مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

ما پیروان مکتب قرآن سرمدیم                         
خرم دل از عنایت اولاد احمدیم
ما دل نداده ایم به هر خار و خس ولی                    
دلدادگان قائم آل محمدیم
ای گمشدگان  دلیل خواهد آمد                        
بت های زمان خلیل خواهد آمد
از سامریان و فرعون چه باک                             
موسی و عصا و نیل خواهد آمد
جز درگه تو باب ندارم مهدی                      
از دوری تو خواب ندارم مهدی
تو نوکر بد چون من فراوان داری                  
من مثل تو ارباب ندارم مهدی
از دوری نو دلی پر از غم دارم                    
وز غصه تو هماره ماتم دارم
گر حق بدهد به من ملک وجود                
گویم که گل روی تو را کم دارم
ای گل که ولای تو در جان من است           
داغ غم دوری تو مهمان من است
یک لحظه بیا به جان زهرا سوگند             
جای قدمت به روی چشمان من است
مهدی که جدا کننده نیک و بد است              
دانای حقایق زازل تا ابد است
در محفل انبیا بود شمع امید                      
در گلشن اولیا گل سرسبد است

موکه از سوخته دلانم چون ننالم
مو که از بی حاصلانم چون ننالم
نشسته بلبلان با گل بنالند            
مو که دور از گلانم چون ننالم
موکه آشفته حالم چون ننالم      
شکسته پر و بالم چون ننا لم
همه گویند آخر ناله کم کن     
تو آیی در خیالم  چون ننالم
شکسته بال تر از من میان مرغان نیست
دلم خوش است که نامم کبوتر حرم است
روا بود که گریبان زعشق پاره کنم
دلم هوای تو کرده بگو چه چاره کنم
مداح:سعیدحدادیان

خستگان عشق را ایــــــام درمان خواهد آمد
غم مخور آخـــر طبیب دردمندان خواهد آمد
آنقدر از کردگار خویشتن امـــــــــــــــــیدوار
که شفا بخش دل امیـــــــــــدواران خواهد آمد
دردمندان، بی پنــــــاهان مستمندان را بگوئید
منجی عــــــــــــــالم پناه بی پناهان خواهد آمد
باغبانا سختی دی ماه سی روز اســــت و آخر
نو بهار و نغمۀ مرغ خوش الحـــان خواهد آمد
بلب شوریده دل را از خــــــــــزان بر گو ننالد
باغ و صحرا سبز و این دنیا گلستان خواهد آمد
صبر کــــــــن یا فاطمه ای بانوی پهلو شکسته
مهدیت بـــــــــــا شیشۀ دارو درمان خواهد آمد
اینقدر آخر منـــــــــــال از ضربت بازو و پهلو
مونس تو پادشاه دلنــــــــــــــــوازان خواهد آمد
محسنت از ضرب مسمار گـــــــر مقتول گشته
عنقریب آن دادخواه بیگناهان خــــــــــواهد آمد
پرچم سرخ حسینی شاهد است آن منتقــــم زود
بهر خونخواهی سالار شهیدان خواهد آمــــــــد
اصغرا از ضربت زخـــــم گلو دل را مسوزان
صبر کن مرحم گذار زخم پیـــــکان خواهد آمد

گل سرخ و سفیدم کی می آیی              
الا ای تنها امیدم کی می آیی
تو گفتی : گل درآی من می آیُم        
گل عالم تموم شد کی می آیی
بهار اومد ، گل اومد ، بلبل اومد       
الا تنها گل مُو کی می آیی
منجی خلق و امید همه کی می آیی        
گرگ باشد در کمین رمه کی می آیی
حاکم مطلق هر محکمه کی می آیی            
ای امید علی و فاطمه کی می آیی
که در این معرکه غیر تو کسی فاتح نیست
مصلح کل توئی و جز تو ابا صالح نیست

من کوی رحمان آمدم       
یا بن الحسن راهم بده
در بـــــاغ ایمان آمدم  
یا بن الحسن راهم بده
یا بن الحسن، یابن الحسن2
بر درگهت رو کرده ام 
با لطف تو خو کرده ام
بر خوان احسان آمدم   
یا بن الحسن راهم بده
یا بن الحسن، یابن الحسن2
کمتر ز مورم من ولی  
دارم به دل مهر علی
سوی سلیمان آمدم    
یا بن الحسن راهم بده
یا بن الحسن، یابن الحسن2
بار گناه آورده ام      اینجا پناه آورده ام
از بهر غفران آمدم  
یا بن الحسن راهم بده
یا بن الحسن، یابن الحسن2
از جرم افزون از هزار   
باغ دلم شد شوره زار
دنبال باران آمدم   
یابن الحسن، یابن الحسن
یا بن الحسن، یابن الحسن2

کاش در عشقم صداقت داشتم
بحر دیدارش لیاقت داشتم
جای حب نفس و دنیا دوستی
کاش با یارم رفاقت داشتم
کاش اهل ذکر و نجوا می شدم
با گل تسبیح عادت داشتم
تا به کی تشویش دارم از گناه
کاش یک شب خواب راحت داشتم
کاشکی در بین دنیای شلوغ
خلوتی بحر عبادت داشتم
کاش بودم سر به فرمان ولی
از امام خود اطاعت داشتم
کاش بودم همنشین اولیاء
از گنهکاران برائت داشتم
پای آن پیمان که با رب بسته ام
اش قدری استقامت داشتم
در هیاهوی زمانه گم شدم
من که از جبهه روایت داشتم
کاش بودم لایق دیدار یار
در دلم شوق زیارت داشتم
من که از جاماندگانم ای دریغ
کاش سهمی از شهادت داشتم
جلوه آه سحرهایم چه شد
آرزوی وصل آقایم چه شد

ز دو دیده خــــون فشانم ز غمت شب جدائی     
همه روز کـــارم این شد که بگویمت کجائی
بخـــــــــــــــدا دلم شکسته،سر راه تو نشسته
بــــــــه منِ غریب و خسته، بنما یک نگاهی
تو که یار بی کسانی، تو که صاحب الزمانی
بــــده بر گدا امانی، تو که خوب و مهربانی
 

آقا بیا تا زندگیم معنا بگیرد
شاید دعای مادرم زهرا بگیرد
آقا بیا تو کشتی بشکسته ی ما
آرام راه ساحل دریا بگیرد
پایین بیا خورشید پشت ابر غیبت
تا قبل از این که کار ما بالا بگیرد
آقا خلاصه یک نفر باید بیاید
تا انتقام دست زهرا را بگیرد

بی ارزشم و جـــز تو خریدار ندارم    
گیــــــــــرم بخرندم به کسی کار ندارم
گر هر دو جهانم نپسندند، تو پسندی  
من در دو جهان جز تو کسی یار ندارم
در باغ جنان هم به هوای تو کنم رو   
مشتاق گلــــــــــــــم کار به گلزار ندارم
عزیز فاطمه دورت بـــــــــــــگردم   
بیا تا دست خــــــــــــــــــــالی برنگردم
دوای دردمــــــــــــا، وصل تو باشد
بیا دردم دوا کن چــــــــــــــــــاره سازم
یابن الحسن، یابن الحسن 2

پری رویی که بسرشتند از مهرش گل ما را
غمش بر باد خواهم داد یکجا حاصل ما را
ز جان پروانه سان گردم به گرد شمع رخسارش
اگر روشن کند یک شب ز نورش محفل ما را
مرا با کعبه ی دل نیست حاجت
ساربان یکدم به گرد کوی جانان ده
طوافی محمل ما را
سمرقند و بخارا چیست
من دنیا و عقبا را به او بخشم
اگر روزی به دست آرد دل ما را
میان ما و جانان نیست حائل غیر جان
یاران خدا را از میان بردار یک دم حائل ما را
تو خود حجاب خودی حافظ از میان بر خیز

همه شب بر آستانـــــــت شده کار من گدایی
به خدا که ایــــــــــن گدایی ندهم به پادشاهی
همه شب نهــاده ام سر چو سگان بر آستانت
کـــــــــــــه رقیـــــب در نیاید به بهانۀ گدایی
بــــــــــه طواف کعبه رفتم به حرم رهم نداند
که تو در برون چه کردی که درون کعبه آیی
 

زمانی رفته و دیگر سراغ از ما نمی گیری
سراغ از ما در این غوغای وا نفسا نمیگیری
ندارد تنگنای شهر تاب حسن صحرا
از آن رو لحظه ای در شهر ما ماوا نمی گیری
وفایت را بنازم یاد این دل خستگان کردی
یقین دارم بدون یاد ما احیا نمی گیری
منم آنکه دوباره حسرت محرم شدن دارم
زمان تلبیه گفتن سراغ از ما نمیگیری

بی نوایم نوا نمـــــــــــــی خواهم       
دردمنـــــــدم دوا نمی خواهم
یوسف فاطمه بــــــــــه تو سوگند   
از خدا جز تو را نمی خواهم
من غریبم در این زمان مــــهدی       
غیر تو آشنـــــــــا نمی خواهم
ای صفا بخش روضه و رضوان      
جنت با صفا نمــــــــی خواهم
ای شفــــــــــــــــا شفای تو دردم    
من به جز تو شفا نمــی خواهم
در ره بلا وفـــــــــــــــــــــا باشد  
عشق را بی بلا نمـــــی خواهم
ای عطا بخش هر کـــــریم و گدا   
من گدایم عطا نمــــــی خواهم
گر عطا می کنی لقــــــــــا بر دل  
از عطا جز نگاه نمـــی خواهم
ای امــــــــر مروه و صفا و منی     
کعبــه و مروه را نمی خواهم
من خطا کـــــار و تو خطا پوشی    
غیــــر عفوِ خطا نمی خواهم

عصر یک جمعه دلگیر  دلم گفت بگویم بنویسم
که چرا عشق به انسان نرسیده است
چرا آب به گلدان نرسیده است
چرا لحظه ی باران نرسیده است
به هر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است
به ایمان نرسیده است وهنوزم که هنوز است
غم عشق به پایان نرسیده است
بگو حافظ دل خسته ز شیراز بیاید
بنویسد که هنوزم که هنوز است
چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است
چرا کلبه ی احزان به گلستان نرسیده است
دل عشق ترک خورد گل زخم نمک خورد
زمین مرد زمان  بر سر دوشش
غم و اندوه به انبوه فقط بود
زمین مرد زمین مرد
خداوند گواه است دلم چشم به راه  است
و در حسرت یک پلک نگاه است
ولی حیف نصیبم فقط آه است
چو آیینه روی من بیچاره سیاه است
و جا دارد از این شهر بمیرم که بمیرم که بمیرم
عصر این جمعه دلگیر
وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس
و کجایی گل نرگس
به خدای نفس های غریب تو که آغشته به حزن است
ز جنس غم و ماتم   زده آتش به دل عالم و آدم
مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوی کدامین غم
 عظمی به تنت رخت عزا کرده ای عشق مجسم
که به جای نم شبنم بچکد خون جگر
دم بدم از عمق نگاهت    
نکند باز شده ماه محرم
که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت
به فدای نخ آن شال سیاهت
به فدای رخت ای ماه بیا
صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس واین روضه و این بزم تویی
کنون  شعله ی آه تو شود حس
تو کجایی گل نرگس
دل ما سوخته از آه نفس های غریبت
دل ما بال کبوتر شده خاکستر پرپر شده
همراه نسیم سحری     روی پر فتروس معراج نفس
گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی
به همان صحن و سرایی
که شما زایر آنی
خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت
زیر رکابت ببری
تا بشوم کرب و بلایی
به خدا در هوس دیدین شش گوشه
دلم تاب ندارد
نگاهم خواب ندارم
قلمم گوشه دفتر غزلی نام ندارم
شب من روزنه مهتاب ندارم
همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق
 بیچاره ی   دلداده ی   دلسوخته  ارباب ندارد
گریه کن گریه خون گریه کن آری
که هر آن مرثیه را شنیده است شما دیده ای آنرا
و اگر طاقتتان است کنون من نفسی
روضه ز مقتل بنویسم
و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من
 همچون عصا در ید موسی بشود
چون تپش موج مصیبان بلند است
به گستردگی ساحل نیل است
و این بس طویل است
بگذارید که قبلش بنویسم
که ببخشید مرا یوسف زهرا
اگر این مخمل خون بر  حروف است
که روضه مکشوف  است
عطش بر لب عطشان رباب است
صدای تپش سطر به سطرش همگی موج نزن آب فرات است
به ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است
ولی حیف که ارباب قتیل العبرات است
ولی حیف که ارباب اسیر الکربات است
ولی حیف که هنوزم که هنوز است
حسین بن علی تشنه آب است
و زنی محو تماشاست ز بالای بلندی
الف قامت او دال
و همه هستی او در کف گودال
چه بس آه که از شمر و
خدایا چه بگویم که دلم تاب ندارد
به خدا با خبرم می گذرد از تپش روضه که خود غرق عزایی
تو خودت کرب و بلایی
قسمت میدهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی
تو کجایی تو کجایی
شب سوم شده باید چه گریزی بزنم آه
به یک مجلس پر شور
که این کار ثواب است
ثواب است و نفس درقفس سینه هر مستمعش مثل عذاب است
دل تک تکشان وای کباب است
ببین روضه عجب ساده و ناب است
که بر پا شده در بین خرابه است
بیا گوش کن آری سخن از قحطی آب است
ولی یک نفر آنجاست که بی تاب تر از باقی آنهاست
ببینید درست است رباب است
ببینید      گلم رنگ ندارد   سر جنگ ندارد
چه بزمیست چه شوریست چه حالیست
فقط روضه و ناله است
و مداح پر از عاطفه از طفل سه ساله است
که در دست ظریفش       
که در دست نحیفش    سر باباست
سلام ای سر زیبا   
سر بابا چه کسی کرده به ویرانه مقیمم
چه کسی کرده یتیمم

بیا سِرّ خدا مهدی، پریشانم بـــــیا مهدی
بیا مهدی بیا مهدی، پریشــــانم بیا مهدی
بیا افتاده ام از پا، فتـــــــــادم گوشۀ تنها
ندارم توشۀ تقوا، پــــــریشانم بیا مهدی
بیا جانم فدای تـــــــو، بلب دارم ثنای تو
فشانم جان بپـــای تو، پریشانم بیا مهدی
تو امید دل مائی، تو بر ما جمله مولائی
تــــــــــــــــــــو آقائی، پریشانم بیا مهدی
چه نامت دلربا باشد، قرار قلب مــا باشد
ما بگشا باشد، پریشانم بیـــــــــــا مهدی
تو گنج کبریا هستی، بتــو باشد بپا هستی
کجا هستی کجا هستی، پریشانم بیا مهدی
نگیرم یاور و یاری، ندارم با کسی کاری
مرا تنها تو غمخواری، پریشانم بیا مهدی
گدایم من فقیرم من، ضعیفم من حقیرم من
حقیر سر بزیرم من، پریشانم بیــــــا مهدی
شاعر:علی اصغر یوسفیان ملتجی