مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

برگرد ای مسافر تنهای جاده ها

زیرا به دست توست تمام اراده ها

برگرد از سفر که ببینی به چشم خویش

تلخی روزگار همه خانواده ها

ما جمعه جمعه مست خیال تو میشویم

هستیم بی خیال تمامی باده ها

جان را فقط به شوق ظهورت نداده ایم

شرمنده ایم از تو برای نداده ها

شاید همین نیامدنت نعمت خداست

ماییم و  انتظار تو و استفاده ها

روز فرج سوار به مرکب که آمدی

دستی بکش به روی سرما پیاده ها

بی خود نزن به این در و آن در ، بگو دلم

آقا کدام آرزویت را نداده، ها..؟؟ 

(محمد حسن بیات لو)

فكري به حال اين دل بي‌ اختيار كن

آهوي بي پناه و رها را شكار كن

يوسف شدي و خلق زليخاي تو شدند

كمتر ز چشم دلشدگانت فرار كن

اطراف، پُر شده ز طرفدارهاي تو

يك گوشه چشم نيز به گوشه كنار كن

دل دادنم ز عاقبت يك نگاه توست

اين لطف را هميشگي و پايدار كن

روز ظهور اگر بدنم زير خاك بود

يك فاتحه بيا سر قبرم نثار كن

تو مثل نوح از بغلم ساده رد نشو

با زور هم شده پسرت را سوار كن

يك نيمه شب اگر به مناجات مي روي

مارا ببر كنار خودت همجوار كن

(علي صالحي)

باید غزل نوشت ز غوغای سرگذشت

از عمر عاشقی که همه بی خبر گذشت

این حرفای من که به دردی نمیخورد

باید برای دیدنت از جان و سر گذشت

روی تو را ندیدم و یک روز میرسد

که با خبر شوی سگ کوی تو درگذشت

این هفته هم گذشت به سویت نیامدم

این هفته هم نیامدی و سخت تر گذشت
باید برای دیدنت آتش گرفت وسوخت

در آتش فراق تو از بال و پر گذشت

مجنون کجا شبی سر راحت زمین گذاشت

باید برای تو ز رهی پر خطر گذشت

گفتم میان خلوت تنهایی خودم

باید غزل نوشت ز غوغای سر گذشت

(امیر حسین حیدری)

ناخواسته به روی سیاهم نگاه کن

یک بار هم به خاطر من اشتباه کن

جانا! مگر شکستن دلها گناه نیست

قربان دل شکستن تو ، پس گناه کن

با یک نگاه می کُشی و زنده میکنی

مابین مرگ و زندگی ام ، یک نگاه کن

حتی دروغکی شده از عاشقی بگو

امشب مرا برای همیشه سیاه کن

کُشتی مرا، ولی مرو از پیش کشته ات

تابوت بی قرار مرا سر به راه کن

اي بركشيده قامت رعنا به دلبري

چشم و چراغ ماه نشينان حيدري

حاجت به ذوالفقار نباشد كه ابرويت

با يك كرشمه  مي شكند پشت لشگري

يعقوب اگر جمال تو مي ديد از ازل

مي داد بر تو يوسف خود را به چاكري

در مُلكِ حُسن،يوسف مصري غلام توست

آري دو پادشاه نگنجد به كشوري

خسته از جمعه هاي تكراري

خسته از بي غمي و بي عاري

بي خبر هستم از تو و از خود

خسته ام ،خسته از خودم، آري

حال مجهول و مبهمي دارم

خونِ دل از دو ديده ام جاري

بي خبر مانده ام ز احوالت

تو ولي از دلم خبر داري

عمر بي تو چه بي ثمر طي شد

عمر نه ، زندگي اجباري

از جواني به خويش ميگفتم

ميكنم عاقبت تو را ياري

روزگار ِ وصالت اما حيف

نرسيد و نشد كنم كاري

ناله هايم به گوش تو نرسيد؟

يا كه از من ملول و بيزاري؟
آرزوي تو را برم در گور

مثل من هست و بود بسياري

(رضا فراهاني)

عمری ست در هوای خودت گریه می کنی
عمری ست با نوای خودت گریه می کنی
گاهی کنار تربت مخفی مادرت
بر خاک آشنای خودت گریه می کنی
یک شب کنار پنجره فولاد می روی
با حاجت و دعای خودت گریه می کنی
شب های جمعه زائر شش گوشه می شوی
با یاد کربلای خودت گریه می کنی
با خواندن زیارت ناحیه تا سحر
با سوز روضه های خودت گریه می کنی
لایق نبوده ایم انیس غمت شویم
با درد و غصه های خودت گریه می کنی
ما که اهمیت به غیابت نمی دهیم !
از غربتت برای خودت گریه می کنی
هر هفته نامه های مرا می زنی ورق
بر حال این گدای خودت گریه می کنی
کس تاب آن نداشته هم گریه ات شود
تنها ، تو پا به پای خودت گریه می کنی
(رضا رسول زاده)

درد فراق، ساده مداوا نمي‌شود

بايد به هم رسيد،وَ اِلّا نمي‌شود

از شنبه بسته‌ايم به جمعه دخيل اشك

تا تو نيايي اين گره‌ها وا نمي‌شود

هر شب به اين اميد كه يك آن ببينمت

كوچه به كوچه مي‌دَوَم اما نمي‌شود

بي‌خود دلم خوش است به اشعار انتظار

اين حرفها براي من آقا نمي‌شود

يك گوشه چشم تو دل ما را ربود و برد

مجنون كه بي‌خود عاشق ليلا نمي‌شود

مثل منِ گدا سر كويت زياد هست

امّا كريم مثل تو پيدا نمي‌شود

تنها تويي كه واسطه‌ي فيض رحمتي

ورنه براتِ عفو من امضا نمي‌شود

(علي صالحي)

افسوس خط فاصله ها بیشتر شده

ای وای گریه های شما بیشتر شده

اصلاً وفا به بیعت با تو نکرده ایم

گرچه ز جانب تو وفا بیشتر شده

یک عمر بی خیال ، نفس بی تو می کشیم

لطف تو هم ز قبل به ما بیشتر شده !

کمتر سراغ توبه ز تقصیر می رویم

در زندگی که جرم و خطا بیشتر شده

هر سال که گذشته ز دوران جبهه ها

کم یاد کردن از شهدا بیشتر شده

هم کاسه ای که نیست کند گریه پا به پات

تنهایی ات به صبح و مسا بیشتر شده

(رضا رسول زاده)

دلم کاری به آب و گل ندارد

تورا دارد دگر مشکل ندارد
به دریای غمت دل بستم از آن

که  این دریای غم ساحل ندارد

برم حسرت به زخم آن شهیدی

که جز تیر غمت قاتل ندارد

وجودم بی تو باشد چون درختی

که هیزم دارد و حاصل ندارد

بَدَم اما گرفتار تو هستم

مگر هر کس که بد شد دل ندارد

(غلامرضا سازگار"ميثم")

دست ما نیست به چشم تو گرفتار شدیم

همه اش کار خودت بود خریدار شدیم

خواب دیدیم که تو آمده ای اما حیف

صبح شد با جگر سوخته بیدار شدیم

نظرت آمد و دیدیم گنهکاری رفت

نظرت رفت، و دیدیم گنهکار شدیم

ذره ای شانه ي ما بار غمت را نکشید

گرچه یک عمر به روی دل تو بار شدیم

حیف از عمر گرانمایه که خرج تو نشد

شرمسار تو از این جمعه ي بسیار شدیم

ز علاج دگران درد بُوَد خوش ما را

نظر لطف تو دیدیم که بیمار شدیم

واقعاً جای سوال است که از بهر ظهور

ما چه کردیم که اینگونه طلبکار شدیم

لحظه لحظه به خدا جای شهیدان خالی است

حیف جامانده از آن غافله ي یار شدیم

آرزو هست ببینیم به این زودیها

زائر نیمه شب صحن علمدار شدیم

(احسان محسني فر)

چه وقت ها كه برایت دعا نكرده دلم
چه نذرها كه برای شما نكرده دلم
چقدر نام مرا در نوافلت بردی
ولی به هیچ كدام اعتنا نكرده دلم
عجیب نیست دلم را گناه پرُ كرده است
دری به سمت مناجات وا نكرده دلم
مسافر سحر جاده های سجاده
بگیر دست مرا تا خدا نکرده دلم
نیفتد از قلم رو به آسمانی ها
به جرم كفشِ سلوكی كه پا نكرده دلم
درست یاد ندارم كه چندمین روز است
كه حقِ چشم خودم را ادا نكرده دلم

(علي اكبر لطيفيان)

آه کشم دم به دم ، سِیر کنم کو به کو

تا به سر کوی تو ، با تو شوم رو به رو

خسته شدم از بهار با گل و باغم چه کار

جز گل روی توام نیست به باغ آرزو

خال سياه لبت نقطه ي نام خداست

واي بر آنكس زند بوسه بر آن بي وضو

حال به حال توام مست خيال توام

لب نگذارم به جام دل ندهم بر سبو

اي دهنت سُبِّحو وصل تو مارا نكو

جز سخن وصل تو نيست به جز هاي و هو

تا صف مشحر دمد بوی گل از بسترم

گر که به رویا شبی با تو کنم گفتگو

ای پسر فاطمه ای به فلک قائمه

بی تو حیات همه بسته به یک تار مو

چند کشم از درون ناله ي یابن الحسن

چند ز خونِ جگر چهره کنم شستشو

وقتی که اشک نیست شبی را سحر کنیم
باید که التماس به خون جگر کنیم
ما در فراق خون جگر میخوریم و بس
اصلا حلال نیست که کار دگر کنیم

وقتی طواف گرد تو را دور میزنم
پروانه نیستیم طواف حجر کنیم
ما بار خویش بسته و آماده ی توایم
کافیست تا اشاره کنی و سفر کنیم
دوری تو خسارت ما را زیاد کرد
راضی مشو که بیشتر از این ضرر کنیم
ما را مران زخویش که عهد بسته ایم
تا خویش را به پات گرفتار تر کنیم
تو باز هم به رسم خودت میکنی کرم
هر چند اشتباهی از اینجا گذر کنیم
ای آفتاب، اول صبح ظهور تو
ما می رویم فاطمه را باخبر کنیم
(علي اكبر لطيفيان)

اين روزها که مادرمان بين بستر است

دل بيشتر هوايیِّ ديدار دلبر است

مادر ضعيف و بي رمق وقدکمان شده

خون لخته هاي سينه ي بيمار بَر در است

اين قامت کمانیُّ و رخسار ارغوان

تأئيد آن سفارش ايّام آخر است

او در وطن غريبه و در کوچه هاي تنگ

سيلي حواله ي رخ بانوي حيدر است

حرف مدينه جز غم و افغان و آه نيست

گوشی براي حرف علی غير چاه نيست

اين روزها که ياس علی قدخميده است

دل بيشتر براي ظهورت تپيده است

فضه توان ياريِّ مجروح را نداشت

آقا گمان کنم که زمانش رسيده است

وقتي کِشان کشان قدمی راه ميرود

خونابه ها تمام مسيرش کشيده است

اين سوي خانه فاطمه رويش گرفته و

آن سو حسن نشسته و رنگش پريده است

بغضش حکايتي شد و دانی به من چه گفت؟

از ضرب کينه و رخ و ديوار کوچه گفت

اين روزها که شال عزا روي دوش ماست

تعجيل در ظهور عدالت سروش ماست

حرف از بقيع خاکیُّ و قبر نهان شده

فرياد العجل گل زهرا خروش ماست

نيلوفري کنار دري مي خورد زمين

فضِّه به دادِمن بِرسَش توي گوش ماست

سقط بنفشه در رَحِمِ لاله ي نبي

آثارش اختلال در آرام هوش ماست

تدفين شب حکايت شيرين عشق بود

نقش مزارِ گم به دل غم فروش ماست

اين عاشق و حکايت بيمار ناتوان

ذکرم  شبانه روز بيا صاحب الزمان

(حسین ایمانی)