مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

خرم آن سینه که اسرار خیال تو در اوست           
روشن آن دیده که انوار جمال تو در اوست
سر فرو ناورم ای راحت جان گر به جهان             
عجبی نیست که سودای وصال تو در اوست
دوش می رفت سخن از کلف چهره ما       
زان میان گفت کسی گرد نحال تو در اوست
کعبه و میکده و دیر و کلیسا و کنشت     
هر کجا می نگرم صیت جلال تو در اوست
جهد تا چند کنی در حَسَب و مال و منال         
مال بگذار که هر گونه ملال تو در اوست
هر چه جز عشق که اسباب بقا پنداری                
نیک چون می نگری نفی و زوال تو در اوست
شاعر:حیران توسرکانی

ای کاروان آهسته رانم کآرام جانم می رود   
وان دل که با خود داشتم با دل ستانم می رود
من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او      
گویی که نیستی دور از او در استخوانم می رود
محفل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان    
کز عشق  آن سرو روان گویی روانم می رود
او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان 
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود
باز آی و بر چشمم نشین ای دل ستان نازنین 
کآشوب و فریاد از زمین  بر آسمانم می رود
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن  
من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

ای رشک قمر یوسف مه پاره  کجایی ؟   
وی قبله گه ثابت و سیار کجایی ؟
بر خرمن جان آتش هجران تو ای یار زد  
شعله و سوزم من بیچاره کجایی ؟
مجنون صفت اندر طلبت واله و حیران    
از خویش شدم بی خود و آواره کجایی ؟
دوشین ز وصالت خبرم داد            
منادی بر بود مرا صبر به یکباره کجایی ؟
هم صحبت من بی تو در این دشت خطر بار
گه باد بهار است و گه استاره کجایی ؟
سر مست من از باده ی عشقت ز الستم 
ز آندم که شدم وارد گهواره کجایی ؟
ناصر سر راه تو نشسته است دل افکار
با خیل محبان پی نظاره کجایی ؟ 
شاعر:ناصر منوچهر آبادی

ای سایه قدرت الهی                   
زیبنده ی توست پادشاهی
ای حاصل دعوت محمد صلی الله علیه و آله و سلم  
احیا شود از تو دین احمد
ای رهبر فاتح و مظفر                    
ای وارث ذوالفقار حیدر
سیمای تو پر جلال و گیرا               
داری همه صولت علی را
محراب ، گشوده برتو آغوش              
منبر شده پای تا به سر گوش
مداح فصاحتت قلم ها             
پامال عدالتت ستم ها
چون فاطمه ، عصمت خدایی است      
یکدم ز خدا دلت جدا نیست
صبر تو ندارد انتهایی                  
ای شاه مگر تو مجتبی ئی
بر تارک افتخار زینی                
دارای شجاعت حسینی
ز روی مه تو اختران مات          
چون در دل شب کنی مناجات
در عشق حسین و حق پرستی       
سجاد غمین دیگر استی
علم تو محیط بر عوالم                  
چون باقر و صادق و کاظم
از روی تو نور حق نمایان             
ای پشن و پناه بی نوایان
همتای رضاست رأفت تو               
دشمن شکن است حجت تو
داری تو سخاوت جوادی            
زهد و ورع امام هادی
ای مهدی عسکر مهابت          
ای صاحب غیبت الهی
تنها  توئی ای نظیر قرآن                
دارای تمام حُسن  خوبان
صد همچو حسان فدایت ای شاه        
قربان تو بقیة الله
شاعر:حسان

گفتم شبی به مهدی از تو نگاه خواهم  
گفتا که من هم از تو ترک گناه خواهم
گفتم شبی به مهدی بردی دلم ز دستم  
من منتظر به راهت شب تا سحر نشستم
گفتم دلم ندارد دیگر قرار و آرام            
من عقده ی دلم را امشب دگر گسستم
گفتم ببخش جرمم ای رحمت الهی    
شرمنده تو بودم شرمنده تو هستم
گفتا حجاب وصلت باشد هوای نفست      
گر نفس را شکستی دستت رسد به دستم
گفتا هزار نوبت از جرم تو گذشتم          
پرونده تو دیدم چشمان خویش بستم
اما مباش نومید از خانه امیدم
من کی دل محب شرمنده را شکستم

ز هجران جمال تو همیشه ماتمی دارم  
درون سینه ی تنگم ز داغ تو غمی دارم
گر غم های عالم بر دلم آید ندارم غم     
که دانم چون تو غمخوار و انیس و همدمی دارم
به یاد صورت زیبای تو ای یوسف زهرا      
همه شب تا سحر بیا قلب زارم عالمی دارم
همه عالم رها کردم گرفتم نام زیبایت      
چه کم دارن که هر دم ورد اسم عظمی دارم
لیمان کرد به دست خود نگین اسم اعظم را               
من از داغ تو بر دل نازنینا خاطری دارم

مهدی موعود امام انس و جان            
قائم آل محمّد (ص) حضرت صاحب زمان
آن عزیزی را که زهرا انتظارش می کشد  
منجی عالم پناه بی کسان
گرچه الآن غیبت کبری اوست              
سایه لطفش نمایان بر سر مستضعفان
گرچه آن خورشید عالم در حجات غیبت است 
لیک همچون ابر رحمت فیض بخشد بر جهان
هر چه راه انتظارش گشت طولانی ولی
نیست بر عدنان یأسی از خدای مهربان
شاعر:عندنانی

در مذهب عشاق به جز دوست کسی نیست   
اندر دو جهان جز کرمش دادرسی نیست
در هر نفس اندر نفس عارف و عامی         
جز از دم رحمان و رحمیش نفسی نیست
دادیم به سودای تو دین و دل و جان را       
ای جان جهان غیر تو ما را هوسی نیست
از واقعه ی عشق تو دامان و کناری     
نبود که ز آب مژه رود ارسی نیست
در طور مناجات دلت وادی ایمن              
جز نور تو در دیده  موسی قبسی نیست
باز است و عیان بر تو ره کعبه مقصود       
لازم به نشان ره و بانگ جرسی نیست
جان طایر قدس است در این کلبه محنت        
جز قید تن خسته مرا و را قفسی نیست
آنجای که جبرئیل امین بال فرو ریخت       
در ساحت قدسش طیران مگسی نیست
در خرقه ی آلوده ی شیدا زدی آتش
هم خرمن هستیش بسوزان که کسی نیست
شاعر:شیدای شیرازی

یا رب آن رشک قمر یوسف فرزانه کجاست 
مایه آب حیات آن در یکدانه کجاست ؟
ساغر عشق مرا داد یکی روز ولی          
در شگفتم که همان ساقی  و پیمانه کجاست ؟
آن که در فرقت شمع رخ او روز و شبان    
جمله عشاق بسوزند چو پروانه کجاست ؟
راحت جان جهانی را جان است             
عالم ما ز فراقش شده غم خانه کجاست ؟
دل ربایی که دل غمزده ی زار مرا         
بربود است به یک غمزه مستانه کجاست ؟
آن که بنمود مرا جغد صفت در طلبش
دل پریشان و غمین ساکن ویرانه کجاست ؟

هر که شد عاشق به راهت از سرو سامان گذشت  
از عیال و مال و جاه و مُکنت و از جان گذشت
هر که درد عشق را کوی تو بر جان خرید      
بی محابا از طبیب و علّت و درمان گذشت
هر که نوشید آب از سرچشمه حیوان تو    
ز آب عیش زندگانی با لب عطشان گذشت
هر که شد مشتاق دیدار رخ چون ماه تو       
مهر رخشان را رها کرد از مه تابان گذشت
هر که دید اندرون جام دل تصویر تو
بی تکلم از جمال یوسف کنعان گذشت
شاعر:ناصر منوچهر آبادی

از غم عشق تو خونین بصیری نیست که نیست  
غیر کوی تو دگر رهگذری نیست که نیست
محرمی نیست که اسرار اناالحق شنود     
ورنه این زمزمه در خشک و تری نیست که نیست
همه از عشق تو چون غنچه ی خونین جگرند  
از غم عشق تو خونین جگری نیست که نیست
هر که با هر چه کند میل به تویی زان مقصود 
زان که معشوق در عالم دگری نیست که نیست
در حقیقت همه جا عاشق و معشوق تویی  
ز انکه از غیر تو هرگز خبری نیست که نیست
آنچه هست از اثر جلوه حسن رخ توست    
چون که غیر از تو دگر جلوه گری نیست که نیست
نیست اسماء جلالت به جمال تو حجاب       
ناظر روی تو صاحب نظری نیست که نیست
نی تویی عاشق سرگشته به دوران ناهید
این چه سود است که در هیج سری نیست که نیست
شاعر:ناهید

ای آنکه بود طالب دیدا تو چشمم  
از هجر تو گردیده گهر بار دو چشمم
با رشته  کلافی سرباز ار محبت  
بنشستم و گردیده خریدار تو چشمم
تا آن که بچیند گلی از گلشن رویت باشد 
نگران بر سر بازار تو چشمم
ای یوسف زهرا به گدایت نظری کن  دارد
طمع از چشمه ی ایثار تو چشمم
تا کی به تمنای تو ای مهدی موعود 
گریان شود از طعنه اغیار تو چشمم
چشمم شده بیمار نما گوشه چشمی
درمان کند آن نرگس بیمار تو چشمم
از بهر رهایی ِ دل خسته شتابی     
باز آی که گردیده  گرفتار تو چشمم
ژولیده ام و منتظر دیده براهت
ای آنکه بود طالب دیدار تو چشمم

یوسف شود آنکس که خریدار تو باشد         
عیسی شود ، آن خسته که بیمار تو باشد
از چشمه ی خورشید جگر سوخته آید      
هر دیده که لب تشنه ی دیدار تو باشد
خوابی که به از دولت بیدار توان گفت       
خوابی است که در سایه ی دیوار تو باشد
بر چهره گل پای چو شبنم نگذارد        
آن راهروی را که به پا ، خار تو باشد
صائب اگر از خویش توانی بدر آمد
این دایره ها نقطه پرگار تو باشد 
شاعر:صائب تبریزی

گل با صفاست اما بی تو صفا ندارد          
گر بر رخت نخندد در باغ جا ندارد
پیش تو ماه باید بر زمین بساید     
بی پرده گر بر آید شرم و حیا ندارد
ای وصل تو شکیبم ای چشم تو طبیبم    
باز آ که درد هجران بی تو دوا ندارد
فریاد بی صدایم در سینه حبس گشته   
از بس که ناله کردم آهم صدا ندارد
جان جهان چه قابل بر رونمای رویت         
بی رو نما ، نما رو گل رو نما ندارد
بار فراق بردم خون از دو دیده خوردم     
باز ای تا نمردم دنیا وفا ندارد
گفتم که در کنارت جان را کنم نثارت     
دیدم که جان هم این قدر و بها ندارد
هرگز کسی نگوید بالای چشمت ابرو       
تیغ از تو گردن از من چون و چرا ندارد
کعبه تویی نه کعبه زمزم تویی نه زمزم    
سعی و صفا و مروه بی تو صفا ندارد
هر کس تو را ندارد  جز بی کسی چه دارد   
جز بی کسی چه دارد هر کس تو را ندارد
میثم غزل بو صفت گوید چرا نگوید
در دل امید وصلت دارد چرا ندارد

ای طلوع فجر ما را آفتاب            
ای کتاب وصف ما را باز تاب
ای شفا بخش سریر انتظار     
ای قرار بی قراران را قرار
ای بلوغ صلح غایب از نظر       
مصلح کل مهدی ثانی عشر
پرده یک سوزن که دین بر باد رفت   
داد  ما از کف شد و فریاد رفت
پرده یک سوزن که آب از سر گذشت 
آه ما از چرخ بازیگر گذشت
گرگ ها بر ما شبانی می کنند    
با جهان خواران تبانی می کنند
سیم و زر باب الحوائج گشته است 
بین مردم رشوه خواری رایج گشته است
خائنین کوس انا الحق می زنند   
پا به روی حق به ناحق می زنند 
شاعر:محمود ژولیده