اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

      سلام ماه مبارک سلام ماه خدا
      سلام ماه پذیرایی خدا از ما
       
      سلام شهر طهورای ساکنان زمین
      سلام چشمه تنزیه عالم بالا
       
      ببین به سوی تو قرآن به دست آمده ام
      سلام شهر تلاوت سلام شهر دعا
       
      به دعوت تو در این میهمانی آمده ام
      وگرنه خاک کجا و زلالی دریا
       
      چقدر سنگ به بالم زدم به دست خودم
      چقدر زخمی ام و پرشکسته ام حالا
       
      شکسته ام که مرا در تلاطمت بکشی
      تو ناز و قهر خودت را نکن دریغ از ما
       
      برای اذن دخولم اجازه می خواهم
      اجازه از علی و یک اجازه از زهرا
       
      به اذن دست بریده به اذن مشک و علم
      به اذن روضه ی چشمان حضرت سقا
       
      رحمان نوازنی

  سفره آماده ،سر سفره گدا آماده
      کرم آماده من آماده خدا آماده
       
      این کرم خانه دو ماه است تدارک دیده 
      قبل مهمان همه جا هست غذا آماده 
       
      اینکه اینجائیم از لطف خود اوست نه من 
      او نخواهد ، نشوم بهر دعا آماده
       
      گر خدا رحم نیارد به من آلوده 
      نفس من هست به انجام خطا آماده
       
      دل بیمار محال است به درمان نرسد 
      مطب آماده دل آماده دوا آماده
       
      بی پرو بال به پرواز رسیدن شدنی است
      بسکه در ماه خدا هست هوا آماده 
       
      توبه بی ذکر علی نیست میسر ولله
      ذکر حیدر بکند قلب مرا آماده
       
      عجبی نیست ببینم در این ماه علی 
      بیشتر از همگان فاطمه را آماده
       
      طلب کعبه در این ماه طواف یار است
      پس چه بهتر که بود کرببلا آماده 
       
      وقت یاری گل فاطمه فردای فرج
      کاش باشیم کنار شهدا آماده
       
      علی اکبر لطیفیان

  همین که از لب ما آه آه می افتد
      طبیب زودتر از ما به راه می افتد
       
      دو روز رفتم و با پای خویش برگشتم
      همیشه کار گدایان به شاه می افتد
       
      کریم بودن و بخشیدنت به جای خودش
      بگو کی از سرِ ما این گناه می افتد
       
      به ما نگاه بینداز که چشم سلطان هم
      گهی به روی غلام سیاه می افتد
       
      هر آن کسی که بدون علی صدا کند
      اگر ز چاله در آید به چاه می افتد
       
      در این بساط که دریا به قطره محتاج است
      نیاز کوه گناهی به کاه می افتد
       
      فدای شاه غریبی که لحظه آخر
      به نیزه تکیه زند و بی سپاه می افتد
       
      فدای شاه غریبی که راس پر خونش
      به پای دخترکی بی پناه می افتد
       
      علی اکبر لطیفیان

 بس‌که به روي شانه‌ام کوه گنه کشيده‌ام 
 شکسته‌ام شکسته‌ام خميـده‌ام خميده‌ام 
نويد لطف و رحمت و عفو تو را شنيده‌ام 
 اين من و اين عطاي تو اين تو و اين خطاي من

  خداي من خداي من 

  ***

 الـه من! الـه من! الـه من! الـه من! 
 نگه مکن نگه مکن بـه نامه سياه من
  دود گنه به سوي تو بسته ره نگاه من 
 دست عنايت تو گر شود گره‌گشاي من

  خداي من خداي من

  ***

  رفيق من تويي تويي حبيب من تويي تويي 
 قرار من تويي تويي شکيب من تويي تويي 
 دواي من تويي تويي طبيب من تويي تويي 
 ذکر خوشت بود دوا  به درد بي‌دواي من

  خداي من خداي من

  ***

  تو خالقي تو داوري تو اعظمي تو اکبري
  تو از همـه کريم‌تـر تـو از همـه فراتري
 گمان نمي‌کنم مرا به سوي دوزخت بري 
 مگر نه خلق کرده‌اي   بهشت را براي من 

 خداي من خداي من

  ***

   به نـام تـو بـه ذکـر تـو هميشه ابتدا کنم 
 به هر نفس که مي‌کشم خدا خدا خدا کنم 
 اگر بـري بـه دوزخـم باز تـو را صدا کنم
  رود ز نـار قهر تو  به آسمان صداي من 

 خداي من خداي من

  ***

 اگر به دام معصيت هماره مبتلا شدم
  اگر چه با معايبم اسيـر صد بلا شدم
  با همه روسيـاهي‌ام زائر کربلا شدم 
 تو خود بگو چه مي‌شود  ثواب کربلاي من  

   خداي من خداي من

  ***

  چه مي‌شود چه مي‌شود مرا ز من جدا کني
  فراري‌ام فراري‌ام خـودت مـرا صدا کني
  مـرا بـه راه کربـلا بخـواني و صدا کني
  بـه درگـه اجـابتت   همين بود دعاي من 

  خداي من خداي من

غلامرضاسازگار

   باز هم بـر سرای رحمت تو 
      آمـدم ای کـریم بـنده نواز
      کی سزاوار بـخششت هستم 
      که بــه رویـم نموده ای در باز
      **
      بـس کـه تـوبه شکسته ام یا رب 
      تـوبه هایم همه گناه شده
      ای خدا ای خدا مرا دریاب 
      بنده ات باز بـی پـناه شـده
      **
      هـمه رفـتند و بـار خـود بـستند 
      چه کـنم بـار مـن زمـین مانده
      ایـن مـنم ای رئـوف بـخشنده 
      بـنده ای بـاز دل غـمین مـانده
      **
      با زمین خورده ای چه خواهی کرد 
      آن کـه سرمایه اش تـباه شده
      ای کـه از حـال مـن خـبر داری 
      روزگـارم بـبین سیاه شده
      **
      چـشم مـن بس که بر حرام افتاد 
      دیگر از او گُهر نـمی آید
      بـس زبـانم بـه لـغو عـادت کرد 
      از دعـایم اثـر نـمی آید
      **
      بـس کـه بـیراهه رفته ام یا رب 
      خـانه کـردم بـه کـوی گمراهی
      نکـند مـن ز چــشمت افتادم 
      نکند تـو مـرا نمی خواهی
      **
      دور مــی بینم از کـــرامت تـو 
      بنده ای را بـرانی از درگـاه
      کرمت بیشتر از این حرف هاست 
      آمـدم یا کــریم یـا الله
      **
      گره از کار بسته ام امشب
      با دو دست سه ساله وا گردد
      همه ی حاجت من از نفس 
      گل ویران نشین روا گردد
      **
      دل تنگم هوای بابا کرد
      گریه ام را بهانه لازم نیست
      بهر آرام کردنم آخر
      سیلی و تازیانه لازم نیست
    

بى تو درخت ميوه هم بدون بار مي شود
گل بدون باغبان شبيه خار مي شود

ما سر و وضع خويش را اين دو سه شب نديده ايم
گرد و غبار که رسيد آينه تار مي شود

 من از پياده بودن خودم پياده تر شدم
خوشا بحال آن که شب به شب سوار مي شود

 گفت بيا اگر چه صد دفعه شکست توبه ات
توبه من که بيش از هزار بار مي شود!

 اين گره اى که من زدم واشدنش بعيد نيست
بدست من نمي شود، بدست يار مي شود

 تکيه نمي کنم ازين به بعد به توان خويش
بنده که خسته شد، خدا دست به کار مي شود

 مگير گرمى محبت على و آل را
کار همه بدون آفتاب زار مي شود

علی‌اکبر لطيفيان

      باز هم سفره ات شده پهن و
      سر سفره گدای تو آمد
      به سرایت کریم بنده نواز
      بنده ی پر خطای تو آمد
      **
      تو خودت دست من گرفتی و
      پای مهمانی ات کشاندی باز
      گرچه یک سال معصیت کردم
      از در خانه ات نراندی باز
      **
      نظر از رحمتت نمودی و
      چشم بر هر چه بود بستی تو
      از در خانه ی به غیر خودت
      ریسمان دلم گسستی نو
      **
      تو که گفتی بیا بیا من هم
      آمدم آمدم اله من
      بنده ات بی کس است یا غفار
      بگذر از این همه گناه من
      **
       آبرویم نمانده یا ستار
      تو به رویم نیاور اعمالم
      تا که فکر گذشته می افتم
      می شود باز هم خراب حالم
      **
       بس که نادیدنی دو چشمم دید
      دیده هایم دگر ندارد اشک
      خجلم وقت روضه خوانی ها
      روضه های جگر در آر مشک
      **
      خجلم روضه های کرب و بلا
      در دل من بدون رنگ شده
      سینه زن بوده ام ولی حالا
      سینه ام سینه نه که سنگ شده
      **
      آرزویم بود که در همه عمر
      با تب و شور و شین گریه کنم
      نه محرم ، صفر ، که در همه سال
      من برای حسین گریه کنم
       
      رضا رسول زاده

از بس که ‌ر‌ئو‌ف و ‌مهر‌بانی یا ‌ر‌ب
تو ملجأ هر پیر و جوانی یا رب
هرگز نشنیده ‌ا‌م گنه ‌کاری را
از خانه ی ر‌حمتت برانی یار‌ب

**
نومید نمی‌شویم یک آن از ‌تو
دیدیم ‌مگر ‌به ‌غیرِ ‌ا‌حسان از تو؟
جر‌م و ‌گنه و ‌خطا و ‌عصیان از ما
جود و کر‌م و عطا و ‌غفران از تو

یوسف رحیمی

   سرخوشم از باده ای که یار دستم میدهد
      جام اشکی که  سحر دلدار دستم میدهد
       
      همرهان بار سفربستند ومن جا  مانده ام 
      گفتم آخر روسیاهی کار دستم میدهد
       
      وای از نفسم که درراه خطا خوارم نمود
      او بهانه از سر اجبار دستم میدهد
       
      آنقدر توجیه شیطانی بچیند روی هم
      تا گنه را از سر اصرار دستم میدهد
       
      معصیت کردن براین عادی گشته چرا؟
      این بلا را  نفس با تکرار دستم میدهد
       
      من گنه کارم ولی آخر به عشق فاطمه 
      برگ سبزی حضرت غفار دستم میدهد
       
      ناز ساقی را به خون دل کشم تا لحظه ای
      -  که  سبویی  لحظه دیدار دستم میدهد
       
       زیر دین کس نباشم تا دم جان  دادنم
       
      جام کوثر حیدر کرار دستم میدهد
       
      بوسه دارد دست آن ساقی که ازروز ازل
      باده   را  بی منت  و   آزار دستم میدهد
       
      در ازای هر علی گفتن به زهرایش قسم
      جامی از کوثر صدو ده بار دستم میدهد
       
      دانم آخر حق زباب القبله  کرب وبلا 
       
      برگ تضمین امان از نار دستم میدهد
       
      قاسم نعمتی

 من از این نفس ، از این بی سر پا خسته شدم
خودم ازدست خودم آه خدا خسته شدم

اینکه هر روز بیایم تو مرا عفو کنی
بروم باز خطا پشت خطا خسته شدم

من از این چشم که جز تو همه را می بیند
از همین کوری و این  منظره ها خسته شدم

به همه وعده جبران محبت دادم
جزتو ای خوب... از این رسم وفا خسته شدم

لا اقل کاش دمی شکر گذارت بودم
من از این لال زبانی به خدا خسته شدم

ای که ناگفته همه حاجت ما رادادی
قسمتم کن بروم کرببلا خسته شدم

موسی علمیرادی

       
      شب شد و ناله های طفلانه
      کار این عبد بی پناه شده
      طلب بخشش از تو یا الله
      حرف مسکین رو سیاه شده
      **
       پرده پوشی تو فزون گشته
      جراتم بیشتر شده به گناه
      بنده ای بی حیا شدم که مرا
      می کشد نفس سوی هر بیراه
      **
      ای خدا ای رحیم توبه پذیر
      این عفوک ؟ گناهکار آمد
      با عطوفت نظر نما یا رب
      بنده ی تو به حال زار آمد
      **
      دارویی تو ز نور بخشایش
      مرهم این شکسته بالم کن
      نکند من ز چشمت افتادم
      حق حیدر نظر به حالم کن
      **
      تن خود را به جای بندگی ات
      در گناهان ببین که فرسودم
      خوش به حال اهالی سحرت
      کاش من عبد خوب تو بودم
      **
      من به خود هم دروغ می گویم
      توبه هایم ز پایه اش سست است
      امشب عهدی که با تو می بندم
      نزده تا که آفتاب ، شکست
      **
      توبه ای کن نصیب من پا را
      سوی عصیان دوباره مگذارم
      ترس باشد مرا ز تو هر روز
      خیر باشد میان هر کارم
      **
      با علی آمدم قبول کنی
      بار دیگر شوم تو را بنده
      باز تکرار معصیت نکنم
      یا الهی ببخش شرمنده 
      **
      رحمت تو اگر نباشد من 
      زیر بارم هلاک می گردم 
      تو خودت وعده داده ای با اشک 
      بر حسین پاک پاک می گردم
      **
      روزی ام کن که یک شب قدری
      به نجف یا که کربلا باشم
      سحری میهمان در حرم
      آن ذبیح من القفا باشم
       
      رضا رسول زاده

  خدا کند که منم دعوت شما باشم
       نسیم کوچکی از خلوت شما باشم
       
       و در کنار همین سفره ها کنار شما
       نمک بریزم و هم صحبت شما باشم
       
       فرار کرده ام از دست ظلمت نفسم
       که ظلّ تربیت رحمت شما باشم
       
       خدا کند که نظر کرده را نظر نکنند
       که در نظاره ی بی منّت شما باشم 
       
       مخواه بین گداهای قیمتی حرم
       گدای بی غم و بی قیمت شما باشم
       
       ضیافت است و گدایت و انتخاب شما
       خدا کند که منم قسمت شما باشم
       
       اگر چه قیمت من با گناه قسمت شد
       اگر چه بنده ی بی قیمت شما باشم
       
       ولی به قیمت کرب و بلا نگاهم کن
       که من غلام همین هیئت شما باشم 
       
      رحمان نوازنی

       
      بالا بريم دست نياز و دعا کنيم
      وقت است عاشقانه خدا را صدا کنيم
       
      با دست‌های خالی و دل‌های پُرگناه
      هر شب به بارگاه خدا التجا کنيم
       
      فرصت غنيمت است بيا در حضور عشق
      دردِ دلِ شکسته خود را دوا کنيم
       
      در کعبه عروج در این لحظه های سبز
      دل را در آسمان صداقت رها کنيم
       
      حالا که سفره‌ای ز عبادت گشوده‌اند
      هر شب ضيافتی ز عبادت به پا کنيم
       
      شرمنده‌ام ز دوست که دل نيست قابلش
      بايد برای هديه سری دست و پا کنيم
       
      سید عباس سجادی

هر چند دلِ غرق گناهی داریم
رخسارِ زِ معصیت سیاهی داریم
ما را به نَم اشکِ حسینی بَخشد
به به چه خدای خوب و ماهی داریم

سید محمد میر هاشمی

مناجات و دعا خوانی زبان پاک می خواهد
سخن گفتن ز پاکی ها دهان پاک می خواهد

زبان آلوده ، دل آلوده ،  فکر آلوده ام آری
خیال دیدن جانان گمان پاک می خواهد

ز خورشید عنایت گفتن از شب بر نمی آید
مدیح مظهر خوبی بیان پاک می خواهد

امان از لقمه هایی که به نور عشق ره بسته
یقین روشن ضمیری ، آب و نان پاک می خواهد

به دیدار بزرگان تحفه بردن سنّت است آری
ولی درگاه عصمت ارمغان پاک می خواهد

دعا بهر فرج گویم ولیکن بی اثر باشد
دعا تاثیر خود را از لسان پاک می خواهد

به سوی قبله ی رویی که کعبه حسرتش دارد
نماز عاشقی خواندن مکان پاک می خواهد

برای جلوه هنگام سحر در محفل خوبان
جمال او دو چشم در فشان پاک می خواهد

تو که افطارها چشم انتظار مقدمش هستی
پذیرایی از آن جانانه جان پاک می خواهد

اگر چه بر کهن سالان عنایت می کند مولا
سپاه مهدوی ، امّا ، جوان پاک می خواهد

سید محمد میر هاشمی