پاسخ به:مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)
منتظر مانده ام از اول شب تا حالا گفتم امروز می آیی شده فردا حالا مثل این اشک سراسیمه ی عصر جمعه دم در آمده ام می رسی آیا حالا ؟
ورق آخر امید ! اگر دیر کنی بی تو آب از سر من می رود ... اما حالا ... دست در حوض بینداز و در این بی آبی ماهی ات را برسان تا لب دریا حالا آه ای همنفس عرش بیا پلک بزن تا که احیا بشود نسل مسیحا حالا از نژاد نفحات حرم پروازیم کار ما گر چه رسیده است به اینجا حالا سر جدت تو شهیدش نکن این خواهش را « صبح جمعه است بیا» ... می شود آیا حالا ...؟!
با آبروي تو آبرو گرفته ايم
با ندبه هاي تو خو گرفته ايم
مهدي بيا كه سخت است انتظار
از دوريت بغض گلو گرفته ايم
اینجا کسی برای تو جا وا نمیکند این خاک،احترام به دریا نمیکند شهر پر از هوی، نفسم را گرفته است اینجا کسی هوای مسیحا نمیکند
دنیا مرا برای خودش خواست ای رفیق! شیطان که فکر آدم و حوا نمیکند پای تو کم کسی ز خودش دست شسته است اینجا کسی مسافرت از ما نمیکند نامت برای دفع بلا روی طاقچه است! ور نه کسی نگاه به آقا نمیکند از سیر چشمهای تو فیضی نمیبرند قومی که میل عالم بالا نمیکند شبهای عاشقان چقد طول میکشد! ما را جدا زخود شب یلدا نمیکند خون میخوریم و شکر خداوند میکنیم با ما فراق بهتر از این تا نمیکند
سلام از دور دست از بی نهایت زلال بیکران دریای رحمت سلامی صاف و ساده گرم اما شبیه آفتابی صبح طلعت
سلام از ابتدایی نامشخص سلامی لحظه لحظه چند نوبت سلام از جنس بغض کهنه ای که درون سینه ی من کرده عزلت سلام آقا گره در کار دارم مرا در یاد داری کنج ذهنت؟ گدای سابقم آری درست است همان که چند باری داده زحمت همان که نازهایش را خریدی سرش افتاده پایین از خجالت بهانه بود صحبت باز گردد به هربیتی اگر دادم سلامت به خلوت نیز با ما درد و دل کن بیا قدری تو حالا درد و دل کن سلام از این طرفها یاد کردید مسیر آشتی ایجاد کردید تشکر! بیش از این زحمت نیفتید به یک احوال پرسی شاد کردید همان دل را ـ دلی را که به یک سنگ زدید آن را خراب آباد کردید برای نان صدایتان بلند است کجا؟ کی؟ بهر من فریاد کردید هر آن قدری که در غیبت بمانم فقط اوضاع خود را حاد کردید بیا تا یک صدا گردیم با هم کنون گر قصد بر امداد کردید دعا بهر ظهورم را بخوانید به حقّ مادرم زهرا بخوانید
خوشا به حال کبوتر که بال و پر دارد قفس ندارد و از آسمان خبر دارد خوشا به حال فرشته که نه زن است، نه مرد خوشا به حال فرشته که کرّ و فر دارد
خوشا به حال همه غیر من؛ همین مردی که باد می خورد و خاک زیر سر دارد همین به گریه دلش خوش، همین که چشم امید به دست خالی این سیل رهگذر دارد منی که مانده برایم فقط همین قوطی که چند دانه‌ی کبریت بی‌خطر دارد مرا نجات بده از فضای کوچک خویش اگر چه قبر، ولی هر اتاق در دارد میان گریه‌ی خود چند قطره خون دیدم کسی نگفت به من اشک هم جگر دارد تو یا که هرکس دیگر- شما یکی هستید- چه فرق می‌کند این بار را که بردارد؟!
رضا حعفری
تمام آرزوی ما شده تو را دیدن هنوز میل نداری به زیر پا دیدن ؟ غریبه ایم و کسی حال ما نمی پرسد میان شهر چه خوب است آشنا دیدن
هر آنکه در پی آسایش است با ما نیست مسیر عشق ندارد بجز بلا دیدن حدیث لیلی ما بر سر زبان ها هست کجا شنیدن از دوست و کجا دیدن گمان کنم که تو روزی به دیدنم آیی که بر نیاید دیگر ز چشم ما دیدن به سرخی جگرم غبطه می خورد لاله نصیب ماست فقط داغ کربلا دیدن مدینه رفتن همراه تو صفا دارد و قبر خاکی بانوی اشک را دیدن
رضا رسول زاده
جدا از این برکات سحر شدن کافی است بیایی و بروی... بی خبر شدن کافی است عزیز فاطمه تا کی به هر دری بزنم بیا بیا که دگر در به در شدن کافی است
ز نان شبهه ببین تحبس الدعا شده ام دعای هر سحرم بی اثر شدن کافی است خودت به ترک گناهان مرا بده یاری که غصه های دلت بیشتر شدن کافی است به ناله گریه کنم ، تا به من نگاه کنی بس است ، این همه دور از نظر شدن کافی است تو رحم کن به کسی که فقط تو را دارد سری بزن به من ، این خونجگر شدن کافی است رضا رسول زاده
این روزها پرونده ی اعمال ما هستند شب نامه های روز و ماه و سال ما هستند تصویرهایی که در این مرداب می بینیم ارواح سوت و کوری از جنجال ما هستند
این انتظاری که برای باغ شیرین نیست از تنبلی میوه های کال ما هستند پرواز می خوانیم اما خواب می مانیم این پیله های کور شرح حال ما هستند گرچه به قدر آب دنبالش نمی گردیم اما دو چشم خیس او دنبال ما هستند باید زمستان را صبوری کرد و رد شد حالا که نرگس های فردا مال ما هستند
منبع:بانک اشعار روضه
وقتی نفس گرفته، دلم در هوایتان یعنی منم که زنده ام از اشک هایتان داوود من! دوباره بخوان تا که عالمی ایمان بیاورد به طنینِ صدایتان از این همه سحر که گذشته است می شود یک شب نصیب این دل من هم دعایتان این اشتراک چشم من و چشم خیستان من گریه ام به کشتۀ کرببلایتان آقا اجازه می دهید هر وقت آمدید نقاشیم کنند مرا زیر پایتان؟ یک روز عاشقانه تو از راه می رسی آن روز واجب است بمیرم برایتان علی اکبر لطیفیان
بیا از رحمتت بر ما تو رو کن بیا و زخم هایم را رفو کن به حق چهارده نور مقدس نظر بر سائل بی آبرو کن
*** الا ای مونس هر صبح و شامم نفس دادی و بگشودی تو کامم که من شبهای جمعه در مناجات بگویم بر حسین تو سلامم *** خودم دانم خدا بد بنده ام من به درگاه تو بس شرمنده ام من نمک پرورده ی آل رسولم به شوق روضه خوانی زنده ام من *** دلی از معصیت ها خسته دارم پر و بال از گنه بشکسته دارم امیدم از دو عالم گشته نومید فقط بر روضه ها دل بسته دارم *** بریزد اشک حسرت از دو عینم گدای روسیاه عالمینم دلم تنها به این خوش گشته یا رب که من هم از محبان حسینم *** حسین ای هستی و دار و ندارم شده خدمت به دربار تو کارم به امیدی به سویت آمدم تا شب مرگم بیایی در کنارم *** فدای لحظه های آخر تو بمیرم ناله می زد مادر تو که دید او دشمن تو خنجرش را ز کینه می کشید بر حنجر تو *** الهی یا الهی بر لبت بود نظاره گر ز تلی زینبت بود صدا از خیمه هایت رفت تا عرش چو دیدند نیزه را روی لبت بود *** رضا رسول زاده
در کلّ جهان شما، نه همتا داری در قلب تمام عاشقان، جا داری از فرط گناهم، شده چشمت خونبار غصّه به دلت، مثال دنیا داری
درهر شب جمعه به کنار مقتل بر سینه زدی، ذکر غریبا داری هر جمعه ،کنار علقمه می آیی بر روی لبت، روضه سقّا داری وقتی که شوی زائر قبر مادر در سینه خود، ماتم زهرا داری در گوشه سرداب ، بسی ناله زدی با خالق شیعیان، تو نجوا داری دستان دعا،بهر ظهورت بردار در مسجد سهله، تو که مأوا داری ای منتقمِ حسین زهرا، برگرد در پشت سرت، دعای زهرا داری شاعر:محمدمهدی عبدالهی
باید تمام عمــر شما را صـــدا کنم شاید که حق نان و نمک را ادا کنم تا زنده ام به عشق تو باید،امام عصر فکری به حال این گذر جمعه ها کنم
من اهل کوفه نیستم ولی آقا بدان میترسم از دمی که شما را رها کنم سنگینی فراق تو در شعر جا نشد باید فراق را به دل خویش جا کنم با هر گناه کردن من آه می کشی باید مریض بودن دل را دوا کنم با گریه پاک میشود این دلهایمان کافــیست یادِ تشنه لب کربلا کــنم حتما صدای مادرتان میرسد به گوش کافــیست یاد لحظــۀ گــودال را کــنم وای از دمی که شمر ستمگر به خنده گفت: باید حــســـین(ع) ، رأس تو را من جدا کنم محسن داداشی ـ زنجان
صاحب به تمنای وصال تو نشینم در کنج حرم از غم تو باده گزینم این هفته به غفلت گذر از کوی تو کردم مولا نظری کن که من الوده ترینم
از هجر تو چشمم شده چون چشمه زمزم در حسرت دیدار رخت من به کمینم ای شاه کرم دست من بی سر و پا گیر کین بار گنه میزند اخر به زمینم آیا که شود قسمت من آن دم اخر اندر لحدم روی تو مهتاب ببینم
قرار دل ز فراقت دگر قرار ندارم به انتظار قسم تاب انتظار ندارم به احتظار مبدل شد انتظار ظهورت اجل رسیده دگر تاب احتظار ندارم
ز بس گریستم و دیده ام ندید رخت را گمان برند گروهی به من که یار ندارم اگر بهار شود دچار فصل سال برایم خدا گواست که بی روی تو بهار ندارم به سلطنت ندهم رتبه ی گدایی خود را که در زمین و زمان جز تو شهریار ندارم نه مانده تاب فراق و نه هست طاقت جرم چگونه صبر کنم دیگر اختیار ندارم دیار من نبود غیر خاک مقدم یارم چو دور غیبت یارم بود دیار ندارم به اشک دیده بیارم مگر به دست دلت را عزیز دل چه کنم چشم اشکبار ندارم اگر تو سوزدهی جز به آتشت نگدازم دگر تو اشک دهی غیر گریه کار ندارم به دار عشق تو میثم مگر قرار بگیرد وگرنه تا به بسم جان بود و قرار ندارم
جمعه هایم سپری شد ز فراق رویت العجَل، عاشق خسته نرسیده کویت جمعه ها، ندبه بخوانم ز برایت هر دم قسمتم کی شود آقا، که ببینم رویت
........................ این جمعه دوباره آمد و یار نیامد آن شمس دل افروز شب تار نیامد مولای غریب، پدر عالم هستی آن طبیبِ قلب و دل بیمار نیامد شاعر:محمدمهدی عبدالهی
