مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

ای آخرین ستاره                                                          جمعه اومد دوباره

دل سیاه وتنگم                                                            دیگه طاقت نداره

شده همه دعایم                                                           دعاکنی برایم

زنوکرای دربار                                                            مکن آقا جدایم

به عشق تو اسیرم                                               زهجرتو میمیرم                -نفس- به سینه گر هست                                                 زلطف تو میگیرم

عصر یک جمعه  ی دلگیر دلم گفت:
بگویم، بنویسم
که چرا عشق به انسان نرسیدست؟
چرا آب به گلدان نرسیدست؟

وهنوزم که هنوز است،
غم عشق به پایان نرسیدست؟
بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید، بنویسد
که چرا هنوزم که هنوز است،
چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست؟
و چرا کلبه ی احزان به گلستان نرسیدست؟
عصر این جمعه ی دلگیر،
 وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس
تو کجایی گل نرگس؟

برون بیا زپرده ای آفتاب پنهانی

درآکه آیینه ای زنور یزدانی

دست من گیرکه مستحقم من

نیست درچنته ام به جز پریشانی

همچوموری به درگهت هستم

کی رود مور بهر قربانی؟

دست من کوتاه و خرما برنخیل

کرمی کن به من هرآنچه بتوانی

آنقدَرقصه ی مرا خوردی

نیست درنامه ام نه جرم وعصیانی

هرچه گویم هرآنچه ات خوانم

هرچه مدحت کنم،توبه زانی-زآنی-

من کجامدح توتوانم کرد؟

توکه تفسیرآیه های قرآنی

جمله دنبال تو همی گردم

غافلم زآنکه درجانی

گرکه گویند که کافرم،گویم:

توخدانه،خدای انسانی

-نفس- تومرا شاعرکرد

ورنه آنم،همانکه میدانی

این جمعه ها که ختم به مختار میشود
بدجور دلم طالب دلدار میشود
ای منتقم بیا که به عالم خبر دهیم
شیعه عزیز و هرچه جز او خوار میشود

ای آشنای غربت جمعه ظهور کن
یک مرتبه زکوچه ما هم عبور کن
حک شد به روی بال  قنوت نمازمان
این خواهش قدیمی آقا ظهور کن
چشم انتظار قایق صیاد مانده ام
محض خدا بیا و مرا صید تور کن
من را که دور ماندهام از خاک کربلا
اقا بیا و همسفر بال نور کن
یک شب بیا میان حسینیه عزا
یادی زروضه های کنار تنور کن
شمس

گفتم که تو سلطانِ جهانی ، نظری کن

                     بر کویِ خراباتیِ ما هم گذری کن

گفتا که نظر می کنمت هردم و ساعت

                 از راه به غیر از رهِ ما محتذری کن

گفتم که اسیرِ غم و زنجیرِ بلایم

                بر این دلِ غمدیده یِ زارم نظری کن

گفتا غم و اندوه دمی هست و زمانی

                 زندانِ بلا را به دعا مختصری کن

گفتم که عدالت ندهد غیرِ تو معنی

              باز آي و جهان را خبر از عدل علی کن                                                                                    

گفتا که بدستور حق آیم به زمانی                   

              آنروز جهان را خبر از بی خبری کن

گفتم چه کنم تا که ببینم رخت از پیش

                گفتا که نمازِ شب و وردِ سحری کن          

یکی به روز ازل نغمه ای خدایی زد

بدان دو لعل گرامش عجب ندایی زد

چو این دل سیهم دست رحمتش را دید

ز مهر و از کرمش بر سرش گدایی زد

از این دیار فسونی چه شکوه ها دارم

که بین لیلی و مجنون چرا جدایی زد

دلم به غمزه ای از او بشد پریشان حال

ولی امید رخش خود چه شانه هایی زد

دلم گرفت و به خود پیشه ی خموشی کرد

نوای دلبرت ای دل به دل صفایی زد

هر آنچه داری ((امین)) چون گلی به پایش ریز

 که خالقش به سرش تاج پادشاهی زد

شاعر : امین مقامی

طواف روي مهت منتها دعاي من است
قرار کوي رهت شرح ادعاي من است

نمي‌روم ز سر کوي بي‌کرانه تو
که اين مسير عبور تو دلرباي من است
بيا و يک قدمي با دلم بشو همگام
که با تو درد دلم بين ناله‌هاي من است
نه سعي مروه و سعي صفاي مي خواهم
تلاش در ره تو مروه و صفاي من است
به خون دل بکنم شستشو سر و رويم
ذبيح عشقم و کوي وفا مناي من است
همينکه با تو شريکم به هر غم و شادي
دليل و حجت و برهان اين وفاي من است
بيابيا که ز هجر تو سوختم به خدا
به مدّعاي دلم شاهدم خداي من است
به عالمي نفروشم غلامي درِ تو
دوام خدمت تو بهترين جزاي من است
تعصبي که به حب تو دارم از ايمان
تمام هستي و سرمايه ولاي من است
به عشق اينکه زماني شوم کفن‌پوشت
شبانه روز به درگاه حق دعاي من است 

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

فضای این دل دیوانه، گرفته بوی گل نرگس

دلم نشسته چو پروانه، در آرزوی گل نرگس

سزد ز غصه بمیرم من، ز درد و غربت و تنهایی

همیشه ذکر فرج دارم، ولی چرا تو نمی آیی؟

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

فضای این دل دیوانه، گرفته بوی گل نرگس

دلم نشسته چو پروانه، در آرزوی گل نرگس

سزد ز غصه بمیرم من، ز درد و غربت و تنهایی

همیشه ذکر فرج دارم، ولی چرا تو نمی آیی؟

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

منم که زشت و سیه چهره، تو در نهایت زیبایی

منم فقیر ِ فقیرانم ، تو در نهایت دارایی

چه می شود بشود روزی، سراغ خیمه ی سبزِ تو

که روزیم بشود روزی، طعام ِ خیمه ی سبز ِ تو

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یااباصالح(عج)

دوباره پای گنهکارم، به بزم عشق تو واگشته

سرم به زیر و شکسته دل، دو دیده پر ز حیا گشته

ز قطره قطره ی اشک ِ من، ببین که بوی تو می آید

دو دست خسته و لرزانم، به سمت و سوی تو می آید

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یا اباصالح(عج)

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یا اباصالح(عج)

زبان گرفته دلم امشب ،ز غصه های دل زارم

دلم گرفته و قلبی پر،ز خاطرات خوشم دارم

تو بدترین گناهان را،به عمر کوته من دیدی

به بهترین محبت ها،مرا همیشه تو سنجیدی

تو لقمه لقمه به دست خود،به بنده نان و نمک دادی

به قوت نمک و نانت ،گنه نموده ام و شادی

خدا خدای گنه کاران،گدا گدای سیه چهره

ببین که پادشه خوبان،نشسته دور همین سفره

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یا اباصالح (عج)

نسیم خوش نفس و پاکی،گرفته حال و هوایم را

ز خاطرم نرود حال و ،هوای جبهه و یا زهرا

دوباره میکده را بستند،به پشت در زده ام زانو

به درد هجر پرستوها،به جز جنون نبود دارو

شلمچه رفتم و حالا در،میان شهر گنه هستم

دو کوهه بودم و غرق تو،ولی دوباره چنین پستم

امان که دست و دلم گردد،دوباره مجرم و آلوده

خدا کند که گل نرگس،دهد به من دل آسوده

همیشه چشم امید من،به دست مادر تو زهراست

گمان کنم که به روز حشر،شفیع نوکر تو زهراست

اباصالح(عج) اباصالح(عج) اباصالح(عج) یا اباصالح (عج)

تو را قسم به کبودی ها،به صورتی که بود حاکی

تو را به مقنعه خونی،به چادری که شده خاکی

تو را به قاری قرآنی،که روی نیزه فغان دارد

تو را به روزه پیشانی،که سنگ کوفه نشان دارد

مدد نما و عنایت کن،به خاطر دو لب عطشان

حفاظتم بنما دیگر،زجرم و معصیت و عصیان

حدیث نوکریم این است،که ذکر روز و شب زهراست

یکی دمشق و یکی دیگر،محرم و شب عاشوراست

من از اشکی که میریزد زچشم یار میترسم

از آن روزی که اربابم شود بیمار میترسم

رها کن صحبت یعقوب و دوری و غم فرزند

من از گرداندن یوسف سر بازار میترسم

همه گویند این جمعه بیا ! اما درنگی کن

از اینکه باز عاشورا شود تکرار میترسم ...

بیاییم در ماه محرم امسال قول بدهیم که با عمل مان بگوییم:

آن قدر نالیده ام افتاده ام من از نفس
سوختم اتش گرفتم زود فریادم برس

در ضمیر من نمی گنجد به جز عشق نگار
جا ندارد غیر تو در قلب زارم هیچ کس
انقدر نالیده ام از هجر تو من روز و شب
عاقبت بیمار گردیدم فتادم از نفس
هیچ میدانی که هستم با چه هستم در وجود
من همان مرغ گرفتارم فتاده در قفس
باز کن در را که ایم من میان خانه ات
گو نگردد مانعم ای دوست مأمور و عسس
کاروان رفته است و من مانده عقب از کاروان
بی خبر من مانده ام ناید به جز بانگ جرس
تا که جان دارد (رضایی) از پی این قافله
می دود هر روز وشب دنبال آن اسب و فرس
آن كه در پرده، دل خلق جهانى بربايد
چه قيامت شود آن لحظه كه از پرده برآيد؟!
بر فلك آن نه هلال ست، كه انگشتِ تماشا 
 مه برآورده، كه ابروى تو بر خلق نُمايد!
گر چنين طرّه پريشان گذرى جانب بستان
تا قيامت نفَس باد صبا غاليه سايد
بگشا ناوَك مژگان و به خون كش پر و بالم 
 تا نگويند كه بر صيد حرم تيغ نشايد

يغماى جندقى

گریه نه ، شیعه غروری ازلی می خواهد...

گفتم اي عشق ببين، كفر، سوارِ بخت است

با نفس‌سوختگان، حرفِ رسيدن سخت است

داس رقصيد و زمين از طپش گندم ماند

قبر بي‌معجر و بي‌گوشه‌ي زهرا گم ماند

آتشِ زردِ طلا آمد و غيرت يخ زد

چشم در منبرِ بي‌حيدرِ حيرت يخ زد

يادشان رفت حديث ثقليني بوده است

حسن و زينب و عباس و حسيني بوده است

يادشان رفت كه سلمان و ابوذر دارند

تشنه مردند و نديدند كه كوثر دارند

***

عشق فرمود: عَلَم كج شده، سجاد كه هست

نَفَسَت سوخته در حنجره، فرياد كه هست

عشق فرمود: شب واقعه سر مي‌گردد

دارد اين اين شام به خون خفته سحر مي‌گردد

به خداوند قسم تيغِ علي منتظر است

اسب، همراه سواري است ولي منتظر است

به خداوند اگر روز مقرر آيد

واي اگر واي، اگر صبر علي سر آيد

تيغ در دست به فتح دو جهان مي‌خيزد

خون اصحاب ستم را به زمين مي‌ريزد

گر جهان خسته و بي‌قوت به خود مي‌پيچد

"مرد" مي‌آيد و طاغوت به خود مي‌پيچد

آخر از حنجره‌ي كوه صدا مي‌خيزد

به خداوند كه عباس به پا مي‌خيزد

***

آي اي عصر به خون خفته "ولي" منتظر است

آخرين وارثِ شمشير علي منتظر است

گريه نه، شيعه غرورِ ازلي مي‌خواهد

سپر حمزه و شمشير علي مي‌خواهد

سوره‌ي واقعه در كشتن دشمن ماييم

"لو نشاء لجَعَلناهُ حُطاماً" ماييم

بسته با پهلوي بشكسته‌ي زهرا عهدي

كيست پيغمبرِ شمشيرِ علي جز "مهدي"

سروده محمد رضا برامکه

از پرده برون آی دلم غرق تمناست
تقصیر دلم نیست تماشای تو زیباست

در حلقه عشاق ز رحمت گذری کن
تا جلوه حسنت نگرند از چپ و از راست
خون می خورم از هجر ولی با که توان گفت
کاین درد نهان سوز از آن من تنهاست
چون نسیت نظر با منت از شدت رشکم
هر جا گذری اشک من از دیده هویداست
گر مست شده عالمی از جام نگاهت
چشمان تو جامند نم چشم تو صهباست
چشم من دلسوخته سر چشمه خون شد
جانا نظری کن که کنون چاره مداواست
عاری نبود از حرم و دیر و کلیسا
دلدار به هر جاست یقین اهل دل آنجاست
مستانه بگیریم قدح در شب وصلت
مستی ز رخ یار چه جان بخش و دل آراست
وصل ار ندهد دست در این فرقت جان سوز
از بخت چه نالیم که جرم از طرف ماست
ما زنده از آنیم که در بحر تو غرقیم
غواص نشانیم که چشمان تو دریاست
گفتم به خرد یار زما رخ ز چه بنهفت
گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست 

اگرکه مهر جهان و مه شبان باشم
اگر نظر نکنی کمتر از خسان باشم

یکی تلألؤیی از مهر چشم خود بنما
که ذره ایم و نباشی همی نهان باشم

اگر که میل دل خسروان پری رویی است
منم به سوی نگار پری وشان باشم

اگر ز شاه دو عالم مرا خبر باشد
به شوق دیدن رویش به سر دوان باشم

اگر که پرده ز چهرش دمی کنار آید
ز شوق دیدن رویش گسسته جان باشم

اگرچه طرف وصالی نبسته ام ز هوا
ولی ز جرعه مستان و عاشقان باشم

گنه کنم ز جهالت مگیر خرده که من
((امین)) گوهر مهر شه شهان باشم

دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عیش و فصل كامرانى            مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگانى
بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشك بیزى           ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانى

بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نیزه سالارِ توران           رعــــــدْ نــــــالان چون شه ایران ز تیر سیستانى
از وصــــــــــــــــــول قطره باران به روى آب صافى           جلـــــــــوه‏گــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى یمانى
دشت و صحرا گشته یكسر فرش، از دیباى اخضر            مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاى پرنیانى
گـــــــــــــوییا گیتى، چراغان است از گلهاى الوان            سـوسن و نسرین و یاس و یاسمین و استكانى
هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شمیم اُقحوانى            هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضیمرانى
ارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصرى          فــــرش او سبز و فضـایش زرد و سقفش ارغوانى
وآن شقــــــــــایق، عاشق است و التفات یار دیده           روى از ایــــــن‏رو، نیم دارد سرخ و نیمى زعفرانى
لادن و میمون و شـــاه اِسْپَرغم و خیرى و شب بو           برده‏اند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانى
ژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربایى          نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانى
وآن بنفشـــــــــه بین، پریشان كرده آن زلف معطّر            كـــــــــــــــرده دلها را پریشان همچو زلفین فلانى
زیـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زیر افكنده، گوید           من كجــــــا و طُـــــــــرّه مشكین و پُرچین فلانى؟
عشق بلبل كـــــــــــرده گل را در حریم باغ، بیتاب             آشكــــــارا گوید از "شهناز" و "شور" و "مهربانى"
قمـــــــــــریك "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقى"            كبكْ صــــــــوت "دشتى" و تیهو "بیات اصفهانى"
این جهـــــــــــــــانِ تازه را گر مردگان بینند، گویند             اى خداى .     .      .     .    .    .    .    .    .    .
كــــــــى چنین خرّم بهاران دیده چشم اهل ایران؟             كــــــرده نــــــــــــوروز كهن از نو خیال نوجوانى
یـــــــــــــا خداوند این بساط عیش را كرده فراهم              تـــــــا به صــــد عزّت نماید از ولى‏اش میهمانى
حضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشكوة انوار الهى             مــــــــــــــالك كوْن و مكان،  مرآت ذات لامكانى
مظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالم              قــــــــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى
با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى            بــــــــى لحاظ اقدسش، یكدم همه مخلوق فانى
خوشه چین خرمن فیضش، همه عرشى و فرشى            ریـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى
از طفیـــــــل هستى‏اش، هستىّ موجودات عالم              جـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حیوانىّ و كانى
شاهـــــــدى كو از ازل،  از عاشقان بر بست رُخ را              بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گردید مشهود و عیانى
از ضیــــــــائش ذرّه‏اى برخاست، شد مهر سپهرى              از عطــــــــایش بـــــــــــدره‏اى گردید بدر آسمانى
بهـــــــــــــــــــر تقبیل قدومش، انبیا گشتند حاضر                بهــــــــر تعظیمش، كمر خم كرد چرخ كهكشانى
گــــــــــــــو بیا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى"               اى كه گشتى بى‏خود از خوف خطاب "لَنْ ترانى"
عیـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سلیمانى بیامد                كـــــــه نهـــــادم بر سر از میلاد شه، تاج كیانى
جمعه مــــــــى گوید  من آن یارم كه دائم در كنارم             نیمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى
قـــــــــــــــــرنها باید كه تا آید چنین عیدى به عالم               عیــــــــــد امسال از شرف، زد سكه صاحبقرانى
عقل گوید باش خامش، چنـــــد گویى مدح شاهى ؟             كـــــــه سروده مدحتش حق،  با زبان بى زبانى
اى كـــــــه بـــى نور جمالت، نیست عالم را فروغى              تا بــــــــه كـــى در ظلِّ امر غیبت كبرى ، نهانى؟
پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا                اى كـــــــــه قلب عالـــــــم امكانى و جانِ جهانى
تا به كــــــــى این كافران،  نوشند خون اهل ایمان؟                چنـــــد این گرگان، كنند این گوسفندان را شبانى؟
تا به كــــــــى این ناكسان،  باشند بر ما حكمرانان؟               تا كى این دزدان، كنند این بى كسان را پاسبانى؟
تا به كـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگلیسى؟                آنكه در ظلم و ستم، فرد است و او را نیست ثانى
آنكـــــــه از حرصش،  نصیب عالمى شد تنگدستى              آنكـــــه بــــــر آیات حق رفت از خطایش، آنچه دانى
خـــــــوار كن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر            آنكـــــه مــــــــى زد در بسیط ارض، كوس كامرانى
تا بـــــدانند از خداوند جهان، این دادخـــــــواهـــى                 تـــــــا ببینند از شه اسلامیان، این حكمــــــــرانى
حــــــــــوزه علمیه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم                  تـــــــــــــــــا كند فُلك نجات مسلمین را، بادبانى
بس كـــــــرم كن عمر و عزّت بر "كریمى" كز كرامت        كــــــــرده بر ایشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانى
نیكخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانى                 بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانى
تا ز فـــــــرط گل،  شود شاها زمین چون طرف گلشن             تــــــا ز فیض فرودین، گردد جهانى چون جنانى
بگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارى          رو كنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى