مناجات با خدا-شب قدر
من که بر سینه ز یاد تو جلا بخشیدم
دل خود را ز فروغ تو ضیا بخشیدم
بنده ای را که پُر از غفلت و عصیان گشته
می شود باز بگویی که بیا بخشیدم
گفتی ای بنده که در سایۀ قرآن منی
شب احیا ست تو را حال بکا بخشیدم
گریه کردم من و با زمزمۀ یا الله
به گلستان دل خویش صفا بخشیدم
به محمد به محمد دل من می لرزید
درد خود را به همین نام دوا بخشیدم
به حق فاطمه بر سورۀ قدر شب قدر
که ز قدرش به دلم قدر و بها بخشیدم
در جواب به علیٍ به علیٍ به علی
کاش گویی که گناهان تو را بخشیدم
تا که گفتم به در خانۀ تو بالحسنٍ
مژده آمد که تو را صبر و رضا بخشیدم
به همان ذبح عظیمی که به مقتل می گفت
هر چه را داشته در راه خدا بخشیدم
به تو گفتم به حسین ٍ به حسینٍ ،گفتی
من تو را تذکرۀ کرب و بلا بخشیدم
به علی بن حسینت شب احیا تو بگو
که تو را حال مناجات و دعا بخشیدم
وسط حال شب قدر رسیدم به بقیع
دل به منظومه ای از شمس ضحی بخشیدم
کاظمینی شدم و در حرم دو گل یاس
از همان باغ به دل عطر وفا بخشیدم
به رئوفی که بود مظهر تسلیم و رضا
مژده بفرست تو را من به رضا بخشیدم
به علی بن محمد به حسن بن علی
که بگو توشه برایت به جزا بخشیدم
به حق حجت موعود تو را می خوانم
شب عفو است بگو من همه را بخشیدم
کاش از عرش «وفایی» برسد آوایی
من شما را همه بی چون و چرا بخشیدم
سيد هاشم وفائي
