مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

در هـر دمم هـزاران فریـاد انتظار است

یک لحظه بی تو بودن، یک عمر احتضار است

وقتــی تــو را نــدارم، بهتر که جان سپارم

این زندگی تباهی، ایـن عمـر انتحـار است

آنکــو قــرار دارد، کـی عشق یار دارد؟

عاشق بسان طوفان، پیوستـه بی قرار است

ای یاس باغ نرگس! باز آ که می‌کنم حس

بـی روی تـو زمانـه پاییز بی بهـار است

بی جلـوۀ تـو عالم تاریکتر ز گور است

وین مهر عالـم افروز شمع سر مزار است

عیسی کـه از نبـوت بـر خویشتـن نبالد

آرد نمـاز بـا تو، این اوج افتخـار است

ما دور کعبه گشتیم با اشک خود نوشتیم

ای زائریـن کعبـه! کعبـه جمال یار است

از هجـر یــار گفتیـم، از انتظـار گفتیـم

کو مرد انتظاری «یابن‌الحسن» شعار است

گیرم تـو غمگساری در بیـن مـا نـداری

ای نور دیده! ما را ،کی جز تو غمگسار است؟

میثم به دعوی عشق، مگشای لب که عاشق

یـا زیـر تیـغ قاتـل، یــا بر فـراز دار است

الهی یار زیبایم نیامد

بیابانگرد تنهایم نیامد

امیر کاروان بیقراران

قرار قلب شیدایم نیامد

هر آنچه من تمنا کردم از او

به دنبال تمنایم نیامد

اگر چه داند او درد دلم را

ولی بهر مداوایم نیامد

سحر گفتم جمالش را ببینم

سحر هم آن دل ‌آرایم نیامد

خبر دارم  که او باشد به یادم

ولی یک شب به ماوایم نیامد

رسان دست مرا بر دست گرمش

که یاری بر تسلایم نیامد

هر آنچه وعده دادم  بر دل خود

چه سازم من که آقایم نیامد؟

بی رمق بود و تا تکان میخورد
به تنش نیزه و کمان میخورد

وقتی افتاد دوره اش کردند
چه لگد ها از این و آن میخورد

هر کسی خسته بود عقب میرفت
بدن خسته همچنان میخورد

همه رفتند ، شمر ول کن نیست
شمر تا رفت از سنان میخورد

زیر لب گفت آب آب ، اما
چکمه ها بود بر دهان میخورد

شاعر : امیر فرخنده

برای آنکه بیایی به جاده می نگرم

برای تو چِقَدَر حرف دارد این جگرم

هنوز هفته به هفته پرم زمینگیر است

هنوز بال ندارم به آسمان بپرم

کویر خشکم و چشم انتظار بارانم

هنوز میوهء کالم ، هنوز بی ثمرم

  دوباره کیسه خالی برایت آوردم

هنوز شکرخدا من گدای پشت درم

چقدْر جمعه گذشت و چقدْر مادرمن...

نیامدی چقدَر پیر تر شده پدرم

بدون تو چقدَر درد بی دوا دارم

بدون تو چه بلاها که آمده به سرم

همیشه دست نوازش تو میکشی به سرم

همیشه خوبی و...من هم همیشه دردسرم

   مگر خود تو نگفتی مواظبم هستی

برس به داد دلم در گناه ، غوطه ورم

خودت اجازه نده بعد از این گناه کنم

خودت مراقب من باش، بی تو درخطرم

مگر دعای خودت کار را درست کند

که من قنوتْ بگیرم، دعای بی اثرم

دلم خوش است به این روضه ها و هیاتها

به این بهانه مگر ره به کوی تو ببرم

برای کرببلا و برای شش گوشه

میان روضه دلم تنگ شد برای حرم

ما از ازل اسیر پریشانی توییم

دنبال دیدن رخ نورانی توییم

ما ورشکسته ایم... نگاهی، ترحّمی

محتاج یک عطای سلیمانی توییم

کو خیمه ات که رو به حریمت بیاوریم؟

آواره ی بهشت بیابانی توییم

ای مجری حدود الهی بیا که ما

لب تشنه ی مرامِ مسلمانی توییم

از زیر پرچم تو به جایی نمی رویم

سایه نشین رحمت رحمانی توییم

برق نگاه تو دل ما را گرفته است

دیوانگان دیده ی بارانی توییم

دیگر نفس نمانده بیا تا نمرده ایم

دل خستگان غیبت طولانی توییم

یک شب بیا به هیأت ما منبری برو

ما کشتگان لهجه ی عرفانی توییم

لب وا کن و سخن ز تن بی کفن بگو

گریه کنان روضه ی طوفانی توییم

ما سینه چاک بی کسی شاه بی سریم

سینه زنان نوحه ی قرآنی توییم

ما را به دیده ی سحر خود نگاه کن

ما زائران جدّ خراسانی توییم

غم فراق آمد و غم جگر درست شد

همیشه کار من به لطف چشم تر درست شد

شکسته بال پر زدم تمام روز تا خدا

به آسمان رسیدنم دم سحر درست شد

غبار آشیانه ی کبوتر تو آمد و

دوا برای زخم های بال و پر درست شد

هر آنکه پشتِ در نشست عاقبت گرفت و رفت

همیشه کار سائلان به پشت در درست شد

هزار مدّعی برای دیدن تو آمدند

ولی در این میانه، کار یک نفر درست شد

میانه ی من و تو را گناه زد بهم ولی

همیشه با بزرگیِ، تو بود اگر درست شد

به جای یارتان شدن همیشه بارتان شدم

فقط برای تو، همیشه دردسر درست شد

به داد من نمی رسند توبه های ناقصم

هــــزار بار توبه کرده ام مگر درست شد

اگر به شهر ما بلا نمی رسد به لطف توست

که از دعای تو برای ما سپر درست شد

عجیب گوشه چشم تو رئوف و کیمیاگر است

هزار عبد رو سیَه به یک نظر درست شد

به هر دری زدم که کربلا روم نشد نشد

به دست تو فقط برات این سفر درست شد

دیری است دل خسته ی ما را نَنَوازی

شاها سبب از چیست گدا را ننوازی ؟

احوال دل سوختگان باز خراب است

مُردیم طبیبا ز چه ما را ننوازی ؟

ما غرق گناهیم ، تو ای پاکی مطلق

آلوده ی افتاده ز پا را ننوازی

پاسخ به عطای تو جفا کاری ما شد

حق داری اگر اهل جفا را ننوازی

در کیش تو این رسم نبوده مهِ زیبا

عشاقِ ز خود مانده جدا را ننوازی

من نیست میان ، هر چه دگر هست تویی تو

آن دل که شده در تو فنا را ننوازی ؟!

هر لحظه دعای فرج از دیده روان است

چشمان پر از اشک و دعا را ننوازی

خِضری تو و کوثر به کَفَت آب حیات است

هر تشنه لب آب بقا را ننوازی

ما خیل خطاکار ، کسی جز تو نداریم

ای وای اگر اهلِ خطا را ننوازی ...

اهل عالم امام ما مهدی است
آیه نصروانما مهدی است
در جواب ازخدا رسد لبیک
خلق راتا که ذکر یامهدی است
سبب اتصال ارض وسماست
جلوه ی نور کبریا مهدی است
آن که می گیرد انتقام حسین
آخراز قوم اشقیا مهدی است
آن که سازد حرم برای بقیع
دشمنان را کند فنا مهدی است
آنکه روزی به اهتزازآرد
پرجم سرخ کربلا مهدی است
دشمن از او ذلیل خواهد شد
                                                                                             عزت جمله اولیا مهدی است 

ای کاش که درد و داغ ما را نکشد
هم، آتشِ اشتیاق ما را نکشد

ما زنده بر آنیم که کاری بکنیم
باشد که غم فراق ما را نکشد

شاعر : جواد شیخ الاسلامی

هوای تو کرده دل زارم امشب
مثه ابر تیره چه میبارم امشب

سفر کرده یارم بگو کی میایی
بیا ای طبیبم که بیمارم امشب

بیا ای بهارم   بیا ای نگارم
یه عمره سیاهه   بی تو روزگارم

بیا صاحب من   مه غایب من
بدونت آقا جون   دل خوش ندارم

من عاشق شدم بی تو دنیا نمیخوام
یه مجنونم و غیر لیلا نمیخوام

(بیا یوسف فاطمه العجل)

صدات میزنم تا بدی تو جوابم
چی میشه یه امشب بیایی به خوابم

گذشت زمان و شب و روزم آقا
بدون حضور تو میده عذابم

بیا عشق زهرا   بیا یابن طاها
جدا بودن از تو   برام سخته آقا

میترسم بمیرم   و روتو نبینم
منی که ندارم   امیدی به فردا

بیا حق مادر تا رو تو ببینم
بذار تا نمردم کنارت بشینم

(بیا یوسف فاطمه العجل)

سحرخیز شهر مدینه کجایی
آقای بی مثل و قرینه کجایی

کجا روضه میخونی و بیقراری
الا مرهم زخم سینه کجایی

مادر حال نداره   علی بیقراره
حسن سر به دیوار   گذاشته میباره

حسینش گرفته   سرش رو به زانو
شبای وداعه      مادر حال نداره

داره سایش از خونه کم میشه آروم
یه دختر گرفتار غم میشه آروم

(مرو مادرم وای مرو مادرم)

شعروسبک: امیرحسین سلطانی

تا روزىِ دل از آسمان مى گيريم
با ياد تو هر جمعه زبان مى گيريم

عجّل لوليّك الفَرج ،آقا جان
با نام تو اى عشق ،توان مى گيريم

ويرانه ام و تو كرده اى آبادم
با ندبه ى دلتنگى خود دلشادم

در غربت آدينه ى هجران، اى عشق
هر جمعه حساب هفته رفت از يادم

شاعر : محمد مهدی عبدالهی

بر تو از نزدیک آقاجان سلامم آرزوست
با شما عمريست این چندین کلامم آرزوست

دوست دارم دوستت باشم به هر قیمت شده
دشمنی با دشمنانت صبح و شامم آرزوست

چون شهیدانی که گمنامند اما با توأند
ترک جان و ترک نان و ترک نامم آرزوست

هر چه عنوان است در دنیای ما بی ارزش است
گفتن یک مرتبه ؛ آقا  غلامم آرزوست

معنی رزق فراوان چیست با تو بودنست
در صراط مستقيم تو دوامم آرزوست

خسته از دیدار دولتهای وابسته به غیر
در زمان دولت عدلت مقامم آرزوست

در رکاب رهبرم تمرین یاری کرده ام
حال درک محضر و امر امامم آرزوست

ای خوش آنروزی که دستانت جوانم میکند
رؤیت طاووس جنت را  مدامم آرزوست

چشم امتهای مظلومست  بر روز ظهور
با شما همراهی روز قیامم آرزوست

گوش دل خواهم ؛ انابن المصطفایت بشنوم
هم انابن المرتضی ای با مرامم آرزوست

یوسفا روزی که بازآیی به تسخیر حرم
نعرۀ تکبیر از بالای  بامم آرزوست

ابتدا دم میزنی از جد مظلومت حسین
روضه خوانی از لبان یک تشنه کامم آرزوست

خیمه های کربلا را در دلم افراشتی
نذر جان خویش بر اهل خیامم آرزوست

چون ندای یا لثارات الحسینت شد بلند
پرچم حق را ادای احترامم آرزوست

روز فتح کعبه و لبیک یا مهدی خوش است
از تمام دشمنانت انتقامم آرزوست

جنگ با آل سعود و جنگ با قوم  یهود
با دو شمشیر کشیده از نیامم آرزوست

ذوالفقاری رو کنی کار ستم گردد تمام
همرهت با خصم ، پیکار تمامم آرزوست

عاقبت سربند یا زهرا گره وا میکند
در رکاب حضرتت حُسن ختامم آرزوست

شاعر : محمود ژولیده

ای کاش که آه دلم این بار بگیرد

من منتظرم دست مرا یار بگیرد

تا قلب مرا از همه اغیار بگیرد

درد از تن این خسته ی بیمار بگیرد

در هجر رخش سیل ز چشمم شده جاری

عاشق شده ام عاشق و مجنون نگاری

قلبم به خدا خون شده از دست زمانه

دل بهر وصال تو گرفته است بهانه

دنبال تو گشتم همه جا خانه به خانه

در ارض و سما هست ز روی تو نشانه

یک گوشه ی چشمی به من بی سروپا کن

از بار گنه نوکر خود را تو رها کن

بستند دلم را به سر طره ی مویت

هر چند دویدم نرسیدم سر کویت

ولله منم تشنه ی یک جرعه سبویت

با بار گنه دور شدم از مه رویت

من منتظرم تا ز رخت پرده بر افتد

دیوانه شوم گر به رخت یک نظر افتد

سرمایه ز کف دادم و عشق تو خریدم

   افسوس که روی تو به این دیده ندیدم

هرچند دویدم به وصالت نرسیدم

تنها صفت وصف تو ای یار شنیدم

تا زنده ام ای دوست به من هم نظری کن

مُردم اگر از سوی مزارم گذری کن

‎همه گویند بیا
‎همه‌ی زائرها
‎مادران شهدا
‎کاروانی که پیاده به حرم آمده و ذکر گرفته به دو صد شور و نوا
‎ذکر جانم یا رضا
‎همه گویند بیا
‎زیر لب مادر پیری که به در دوخته چشمان و‌ دلش
‎استخوانی برسد
‎یا پلاکی برسد
‎یا نشانی برسد
‎خبری نیست خدا از پر گلبرگ گلش
‎زیر لب ذکر گرفته تو بیا
‎همه گویند بیا
‎پیرمردی وسط صحن دلش گم شده است
‎بی خود از خود شده و گریه امانش ندهد
‎زائری ویلچری خورده نگاهش به حرم بعد چهل سال دراز
‎محو گنبد شده و زمزمه و ذکر و نیاز
‎به چه زیباست حرم
‎کار مولاست کرم
‎همه گویند بیا
‎کودکان غزه
‎دختر فال فروش سر این کوچه‌ی ما
‎آنطرف‌تر دو سه تا دست‌فروش و دو سه تا مانده‌ی در راه و گدا
‎مادران یمن و موصل و بحرین و حلب
‎بانویی که به اسارت وسط لشگر داعش ببرند
‎زیر پا رفته از این واقعه تلخ گذر غیرت یک مرد عرب
‎وسط بمباران
‎مادری از نفس افتاد پی فرزندش
‎گم شده دلبندش
‎همه گویند بیا
‎وسط جاده صحن نجف تاحرم کرببلا
‎همه گویند بیا
‎خادم آن موکب
‎زائر خسته‌ی راه
‎چای نوشید و کمی اشک چکید از چشمش
‎می کشید از دل آه
‎هر قدم گفت بیا
‎تا جوانیم بیا
‎در همین فکر دل‌انگیز بمانیم بیا
‎هم‌قدم با خودتان
‎پا به پای خودتان
‎وسط صحن حسین
‎وعده ما نیمه شب سکوی بین الحرمین
‎روضه خواندن با تو
‎گریه کردن با من
‎آرزو عیب که نیست
‎به چه زیبا بشود
‎به چه غوغا بشود
‎همه گویند بیا
‎خادم آن موکب
‎رفت در فکر و خیالی که تو آنجا باشی
‎گفت با خود که چه زیبا بشود خادم آقا باشی
‎یک شبی بین همین موکب ما صبح کند
‎من خودم خادم او
‎چای را دست خودم دست نگارم بدهد
‎به زمستان وجودم نگهی کرده و از لطف بهارم بدهد
‎آرزو عیب که نیست
‎تو بیا عشق به معنا برسد
‎و کویر دل این منتظران نیز به دریا برسد
‎تو بیا تا که جوانیم بیا
‎تا خود صبح تو را عشق بخوانیم بیا
‎عمو عباس چو مشکش به زمین خورد دلش گفت بیا
‎مادرت پشت در افتاد… بیا
‎فضه را گفت که افتاد… بیا
‎عمه زینب جلوی چند غریبه به زمین خورد… بیا
‎دختری در وسط خیمه‌گه سوخته از خواب پرید و پابرهنه به روی خاک دوید و کسی از پشت رسید و با غضب گیسوی نازش بکشید و به زمین خورد… بیا
‎علی اکبر که زمین خورد پدر مُرد… بیا
‎یک نفر پیرُهن جد غریبت وَ کسی خاتم انگشتر و انگشت و کسی هم سر او برد... بیا

شاعر : حسین کریمی

یوسف فاطمه چشمان تو دیدن دارد
سر بازار نگاه تو خریدن دارد

ما به صحرا زده مجنون تو لیلا شده ایم
مرد این راه شدن رنج کشیدن دارد

ما خمیدیم کشیدیم فراوان غم تو
بردن بار غم هجر خمیدن دارد

رفته دل پای پیاده پی دیدار شما
مست و عاشق پی دلدار دویدن دارد

میرسد جادهٔ عشق به چشمان شما
غم مخور آخر این راه رسیدن دارد

مرغ دل نغمهٔ داوودی خود سر داده
لب این بام چه خوش ، شوق پریدن دارد

دیده هامان همه بی سو شده از گریهٔ هجر
هوس دیدن خورشید شدیدن دارد

اللهم عجل لولیک الفرج
التماس دعا. شاعر خلیلی کاوه