مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

ای ولی عصر امام زمان 2                                   ای سبب خلقت کون و مکان 2

ای به  ولای تو تولای ما                                       مهر تو آئینه ی دل های ما

تا تو ز ما روی نهان کرده ای                        خون بدل پیر و جوان کرده ای

ای ولی عصر امام زمان

ای سبب خلقت کون و مکان

عالم ما عالم دیگر شده                                        آینه ی دهر مکرر شده

شرع نبی یکسره بر باد رفت                       دین ز کف بنده و آزاد رفت

خانه ایمان همه ویران ببین                           گبر و مسلمان همه یکسان ببین

ای بتو امید همه خاکیان                                      بلکه امید همه افلاکیان

ای ولی عصر امام زمان

ای سبب خلقت کون و مکان

دیده خلقی همه در انتظار                                    کز پس این پرده شوی آشکار

خیز و بکش تیغ دو سر از نیام                                ای شه منظور پی انتقام

محتجب از خلق جهان تا به کی                             در پس این پرده نهان تا به کی

ما که نداریم به غیر از تو کس                               ای شه خوبان تو به فریاد رس

روی زمین پاک زنا پاک کن                        روی مگردان تو به اهل جهان

ای ولی عصر امام زمان

ای سبب خلقت کون و مکان

عمرم به سر رسید نشد یارتان شوم
آقا نشد که لایق دیدارتان شوم

غفلت بساط کرد سر راه طفل دل
وایَم نشد که راهیِ بازارتان شوم

واصل اگر به عَرضه حسن تو می شدم
چیزی نداشتم که خریدارتان شوم

باری ز دوش حضرتتان بر نداشتم
شرمنده ام که تا به کجا بارتان شوم

ای حیدر زمانه غریبت گذاشتیم
در روز غم ولی نشد عمارتان شوم

با آنکه سر شکسته و سر خورده مانده ام
اذنم بده فدایی و سردارتان شوم

ماه خدا رسید و دلم آرزو نمود
مهمان کنار سفره افطارتان شوم

در روز انتقام شهیدان کربلا
آقا اجازه هست ز انصارتان شوم

در بین روزه و عطش و اشک و شور و شین
یک ذکر مستجاب بگویم فقط حسین

و دلم یه دنیا حرفه ،كه می خوام بگم براتون

تو بگو به من كجایی، تا ببوسم خاك پاتون

آقا جون دلم گرفته ،مثل آسمون پاییز

می دونم مرغ دل من، دوباره كرده هواتون

با خودم یه نذری كردم، كه اگه تورو ببینم

با همون نگاه اول، جونمو بدم براتون

گل زهرا، گل زهرا....

چه خوبه خونه ی قلبم، بشه جای تو همیشه

حك كنی رو صفحه دل، نقش روی دلرباتو

چی می شه یه بار شبونه، رد شی از كوچه قلبم

روی ماه تو ببینم، یا كه بشنوم صداتو

ماروهم یه نیمه شب ،تو نماز شب دعا كن

تاصبا برام بیاره ،صدا و سوز دعاتو

بیا تا برات بمیرم ،كه به عشق تو اسیرم

الهی به جون بگیرم ،همه دردو بلاتو

بیا تا دورت بگردم ،حالا كه اسیر دردم

بیا ای یوسف زهرا ،ببوسم شال عزاتو

گفتی پر خون میشه چشمات، از غم داغ شقایق

الهی كه من بمیرم، نبینم خون چشاتو

قربون چشات آقا ،خال رو لبات، میمیرم برات

آه مي کشم تو را , با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا , اي کرامت بهار

در رهت به انتظار , صف به صف نشسته اند
کارواني از شهيد , کارواني از بهار

اي بهار مهربان , در مسير کاروان
گل بپاش و گل بپاش , گل بکار و گل بکار

بر سرم نمي کشي , دست مهر اگر , مکش
تشنه محبتند , لاله هاي داغ دار

دسته دسته گم شدند , مهره هاي بي نشان
تشنه تشنه سوختند , نخل هاي روزه دار

مي رسد بهار و من , بي شکوفه ام هنوز
آفتاب من , بتاب ! مهربان من , ببار !
 

«سبک دشتی »

خدایا از غم درد جدایی                  به چشمانم نمانده روشنایی

به درد غربت و همدم گرفتار            نه یار و مونسی نه آشنایی

***

« سبک دشتی »

غم عشقت بیابان پرورم کرد                       هوای دوست بی بال و پرم کرد

به من گفتی صبوری کن صبوری                 صبوری ترفه خاکی بر سرم کرد

***

« سبک دشتی »

سحر بلبل حکایت با صبا کرد          ز هجران تو ما را مبتلا کرد

من از بیگانه گان هرگز ننالم                       که هر کاری به من کرد آشنا کرد

***

« سبک دشتی »

خوش آن عاشق که شیدای تو باشد           بیابان گرد سودای تو باشد

سرو پا دید شان آینه ی دل                        که حیران تماشای تو باشد

***

« سبک دشتی »

به دام روی سیمایت اسیرم                       شود دامان پاکت را بگیرم

رخ ماهت به خالی گشته تزیین                  الهی تا ببینم من نمیرم

***                                                       (عدنانی)

« سبک دشتی »

امیر کاروان کاروان ها                     ولی مطلق عصر و زمان ها

همه عالم فدای خاک پایت             تمام عرش و فرش و آسمان ها

***                                                       (عدنانی )

« سبک دشتی »

به قربان جمال دلربایت                  سرو جانم فدای خاک پایت

بدور کعبه گشتم زار و نالان            صفا و مروه رفتم تا به الان

به هر سو و به هر سمتی نگاهی   بیفکندم ندیدم روی ماهت

***                                                       (عدنانی)

«سبک دشتی »

الا ای یوسف زهرا کجایی                          به سوی بی نوایت کن نگاهی

نگاهی گر کنی از راه احسان                      مرا برتر بود از تاج شاهی

اگر عدنان نباشد قابل تو                            خدا داند نباشد غافل از تو

فراق يار جانم را گرفته     

                  تب هجران توانم را گرفته

                                       نه تاب درد گفتن دارم اي دل

                                                         که گويي غم زبانم را گرفته

غم دلبر زده آتش به جانم

              که ميسوزد ز سر تا استخوانم

                               بيا اي دل بيا با هم بسوزيم

                                                 که خاکستر بر اين خرمن نشانم

امان از دست صياد زمانه

               که بگرفته دل ما را نشانه

                                کبوتر بچه اي در خواب ميگفت

                                                  مرا نه بال و پر ماند نه لانه

دلم درد و سرم درد و تنم درد

                از آن بهتـر بگويم که منم درد

                               طبيبا زخم دل را مرحمي نيست

                                                    بود  داروي زنده ماندنم درد

چه سازم با غم و دوري دلدار

                 که شبها مينشينم در غم يار

                                 مرا ني طاغت دوريست يارب

                                                نه مي باشد توان حال بيمار

بيا اي مونس من يابن الزهرا

               عزيز نرگس من يابن الزهرا

                                بيا تا بي کس و کارم ندانند

                                               تويي مولا کس من يابن الزهرا

خدا کند که بیاید مسافری که نیامد

و کوچه کوچه بنازم به عابری که نیامد

 

دوباره مثل گذشته تمام فاصله ها را

غزل غزل بنویسم به شاعری که نیامد

 

 همیشه غربت اینجا فقط نصیب دل من

شریک غربت من کو؟ مهاجری که نیامد

 

به پلک پلک نگاهم دخیل خاطره بستم

و رو به پنجره کردم به زائری که نیامد

 

شکست بغض غرورم در انتظار عزیزی

دعا کنید بیاید مسافری که نیامد

 

سید جواد طباطبایی

با اين دل ماتم زده آواز چه سازم
بشکسته ني ام بي لب دم ساز چه سازم

در کنج قفس مي کشدم حسرت پرواز
با بال و پر سوخته پرواز چه سازم

گفتم که دل از مهر تو برگيرم و هيهات
با اين همه افسونگري و ناز چه سازم

خونابه شد آن دل که نهانگاه غمت بود
از پرده در افتد اگر اين راز چه سازم

گيرم که نهان برکشم اين آه جگر سوز
با اشک تو اي ديده غفار چه سازم

تار دل من چشمه الحان خدايي ست
از دست تو اي زخمه ناساز چه سازم

ساز غزل سايه به دامان تو خوش بود
دور از تو من دل شده آواز چه سازم

هوشنگ ابتهاج

جمعه یعنى یک غزل دلواپسى***جمعه یعنى گریه هاى بى کسى

جمعه یعنى روح سبز انتظار***جمعه یعنى لحظه هاى بى قرار

بى قرار بى قراریهاى آب***جمعه یعنى انتظار آفتاب

جمعه یعنى ندبه اى در هجر دوست***جمعه خود ندبه گر دیدار اوست

جمعه یعنى لاله ها دلخون شوند***از غم او بیدها مجنون شوند

جمعه یعنى یک کویر بى قرار***از عطش سرخ و دلش در انتظار

انتظار قطره اى باران عشق***تا فرو شوید غم هجران عشق

جمعه یعنى بغض بى رنگ غزل***هق هق بارانى چنگ غزل

زخمه اى از جنس غم بر تار دل***تا فرو شوید غم هجران دل

جمعه یعنى روح سبز انتظار***جمعه یعنى لحظه هاى بى قرار

بى قرار بى قراریهاى آب***جمعه یعنى انتظار آفتاب

لحظه لحظه بوى ظهور مى آید***عطر ناب گل حضور مى آید

سبز مردى از قبیله عشق***ساده و سبز و صبور مى آید

ما منتظریم از سفر برگردی
یکروز شبیه رهگذر بر گردی
با کاسه آب و مجمری از اسپند
ما آمده ایم پشت در برگردی
وقتی سر شب که رفتنت را دیدیم
گفتیم نمی شود سحر برگردی
ما منتظر تو ایم آقا نکند
یک جمعه غروب بی خبر برگردی
من گوشه نشین کوچۀ بر گشتم
ای کاش که از همین گذر برگردی
پرواز نمی کنیم از اینجا باید
در فصل نبود بال  و پر بر گردی
وقتش نرسیده است ای مرد ظهور
با سیصد و سیزده نفر بر گردی؟!

شاعر:علی اکبر لطیفیان

اوّل نامه «السّلام علیك»

محضر عالی و شریف شما

نامه ای می نویسد از غمتان

بنده ی عاصی و ضعیف شما

نامه ای از محلّه ی غم و رنج

كوچه ی بی كسی، پلاك بلا

شهر بدبختی و فلاكت و درد

كدپستی ش...نیست خاطر ما

چشم بد دور، چشم این مردم

به هر آنجا كه می شود باز است

توی Mp4 و موبایل همه

پر آهنگ و رقص و آواز است

گوش ها عادت همیشگی اش

تكنو و جاز و رپّ و راك و متال

معذرت! این قبیله می گویند:

گور بابای این حرام و حلال

جای تصویر قاب نام «علی»

اكثرا ماهواره می بینند

پر دود است آسمان امّا

به گمان كه ستاره می بینند

مسجد و هیئت و نماز و دعا

كه نپرسید،‌ ور شكسته شده

بال های اجابت مردم

با گناه كبیره بسته شده

عدّه ای پیروان كابالا

عّده ای جیره خوار بودائیسم

عدّه ای توده ایّ و بی دین اند

عده ای بنده ی برهمائیسم

فیلم ها مملو بدآموزی

پرِ از صحنه های مسئله دار

دستمان را بگیر آقا جان!

«و قنا ربّنا عذابَ النّار»

پسران اشبهُ النّساء و زنان...

اشبهٌ بالرّجال، می بخشید

خانه داران اسیر ده جین ظرف

نشكن و آركوپال، می بخشید

چت و ایمیل و سرچ اینترنت

مایه ی ننگ و عار و فحشا شد

اشهدُ لا اله الّا الله

علناً زیر پا و حاشا شد

در میان حجاب و حفظ عفاف

ورزش بانوان ایرانی

جودو و كشتی و كاراته و بوكس

زین سواریّ و دو وَ میدانی

پیرهن ها چقدر اندامی

خشت شلوارها چه كوتاه اند

این جماعت حجاب و مقنعه را

بلكه حتّی تو را نمی خواهند

سرتان را به درد آوردم

معذرت گر سخن اطاله شده

جنس مرغوب شیعه ات، امروز

بین بازار استحاله شده

حرف آخر همین كه انسان ها

با خدا و شما غریبه شدند

با خدا و شما و خوبی ها

قوم پر ادّعا غریبه شدند

شعر:مجید لشگری

الا که راز خدایی، خدا کند که بیایی

تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی

شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید

سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی

دمی که بی تو سر آید خدا کند که نیاید

الا که هستی مایی، خدا کند که بیایی

فسرده غنچه گلها فتاده عقده به دلها

تو دست عقده گشایی، خدا کند که بیایی

ز چهره پرده بر افکن به ظلم شعله در افکن

تو دست عدل خدایی، خدا کند که بیایی

نظام هر دو جهانی امام عصر و زمانی

یگانه راهنمایی، خدا کند که بیایی

تو مشعری عرفاتی، تو زمزمی تو فراتی

تو رمز آب بقایی، خدا کند که بیایی

دل مدینه شکسته حرم به راه نشسته

تو مروه ای تو صفایی، خدا کند که بیایی

به سینه ها تو سروری به دیده ها همه نوری

به دردها تو دوایی، خدا کند که بیایی

ترا به حضرت زهرا، بیا ز غیبت کبری

دگر بس است جدایی، خدا کند که بیایی

امروز آقا، بي تو جور ديگري بود
 حتي نگاه ياسها، نيلوفري بود
 
 خورشيد مثل پنج شنبه پا نمي شد
 انگار بين رختخوابش بستري بود

 
 برشانه هاي شمع ها در اول صبح
 تابوت يک پروانه ي خاکستري بود
 
 وضعيت آب و هوا مثل هميشه
 مثل هواي جمعه ي پشت سري بود
 
 چشم زمين جاهليت خيز دنيا
 دنبال خطّ کوفي پيغمبري بود
 
 اينکه غروب است و کمي بارانيم، نه
 از اولش همه روز گريه آوري بود
 
 در چشمايم ، التماس آخرينم
 ما را به سمت "چشمهايت مي بري" بود 

در فراق یار

کسی در این جهان دگر تو را دعا نمی کند

ترانه های ما دگر تو را صدا نمی کند

کسی به خیمه ی دلت دگر قدم نمی زند

کسی به عشق تو دگر سری فدا نمی کند

خدا نمای با خدا به قلب من نظر نما

کسی مرا چو حب تو ز خود جدا نمی کند

ز چه عزیز جان من در این زمانه ماه من

کسی به عشق تو دگر خدا خدا نمی کند

در این زمانه ی بد و پر از گناه عشق من

خدا رو شکر عشق تو مرا رها نمی کند

چه فیلم های بد که پخش، ز ماهواره ها نشد

نظر، نگاه کرده و دگر نگا نمی کند

و زید بازی و همش نگه به جسم دختران

کسی که یاد از تو و، دل شما نمی کند

ملاک تو که ریش نیست، ملاک ، ترس از خداست

و ریش های من مرا خدا نما نمی کند

دروغ ها و غیبت و هزار کار ناپسند

ببین که نای قلب من ز تو نوا نمی کند

به پای عشق جنسی ام ببین ضرر نما شدم

ببین که فاطمه مرا دگر سوا نمی کند

سروده جعفر ابوالفتحی

ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن

یـا ایّهـا العــزیز! أبانـا! قــبول کن

آهی در این بساط به غیر از امید نیست

یـا نـاامیدمــان ننـمـا یـا، قـبـول کن

از یـاد بـرده ایم شمـا را پـدر! ولی

این کودک فراری خود را قبول کن

رسم کریم نیست که گلچین کند، کریم!

مـا را سَـوا نکـرده و یک جـا قـبول کن

گر بی نوا و پست و حقیریم و رو سیاه

اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن

گندم که نه، مقام شما بود لاجَرَم

رمز هبوط آدم و حوّا، قـبول کن

                                          مجید لشکری