مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

دیدن روی تو آسوده میسر نمی شود

این عطا بر من آلوده مقدّر نشود

ادبم رنگ ریا دارد و بی اخلاصم

عملم هم دم امر تو دلبر نشود

كار خود می كنم و با تو ندارم كاری

چشمم از رنج فراق تو دگر تر نشود

یك به یك می رود از كف نعمات ای افسوس

مددی حال من غمزده بدتر نشود

اثر هیئت ارباب بُود بیداری

وای بر آن كه از این فیض معطر نشود

هركسی سمت ظهور تو قدم بردارد

دلش از ظلمت ایام مكدر نشود

گر چه نالایقم اما تو مرا می خواهی

بی نگاهت دل من پاك و مطهر نشود

جواد حیدری

عریضه های مرا دست چاه ها دادند

همان دغل صفتان که قبیله ی بادند

تو در فراق خودت می نشینی و آنها

تمام مردم ده را به قم فرستادند

برای دیدن گلدسته های طولانی

و عرض و طول زمینی که صحن ابعادند

و پول ها همه وقف نبودن تو شده

برای این دو ، سه گنبد بدون تو شادند

نیامدی و تو را می کشند نادیده

نیا ... برای تو فکر مزار افتادند

گناه می رسد از صبح نیمه ی شعبان

به فکر شیرینی شام صبح میلادند

حلال ها همه حرمت شدند در هجرت

حرام ها همه جایز به حکم ارشادند

حجاب ها نخ تسبیح جمکران شده اند

و دانه ها همه از بند ذکر آزادند

دروغ می رسد ایاک النستعین بر لب

تمام فکر کمک از گروه امدادند

چقدر سیصد و اندی گروه ما داریم

مجله ها همه در فکر چاپ اعدادند

عریضه های من آقا به دستتان نرسید ؟؟

عریضه های مرا دست چاه ها دادند

زبس که داد زدم صاحب الزمان بی تو

دگر نمانده در این ناتوان توان بی تو

شکست اگر دل ما بند بر نمی دارد

به جای خود نشود بند آسمان بی تو

دلم شکسته مرا گریه اختیاری نیست

گرفته سیل غم از دست من عنان بی تو

چه گریه ها که نکردم ز درد بی چیزی

جه غصه ها که نخوردم به جای نان بی تو

هزار یوسف از این داغ پیرهن گشتند

که سرد می رود این خسته کاروان بی تو

من و خیال تو و جمعه های طولانی

من و کمیل سحرگاه و دوستان بی تو

دگر نگاه مکن ،صید تو زپا افتاد

رسیده زخم محبت به استخوان بی تو

شکایت از تو فقط بر تو می توانم برد

که ره به جای ندارند قاضیان بی تو

سبو کشان همگی نعره هایشان خشکید

عبا به دوش کشیدند میخوران بی تو

فدای خلوت آن سید خراسانی

از جمعه هاي بي تو چه دلگير ميشوم

جانِ خودم ز جانِ خودم سير ميشوم

با هر نفس كه ميكشم اقرار ميكنم

از اين نبودنت به خدا پير ميشوم

 

گر با دلِ خراب رسيدم به محضرت

چون كه فقط به دست تو تعمير ميشوم

 

از اينكه انتظار تورا ميكشم ببين

از مردمان شهر چه تحقير ميشوم

 

فكر نديدنِ تو رهايم نميكند

پس حق بده اين همه درگير ميشوم

 

تنها نَه جمعه ها كه تمامي ِ طولِ سال

از روزهاي بي تو چه دلگير ميشوم

همیشه از تو نوشتن برای من سخت است

که حس و حال صمیمانه داشتن سخت است

چگونه از تو بگویم برای این همه کور

چقدر این همه دیدن برای من سخت است

خرابه ی دل من را کسی نخواهد ساخت

که بر خرابه ی دل خانه ساختن سخت است

به هیچ قانعم از مهر دوستان هرچند

به هیچ این همه سرمایه باختن سخت است

نقابدار خودی را چگونه بشناسم

در این زمانه که خود را شناختن سخت است

قبول کن دل بیچاره ام ، که می گوید

که پشت پا به زمین و زمان زدن سخت است

عزیز من همه جا آسمان همین رنگ است

بیا اگر چه برای تو آمدن سخت است

…

الهم عجل لولیک الفرج

دوست دارم در فراق يوسف زهرا بميرم
دوست دارم تا ز هجر حجت يکتا بميرم
دوست دارم در فراق حجت محبوب يکتا
همچون مجنون جگر خون از غم ليلا بميرم

آرزو دارم زهجر حضرت مهدي موعود
همچنان ديوانه آواره در صحرا بميرم
دوست دارم من ز هجران عزيز قلب و محبوب
همچو عاشق از غم معشوقه اي زيبا بميرم
روز من تاريک از هجران يار است اي عزيزان
از فراق دوست، دارم دوست تا فردا بميرم
دوست دارم خون ببارم من ز چشمانم شفق گون
خون ز چشم دل ببارم در شب يلدا بميرم
دوست دارم تا ببينم من ظهور حضرت دوست
جان ناقابل کنم در راه و اهدا، بميرم
بس که دارم دوست اي عشاق ذات پاک مهدي
بهر ديدارش چنان ديوانه اي شيدا بميرم
دوست دارم اي عزيزان در دل شب ها بنالم
از فراق يار و هجر دوست، زين غم ها بميرم
دوست دارم بهر ديدارش روم در جمکران، من
دوست دارم در فراقش نيمه شب بطحا بميرم
در دل صحراي وحشت از فراقش خون ببارم
دوست دارم در کوير غم شوم تنها بميرم
اي عزيز قلب زهرا، اي گل محبوب يکتا
از فراقت دوست دارم، اي گل رعنا بميرم
مهدي موعود، اي فرزند پاک بزم تقوا
در فراقت اي عزيز و حجت والا بميرم
«باقر» ديوانه دلخون شد، زهجر حضرت دوست
دوست دارم او شود ظاهر به دنيا تا بميرم

عشق از دل من ونگاه تو تشکیل می شود

  گاهی تمام من به تو تبدیل می شود

وقتی به داستان نگاه تو می رسم  

  یکباره شعر وارد تمثیل می شود

ای عابر بزرگ که باگامهای تو   

  از انتظار پنجره تشکیل می شود

تاکی سکوت و خلوت این جهان غرق 

  در چشم های پنجره تحمیل می شود

آیا دوباره مثل همان سال های پیش   

امسال هم بدون تو تحویل می شود

بی شک شبی به پاس قدمهای تو  

بازار گرم قافیه تعطیل می شود

آنروز  هفت سین اهورایی  بهار 

   موعود با سلام تو تکمیل می شود

                          سید فضل الله قدسی (شاعر افغانی)

نه دفن کردن مضمون بی کفن سخت است

نه گوش دادن الواح بی سخن سخت است

بدون دیدن تو آینه شدن مشکل

نباشد آب اگربا وضو شدن سخت است

ز یاد بردن من آنقدر هم آسان نیست

برای روح فراموشی بدن سخت است

به معنی تو ضمیرم به نحو تو مشتق

و گر نه صرف تو و او و ما و من سخت است

به راحتی نشدم شاهد حقیقت خویش

شهود جلوه ی گل در کف لجن سخت است

خودم حریف خودم بودم و عجیب نبود

اگر شهید شدم جنگ تن به تن سخت است

به بوی قرمز سیبی مرا کفن کردند

مگو کفن شدن بوی پیرهن سخت است

هزار بار شکستم که زینتت بشوم

تراش خوردن الماسی یمن سخت است

شکستن بت نفسم شکسته نفسی نیست

تبر زدن به سر و دست خویشتن سخت است

مگر خلیل بیاید کمک کند ور نه

شکستن همه اعضاء دفعتاً سخت است

کجاست ذوق اویس جوان که درک کند

بدون رؤیت تو رؤیت قرن سخت است

ردای رفعت دامادی شعیب چه سود؟

زفاف در شب منصوب حرفِ لن سخت است

برای من که رسیده به خط پایانم

شروع قافیه با مصدر شدن سخت است

قرآن زبان بگیر و خبر از نهان بده

پیغام وصل مصحف پنهانمان بده

هرچند آیه آیه ی تو نور مطلق است

نور جمال عشق به مستان نشان بده

ای با دلم گره به دل ِ خسته رحم کن

با یک نگه به عاشق دلخسته جان بده

چون استخوان ره ِ گلویم بسته هجر تو

اشکی برای پس زدن استخوان بده

اشکی که ریزم از غم هجران وُ وا شود

این عقده که گرفته به سینه مکان بده

تا کی غم فراق و جدایی عزیز من؟!

صاحب زمان بیا و بها بر زمان بده

من مجرمم بگو تو چرا گریه می کنی؟!

بر نامه ام نظاره کن و سر تکان بده

این عاشق و نگاه تو ای آسمان عشق

پرواز را به یک نگهت یادمان بده

حسین ایمانی

اگر چه بی کس و تنها اگر چه غم زده ایم

همیشه از تو فقط با دروغ دم زده ایم

تو گرم آمدنی ، بی خبر که ما بی تو

قرار جمعه ی این هفته را بهم زده ایم

میان سیرت و صورت چقدر فاصله است

فریب ما نخور آقا ، انار سم زده ایم

برای دین خدا نیست ، درد ما نان است

اگر به سینه وسر زیر این علم زده ایم

گناه ماست که این راه بر شما بسته ست

چه غربتی ست برای شما رقم زده ایم

چو شمر و حرمله با هر گناه کردنمان

چه زخم ها به دل اهل این حرم زده ایم

چگونه ندبه بخوانیم ما ، که یک عمر است

که دست بیعت خود را به هر صنم زده ایم

خدا کند که شبیه نصوح توبه کنیم

اگر خلاف شما حرف یا قلم زده ایم

شاعر: احسان اكابري

دل بی قرار نیست ادا در می آوریم

چشم انتظار نیست ادا در می آوریم

عمریست در تلاطم دنیا و لذّت است

وقف نگار نیست ادا در می آوریم

مرغی که هر زمان سر یک بام می پرد

دنبال یار نیست ادا در می آوریم

قلبی که دل به صحبت سر ما سپرده است

فکر بهار نیست ادا در می آوریم

اصلاً دلی که مست ریا و ربا شود

گوشش به کار نیست ادا در می آوریم

بر لب دعای ندبه و دل غرق شهوت است

این انتظار نیست ادا در می آوریم

آقا محبّ واقعی ات در میان ما

یک از هزار نیست ادا در می آوریم

آيت الله العظمي صافي گلپايگاني (دام عزه العالي)
با روي سياه و بار سنگين گناه
با خجلت و شرمساري و حال تباه
در حضرت معصومه گزيديم پناه
يا فاطمه اشفعي لنا عندالله

در کشور ما رضاست خورشيد و تو ماه
از قدر و جلال تو نشد کس آگاه
من ذره ناچيزم و محتاج نگاه
يا فاطمه اشفعي لنا عندالله
معصومه به قم، يقين بود مشعل راه
بيچاره کسي که ره نداند از چاه
هر کس ز شما گشت جدا، شد گمراه
يا فاطمه اشفعي لنا عندالله
بنما زکرم بر من بيچاره نگاه
مسکينم و درمانده، ندارم جز آه
ازکار من زار، تو هستي آگاه
يا فاطمه اشفعي لنا عندالله
هرکس به کسي گزيده مأوا و پناه
من در بر تو آمده ام غرق گناه
تو واسطه ي فيضي وبر خلق گواه
يا فاطمه اشفعي لنا عندالله
قم و چشم وچراغ کشور اينجاست
تجلي گاه نسل کوثر اينجاست
دو حجت بر زن و مرد مسلمان
برادر در خراسان، خواهر اينجاست

اللهم عجل لوایک الفرج

تا به کی پیروی از نفس خرابم ببرم

 منتظر بر سر ره، دیده پُر آبم ببرم

 صبح آدینه که آمد به دلم وعده دهم

 جسرت جمعه با تو را به خوابم ببرم

"محمدمهدی عبدالهی"

بپرس حال مرا... گرچه بي تو حالي نيست

 و ديگر اين كه به جز دوري ات ملالي نيست

 چه قدر وعده شنيدم براي آمدنت...
 

 مرا مجاب كن اين وعده ها خيالي نيست

 بگو كه آمدنت –آنچه گفته اند مُدام-

 "دروغ "نيست؛"اگر" نيست؛"احتمالي" نيست

 نه اين كه قصد نداري... كه خوب مي فهمم

 ميان منتظران با تو اتصالي نيست

 چه قدر وقت اذان در كنار مأذنه ها

 پر از نداي"ارحنا"يي و بلالي نيست

 اجل رسيده... خلاصم كن از خيال خودت

 هواي روي تو را دارم و... مجالي نيست

 براي چشم به راه مسافري از دور

 غمي كُشنده تر از يك قطار خالي نيست

 كه ايستگاه به ايستگاه؛ جمعه تا جمعه...

 نيامدي و... گذارت به اين حوالي نيست؟!
شاعر: مطهره عباسيان

عن قریب است که ز ره مهدی(عج)قرآن برسد
طالب خون حسین(ع) آن در پنهان برسد
عن قریب است که آن یار ضعیفان جهان
با سپاهی ز سوی حضرت یزدان برسد

عن قریب است که آن مظهر انوار خدا
جانب این بشر غرق به عصیان برسد
عن قریب است که عزت بدهد بر مظلوم
چون شهابی به سر دشمن قرآن برسد
عن قریب است که بر خانه حق تکیه کند
صوت او بر همه خلق مسلمان برسد
عن قریب است که فریاد انالحق بزند
عن قریب است کز او بر همه فرمان برسد
عن قریب است که از جانب حق سوی همه
رحمت واسعه چون دانه باران برسد
در جهان گر چه گرفتار بلا بی حد است
عاقبت حامی هر مانده و نالان برسد
مطمئن باش که این کار گره خورده ما
باز گردد چو همان معنی احسان برسد
عن قریب است که از لطف خداوند بزرگ
مرهم این دل بشکسته سوزان برسد
عن قریب است که در ظلمت دنیای کنون
رهنمای بشر خسته حیران برسد
چند روزی دگر ای غمزدگان صبر کنید
که غم و درد و مصیبت همه پایان برسد
ای مسلمان تو برو خانه خود را بگشا
که به این زودی زود بهر تو میهمان برسد
شیعه باید طلبد آمدن مهدی را
که اگر او برسد درد به درمان برسد
عن قریب است که بر خاک بتول(س)بنشیند
ناله و زمزمه اش تا سوی کیوان برسد
عن قریب است که آن نور دو چشمان نبی(ص)
به کنار حرم شاه شهیدان برسد
عن قریب است که بر عمه خود گریه کند
با صدایی که به هر گبر و مسلمان برسد
از من خسته برید سوی رقیه پیغام
مهدی فاطمه بر داد یتیمان برسد
عن قریب است که از بهر تو ای (کردی)زار
هدیه ای از طرف سید رضوان یرسد
دارم امید در این عمر دو روز فانی 
دست تو بر حرم شاه شهیدان یرسد