اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

      در بارگاه قدس مرا نیست منزلت
      بویی نبرده ام ز بزرگان معرفت

      بخشنده ای و بنده ی شرمنده ات منم
      بین منو تو نیست خدایا مشابهت

      من مدتی است بندگی ات را نکرده ام
      عبد خودش نوشته مرا نفس بد صفت

      از زهر هر گناه دلم مرد و زنده شد
      من را به نار می برد این نفس عاقبت

      خیلی گناه می کنم و توبه می کنم
      این توبه های گرگ ندارد ولی صحت

      قبل از عذاب کار مرا حل و فصل کن
      اینجا بگیر گوش مرا جای آخرت

      من قصد کرده ام نروم سمت معصیت
      می خواهد این مسیر تلاش و مقاومت

      چندیست کفش جفت کن بزم هیئتم
      دارم من از تمام مقامات این سِمُت

      آب و هوای شهر نجف مرحم من است..
      بالی گشوده ایم برای مهاجرت

   محمد کاظمی نیا

    امشب ای خالق یکتا همه را می بخشی
      در شب قدر،خدایا همه را می بخشی
       
      ای کریمی که همه ریزه خورخوان توأند
      سفره ات هست مهیّا همه را می بخشی
       
      گر چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف
      می کنی باز مدارا همه را می بخشی
       
      به علی،احمد و زهرا،به حسین و به حسن
      تو،به این حُرمت اَسما همه را می بخشی
       
      مِهر و کینه دو پر و بال عروج دل ماست
      به تولّی و تبرّی همه را می بخشی
       
      شیعه ی حیدر و آتش ... چقدَر بی معناست 
      مطمئنّم که به مولا همه را می بخشی
       
      دست خالی نرود هیچ کسی از این جا
      تو در این لیله ی احیا همه را می بخشی
       
      آن قدر لطف و عنایت به همه داری که
      نه فقط اهل دعا را همه را می بخشی
       
      یک نفر گر که دعایش به اجابت برسد
      شک ندارم که تو یکجا همه را می بخشی
       
      به خدایی تو سوگند که در وقت سحر
      وسط گریه و نجوا همه را می بخشی
       
      پر توبه بده تا سوی تو پرواز کنم ...
      ... تا ببینم که چه زیبا همه را می بخشی
       
      من زمین خورده ام امّا نه شبیه عبّاس
      به زمین خوردن سقّا همه را می بخشی
       
      محمد فردوسی

  ای ترنم دلها لا اله الا الله
      ذکر هر دل شیدا لا اله الا الله

      ترجمان توحیدی سد موج تردیدی
      ای ترانه ی زیبا لا اله الا الله

      کعبه ی وصالی تو وصف ذوالجلالی تو
      ای حقیقت دنیا لا اله الا الله

      نغمه های ربانی آشکار و پنهانی
      بر لب همه اشیا لا اله الا الله

      آیه ی مبینی تو بنده آفرینی تو
      رستگاری جانها لا اله الا الله

      من همان خطاکارم بنده ی جفاکارم
      می کنم ز دل آوا لا اله الا الله

      عبد حلقه در گوشم جام عفو حق نوشم
      ای سروش جان افزا لا اله الا الله

      در گنه زمین خوردم آبروی خود بردم
      گشته ام چه نازیبا لا اله الا الله

      توبه می کنم امشب حق دلبر زینب
      جان زاده ی زهرا لا اله الا الله

      من که شور و شین دارم ذکر یا حسین دارم
      نامه ام نما امضا لا اله الا الله

      رحمتت نصیبم کن زائر حبیبم کن
      کربلایی ام بنما لا اله الا الله

      یا حسین اگر پستم سر سپرده ات هستم
      کن شفاعتم مولا لا اله الا الله

      تا ظهور دلدارم نغمه ی دل زارم
      العجل گل زهرا لا اله الا الله

   سید محمد میر هاشمی

 بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است
      شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است
       
      تمام حرف همین است که گنه نکنیم
      ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است
       
      شده به یک سحری صاف کن دل خود را
      به آیه های خدا با صفا شدن خوب است
       
      به دل حقیقت محبوب را تو پیدا کن
      ز عشق های مجازی رها شدن خوب است
       
      چرا به پیش خلائق تو خم کنی سر خود ؟
      شبی مقابل دلدار تا شدن خوب است
       
      صدای اهل قبور است می رسد بر گوش
      که : آی بنده رفیق دعا شدن خوب است
       
      از این دو دیده به غیر از گنه نشد حاصل
      ببند چشم ، که اهل بکا شدن خوب است
       
      ببین که قافله ی عمر می رود از پیش
      مرو به خواب که دور از خطا شدن خوب است
       
      مگر که بخت کند رو ، طبیب را بینی
      به درد بندگی اش مبتلا شدن خوب است
       
      در این لیالی رحمت اگر خدا خواهد
      مسافر حرم کربلا شدن خوب است
       
      رضا رسول زاده

        
      کو یک نفر که یاد دل خستگان کند؟
      یا لا اقل حکایت ما را بیان کند
       
      من زیر بار معصیتم ضعف کرده ام
      دستی کجاست تا مدد ناتوان کند
       
      تب کردم از مرور گناهان کوچکم
      کو آتشی که خجلت ما را نهان کند؟
       
      ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخواه
      ورنه گدا مطالبه ی آب و نان کند
       
      آتش میاورید که اشکم مرا بسوخت
      کار شرار نار تو آب روان کند
       
      ما را مران ز خویش چرا که زمانه راند
      حاشا که دوست کار زمین و زمان کند
       
      چیزی نصیب تو نشود از عذاب من
      ایزد کجا محاربه با استخوان کند
       
      شبها مرا برای خودت انتخاب کن
      فرصت مده که دیگری ام امتحان کند
       
      درهم بخر که سخت گرفتار و در همیم
      خوب است گرچه چشم تو ما را نشان کند
       
      از تو بعید نیست رفیق گدا شوی
      مرد کریم میل به مستضعفان کند
       
      محرم نمی شود به مناجات نیمه شب
      هرکس که رو به محفل نامحرمان کند
       
      صبح قیامت از تو، به تو می برم پناه
      آغوش تو مگر که مرا میهمان کند
       
      با آفتاب روز جزا پاک می شود
      هر کس که قهر از کرم آسمان کند
       
      محمد سهرابی 
       

  دردا که مثل ميثم و سلمان نمي‌شويم
      سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم
       
      وقتی که غرق سستی و جهل و تغافلیم
      لبریز استجابت و ايمان نمي‌شويم
       
      هر سال چند مصحف زرکوب مي‌خريم
      اما انيس و همدم قرآن نمي‌شويم
       
      يک عمر بين پيله‌ی تن دست و پا زديم
      پروانگي ما چه شده؟ جان نمي‌شويم!
       
      بيمار معصيت شده يک عمر نفسمان
      همت نمي‌کنيم که درمان نمي‌شويم
       
      با اين کوير بخل و حسد خو گرفته ايم
      افسوس، رود و چشمه و باران نمي‌شويم
       
      رنج و غم تمامي ما بي ملالي است
      از غصه‌ی کسي که پريشان نمي‌شويم
       
      در اين زمانه آدميت جان سپرده است
      رنجي نبرده ايم، نه! انسان نمي‌شويم
       
      باری ز دوش خلق خدا بر نداشتیم
      بيهوده نيست همدم جانان نمي‌شويم
       
      این کوره راه ختم به جنت نمی شود
      اینگونه هم قبیله‌ی سلمان نمی‌شویم
       
      در محضر امام زمان، لاف مي زنيم
      وقتي که يار رهبر خوبان نمي‌شويم
       
      با این حساب کرب و بلا هم شود به پا
      قرباني امام شهيدان نمي‌شويم
       
      یوسف رحیمی  
       

   یارب مگذار کز درت دور شویم
      دور از ره عشق و وادی طور شویم
      یارب مددی کن که به فردای حساب
      با مهر علی و آل، محشور شویم

   سید هاشم وفایی

چشم مرا پیاله ی خون جگر کنید
      هر وقت تر نبود به اجبار تر کنید
       
      من کمتر از گدای شب جمعه نیستم
      خانه به خانه دست مرا در به در کنید
       
      بدکاره ها به نیمه نگاهی عوض شدند
      مارا فضیل فرض کنید و نظر کنید
       
      این تحبس الدعا شدن از مرگ بدتر است
      فکری برای این نفس بی اثر کنید
       
      باید برای سوختنم چاره ای کنم
      این روزه روزه نیست برایم سپر کنید
       
      العفو گفتنم که به جایی نمیرسد
      ذکر حسین حسین مرا بیشتر کنید
       
      در میزنیم و هیچ کسی وا نمیکند
      پس زودتر امام رضا را خبر کنید
       
      علی اکبر لطیفیان

 نا امید از خودمم چشم امیدم به خداست
      نفس من عین جفا  و کرمت عین وفاست
       
      هرچه خواهی بدهی بر من بیچاره بده 
      هرچه از سوی تو ای دوست رسد خوب و به جاست
       
      سر به زیر آمده ام باز سر افرازم کن
      ای کسی که همه جا پرچم لطفت بالاست
       
      اشتراک من و تو  باعث شرمم شده است 
      گنه من به خفا و کرم تو به خفاست
       
      پشت کردند همه عالم  و آدم بر من
      گرچه سخت است  غمی نیست که رویم به خداست
       
      بد زمین خورده دلم گر که چنین می گریم
      که نشان به زمین خوردن آیینه صداست
       
      حاجتی را که روا نیست فزون شکر کنم
      گاه بینایی من کوری چشم گره هاست
       
      گرچه زشت است گناه از من مخلوق ولی
      بخشش از سوی تو ای خالق زیبا زیباست
       
      گر پی مستحقی تا که بر او لطف کنی
      نیست بیچاره تر از من که نیازم به سخاست
       
      هم بلایم بده هم کرببلا حرفی نیست 
      درد با عشق حسین بن علی عین دواست
       
      موسی علیمرادی

   ای آنکه در فضای دعا میخری مرا
      تا اوج وصل حضرت خود میبری مرا
       
      مثل همیشه با نظر رحمتت ببخش
      حال دعا و زمزمه ی بهتری مرا
       
      حال قنوت و حال بکا حال بندگی
      کن مرحمت ز عاطفه کوثری مرا
       
      آئینه جمال خودت را نشان بده
      من اظهر الجمیل نما حیدری مرا
       
      لطف شماست خوانده مرا ورنه ای کریم
      شایسته نیست این سمت نوکری مرا
       
      هرگاه حال توبه مرا دست میدهد
      گویم که هست این گنه آخری مرا
       
      ای کاش پای لنگ مرا سنگ میزدی
      تا میزدود رنگ خطا یاوری مرا
       
      تنبیه میکنی بکن اما خودت بزن
      هرگز مده به کس دیگری مرا
       
      با یک اشاره قلب حسینی به من بده
      زهرا کند ز لطف مگر مادری مرا
       
      شش گوشه حسین دلم را ربوده است
      یعنی دوباره کرده علی اکبری مرا
       
      محمود ژولیده

  هرکه سوز جگرواشک روانش دادند
      برسرکوی مناجات امانش دادند
       
      آنکه گردید نظرکرده صاحب نظران
      جلوه حضرت معشوق نشانش دادند
       
      دیده ای راکه مطهر شده با اشک سحر
      جام وصلی زسبوی رمضانش دادند
       
      آن دلی راکه عیارش به دعا خالص شد
      نیمه شب وقت مناجات زبانش دادند
       
      زیرو رو میکند عالم نفس آن واعظ
      که ز انفاس علی فن بیانش دادند
       
      بنده ای که شده تسلیم به تقدیر خدا
      هرچه دادند به ابرار همانش دادند
       
      باغ آن سینه که شد زنده به باریدن اشک
      سبزی عشق به اوقات خزانش دادند
       
      نوکری را که ملقب شده بر نام حسین
      ظل رحمانیت عرش مکانش دادند
       
      هرکه خودرا برساند حرم کرب و بلا
      مستقیما ز خدا برگ امانش دادند
       
      آن گلویی که دم روضه زینب دارد
      اثری خاص به لحن سخنانش دادند
       
      باسلامی همه عشاق بریزد برهم
      آنکه بادست حسین لقمه نانش دادند
       
       قاسم نعمتی

حال و احوال گرفتار تماشا دارد 
گریه ی عبد گنـه کار تماشا دارد

آمدم گریه کنم تا که نگاهی بکنی 
چون ستاره به شب تـار  تماشا دارد

هر چه شد بین من و تـو  ز همه پوشاندی
آبروداری  ستّار  تماشا دارد

بارها زیـر همه قـول وقـرارم زده ام 
دست گیری تو هر بار تماشا دارد 

مهربـانی بـه گنـه کار بُود عادت تو 
کرم سفره غفّار تماشا دارد 

ماه ، ماه رجب و سفره بـه نـام عـلی است 
لحظه ی جلوه، رخ یـار تماشا دارد

عاشق نیمه شب صحن و سرای نـجفـم 
حرم حیدر کـرّار تماشا دارد

همه ی آرزویم یک سحر کرب و بلاست
شب جمعه حرم یار  تماشا دارد

مادری دست به پهلو پسری پاره گلو 
گریه ها لحظه دیدار تماشا دارد

روضـه ی قحطی آب و لب عـطشان حسین 
گـوشه ی صحن علمدار تماشا دارد

خاک ری را به بـهای سر آقا دادند 
زین جهت گریه ی بسیار تماشا دارد

کـاش امسال شـود سال ظهـور دلبر
پـرچم خیمه ی دلـدار  تماشا دارد

قاسم نعمتی

  بدِ مرا تو به خوبِ خودت بدل کردی
      به وعده های خودت بارها عمل کردی
       
      حقیر بودم اما تو زود نام مرا
      بزرگ کردی و آوازه ی محل کردی
       
      به هر که رو زده بودم مرا معطل کرد
      ولی تو مشکل من را چه زود حل کردی
       
      فرار کردم و با اضطراب برگشتم 
      به محض اینکه رسیدم مرا بغل کردی
       
      گناهِ تلخِ مرا با حسین بخشیدی
      حسین گفتم و این زهر را عسل کردی
       
      بیا و قول بده زود کربلا ببرم 
      تو که همیشه به قول خودت عمل کردی
       
      محبت علی ازسینه ام نخواهد رفت
      چرا که حب علی را تو لم یزل کردی
       
      به زیر دِین کسی نیستم خدا را شکر
      مرا گدای حسین از همان ازل کردی
       
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دهم رمضان 93

    هر که دارد سر سودای خدا بسم الله
      هر که دارد غم مهمانی ما بسم الله
       
      میزبانان سحر منتظر مهمانند
      هر که خواهد سحر اهل بکا بسم الله
       
      چشمه ی آب حیات است مناجات سحر
      هر که دارد طلب آب بقا بسم الله
       
      ماه ها منتظر ماه مبارک بودیم
      آمد ای منتظران ماه خدا بسم الله
       
      سفره بندگی ماه خدا پهن شده
      سفره ماست کنار شهدا بسم الله
       
      دیده وا کن که خدا در بر ما بنشسته
      همنشین است خدا با فقرا بسم الله

 فقيـر و درمانـده گدا و مسکينم 
 تمام هستم هست گناه سنگينم
  به نامه‌ام غيـر از گنـه نمي‌بينم 
 فقط تو را فقط تو را العفو  
 الهنـا العفو الهنا العفو

 **** 

 دوبـاره برگشتـم دوبـاره راهم ده 
 خودت قبولم کن خودت پناهم ده 
 ثوابي از رحمت بـه هر گناهم ده 
 به درد من ذکرت بود دوا العفو   
الهنـا العفـو الهنـا العفو

   ****

   به عفوت از خجلت هماره آبم کن 
 دوباره عبـدت از کـرم خطابم کن
  بگيـر اميـدم را سپس جوابـم کن 
 اميد از اين درگاه برم کجا العفو  
 الهنـا العفـو الهنـا العفـو  

****

 هواي نفسم شد به هـر نفس قاتل
  به روي غيـر تـو بسي گشودم دل
   اگر چه من عمري شدم ز تو غافل
  تو خود مرا از لطف بزن صدا العفو 
  الهنـا العفـو الهنـا العفــو 

 ****

   پس از هزاران بار که توبه بشکستم 
 ره نجـاتم را ز هــر طـرف بستم
  هنـوز هـم يـارب اميــدوار استم
  گفتم و مي‌گويم به هر دعا العفو   
الهنـا العفـو الهنـا العفـو 

 ****

 چو نامـه جرمم سيـه شده رويم
  به درگهت دائم علي علي گويم
  مگر به نـام او رضـاي تو جويم 
 شوي به مهر خود ز من رضا العفو

 الهنـا العفـو الهنـا العفـو

  ****

  تن ضعيفم را نظـاره کن يارب
  نامه جرمم را تو پاره کن يارب
  تمام دردم را تو چاره کن يارب
  بسويم از رحمت دري گشا العفو 
  الهنـا العفـو الهنـا العفـو 
 

غلامرضاسازگار