اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

      به هربهانه دلم میل یاردارد و بس
      هوای دیدن روی نگارداردو بس
       
      جوانیم شده رنگ خزان ز هجرانت
      به وصل روی تو عاشق بهاردارد و بس
       
      مزن به رویم اگردست من شده خالی
      مکن گله که : غلامم شعاردارد و بس
       
      اگر زمانه به طعنه ردم کندغم نیست
      که نوکرت دوجهان با تو کار دارد و بس
       
      کرم نما و قدم رنجه کن در این دل ما
      که باغ ما دو روان چشمه ساردارد و بس
       
      تمام هستی من مایه سوز عشق تو شد
      ولی دوباره هوای قماردارد و بس
       
      دگربه آینه دل تو را نمیبینم
      که صحن آینه گرد و غبار دارد و بس
       
      خدا بدون رضایت مرا نمیخواهد
      گدا به نام کریم اعتبار دارد و بس
       
      زمین کرببلا وعده گاه نوکر هاست
      که درحریم حسین دل، قرار دارد و بس
          
      قاسم نعمتی

      وقتی اسیر سفره افطار می شوم 
      غافل زطعم جلوه دلدار می شوم
       
      بعد از اذان مغرب و یک روز روزه دار
      پر تا گلو شبیه یک انبار میشوم
       
      چون کوهی از جهالت و ناشکری و ریا
      بر شانه های ماه خدا بار می شوم
       
      روزه سپر به آتش قهر خدا و من
      از قهر روزه مشتری نار می شوم
       
      آخر چه روزه است به جای سبک شدن
      نفسم جلو گرفته و پروار می شوم
       
      آخر چه روزه است که جای خضوع از آن
      جرات گرفته به دیگران هار می شوم
       
      آخر چه روزه است تهی از صداقتم
      ظاهر فریب و گشته و مکار می شوم
       
      روز آبروی روزه بریزد ز کرده ام
      شب سر شکسته محفل ابرار می شوم
       
      وقتی که شهرت است فقط نیت دلم
      ذلت پذیر گشته خود آزار می شوم
       
      در خواب غفلت آه اگر زندگی گذشت
      پیک اجل صدا زده بیدار می شوم
       
      گاهی که شور سینه زنی جان ببخشدم
      از نو اسیر خدعه اغیار می شوم
       
      با این همه قصور به امید فاطمه‌م
      مهدی اگر بخواهد از انصار می شوم
       
      آری مسیح فاطمه گر یاریم کند
      گر چه بدم غلام علمدار میشوم
       
      شاعر پیدا نشد 

مناجات با خدا

خواهش مسکین کند لطف و عطا را بیشتر

 می‌کشد اهل کرم، ناز گدا را بیشتر

هر چه من آلوده گشتم پرده‌پوشی کرده‌ای

 هر چه من بد کرده‌ام، کردی مدارا بیشتر

من خبر دارم که مشتاق نوای بنده‌ای 

 دوست داری بندگان مبتلا را بیشتر

از سر احسان تو شد آرزوهایم زیاد

 سفره‌ی رنگین نماید اشتها را بیشتر

تا سر و کارم به اهل معصیت افتاده است

 قسمتم شد غفلت و کردم خطا را بیشتر

این منم حالا که پیش روی تو افتاده‌ام 

 خوب‌تر باشد ببینی زیر پا را بیشتر

خودنمایی هم درِ این خانه دارد قیمتی

 می‌خرد اما گدای بی‌ریا را بیشتر

بس که امر معصیت راه نگاهم بسته است 

گم نمودم جلوه‌ی نور خدا را بیشتر

همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز

شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهه آخر ماه اول راه سحر است

بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

عیب چشم است اگر اشک ندارد،ور نه

سر این سفره ی تو حال و هوا مانده هنوز

کار ما نیست به معراج تقرّب برسیم

یا علیّ دگری تا به خدا مانده هنوز

گوئیا سفره ی او دست نخورده مانده است

او عطا کرد، ولی باز عطا مانده هنوز

گریه ام صرف تهی بودن اشکم نیست

دستم از دامن محبوب جدا مانده هنوز

وای بر من که ببینم همه فرصت ها رفت

باز در نامه ی من جرم و خطا مانده هنوز

یک نفر بار زمین مانده ی ما را ببرد

کس نپرسید که این خسته چرا مانده هنوز

هر قدر این فتنه گری رنگ عوض کرد ولی

دل ما مست علی، شکر خدا مانده هنوز

تا که در خوف و رجائیم توسل باقی است

رفت امروز ولی روز جزا مانده هنوز

هر چه را خواسته بودیم، به احسان علی

همه را داد، ولی کرب و بلا مانده هنوز

علی اکبر لطیفیان

    مانده در درد و رنج... درمانده
      با دلی پرگناه آمده ام
      این منم ؛ بنده ای خطاکارم
      خسته و روسیاه آمده ام
      **
       این منم آنکه بعد مدت ها
      عقل او یادی از جنون کرده
      نوکری بد که با گناهانش
      قلب ارباب خویش خون کرده
      **
       داد و فریاد میزنم اینجا
      تا که شاید توجهت را جلب 
      بس که کردم گناه آخرسر...
      ...اندک اندک شدم قسی القلب
      **
      سفره گسترده و برای من
      لقمه ای از کرم نمی آید
      اشک من توی چشم زندانی ست
      در دعا گریه ام نمی آید
      **
      سائلان را ز خانه رد کردن
      تو خودت گفته ای که ننگین است
      دست من سوی تو دراز شده
      ما گدائیم، شغلمان این است
      **
      هرچه کردی گناه بود ای دل!
      گاه با نیت ثواب اما...
      آبرویم چو آب از کف رفت
      خانه ات... خانه ات خراب اما...
      **
       من کبوتر ... سپید.... زاده شدم
      که مرا غرق در سیاهی کرد
      مهربان! با تمام این اوصاف
      با من خسته دل چه خواهی کرد؟
       
      پیمان طالبی

      لحظه ها میل بندگی دارند
      وقت  ادعیه خوانی دل شد
      چشم را باید  اشک پاشی کرد
      وقت خانه تکانی دل شد
      **
      حال و روز زمین چه دیدنی است
      آسمان رخت نو به تن کرده است
      سالروز تولد ماه است
      چقدر شب ستاره آورده است
      **
      رد پای فرشته ها روی 
      جانماز زمین شکوفا شد
      همه دل تنگ این هوا بودند
      غنچه ی سـبز ربنا وا شد
      **
      بزم عشقی خدا به پا کرده است
      همه دعوت شدند و مهمانند
      خوش نشینان  سفره ی افطار 
      ریزه خوار بهار قرآنند
      **
      در همین  لحظه های نورانی
      باری از دوش یک نفر بردار
      روزه داری فقط نخوردن نیست
      چون علی کیسه ی سحر بردار
       
      صابر خراسانی

اشعار ماه رمضان - اشعار مناجات - رحمان نوازنی 

 گناه

  با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام

 آه اي خدا ، خودم كمرم را شكسته ام

  نه راه پيش مانده برايم نه راه پس

 پلهاي امن پشت سرم را شكسته ام

  من دانه دانه اشك خودم را فروختم

 نرخ طلايي گهرم را شكسته ام 

 ديگر مرا نشان خودم هم نمي دهند

 آيينه هاي دور و برم را شكسته ام

  دنيا شكست خورده تر از من نديده است

 حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام

   آرام كن مرا و در آغوش خود بگير

حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام 

 راهم بده به باغهاي شجرهاي طيبه

 من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام 

 حالا ببين كه به غير از گدا شدن

 در پيشگاه تو هنرم را شكسته ام

  رحمان نوازنی

اشعار ماه رمضان - مناجات با خدا - احسان محسنی فرد 

 امسال هم چیدی بساط میهمانی

 بال و پرم دادی که گردم آسمانی

   منت نهادی در به رویم باز کردی

 آغوش بگشودی برای همزبانی

  در هر ضیافت خانه ای که پا نهادم

 مانند تو پیدا نکردم میزبانی

   از من چه دیدی دعوتم کردی دوباره

 باور نمی­کردم مرا قابل بدانی  

هرگز به روی من نیاوردی که بودم

 گفتی همین که آمدی از دوستانی

   با یک نگاه کبریایی می توانی

 از چهره ام عرض ندامت را بخوانی

   نادانی ام شد عذر بدتر از گناهم

 آگاه بودم خرج عصیان شد جوانی

  تو خواستی تا من نمک گیرت بمانم

 تو عهد کردی که برای من بمانی

   باعفو خود باید مرا در بر بگیر

ی آخر کریمی تو،خدایی،مهربانی

  من در جوار رحمتت یعنی حسینم

 مانند تو باشد حسینت جاودانی

با بردن نام قشنگ حضرت عشق

روزی افطارم بود صاحب زمانی

تا مظهر فیاض "یا رازق" سه ساله است

دیگر چرا غصه برای لقمه نانی

یارب به موی خاک آلود رقیه

حاشا اگر از درگهت ما را برانی  

احسان محسنی فر

       
      خورشید پشت ابر نشانی به ما بده
      ای ماه مژده رمضانی به ما بده
       
      مثل نسیم صبح از اینجا گذر کن و
      باد صبای مشک فشانی به ما بده
       
      بی کس تر از همیشه رساندیم خویش را
      آواره ایم... جا و مکانی به ما بده
       
      از بس که در پی همه غیر از تو بوده ایم
      از پا نشسته ایم... توانی به ما بده
       
      از سفره ای که وقت سحر پهن می کنی
      مانده غذا و خورده ی نانی به ما بده
       
      "با روضه حسین نفس تازه می کنیم"
      روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده
       
      محمد بیابانی

      رمضان آمد و من آمده ام
      باز هم قید خودم را زده ام 
       
      راه گم کرده ترین بنده منم 
      پیش چشمان تو شرمنده منم 
       
      میزبانی و منم مهمانت 
      لقمه ای اشک بده از خانت 
       
      رمضان آمده با طعم دعا 
      سفره انداخته اند در همه جا 
       
      سر این خوان همه نوع آدم هست 
      شاه اگر هست گدایی هم هست 
       
      عمر یک سال جلوتر رفته 
      از خودم حوصله ام سرفته 
       
      یازده ماه گناه آلودم 
      من همانم که همیشه بودم 
       
      چشم، حقّ بدنم را خورده 
      هر کسی خواست دلم را برده 
       
      خو گرفته است به بن بست خودم 
      طاقتم طاق شد از دست خودم 
       
      سالها در تن خود گم شده ام 
      تاجر سفره ی گندم شده ام 
       
      لحظه هایم به تجارت رفته 
      از کفم این همه فرصت رفته 
       
      مددی من به خودم برگردم 
      جان بگیرم به تنم برگردم 
       
      روسیاهم  خدایا چه کنم ؟
      بی پناهم خدایا چه کنم؟
       
      من بدم شاه ولی بد نکند
      پشت در آمده  را رد نکند
       
      مهدی رحیمی

اشعار مناجات - ماه مبارک رمضان

وقتی اسیر سفره افطار می شوم 

غافل زطعم جلوه دلدار می شوم

بعد از اذان مغرب و یک روز روزه دار

پر تا گلو شبیه یک انبار میشوم

چون کوهی از جهالت و ناشکری و ریا

بر شانه های ماه خدا بار می شوم

روزه سپر به آتش قهر خدا و من

از قهر روزه مشتری نار می شوم

آخر چه روزه است به جای سبک شدن

نفسم جلو گرفته و پروار می شوم

آخر چه روزه است که جای خضوع از آن

جرات گرفته به دیگران هار می شوم

آخر چه روزه است تهی از صداقتم

ظاهر فریب و گشته و مکار می شوم

روز آبروی روزه بریزد ز کرده ام

شب سر شکسته محفل ابرار می شوم

وقتی که شهرت است فقط نیت دلم

ذلت پذیر گشته خود آزار می شوم

در خواب غفلت آه اگر زندگی گذشت

پیک اجل صدا زده بیدار می شوم

گاهی که شور سینه زنی جان ببخشدم

از نو اسیر خدعه اغیار می شوم

با این همه قصور به امید فاطمه‌م

مهدی اگر بخواهد از انصار می شوم

آری مسیح فاطمه گر یاریم کند

گر چه بدم غلام علمدار میشوم

شاعر پیدا نشد

اشعار مناجات - ماه مبارک رمضان - احسان محسنی فرد

سفارش

ز عقده های دل من گره گشایی  کن

دوباره  آمدم ای میزبان عطایی  کن

بهار توبه و غفران رسید الهی شکر

به بنده ها نظر از عفو  کبریایی کن

بهانه جور نمودی که بر درت  آیم

بر آشنای همه ساله هم نوایی کن

سفارش ملک داعی است در این ماه

هر آنچه هستی از این در فقط گدایی کن

بیا و راضی از این عبد بی سراپا باش

بیا و روزی ما را امام رضایی  کن

به خاطر گل روی حسین هم که شده

به عبد عاصی خود باز هم خدایی  کن

بدون روضه مناجات بی اثر باشد

نصیب ما سحری رزق کربلایی کن

سحر نوای امامی غریب می آید

که بر مشام دلم بوی سیب می آید...

احسان محسنی فرد

     از نسیم سحری روح به جانم دادند
      چشمی از خون جگر اشک فشانم دادند
       
      تا شدم هم نفس محفل رندان سحر
      لذت زمزمه و آه و فغانم دادند
       
      باورم نیست که با این همه عصیان و قصور
      ره به مهمانی ماه رمضانم دادند
       
      بهترین وقت ملاقات خدایی است نماز
      فیض دیدار به هنگام اذانم دادند
       
      ضعف روزه ز تن ناقص من رخت ببست
      بهر انجام عبادات توانم دادند
       
      نام آقا نمک سفره ی افطار من است
      کرم حضرت یار است که نانم دادند
       
      هر چقدر دور شدم باز عطایم کردند
      توبه بشکستم و هر بار زمانم دادند
       
      ناسپاسی به سر نعمت حق باعث شد
      که حواله به سرای دگرانم دادند
       
      مانده بودم که کجا درد دل ابراز کنم
      به کرم خانه ی ارباب مکانم دادند
       
      به خدا آرزویی ندارم هیچ دیگر
      حرم کرب و بلا را که نشانم دادند
       
      دلم از روز ازل هست گرفتار حسین
      به غلامی درش نام و نشانم دادند
       
      در همان روز که هر کس ز کسی بگریزد
      از تولای علی برگ امانم دادند
       
      بخداوند قسم شور حسین می گیرم
      روز محشر اگرم اذن بیانم دادند
       
      احسان محسنی فر

   گرچه من پشت درم، راه ندی حق داری 
      گرچه من دربدرم، راه ندی حق داری 
       
      بسكه من اين در و آن در زده ام حالا كه 
      خورده اينجا گذرم، راه ندی حق داری 
       
      همه جا پرسه زدم غير در خانه ی تو 
      حال بشكسته پرم، راه ندی حق داری 
       
      از رفيقان شهيدم به خدا جاماندم 
      حال كه يك نفرم، راه ندی حق داری
       
      گرچه بر سفره تو شاه و گدا مهمانند 
      بسكه من خيره سرم، راه ندی حق داری
       
      بس كه تو شاهد عصيان مني امشب كه
      من گداي سحرم، راه ندی حق داری
       
      به اميدم كه كسي باز شفاعت  بكند 
      طفل شش ماهه مگر باز وساطت بكند
       
      محمود قاسمي

ز عقده های دل من گره گشایی کن

دوباره آمدم ای میزبان عطایی کن

بهار توبه و غفران رسید الهی شکر

به بنده ها نظر از عفو کبریایی کن

بهانه جور نمودی که بر درت آیم

بر آشنای همه ساله همنوایی کن

سفارش ملک داعی است در این ماه

هر آنچه هستی از این در فقط گدایی کن

بیا و راضی از این عبد بی سر و پا باش

بیا و روزی ما را امام رضایی کن

به خاطر گل روی حسین هم که شده

به عبد عاصی خود باز هم خدایی کن

بدون روضه مناجات بی اثر باشد

نصیب ما، سحری رزق کربلایی کن

سحر، نوای امام غریب می آید

که بر مشام دلم عطر سیب می آید

احسان محسنی فر