مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

به گريه هاي بدون صدا دلم تنگ است
قسم به ندبة « آقا بيا» دلم تنگ است
ستاره مي چكد از خلوت شبانة من
به وسعت همة گريه ها دلم تنگ است
شكسته بال و پرم در هواي دلتنگي
قفس نشين شده ام بي تو تا دلم تنگ است
تو نيستي متعلق فقط به خوبان كه
شبي به خلوت من هم بيا دلم تنگ است
به حلقه هاي ضريح مجعد زلفت
گره زدم دل سرگشته را دلم تنگ است
چه مي شود كه شبي ميهمانتان باشم
براي خيمة سبز شما دلم تنگ است
شبيه عطر بهشت است عطر سردابت
براي خانه تان ، سا مرا دلم تنگ است
قسم به پرچم مشكي روضة ارباب
براي ديدن كرب و بلا دلم تنگ است

از سر هم نفسی با دو نفس آلوده
گشتم آغشته ی عصیان و سپس آلوده
مرغ باغ ملکوتم که به مرداب گناه
پر و بالم شده چون بال مگس آلوده
این گنه چیست که یک قطره ای از آن کافیست
تا شود از اثرش رود اَرس آلوده
قالی مسجد اگر فرش فقیهان نشود
شود از پا خور هر ناکس و کس آلوده
روز محشر که فقط گوهر خالص طلبند
ره به جایی نبرد خِیر هوس آلوده
مقصدم نور علی نور بود اما حیف
محمل آلوده،من آلوده،فرس آلوده
گر بنا هست نگاهت سوی پاکان باشد
چه کند بی نظرِ چشم تو پس آلوده؟
فقط از کرب و بلا فیض سلامش مانده
گشته این دیده بیمار، زبس آلوده
شاعر : حسین قربانچه

دلهاي ما لب تشنه‌ي باران نورت
چشم انتظار صبح زيباي ظهورت
مي باري عطر روشناي صبح دم را
بر جاده هاي شب زده وقت عبورت
ما را ببر با خود به ديدار خداوند
از سمت سهله جمکران، از کوه طورت
آقا اگر هم قلب ما از جنس سنگ است
شايد شود نيمه شبي سنگ صبورت
هر روز بين کوچه هاي فاطميه
لبريز ماتم مي شود چشم غيورت
صاحب عزا با واهمه مي خوانم امشب
مرثيه هاي مادرت را در حضورت
حس مي کني آن التهاب شعله ها را
لحظه به لحظه ، مو به مو ، صورت به صورت
هر روز قبر بي نشاني ندبه دارد
چشم انتظار صبح زيباي ظهورت
منبع:کاروان دل

مانديم در اين شب سيه سرگردان
آن صبح سپيد را مقدر گردان
ما قوم خطاکار پشيمان هستيم
مولامان را دگر به ما برگردان
منبع:کاروان دل
 

هزار جهد بكردم كه يار من باشي
مراد بخش دل بي قرار من باشي
چراغ ديده ي شب زنده دار من گردي
انيس خاطر اميدوار من باشي
چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در ميان خداوندگار من باشي
شبي به كلبه ي احزان عاشقان آييد
دمي انيس دل سوگوار من باشي
من اين مراد ببينم به خود كه تيم شبي
به جاي اشك روان در كنار من باشي
منبع:شه زادگان عالم هستی غلام تو

عيد جديدي آمد و آغاز سالي‌ست
آقاي من! اين بار هم جاي تو خالي‌ست
وقتي که لب مي‌خندد و دل غرق آه است
يعني که بي تو عيدهاي ما خيالي‌ست
ما غائبيم از محضرت که روسياهيم
آثار با خورشيد پيوستن زلالي‌ست
ـ در حلقه‌ي زلفت گرفتارم ـ دروغ است
هر چه که مي‌بينم گرفتاري مالي‌ست
چشمان تو از غصه هاي ما پر از اشک
اوقات ما از ياد تو اما چه خالي‌ست!
ماه رُخت را در شب گيسو مپوشان
در شام هجران بي‌گمان صبح وصالي‌ست
دل هاي بيدار و ... جهاني چشم در راه
در انتظارت جمعه هاي ما سؤالي‌ست
بحرين و غزّه لاله لاله، ندبه خوانند
دنيا اسير دست قومي لا ابالي‌ست
پايان کار ظالمان با ذوالفقار است
برگرد با تو شوکت مولي الموالي‌ست
منبع:کاروان دل

براي شانه ي افتاده ام پري بدهيد
دلِ شكسته ي ما را به دلبري بدهيد
محبتي بكنيد و مرا حرم ببريد
نشان راه به چشم ِ كبوتري بدهيد
كجاست خيمه ي سبزت؟ مسافرم برگرد
براي دركِ شما كاش باوري بدهيد
شنيده ايم كه شب پاي روضه ها هستي
نشسته ايم بناليم حنجري بدهيد
چقدر مثل شما ميشويم اين شبها
اگر به سينه زنت ديده ي تري بدهيد
براي شور گرفتن بهشت هم تنگ است
چه ميشود كه به ما جاي بهتري بدهيد
نميرود به خدا جاي دور جانِ شما
اگر برات حرم را به نوكري بدهيد
خبر رسيده خرابه شكسته اي ميگفت:
چه ميشود كه به ما چند روسري بدهيد
(حسن لطفي)

حلال تمام مشکلاتي اي عشق
تنها تو بهانۀ حياتي اي عشق
برگرد که روزمرّگي ما را کشت
الحق که سفينة‌ النجاتي اي عشق
منبع:کاروان دل

فکر کردم که قلم یار نشد دیدم شد
لحظه ی فهم تو آغاز نفهمیدم شد
ساقی شعر شدی جام شراب آوردی
مثل هر بار مرا هم به حساب آوردی
در خیابان جنون می روم عابر باشم
یازده صفحه ورق خورد که شاعر باشم
بنویسم به تو از خون جگر بیت به بیت
و تو را گریه کنم وقت سحر بیت به بیت
لطف کن پرده از این پلک نگاهم بردار
این همه فاصله را از سر راهم بردار
راه رفتن به تو را من که ندانم، به خودت
از خودم دور کن امّا برسانم به خودت
بام کعبه است مهیّای تو و دلبریت
ای به قربان اذان های علی اکبریت
کاش این ندبه ما نیز به جایی برسد
باز هم از طرفت کرب و بلایی برسد
کربلایی بروم من به جوانی با تو
دور شش گوشه ولی جامعه خوانی، با تو
راستش دیگر از این فاصله ها دلسردم
از نوشتن به امید صله ها دلسردم
مدّتی هست که ظرف گله ام سر رفته
خودم از دست خودم حوصله ام سر رفته
نه امید است به من تا که امیدت باشم
نه مفیدم که مگر «شیخ مفیدت» باشم
دلم آن دل که خودت دست دلم دادی نیست
نفسم آن نفس پنجره فولادی نیست
نیّتم پاک نشد فال دلم خوب شود
باز با روضه مگر حال دلم خوب شود
روضه گفتم چه بلایی به سرم درآمد!
اشک ها ریخت صدای جگرم درآمد
تیر از پنجره ی عاطفه آخر رد شد
حرمله گفت که دیدید سه تا پر رد شد!
از روی اسب زمین خورد... بماند امّا
بعدها از وسط قافله با سر رد شد
همه این ها به خدا باعثش آن آتش بود
که اجازه به خودش داد وَ از در رد شد!
منبع:حسینیه

وقتی تو از سفر برسی عید می‌شود
دنیا دوباره صاحب خورشید می‌شود
چشمان روشنت که طلوعي دوباره کرد
دلها پر از تجلّی توحید می‌شود
با اهتزاز پرچم سرخت در آسمان
پیمان عشق و عاطفه تجدید می‌شود
از چشم خیس گریه کنان شهید عشق
با بوسه ای به راه تو تمجید می‌شود
یک عمر نوکریِ در خانۀ حسین
با یک نگاه لطف تو تایید می‌شود
آقا طواف مرقد خاکی مادرت
وقتی که چشم های تو تابید، می‌شود
این جمعه ها عزای مرا جار می‌زنند
برگرد با رسیدن تو عید می‌شود
منبع:کاروان دل

مرا از این همه اندوه تیره راحت كن
كجاست سمت سپیده مرا هدایت كن
نگاه كن چه شب و روز مهملی دارم
سكوت پشت دلم را شكست صحبت كن
هزار جمعه بی روح بی تو جان كندم
بس است بی تو نشستن، پدید طلعت كن
تو از سلاله نوری، تو نبض بارانی
نگاه ملتمس خاك را اجابت كن
مرا به ذوق بكوچان به سمت حضور
مرا به جشن بزرگ ظهور دعوت كن
به نعش خونی آلاله ها قسم ستاره بپاش
قناریان نفس مرده را حمایت كن
منبع:حسینیه

غریبی، بی قراری، عصر جمعه
دو قطره اشک جاری، عصر جمعه
تو می دانی چه آورده به روزم
همین چشم انتظاری عصر جمعه
بیا تا قلب خسته جان بگیرد
بیا تا غصه ها پایان پذیرد
بیاور با خودت مشک عمو را
بیا تا کودکی عطشان نمیرد
بیا مرهم شوی بال و پری را
نگاه نیمه جان و پرپری را
شده چشمان مقتل حلقه ي اشک
بیا و پس بگیر انگشتری را
منبع:کاروان دل

خاصیتِ نگاه تو ما را خراب کرد
این آفتاب، غوره یِ ما را شراب کرد
آدم که گریه را پدرانه به ارث داد
یادش به خیر باد که کارِ صواب کرد
اندازه یِ حساب شده باده می خورد
هر کس که رفت و آمد خود را حساب کرد
ترسیدم این که یار جوابم کند ولی
دیدم کریم بود و مرا مستجاب کرد
روی سپید اوست چراغ هدایتی
پیری که عشق بازی خود در شباب کرد
دیگر دلی نمانده که دلبر بخوانمت
هجرانِ روی تو دل ما را مذاب کرد
گریه امان دیدن روی تو را نداد
این آب را جمال تو بر خود حجاب کرد
جاری کن از دو دیده فراتی که غیر از این
باید طهارتی ز رخ آفتاب کرد
پاسخ بده به جای من از لابلای خلق
وقتی خدا به روز جزایم خطاب کرد
تا من، منم، ضمیر تو پیدا نمی شود
باید برای دیدن تو انقلاب کرد
منبع:حسینیه

کدام جمعه، دعا مستجاب خواهد شد؟
مسیح عاطفه پا در رکاب خواهد شد
کدام جمعه ز عطر بهشتیِ گل یاس
بهار، غرق شمیم گلاب خواهد شد؟
کدام جمعه شود بخت عاشقان، بیدار؟
و چشم فتنه‌ی عالم به خواب خواهد شد
کدام جمعه، خدایا! ز فیض گریه‌ی شوق
بهار و باغ و چمن، کام‌یاب خواهد شد؟
کدام جمعه ـ بگو «یـا محـوّل الاحوال»! ـ
در آسمان و زمین، انقلاب خواهد شد؟
جمالِ روشن آن ماهِ پشتِ پرده‌ی غیب
کدام جمعه، برون از حجاب خواهد شد؟
کدام جمعه به خورشید می‌خورد پیوند؟
و بعد از این همه ابر، آفتاب خواهد شد
هزار جمعه دعای فرج به لب داریم
کدام جمعه، دعا مستجاب خواهد شد؟

کاش بر خیمه ی سبزت گذرم می افتاد
کاش بر صورت ماهت نظرم می افتاد
کاش از چشم تر تو دو سه قطره باران
پسر فاطمه بر چشم ترم می افتاد
کاش در لحظه ی تاریک گناهان آقا
مرده بودم به خدا بال و پرم می افتاد
کاش از سوی تو ای صاحب ما یک قرعه
گریه و ناله به وقت سحرم می افتاد
کاش آن روز که در کرب و بلا می باشی
لحظه ای هم گذر من به حرم می افتاد
کاش هر جمعه که می شد، فقط از عشق خودت
فکر دنبال تو گشتن به سرم می افتاد