مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

 گفتم برای تو غزلی دست و پا کنم
شاید که از لب تو بلی دست و پا کنم
با دور بودن از تو دلم تلخ می شود
باید برای دل عسلی دست و پا کنم
گفتند تا ظهور_قیامت نمی شود
باید که کم کمک گسلی دست و پا کنم
دور از تو بهتر است بمیرم همین و بس
وقت است این که من اجلی دست و پا کنم
هر جمعه گریه بر من و پرونده ام نکن
من قول می دهم عملی دست و پا کنم
من زیر بار این همه دوری شکسته ام
عمری نشسته ام که یلی دست و پا کنم
ضرب و المثل برای فراقت نیافتم
امشب نشسته ام مثلی دست وپا کنم
اما نشد جدایی از تو مثل نداشت
پس خوبتر که من غزلی دست و پا کنم

شاعر : محمدحسین حسینی

اباصالح ای امیرم  (دست خود روی این سینه بگذار) 2
فضای دلِ بی قرارم (از برای غم خود نگه دار) 2
همرنگ تو گشته پیرهنم * من پابه پای تو سینه زنم 2
آقای من مولای من    ای عزّت فاطمیّه
تو میشوی منجی ما   با نهضت فاطمیّه

شود آیا یابن الزهرا (قسمتم با تو گردد مدینه) 2
تو روضه خوانش شوی و (من عزادار آن زخم سینه) 2
از ماتمش خاک غم به سرم * دنبال تو زار و دربه درم 2
روضه بخوان صاحب زمان  از چشم گریان زهرا
آقا بگو   با قلب خون           از قبر پنهان زهرا

شاعر : رضا تاجیک

منی که روز و شب از اشک، چاره می نوشم
دلم گرفت، از این روزهای خاموشم
فراغتی که فراق تو را زپی دارد
هزار مرتبه سنگینتر است بر دوشم
بهار می رسد از راه آن زمانی که رسد
ز کعبه اناالمهدی تو بر گوشم
سیاهی دلم از تو اگرچه دورم کرد
میان روضه ولی با تو زود می جوشم
بدون روضه ببین دست های سینه زنم
گرفته زانوی غم را میان آغوشم
هزار شکر که تا چند سال عیدم را
برای مادرت از ابتدا سیه پوشم
بقیع، گریه کن روضه های مادر توست
کنار تربت زهرا مکن فراموشم

شاعر : محمد بیابانی

رنگي به رنگ چشم سياهت نمي رسد
شب مي دود، به مرز شباهت نمي رسد
من اشتباه کردم اگر ماه گفتمت
خورشيد هم به صورت ماهت نمي رسد
هردفعه کودک غزلم مي پرد هوا
دستش به ميوه هاي نگاهت نمي رسد
هر وقت مي زند به سرم فکر عاشقي
جايي به جز کنار و پناهت نمي رسد
يا تو نخوانده اي که بيايي به ديدنم
يا نامه هاي چشم به راهت نمي رسد

شاعر : عباس حیدری

 دوباره تازه کن امشب گلوی ساغر را
به کام ما بچشان جرعه های آخر را
سلام حضرت باران!  … ببار تا شاید
تو مرهمی بشوی قلب دردپرور را
تویی که شیو ه ی پرواز را می آموزی
تویی که بال و پری داده ای کبوتر را
یتیم می شود این خاک در نبود شما
و باد می شکند شاخه ی صنوبر را
گلوی بره و دندان گرگ های سیاه!
بیا تمام کن این جنگ نابرابررا
بتاز در صف نیرنگ کوفیان زمان
و از نیام بکش ذوالفقار حیدر را
صدای پای تو را لحظه لحظه می شنوم
و تیز کرده ام این بار گوش باور را
کمی به حال دلم رحم کن که محتاجم
و پاسخی بده این خواهش مکرر را
چرا سراغی از این درد ما نمی گیری؟
دلت به رحم بیاید دو چشم بر در را
خلاصه می کنم و دردسر نمی دهمت
و صادقانه بگویم دو بیت آخر را
به ما نیامده دل کندن از شما حتی
خریده ایم به جان زخم تیغ خنجر را
بیا … و این تب تردید را زما برگیر
بکش به روی جهان دست عدل گستر را

شاعر : هادی ملک پور

یوسف، اي گمشده در بي سر و ساماني‌ها
 اين غزل‌خواني‌ها، معرکه‌گرداني‌ها
سر بازار شلوغ است، تو تنها ماندي
همه جمعند، چه شهري چه بياباني‌...ها
چيزي از سوره يوسف به عزيزي نرسيد
 بس‌که در حق تو کردند مسلماني‌ها
همه در دست ترنجي و از اين مي‌رنجي
که به نام تو گرفتند چه مهماني‌ها
پيرهن‌چاک و غزل‌خوان و صراحي در دست
خوش به حال تو و نيمه‌شب زنداني‌ها
خواب ديدم که زليخايم و عاشق شده‌ام
اي که تعبير تو پايان پريشاني‌ها
عشق را عاقبت کار پشيماني نيست
اين چه عشقي است که آورده پشيماني‌ها
اين چه شمعي است که عالم همه پروانه اوست
اين چه پروانه که کرده است پر‌افشاني‌ها
يوسف گمشده دنباله ي اين قصه کجاست
 بشنو از ني که غريبند نيستاني‌ها
 

شاعر : مهدی جهاندار

  شکسته قایق من را امید ساحل نیست
دگر امید به این بخت مانده در گل نیست
بیا بهانه ی شبهای پرستاره ی من بین
که بی تو دگر قرص ماه کامل نیست
 در این زمانه ی سردرگمی و بی خبری
تفاوتی بخدا بین حق و باطل نیست
 کسی میان خیابان برج و باروها
معطر از نفس کوچه های کاگل نیست
تمام خلق دم از عقل می زنند اما
هرآنکه دل به نگاهت نبسته عاقل نیست
شکسته ای دل ما را ولی تو حق داری
دلی که با تب و تابت نمی تپد دل نیست
که از فراق تو جانم به لب رسیده ولی
فدای آمدنت … جان ما که قابل نیست

شاعر : هادی ملک پور

ای که دائم به جهان منتظر منتظری
گیری از مردم دانا ز ظهورش خبری
روز و شب ذکر زبان تو بود یا مهدی
در فراقش غم دل داری و اشک بصری
فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد
بر در خانه و یا بر سر کوی و گذری
ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی
باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری
دیده ای هست تو را قابل دیدار امام
می توانی تو به خورشید جمالش نگری ؟
خانه ات لایق او هست که مهمان گردد
لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری ؟
پول بی شبهه و سالم ز همه دارائیت
داری آنقدر که یک هدیه برایش بخری ؟
گر بپرسد ثمرت چیست تو از طول حیات
داری از بهر ارائه سند مختصری ؟
ور بپرسد عملت چیست ز بگذشتن عمر
در عملکرد تو باشد عمل معتبری ؟
برده ای نان و غذا بهر مساکین یک شب
یا تو داری ز یتیمان و فقیران خبری ؟
در پی امر به معروف و نهی از منکر
بوده ای بهر محبان ولایت سپری ؟
هیچ گه داشته ای بهر ظهور حضرت
ناله نیمه شب و ذکر دعای سحری ؟
آن چنان هست که افسرده و غمگین نشوی
گر بگیرد " سمت تو " بدهد بر دگری ؟
داری آمادگی آنکه اگر حضرت خواست
از سر مال جهان بهر خدا در گذری ؟
واقفی از عمل خویش تو بیش از دگران
می توان گفت تو را شیعه اثنی عشری ؟
گر از این جمله که گفتم همه را دارایی
خوش به حال تو که خود ساخته و منتظری
ور از این گفته تو را هست قصوری بیگی
توبه کن بلکه ز محبوب بیابی اثری
 

شاعر : نصرت الله بیگی درباغی

طلــــوع ميـــکند آن آفتــاب پنهانـــــي
زسمت مشــرق جغــرافيــاي عــرفـــانـــي
دوباره پلک دلم مي پرد نشانه چيست؟
شنيده ام کــه مي آيد کسـي به مهماني
کسي که سبز تر است از هزار بار بهار
کسي شگفت کسي آنچنان که مي داني
کسي که نقطه آغاز هر چه پرواز است
تويـــي کــــه در سفــر عشق خط پـايـانـي
تويـي بهـانه آن ابر هـا کـه مــي گــريند
بيــــــا کــه صـاف شـود اين هـواي بـارانـي
کنـار نام تـو لنگـر گـرفت کشتي عشق
بيــا کــه ياد تــو آرامشـي است طـوفـانــي
تـــو از حـوالــي اقليـــم هـــرکجـــا آبــاد
بيـــاکــه مي رود اين شهـــر رو به ويـرانـــي

شاعر : قیصر امین پور

روزگاري شهر ما ويران نبود
دين فروشي اينقدر ارزان نبود
صحبت از موسيقي عرفان نبود
هيچ صوتي بهتر از قران نبود
دختران را بي حجابي ننگ بود
رنگ چادر بهتراز هر رنگ بود
دختر حجب وحيــــــا قرتي نبود
خانه فرهنگ کنســـــــــرتي نبود
مرجعيت مظـــــهر تکــــريم بود
حــــکم اورا عالمي تســـــليم بود
يک سخن بود وهزاران مشــتري
آنهم از لوث قــــرائت هــــا بري
هديه بر رقــــاصه ها واجب نبود
قدر عالم کمــــتر از مطرب نبود
زه که در ســـــال سيــــاه دوهزار
کار فرهنـــگي شده پخــــــش نوار
ذهن صــــــاف نوجوانان محـــــل
پرشده از فيــــــلمهاي مبتـــــــذل
آدمــــيت کو؟دگر آدم کــــي است
آدم قـــــرن تمــــدن برفـــي است
پشت پا بر دين زدن آزادگي است
حرف حق گفتن عقب افتادگي است
آخر اي پرده نشــــــين فاطـــــــمه
تو برس بر داد دين فاطـــــــــــمه
بي تو منکر ها همه معروف شد
کينه ها در سينه ها معطوف شد
در به روي فتــنه جويان باز شد
دشمـــــني با دين تو آغـــاز شد
بي تو دلهامان به جان آمد بيـــا
کاردها بر استخوان آمد بيــــــا

اي ابر دل گرفته ي بي آسمان بيا
باران بي ملاحظه ي ناگهان بيا
چشمت بلاي جان تو از جان عزيزتر
اي جان فداي چشم تو با قصد جان بيا
نگذار باخبر شود از مقصدت کسي
حتي به سوي ميکده وقت اذان بيا
شهرت در اين مقام به گمنام بودن است
از من نشان بپرس ولي بي نشان بيا
ايمان خلق و صبر مرا امتحان نکن
بي آنکه دلبري کني از اين و آن بيا
قلب مرا هنوز به يغما نبرده اي
اي راهزن دوباره به اين کاروان بيا

چه جمعه اي... چه غروب غريب و دلگيري
چرا سراغي از اين جمعه ها نمي گيري؟
مسافري که هنوز و هميشه در راهي!
کجاي راه سفر مانده اي به اين ديري؟
به پيشواز تو آغوش زندگي جان داد
بيا پياده شو از اين قطار تأخيري...
چقدر پير شدي روي گونه هايم اشک!
تو سال هاست که از چشم من سرازير
چقدر ماندي در بند انتظار اي دل
شدي شبيه ديوانگان زنجيري...
چقدر شاعر مفلوک! قلبت از سنگ است
چطور از غم دوري او نمي ميري

شاعر : سودابه مهیجی

وقتي دوباره پُر شده از بُت جهانمان
شرک است، ذکر نام خدا بر لبانمان!
اهريمنانه باعث شرمِ خدا شديم
گُم باد،از صحيفۀ عالم، نشانمان
نفرين به ما، به خاطر يک لقمه بيشتر
وا شد به سوي هر کس و ناکس، دهانمان
تير و کمان، به دست گرفتيم تا مباد
غرق پرنده‌ها بشود آسمانمان
در فکر طرح وسوسۀ سيب ديگري‌ست
شيطان، هم او که جا زده خود را ميانمان
وقت حضور توست، مخواه آخرين اميد
بي‌قهرمان تمام شود اين داستانمان

شاعر : مسلم محبی

هر لحظه در هواي تو احساس بودن مي کنم
تمام حال خوبمو نذر سرودن مي کنم
روي سياه دلمو با ياد تو زر مي کنم
به شوق روي ماه تو دلتنگيمو در مي کنم
هر لحظه با عنايتت مثل يه رود جاريم
تو لحظه هاي بي کسي تنها تو ميدي ياريم
هر لحظه در هواي تو خوشحال و با تبسمم
با ذکر تو پر مي کشم تا آسمون هفتمم
شعر و ترانه هامو من واسه ظهورت ميخونم
هر لحظه واسه ديدنت هميشه عاشق ميمونم

شاعر : مهدی عظیمی

جمال عشق پيدا مي شود وقتي تو مي آيي
بساط عيش برپا مي شود وقتي تو مي آيي
نه تنها خاطر دلها شود آشفته از زلفت
چه غوغايي به دنيا مي شود وقتي تو مي آيي
 در اينجا معني بودن،معمايي است،اما خوب
معمايم چه معنا مي شود وقتي تو مي آيي
منم مجنون بي ليلا،در اين شهر غريب ،اما
تمام شهر ليلا مي شود وقتي تو مي آيي
وبي تو زشت مي ماند،به چشمم هر چه مي آيد
وزشتيها چه زيبا مي شود وقتي تو مي آيي
وبي تو گر چه مردابي عفن آلود مي مانم
دلم همرنگ دريا مي شود وقتي تو مي آيي
دل من تنگ تر از غنچه ي باغ دهان توست
که با مهر رخت وا مي شود وقتي تو مي آيي
اگر چه تک درخت پير پائيز گذر گاهم
بهار من شکوفا مي شود وقتي تو مي آيي
تمام آرزوهايم به پايت خاک شد،اما
سراپايم تمنا مي شود وقتي تو مي آيي
و حتي خواستم با تو نگويم راز دل، اما
دريغا مشت من وا مي شود وقتي تو مي آيي

شاعر : ابوالفضل فیروزی