مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

در سری نیست که سودای سر کوی تو نیست    
دل سودا زده را جز هوس روی تو نیست
سینه غمزده ئی نیست که بی روی ریا          
هدف تیر کمان خانه ای ابروی تو نیست
جگری نیست که از سوز غمت نیست کباب             
یا دلی تشنه لعل لب دلجوی تو نیست
عارفان را ز کمند تو گریزی نبود                  
دام این سلسله جز حلقه ی گیسوی تو نیست
نسخه دفتر حسن تو ، کتابی است مبین     
ور بود نکته سر بسته ، به جز موی تو نیست
خضری است که سرگشته کوی تو بود       
چشمه نوش ، بجز قطره ای از جوی تو نیست
ماه تابنده بود ، بنده ی آن نور جبین         
مهر رخشنده بجز غرّه ی نیکوی تو نیست
مفتقر در خم چوگان تو گوئی گویی است
چرخ با آن عظمت نیز به جز گوی تو نیست
شاعر:کمپانی

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید    
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم ز مهر ورزان رسم وفا بیاموز           
گفتا ز ماهرویان این کار کمتر آید
گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم        
گفتا که شبرو است او از راه دیگر آید
گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد   
گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید
گفتم خوشا هوایی کز باغ صبح خیزد      
گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت    
گفتا تو بندگی کن کاو بنده پرور آید
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد     
گفتا مگوی با کس تا وقت آن در آید
گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد
گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سرآید
شاعر:حافظ

انتظارت انتظار غیرت است      
انتظارت انتظار حرمت است
انتظار شیعه باور کردن است  
فکر استقبال دلبر کردن است
انتظار شیعه یعنی که نفس     
یک شرف گستر هوای بی هوس
انتظار شیعه یعنی صبر و جهد     
صبر در تلخی تلاش از بهر شهد
انتظار شیعه یعنی اقتدار      
انتظار شیعه یعنی ذوالفقار
انتظار شیعه یعنی وصل دوست     
بهر مرزی رد شدن از مرز پوست
انتظار شیعه امید نجات         
انتظار شیعه یعنی که حیات
انتظار شیعه یعنی داشتن
از لیاقت خویش را انباشتن

پیش رخ تو ای صنم کعبه سجود می کند            
در طلب تو آسمان ، جامه کبود می کند
حُسن ملایک و بشر ، جلو نداشت این قدر          
عکس تو می زند در او ، حسن نمود می کند
تازه نشسته با طرب چهره به چهره لب به لب      
گوشه چشم مست تو ، گفت و شنود می کند
ای تو فروغ کوکبم ، تیره مخواه چون شبم            
دل به هوای آتشت  این همه دود می کند
در دل بی نوای من ، عشق تو چنگ می زند           
شوق به اوج می رسد ، صبر فرود می کند
مطرب عشق او به هر پرده که دست می زند        
پرده سرای سایه را پر از سرود می کند
شاعر:هوشنگ ابتهاج

گفتم ز درس بندگی حرفی به من تعلیم کن     
گفتا ز عالم بگذر و خود را به ما تسلیم کن
گفتم ز تن گفتا بنه گفتم که جان گفتا بده       
گفتم که با دل چون کنم گفتا به ما تقدیم کن
گفتم به سر دارم هوا ، تا در هوایت جان دهم   
گفتا هوای نفس را بر خویشتن تحریم کن 
گفتم ز جنگ نفس دون دل را کنم آزاد چون   
گفتا نفس گرمی کشی با ذکر ما تنظیم کن
گفتم بترسم از چه کس از پادشه یا از عسس 
گفتا از آن کو جز خدا یاری ندارد بیم کن
گفتم به شکر دانشم باشد چه ذکری خوبتر  
گفت آنچه را  فهمیده ای بر دیگران تفهیم کن
گفتم همه توحید را با من به یک مصرع بگو    
گفتا که درس خویش را اول به خود تعلیم کن
گفتم که میثم را به دل تصمیم صبر است و رضا 
گفتا زهی تا پای جان کوشش در این تصمیم کن 
شاعر:سازگار

جز خم ابروی دلبر هیچ محرابی ندارم       
جز غم هجران رویش من تب و تابی ندارم
گفتم اندر خواب بینم چهره چون آفتابش    
حسرت این خواب در دل مانده چون خوابی ندارم
سر نهم بر خاک کویش جان دهم در یاد رویش 
سر چه باشد جان چه باشد چیز نایابی ندارم
با که گویم درد دل را از که جویم راز جان  
جز تو ای جان راز جویی درد دل یابی ندارن
تشنه عشق تو هستم باده جان بخش خواهم 
هر چه بینم جز سرایی نیست من آبی ندارم
من پریشان حالم از عشق تو وحالی ندارم
من پریشان گویم از دست تو آدابی ندارم 
شاعر:امام خمینی

از نظرم چو می روی ای مه بی نظیر من  
می روی و نمی رود نقش تو در ضمیر من
بی تو اگر بیفتد دست غمت ز پا مرا      
کیست در آن فتادگی غید تو دستگیر من
مرغ دلم اسیر شد در قفس فراق تو       
چند بود در این قفس مرغ دل اسیر من
هر بصری نمی توان دید جمال روی تو    
ده بصری که بنگرد چشم و دل بصیر من
گفتمش از جفای تو بر دگری کنم نظر
گفت بناز فرصتا نیست کسی نظیر من         
شاعر:فرصت

دارم از هجر رخت حال پریشا که مپرس    
خون دل می چکد از دیده ی گریان که مپرس
همچو پروانه پر سوخته ی سرگردان        
گشتم آواره ز هر منزل و سامان که مپرس
بهر دیدار گل روی تو ای گلشن حسن    
شده ام خوار تو چون خار گلستان که مپرس
خرمن عمر مرا هجر رخت آتش زد          
سوختم شمع صفت از غمت آن سان که مپرس
بس که از ماتم هجران رخت نالیدم             
عافبت ناله ز دستم شده نالان که مپرس
هاشمی گفت به  امید وصالت هر شب
خون می چکد از گوشه چشمان که مپرس

الا ای خسرو خوبان دیده ی احرار کجایی 
وی شمع فروزان شب تار کجایی
شده آیات قرآن لگد کوب          
یگانه منجی قران کجایی
جهان جولانگه اهل ستم شد       
بیا ای مصلح دوران کجایی
الا ای شهر یار دادگستر            
ولّی خالق سبحان کجایی
ز هجر روی تو ما دردمندیم
بدرد ما توئی درمان کجایی 
شاعر:ناصر منوچهرآبادی

داد خواه دادگر امروز فردا خواهد آمد    
عاقبت آن مرد روشنفکر بینا خواهد آمد
آنکه از هم بگسلد زنجیرهای برد گیرا      
رهبر حریت و آزادی ما خواهد  آمد
گرچه پامالیم از سم ستور زورمندان      
دست نیرومند خلاق توانا خواهد آمد
ای ستمگر ناله ی مظلوم را بشنو که روزی 
دستگیر مردم افتاده از پا خواهد آمد
روز روشن شد اگر ابر ستم ون شب یلدا  
عاققبت آن آفتاب عالم آرا خواهد آمد
صبر کن مظلوم در چنگال خونین ستمگر 
داد خواه و دادیار و داد فرما خواهد آمد
جان اگر دادی بریز پای زور زور مندان     
مهدی عیسی نفس از بهر احیا خواهد آمد
داد مظلومان بگیرد از ستمکاران خود سر
آن که بستاند ز دشمن داد زهرا خواهد آمد

شهر به شهر کو به کو در طلبت شتافتم  
خانه به خانه در به در جسمت و نیافتم
آه ، که تار و پود آن رفت به باد عاشقی    
جامه ی تقوا که من در همه عمر بافتم
بر دل من ز بس که جا تنگ شد از جداییت  
بی تو به دست خویشتن سینه ی خود شکافتم
از تف آتش غمم صد ره اگر چه تافتی    
آیینه سان به هیچ سو ، روز ِ تو بر نتافتم
یک ره از و نشد مرا کار دل حزین روا
هاتف اگر چه عمرها در ره او شتافتم 
شاعر:هاتف

ای روشنی دیده احرار کجایی     
وی شمع فروزان شب تار کجایی
ای دسته گل سر سبد باغ رسالت 
وی وارث پیغمبر مختار کجایی
بر مردم محروم و ستم دیده و رنجور
ای آنکه توئی مونس و غمخوار کجایی
جان به لب آمد ز فراق رخ ماهت  
هستیم همه طالب دیدار کجایی
ای مهدی موعود بیا تا که نماییم  
جان و سر خود بهر تو ایثار کجایی
ای منتقم خون شهیدان ره حق    
بنیان کن بنیاد ستمکار کجایی
گلشن شود از مقدم تو صحنه گیتی
ای گلشن دین را گل بی خار کجایی
شد حافظی از دوری روی تو دمادم
چون منتظران تو دل افکار کجایی 
شاعر:محسن حافظی

یا رب رسان تو بر ما محبوب دلربا را      
ظلم و فساد و بیداد پر کرده است فضا را
از دود معصیت ها تاریک گشته عالم   
رحمی نما تو جانا بی چارگی ما را
یاران دل غمینش سرگشته اند وحیران 
در کوه و دشت و صحرا بر روی سنگ خارا
هر روز صبح جمعه دل می کند بهانه      
ای خالق توانا خوابان بهانه ها را
مرغ دلم ز لانه پر می زند خدایا      
یارب نما بر عاشق معشوق آشنا را
آن وعده ای که دادی یا رب تحققش بخش 
تعجیل در ظهور مهدی امام ما را
جز سوز و آه و ناله آرامشی ندارد
یا رب رسان به مطلوب عدنان بینوا را 
شاعر:عندنانی

دست از طلب ندارم تا کام من برآید                 
یا تن رسد به جانان یا جان ز تن بر آید
بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر            
کز آتش درونم دود از کفن برآید
بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران           
بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید
جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش     
نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید
از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم               
خود کام تنگدستان کی از دهن برآید
بر بوی آن که روزی یابد گلی چو رویت           
آید نسیم و هر دم گرد چمن برآید
گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان
هر جا که نام حافظ در انجمن برآید
 

آرزو دارم فتد چشم گنه کارم به رویت    
ترسم ای امید دل بر دل بماند آرزویت
آرزو دارم جمال حق نمایت  را ببینم        
رو به هر سو آورم بینم بود رویم به سویت
آرزو دارم ببینم پادشاهان جهان را        
جمله را در آستان بوسی مقیم خاک پایت
آرزو دارم ببینم پرچم عدل و عدالت     
بر فراز کاخ استبداد بر زعم عدویت
آرزو دارم بیایی تا مسلمانان عالم        
آبرو یابند ای برج شرف از آبرویت
آرزو دارم شود تاریک روز روشن دین      
در ظهورت ای که والیل از حق تار مویت
آرزو دارم بیایی ای گلزار زهرا
تا شود جان ها معطر خسروا از عطرو بویت 
شاعر:فراهانی