مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

شها ما هم عبدیم و فقط سید سالار تویی تو
ای شاه زمان حجت دادار تویی تو          
صبح ازل و مشرق انوار تویی تو
آن یوسف گمگشته که اندر چه غیبت    
رخساره نهان کرده ز دیدار تویی تو
بگشای شها پرده ز روی ملکوتی      
کآرام دل و رونق بازار  تویی تو
گیتی همه در خواب خوش و مست جمالت 
ای دیده ی حق دیده ی بیدار تویی تو
شاها بود آئینه دل مرکز عشقت     
در مرکز دل نقطه ی پرگار تویی تو
ای نوگل زیبای گلستان ولایت       
در گلشن هستی گل بی خار تویی تو
شمشیر برون آر تو ای قائم بر حق       
کان صف شکن عرصه ی پیکار تویی تو
ما را به خدا نیست به غیر از تو پناهی    
هم مونس و هم یار و مددکار تویی تو
زین رتبه کند فخر حسینی به دو گیتی      
کاو را کرم و همدم و غمخوار تویی تو

هیچ دانی که من زار گرفتار توام           
با دل و جان سبب گرمی بازار توام
هر جفا از تو به من رفت به منت بخرم      
به خدا یار توام یار وفادار توام
تار گیسوی تو آخر به کمندم افکند     
من اسیر خم گیسوی تو و تار توام
عارفان پرده بیفکند به رخسار حبیب    
من دیوانه گشاینده رخسار توام
عاشقان سرّ سویدای تو را فاش کنند      
پیش من آی که من محرم اسرار توام
روی بگشای بر این پیر ز پا افتاده
تا دم مرگ به جان عاشق دیدار توام 
شاعر:امام خمینی

دیده ها اختر شمار صبح دیدار توأند        
اختران آینه دار ماه رخسار توأند
گلعذاران بی قرار سیر گلزار توأند            
شهر یاران خاکسار پای زوّار توأند
سربداران پایدار دار ایثار توأند              
دوستان چشم انتظار صبح دیدار توأند
یابن مولانا العلی یابن النبی المصطفی
از تو عالم می شود ون نظم میثم با صفا

داغ دل من که دیدنی نیست        
سوز جگرم شنیدنی نیست
دانم که به دامن  بلندت    
دست طلبم رسیدنی نیست
مرغ دل من ببه بام کویت        
بنشست و دگر پریدنی نیست
آن صورت دلربای زیبا              
با دیده ی من که دیدنی نیست
آمد بخرد غم تو را عقل          
گفت عشق برو خریدنی نیست
با ناله زار هاشمی گفت   
مهرت ز دلم بریدنی نیست 
شاعر:هاشمی

ای وجودت بر تن برجان عالم جان بیا        
ای ظهورت دردها را خوشترین درمان بیا
ای جواب ناله مظلومی قرآن بیا        
ای همه جان ها به خاک مقدمت قربان بیا
ای پناه بی کسان ای یار مظلومان بیا      
ای نجات هستی گمگشته ایمان بیا
زینب کبری سر بازار می خواند تو را
فاطمه بین در و دیوار می خواند تو را 
شاعر:سازگار

تا به کی دل را ز هجران تو دلداری دهم     
تا به کی با ناله قلب خسته را یاری دهم
تا به کی با اشک سوزان و نوایی سوخته 
این دل بیمار شیدا را پرستاری دهم
محرم اسرار من راضی مشو نزد کسان   
باز گردد عقده ام شرح گرفتاری دهم
ای امید ناامیدان مهدی زهرا بیا          
تا به عشاق جهان درس وفاداری دهم
دیده ام یعقوب و از هجران رویت شد سفید 
یوسف من بس که او را رنج بیداری دهم
بندهی بی ارزش عاصی مجنون را به جز   
تا به کی دل را به عیاران بازاری دهم
هاشمی در نیمه شب گفت با اشک روان
تا به کی چشمان خود را به شوق دیداری دهم

روزی که از خلقت دنیا نوشته اند      
نام تو را بر صحفه ی دل ها نوشته اند
کُتّاب هاست با قلم صنع ایزدی        
وصف تو را در عالم بالا نوشته اند
کلک قضا به لوح قدر روز سرنوشت     
ما را گدای مهدی زهرا نوشته اند 
شاعر:هاشمی نژاد

سخت است که دور از رخ دلدار بمیرم            
از حسرت گل در صف گلزار بمیرم
دریاب مرا کز غم هجران تو دلبر       
باشی تو طبیب و من ِ بیمار بمیرم
ای یوسف زهرا بنما گوشه چشمی          
یک بار تو را ببینم و صد بار بمیرم
مپسند که بی فیض حضور تو به عالم        
از سرزنش و طعنه اغیار بمیرم
ای منتقم محسن شش ماهه ی زهرا        
ترسم که به یاد در و دیوار بمیرم
ژولیده منم  من که بگویم ز فراقت
سخت است که دور از رخ دلدار بمیرم

ای زمین سامره طور تجلی خوانمت    
یا بهشت حضرت باری تعالی خوانمت
سرزمین مکه یا گلزار طاها خوانمت             
جبهه هفت آسمان یا عرش اعلا خوانمت
کعبه پیغمبران یا طور سینا خوانمت            
قبله ی امید فرزندان زهرا خوانمت
هر چه هستی طور سینای جان خوانمت   
زادگاه مهدی صاحب زمان خوانمت
قلب امکان رکن ایمان جام جان ماست این 
ناخدای کشتی دین مصلح دنیاست این
لنگر و طوفان و موج و ساحل و دریاست این      
نور و طور و فجر و قدر و کوثر و طاهاست این
آدم ، نوح ، خلیل ، موسی و عیسی است این 
ای دو صد یوسف فدایش یوسف زهراست این
نامش از اهل زمین و آسمان دل می برد
چهره ی نادیده اش از خلق جهان دل می برد
شاعر:سازگار

آفتابا  طلعتت در پرده پنهان تا به کی    
ماهتابا جلوه ی شب هاب هجران تا به کی
باغبانا بی تو خون آب گلستان تا به کی
احمدا تنها میان جمع قرآن تا به کی
یوسفا از دیدنت محروم  کنعان تا به کی  
مهدیا بر نیزه سرهای شهیدان تا به کی
از جگرها آه می سوزد که یا مهدی بیا
خون ثار الله می جوشد یا مهدی بیا

تا نقاب از رخ زیبای تو باز است هنوز             
با تو ای یار مرا ، روی نیاز است هنوز
بهر عشاق جگر سوخته در مذهب عشق     
غنچه ی لعل لبت ، منبع راز است هنوز
طره ی صف شکنت ، از پی دل بردن ما       
با دو صد ناز و ادا ، بنده نواز است هنوز
چه نیازی بود از رفتن مسجد به نماز          
تا که ابروی تو ، محراب نماز است هنوز
خیل مژگان تو نازم ، که پی کشتن ما         
در پی قمری پر بسته چو باز است هنوز
این چه سری است ندانم که سر کوی تو یار     
آتش افروز تر از خاک حجاز است هنوز
هست پیدا ز نگاه تو ، در عالم عشق              
سر و پای تو همه ، غمزه و ناز است هنوز
من ژولیده چه سان ، وصف تو گویم به جهان       
که به توصیف تو ، این قصه دراز است هنوز
شاعر:ژولیده

دل هیچ غمی جز غم دلدار ندارد          
ای وای بر آن دل که غم یار ندارد
بیمار غم عشق تو ای یوسف زهرا      
جز اشک شفق رنگ پرستار ندارد
منصور  سردار ندا داد به دلدار            
هجران تو وصلی به جز از دار ندارد 
بس داغ فراوان به دل از هجر تو دارم      
سو زندگی ناله ی من نار ندارد
هر حلقه زلف تو بود دام شکاری       
این سلسله یک رشته ی بیمار ندارد
از باده ی چم تو دلم مست و خراب است   
این لذت مستی دل هشیار ندارد
در طوق دو ابروی تو صد خنجر پنهان   
خونریزی ابروی تو پیکار ندارد
ای جان جهان جان دو عالم به فدایت       
جان در بر تو ارزش و مقدار ندارد
بر هاشمی خشته دل از مهر نگاهی
کاندر دو جهان جز تو هوادار ندارد

امروز امیر در میخانه توئی تو              
فریاد رس ناله مستانه توئی تو
مرغ دل ما را که به کس رام نگردد          
آرام توئی ، دام توئی ، دانه توئی تو
آن مهر درخشان که به هر صبح دهد تاب  
از روزن این خانه به کاشانه توئی تو
آن ورد که زاهد به همه شام و سحر گاه   
بشمارد با سبحه ی صد دانه توئی تو
ویرانه بود هر دو جهان پیش خردمند        
گنجی که نهانست به ویرانه توئی تو
در کعبه و بت خانه بگشتیم بسی ما    
دیدیم که در کعبه و بت خانه توئی تو
بسیار بگوییم و چه بسیار بگفتند      
کس نیست بغیر از تو در این خانه توئی تو
یک همت مردانه در  این کاخ ندیدم
آن را که بود همت مردانه تویی تو 
شاعر:میرزا حبیب الله انسانی

از غم هجران روی تو پریشانم هنوز          
شمع سان می سوزم و سر در گریبانم هنوز
همچو مجنون در پی وصل جمالت مهدیا           
روز و شب آواره ی کوه و بیابانم هنوز
میزبان عالم هستی عزیز فاطمه                
هر کجا باشم سرخوان تو مهمانم هنوز
تو کریمی و ز اولاد کریمانی و من               
بر سر کوی تو از خیل گدایانم هنوز
تا که نوشیدم یکی جرعه ز مینای غمت         
در میان جمع عشاقت زمستانم هنوز
دستگیر و مهربان و دلنوازی مهدیا              
بر در احسان تو از بینوایانم هنوز
هاشمی گفتا به چشم خو صبوری پیشه کن
گفت ازهجران مولای تو گریانم هنوز

تا شمع خبر از سحر خویش ندارد            
پروانه ز پر سوختم اندیش ندارد
پروانه که در محفل  معشوق دهد جان      
اندیشه ز جان باختن خویش ندارد
پروانه ی پر سوخته می نالد از این غم    
کاو زین دو پر سوخته پری بیش ندارد
ای شمع فروزان ولایت نظری کن      
پروانه ی تو جز جگر ریش ندارد
بس نیش زبان ب ردل مجروح رسیده  
خون گشته و تاب سخن نیش ندارد
بر آه دل سوخته ای شاه نگاهی       
جز آه دل سوخته درویش ندارد
بر هاشمی سوخته جان لطف و عطایی
کاو غیر ثنایی تو دگر کیش ندارد 
شاعر:هاشمی