مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

گاه گاهي به نگاهي دل ما را درياب
جان به لب آمدازدردخدارا درياب
اگرازدولت وصل تومرانيست نصيب
گاه گاهي به نگاهي دل مارادرياب

بگوآقابه اميدي به سركوي توروي آورديم
شهريارا،به درخويش گدارادرياب
سنگ ها مي خورم از دست جنون دل خويش
من ديوانه انگشت نمارا درياب
راه باريك و بسي پرخطر و تاريك است
ثمري ساز و در مهلكه ما را درياب
تافقان دل غمديده ما را شنوي
نازنينا ، سحري بادِ صبا را درياب
دل ما را به شب هجرفروغي بفرست
شبرو وادي اندوه و بلا را درياب

بالی برای رفتن تا آسمان بده

راهی برای دیدن رویت نشان بده

ما مردمان ساده دل این زمانه ایم

اصلا خودت بیا و دعا یادمان بده

ما با سه شنبه های شما خو گرفته ایم

اندازه لیاقتمان جمکران بده

برگرد و تکیه بر روی دیوار کعبه کن

ظهری به وقت شرعی زهرا اذان بده

خود را معرفی کن و یابن الحسن بخوان

و بعد قبر مادر خود را نشان بده....

 

محسن اصلانی

شنبه شوق دیدارت شدید میشود انگار

یکشنبه ندیدنت مدتی مدید میشود انگار

 

دوشنبه ها دلم دربه در ترین شاید

سه شنبه صبر من ناپدید میشود انگار

 

چهارشنبه که شد چاره نداشت بیچاره

دلم ز غصه به رنگ حدید میشود انگار

 

پنج شنبه ها پریشان ترم بی تو

از غم نبودنت که شدید میشود انگار

 

مگو ز جمعه و غروب غمگینش

که موی سیاه به راه تو سپید میشود انگار

 

مهدی ابراهیم خانی

شاید او آمده و بار دگر برگشته

وای بر حال من و تو که اگر بر گشته

نصف یک روز در این شهر اقامت کرده

سر شب آمده و وقت سحر برگشته

زانوی غم به بغل داشته در ندبه خویش

گریه کرده است و با دیده تر برگشته

چقدر خون دل از دست من و تو خورده است

با دو پیمانه از این خون جگر برگشته

از چه معلوم که این وقت که ما منتظریم

چقدر آمده اینجا چقدر برگشته

شاید این مرد به کرات سفر کرده و باز

طبق تشخیص خود او ز سفر برگشته

آه ای مرد ، جهان منتظر مقدم توست

باز برگرد که امروز خطر برگشته 

نادر حسینیش

رفـیـق حادثـه‌هـایی بـه رنگ تـقـدیــری

اسیـر ثـانـیــه‌هـایی شبـیـهِ زنـجـیـــری

در ایـن رسـانـه‌ی دنیــا میـان بـرفـک‌هـا

نه مانده از تو صدایی، نه مانده تصویری

رسیـده سـن حضـورت بـه سـن نوح اما

شمـار مـردم کـشـتی نـکــرده تغـییـری

هـزار جمعـه‌ی بی‌تـو گذشتـه از عمـرم

هـــزار ســـال پـیــاپی دچــار تــأخیــری

شبیه کـودک زاری شـدم که در بـازار...

تو دست گمشده‌ها را مگر نمی‌گیری؟

کاظم بهمنی

كی به پایان برسد درد خدا می‌داند

ماه ساكن شود و سرد خدا می‌داند

در سكوت شب هر كوچه این شهر خراب

گم شود ناله شبگرد خدا می‌داند

مردم شهر همه منتظر یك مردند

چه زمانی رسد آن مرد خدا می‌داند

برگها طعمه بی غیرتی پاییزند

راز این مرثیه زرد خدا می‌داند

خنده غنچه گلها به حقیقت زیباست

شاید این است ره آورد خدا می‌داندش

دلا تا باغ سنگی، در تو فروردین نخواهد شد

به روز مرگ، شعرت، سوره ی یاسین نخواهد شد

 فریبت می دهند این فصل ها، تقویم ها، گل ها

از اسفند شما پیداست، فروردین نخواهد شد

مگر در جستجوی ربّنای تازه ای باشیم

وگر نه صد دعا زین دست، یک نفرین نخواهد شد

 مترسانیدمان از مرگ، ما پیغمبر مرگیم

خدا با ما که دلتنگیم، سر سنگین نخواهد شد

به مشتاقان آن شمشیر سرخ شعله ور در باد

بگو تا انتظار این است، اسبی زین نخواهد شد 

علیرضا قزوه

ای پاسخ گرامی ِ اَمّن یُجیب ها

تعجیل کن به خاطر ِ ما ناشکیب ها

چشم جهان به چشمه دستان سبز توست

جاری شو از ورای فراز و نشیب ها

تکلیف انتقام شهیدان به دوش کیست ؟

خون ِ مسیح مانده به روی صلیب ها !

برخیز و بزم شب زدگان را به هم بزن

ای آشنا به ندبه و اشک غریب ها

تعجیل کن به خاطر صدها هزار چشم

ای پاسخ گرامی اَمّن یُجیب ها 

نغمه مستشار نظامی

نشد بال های مرا واکنی
مرا راهی آسمان ها کنی
‏نشد مثل مجنون بادیه گرد
مرا خانه بر دوش لیلا کنی
‏نشد بعد توحید لب هایتان
مرا در قنوت شبت جا کنی
‏بگیری نفس های این مرده را
بگیری و کار مسیحا کنی
‏توقع ندارم که بنشینی و
گنهکاریم را تماشا کنی
‏دل ما از اول ثباتی نداشت
تو حق داری امروز و فردا کنی
‏تو عین ظهوری و من غایبم
دلم را تو باید که پیدا کنی
‏بیا تاکه با انتخاب خودت
تمام مرا ملک زهرا کنی

شاعر: علی اکبر لطیفیان

دلم هوای توکرده هوای آمدنت

صدای پای تو آید صدای آمدنت

بهارباتو بیایدبه خانه ی دل ما

سری به خانه مازن،صفای آمدنت

هنوزمانده به یادم که مادرم میخواند

زمان کودکی ام قصه های آمدنت

حساب کردم ودیدم که باحساب خودم

تمام عمرنشستم به پای آمدنت

چقدروعده ی وصل تورابه دل بدهم

چقدر جمعه بخوانم دعای آمدنت

نیامدی ودلم راشکستی ای مولا

چه نذرهاکه نکردم برای آمدنت

محسن عرب خالقي

شـــروع قصـــه بـــا بـــرگشتــــن تــــو

کجــــا مــــا و کجــــا بــــرگشتــــن تــــو

ولـی نــه ، مــانــده از چشــم انتظــاری

فقــط یــک نــدبــه تــا بــرگشتــن تـــو

 

#

تــــو کــــه دردآشنــــای اهـــــل دردی

تــو کــه دســت کســـی را رد نکـــردی

بگو حالا که دل هامان شکستـه اسـت

دلـــت مـــی آیـــد آیـــا بــــرنگــــردی؟

 #

کنــــار پنجـــــره، گلـــــدان خـــــالـــــی

شکـــوه عشـــق بـــا دستـــان خـــالـــی

بیــا ، چشــم انتظـــار میهمـــان اســـت

صفـــای سفـــره ای بـــا نـــان خـــالــــی

 #

بمـــان ای جلـــوه ی گُـــم بــــا دل مــــا

بـــه شـــوق یـــک تبسّـــم بـــا دل مـــا

ببین در غیبت بـاران چـه کـرده اسـت

خـــزانِ بــــی تــــرحّــــم بــــا دل مــــا!

 #

نـه از بــی بــرگ و بــاری بیــم داریــم

نـه قصــد مــانــدن و تسلیــم داریــم

ز بـس چشـم انتظـار جمعـه مــانــدیــم

دلــی منّـــت کـــش تقـــویـــم داریـــم

 #

بهــار تــا ابـــد! زخـــم اســـت بـــا مـــا

زمـان تـا مــی رود زخــم اســت بــا مــا

بیـــا تـــاریــــخ مــــا را منتشــــر کــــن

هـزار و چـارصــد  زخــم اســت بــا مــا

 #

دلم بی همزبان ، این قـدر هـا نیسـت

به فکر آب و نان ، این قدرهـا نیسـت

دلی که تکیه گاهش شـانـه ی تـوسـت

غریب و بی نشان ، این قدرها نیسـت

 #

دوبـــاره نـــم نـــم ایـــن رهگـــذرهـــا

نگــــاه مبهــــم ایـــــن رهگـــــذرهـــــا

اگـــــر در انتظـــــار تـــــو نبـــــاشــــــد

چــه مــی ارزد غــم ایــن رهگــذرهــا؟

 #

شکـــوه اتفـــاقـــی مـــانـــده بـــاشـــد

بـه دل هـا اشتیـاقـی مــانــده بــاشــد

تـــو مـــی آیـــی ، اگـــر از عمـــر دنیـــا

فقـط یـک روز بــاقــی مــانــده بــاشــد

 #

بـه یـک عشـق معمّـایــی قســم خــورد

بـه راز یــک شکیبــایــی قســم خــورد

خــدا والعصــر گفــت و از ســر شــوق

به آن روزی که می آیـی ، قسـم خـورد

 #

شنیـــدم مـــژده ی تــــابیــــدنــــت را

نـــدارم فـــرصــــت فهمیــــدنــــت را

بـه خـورشیــد زمینــی خیــره مــانــدم

کـه تمـریـن کـرده بـاشـم دیــدنــت را

 #

تـو پنهـان مـانـده ای تـا تشنـه بـاشیـم

تمـــام روز هـــا را تشنـــه بــــاشیــــم

دلـت مــی آیــد آیــا ایــن همــه ســال

تـو جـاری بـاشـی و مـا تشنـه بـاشیــم؟

 #

دلیـــــل عشـــــق مــــــادرزادی مــــــا!

بیـــا تـــا جـــان بگیــــرد شــــادی مــــا

بجــوشــد رشتــه رشتــه از دل خـــاک

قنــــــات تشنــــــه ی آبـــــــادی مـــــــا

 #

بیــا ای ســایــه ســار امــن هـــر بـــاغ!

نمـی خــواهــد بمــانــد بــی ثمــر، بــاغ

نمـی خـواهـد پـس از عمــری صبــوری

بمیــــرد زیــــر بــــاران تبـــــر ، بـــــاغ

 #

بــه ایــن دنیــای خــالــی دل نبنــدنــد

بــه گلـــدان سفـــالـــی دل نبنـــدنـــد

بهــار مـــا! بیـــا تـــا دستـــه گـــل هـــا

بـه فصـل خشـک سـالـی دل نبنــدنــد

 #

تـرک هـا خـورده ، خـالـی، تشنـه ، تنهـا

دچــار خشــک ســالــی ، تشنــه ، تنهــا

مـــن و دل چشــــم در راه بهــــاریــــم

دو گلــدان سفــالـــی ، تشنـــه ، تنهـــا

 #

اگـر چـه زخـم طـاقـت سـوز خــوردیــم

غـــم دیـــروز را امـــروز خــــوردیــــم

ببخــش ای خــوب اگــر در غیبــت تــو

مـن و دل ، نـان بـه نـرخ روز خـوردیـم

 #

مــن و خــورشیــدی از تـــابیـــدن تـــو

و شـــوق لحظـــه ای خنـــدیــــدن تــــو

نگـاهـم را پــر از آیینــه کــرده اســت

هـــــوای جمکـــــران و دیـــــدن تــــــو

 #

دلم ، فانوس یک چشم انتظاری اسـت

رواق سینــه ام آیینــه کـــاری اســـت

دوبیتــی در دوبیتــی بــا تــو هستـــم

دلم،سرچشمه درسرچشمهجاریاست

#

بـه جـز بــا بغــضِ مــانــده در گلــویــم

نخـواهـد شــد بــه آبــی ، تــر گلــویــم

بیــا تــا شیعــه ی زخـــم تـــو بـــاشـــم

بمــــانــــد ردّ خنجــــر بــــر گلــــویــــم

شاید که دیگر یار عادت کرده باشد

با غصه های خویش خلوت کرده باشد

شاید غریبانه کنار چند عاشق

امشب نمازی را امامت کرده باشد

شاید برای ما میان روضه هایش

امشب دعای رفع حاجت کرده باشد

شاید حدیث بی وفائی های مارا

از بهر اجدادش روایت کرده باشد

ای وای بر شیعگی ما گر که مهدی

بر خاک صحرا استراحت کرده باشد

باید که نام شیعه را از ما بگیرند

امشب اگر با چاه خلوت کرده باشد

امشب اگر با چاه خلوت کرده باشد

ای وای اگر از ما شکایت کرده باشد

ای وای بر من وای بر دل وای بر عشق

گر آرزو بهر شهادت کرده باشد.............

امیر عباسی

موّاج می شویم و به دریا نمی رسیم

پرواز می شویم و به بالا نمی رسیم

این بالها شبیه وبالند، ابترند

وقتی به سیر عالم معنا نمی رسیم

این چشمهای خیس و تهی دست شاهدند

بی تو به جلوه زار تماشا نمی رسیم

تا بی کرانه های حضور خدائی ات

پر می کشیم روز و شب اما نمی رسیم

باشد اگر تمام جهان زیر پایمان

حتی به خاک پای تو آقا نمی رسیم

این حرفها نشانه‌ی تقصیر فهم ماست

حیران شدن میان صفات تو سهم ماست

دنیا تو را چگونه بفهمد؟ چه باوری!

از مرز عقلهای زمینی فراتری

ای بی کرانه! لا یتناهی است وصف تو

آئینه‌ی صفات الهی است وصف تو

مبهوت جلوه های جلالت کمیت ها

کی می رسد به درک کمال تو بیت ها

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است

این شعرها بهانه‌ی عرض ارادت است

هفت آسمان به درک حضورت نمی رسد

خورشید تا کرانه‌ی نورت نمی رسد

محراب را که عرصه‌ی معراج می کنی

جبریل هم به گرد عبورت نمی رسد

چشم مدينه مات سلوک دمادمت

بوي بهشت مي وزد از خاک مقدمت

محو خودت تمام سماوات می کنی

از بسکه عاشقانه مناجات می کنی

آقا کلیم طور تمنا شدیم و بعد

دلتنگ چشمهای مسیحا شدیم و بعد

مثل نسيم در به در کوچه ها شديم

با چهره‌ی محمدی ات آشنا شدیم

ای مظهر فضائل پیغمبر خدا

آئینه‌ی شمایل پیغمبر خدا

شايسته‌ی سلام و تحيّات احمدي

احيا کننده‌ی کلمات محمدي

نور علی و فاطمه در تار و پود توست

شور حسین و حلم حسن در وجود توست

قرآن همیشه آینه‌ی تو انیس توست

تفسیر بی کران معانی حدیث توست

قلبش هزار چشمه‌ی نور و معارف است

هر کس به آيه اي ز مقام تو عارف است

روشن ترین ادلّه‌ی علمی است سیره ات

وقتی که حجّتند به عالم عشیره ات

هر کس که تا حضور تو راهی نمی شود

علمش به جز زیان و تباهی نمی شود

هر قطره که به محضر دریا نمی رسد

سر چشمه‌ی علوم الهی نمی شود

بی بهره است از تو و انفاس قدسی ات

اندیشه ای که لا یتناهی نمی شود

جابر شدن زراره شدن با نگاه توست

آقای من اگر تو نخواهی نمی شود

کون و مکان اداره شود با اراده ات

عالم دخیل بسته به نعلین ساده ات

فردوس دل اسیر خیال تو می شود

آئینه محو حسن جمال تو می شود

دریاب با نگاه رحیمت دل مرا

وقتی که بی قرار وصال تو می شود

یک شب به آسمان قنوتت ببر مرا

تا بی کرانی ملکوتت ببر مرا

سائل کنار ساحل لطفت چگونه است

دستان با سخاوت دریا نمونه است

من را که مبتلای خودت می کنی بس است

اصلاً مرا گدای خودت می کنی بس است

قلب مرا ز بند تعلق رها و بعد

دلبسته‌ی خدای خودت می کنی بس است

در خلوت نماز شبت مثل فاطمه

شایسته‌ی دعای خودت می کنی بس است

شبهای جمعه سمت مدینه که می بری

دلتنگ کربلای خودت می کنی بس است

امشب برای ما دو سه خط از سفر بگو

از کاروان خسته و چشمان تر بگو

روزی که بادهای مخالف امان نداد

هفت آسمان به قافله ای سایه بان نداد

خورشید بود و سایه‌ی شوم غبارها

خورشید بود همسفر نیزه دارها

دیدی به روی نیزه سر آفتاب را

دیدی گلوی پرپر طفل رباب را

دیدی عمود با سر سقا چه کرده بود

تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود

در موج خيز شیون و ناله دویده ای

تا شام پا به پای سه ساله دویده ای

گلزخمهاي سلسله يادت نمي رود

هرگز غروب قافله يادت نمي رود

هم ناله با صحیفه‌ی ماتم گریستی

یک عمر پا به پای محرم گریستی

یوسف رحیمی

رچهره دلربای مهدی (عج)صلوات

در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را

 

پیشه خود نموده ام حالت انتظار را


 

ریخته دام ودانه شه از خط وخال خویشتن


 

صید نموده مرغ دل برده از او قرار را


 

سوزم وسازم از غمش روز وشبان بخون دل


 

تا که مگر ببینم آن طرّه مشکبار را


 

دولت وصل او اگر یکشبی آیدم بکف


 

شرح فراق کی توان داد یک از هزار را


 

چشم امید دوختن درره وصل تابکی


 

برده شرار هجر او از کفم اختیار را


 

ایمه برج معدلت پرده زچهره برفکن


 

شوی زچشم عاشقان زآب کرم غبار را


 

سوختگان خویشرا کن نظر عنایتی


 

مرهمی از کرم بنه ایندل داغدار را


 

حیرانرا از جلوه ای از رخ خویش مات کن


 

تا رهد از خودی خود ترک کند دیاررا

تاکه خورشید جمالت به تجلی آمد                                          اشک درحلقه چشمم به تماشا آمد

درخیالم گل روی توچنان جلوه نمود                                         که هرآن گل به چمن بود چه رسواآمد

تاتماشاکندآن قامت دلجوی تورا                                              لاله باداغ دل ازدامن صحرا  آمد

نه همین یک،دو،سه روزاست که مجنون توام                           حلقه عشق توعمریست که برپاآمد

به هوای قدوبالای تو ای یوسف حسن                                    صدهزارعاشق شیداچوزلیخا آ مد

می رسدصبح امیدی که بگویند همه                                     مژده ای اهل ولا یوسف زهرا آمد