مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

عاشقی کردن من جز غم و آزار نشد
دل من سوخت که دلداده ی دلدار نشد

من خطا کردم و او دید مرا، رد شد و رفت
باز گل کاشت و این نوکر بد ، خوار نشد

غصه ام شد که مرا درد و غم هجر نکشت
عمر من زود گذشت و خبر از یار نشد

سر یک سفره نشستیم و ندیدم او را
چشم من کورکه از دوری او تار نشد

پیش مردم همه حرمت من می‌شکند
گربگویند که او لایق دیدار نشد

جان زهرا چو سگ کهف ببندید فقط
هرکسی را که دراین خانه گرفتار نشد

هیچ کس نیست پناهم بدهد غیر حسین
مثل من هیچ کسی زود طلبکار نشد

خواست زینب بزند حرف دلش را به حسین
پیش عباس، در آن کوچه و بازار… نشد

به هستی ام نفسی داده هست، می آید
کسی اگرچه به او دل نبست ، می آید

دوباره ندبه بخوان ،باز حرف تازه بزن
بگو کسی که عزیز من است ، می آید

همان مِهر روی مه رویش از اول عشق
به قلب عالم وآدم نشست ، می آید

شنیده ام که می آید زمان دلتنگی
قسم به او که دل من شکست، می آید

بیا که باتو تمام نبودمان بود است
هرآنچه رفته زدستم به دست می آید

نیامدی وشبیه زنان به ناله شدم
ببین چه گریه به مردان مست می آید

مهدی قاسمی

دلیل استغاثه ی، غروب بی قرارها
زلالِ عاشقانه و ، خروش چشمه سارها
سروده ی قدیمیِ فصول سرد سالها
لطافت نگاه تو لطافت بهارها

منم که محو دیدن ،گلی به روی شاخه ام
لبی که فخر میکند، به سرخیِ انارها
به رسم مردم عجم،شکارگاه حاضراست
تو هم به رسم شاهها،بزن بر این شکارها
تو زلف را به هم بزن که چشم خیره می کنی
بکش به دار گردنم، به دست تارتارها
چه گویم از مقام تو که جمعِ چهارده تنی
فدای قدو قامتت، خدایِ باوقارها
به مقدمت درآمده لباسهای عیدمان
بیا نگاه کن به ما، به رختِ نو نوارها
زخود سوال میکنم که اوج رحمت تورا
چگونه وصف میکند کلام شهریارها؟
هلال ماه شاهدی،تمام سال گریه ام
گذشته از دوازده،رسیده تا هزارها
برای وقت آمدن،سیاه لشگر توام
شما اجازه می دهی،بمانم این کنارها؟
امید بسته ام به آن، غروبِ روز جمعه که
خبر به عرش می رسد زجانب. منارها
که آی مردم زمین، که آی اهل آسمان
به سر رسید عاقبت،تمام انتظارها

 عبدالحسین مخلص آبادی

امام زمان(عج)-مناجات

می شود این شب هجران سحر ان شاءلله

می رسد صبح سفید ظفر ان شاءلله

مژده ای منتظران چشم شما روشن باد

به مه طلعت آن منتظر ان شاءلله

سر بازار ستادیم همه چشم به راه

کآید از یوسف زهرا خبر ان شاءلله

آی اثنی عشریون همه جان بر سر دست

کآید آن حجت ثانی عشر ان شاءلله

شیعه آن گمشده طفلی ست که می بینم باز

بنشیند به کنار پدر ان شاءلله

عید روزی است که زهرا به کنار کعبه

بزند خنده به روی پسر ان شاءلله

عید روزی ست که از طایفه آل سعود

تیغ مهدی نگذارد اثر ان شاءلله

عید روزی است که از مشرق صبح امید

قرص خورشید زند باز سر ان شاءلله

پرچم اَنَّ علیا ولی الله شود

بر سر بام حرم مستقر ان شاءلله

منتظر باش که با صبح ظهورش میثم

نخل امید دهد باز بر ان شاءلله

غلامرضا سازگار

امام زمان(عج)-مناجات-حضرت زینب(س)-وفات

هی داد می زنیم که از تو نشانه نیست

یک روز می رسی تو و جای بهانه نیست

یا عرض حاجت است، و یا که شکایت است

آقا ببخش اگر غزلم عاشقانه نیست

خوشحالم از فراق تو شعری سرودم و

تاریخ ماندگاری آن جاودانه نیست

ما را به بام خود بنشان که بدون تو

در هیچ جا نشانه ای از آب و دانه نیست

گفتم بیا به خانه ی قلبم؛ تو آمدی...

تو آمدی ولی کسی انگار خانه نیست

با تیغ روزگار چه بهتر جدا شود

وقتی سرم طفیلی این آستانه نیست

عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان

دیگر زیاد بر لبمان این ترانه نیست

جز در غم کمان شدن عمه زینبت

خون اشک های جاری تو بی کرانه نیست

مرد از غم نمردن در ماتم حسین

بر پیکرش بگو که رد تازیانه نیست

محمد علی بیابانی

هر کسی با سر زلف تو قراری دارد
همه ایام دلش حال بهاری دارد
آن که دل کنده ز دنیا و تعلق هایش
مثل تو دلبر و دلدار و نگاری دارد

بیت بیتم همه بوی تو گرفته آقا
از همین است اگر شور و شعاری دارد
حاجت این است شود فیض شما شامل من
و بگویید که این نوکر عیاری دارد

آمدم مقصدم این است که نوکر باشم
نوکر دائمی آل پیمبر باشم

هفت اقلیم وجودم شده شیدایی تو
آسمان ها و زمین محو دل آرایی تو
گر چه آن عارض یوسف کش تو پنهان است
ولی این دل شده مجذوب به زیبایی تو
منم آن سائل بیچاره و درمانده و پست
به امید آمده ام بر در آقایی تو
آتشی هست در این سینه که وصفش نتوان
و دلم مشتعل از جلوه ی طاهایی تو

گره خورده است دل دلشدگان بر مویت
هست محراب دل خسته دلان ابرویت

صاحب معجزه ی حضرت موسی بازآ
زنده کن با نفست جان مسیحا بازآ
یوسف و حضرت یعقوب و تمامی رسل
همه صف بسته به امید تو آقا بازآ
سامرا ، شهر مدینه ، کاظمین و مشهد
شده دلتنگ بیا دلبر دل ها بازآ
کربلا ، کوفه ، نجف ، مسجد سهله ، مکه
همگی منتظرت ای گل طاها بازآ

جان هستی شده از هجر تو بی تاب بیا
تشنگانیم و تویی پاک تر از آب بیا

دست خالی مرا پر کن از احسان آقا
مکش از دست من خسته تو دامان آقا
همه ی آرزویم گوشه ی چشمی ز شماست
گوشه چشمی بنما جانب یاران آقا
حتم دارم که مرا راه دهی در بر خود
دوست دارم که شود هجر تو پایان آقا
دل من مثل کویر است و عطشناک شده
لطف کن بر دل من عشق بباران آقا

پسر حضرت نرجس بده در راه خدا
تو به داد دل من رس بده در راه خدا

محمد مبشری

آلوده ام، آلوده را هم راه باید داد
راهى نشان بر بنده گمراه باید داد

شرمنده ام، شرمنده را تکریم باید کرد
تا مى شود شرمنده را درگاه باید داد

عبد سراپا جرم را از در نمى رانند
آنکه زمین خورده مدد گهگاه باید داد

درمانده ام، درمانده را هم یار باید شد
سلطان که مى داند گدا را جاه باید داد

آقا بدى هاى خودم را خوب مى دانم
بد را نجات از دشمن بدخواه باید داد

من یوسف دل را به چاه سینه افکندم
گاهى طنابى در درون چاه باید داد

سر در نمى آوردم از کرب و بلا اصلاً
وقتى دلم مى سوخت دیدم آه باید داد

ارباب آمد با غم خود آشنایم کرد
دیدم که دل را هدیه بر آن ماه باید داد

من تازه فهمیدم تمام عمرِ دنیا
دل را، قیامت را، به قتلگاه باید داد

من از حرم تا قتلگاهِ یار را دیدم
جان را برای حفظ خیمه گاه باید داد

با گوش دل در قتلگاهِ شاه بشنیدم
این نوحه را بر غربت این شاه باید داد

آقا گُلی گم کرده ام، رحمی به خواهر کن
قدی کمان آورده ام، رحمی به خواهر کن

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی کنی

کریمی و نظاره بر لیاقتم نمی کنی

تو را ز یاد می برم زمان معصیت ولی

مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی کنی

دلم شکسته و کسی به داد من نمی رسد

میان راه مانده ام، حمایتم نمی کنی؟!

چه نذرها نکرده ام که زیر و رو شود دلم

به هر دری که می زنم اجابتم نمی کنی

اسیر ظلمت دلم شدم عزیز فاطمه

به یک دعا مرا غریق رحمتم نمی کنی؟!

اگر بناست سهم من همیشه دوری ات شود

چرا مرا نمی کشی و راحتم نمی کنی؟!

کسی من خراب را به سوریه نمی برد

در این بساط عاشقی ضمانتم نمی کنی؟!

**

فدای عمه ای که با دل شکسته ناله زد

برادرم چرا نظر به غربتم نمی کنی؟!

بزرگ این قبیله ام... مرا نزن عقیله ام

کمی حیا و شرم از شرافتم نمی کنی؟

محمد جواد شیرازی

بنده ی نفسم شدم، سوز و نوایم رفت… رفت
از نفس افتادم و حال دعایم رفت… رفت

غفلتم توفیق توبه کردنم را برده است
از قنوتم رَبَّنٰا إغْفِرْ لَنٰایم رفت… رفت

بار من را آتش ناشکری ام سوزانده است
از کفم سرمایه ی روز جزایم رفت… رفت

عبد رسوایم… فقط دردسر مولا شدم
آبرویم پیش او وقتی حیایم رفت، رفت

در سحرها خلوتی با دلستانم داشتم
آن قدر بد کردم آخر از سرایم رفت… رفت

سوی نامحرم نظر کردن سلاحم را گرفت
برکت از این زندگی تا اشک هایم رفت… رفت

دل خوشم “صحن دلم” وقف علی و فاطمه است
گیرم اصلا جای دیگر دست و پایم رفت… رفت

کعبه، بی حیدر فقط سنگ است پس با این حساب
سوی “نی جف” هم اگر قبله نمایم رفت… رفت

با پر و بال شکسته مرغ قلبم هر سحر
در پی فطرس که سوی مقتدایم رفت، رفت

یاد کام تشنه اش یک عمر قلبم سوخت… سوخت
زیر خنجر دلبر درد آشنایم رفت… رفت

زیر گرمای بیابان پیکرش شد زیر و رو
روی نیزه رأس شاه سر جدایم رفت… رفت

ما کجا؟ مونس تنهایی دلدار شدن
سال‎ها انس گرفتیم به سر بار شدن

کم‎کم از چشم می‎افتند ز تو بی‎خبران
آخر غفلت ما چیست به جز خوار شدن

شرم دارم که فقط مزد بخواهیم از تو
شرم دارد ز طلبکار، طلبکار شدن

کار اگر غیر گدایی ز در خیمه‎ی توست
راضی‎ام من همه‎ی عمر به بی‎کار شدن

کاش می‎شد که نجاتم بدهی از این خاک
کاش می‎شد بدهی فرصت بیدار شدن

تو که ردم بکنی وای به احوال دلم
شرمسارم نکن از حس دل آزار شدن

همه‎ی حسرت این قلب شکسته این است
اربعین، کرب و بلا، قاطی زوار شدن

روز و شب روضه‎ی تو پای همین یک روضه است
روضه‎ی زینب و هم صحبت اشرار شدن

امام زمان(عج)-مناجات

در سایه‌ی نور ‌حضرت ان‌شاءالله

در وادی طور حضرت ان‌شاءالله

در مکتب عشق فاطمی می‌مانیم

تا صبح ‌ظهور ‌حضرت ان‌شاءالله

یوسف رحیمی

چون پشیمان نیستیم آقا پریشان می شود

فعل ما می بیند و هر روز گریان می شود

قلب او از دست ما خون است، غصه می خورد

بس که ما در غفلتیم از غصه نالان می شود

ما خطا کردیم، آقا دید و بر ما اشک ریخت

جای نفرین از خدا خواهان غفران می شود

از من و تو قلب او هر چند خیلی خون شده

خیر حق را بهر ما همواره خواهان می شود

دیدن نامحرمان دیدار او از ما گرفت

دیدنش تنها نصیب چشم پاکان می شود

ما به شهر معصیت ساکن شدیم و غافلیم

از گل نرگس که ساکن در بیابان می شود

خود نظر دارد که نامش بر لب ما جاری است

ور نه باغ گل کجا در کنج ویران می شود

روز و شب یاد لب عطشان جدش می کند

روضه خوان مقتل شاه شهیدان می شود

وقت غارت کردنش آمد صدا زد خواهرش

این حسین توست یا جدا که عریان می شود

حاج مجتبی قاسمی

امام زمان(عج)-مناجات

الهی یار زیبایم نیامد

بیابانگرد تنهایم نیامد

امیر کاروان بیقراران

قرار قلب شیدایم نیامد

هر آنچه من تمنا کردم از او

به دنبال تمنایم نیامد

اگر چه داند او درد دلم را

ولی بهر مداوایم نیامد

سحر گفتم جمالش را ببینم

سحر هم آن دل ‌آرایم نیامد

خبر دارم  که او باشد به یادم

ولی یک شب به ماوایم نیامد

رسان دست مرا بر دست گرمش

که یاری بر تسلایم نیامد

هر آنچه وعده دادم  بر دل خود

چه سازم من که آقایم نیامد؟

جواد حیدری

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی کنی
کریمی و نظاره بر لیاقتم نمی کنی

تو را ز یاد می برم زمان معصیت ولی
مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی کنی

دلم شکسته و کسی به داد من نمی رسد
میان راه مانده ام، حمایتم نمی کنی؟!

چه نذرها نکرده ام که زیر و رو شود دلم
به هر دری که می زنم اجابتم نمی کنی

اسیر ظلمت دلم شدم عزیز فاطمه
به یک دعا مرا غریق رحمتم نمی کنی؟!

اگر بناست سهم من همیشه دوری ات شود
چرا مرا نمی کشی و راحتم نمی کنی؟!

کسی من خراب را به سوریه نمی برد
در این بساط عاشقی ضمانتم نمی کنی؟!

***

فدای عمه ای که با دل شکسته ناله زد
برادرم چرا نظر به غربتم نمی کنی؟!

بزرگ این قبیله ام… مرا نزن عقیله ام
کمی حیا و شرم از شرافتم نمی کنی؟!

محمد جواد شیرازی

امام زمان(عج)-مناجات

این هفته نیز جمعه ما بی شما گذشت

آقا بپرس این که چه بر حال ما گذشت!

این هفته هفت روز به ظاهر گذشتنی

بر من ولی عزیز دلم، قرن‌ها گذشت...

هفتاد گوشه ناله زدم تا که جمعه شد

جانم به لب رسید ولی جمعه تا گذشت

گفتند جمعه بوی تو می‌آورَد نسیم

اما نسیم آمد و سر در هوا گذشت

خورشید هم هوای مرا تازه‌تر نکرد

او هفت دفعه آمد و بی‌اعتنا گذشت

عمرم به سر رسید و از این دستْ جمعه‌ها

تکرار شد، نیامدی و عمر ما گذشت

ایوب پرند آور