مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

عشق از سرای این دل من پا نمیشود

مجنون دلش بجز سوی لیلا نمیشود

بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند

هر یوسفی که یوسف زهرا نمیشود

این زندگی بدون تو تلخ است و بی ثمر

بی روی یار آب گوارا نمیشود

 

سایه کجا و دیدن تشريف آفتاب

میخواستم ببینمت  اما نمیشود

دق مرگ كرد بسكه مرا خواند بر خودم

آيينه از كنار دلم پا نميشود

تعجيل كن وگرنه كه از دست ميروم

اين كارها به صبر و مدارا نميشود

هرگز مكن سوال چرا ما نرفته ايم

هر قطره اي كه فاني دريا نميشود

بر من مگير خُرده كه درد فراق دوست

جز با نگاه دوست مداوا نميشود
(رضا جعفري)

از تو يک عمر شنيديم و نديديم تو را
به وصالت نـرسيديم و نديديم تو را

روزي مـا فـقـرا شـربـت وصل تو نبـود
زهر هجر تو چشيديم و نديديم تو را

شايد ايام کهن سالي ما جلوه کني!
در جواني که دويديم و نديديم تو را


چه قدَر چلّه نشستيم و عزادار شديم
چه قدَر شمع خريديم و نديديم تو را


گاهي اندازه ي يک پرده فقط فاصله بود
پرده را نيز کشيديم و نديديم تو را


سعي کرديم كه شبي خواب ببينيم تورا
سحر از خواب پريديم و نديديم تو را


مدتي در پي تو رند و نظر باز شديم
همه را غير تو ديديم و نديديم تو را


فکر کرديم که مشکل سر دلبستگي است
از همه جز تو بريديم و نديديم تو را


لا اقل کاش دم خيمه ي تو جان بدهيم
تا بگوييم : رسيديم و نديديم تورا

(کاظم بهمنی)

مرا با عشق خود درگیر کردی

به پایم با غمت زنجیر کردی

 
بدان دنیای بی تو هیچ باشد

دلم را از زمانه سیر کردی

 

تو با رفتن به پشت ابر ایام

غروب جمعه را دلگیر کردی

سال ها منتظر روز وصالت هستم

چشم در راه تماشای جمالت هستم

گر چه دورم ز تو امّا به خیالم آقا

صبح و شب معتکف کعبه ی خالت هستم

من که در باغ کرامات تو پرورده شدم

با گنهکاری خود،میوه ی کالت هستم

خوب می دانم از این که چقدَر آقا جان

باعث درد سر و رنج و ملالت هستم

با همه بار گناهی که به گردن دارم

نکند فکر کنی وزر و وَبالت هستم

روسیاهی مرا تو به رخ من نکشی

تا قیامت به خدا محو خصالت هستم

خوش به حال من مسکین که تو آقای منی

روزگاری است گدای تو و آلت هستم

آن قدَر آه از این چاه دلم جوشیده

که دگر چشمه ی جوشان زلالت هستم

بی جهت نیست که در بزم عزا می گریم

چون که من ریزه خور نان حلالت هستم

قامت سرو تو را فاطمیّه خم کرده

تا ابد گریه کن قد هلالت هستم

(سروده ي دوست گرامي محمد فردوسي)

حیف او که امام ما شده است

آبروبخش نام ما شده است


حیف آن نام کیمیایی که

وقت غم ها کلام ما شده است

 

بانی اشک های جمعه او

لقمه های حرام ما شده است

 

خون به قلب سفید او کردن

عادت صبح و شام ما شده است

 

علت واقعی غیبت او

گنه خاص و عام ما شده است

 

اینقدر لاف خدمتش نزنیم

لایق او کدام ما شده است؟

 

ماکجا و غلام او گشتن

کفتر پشت بام او گشتن...

(محمد حسين رحيميان)

بهار آمد بهار من نیامد

گل آمد گلعذار من نیامد


بر آوردند سر از شاخ گلها

گلی بر شاخسار من نیامد

چراغ لاله روشن شد به صحرا

چراغ شام تار من نیامد


جهان را انتظار آمد به پایان

به پایان انتظار من نیامد


همه یاران کنار از غم گرفتند

چرا شادی کنار من نیامد


چه پیش امد دراین صحرا که عمری

گذشت و تکسوار من نیامد


سر از خواب گران برداشت عالم

سبک رفتار یار من نیامد


به کار دوست طی شد روزگارم

دریغ از من ,به کار من نیامد
 

گر قسمتم شود كه تماشا كنم تورا

اي نور ديده جان و دل اهدا كنم تورا


اين ديده نيست لايق ديدار روي تو

چشمي دگر بده كه تماشا كنم تورا

تو در ميان جمعي و من در تفكرم

كاندر كجا بر آيم و پيدا كنم تورا


هر صبح جمعه ندبه كنان در دعاي صبح

از كردگار خويش تمنا كنم تورا


ياابن الحسن ، اگر چه نهاني ز چشم من

در عالم خيال هويدا كنم تورا


گويند دشمنان كه تو بنموده اي ظهور

زين افتراي محض ، مبرا كنم تورا


همچون مؤيدم به تكاپو ، مگر دمي

اي آفتاب گمشده پيدا كنم تورا

(سيد رضا مؤيد خراساني)

در آن نفس كه بميرم در آرزوي تو باشم

بدان اميد دهم جان كه خاك كوي تو باشم


به وقت صبح قيامت كه سر ز خاك بر آرم

به گفت و گوي تو خيزم به جستجوي تو باشم

به مجمعي كه در آيند شاهدان دو عالم

نظر به سوي تو دارم غلام روي تو باشم


به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم

ز خواب عافيت آگه به بوي موي تو باشم


حديث روضه نگويم گل بهشت نجويم

جمال حور نجويم دوان به سوي تو باشم


مِي بهشت ننوشم ز جام ساقي رضوان

مرا به باده چه حاجت كه مست روي تو باشم


هزار باديه سهل است با وجود تو رفتن

وگر خلاف كنم سعديا به سوي تو باشم

(سعدي)

هر سحر منتظر يار نباشم چه كنم؟
من اگر اينهمه بيدار نباشم چه كنم؟
گريه بر درد فراق تو نكردن سخت است
خونجگر از غمت اي يار نباشم چه كنم؟
عده اي بر سر آنند اسيرت نشوند
من بر آنم كه گرفتار نباشم چه كنم؟
تو چه كردي كه من از خواب و خوراك افتادم؟
راستي ، اينهمه بيمار نباشم چه كنم؟
چهارده بار خدا عاشق تو شد من اگر
عاشق روي تو يكبار نباشم چه كنم؟
ابرويت تيغ مصري است كه جان ميطلبد
به طلبكار بدهكار نباشم چه كنم؟
خواستم نام مرا هم بنويسند_همين
سر بازار خريدار نباشم چه كنم؟
من اگر مثل تو هر صبح و غروبي آقا
فكر بين در و ديوار نباشم چه كنم؟
شاعر : علي اكبر لطيفيان

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

بیار نَفحه‌ای از گیسوی مُعَنبَر دوست

به جانِ او، که به شکرانه، جان براَفشانم

اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست

و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار

برای دیده بیاور غباری از در دوست

من گدا و تمنای وصل او هیهات

مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست

دل صنوبریم همچو بید لرزان است

ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

چو هست (حافظ) مسکین غلام و چاکر دوست

(حافظ)

خوش آن ساعت که دیدار تو بینم
کمند عنبرین تار تو بینم
نبیند خرمی هرگز دل ما
مگر آن دم که رخسار تو بینم

***
غم عالم همه کردی به بارم
مگر ما لوک مست سر به تارم
مهارم کردی و دادی به ناکس
فزودی هر زمان باری به بارم

***
نسیمی کز بن آن کاکل آید
مرا خوشتر ز بوی سنبل آید
چو شب گیرم خیالت را در آغوش
سحر از بسترم بوی گل آید

***

فلک کی بشنوه آه و فغونم
به هر گردش زنه آتش به جونم
یک عمری بگذرونم با غم و درد
به کام دل نگرده آسمونم

***

غم عشقت مرا بيچاره كرده

دل تنگ مرا صد پاره كرده

هواي ديدن روي تو يك عمر

مرا در كوچه ها آواره كرده

***

نميدونم بهاره يا خزوونه

فلك با عاشقا نامهربونه

جوونيم رفت و يارم را نديدم

غم اين دل غم مرگ جوونه

***
نمیدونم دلم دیوونه کیست
اسیر نرگس مستونه کیست
نمیدونم دل سرگشته ما
کجا می‌گردد و در خونه کیست

(بابا طاهر)

نور رُخت كرشمه به مهتاب ميكند

ديده براي ديدن تو خواب ميكند

جذاب تر ز يوسف مصري بيا بيا

آئينه را نگاه تو جذاب ميكند

محتاج يك نگاه تو هستيم كه يك نگاه

خاك ضعيف را چون زر ناب ميكند

چشم تورا به چشمه چه حاجت كه چشم تو

صد چشمه را ز عاطفه سيراب ميكند

اي عشق را محك به تو دل بسته نه فلك

عشاق را نگاه تو بي تاب ميكند

 

اي شاهه ملك دل به تو دل بسته اهل دل

شيعه به سينه عكس تورا قاب ميكند

سنگ تورا به سينه زدن عزت من است

نوكر هميشه تكيه به ارباب ميكند

خوشزاد را شعور ابابيل داده اند

سنگي به قوم ابرهه پرتاب ميكند

(سيد حسن خوشزاد)

سالار!  وقت آمدنت دير شد بيا 

 اين دل در انتظار فرج پير شد بيا


ديدم به خواب آمدي از جاده‌هاي دور 
 

 گفتا دلم که خواب تو تعبير شد بيا


اين جمعه هم گذشت و ليکن نيامدي 

 آيات غربتم همه تفسير شد بيا


افسرده‌ام بدون تو، باور نمي‌کني 

 عشقم اسير قسمت و تقدير شد بيا


گفتي که پاک کن دلت از هر چه غير ماست 

 قلبم به احترام تو تطهير شد بيا


هر شب به ياد خال لبت گريه مي‌کنم 

 عکست ميان آينه تصوير شد بيا


در دفترم به ياد تو نرگس کشيده‌ام 

 نرگس هم از فراق تو دلگير شد بيا


جانم فداي خال لبت نازنين نگار 

 ساقي ز زندگي به خدا سير شد بيا

بيا كه از غمت اي دوست خون جگر شده ام

در آتش غم هجر تو شعله ور شده ام

تو مثل يك پدر ِ از سفر نيامده و

منم طفل يتيمي كه در به در شده ام

‹‹خودت اجازه نده بعد از اين گناه كنم››

كه من ميان گنه از تو بي خبر شده ام

به جز زيان به تو خيري نداشتم آري

مرا ببخش براي تو درد سر شده ام

به انتظار تو در جاده بس كه استادم

شبيه مادر تو دست بر كمر شده ام

شدند پير جوانان و پيرها مُردند

بيا ببين ز فراقت كه محتضر شده ام

هنوز هم به وصالت اميد دارم من

نگو كه قبل تو من راهيِ سفر شده ام

(هاني امير فرجي)

رسيده ام به چه جايي كسي چه ميداند

رفيق گريه كجايي كسي چه ميداند

ميان مايي و با ما غريبه اي افسوس

چه غفلتي چه بلايي كسي چه ميداند

تمام روز و شبت را هميشه تنهايي

اسير ثانيه هايي كسي چه ميداند

براي مردم شهري كه با تو بد كردند

چگونه گرم دعايي كسي چه ميداند

تو خود براي ظهورت مصممي اما

نميشود كه بيايي كسي چه ميداند

كسي اگر چه نداند خدا كه ميداند

فقط معطل مايي كسي چه ميداند

اگر صحابه نباشد فرج كه زوري نيست

تو جمعه جمعه ميايي كسي چه ميداند

(كاظم بهمني)