مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

در فراق یار

حیف آن نان که ز الطاف شما من خوردم

من دلت را چقَدَر با عملم آزردم

ظاهرم وجه خدا بود ولی کو باطن ...

آبروی همه ی اهل خدا را بردم

من رها نیستم از بند خودم آقاجان

من دلم را به کسی غیر شما بسپردم

یک نگه بار دگر بر دل بیمارم کن

بی خیالم به خدا تو خودت اجبارم کن

سالها از کرمت خوب و بهاری بودم

بر در میکده ات غرق خماری بودم

ناگهان زندگیم رو به سراشیبی رفت

کاش می مردم و چون سنگ مزاری بودم

مَرکب این دل من بود گنه بعد از تو  

روی این مرکب بد مست سواری بودم

که دوباره تو رسیدی و گِلم آدم شد

گرچه یکباره نشد از کرمت کم کم شد

سروده جعفر ابوالفتحی

چنـدیـست کـه بیمـار رخ مـاه نهانیم            در واقــع بُود ظاهر و مـا گمشـدگانیم

تـا جلـوه نمـایـد ز  ولادت گه حیـدر              هر جمعـه کنیـم ندبـه و  از منتظرانیم

چندیست که کعبـه نشِـنید نـام علی را             مـا منتظـر  بـانـگ علی بیـن اذانیـم

خاک قدمش سرمه ی چشم دو جهــانی             قربـان قدم هــای امام از دل و جانیم

لب ها بخــدا تشنۀ  یک بـوسه ز رویش             مــا در عطش چهـره ی او تشنه لبانیم

هاجر شده ایم و همه جا  در پی آبیــم               زمزم شـده ایـن دیده ما اشـک فشانیم

ما پـادشهی را به دو عـالم نفـروشیـم              چون سائل کویش شـده ایـم شاه جهانیم

دستی به سمــاوات گرفتیم به ظهورش               مــا منتظـر آن ولـیِ امـر و زمـانیم

                                        از منتظران فرجش  بـاش  تو محسن

                                        تا نام تو در زمره ی این فرقه بخوانیم

مستیم ولی مست می موعودیم
هستیم چنین و از ازل هم بودیم
ما را چو عدو مور شمارد غم نیست
ما وارث مُلک وَلَد داوودیم

از نسل خلیلیم و تبر در دستیم
ما بت شکنان معبد نمرودیم
ما منتظریم کعبه روشن گردد
دیری است پی اجازت معبودیم
تا یار دو دست خویش بر پرده زند
ما شاهد آن طلیعه مشهودیم
یا رب نکند چشم ز ما بردارد
گر یار ز ما دور شود نابودیم
آدینه ز تقویم همه حذف شده است
از بس همگی در پی بیع و سودیم
کشکول زهیر از دو بیتی خالی است
درویش غزلسرای خاک آلودیم

غروب جمعه دلم بوی یار می گیرد
افق افق دل من  را غبار می گیرد
نه با زیارت یاسین دلم شود آرام
نه با دعای سماتم قرار می گیرد

نوای ندبه صبحم هنوز ورد لب است
که نغمه عشراتم به بار می گیرد
دل صنوبریم زین هوای مه آلود
نه از فراق که از انتظار می گیرد
قسم به عصر که خسران قرین انسان است
مگر هر آنکه دانش خود را به کار می گیرد
بدان که دلبر ما جان برای یاری خویش
در این دیار هزاران هزار می گیرد
به گوش منتظران گو که صبح نزدیک است
اگر چه شب ز رفیقان دمار می گیرد
جمال یار چو خورشید عالم افروز است
حجاب نفس تو را زان نگار می گیرد
تمام دلخوشیم یک نگاه کوچک اوست
ز چیست یار من از من کنار می گیرد
اگر که یار نخواهد به جلوه غم ببرد
دل زهیر چو شبهای تار می گیردa

سرم را می زنم از بی کسی گاهی به درگاهی

نه با خود زاد راهی بردم از دنیا، نه همراهی

 

اگر زاد رهی دارم همین اندوه و فریاد است

"نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی"

 

غروبی را تداعی می کنم با شوق دیدارش

تماشا می کنم عطر تنش را هر سحرگاهی

 

دلم یک بار بویش را زیارت کرد... این یعنی

نمی خواهد گدایی را براند از درش شاهی

 

نمی خواهم که برگردد ورق، ابلیس برگردد

دعای دست می گویی، چرا چیزی نمی خواهی؟

 

از این سرگشتگی سمت تو پارو می زنم مولا!

از این گم بودگی سوی تو پیدا می کنم راهی

 

به  طبع طوطیان هند عادت کرده ام ، هندو

 همه شب  رام رامی گفت و من الله اللهی

 

هلال  نیمه ی شعبان رسید و داغ دل نو شد

دعای آل یاسین خوانده ام با شعر کوتاهی

 

اگر عصری ست یا صبحی تو آن عصری تو آن صبحی

اگر مهری ست یا ماهی  تو آن مهری تو آن ماهی

 

دل مصر و یمن خون شد ز مکر نابرادرها

یقین دارم که تو آن یوسف افتاده در چاهی

دلم دوباره ببین که شده پریشانت
عزیز فاطمه ای جان من به قربانت

برای روز ظهورت، برای آمدنت
چقدر مانده که کامل شوند یارانت؟

بگو چگونه بیایم چگونه آقا جان
به جستجوی تو و خیمه و بیابانت

به که قسم بخورم بی تو من کم آوردم
بس است این همه دوری بس است هجرانت

تو را قسم به صبوری قلب منتظران
عزیز فاطمه برگرد سوی کنعانت

عدالت علوی تو خواب این شهر است
فدای آن لبه ی ذوالفقار برانت

اگر چه لایق احسان تو نبودم من
همیشه شامل من بوده است احسانت

از این حجاب پر از ابر آسمان، آخر
ظهور می کند آن روی ماه پنهانت

فروغ دیده توآیت شکوفایی ست        نگاه لطف تو ای گل، بهار زیبایی ست

مگربه خواب گل از گلشنم نصیب آید  خیال وصل چه شور آفرین و رویایی ست

تو از تبار کدامین ستاره سحری          که چهر مهر مثالت چنین تماشایی ست

پیام عشق تو درمان تلخ کامیهاست   کلام ناب تو تفسیری از شکر خایی ست

بیا بیا که طلوعت ، غروب نومیدی ست         بیا بیا که حضورت بهشت زیبایی ست

فروغ صبح امیدی حصار بشکن         سپیده تو به ظلمت سرای تنهایی ست

بهار عشق نگر در سروده " صائم "     که واژه واژه آن گل فروش شیدایی ست

"طبیب غمگسار"

آنقدر می گویم بیا آخر بیایی
با جرعه ای از چشمه کوثر بیایی
ای منتقم ما منتظرت هستیم روزی
با ذوالفقار حضرت حیدر بیایی

هر شب به خود می گویم آقا را ندیدی
باید که فردا شب کمی بهتر بیایی
چشمم به در مانده به امید وصالت
شاید ببینم عاقبت از در بیایی
یابن الحسن اینجا عزای مادر توست
باید برای روضه مادر بیایی

چه دیده ها که دوخته به در شده و نیامدی
چه عمرها ز دوری تو سر شده و نیامدی
چه روزها که تا به شب نام توبرده شد به لب
چه چشمها که از غم تو تر شده و نیامدی

شنیده بودم از کسی که با بهار می رسی
ببین که از بهار هم خبر شد و نیامدی
بیا ببین در این جهان امام خوب و مهربان
اسیر فتنه ی زمان بشر شد و نیامدی
تمام غصه ام همین شده که گویم این چنین
و امشبم بدون تو سحر شد و نیامدی
صبا به یار آشنا بگو که شاعر شما
ز دوری رخ تو خونجگر شد و نیامدی
از این زمانه خسته ام بیا که دلشکسته ام
به حق مادری که منتظر شد و نیامدی

سید مجتبی شجاع

یا ایهاالعزیز دلم مبتلایتان
دارد دوباره این دل تنگم هوایتان
از حال ما اگر که بپرسی ملال نیست
جز دوری شما و فراق صدایتان

من غصه ام گرفته برای غریبی ات
حالا شما بگو کمی از غصه هایتان
یک روز زیر پای شما خاک میشوم
من زاده میشوم که بمیرم برایتان
ناقابل است پیش کشم در برابرت
چشمم سرم دلم همه اقا فدایتان
با این همه که رنج کشیدی به خاطرم
کشتی مرا دوباره به اشک و دعایتان

حسن کردی

دعا می کنم باز باران بیاید
بر آوار ِمن حس ِطوفان بیاید
دعا می کنم مثل هر شب نباشم
کسی سمت ِدل های ِلرزان بیاید

به یک تار مو بسته اوضاع گردون
که یک جمعه تکرار ِقرآن بیاید
سراب از نگاه ِتشیع بگیرد
به شب های ِخوابی پریشان بیاید
نسیمی پر از عطر ِکوثر زِخیبر
به چشمان ِخاموش ِکنعان بیاید
غم ِذوالفقار از نگاهش بریزد
به خونخواهی ِ نسل ِانسان بیاید
پر از بغض ِچاه از یتیمان بگوید
به دلداری ِیاس پنهان بیاید
وبر خالی ِسفره های ِدوباره
به نام ِبلندای ِاو نان بیاید
جنون می وزد بر من ای کاش باران
به لب خشکی ِاین بیابان بیاید
کبوتر،کبوتر جهان پر بگیرد
غریب،از غروب ِخراسان بیاید
دعا می کنم مرد ِخورشید پیکر
از آتشفشان های ِایران بیاید

مریم حقیقت

شاید این دفعه بیایی و زمین تر باشد

 حال این مزرعه ی سوخته بهتر باشد

 

شاید این بار که از شهر می آیی در ده

 خاک آبستن یک حاصل دیگر باشد

 

مردم از بس که برای تو نوشتم برگرد

 فقط ای کاش که این دفعه ی آخر باشد

 

شاید این بار خدا خواست وَ تا برگشتی

 صبح با چادر گلدار دم در باشد

 

مردم از بس که خبر های بد آورد کلاغ

بزند پشت در این بار کبوتر باشد!

پانته آ صفایی

یوسف، ای گمشده در بی سر و سامانی‌ها

 این غزل‌خوانی‌ها، معرکه‌گردانی‌ها

 

سر بازار شلوغ است، تو تنها ماندی

همه جمعند، چه شهری چه بیابانی‌...ها !

 

چیزی از سوره یوسف به عزیزی نرسید

 بس‌که در حق تو کردند مسلمانی‌ها

 

همه در دست ترنجی و از این می‌رنجی

که به نام تو گرفتند چه مهمانی‌ها

 

پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست

خوش به حال تو و نیمه‌شب زندانی‌ها

 

خواب دیدم که زلیخایم و عاشق شده‌ام

ای که تعبیر تو پایان پریشانی‌ها

 

عشق را عاقبت کار پشیمانی نیست

این چه عشقی است که آورده پشیمانی‌ها

 

این چه شمعی است که عالم همه پروانه اوست

این چه پروانه که کرده است پر‌افشانی‌ها

 

یوسف گمشده دنباله ی این قصه کجاست

 بشنو از نی که غریبند نیستانی‌ها
مهدی جهاندار

تا نیایی به جهان بی تو که آزادی نیست
هر کجا روی زمین بی تو که آبادی نیست
هر کجا پر شده از فتنه دجال زمان
مهر و احسان به کجا رخصت فریادی نیست

تا نیایی نرسد عدل و عدالت به جهان
در ادا کردن حق چون تو که استادی نیست
تویی آن گوهر یکدانه که در ملک وجود
واسط رحمت حق مثل تو همزادی نیست
چون تو که منجی موعود جهانی به ابد
ناجی از ظلم و رهاینده ز بیدادی نیست
بی تو ای حجت حق نعمت رحمانی کو
چون تو ای جان جهان لطف خدادادی نیست
باید از حضرت حق اذن ظهورت برسد
غیبت از طرف خدا بر تو که ایرادی نیست

منتظر بر ره تو در همه ایامم من
مترصد همه دم بر لبه بامم من
چشم به ره دارم و دیدار تو را میجویم
بی تو هر لحظه که بی راحت و آرامم من

نرود از دل من خاطر تو یک لحظه
در هوای رخ تو یار گل اندامم من
عاشق لحظه دیدار توام رخ بنما
بی تو و وصل تو بی غایت و فرجامم من
تا رسد از تو جوابی مگرم هشیارم
همه دم منتظر نامه و پیغامم من
در دلم غیر وصال تو تمنایی نیست
عاشق بودن خود با تو سرانجامم من