مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

گوشه چشمی، که به معصیت خود مأنوسم

کمکم کن که به زندان هوس محبوسم

بی تو چندیست که در کار خودم وا ماندم

مثل یک گمشده در راهم و بی فانوسم

خواستم یار شوم، نفس، زمین گیرم کرد

دست و پا بسته ی زنجیر همین منحوسم

یاد هم بودنمان مثل قدیم الایام

لذتی بود، که حالا شده صد افسوسم

ولی با این همه اوصاف دلم باز خوش است

تا که هر جمعه به درگاه شما پابوسم

دارم امید که برگردم، از آن شب که به خواب ...

دیدمت آمدی و دست تورا میبوسم

دارم امید اگر لکه ی ننگم، اما

پی الطاف کرم گونه ی اقیانوسم

وقت باقیست هنوز، العجل امداد نجات

سمت تو مانده نگاهم، نکنی مأیوسم

شاعر: فرشيد يارمحمدي

میان بازی هجران اسیر و دربه درم
به خاطر نظری سالهاست منتظرم
ﻧﻪ ﺍﻫﻞ ﺻﻮﻡ ﺻﻼ‌ﺗﻢ ، ﻧﻪ ﺍﻫﻞ ﺫﮐﺮ ﻭ ﺩﻋﺎ
  ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺳﺤﺮﻡ
همیشه نوکر ، از ارباب خود خبر دارد
ز فرط غفلت و دوریست از تو بی خبرم
دعای توست نصیبم که آبرو دارم
بدون لطف و عنایت مدام در خطرم
برای اینکه بیایی نکرده ام کاری
مرا ببخش برایت همیشه درد سرم
ببین که معصیت اخر مرا زپا انداخت
نبود یاد حضورت همیشه در نظرم
اگر چه نزد تو بی آبرو تر از من نیست
خوشم به نوکری مادر تو مفتخرم

پروانه امیر افشاری حمیرا

امام زمان(عج)-مناجات اربعین

اشک است همدم دلِ هجران کشیده ها

آخر سپید شد به رهِ تو چه دیده ها

روزی اشک ما همه در چشم های توست

ای ناله دارِ تنگِ غروب و سپیده ها

تو ناز کن لیلی خیمه نشینِ عشق

نازِ تو می کشند گریبان دریده ها

می گفت عاشقی که تو را در بغل گرفت

مائیم و اشک حسرتی و این شنیده ها

آرامِ جانِ فاطمه برگرد از سفر

چشم انتظار تو همه قامت خمیده ها

ای کاش امشبی که رویِ سویِ کربلا

ما را دعا کنی وسط برگزیده ها

تا می شویم لحظه ای دلتنگ کربلا

دل را حرم کنیم به این اشک دیده ها

ره وا کنید قافله سالار می رسد

زینب برای دیدن دلدار می رسد

قاسم نعمتی

لطف شماست اینکه گرفتار ماتمیم

در سایه نگاه شما زیر پرچمیم

گمراه می شدیم اگر چشمتان نبود

از رحمت شماست اگر سینه میزنیم

گفتی بیا و گریه برای غریب کن

گفتی که در حسینه هم ناله همیم

سهمی ز اشک های شما رزق ما شده

دریا دلیم و زنده از این اشک نم نمیم

مادر مرا ز مهر شما شیر داده است

مدیون روضه های نفس گیر مادریم

وقتی که آسمان و زمین گریه می کند

ما نیز خون جگر ز مصیبات اعظمیم

با لحن دلبرانه ناحیه خواندنت

تا لحظه ظهور شما زار میزنیم

آقا بیا و غصه ما را تمام کن

ما غصه دار زینب و آن قامت خمیم

در روزگار غیبتتان طبق امرتان

سربازهای گوش به فرمان رهبریم

دنیای غرب راه به جایی نمی برد

وقتی که ما صحابه خورشید مشرقیم

آقا چه می شود ز دعای تو بنگریم

زوّار کربلاییِ ماه محرمیم

مصطفی هاشمی نسب

سرما درآورده است بی نورش دمارم را

خسته شدم یارب تو برگردان بهارم را

باد صبا هم قهر کرده با من عاصی

از که بپرسم حال و احوال نگارم را ؟

ابرم پر از اشک است و به کارم نمی آید

پایان نخواهد داد این باران شرارم را

تو ساربانم باش ، من گم می کنم ره را

من به امید تو رها کردم مهارم را

کافی است تا گوشه نگاهی سویم اندازی

قربان چشمت می کنم ایل و تبارم را

گفتی فقط تقوا ، فقط تقوا ، فقط تقوا

از من طلب کردی همانی که ندارم را

شیخ مفیدی نیست تا که نامه بنویسی

من هم که از کف داده ام آغوش یارم را ...

... پس با که گویی حرف های بی شمارت را

پس با که گویم دردهای بی شمارم را

هرچند بی وصل تو خواهم رفت از این دنیا

امید دارم خاک پا سازی مزارم را

من قول دادم روضه خوان جد تو باشم

برهم نخواهم زد دگر قول و قرارم را

  سید یاسر افشاری

آقا جان...
قسمتم نیست ببوسم قدمت را انگار

بر سر دوش بگیرم علمت را انگار

هر زمان غرق شدم در دل دریای گناه

دیدم از دور می آید کرمت را انگار


از داغ یار در سفرم اشک می رود

تا آستانه ی جگرم اشک می رود

باران گرفت و حال دو چشمم خراب شد

از ناودان پلک ترم اشک می رود


تو زائر هر روز و شب کرببلایی

عمریست عزادار یل عهد و وفایی

مشک از غم دست و علم چشم ببارد

برگرد که تو منتقم آل عبایی

کی قرار تو و عمو باشد

مه و آیینه روبرو باشد

کف العباس حول حوش غروب

نرود یادتان ، بگو باشد ؟

جواد دیندار

لطف شماست اینکه گرفتار ماتمیم

در سایه نگاه شما زیر پرچمیم

گمراه می شدیم اگر چشمتان نبود

از رحمت شماست اگر سینه میزنیم

گفتی بیا و گریه برای غریب کن

گفتی که در حسینه هم ناله همیم

سهمی ز اشک های شما رزق ما شده

دریا دلیم و زنده از این اشک نم نمیم

مادر مرا ز مهر شما شیر داده است

مدیون روضه های نفس گیر مادریم

وقتی که آسمان و زمین گریه می کند

ما نیز خون جگر ز مصیبات اعظمیم

با لحن دلبرانه ناحیه خواندنت

تا لحظه ظهور شما زار میزنیم

آقا بیا و غصه ما را تمام کن

ما غصه دار زینب و آن قامت خمیم

در روزگار غیبتتان طبق امرتان

سربازهای گوش به فرمان رهبریم

دنیای غرب راه به جایی نمی برد

وقتی که ما صحابه خورشید مشرقیم

آقا چه می شود ز دعای تو بنگریم

زوّار کربلاییِ ماه محرمیم

مصطفی هاشمی نسب

بنویسید مرا مست ابا عبدالله

گریه کن ؛ عاشق دربست اباعبدالله

من که از مادر خود تا به ابد ممنونم

که سپرده ست مرا دست اباعبدالله

پدرم یاد به من داد حسینی باشم

نوکرش باشم و پابست اباعبدالله

به یل ام بنین حضرت عباس قسم

هست، هستی من از هست اباعبدالله

هر کجا حور و ملک بود که جنت نبود

جنت آنجاست که بنشسته اباعبدالله

بارها گفته ام و بار دگر میگویم

بنویسید مرا مست اباعبدالله

حامد الواری

سرما درآورده است بی نورش دمارم را

خسته شدم یارب تو برگردان بهارم را

باد صبا هم قهر کرده با من عاصی

از که بپرسم حال و احوال نگارم را ؟

ابرم پر از اشک است و به کارم نمی آید

پایان نخواهد داد این باران شرارم را

تو ساربانم باش ، من گم می کنم ره را

من به امید تو رها کردم مهارم را

کافی است تا گوشه نگاهی سویم اندازی

قربان چشمت می کنم ایل و تبارم را

گفتی فقط تقوا ، فقط تقوا ، فقط تقوا

از من طلب کردی همانی که ندارم را

شیخ مفیدی نیست تا که نامه بنویسی

من هم که از کف داده ام آغوش یارم را ...

... پس با که گویی حرف های بی شمارت را

پس با که گویم دردهای بی شمارم را

هرچند بی وصل تو خواهم رفت از این دنیا

امید دارم خاک پا سازی مزارم را

من قول دادم روضه خوان جد تو باشم

برهم نخواهم زد دگر قول و قرارم را

  سید یاسر افشاری

یا صاحب الزمان...

عاشق گرفته باز قنوت دعا بیا

ای تیر آخرینِ کمان خدا بیا

با انتظار آمدنت نیمه جان شدیم

یا که خلاص کن به دم تیغ یا بیا

ما در سکوت غربت خود داد می زنیم

بی تو شکست بغض گلو بی صدا بیا

هر لحظه با نیامدنت گریه می کنیم

فصل شروع بارش چشمان ما بیا

این هفته ها بدون تو تاریک می شود

پایان بده سیاهی این هفته را بیا

یا صاحب الزمان به خدا شعله ی فراق

آتش کشیده بر جگر روزها بیا

چشم انتظار توست حسینیه های اشک

ای روضه خوان مقتل کرب و بلا بیا

عاشق گرفته باز قنوت دعا بیا

ای تیر آخرینِ کمان خدا بیا

با انتظار آمدنت نیمه جان شدیم

یا که خلاص کن به دم تیغ یا بیا

ما در سکوت غربت خود داد می زنیم

بی تو شکست بغض گلو بی صدا بیا

هر لحظه با نیامدنت گریه می کنیم

فصل شروع بارش چشمان ما بیا

این هفته ها بدون تو تاریک می شود

پایان بده سیاهی این هفته را بیا

یا صاحب الزمان به خدا شعله ی فراق

آتش کشیده بر جگر روزها بیا

چشم انتظار توست حسینیه های اشک

ای روضه خوان مقتل کرب و بلا بیا

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

ماه غم است و می کشی از سینه آه را

خم کرده است آه غمت قد ماه را

صاحب عزاترین عزادارها بیا

تا بر دلم نگاه کنی این دو ماه را

سد گناه بسته به من راه اشک را

ضامن شو و بگو که نبندند راه را

تا اندکی شبیه تو باشیم این دو ماه

بر تن نموده ایم لباس سیاه را

عمریست دست چادر زهراست بر سرم

از من مگیر سایه این سرپناه را

گفتم حسین و اشک روی گونه ام چکید

دیدم که پاک کرده ای از دل گناه را

آه از دل تو آه ز چشمان عمه ات

چشمی که دیده واقعه قتلگاه را

محمد بیابانی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

 از خدا هر وقت که اذن محرم خواستم

پیشتر از آن ظهورت را دمادم خواستم

هر زمان هم رخصت سینه زدن می خواستم

پشت بندش دیده ای از اشک زمزم خواستم

خواستم در این عزاداری بساطی جور را

تا که خرج تو شوم رزقی فراهم خواستم

صبح گریه می کنی تا شب، و شب تا صبح را

گریه کردن را شبیه تو دمادم خواستم

دیده ای خندان نخواهد دید لب های مرا

شاد بودن را هم از شکرانه غم خواستم

تا عزاداران جدت را بگریانم ز تو

روضه و شعر و گریز و نوحه و دم خواستم

چون شهیدان در رکاب تو شهادت را ولی

روی دامان تو در خط مقدم خواستم

تو عزاداری و در این روزها غرق غمی

از سر شرمندگی بوده اگر کم خواستم

تا که امضای تو زینت بخش طومارم شود

غیر اشک و گریه از تو کربلا هم خواست

محمد بیابانی

امام زمان(عج)-مناجات محرمی

دوری از یار مرا بی سر و سامان کرده

مبتلایم به غم و غربت هجران کرده

سالها رفت و دلم طالب دیدار نشد

غفلت از دوست مرا سخت پشیمان کرده

در خورِ شأن کریمان نبُوَد راندن من

چشم‌هایم طمع دست کریمان کرده

هرچه با کرده‌ی خود خاطر او آزردم

در عوض او به گدا لطف فراوان کرده

جاودانه بشود خیر ز عمرش بیند

هرکه ما را ز غم یار پریشان کرده

چه کسی خواست که سینه‌زن جدّش باشم؟

چه کسی بود که اینگونه دعامان کرده؟

دست خالی ز عزاخانه‌ی آقا نرود

هرکسی را که خود فاطمه مهمان کرده

روضه‌ها فرصت خوبی است که ره گم نکنم

کسریِ سال مرا این دهه جبران کرده

دلم اینگونه اگر شور محرّم دارد...

هرچه کرده نمک ذکر «حسین‌جان» کرده

***

احسان محسنی فر

اگر چه اول راهم دعا نمی خواهم

اگرچه آخر دردم دوا نمی خواهم

نوشتم اسمِ تو را جای هر چه حاجت بود

که جز ظهورِ تو را از خدا نمی خواهم

شکسته قامتم از بس شکسته اند مرا

به لطف نامِ تو اما عصا نمی خواهم

رسیده ام به مسیری که می رسد به شما

ولی برای رسیدن نشانه می خواهم

قنوت گریه گرفتم تو گریه کمتر کن

دو چشم پاک تو را پر بکا نمی خواهم

قسم به تو که تمام ریاض جنت را

بدون روضه ی آل عبا نمی خواهم

حسین گفتنِ هر بارِ من به نیت توست

در این حسینیه ها جز تو را نمی خواهم

حرم بهانه ی آمرزش گناه من است

فقط برای دلم کربلا نمی خواهم