مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

از فراقت به جوانی همگی پیر شدیم
بی تو از وادی دنیا همگی سیر شدیم
تا که وصفی زکمان وخم ابروی تو رفت
در پی دیدن رویت همگی تیر شدیم
از کمان خانه زلفت همه بالا رفتیم
در سراشیبی ابروت سرازیر شدیم
گو گدایان در این خانه بیایند که ما
از گدایی در تو همگی میر شدیم
عاشقان همچو (رها)در گرو بند تواند
جمله در حلقه تو در غل و زنجیر شدیم

آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی

برات حرف ندارم… شما بفرمائید

به این بهانه نگاهی به ما بفرمائید

به وقتِ نافله ی صبح ای مسیحا دم

ز بختِ خفته ملولم ؛ دعا بفرمائید

اگر قنوت گرفتی بین آن ؛ به خودت

سفارشِ منِ وامانده را بفرمائید

هنوز خانه تکانی نکرده این دل من

و مانده ام که بیایی ؛ کجا ؟ بفرمائید

نشسته ام سرِ راهت خودت بلندم کن

تکان نمی خورم از جا تا بفرمائید

بخیل نیستم آقا فقط مرا نه، نه

تو را به خدا همه را با خدا بفرمائید

بگیر هر چه به من می دهند این مردم

مرا ندارتر از هر گدا بفرمائید

لباسِ پاره به سائل چه قدر می آید

لباسِ فقر به من هم عطا بفرمائید

برای آمدنت احترام باید کرد

از این به بعد به جای بیا، بفرمائید

عزیزِ فاطمه نزدیکِ نیمه ی رجب است

اجازه ی سفر کربلا بفرمائید

یا صاحب الزمان...

شرمنده‎ایم کاری برایت نمی‏‎کنیم

جز وقت احتیاج صدایت نمی‏‎کنیم

جا می‎زنیم وقت عمل تا که می‎رسد

 ترک گناه محض رضایت نمی‏‎کنیم

در باتلاقِ نفس گرفتارتر شدیم

 تنها برای اینکه دعایت نمی‏‎کنیم

با اینکه دست توست «شفاء لکل داء»

در اوج درد میل شفاءت نمی‏‎کنیم

تنگیِ دست ما اثر کاهلی ماست

این دست را دخیل عبایت نمی‏‎کنیم

تو روز و شب حمایتِ ما می‎کنی، ولی

ما از تو اِی غریب حمایت نمی‏‎کنیم

بد کرده‎ایم با تو، دلت را شکسته‎ایم

 و اعتنا به این گله‏‎هایت نمی‏‎کنیم

حتّی اگر ندیده حرم، جان دهیم ما

 تصمیم با شماست شکایت نمی‏‎کنیم

امّا چه بهترست که ما را طلا کنی

 این روزها مسافر کربُ بلا کنی

این جمعه هم بدون تو سر شد امام من
تلخ است بی تـو زمـانه بـه کام من
مـن را هـمه به نـام تو آقـا شناسنم
یک بار هم صدا بزنم تو غلام من
خود کرده را تدبیر نیست دانم ولی
دستم نکن رها تو ای با مرام من
با کار های روز و شبم زجر دادمت
پر کن ز ساغر فیضت تو جام من
شرمنده،نیستم همه دم فکر ویاد تو
آری شود سحر بدون تو شام من
رحمی نما وباز دعا کن برای من
باشـد میان منتقـمان تـو نـام من
فرزاد قائمه

یا صاحب الزمان...

یابن الحسن ای امام جان‎ها

نذر قدمت تمام جان‎ها

ای مقدم تو تمام جان‎ها

 بشتاب به التیام جان‎ها

بگذار به این امید باشیم

پیش قدمت شهید باشیم

ای کاش که رویِ تو ببینم

 سربازیِ کویِ تو ببینم

تسبیح و وضوی تو ببینم

 تکبیر گلوی تو ببینم

در نزد تو سربلند آییم

وَ ز ابروی تو گره گشاییم

برگرد که انتظار سخت است

صبر دل بی‏‏‎قرار سخت است

نشناختن نگار سخت است ـ

 تنهایی تک‎سوار سخت است

در کار خود اعتراف داریم

 در هجر تو اعتکاف داریم

ای یوسف فاطمه کجایی

گویند همیشه پیش مایی

ماییم و ز محضرت جدایی

 پس با تو کجاست آشنایی؟

این شیعه گری‎ست؟ وای بر ما

 این زندگی است؟ وای بر ما

ماییم و گلایه از دل خود

بر گردن ماست مشکل خود

شرمنده ز کار و حاصل خود

ای وای ز دور باطل خود

اینگونه که سبک زندگی نیست

 دردا که نشان بندگی نیست

ماییم که از تو دل بریدیم

خیری ز وفای خود ندیدیم

از صحنه کنار می‎کشیدیم

خلوت ز حضور می‎گزیدیم

هر جا که تو خواستی نبودیم

یارِ تو به راستی نبودیم

حالا که حرم شهید خواهد

 دین شیعه‎ی رو سفید خواهد

رهبر دل پر امید خواهد

 مظلوم ز ما نوید خواهد

ما را برسان به این سعادت

 فتح حرم و مِی شهادت

ما فاتح خیبر و حُنینیم

قربانی لشکر حسینیم

تا کعبه به ذکر و شور و شِینیم

 با فتح مدینه کاظمینیم

پس عازم شهر سامراییم

اهل نجفیم و کربلاییم

آقا به گل مدینه برگرد

 سوگند به زخم سینه برگرد

با سینه‎ی پر ز کینه برگرد

اسلام شده هزینه برگرد

از قوم یهود پر ز دَردیم

با آل سعود در نبردیم

نیست جز دوری روی تو ملال دگری 

درسرم غیرخیال تو خیال دگری

راه گم کرده ام، ای راه بلد خسته شدم 

بسکه افتادم ازاین چاله به چال دگری

بار هجران تو را می کشم و می میرم 

تا که هستم ندهم دل به وصال دگری

شوق مسکینی ام ازعادت الاحسانی توست 

نزنم دست توسل پرشال دگری

جلوه دیگر رحمانیت و لطفی که 

به ظهورآمده ای با خط وخال دگری

خاک پایی زرهت سرمه چشمی بفرست

که نگاهم نکند میل جمال دگری

کمکم کن بزنم سنگ تو برسینه خویش 

کمکم کن نکشم قال و مقال دگری

جمعه تا جمعه ازاین ماه به آن ماه رسد 

بی تو تحویل دهم سال به سال دگری

حال که گوشه این دام گرفتارشدم 

مده برقمری پر بسته مجال دگری

همه ثروت من دوستی آل کساست 

احتیاجم نشود مال و منال دگری

علی شکاری

جمعه شد تا باز جای خالی تو حس شود
تا شقایق باز دلتنگ گل نرگس شود

آفتاب پشت ابرم!نام تو دارم به لب
خواستم نور تو گرمی بخش این مجلس شود

لحظه ای ما را به خود گر واگذاری...وای ما
بی نگاه کیمیاگرها طلاهم مس شود

درد معمولا عیار عشق را بالا برد
هجر باعث میشود تا عاشقی خالص شود

راه اصحاب تو با اصحاب عاشورا یکی است
ندبه ها باید که عاشورا شود وارث شود

با نگاهت مست می باید، گریبان چاک کرد
تا که آخر قصه ی ما نیز چون عابس شود

محسن حنیفی

زيباترين بهانه ي چشم تري مرا

عمريست زير مِنّت خود پروري مرا

من يا كريم خسته پر ِ اين حوالي ام

در آسمان خود بده بال و پري مرا

من سائل قديمي اين خانه ام ببخش

بين ركوع خويشتن انگشتري مرا

در وسعت قنوت تو پروانه ميشوم

تا قدر يك نگاه به ياد آوري مرا

غرق گناه و وصله ي ناجور اين درم

يك شب ببين تو در سِمَت نوكري مرا

شايد در اين حسينيه چشمت مرا گرفت

از اشك خويشتن بده چشم تري مرا

امشب تصدق سر ِ سردار علقمه

با يك نگاه مرحمتت ميخري مرا؟

هر جا كه در زدم به رويم وا نگشته است

جز خانه ي حسين نمانده دري مرا

جان تو ذره ذره دلم آب ميشود

آقا بگو كرب و بلا ميبري مرا؟

بیا بدون تو عمرم تباه شد آقا
جوانی ام همه صرف گناه شد آقا

قسم به نور تو ای آفتاب در پس ابر
بدون تو شب و روزم سیاه شد آقا

تو گفته ای که قدم از قدم خطا نکنم
تمام زندگی ام اشتباه شد آقا

هزار حسرت از اینکه ندیدمت آخر
بساط خالی من پر ز آه شد آقا

همیشه کوه گناهی برایت آوردم
همیشه پیش تو این کوه، کاه شد آقا

بغل بگیر مرا که همه مرا راندند
رسولِ تُرک تو بی سرپناه شد آقا

دوباره نام امامِ رضا وسط آمد
دوباره حال بدم رو به راه شد آقا

صدای گریه ی من تا به حد اوج رسید
مسیر مرثیه ام قتلگاه شد آقا

به زیر چکمه ی مردی ثواب شد نابود
که سر بریدن تشنه مباح شد آقا...

محسن حنیفی

من خزانم بهار می خواهم
عزت و اقتدار می خواهم
مثل دریا به وقت طوفانم
بی قرارم، قرار می خواهم
بین این جاده های لغزنده
قدمی استوار می خواهم
وای از بی تحملی، آقا
طاقت انتظار می خواهم
دل شوریده ای شبیه دلِ
پسر مهزیار می خواهم
رفته از دست دین و ایمانم
من مسلمان نا مسلمانم

یابن خیرالنسا قبولم کن
به غلامی مرا قبولم کن
آمدم باب میلتان بشوم
خاتم الاوصیا قبولم کن
گره ها بی تو بی عدد شده اند
شاه مشکل گشا قبولم کن
آمدم حرّ لشکرت بشوم
وارث کربلا قبولم کن
خیمه ات پاسبان نمی خواهد؟!
مهربان، با وفا! قبولم کن
آمدم سر به زیر، گریه کنان
آنچه خواهی شوم، امام ِزمان

دردها را بیا و درمان کن
باز ویرانه را گلستان کن
خشکسالی بس است آقاجان
رحم بر حال این بیابان کن
حضرت نور، سوی ما برگرد
دل تاریک را چراغان کن
با ظهورت برای پیر و جوان
زندگی را دوباره آسان کن
یا علی، یا علی، ببر آقا
دست بر ذوالفقار و طوفان کن
حضرت جادوانه بسم الله
مرتضای زمانه بسم الله

بی تو گم شد مروت و مردی
درد امروز ماست بی دردی
دور هر کس به جز شما گشتیم
روز و شب کار ماست ولگردی
پر شده گوشه گوشه ی دنیا
از دروغ و نفاق و دلسردی
هر چه گفتی خلاف آن کردیم
هر زمان رو زدیم عطا کردی
ادعا پشت ادعا، ای وای
ما چه کردیم تا تو برگردی؟!
خلق با کفر هم قسم شده اند
ندبه خوان ها چه قدر کم شده اند!

ای پناه بدون یاورها
پر و بال همه کبوترها
العجل العجل اباصالح
شده بسته تمامی درها
بی تو افتاده اند آقاجان
دشمنانت به جان نوکرها
شیعه یک سوی عالم و آن سو
جنگ و تحریم و بغض لشکرها
در یمن حرمله زیاد شده
باز دلواپسند مادرها
جان چشمِ در انتظار رباب
بال های شکسته را دریاب

حسین رحیمیان

سر بیراهه نشستیم کجا منتظریم؟
ما که بی جربزه هستیم چرا منتظریم؟
سفری رفت و نیامد کک مان هم نگزید
اصلاً انگار نه انگار که ما منتظریم

****************

سر این جام پر از باده تو را گم کردم
وای بر من چقدر ساده تو را گم کردم
آخر و عاقبت مستی من جز این نیست
عیش و نوشم که شد آماده تو را گم کردم

****************

با وسوسه ای جهاد و حج یادم شد
همراهی قائم الحجج یادم شد
تا نغمه ای از لس آنجلس مستم کرد
عجل لولیک الفرج یادم شد

علیرضا خاکساری

بهار عاشقانه ترین فصل انتظار من است
زمان بودن تو پیش من ، بهار من است

شکوفه‌ها همه اطراف تو جوانه زدند
میان فاصله و عشق آشیانه زدند

کبوتری که خیالش پریدن از غم بود
اگرچه سهم من از زندگی جهنم بود

قسم به عصر که خسران قرین انسان است
هزار غصه ی دیگر عجین انسان است

حضور حضرت‌تان غصه را کنار زند
غزل به حرف بیاید دوباره جار زند

بهار عاشقانه‌ترین فصل انتظار من است
زمان بودن تو پیش من بهار من است

کسی که بوی هو العشق می‌دهد جانش
منم که گریه برای تو روزگار من است

منی که دیده براه تو دوختم مهدی!
هزار سال زعشق تو سوختم مهدی!

سیدسکندرحسینی

طبع ترانه‌ساز بهاران شکفته است
گلدسته صبور گلستان شکفته است

دیدم شکستن شب دیجور را، ببین
در آسمان ستاره دوران شکفته است

ای عاشقان تشنه بریزید اشک شوق
احساس جاودانه باران شکفته است

دیدم شکستن شب دیجور را، ببین
در آسمان ستاره دوران شکفته است

ای عاشقان تشنه بریزید اشک شوق
احساس جاودانه باران شکفته است

دیدم شکستن شب دیجور را، ببین
در آسمان ستاره دوران شکفته است

ای عاشقان تشنه بریزید اشک شوق
احساس جاودانه باران شکفته است

فصلی پرازسرور پراز واژه ی بهار
گل‌های چشم یعقوب کنعان شکفته است

دارد به لب تبسم شیرین ستاره‌ها
امشب به احترام سواران شکفته است

امشب سپیده سر زده در آسمان شهر
مهتاب شب شکسته بیابان شکفته است

خورشید فرش کرده راه حرم را ز آئینه
خورشید لب گزیده نیستان شکفته است

عالم شکفت گل همه گل گفت گل شکفت
دنیا به دامن اش گل ایمان شکفته است

محمد رحیمی

آقا نگاهت جای آهوهاست می‌دانم
دستان پاکت مثل من تنهاست می‌دانم

آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی‌گیرد
جای دل تو وسعت دریاست می‌دانم

برگشتنت در قلب‌های مرده مردم
همرنگ طوفانی‌ترین دریاست می‌دانم

آقا اگر تو بر نمی‌گردی دلیل آن
در چشم‌های پرگناه ماست می‌دانم

جای سرانگشتان پر نورت در این ظلمت
مانند رد باد بر شن‌هاست می‌دانم

در باور کوتاه این مردم نمی‌گنجی
وقتی بیایی اول دعواست می‌دانم

ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری
یک‌باره حس بودنت زیباست می‌دانم

کی باز می‌گردی؟ برایم بودن با تو
زیباترین آرامش دنیاست می‌دانم

تو باز می‌گردی اگر امروز نه! فردا
از آتشی که در دلم بر پاست می‌دانم

سید حیدر احمدی

جان را صفا دهد به هوای تو زیستن
ای بهترین بهانه برای گریستن

رنج ندیدنت چقدر ناگوار هست
عالم به راه آمدنت بی‌قرار هست

آن ساعتی که دل حرم کبریا شود
اول به درد داغ شما مبتلا شود

مهر شما کلید رموز حقایق است
هردم ازآن دوصد گره بسته واشود

وقت است کز تجلی آن مهر بی‌زوال
صبح قریب از قفس بسته وا شود

دردی‌ است انتظار ظهور شما ولی
صد درد بی‌دوای دگر زان دوا شود

عزّ وجاهتش به دوعالم نمی‌دهد
آزاده‌ای که نوکر دارالولا شود

اکنون که در سرای دلم محشری بپا است
یابن الحسن! طریق وصالت بگو کجاست؟

حرمان از وصال تو این مشکل من است
دیوارهای فاصله با تو دل من است

سیدفضل‌الله قدسی