اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

به سویت آمدم با رو سیاهی
قدی خم دارم و بار گناهی
دلم را زنده کن با گوشه چشمی
"إلهـی یـا إلهـی یـا إلهـی"

***

اگر این راه و رسم بندگی نیست
نصیب من به جز شرمندگی نیست
پشیمانم پشیمانم پشیمان
مرام تو مگر بخشندگی نیست؟
"إلهـی یـا إلهـی یـا إلهـی"

***

شده پیمانه ام از خونِ دل پُر
امان از غفلت و جهل و تکبر
گنهکار آمده "یا غافرَ الذَنب"
پشیمان آمده "یا کاشفَ الضُّر"
"إلهـی یـا إلهـی یـا إلهـی"

یوسف رحیمی

اگر رو سياهم اگر رو سفيدم
تو هستي پناهم تو هستي اميدم

همه از گنه شرمسارند اما
من از کثرت تو به خجلت کشيدم

تو آغوش خود را برويم گشودي
ولي من به دنبال شيطان دويدم

تو از من به جز جرم و عصيان نديدي
من از تو به جز عفو و رحمت نديديم

تو نزديک بودي و من دور از تو
تو پيوند کردي من از تو بريدم

نه رنگي به رويم نه عطري به بويم
همه گرد گل بودم خار چيدم

تو بيدار و من خفته در خواب غفلت
تو هشدار دادي و من آرميدم

تو از مهر ناز مرا مي کشيدي
من از جهل قهر تو را مي خريدم

بيا بر گناهم بکش خط غفران
کرم کن که بر آخر خط رسيدم

تو بر عيب ها پرده پوشي دريغا
که من پرده خويشتن را دريدم

الهي الهي به «ميثم» نگاهي
به روي سياهم به روي سفيدم

غلامرضا سازگار
 

       
      امشب هلال ماه خدا شد حلال من
      یعنی که پر ز می شده جام وصال من
       
      چندی بود که منتظر ماه رحمتم
      شکر خدا که ماه خدا شد حلال من
       
      خوان کرامتی که خدا پهن کرده است
      برده ز چهره گرد و غبار ملال من
       
      لایق به درک وصل تو اصلاً نبوده ام
      زیرا ندارد از تو نشانی مقال من
       
      از کثرت گناه و معاصی ام ای خدا
      خشکیده آب چشمه ی چشم زلال من
       
      غفلت مرا به وادی عصیان کشانده است
      بی یاد تو گذشته همه ماه و سال من
       
      بال و پرم شکسته ببین ای شکسته بند
      یا ایها الکریم نظر کن به حال من
       
      بار گناه شاخه ی دل را شکسته بود
      از لطف تو جوانه زد امشب نهال من
       
      یا رب به آبروی حسینت مرا ببخش
      مهر حسین ز روز ازل شد نوال من
       
      اذن سفر به کرب و بلا روزی ام نما
      طوف حریم او شده خواب و خیال من
       
      محمد فردوسی  

       
      دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت
      رفته رفته دل ربود از من  خدایم را گرفت 
       
      چشمه ی اشکم نمی جوشد چرا علت زچیست
      من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت 
       
      من به دنبال اجابت ها که نه اما چرا 
      لذت گوشه نشینی و دعایم را گرفت 
       
      بازی دنیاست اگر بی درد و غم بار آمدم 
      و چه بد شد این دل درد آشنایم را گرفت 
       
      روزگاری آرزوی من شهادت بود و بس 
      بعد آن دوران ، زمان، حال و هوایم را گرفت 
       
      در میان قلب خود هر روز زائر می شدم 
      آه ، شیطان رخنه کرد و کربلایم را گرفت
       
      من بدی کردم ، زمین خوردم ، ولی ارباب بود
      که میان روضه هایش دست هایم را گرفت
       
      یاسر مسافر 
       

به اميد آمده ام خانه خرابم نکني
همه کردند جوابم تو جوابم نکني

بار ها آمدم و  باز مرا بخشيدي
با کلام برو اين بار خطابم نکني

همه هستي من اين قطره اشک است خدا
واي اگر رحم بر اين چشم پرآبم نکني

به ثوابي که ندارم  چه اميد ي بندم
آب چون نيست طلبکار سرابم نکني

به گمان همه من بنده خوبي هستم
پيش  چشم همه عاري ز نقابم نکني

آبرويم همه اين است شدم عبد حسين
واي اگر نوکر  اين خانه حسابم نکني

من که يک عمر شدم نوکر شش ماهه او
جلوي حرمله اي کاش عتابم  نکني

گر قرارست بسوزم بزن آتش اما
جلوي قاتل ارباب عذابم نکني

موسي عليمرادي

کجاست اهل دلي که نگاه ما بکند
براي حال خراب دلم دعا بکند

کجاست خبره طبيبي که کيميا داند
مس وجود مرا بهتر از طلا بکند

به ذره گر نظر لطف بوتراب کند
به يک نگاه مرا بنده خدا بکند

همين که داد و فغانم بلندشد ديدم
جناب خواجه شيراز اين ندا بکند:

طبيب عشق مسيحا دم است و مشفق ليک
چو درد در تو نبيند که را دوا بکند

مرا بگير و در خانه ات مقيمم کن
چقدر عبد فراري بروبيا بکند...

... به کارمن گره کور خورده است اما
گشايش از گره ام ذکر يارضا بکند

چه مي شود شب جمعه يکي ز کرب و بلا
حواله اي بفرستد مرا صدا بکند

چه مي شود که در آن جمعه عبد بي سر و پا
نماز صبح به موعود اقتدا بکند

حسين ايزدي
 

      خرما و نان و آب و دعا را بياوريد
      قدري ز ياد محشر کبري بياوريد
       
      فکر قبولي ام، دل من شور ميزند
      شيريني ام کنيد؛ وَ خرما بياوريد
       
      اول سلام بر لب عطشان کربلا
      حالا کمي ز تربت آقا بياوريد
       
      تربت درون آب بريزيد تشنه ام
      اشکي براي حضرت سقا بياوريد
       
      افطار ميکنيم و فقط گريه ميکنيم
      يادي ز کربلاي معلي بياوريد
       
      يک ختم نذر حضرت زهرا نموده ام
      يک ذره صوت حضرت مولا بياوريد
       
      اين ماه توبه است براي دلم کمي
      العفو آوريد و تمنا بياوريد
       
      شبهاي ارک را به دو عالم نمي دهم
      آه اي ملائکه شب يلدا بياوريد
       
      پس تا اذان صبح غزل، وقت باقي است
      اشکي براي توبه ماها بياوريد
       
      سید محمد حسین حسینی 

      آن گدایی که در کوی تو جایی دارد 
      از سر سفره ی تو آب و غذایی دارد
       
      تو نه آنی که ز خود دور کنی سائل را
       یار آن است که پیوسته عطایی دارد
       
         پیش اغیار شکستن نبُوَد در خور ما 
      دل چو بشکست برای تو بهایی دارد
       
      در هیاهوی دعا ناله ی من گم نشود 
      هر نوا گوشی و هر گوش نوایی دارد 
       
      با تو یک رنگ نشد قلب و زبانم آخر
       بس که این بنده به هر لحظه هوایی دارد  
       
       با همه معصیتم نام مرا خط نزدی
        نازم آن یار که گسترده سَرایی دارد 
       
        بخشش و لطف تو جرات به گناهش 
      داده  بنده ات تا که خطاپوش خدایی دارد
       

       
      هر کس ز بارگاه تو منت نمی کشد
       در حیرتم چگونه خجالت نمی کشد
       
      بنشستنم همان و در او سوختن همان
       کارم به وصل دوست به صحبت نمی کشد 
       
      باید فرشته ها ی تو خُدّام من شوند
       مهمان که زحمتی به ضیافت نمی کشد
       
      بوی غذاست راهنمای گدای شهر
       کار ضیافت تو به دعوت نمی کشد 
       
      کس بعد از این ز ریخت و پاشی که می کنیم 
      خود را به سایه سار قناعت نمی کشد 
       
      ما جا نماز خویش به دریا فکنده ایم
      گریه عنان به خاک مذلت نمی کشد
       
      جوری نخورده ام به زمین تا شوم بلند
      دل از در ِ تو رَخت اقامت نمی کشد 
       
      زخمی که سینه چاک دَم تیغ دلبر است
      ناز طبیب و رنج طبابت نمی کشد 
       
      آخر من از محبت تو آب می شوم  
      کار کسی چو من به سعادت نمی کشد
       
        کم می خرند بار مرا در دکان غیر 
       میزان کسی چنان تو  به قیمت نمی کشد 
       
      بیرون شده است کار من از مرهم و دوا
      قربانی از معالجه منت نمی کشد
       

گذشت عمرم به عصيان توبه توبه
شدم گر عبد شيطان توبه توبه

زدم گر پشتِ پا بر خوان رحمت
شکستم جام غفران توبه توبه

نماز بي صفا گر خواندم عمري
بدون بوي رحمان توبه توبه

به جاي همکلامي با خدايم
شدم غافل ز قرآن توبه توبه

اگر عمري به هَر بُت سَر سپردم
نبودم گر مسلمان توبه توبه

اگر بي بهره از عشق شهادت
بريدم از شهيدان توبه توبه

ندارم رنگ سرخ جان نثاري
ندارم عطرِ ايمان توبه توبه

اگر صدبار توبه کردم و باز
شکستم عهد و پيمان توبه توبه

اگر غافل ز اربابم ندارم
دلي زار و پريشان  توبه توبه

اگر نوشيدم آبي و نبودم
به يادِ کامِ عطشان توبه توبه

قسم يا رب به افطارِ نگارم
بگويم از دل و جان توبه توبه

دلم گر شد تهي از يادِ دلبر
دگر از غير جانان توبه توبه

به روزه دار زهرا ، يا الهي
مسوزانم مسوزان توبه توبه

سيد محمد مير هاشمي

      در کوچه ی لیلاست که جان ها نمی ارزد
      آزردگی از زخم زبان ها نمی ارزد
       
      هم صحبت موسی شدی؛ هم دم چوپان
      کی گفته مناجات شبان ها نمی ارزد
       
      وقتی که نباشد دل تو با دل مهمان
      تکریم و بفرما و بمان ها نمی ارزد
       
      یا رب اگر این اشک سحر زود نبخشد
      بی خوابی و این آه و فغان ها نمی ارزد
       
      ما را ضرر این است که این بار بماند
      درهم نخری سود و زیان ها نمی ارزد
       
      در قحط خریدار چه کسبی چه متاعی؟
      بی مشتری اجناس دکان ها نمی ارزد
       
      باید که مرا کعبه به مقصود رساند
      بی وصل که این سنگ نشان ها نمی ارزد
       
      بخشید نگاهت همه را اول این ماه
      پس دلهره ی دل نگران ها نمی ارزد
       
      این چرب زبان بودن ما از سر عشق است
      از ترس که این گونه زبان ها نمی ارزد
       
      وقتی که جوارح همگی روزه نباشند
      این بستن لب ها و دهان ها نمی ارزد
       
      گر یاد محرم نکنم با لب تشنه
      لب تشنگی این رمضان ها نمی ارزد
       
      خوب است که همراه دعا روضه بخوانم
      بی نام حسین اشک روان ها نمی ارزد
       
      با روضه ی گودال دل فاطمه خون شد
      وقتی که به همراه سری شمر برون شد
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب هفدهم ماه رمضان 91

  باز کن در، منم منم یارب
      عبد آلوده دامنم یارب

      دلم آلوده است و با این حال
      حرف دل با تو می زنم یارب

      بهترین میزبان تو هستی تو
      بدترین میهمان منم یارب

      با تو پیوند دوستی بستم
      گر چه با خویش دشمنم یارب

      گر چه صدبار توبه بشکستم
      باز هم توبه می کنم یارب

      کرمی کن بگیر دستم را
      که دگر توبه نشکنم یارب

      کاش پیش از گنه روان می شد
      روح از غالب تنم یارب

      به کدامین گنه کنم اقرار
      که بود روی گفتنم یارب

      معصیت ها چو مار پیچیدند
      همه بر دور گردنم یارب

      آه از آن لحظه ای که می گردد
      خانه گور مسکنم یارب

      با همه تیره روزیم چون شمع
      از شرار تو روشنم یارب

      خارهای گنه به مهر علی
      گشته خوشتر زگلشنم یارب

 "میثمم" جز به خاک پای علی
      سر به جائی نیفکنم یارب

   غلامرضا سازگار

      گرچه پرم وا میشود با ذکر استغفارها
      پرواز دشوار است با سنگینی این بارها
       
      گرچه تو خوبی من بدم هربار گفتی آمدم
      توفیق پیدا کردم از فیض نگاه یارها
       
      صد بار گفتم عاقبت یک بار تویه میکنم
      آخر نمی آید چرا یک بار، این یک بارها
       
      من هرکجا که رو زدم رویم خریداری نداشت
      پس بعد از این دیگر بس است رفتن سوی بازارها
       
      دل مرده گشتم از گناه دل خسته ام از اشتباه
      دیگر نمی لرزد دلم از دوری دلدارها
       
      وقتم کم و راهم دراز با این گدا قدری بساز
      هر جا روم سد میکند راه مرا دیوارها
       
      سودی نمی بخشد اگر شب زنده داری های من
      پس خوش به حال لذت خوابیدن هشیارها
       
      گاهی ادا گاهی قضا گاهی خدا گاهی خطا
      خسته شدم جان خودم از این همه تکرارها
       
      گیرم مددکاری برای کار من پیدا نشد
      نام علی وا میکند آخر گره از کارها
       
      ذکر و دعای بی علی مثل غذای بی نمک
      از برکت نام علی شیرین شود گفتارها
       
      من سال ها دیوانه ی ایوان طلای حیدرم
      عشق است با نام علی سرها رود بر دارها
       
      گفتم مرا یک کربلا مهمان کن و جانم بگیر
      بس کن برایم ناز را در پای این اسرارها
       
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب بیست و یکم ماه رمضان91

       
      من آلوده کجا محفل ابرار کجا 
      این همه خوب کجا و من بیمار کجا
       
      از خجالت چه کنم او که خودش می داند
      من بدبخت کجا محرم اسرار کجا
       
      نمکی راکه به حر داد به چون من ندهند 
      من دل مرده کجا سفره افطار کجا   
       
      همه مشغول مناجات و عبادت هستند
      این همه مست کجا و من بیکار کجا 
       
      بارها گفت فرار از در من بدبختی ست
      جمله دوست کجا عبد گنهکار کجا
       
      باز یک سال دویدم پی امیال خودم 
      من محتاج کجا دست طلبکار کجا
       
      دست خود را همه جا بهرگدایی بردم 
      ولی این خلق کجا دست علمدار کجا
       
      مهدی نظری 

      ما دل نبسته‌ایم به اوضاع کار خویش
      دل خوش نکرده‌ایم به این کوله‌بار خویش
       
      باید خدا به داد دل بی‌کسم رسد
      شیطان کند وگرنه دلم را شکار خویش
       
      رخت و لباس پاره نشان گدایی است
      ما را کریم رد نکند از جوار خویش
       
      سوگند خورده است که بخشیده می‌شویم
      پس آمده است با همه‌ی اعتبار خویش
       
      او قول داده است که ما را نمی‌زند
      خوبان نمی‌زنند به زیر قرار خویش
       
      با ذره‌پروری به چه جایی رسیده‌ایم
      ما را نشانده‌اند کریمان کنار خویش
       
      پروانه‌ایم و دور علی‌وار می‌زنیم
      خارج نمی‌شود دل ما از مدار خویش
       
      فردای حشر فاطمه دنبال کار ماست
      کار تمام خلق می‌افتد به یار خویش
       
      تا بشنویم نام حسین گریه می‌کنیم
      یکباره می‌دهیم ز دست اختیار خویش
       
      علی اکبر لطیفیان