشا ندارد

تو ناراحتی که چرا پشت کردم

بیا خب بزن اینکه دعوا ندارد

همین جا بزن آخرت را رها کن

برای تو اینجا و آنجا ندارد

مکش بر رخ من ببر آتشت را

برای کسی که علی را ندارد ....

....سر سفره ی رحمت تو خدایا

کسی جا ندارد که زهرا ندارد

بگو  روزی ام کربلا نیست  ـ  اینکه

نیازی به امروز  و فردا ندارد

علی اکبر لطیفیان

اشعار ماه میارک رمضان - مناجات - محمد فردوسی

هلال ماه خدا 

امشب هلال ماه خدا شد حلال من

یعنی که پر ز می شده جام وصال من

چندی بود که منتظر ماه رحمتم

شکر خدا که ماه خدا شد حلال من

خوان کرامتی که خدا پهن کرده است

برده ز چهره گرد و غبار ملال من

لایق به درک وصل تو اصلاً نبوده ام

زیرا ندارد از تو نشانی مقال من

از کثرت گناه و معاصی ام ای خدا

خشکیده آب چشمه ی چشم زلال من

غفلت مرا به وادی عصیان کشانده است

بی یاد تو گذشته همه ماه و سال من

بال و پرم شکسته ببین ای شکسته بند

یا ایها الکریم نظر کن به حال من

بار گناه شاخه ی دل را شکسته بود

از لطف تو جوانه زد امشب نهال من

یا رب به آبروی حسینت مرا ببخش

مهر حسین ز روز ازل شد نوال من

اذن سفر به کرب و بلا روزی ام نما

طوف حریم او شده خواب و خیال من

محمد فردوسی 

       
      شب ها که گرم اشک و مناجات می شویم
      قدری شبیه مادر سادات می شویم
       
      از نور فاطمه به سحر فیض می بریم
      تا معتکف به کنج خرابات می شویم
       
      ما آمدیم تا که گرفتارمان کنی
      زلفی نشان دهی همه اثبات می شویم
       
      لب وا نکرده برگه ی عفو تو می رسد
      از این همه گذشتن تو مات می شویم
       
      این نفس ، دست از سر ما که نمی کشد
      در عمر خویش خرج مکافات می شویم
       
      ذکر "علی علی" است که آزادمان کند
      وقتی اسیر دام بلیات می شویم
       
      حق من است تا بزنی ام ، نمی زنی
      با چشم رحمت تو مراعات می شویم
       
      با روضه ی حسین ز بس گریه می کنیم
      غافل ز عرض کردن حاجات می شویم
       
      هر چه صلاح ماست به کشکول مان بریز
      ورنه گدا به شیوه ی عادات می شویم
       
      در پیش روزی است که انگشت بر دهان
      حسرت نصیب از این همه اوقات می شویم
       
      باور نمی کنیم که با بودن حسین
      در آتش عذاب مجازات می شویم
       
      تا مرگ ما رسد ، علی از راه می رسد
      آماده پس برای ملاقات می شویم
       
      رضا رسول زاده