مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

با اینکه بی وفا شده ام با وفا ببخش

این بار محض خاطر زهرا(س) مرا ببخش

خود را اسیر بند معاصی نموده ام

من توبه می کنم تو فقط بنده را ببخش

خوبی نکرده ام که تو خوبی کنی ولی

آقا بیا و جان عزیزت شما ببخش

بد کرده ایم یوسف در چاه فاطمه

یا ایّها العزیز دل ما بیا ببخش

اینجا تمام یوسف خود را فروختند

این قوم را به خاطر مشتی گدا ببخش

کنعان خراب گشت و صفا پر کشید و رفت

دیگر بیا به کلبه ی احزان صفا ببخش

اسير مانده ايم در بهانه هاي پاپتي

و ميله هاي آهنين و عشق هاي ساعتي

حوالي نگاهمان دوباره صف کشيده است

صداي تيک تاک غم , شماره هاي صنعتي

امان از اشتباه هاي نا تماممان , همان

تفاخر هميشگي به هيچ هاي قيمتي 

ميان قرن حادثه کجاست اتفاق عشق

نمانده در تسلط همان هبوط لعنتي ؟

کسي نيامد از تبار انتظارمان ببين
 

که مانده ايم سخت در هجوم بي لياقتي

ای آخرین توسل سبز دعای ما
آیا نمی رسد به حضورت صدای ما؟
شنبه دوباره شنبه دوباره سه نقطه چین
بی تو چه زود می گذرد هفته های ما

در این فراق تا که ببینی چه می کشیم
بگذار چشمهای خودت را به جای ما
موعود خانواده کی از راه می رسی
کی مستجاب می شود "آقا بیای ما" ؟
کی می شود بیایی واز پشت ابرها
خورشید های تازه بیاری برای ما
آقا اگر نیایی وبالی نیاوری
از دست میرود سفر کربلای ما

شاعر: علی اکبر لطیفیان

مستي نه از پياله نه از خـــم شروع شد
از جــــاده سه ‌شنبه شب قم شروع شد

آيينــه خيـــره شد به من و من به‌ آينــــه
آن قدر خيــــره شد كه تبسم شروع شد

خورشيد ذره‌ بين به تمـــاشاي من گرفت
آن گاه آتـــــش از دل هيــزم شـــروع شد

وقتي نسيــم آه من از شيشه‌هــا گذشت
بــي تابـــي مــــزارع گنــــدم شـــروع شد

مــوج عــذاب يا شـــب گــــرداب، هيــچ يك
دريــــا دلــش گـرفت و تـلاطــم شروع شد

از فــال دست خــود چه بگويم كه ماجرا
از ربنـــــاي ركعــــــت دوم شـــروع شــد

در سجـــده توبه كردم و پايان گرفت كـــار
تـا گفــتم السّلام عـلـيـكــم ... شــروع شد
 

 
 **  فاضــــل نظــــری  **

مولاي وقت آمدنت دير شد بيا
           اين دل در انتظار فرج پير شد بيا
                         اين جمعه هم گذشت و ليكن نيامدي
                                            آيات غربتم همه تفسير شد بيا

                                                        

هر شب به ياد حال لبت گريه مي كنم
                     عكست ميان آينه تفسير شد بيا
                                      در دفتر م به ياد تو نرگس كشيده ام
                                                        نرگس هم از فراغ تو دلگير شد بيا

نوشته انــــد دلــم را بـــرای خـــون جــــگــری
بـــدون گـــریــه زمــانــه نمـی شــود سپــــری
نیـــازمــند تکــامـل بــه گـریــه محتـــــاج است
درخـــت آب نــدیـــــده نمــی دهــد ثمــــــــری

دو فیــض، تــوشۀ راه سلـــوک عشاق است
تـوســـل سحـــــــری و عنـــایـــت سحــــــری
هــــــزار نـــافلـه خـوانـدن چــه فــایــــده دارد
اگــــر نـــداشته بـاشد بــه عـاشقـــــان نظری
بــه هــــر دری کـــه زدم بـــاز پشت در مـاندم
بس است در زدن من، بس است در بــه دری
بـــرای بنـــده خــریـــدن بیـــــا ســـر بــــــــازار
چـه خــوب می شود ایـــن مــرتبـه مــرا بخری
بـدون تــــو چــه بــــلاها کــه بــــر ســرم آمــد
چه حاجت است به گفتن، خودت که با خبـــری
همیشه خیــــر قنوت تــو مـی رسد بـه هـمـه
اگـــــر چـــه نــام مــرا در نــوافـــــلــت نبــری
خــودت بــرای ظهـورت دعــا کن و بـــرگـــــرد
دعای مــن به خــودم هــم نمی کنـد اثــــــری
یگــــانه منتقـــم خــــون کــــــــربــلا بـــرگـــرد
قسم بــه عمـه مظلومــه ات بیــــــا بـــرگـــرد
 

چون بيايد عشق را معناي ديگر ميكند

 چون بيايد دردها را جمله درمان ميكند

 چون بيايد نارها همچون گلستان مي كند ...

 چون بيايد رازهاي خفته سر وا مي كند

چون بيايدبوي مولايم علي را ميدهد

چون بيايد بلكه بوي باب زهرا ميدهد

 چون بيايد دست هاي مفسدان وا ميكند

 چون بيايد بي قراران را قراري ميدهد

 بي قراران شهر را آذين كنيد

از ميان اشک ها خنديده مي آيد کسي
خواب بيداري ما را ديده مي آيد کسي

با ترنم با ترانه با سروش سبز آب
از گلوي بيشه خشکيده مي آيد کسي

مثل عطر تازه تک جنگل باران زده
در سلام بادها پيچيده مي آيد کسي

کهکشاني از پرستو در پناهش پرفشان
آسمان در آسمان کوچيده مي آيد کسي

خواب ديدم , خواب ديده در خيالي ديده اند
از شب ما روز را پرسيده مي آيد کسي

آقا برای حضرتت کاری نکردم
شب های توبه،من تورا یاری نکردم
اینک زمان در حسرت روز وصال است
شرمنده ام بهرت علمداری نکردم

شاعر : محمد مهدی عبداللهی

تو آمدی که زمان با تو جاودانه شود 
زنقش نام تو عالم، نگارخانه شود

زشوق عطرحضورت جهان سراسرمست 
زفجر روی تو روشن دل زمانه شود

زنور صبح جمال تو، ای طلیعه مهر! 
تمام وسعت شب، شعر عارفانه شود

شفق به راه تو، آیینه ظفر بندد 
فلق زمهر تو سر مست و شادمانه شود

بهار را به درختان باغ مژده دهی 
که تا سراسر این باغ پر جوانه شود

به دست مهر تو درهای بسته باز شوند 
به تیغ قهر تو، قلب ستم نشانه شود

زعطر سبز قیام تو ای گل خورشید! 
به کوچه کوچه دل، زندگی روانه شود
 
سرود عشق برآید زذره ذره خاک 
جهان لبا لب گلبانگ عاشقانه شود

چنان به جلوه درآیی که اززمین وزمان 
خروش و هلهله تا عرش بیکرانه شود

و خواب شب زدگان را چنان بر آشوبی 
که نقش ظلم و نشان ستم، فسانه شود
 
فضای دیده پر از اشک شوق دیدارت 
هوای سینه پر از نغمه و ترانه شود
 
برای رفع غم ما، کسی ظهور کند 
شکست فاصله ها را، کسی بهانه شود

اگر چه روز من و روزگار مي گذرد

دلم خوش است که با ياد يار مي گذرد


چقدر خاطره انگيز و شاد و رويايي است


قطار عمر که در انتظار مي گذرد

به ناگهانيِ يک لحظه عبور سپيد

خيال مي کنم آن تک سوار مي گذرد

کسي که آمدني بود و هست، مي آيد

بدين اميد، زمستان، بهار، مي گذرد

نشسته ايم به راهي که از بهشت اميد

نسيم رحمت پروردگار مي گذرد

به شوق زنده شدن، عاشقانه مي ميرم

دو باره زيستنم زين قرار مي گذرد

همان حکايت خضر است و چشمه ظلمات

شبي که از بَرِ شب زنده دار مي گذرد

شبت هميشه شب قدر باد و، روزت خوش

که با تو روز من و روزگار مي گذرد

رسد ز نم نم گریه صدای آمدنت

به اشک دیده بخوانم دعای آمدنت

 

گذشت نیمه شعبان و من عوض نشدم

چه کار کرده دل من برای آمدنت

 

چه دیده ها که به راهت سپید شد

چه گریه دار شده ماجرای آمدنت

 

تو خواستی که بیایی سری به ما بزنی

ولی نبود محیا فضای آمدنت

 

در آن میان که بوی گناه می آید

نباشد ای پسر نور جای آمدنت

 

اگر چه شیعه کند پیشه راه تقوی را

دعا و گریه شود ره گشای آمدنت

 

سلام ما به شهیدان که با تن بی سر

چه عاشقانه نشستند پای آمدنت

 

تقاص سیلی نامرد به کوچه می گیری

در ابتدای ظهور و ابتدای آمدنت

 

چه می شود که بگیریم سر به روی دست

شویم همسفر کربلای آمدنت

الا یا ایها المهدى، مدام الوصل ناولها
که در دوران هجرانت بسى افتاد مشکلها
صبا از نکهت کویت نسیمى سوى ما آورد
ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها

چو نور مهر تو تابید در دلهاى مشتاقان
ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محملها
دل بى ‏بهره از مهرت، حقیقت را کجا یابد
حق از آیینه رویت، تجلى کرد بر دلها
به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبان را
ز تقوا داد زاد ره، ز طاعت بست محملها
به حق سجاده تزیین کن، مَهِل محراب و منبر را
که دیوان فلک صورت، از آن سازند محفلها
شب تاریک و بیم موج و گردابى چنین هایل
ز غرقاب فراق خود رهى بنما به ساحلها
اگر دانستمى کویت، به سر مى‏ آمدم سویت
خوشا گر بودمى آگه، ز راه و رسم منزلها
چو بینى حجت حق را، به پایش جان فشان اى فیض!
متى ما تلق من تهوى، دع الدنیا و اهملها

شاعر.فیض کاشانی

شور و شعفی به قلب شیدا دارم
در هر نفسم ذکر تو مولا دارم
در ماه خدا بیا که من هم گویم
بر اهل زمین که چون تو آقا دارم

شاعر :  محمد مهدی عبدالهی

اشکهای پاک در انتظار دیدن روی تو سیلاب شد

مه در طواف ابروی روی تو مهتاب شد

آفتاب ظهورت زمغرب ظلمت طلوع می کند

خورشید مشرقی با طلوع نور تو در نقاب شد

استارگان برآستان قدوم تو به سجده درآمدند

فرش زمین در انتظار ظهور تو پر التهاب شد

دشت شقایقهای سرخ دامن فشان شدند برزمین

آلاله شهید به یمن حضور تو پادررکاب شد

اینک من واین روسیاهی گناه مانده برصفحه دلم

دست نیاز سوی توآرم که کنون بی رباب شد