مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

گاهی اگربا ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
گاهی اگر در چاه مانند پدر آه!
اندوه مادر را شکایت کرده باشی
گاهی اگر زیر درختان مدینه
بعد از زیارت، استراحت کرده باشی
گاهی اگر بعد از وضو مکثی کنی تا
آیینه ای را غرق حیرت کرده باشی
در سال های سال دوری و صبوری
چشم انتظاری را شفاعت کرده باشی
حتی اگر بی آنکه مشتاقان بدانند
گاهی نمازی را امامت کرده باشی
یا در لباس ناشناسی در شب قدر
از خود، حدیثی را روایت کرده باشی
یا در میان کوچه های تنگ و خسته
نان و پنیر و عشق قسمت کرده باشی
پس بوده ای و هستی و می آیی از راه
تا حق دل ها را رعایت کرده باشی
پس مردمک های نگاه ما عقیم اند
تو حاضری، بی آنکه غیبت کرده باشی!
شاعر: نغمه مستشار نظامی

دستم چرا به گوشه ی دامان نمی رسد؟!
پایم چرا به خیمه ی جانان نمی رسد؟!
در طول عمر، درد زیادی چشیده ام
دردی به تلخی غم هجران نمی رسد
ناز طبیب، درد دلم را زیاد کرد
این گونه شد که نسخه ی درمان نمی رسد
هر صبح جمعه ندبه کنان ناله می زنم
آتش به گرد این دل سوزان نمی رسد
پایان هفته تازه شروع غم من است
این زلف پیچ خورده به سامان نمی رسد
شیطان ... هوی ... هوس ... دل آلوده ... آه آه
آیا کسی به داد جوانان نمی رسد؟!
با این همه معاصی و غفلت عجیب نیست
یوسف اگر به وادی کنعان نمی رسد
در قعر چاه نفس بد اندیش گم شدم
پیغام من به سوی تو آسان نمی رسد
گرد و غبار آینه هم بی دلیل نیست
طوفان نفس بی تو به پایان نمی رسد
تخریب گنبد و حرم و نبش قبرها
کار قبیحی است،به اذهان نمی رسد
هر آن کسی که حرمت اجداد تو شکست
در حیرتم چرا به لبش جان نمی رسد؟!
ای منقم بیا و بگیر انتقام را
یعنی درآر تیغ میان نیام را
شاعر: محمد فردوسي

من گریه میکنم که تماشا کنی مرا

مانند طفل گمشده پیدا کنی مرا

حجت قبول دلبر احرام بسته ام

ای کاش در دعای خودت جا کنی مرا

با گریه کردن این دل من زنده می شود

دل مرده آمدم که تو احیا کنی مرا

اسباب زحمت تو شده اين گدا ولي

هرگز مباد از سر خود وا كني مرا

تو سفر دار گریه ي ماه محرمی

چشمی پر اشک میشوم گر احیا کنی مرا؟

بيت الحرام سينه زنان كوي كربلاست

دارم اميد ، مُحرم آنجا كني مرا

همراه خویش زائر شش گوشه ام کنی

خاک قدوم اکبر لیلا کنی مرا

اي روضه خوانِ تنگِ غروب منا بيا

پرچم به دوش ماتم كرب و بلا بيا

(قاسم نعمتي)

روی بالم يكی دو پر بكشيد

دست مرهم بر اين جگر بكشيد

پای ساعات گريه های شما

چشممان را شكسته تر بكشيد

محضر سبزتان نشد ، عكس

يك گدا را به پشت در بكشيد

كفش مجروح سرنوشت مرا

تا دم خيمه ات اگر بكشيد ...

علیرضا لک

بیش از این یا رب مرا حیران مکن
بی پناهی را تو سرگردان مکن
بی نوایی ای خدا دستم بگیر
تا نیفتادم ز پا دستم بگیر

این دل سرگشته راآگاه کن
چاره ای بهر من گمراه کن
بر درت یا رب دگر راهم بده
از تو من یک بخششی خواهم بده
ای خدا دیگر دلم را خون مکن
غصه و درد مرا افزون مکن
حاجتی دارم  ز تو کردگار
جان زهرا(س)حاجتم تو برا
این بساط ظلم را تعطیل کن
نا خوشی را بر خوشی تبدیل کن
صاحب ما را دگر فرمان بده
این جهان را ای خدا سامان بده
صاحب ما را بداد ما رسان
تا به کی از دیده ها باشد نهان
زندگی از بهر ما زندان شده
بی کس  وتنها ببین قرآن شده
زندگی دور از امام منتظر 
حاصلی نبود به جز عمر هدر
حامی مستضعفان یا رب کجاست
عزت ما شیعیان یا رب  کجاست
در ظهورش ای خدا تعجیل کن
دین احمد(ص) را خودت تکمیل کن
(کردیا)خواهی اگر روز وصال
از فراق مهدی(ع)قرآن بنال

این جمعه هم گذشت بدون زیارتی

یا ایهاالعزیز نگاهی، عنایتی

سائل منم چگونه نگاهم نمی کنی؟

سلطان تویی کجا ببرم عرض حاجتی؟

دست ردی به سینه‌ی این دل غمین مزن

شاید که مادرت کند از من شفاعتی

از بعد ناله های سحرهای انتظار

خاکم به سر بگویی اگر کم ارادتی

آقا اگر بناست که مرگم فرا رسد

بنما عنیاتی، بده فیض شهادتی

وقتی گناه فاصله انداخت بین ما

دیگر چه جای خواب و خور و استراحتی

چشم زمان و اهل زمین مانده منتظر

تا صبح عید وصل ببیند کرامتی

حالا شما به خاطر در و دیوار بیا

یعنی ز میخ و دل بده شرح قساوتی

درد فراق یار را من به بیان و گفتگو

                                شرح نمی توان دهم نکته به نکته ، موبه مو

جامه صبر بردرم چند در انتظار او

                            

  قطعه به قطعه ، نخ به نخ ، تار به تار ،پو به پو

می طلبم نشانه از هرکه  ،رهم نمی دهد

                              گفته به گفته ، دم به دم ، دسته به دسته ، سو به سو

تا که کنم سراغ از او می گذرم به هر طرف   

                               خانه به خانه ، جابه جا ، کوچه به کوچه ، کو به کو

اشک به دامن آورم  روز وشبان به یاد شه             

                                دجله به دجله ، یم به یم ، نهر به نهر ، جو به جو

درد جنون عشق او می کِشدم به بحر و برّ

                                شهر به شهر و ده به ده ، درّه به درّه ،کوه به کوه

خیز و بریز ساقیا ساغر غم ز خون دل

                                جام به جام و دَن به دَن ، خمّ به خمّ و سبو سبو

تا که کنم نثار شه جان عزیز خویش را

                                 ز آتش هجر پی به پی و ز غم و رنج تو به تو

کشته عشق شاه را بلکه برند عاشقان

                                  دست به دست  و پا به پا، سینه به سینه روبرو

این جمعه هم گذشت اما بدون تو

سخت است زندگی بر ما بدون تو

شد عادت همه کابوس جمعه شب

آغاز گشتن فردا بدون تو

باشی اگر شما خوش رنگ می شود

حالا که تیره است دنیا بدون تو

عالم برای ما گیرم که شد بهشت

مثل جهنم است هر جا بدون تو

آمد محرم و این روضه ها به ما

مزه نمی دهند آقا بدون تو

بی همسفر ، سفر ؟ اصلا نمی شود

کرب و بلا رویم ؟ تنها...؟ بدون تو...؟

لطفی کن و نپرس چرا عاشقت شدیم؟
حتماً دلیل داشت که ما عاشقت شدیم
در حیرتم که عشق از آثار دیدن است
ما کورها ندیده چرا عاشقت شدیم؟
اثبات می کنیم؛ بفرما! قسم که هست
باور نمی کنی؟ به خدا! عاشقت شدیم؟!
کی عاشقت شدیم فراموشمان شده
حالا مهم که نیست کجا عاشقت شدیم
گفتند پشت ابری و ما بی حواس ها
چون کودکان سر به هوا عاشقت شدیم
دیدیم سخت بود کمی لایقت شویم
در ندبه ها به زور دعا عاشقت شدیم
بی اعتنا به میل تو و آبروی تو
گفتیم مثل شاه و گدا عاشقت شدیم
این میوه ها رسیده و یاران گرسنه اند
اینجا که کوفه نیست، بیا! عاشقت شدیم
شاعر : قاسم صرافان

مدینه، مکه، نجف، کاظمین، کرب‌و‌بلایی

عزیز مصر ولایت! ولی عصر! کجایی؟

صفا و مروه و حجر و حطیم و کعبه و زمزم

تمام، دیده به ره دوختند تا تو بیایی

گهی به سامره گاهی کنار مسجد کوفه

گهی برای زیارت کنار قبر رضایی

بیا که پرچم خون خداست چشم ‌به‌ راهت

بیا که منتقم خون سیدالشهدایی

خدا کند به حرم با دو چشم خویش ببینم

که بین حجر و حجر رخ به حاجیان بنمایی

رسد ندای انا المهدی‌ات ز کعبه به عالم

از این ندا همه را جان دهی و دل بربایی

سپاه بدر و سپاه تو هم عدد بود آری

تو در مقام و جلال و شرف، رسول خدایی

ز چشم خود گله دارم نه از تو ای گل نرگس

که با منی همه جا و نبینمت به کجایی

پیمبر است به شهر مدینه چشم‌ به ‌راهت

که اشک ریزی و بر انتقام فاطمه آیی

دعای شیعه همین ذکر «میثم» است که گوید

عزیز فاطمه! مولا! بیا تو صاحب مایی

غلام رضا سازگار

من حقّم است هشت گرفتم چرا که من
یک جمله هم نساخته ام با دوازده
با چند نمره باشد اگر رد نمی شوی
یک ، دو ، سه ، ... ، هفت ، هشت، نَه آقا دوازده

بی تو تمامِ اهل قیامت رفوزه اند
ای نمرۀ قبولی ِ دنیا، دوازده
ثانیه های کـُند توسل می آورند
یا "صاحب الزمان خدا" یا "دوازده"
حالا که ساعت تو و چشم خدا یکی است
آقا چقدر مانده زمان تا دوازده
امروز اگر نشد ولی یکروز می شود
ساعت به وقت شرعی زهرا (س) دوازده

دل را ز بيخودي سر از خود رميدن است
جان را هواي ز قفس تن پريدن است
از بيم مرگ نيست که سر داده‏ام فغان
بانگ جرس به شوق به منزل رسيدن است

دستم نمي‏رسد که دل از سينه بر کنم
باري علاج شکر گريبان دريدن است
شامم سيه ترست ز گيسوي سرکشت
خورشيد من بر آي که وقت دميدن است
سوي تو اي خلاصه گلزار زندگي
مرغ نگه در آرزوي پر کشيدن است
بگرفته آب و رنگ ز فيض حضور تو
هر گل در اين چمن که سزاوار ديدن است
با اهل درد شرح غم خود نمي‏کنم
تقدير غصه دل من ناشنيدن است
آن را که لب به دام هوس گشت آشنا
روزي «امين‏»(1) سزا لب حسرت گزيدن است
1- تخلص شعري مقام معظم رهبري.

يك شب بيا ستاره بريزم به پاي تو
اي آفتاب من همه چيزم فداي تو
يك شب بيا به ما برسد اي اذان صبح
از پشت بام مسجد كوفه صداي تو

ما مدتي است خانه تكاني نكرده ايم
شرمنده ايم در دل ما نيست جاي تو
غير از همين دو قطره اشكي كه مانده بود
چيزي نداشتم كه بيارم براي تو
از روزهاي هفته سه شنبه براي من
شبهاي پنجشنبه و جمعه براي تو
روزي به خاطر سفر جمكران من
روزي به خاطر سفر كربلاي تو

شاعر: علی اکبر لطیفیان

به يک نگاه تو بیدارمي شود دل من
به يک کرشمه گرفتار مي شود دل من
براي درک حضور تو اي گل نرگس
هميشه راهي گلزار مي شود دل من

به شوق ديدن روي تو صبح آدينه
رفيق ديده بيدار مي شود دل من
چه اشتياق عجيبي چه حالتي دارد
سحر ، که منتظر يار مي شود دل من
بيا که از غم هجر تو يا ابا صالح
اسير غصه بسيار مي شود دل من
سرور دل به ظهور تو بستگي دارد
بيا که بي تو عزادار مي شود دل من
غروب جمعه که دلها هميشه مي گيرد
ز هر چه غير تو بيزار مي شود دل من
به ياد غربت ياس علي که مي گريم
قسم به لاله سبکبار مي شود دل من
قسم به چشم پر اشک حسن در آن کوچه
که خون ز قصه مسمار مي شود دل من
حديث هيزم و در چو خاطرم آيد
شبيه چشم تو خونبار مي شود دل من
مگر به گريه کنم عقده هاي دل خالي
و گرنه خسته ز گفتار مي شود دل من

بي اذن تو هرگز عددي صد نشود

بر هر که نظر کني دگر بد نشود

زهرا تو دعا کن که بيايد مهدي

زيرا تواگر دعا کني رد نشود

***

مي آيد و از تاب و تبش مي گويد

از درد دل و اشک شبش مي گويد

مي آيد و بهر شيعيانش آن روز

از غربت عمه زينبش مي گويد

***

از فکر گناه پاک بودن عشق است

از هجر تو سينه چاک بودن عشق است

آن لحظه که راه مي روي آقا جان

زير قدم تو خاک بودن عشق است

***

هر شيعه دعا کند بيايي مهدي

صد شور به پا کند بيايي مهدي

ديگر به دل سوخته ام صبري نيست

اين جمعه خدا کند بيايي مهدي

***

تکيه به وفاي ما نکن آقا جان

گريه تو براي ما نکن آقا جان

بهر فرجت خودت بيا کاري کن

دل خوش به دعاي ما نکن آقا جان