اشعار ولادت امام زمان حضرت مهدی (عج)

امام زمان(عج)-مدح

تا به رخ بنشست گَرد مقدم آن نازنینم

آسمان برخاست کز همّت کند مهر جبینم

شمع سوزانی که روشن کرده ام در بزم جانان

آب گشته، سوخته، با نغمه های آتشینم

روز و شب این آرزو دارم که در دشت محبّت

دانۀ عشقی بکارم، خوشۀ وصلی بچینم

چشم دل بگشودم و دیدم که عالم را سراسر

تیره تر از شب، بسان صبح روز واپسینم

جنگ ها، انسان کشی ها، قتل و غارت ها، ستم ها

کرده دل را قلزم خون همچو دامان زمینم

آه مادرها که فرزندانشان از دست رفته

گاه آید از یسار و گاه آید از یمینم

غرّش تانک و مسلسل ها و توپ و بمب و موشک

می رسد بر گوش، هر دم با صدای سهمگینم

با دلی خون داشت هر کس انتظار مصلحی را

همچو من کز اشک خونین شسته دائم آستینم

آن یکی می گفت موسی مصلح دنیاست، آری

دیگری می گفت کو، آن عیسی گردون نشینم؟

و آن دگر می خواند بودا را به سوز و شور دیگر

دیگری می گفت کو آن رهبر صلح آفرینم؟

من نه عیسی و نه موسی و نه بودا بود فکرم

خواستم تا رهبری بالاتر از آن برگزینم

راه با پای ولایت بردم از گداب حیرت

در کنار ساحل قرب خداوند مبینم

چشم دل بگشودم و دیدم مبارک خیمه ای را

نای وصل انداخت از هر تار و پود اوطنینم

نورها زآن خیمه می تابید و من با خویش گفتم

یار در پیش من و من با غم هجران عجینم

دامن آن خیمه را بالا زدم با دست حیرت

چشم سر بستم، مگر با چشم دل او را ببینم

ناگهان دیدم جمالی را که تا صبح قیامت

هم زوصفش عاجز و هم از نگاهش شرمگینم

غرق حیرت گشتم و گفتم خدایا صورت است این

یا که صورت آفرین دل برده از کف این چنینم؟

گرد ماه عارضش گردیدم و گفتم که هستی؟

ای اسیر تار زلفت گشته هوش و عقل و دینم

گفت من فرزند زهرا مهدی صاحب زمانم

نور چشم عسکری نجل امیرالمؤمنینم

من زمادر، افتخار نسل شمعون الصفایم

و زپدر باشد نسب از شخص ختم المرسلینم

یوسف مصر وجودم، زیب بخش هست و بودم

گفته در قرآن درودم، ذات ربّ العالمینم

جسم ها را جان فزاید، روح ها را روح بخشد

می خورد بر هم چو لب های مسیحا آفرینم

حجّتم باب المرادم، مهدیم خیرالعبادم

عقل را عین الحیاتم، عشق را حقّ الیقینم

گوهر مکنون حق از سیزده دریای وحیم

بلکه خود دریای فیض سیزده دُرّ ثمینم

رهنمای موسی عمران به نیل و طور سینا

مقتدای عیسی مریم به چرخ چارمینم

صولت شیر خدا پیداست در ماه جمالم

نور ختم الانبیا می تابد از مهر جبینم

انتقام خون مظلومان به تیغ ذوالفقارم

اقتدار قادر منّان به عزم راستینم

اشک زهرا از سپهر دیده ام ریزد چو باران

داغ محسن مانده چون آتش به قلب نازنینم

گه مدینه گه نجف گه کربلا گه کاظمینم

گه خراسان گه به قم گریان به آل طاهرینم

گه برای عمّه ام زینب برآرم ناله از دل

گه به یاد گردن مجروح زین العابدینم

شب که تاریک است و قبر فاطمه زائر ندئارد

من کنار تربت گم گشتۀ او می نشینم

ای خوش آن روزی که بهر دوستانم رخ نمایم

من که چون یوسف به چاه، غیبت کبری مکینم

قرن ها بگذشته، باشد اشک تنهائی به چشمم

من که عالم چون سلیمان است در تحت نگینم

چون برای انتقام خون زهرا تیغ گیرم

دوست دارم روی سیلی خوردۀ او را ببینم

دوست دارم خون نحس قاتلان جدّ خود را

آن قدر ریزم که دریا بگذرد از صدر زینم

دوست دارم آن که سیلی زد به رخسار سکینه

بازویش از تن جدا گردد به تیغ آهنینم

دوست دارم تا روم از شامیان دون بپرسم

کز چه رو بستند دست عمّۀ زار و حزینم

دوست دارم گرد قبر مخفی اصغر بگردم

اشک ریزم در عزای آن عموی نازنینم

دوست دارم تا که در پائین پای قبر جدّم

خم شوم گلبوسه از قبر علی اکبر بچینم

تا شود نزدیک (میثم) روز موعود ظهورم

کن دعا با شیعیان بر درگه حیّ مبینم

غلامرضا سازگار

تمــــنا می کـــــنم در نیــــــمۀ شعـــبان نیـــــا آقا         

                                                تو را قـــسم بــه دیـن و مـذهب و قـر آن نیــا آقا

تو را جان همان شــخصی که سر در چاه می نالد

                                                  پـی مــهمانـی یـــک قـــــوم نا فــــرمان نیا آقا

در این عــصری که از دســت بد اندیــشان بد اخـتر 

                                                می آیــد در گلــوی راد مــــردان جــــــان نیا آقا

در این عصری که مـیدزدند انسان های دون همت  

                                                 ز دست یکـــــدگر در روز روشـن نـــان نیــــا آقا

پلـشت و زشــت و بی روح و روان نـاپـاک و نا زیبـا

                                                 ز هر عصری چو گـردیده است این دوران نیا آقا

طبیــــبی بهر درد خـود نمــی خواهــیم ما مـردم 

            چـو مــسروریم بی دردان پــی درمــان نیـــا آقا

در این بیـــغولـــه تا سـامان نیــــابد نا بـــسامـانی 

                                                بـه سـامان دادن انـسان در ایـن سـامان نیــا آقا

مــداوم گـــفتم ایـن را و پــس از این باز می گـویم  

                                                کـه تـا درمــان نگــردد طـــینت انـــسان نیـــا آقا

نخـواهی دید چون از دست انــسانهای بی ایمـان 

                                               بـه جــز حــرمان و انــدوه و غـم و خذلان نیــا آقا

دروغ است ایــن که می گوئـیم مـشتاق تو ایم اما

                                                برغـم ایـــن دروغ و لاف و ایــن جـــولان نیــا آقا

مــــراقب باش از هــر ســو اگــر امنـــینی حاصـل

                                              نگـــردد از جــــفا و جــــور نـــا مـــردان نیــــا آقا

نیـــارد تـا بــه مـــاه چــــارده در نیـــــمۀ شعـــبان

                                              چـو یک انـسان سر گردان شهاب ایمـان نیــا آقا

شهاب نجف آبادي

یک جرعه، مستی از می ِسرمد بیاورید
بوی گلی زگلشن ِاحمد بیاورید
تا شعله شعله، عشق ،غزل برکشد زدل
از نغمه نغمه ، شور ،درآمد بیاورید
حالم بد است بادیه های طلب کجاست؟ 
جام از شراب ِحادثه ،ممتد بیاورید
یک نغمه، نی ،که گل کند از نینوای ِ دوست
یا یک نفس ،نسیم، زمشهد بیاورید
ما راعطش به آتش اگر می کشد چه غم 
زین دست ،دردهای ِمشدّد بیاورید
در آزمونِ دوست ،بلا ،عینِ رحمت است
حیف است اگر به راه طلب ،بد بیاورید
جان میدهم به مژده اگر بوی صحبتی 
زان یار آشنای ِسهی قد بیاورید
یک پیکِ پی خجسته بخوانید بی درنگ 
پیغام از آنکه رفت ونیامد بیاورید
حالا برای  اینکه غزل مستی آورد
صلوات بر جمال محمد بیاورید

محمدی کویر

ما را در این شبها تمنا می نویسند

مجذوب وصف و وصل لیلا می نویسند

من قطره ای ناچیزم اما مطمئنم

آخر مرا هم پای دریا می نویسند

اصلا چه بهتر که مرا هم چند سالی

کلب نگهبان همین جا می نویسند

این و تبارم را که نوکر می نویسند

ایل و تبارت را که آقا می نویسند

امشب برای ما کمی باران بخواهید

هر آنچه می گویی همان را می نویسند

این طاق نصرت ها که بالا رفته ما را

پروازهای رو به بالا می نویسند

جمعی شما را رب ماها می نویسند

جمعی شما را جای بابا می نویسند

چشم من و دست کریمت مهربانا

امشب صدایت می زنم من یا ابانا

موجم که دارم میل طوفانی شدن را

حین شعف پاره گریبانی شدن را

با سائلت بودن دگر از یاد بردم

من آرزوهای سلیمانی شدن را

مثل تمام کوچه ها این قلب ما هم

دارد تمنای چراغانی شدن را

اصلا مرا هم پای این ریسه ببندید

دارم سرِ آیینه بندانی شدن را

آقا به جان خاک پایت قصد کردم

از نو بنا سازم مسلمانی شدن را

از نیمه ی شعبان و مهمانت گرفتیم

اذن دخول ماه مهمانی شدن را

حتی به شوق لیله القدرش ندادیم

این حال خوبِ نیمه شعبانی شدن را

تو لیله القدری و خورشید زمینی

تو آخرین تیر امیرالمومنینی

وقتی تو اینجایی بیا معنا ندارد

آقا کجا هستی کجا معنا ندارد

بیماری ما غفلت از یاد نگار است

دور از طبیبان هم دوا معنا ندارد

من که گناهم را کمی هم کم نکردم ...

در معصیت این حرفها معنا ندارد

تو وعده صدق خدا هستی و اینقدر

آقا بیا ... آقا نیا ... معنا ندارد

ای مهربانتر از پدر مادر چه گویم

بی تو رسیدن به خدا معنا ندارد

باید که نوکر سوی اربابش بیاید

از ما به تو لفظ بیا معنا ندارد

بوقتی تو از دست دلم راضی نباشی

یا ربنا یا ربنا معنا ندارد

نگذار بین غفلت کبری بمانیم

باید میان غیبت کبری بمانیم

باید فراق و سوختن باشد همیشه

در به دری از مرد و زن باشد همیشه

پیغمبرانه دلبری کن مثل اینکه

باید اویسی در قرن باشد همیشه ...

آواره ی صحرا نماییدم چه باک است

مجنون اگر دور از وطن باشد همیشه

ای کاش نامم عبد تو باشد همیشه

ای کاش نامت رب من باشد همیشه

بی یوسفش تا کی دمادم چشم یعقوب

دلخوش به بوی پیرهن باشد همیشه

من خواستم ذکر نمازم تادم مرگ ...

یا بن الحسن یا بن الحسن باشد همیشه

اصلا میان ما دو تا باید همیشه

حرف حسینِ بی کفن باشد همیشه

امشب سخن از جمکران جایی ندارد

جز کربلا این دل تمنایی ندارد

  پلکی بزن مولا !  که ایمان جان بگیرد
   تا در زمین ، بارانی از قرآن بگیرد

   ای مهر عالمتاب خوبی ! جلوه گر شو
   تا عشق در روی زمین سامان بگیرد
 

   پلکی بزن تا دشت ها گندم برقصند
   بوی طراوت بشکفد ، باران بگیرد

      پلکی بزن تا غنچه ها شبنم بخندند
   باغ از بهار خنده ی گل ، جان بگیرد
 

   پلکی بزن تا ریشه های شب بخشکد
   تا صبح صادق ، عمر جاویدان بگیرد
 

   ایمان به فصل سرد ؟ هرگز ، تا تو هستی
   هرگز مبادا فصل  یخبندان  بگیرد
 

   از دیو و دد ، مولا ! ملولم ، جلوه گر شو
   تا  زندگی بوی خوش انسان بگیرد
 

   مولا !  بهار خنده ات را منتشر کن
   تا  فصل سرما  در زمین  پایان  بگیرد

شعری مگر که این همه شیرین بهانه ای

نثری مگر که محرم اسرار خانه ای

تا چند چون نسیم سحر با شمیم گل

در برگ برگ سرو و صنوبر روانه ای

پرسیده ام ز هر که نشان تو بی نشان

دارد به خاطر از تو پریشان نشانه ای

دیریست در هوای رخت بال میزنم  

مرغ دلم نمی پرد از آشیانه ای

ترسم به آرزو نرسد ناله ی امید  

دل را به سوی خویش بخوان با بهانه ای

اکنون که اختیار جهان با نگاه توست

تا چند پشت پرده منتظر آره یا نه ای

تا باز شعله ور شوم از شوق انتظار

آی آتش نهفته  بیفشان زبانه ای

                محمد روحانی ( نجوا کاشانی ) 

مولا سلام حضرت مولای نازنین

دستی بکش توبرسر وبرشانه ی زمین

دستی بکش که آینه زنگاریَست بس

دیگر نمی نماید چینهای برجبین

دستی بکش و آه زمستانی مرا

بنمای محو ازدل این قلب آهنین

باران نیامده است زمانی دراز و ما

درحسرتیم بارش یک قطره ی مـَعین

درحسرتیم تاتو بیایی به باغ و جمع

گردیم زیرسایه ی سرو تو دلنشین

دانی که چیست دلخوشی ما عزیزدل

 آیی تو و برآری دستی ازآستین

دستی که دردهای زمان رادوا کند

دستی که عشق هدیه کندبردل زمین

دستی که انتقام بگیرد ز باد سرد

دستی بهارآور ، دستی گل آفرین
***

بنشسته ایم وشبنم چشمانمان پراست

ازاشتیاق دیدنت  موعود آخرین

شهر از نفس یار معطر گردد
با نور چراغ ها منور گردد
این خرده چراغ ها همه منتظرند
خورشید به آسمانشان برگردد

دوستان هنگام بينايى شده

طلعت مهدى تماشايى شده

اين اميد هر نبى و هر ولى‏ است

پاى تا سر، هم محمد، هم على است

اين پسر چشم و چراغ فاطمه است

اين گل اميد باغ فاطمه است

شمع جمع عالمين است اين پسر

طالب خون حسين است اين پسر

اين چراغ بزم در قلب شب است

اين نويد انتقام زينب است

اين امام عصر كل عصرهاست

صاحب نصر تمام نصرهاست

بردگان , موسى به عالم آمده

مردگان , عيساى مريم آمده

كيست مهدى كعبه ی جان همه

كيست مهدى آرزوى فاطمه

كيست مهدى همدمى نشناخته

خلق ناديده به او دل باخته

كيست مهدى نور انوار خدا

كيست مهدى انبيا را مقتدا

كيست مهدى ياور مظلومها

كيست مهدى حامى محرومها

كيست مهدى حجّت ثانى عشر

كيست مهدى منجى كل بشر

خیز و خود را بکن آماده که او می آید
منشین و بشو استاده که او می آید

بشنو از دور صدای قدمش را حس کن
نظر افکن همه بر جاده که او می آید

منتظر باش که گلبانگ ندایش شنوی
مرد میدان شو و آزاده که او می آید

عطر پیـراهن او میرسدم از هر جا
مژده ای عاشق دلداده که او می آید

می رسد از همه جا رایحه ناب ظهور
دور گـردون خبرم داده که او می آید

دل گواهی بدهد رؤیت او نزدیک است
زانکه این بر دلم افتاده که او می آید

باید آماده شوی تا که کنی استقبال
باید آغوش تو بگشاده که او می آید



شاعر : احمدی فر (با تخلص مبشّر)

 امام زمان(عج)-ولادت

باز هم جشن نیمۀ شعبان

بیتها رخت نو به تن دارند

قلم من به زحمت افتاده

واژه ها شوق پر زدن دارند

باز هم جشن نیمه ی شعبان

السلام علیك یا خورشید

چله ی انتظار سر آمد

از سر خمره نور می جوشید

باز هم جشن نیمه ی شعبان

همه ی شهرمان چراغانیست

عطر عود و گلاب می آید

چقدر حیف شد كه آقا نیست

باز هم جشن نیمه ی شعبان

ما به دنیا عجیب دل بستیم

لااقل به بهانه ی این جشن

دو سه روزی به یادتان هستیم

سامرایی ؟ مدینه ای ؟ نجفی ؟

پسر فاطمه كجا هستی؟

همه از تو سراغ می گیرند

نكند باز كربلا هستی!؟

خوب شد ، نیستی نمی بینی

كاسه های نداری ما را

فقر و فحشا، فساد، بیكاری

دختران فراری ما را

خوب شد، نیستی نمی بینی

كه حیا از نگاه دنیا رفت

رزق و روزی خانه ها كم شد

قیمت نفت هر چه بالا رفت

خوب شد، نیستی نمی بینی

رهبر ما شكسته تر شده است

"أین عمار" روی لب دارد

باز هم طلحه فتنه گر شده است

خوب شد، نیستی نمی بینی

زیر این دردها مچاله شدیم

كارد دیگر به استخوان خورده

دست بر دامن سه ساله شدیم

حق مان است این همه محنت

یادمان رفت صاحبی داریم

یادمان رفت منتظر باشیم

بین مان یار غائبی داریم

دلتان را به درد آوردیم

دلمان سوی دام شیطان رفت

خشك شد گندم مزارع ری

بركت از نان سفره هامان رفت

دل ما گیر چشم های تو نیست

گرم بازی آب و نان شده است

همه خواب تو را كه می بینند !!!

خیمه ی سبزتان دكان شده است

عاشق حجت خدا هستی ! ؟

یاعلی ! ترك معصیت اول

باقی دردها و مشگل ها

می شود با نگاه آقا حل

به كلافی كه یوسفت ندهند

هر چه اندوختی بیا رو كن

عوض كوچه، خانه ی دل را

صبح هر جمعه آب و جارو كن

وحید قاسمی

امام زمان(عج)-ولادت

ای لسانت لسان پیغمبر

وی بیانت بیان پیغمبر

ای زمانت شبیه رستاخیز

در دهانت زبان پیغمبر

ای فدای صدای تکبیرت

وی به گوشت اذان پیغمبر

هست از پای تا سرت ای سرو

 با تو سرو روان پیغمبر

ناز را، خال آل هاشم را

 داری ارث از نشان پیغمبر

گیسویت ریخته به شانه ی توست

زلفی از گیسوان پیغمبر

ای خدا گونه، گونه گندمگون

گونه گونه نشان پیغمبر

ای خوشا لب به خطبه بگشایی

سوره ی ترجمان پیغمبر

نفس تو، نفس حیدر کرار

جان تو هست جان پیغمبر

رزم تو رزم بی امان علی است

ای توانت توان پیغمبر

دولت توست دولت زهرا

ای امید نهان پیغمبر

ای امام محمّدی سیما

ای نهان و عیان پیغمبر

ای میان سپاه خود پنهان

یوسف خاندان پیغمبر

قرن ها عمر بی خزان داری

ای همیشه جوان پیغمبر

ابر تیره ز آفتاب بگیر

زلف پیچیده را نقاب بگیر

همه حلّال مشکلاتی تو

به خدا کشتی نجاتی تو

قرّة العین آل زهرایی

چشم را چشمۀ حیاتی تو

شب میلاد تو شب رحمت

پس حسین دگر به ذاتی تو

عیدی تو برات آزادی است

خلق را برگه ی براتی تو

ای بنازم شهادتین تو را

هم حیاتیّ و هم مماتی تو

این تو هستی هُداة مهدیین

بحر مستضعفین حُماتی تو

روی کتفت نوشته جاء الحق

زهق الباطلی، نشاطی تو

هر امامی به یک صفت معروف

صاحب اعظم صفاتی تو

نه امام زمینیان تنها

که ولیّ همه کُراتی تو

زمزم از روی تو کند فَوران

جاری نیل تا فراتی تو

مدعی را چه رؤیت رویت؟

منکر این مکاشفاتی تو

مهدویت که نیست بازیچه!

کِی طرفدار سیئاتی تو

انحرافات، انتظار تو نیست

دشمن این مزخرفاتی تو

امر، امرِ تو، حکم، حکمِ شماست

به خدا قاضی القضاتی تو

همه ی خلق پای بست شما

دست رهبر میان دست شما

هر کجا آشیانه ای داری

تا دل ما کرانه ای داری

تو برای هدایت هر کس

در مسیرش بهانه ای داری

ای خوش آن دم که با انالمهدی

بر لب خود ترانه ای داری

ای قدوم تو بر فراز فلک

سایه ی جاودانه ای داری

گرچه خیمه نشین صحرایی

هر طرف آستانه ای داری

با وجودی که ما مسلمانیم

تو به یک خیمه خانه ای داری

در دل هر محبّ منتظرت

 جمکران یگانه ای داری

گاه با بهترین رفیقانت

محفل دوستانه ای داری

با محبان خاص خود گاهی

صحبت مشفقانه ای داری

با علمدار انقلابت گاه

گعده ی عاشقانه ای داری

چه کسی گفته غایبی آقا!

سایه در هر میانه ای داری

نیمه شب ها که تا طلوع سحر

کربلایی، نشانه ای داری

به دعا گوییا که مشغولی

چه غم مخفیانه ای داری

نکند یاد زخم بازویی

یا غم درد شانه ای داری

نکند در دل رقیّه ای ات

روضۀ ناز دانه ای داری

ای که با هر بهانه می گریی

چه دل پر بهانه ای داری

کِی اشاره کنی بر آن دو نفر

بَه چه عصر و زمانه ای داری

ای علمدار سرمدی برگرد

 ای نگار محمّدی برگرد

محمود ژولیده

امشب بهانه ها همگی جور می شود

حتی پیاله کاسه ای از نور می شود

وقتی نگاه یار قدم رنجه می کند

چشم تمام صاعقه ها کور می شود

بهر خوش آمدید به پای ادیب عشق

شعر و شعور اهل ادب شور می شود

لعلی که غمزه های نگاهش درست کرد

والله باعث تب انگور می شود

از بس که محو او شده ماه چهارده

پشت نقاب، جلوه ی مستور می شود

بلقیس را بگو که سلیمان ما ببین

آن کس که شاه روبرویش مور می شود

با زلف ذوالفقار زِ قبضه درآمده

دنیا برای خصم علی گور می شود

وقتی دعای فاطمه پشت و پناه اوست

چشم حسود از نظرش دور می شود

امشب جمال محشر کبری جلا گرفت

ذکر اَنَا الحق است که شیپور می شود

یوسف ترین قمر سر بازار آمده

در جلوه ای زِ حیدر کرّار آمده

امشب تمام ﻣﺄذنه ها را اذان بده

آیات روح بخش خدا را نشان بده

سجاده پهن کن که مکبّر به صف شده

قدقامتت نشان زمین و زمان بده

الله اکبر تو مرا مست می کند

جامی بیار و بر دل خسته توان بده

هرکس قنوت دست تو را دید،سجده کرد

قدری سجود سجده کنان را امان بده

امشب به پای منبر تو آسمان نشست

دستی برای عرش الهی تکان بده

بی اذن تو تکلم مدح تو کار کیست؟

در حدِّ چند بیت ، سخن را زبان بده

هرچیز هست و نیست مسخّر به نام توست

لطفی کن و دوباره زمان را مکان بده

ته مانده ی غذات نمک گیر می کند

آقا بیا یکی دو سه تا استخوان بده

دستی برای دامنتان جور کرده ام

بالی برای پر به سوی آسمان بده

وقتی زمان خلق دوعالم فرا رسید

ما را خدا به پای رکاب تو آفرید

سر میزنم به سینه ی صحرای انتظار

موجم برای صخره ی دریای انتظار

طی می کنم به شوق تمنای وصل دوست

امروز را به نیّت فردای انتظار

ما را گدای خانه ی آقا نوشته اند

هستیم تا ابد پسِ درهای انتظار

پرونده ی قبولی عرض ارادتم

ﺗﺄیید می شود پیِ امضای انتظار

باید هزار مرتبه شکر خدا کنم

وقتی رسیده ام به بلندای انتظار

این انتظار روزی من را رسانده است

سر می نهم به خاک کف پای انتظار

باید تمام آنچه منم را رها کنم

از خود گذشتگی ست الفبای انتظار

از کودکی قنوت نمازم برای توست

عمرم حلال شد به تمنای انتظار

مُستَشهَدینَ بَینَ یَدَیک تو از ازل

گفتند: اِنَّ ذِکرَکَ أحلي مِنَ العَسَل

ای مستجاب گریه ی چشم انتظارها

ای آشنای غصه ی دل بیقرارها

یوسف ترین جمال فرستاده ی خدا !

ای آخرین نمونه ی پروردگارها

یک عمر را بخاطر یک روز مانده ام

آثار عاشقی ست از این گونه کارها

پای رکاب تو همه سردار می شوند

آماده ام شبیه همین سر به دارها

چشمم به آسمان غروب سه شنبه بود

امّا نیامدی سر قول و قرارها

گوشه نشین مجلس تنهایی توٲم

بانی بزم هرشب گوشه کنارها

قدری برای اشک شما روضه خوان شوم

حاجت گرفته ام زِ همین راه ، بارها

از روی نیزه ها سری افتاد روی خاک

کوچکترین ستاره ی نیزه سوارها

وقتی رباب دید، صدا زد: ازاین به بعد

رحمی کنید بر گلوی شیرخوارها

در زیر آفتاب نشست و زِ غم سرود:

ای نیزه! کاش کودک نازم پسر نبود

شاعر: حميد رمي

باز هم جشن نيمه ي شعبان

بيتها رخت نو به تن دارند

قلم من به زحمت افتاده

واژه ها شوق پر زدن دارند

***

باز هم جشن نيمه ي شعبان

السلام عليك يا خورشيد

چله ي انتظار سر آمد

از سر خمره نور مي جوشيد

***

باز هم جشن نيمه ي شعبان

همه ي شهرمان چراغانيست

عطر عود و گلاب مي آيد

چقدر حيف شد كه آقا نيست

***

باز هم جشن نيمه ي شعبان

ما به دنيا عجيب دل بستيم

لااقل به بهانه ي اين جشن

دو سه روزي به يادتان هستيم

***

سامرايي ؟ مدينه اي ؟ نجفي ؟

پسر فاطمه كجا هستي؟

همه از تو سراغ مي گيرند

نكند باز كربلا هستي!؟

***

خوب شد ، نيستي نمي بيني

كاسه هاي نداري ما را

فقر و فحشا ، فساد ، بيكاري

دختران فراري ما را

***

خوب شد،نيستي نمي بيني

كه حيا از نگاه دنيا رفت

رزق و روزي خانه ها كم شد

قيمت نفت هر چه بالا رفت

***

خوب شد،نيستي نمي بيني

رهبر ما شكسته تر شده است

أين عمار» روي لب دارد»

باز هم طلحه فتنه گر شده است

***

خوب شد،نيستي نمي بيني

زير اين دردها مچاله شديم

كارد ديگر به استخوان خورده

دست بر دامن سه ساله شديم

***

حق مان است اين همه محنت

يادمان رفت صاحبي داريم

يادمان رفت منتظر باشيم

بين مان يار غائبي داريم

***

دلتان را به درد آورديم

دلمان سوي دام شيطان رفت

خشك شد گندم مزارع ري

بركت از نان سفره هامان رفت

***

دل ما گير چشمهاي تو نيست

گرم بازي آب و نان شده است

همه خواب تو را كه مي بينند !!!

خيمه ي سبزتان دكان شده است

***

عاشق حجت خدا هستي ! ؟

ياعلي ! ترك معصيت اول

باقي دردها و مشگل ها

مي شود با نگاه آقا حل

***

 به كلافي كه يوسفت ندهند

هر چه اندوختي بيا رو كن

عوض كوچه،خانه ي دل را

صبح هر جمعه آب و جارو كن

امام زمان(عج)-ولادت

امشب بهانه ها همگی جور می شود

حتی شراب کاسه ای از نور می شود

وقتی نگاه یار قدم رنجه می کند

چشم تمام صاعقه ها کور می شود

بهر خوش آمدید به پای ادیب عشق

شعر و شعور اهل ادب شور می شود

لعلی که غمزه های نگاهش درست کرد

والله باعث تب انگور می شود

از بس که محو او شده ماه چهارده

پشت نقاب، جلوه ی مستور می شود

بلقیس را بگو که سلیمان ما ببین

آن کس که شاه روبرویش مور می شود

با زلف ذوالفقار زِ قبضه درآمده

دنیا برای خصم علی گور می شود

وقتی دعای فاطمه پشت و پناه اوست

چشم حسود از نظرش دور می شود

امشب جمال محشر کبری جلا گرفت

ذکر اَنَا الحق است که شیپور می شود

یوسف ترین قمر سر بازار آمده

در جلوه ای زِ حیدر کرّار آمده

امشب تمام ﻣﺄذنه ها را اذان بده

آیات روح بخش خدا را نشان بده

سجاده پهن کن که مکبّر به صف شده

قدقامتت نشان زمین و زمان بده

الله اکبر تو مرا مست می کند

جامی بیار و بر دل خسته توان بده

هرکس قنوت دست تو را دید،سجده کرد

قدری سجود سجده کنان را امان بده

امشب به پای منبر تو آسمان نشست

دستی برای عرش الهی تکان بده

بی اذن تو تکلم مدح تو کار کیست؟

در حدِّ چند بیت، سخن را زبان بده

هرچیز هست و نیست مسخّر به نام توست

لطفی کن و دوباره زمان را مکان بده

ته مانده ی غذات نمک گیر می کند

آقا بیا یکی دو سه تا استخوان بده

دستی برای دامنتان جور کرده ام

بالی برای پر به سوی آسمان بده

وقتی زمان خلق دوعالم فرا رسید

ما را خدا به پای رکاب تو آفرید

سر میزنم به سینه ی صحرای انتظار

موجم برای صخره ی دریای انتظار

طی می کنم به شوق تمنای وصل دوست

امروز را به نیّت فردای انتظار

ما را گدای خانه ی آقا نوشته اند

هستیم تا ابد پسِ درهای انتظار

پرونده ی قبولی عرض ارادتم

ﺗﺄیید می شود پیِ امضای انتظار

باید هزار مرتبه شکر خدا کنم

وقتی رسیده ام به بلندای انتظار

این انتظار روزی من را رسانده است

سر می نهم به خاک کف پای انتظار

باید تمام آنچه منم را رها کنم

از خود گذشتگی ست الفبای انتظار

از کودکی قنوت نمازم برای توست

عمرم حلال شد به تمنای انتظار

مُستَشهَدینَ بَینَ یَدَیک تو از ازل

گفتند: اِنَّ ذِکرَکَ أحلی مِنَ العَسَل

ای مستجاب گریه ی چشم انتظارها

ای آشنای غصه ی دل بیقرارها

یوسف ترین جمال فرستاده ی خدا !

ای آخرین نمونه ی پروردگارها

یک عمر را بخاطر یک روز مانده ام

آثار عاشقی ست از این گونه کارها

پای رکاب تو همه سردار می شوند

آماده ام شبیه همین سر به دارها

چشمم به آسمان غروب سه شنبه بود

امّا نیامدی سر قول و قرارها

گوشه نشین مجلس تنهایی توٲم

بانی بزم هرشب گوشه کنارها

قدری برای اشک شما روضه خوان شوم

حاجت گرفته ام زِ همین راه، بارها

از روی نیزه ها سری افتاد روی خاک

کوچکترین ستاره ی نیزه سوارها

وقتی رباب دید، صدا زد: ازاین به بعد

رحمی کنید بر گلوی شیرخوارها

در زیر آفتاب نشست و زِ غم سرود:

ای نیزه! کاش کودک نازم پسر نبود

حمید رمی