اشعار ولادت حضرت علی اکبر (ع)

 حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

 دلم را هوای تو پر کرده است

 غم آشنای تو پر کرده است

 حسینیه و مسجد و دیر را

 نسیم دعای تو پر کرده است

 تو پیغمبری و بلاد مرا

 اذان صدای تو پر کرده است

 چه باکی ز گمراهی ام جاده را

 اگر ردّ پای تو پر کرده است

 هزاران سده می شود که خدا

 سبو را برای تو پر کرده است

 دلم را به گیسوی تو بسته اند

 به طاق دو ابروی تو بسته اند

 من از گیسوانت پریشان ترم

 ز چشم خراب تو ویران ترم

 تو از نور خورشید پیداتری

 من از نور مهتاب پنهان ترم

 کویرم ولی از کرامات تو

 من از عطر گل های باران، ترم

 تو لیلایی و بلکه لیلاترین

 من از آهوان تو حیران ترم

 اگر روی تو قبله گاه من است

 من از هر مسلمان مسلمان ترم

 تو موسایی و رود نیلت منم

 شرار غمی و خلیلت منم  

 فدای دو چشمان شهلایتان

 به قربان این قدّ و بالایتان

 مگر از کدامین جهت آمدی

 مَلَک می چکد از سراپایتان

 نگاه تو کرده است مجنونمان

 خدای تو کرده است لیلایتان

 اسیران زلف تو را چاره نیست

 به قربان طرح معمایتان

 تو آنی که روح القدس می شود

 گدای نسیم نفس هایتان

 جمال تو پیغمبر اکرمی ست

 اسیری زلف تو هم عالمی ست

 تو در سینه ی ما حرم می زنی

 برای دلم حرف غم می زنی

تو آنی که در قله ی ماذنه

 قدم می زنی و علم می زنی

 سحر با اذان سحرگاهیت

 سکوت دلم را به هم می زنی

 تو در محضر ماه ام البنین

 ادب می کنی حرف کم می زنی

 نبودی اگر نامی از گُل نبود

 ترنم نبود و تغزل نبود

 تو شه زاده ای و علی اکبری

 علی اکبری یا که پیغمبری؟!

 درِ خانه ات ازدحام گداست

 ولی خم به ابرو نمی آوری

 تو آنی که در بین گهواره ات

 به نازی دل عمه را می بری

 مرا از مناجات شب بهتر است

 دو رکعت نماز علی اکبری

 برای اذان گفتن کربلا

 تو از هر کسِ دیگری بهتری

 نمازت نیاز شب کربلاست

 گرفتار تو زینب کربلاست

 خدایی ترین جلوهٔ بی نیاز

 موذن ترینِ زمینِ حجاز

 غلامی کوی تو را کرده ام

 اگر آبرومندم و سرفراز

 ندیدم در این کوچه های کَرم

 کسی را شبیه تو مهمان نواز

 کنار خرابات گهواره ات

 اذانی بگو تا بخوانم نماز

 بیا از بقایای خاکسترم

 حسینیّه ی ام لیلا بساز

 مرا تا بهشت نگاهت ببر

 به پابوسی قتلگاهت ببر

 مرا وصل دریا شدن بهتر است

 گرفتار لیلا شدن بهتر است

 کنار حریم کریمانه ات

 مرا مردن از پا شدن بهتر است

 به پای رکاب تو له له زدن

 مرا از مسیحا شدن بهتر است

 تو ممسوس حقّی و جذب خدا

 تو را ارباً اربا شدن بهتر است

 فراقت توان پدر را گرفت

 کنار تو پس تا شدن بهتر است

حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

مدینه گشته سرتاسر چو محشر

 که روئیده گلی در باغ دلبر

 خزان چشم ها دیگر بهاری ست

 ز یمن مقدم این یاس اطهر

 برای دیدن روی چو ماهش

 همه دارند شور و شوق دیگر

 دل لیلا شده مجنون و محوش

 زند بوسه به دستانش مکرر

 یکی گوید قد افلح را بخوانید

 که آمد باز سوی ما پیمبر

 یکی گوید که از برق دو چشمش

 شده زنده دوباره یاد حیدر

 نماز عشق خوانید اهل دل ها

 اذان گوی حرم آمد به دنیا

 دل بابا برایش بی قرار است

 و دورش روز و شب پروانه وار است

 خبر آمد که از نور جبینش

 قمر در آسمان پا به فرار است

 عجب شوری به دل افکنده عشقش

 که سرهای دو عالم پای دار است

 کمال خیر مهر اوست در دل

 دل بی یاد دلبر هم چو خار است

 که گفته سهم هر عاشق خزانی ست

 که من با او همه عمرم بهار است

 منم آن سائل دیروز و فردا

 که از هجران شش گوشه خمار است

 اگر عمری نفس دارم به سینه

 تمام دل خوشی ام صحن یار است

 بیا امشب دلم حاجت روا کن

 مرا هم زائر کرببلا کن

حضرت علی اکبر(ع)-مدح

ای رخ تو مطلع الانوار حُسن

خال لبت نقطه ی پرگار حُسن

بزم وفا را رخ ماه تو شمع

خوبی خوبان جهان در تو جمع

ای شجر علم و حیا را ثمر

وی پسر شیر خدا را پسر

اشبه مخلوق به پیغمبری

یوسف لیلا علیِ اکبری

آینه ی صبر و کمال حسین

نور دل فاطمه را نور عین

خِلقت و خُلقت چو رسول انام

تربیت آموخته از دو امام

قافله سالار شهادت حسین

روح مناجات و عبادت حسین

گفت نظر بر رخ اکبر کنم

یاد چو از روی پیمبر کنم

پاک تر از جان ملک جان توست

خون خدا در رگ و شریان توست

نخل وجودت به کرم بارور

قصه ی حُسنت همه جا مشتهر

شاخ و بُنَت از شجر طیّبات

برگ و برت معدلت و مکرمات

حضرت سجاد امام اُمم

گفت فدایت پدر و مادرم

هر که تو را مدح و ثنا گفته است

دُرّ سخن در صِفتت سُفته است 

بعد حسین آن به دو عالم امام

بر تو فرستاده درود و سلام

باغ شرف از نفست گل کند

عشق به نام تو توسل کند

حُسن حَسن آیه ی زیبایی ات

علم علی شاهد دانایی ات

هر که بدید آن رخ چون ماه را

کرد زیارت نبی الله را

گوهر پرورده ی دریای عشق

یوسف و بازار تو صحرای عشق  

فاطمیان را تو شکوه ابد

هاشمیان را تو گل سر سبد

آینه ی لم یزلی یا علی

جان حسین بن علی یا علی

صبح قیامت اثر کربلا

روز وفا روز شهادت بلا

چون ورق سرخ سحر باز شد

با نفس گرم تو آغاز شد

خواست مؤذن که صلا بر دهد

نغمه ی تکبیر اذان سر دهد

گفت حسینش بنشین مرحبا

ای پسرم خیز علی جان بیا

خیز و تو امروز اذان ساز کن

دفتر ایثار مرا باز کن

وه که اذان تو در آن جا چه کرد!

با دل ذریه ی زهرا چه کرد

لیلی حُسن قدمت مست ناز

اهل نظر را نظرت کارساز

خلقت تو نورٌ علی نور شد

یک نظرت بارقه ی طور شد

بود عصایی که به دست کلیم

با همه اعجاز کریم و رحیم

شاخه ای از نخله ی طور تو بود

و آن ید بیضاش ز نور تو بود

طور مناجات تو شمشیر بود

و آن شجر طور تو از تیر بود

ای لبت از مُهر عطش داغ تر

وز عرق شرم رخت باغ تر

جان تو پرورده ی جان حسین

بر دهنت جای لبان حسین

ای که تو را عشق زبردست کرد

بوسه ی گرم پدرت مست کرد

عرشی و گردیده نگون روی خاک

جان جهان با بدن چاک چاک

ای قلم از شرح کمالت خجل

با تو فتاده است سر و کار دل

قبله ی امید دلم روی توست

کعبه ی شش گوشه ی من کوی توست

ای شده مدفون به جوار پدر

وی به حسین از همه نزدیک تر

جلوه ی اخلاص سراپای توست

زیر قدم های پدر جای توست

ای سر من خاک قدم های تو

مُهر دلم مِهر و تولای تو

با نظر لطف ثنایم بخوان

باز سوی کرببلایم بخوان

ای به جگر گوشه ی زهرا جگر

باز نگیری ز «مؤید» نظر

حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

می‌آیی و لیلا شده مجنون عطر و بوی تو

دستی به رویت می‌کشد، یک دست بر گیسوی تو

نه بر نمی‌دارد کسی یک لحظه چشم از روی تو

یک چشم زینب بر حسین آن چشم دیگر سوی تو

هم باده نوش کوثری، هم مست از جام علی

باز، ای محمد! می‌رسی، این بار با نام علی

یا رب و یارب ساغرت، یا حق و یا حق باده‌ات

از مستی لب‌های تو میخانه شد سجاده‌ات

یک دم علی گل می‌کند در آن لباس ساده‌ات

یک دم محمد می‌رسد با زلف تاب افتاده‌ات

می‌آید از در مصطفی امشب که مستم با علی!

حالا که تو هر دو شدی پس یا محمد! یا علی!

تسبیح زیبایت دل روح الامین را می‌برد

آن قد و بالایت دل اهل زمین را می‌برد

ناز قدم هایت دل سلطان دین را می‌برد

موج نگاهت کشتی اهل یقین را می‌برد   

غرقند قایق‌های ما در بهت اقیانوس تو

بال ملک می‌سوزد از «یا نور و یا قدوس» تو

وقتی رجز خوان می‌شوی، انگار حیدر می‌رسد

یک لافتای دیگر از نسل علی سر می‌رسد

ای نسخه دوم! ـ که با اصلش برابر می‌رسد ـ

پیش تو می‌لرزد زمین، گویی که محشر می‌رسد

صف می‌کشد یک شهر تا شاید تماشایت کند

مه می‌رسد تا یک نظر در صبح سیمایت کند

شهزاده! دل را می‌بری از شهر با یک گوشه لب

ای مرد! تو یا یوسفی یا احمدی،  یا للعجب!

چشم انتظارت کوچه‌ها، ای ماه زیبای عرب!

صبح یتیمان می‌رسد تا می‌رسی تو نیمه شب

دستان تو میراثی ست از دست کریم مجتبی

اصلاً تو گلچینی شدی از گلشن آل عبا

تا پرده‌های خیمه را ماه جوان وا می‌کنی

هم دشمن و هم دوست را غرق تماشا می‌کنی

با شرم و خواهش یک نظر در چشم بابا می‌کنی

از او چه می‌خواهی؟ چرا این پا و آن پا می‌کنی؟

ای کربلایی این تو و این لحظه‌ی دلخواه تو

ای شیر مست هاشمی این جاست جولانگاه تو

می‌خواستت در خاک و خون اصلاً خدای کربلا

اصلاً سرشتت از گِلی خونین برای کربلا

تا باز باشی بهترین، در روضه‌های کربلا

اما در این توفان امان از ناخدای کربلا

با خواهش چشمان تو تا اذن میدان می‌دهد

با رفتنت آرام جان! دارد پدر جان می‌دهد

حضرت علی اکبر(ع)-مدح

اکبر که رخش جلال سرمد دارد

این آینه زیبایی احمد دارد

چون اوست شبیه مصطفی دیدارش

پاداش زیارت محمد دارد

×××

ماهی که ز آفتاب روشن تر بود

لب تشنۀ آب و تشنۀ باور بود

می رفت و دل از حسین می برد که او

پیغمبر کربلا، علی اکبر بود

حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

تعالی الله مبارک باد لیلا

لبت خندان و قلبت شاد لیلا

علی آورده ای یا حیّ سرمد  

تو را امشب محمد داد، لیلا

گلی آورده ای کز نکهت او

بهشت وحی شد آباد، لیلا

پدر تا دیده ماه عارضش را

به یاد جدّ خود افتاد، لیلا

همانند گل یاس تو در باغ

ندارد باغبانی یاد، لیلا

گلت از چشم ثارالله دل برد

چو از هم چشم خود بگشاد لیلا

اگر پیش جمالش سر برآرد

دهد گل آبرو بر باد، لیلا

بهشت وحی را آباد کردی

حسین ابن علی را شاد کردی

به بحر نور گوهر آفریدند

برای ماه اختر آفریدند

ولیّ الله اکبر را دوباره

ولیّ الله دیگر آفریدند

به خلق و خُلق و خو الله اکبر

ز سر تا پا پیمبر آفریدند

ز هر چه وصف او گفتیم و گفتند

هزاران بار بهتر آفریدند

محمد را علی دادند امشب

ز حیدر باز حیدر آفریدند

تنی زیباتر از جان مجسّم

بگو روح مصوّر آفریدند

مبارک باد بر فرزند کوثر

گمانم باز کوثر آفریدند

بهشت وحی دارد یاس دیگر

و یا ام البنین عباس  دیگر  

حیات عشق جوشد از دهانش

دعای نور جاری بر زبانش

بهار وحی دارد باغ حسنش

خداوندا نگهدار از خزانش

ز مهد ناز بیند کربلا را

که در تن می زند پر مرغ جانش

همای قلۀ عشق است این طفل

که آغوش حسین است آشیانش

ربوده با نگاه اول خویش

دل از عباس چشم مهربانش

خدا داند که می نازند بر او

رسول الله و کل خاندانش

کلام الله در لب های شیرین

سلام الله از نسل جوانش

ز میلادش گرفته تا شهادت

بود هر لحظه عمرش یک ولادت

حیات عشق مرهون دم اوست

دل عالم خریدار غم اوست

شهادت، عشق، ایمان، عزم، ایثار

روایات کتاب محکم اوست

به هر زخم تنش در راه جانان

همانا زخم دیگر مرهم اوست

حسین ابن علی باید بگوید

ثنایش را، که مدح ما کم اوست

نماز عشق را گر قبله پرسی

همان محراب ابروی خم اوست

نیازی نیست بر آب فراتش

که چشم خلق عالم زمزم اوست

اگر چه دور افتادم ز کویش

دلم سرگرم سیر عالم اوست

مزارش شهر دل را زیب و زین است

زیارت نامه اش قلب حسین است

الا ای سر به سر آیت در آیت

جمالت ماه خورشید ولایت

تمام آیه های نور دارند

ز خط و خال و ابرویت حکایت

قدت طوبی، لبت کوثر، دلت بحر

گل رویت بهشت بی نهایت

تویی منصوص در ذات خداوند

ز لب های حسین است این روایت

تو را باید به اوج تشنه کامی

کند پیغمبر اکرم  سقایت

کند بهر شفاعت روز محشر

همان رخسار خونینت کفایت

کلامت، جذبه ات، راهت، نگاهت

هدایت، در هدایت، در هدایت

فدایت گردم ای چشم الهی

به میثم کن نگاهی گاه گاهی

حضرت علی اکبر(ع)-مدح

از حُسنِ زبانزد پیمبر خواندند

از هیبت و اقتدار حیدر خواندند

شد جلوۀ احمد و علی آینه ای

آن آینه را علی اکبر خواندند

حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

یـازده روز گـذشت از مـه شعبـان معظـم

که عیان گشت دوباره رخ پیغمبر اکرم

ذات حق- جلّ جلاله- پسری داد به لیلا

کـه سـراپــای بــود آینــۀ جــد مُکــرّم

نه عجب اینکه به یوسف بدهد وام ز حُسنش

یـا دهـد از نفسش روح بـه ریحانـۀ مریـم

مگـر اوصـاف ورا شـرح دهـد یوسف زهرا

ورنه آرند به وصفش ملک و جن و بشر کم

می‌سزد تا که شود گوش همه عالم هستی

تـا ز وصفش زنـد آقـای رسـولان خدا دم

یوسف فاطمه در منطق و در خصلت و خُلقت

اشبه‌النـاس ورا خوانــد بـه پیغمبـر خـاتم

صلواتـی کـه خداوند فرستد به محمّد

به جمال و به کمال و به جلالش همه با هم

ابرویش خیـل ملک را شده محراب عبادت

صــورتش قبلــۀ جــان و دل ذرّیــۀ آدم

اگر از جـام تـولاش یکـی جرعــه بنـوشد

پسـر هاجـر تـا حشــر کنـد نـاز بـه زمـزم

دشمنش گفت که او راست همان شأن امامت

تا بـه وصفش چـه بگوینـد دگـر مردم عالم

ما کـم از ذرّه و او بیشتـر از مهـر درخشـان

ما یکـی قطـره ولی وسعت او بیشتـر از یم  

یوسفِ یوسف زهراست که از حضرت یوسف

به جمـال و به کمال و به جلال است مقدم

هدفش یـاری بابا شرفش حیدر و زهـرا

سخنش آیت عظما قـدمش ثـابت و محکم

گویـی از دامــن گهـواره و آغــوش ولایت

در ره دوست بـه بـذل سر و جان بود مصمم

بایـد او را بــه رسـول مدنـی کـرد شبیهش

او کـه ســر تـا بـه قـدم آمـده پیغمبر خاتم

هر طرف چشم بر آن مرقد شش‌گوشه گشودم

تــن صدپـارۀ او در نظــرم گشـت مجسم

من و توصیف جوانی که ولی خوانده امامش

چه به یادم؟ چه نویسم؟ چه بخوانم؟ چه بگویم؟

پسر خون خدا خون خـدا خون محمّد

که بـود زنـده ز خـویش مـه پرشور محرم

نام نامیش علـی بـود که شد در پـی قتلش

در صف کـرب‌و‌بـلا ایـن همه جلّاد، فراهم

سنگ‌هـا بر سـر او بـود به از لاله و ریحان

زخم بـر زخـم تنش بود به از دارو و مـرهم

بس‌که چشمش به ره تیـر بلا بود به هرسو

بس‌که فرقش سپـر تیر بلا گشت به هر دم

او که سر تا به قدم رشک جنان بود جمالش

غـرق خـون شد بدنش از ستم اهـل جهنم

آسمـان! دور مـزارش ز بصـر اشک بیفشان

که شود غرقه به خون جگرت دفتر "میثم"

حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

باز هم آسمان این خانه

‌ شب پر رفت و آمدی دارد

باز هم کوچه‌ی بنی هاشم

بوی عطر محمدی دارد

در شبستان زلف تو ترسا

 خال بر گونه‌ی تو هندوکش

طاق زیبای ابرویت محراب

 وه که لیلا چه معبدی دارد

کار چشم تو مبتلا کردن

 خاک را با نظر طلا کردن

این زلیخای نفس ما یوسف!

 عاشق توست هر بدی دارد

خَلق تو خُلق تو تعالی الله!

 چه شکوهی ست در تو  یا الله!

این علی تا که می‌رسد به خدا

صلوات محمدی دارد

حضرت علی اکبر(ع)-مدح و ولادت

این خانواده یوسفان بی بدیلند

هر یک برای خویش خورشیدی جمیلند

جاری ترین رودند در رگ های دنیا

بهتر بگویم صد هزاران رود نیلند

فرقی ندارد سنّ شان کم یا زیاد است

کم سن و سالش عمر صد نوح و خلیلند

بر هر نخ موی علی های قبیله

صدها فرشته با وضو هر شب دخیلند

بی پرده گویم کمترین هاشان مسیحند

در معرفت استاد درس جبرئیلند

در این میان یک تن شبیه مصطفی بود

او هم علیِ خانه ی ارباب ما بود

امشب زمین را عرش اعلی کردی اکبر

با مقدمت یکباره غوغا کردی اکبر

لبخند تو در سینه ها قند آب کرده

با خنده لب ها را ز هم وا کردی اکبر

از بس که مثل مصطفی جذاب هستی

در هر دلی خود را عجب جا کردی اکبر

وقتی که چشم خویش را از هم گشودی

اول تو سقا را تماشا کردی اکبر

تو آمدی و پادشاه کربلا را

با مقدمت امروز بابا کردی اکبر

زیباترین نام جهان را بر تو بگذاشت

بعد از تو این دنیا دوباره یک علی داشت 

امشب همه بر پای تو سر می گذارند

در باطنت خُلق پیمبر می گذارند

امشب به یُمن مقدم پاک تو آقا

در سفره ی عشاق کوثر می گذارند

از بس که تو والا مقامی و بزرگی

بر نام تو پسوند اکبر می گذارند

بر کاسه ی اسپند خورشیدی عمه

اسپند نه! هر لحظه اختر می گذاردند

وقتی در آغوش اباالفضلی ملائک

بر پایتان از شوق شه پر می گذارند

بعد از تو آقا در صف زیبا جمالان

بیچاره یوسف را در آخر می گذارند

ای شاه زاده شاه را بی تاب کردی

خورشید را هم از خجالت آب کردی

با دیدنت خون خدا لبخند می زد

هر لحظه بوسه بر رخ فرزند می زد

وقتی که جبرائیل لب های تو را دید

با شهد لب های تو زین پس قند می زد

تا ریشه هایت را در عالم دید ارباب

این ریشه ها را با علی پیوند می زد

می خواست تا پیروز میدان باشد عباس

نام تو را در صفحه ی سربند می زد

وقتی که خاک زیر پایت را زمین دید

قید تمام عرش را سوگند، می زد

خورشید از دامان لیلا سر زد امروز

پیغمبر و حیدر به دنیا آمد امروز

آئینه ی پیغمبر اکرم تو هستی

هر کس نداند من که می دانم تو هستی

ساقی کوثر حضرت مولاست اما

از روز اول ساقی زمزم تو هستی

هم حیدر کراری و هم مصطفایی

با این وجود عشق همه عالم تو هستی

شمشیر پیغمبر علی روحش حسین است

در دست او انگشتر خاتم تو هستی

عباس در کرببلا نقش علی داشت

تو آمدی تا عشق در عالم بریزی

کرببلا را با دمت بر هم بریزی

رفتی و زینب بعد تو چشمان تر داشت

دستی به پیشانی و دستی بر کمر داشت

داغ تو سنگین بود که ارباب افتاد

زخم عمیقی از غمت روی جگر داشت

رفتی و گفتی من علی، عشق حسینم

این بردن نام علی خیلی خطر داشت

می خواست با مرگ تو مولا هم بمیرد

وابستگیت را به بابایت خبر داشت

فهمید که نامت علی بن الحسین است

سنگین ترین تیری که آورده ست برداشت

رفتی و بابای تو خیلی غصه می خورد

عمه نمی آمد یقین پیش تو می مرد

حضرت علی اکبر(ع)-ولادت

شب ولادت تو عید سیدالشهداست

دلم خوش است كه میلاد اكبر لیلاست

تو آمدی كه بگویی حسین تنها نیست

و تا قیام قیامت حسین پا برجاست

همین كه چشم تو وا شد مدینه روشن شد

به یمن خاك كف پای تو كه عرش خداست

مسیح خانهٔ اربابمان تویی آقا

چرا كه در رگ تو خون حیدر و زهراست

ستاره ها همه امشب به خاك می ریزند

و مقصد همه پایین پای كرببلاست

خدا به روی تو امشب گلاب می ریزد

برای این كه لبت مشك حضرت سقاست

برای مادر تو كعبه ای بنا كرده

دو چشم زمزم این گونه ها كه سعی و صفاست

شب ولادت تو بوی یاس می آید

یقین بدان تو كه مادر بزرگ تو این جاست

تودر حوالی بالاترین دنیایی

چرا كه مهد تو آغوش زینب كبراست

تویی كه راه نجات از نگات معلوم است

و تار موی تو تا روز حشر پرچم ماست

تو هم شبیه علی افتخار میكده ای

علیِّ خانه اربابمان خوش آمده ای

لب تو وا شد و تاریخ را مصفا كرد

تو را خدای تو تقدیم دست لیلا كرد

تو را برای حسین آفرید و ‌كرببلا

و بعد صحنه جنگ تو را مهیا كرد

برای این كه تو عین پیامبر باشی

تو را شبیه پیمبر امیر دل ها كرد

رخ تو را ز رخ مصطفی كشید خدا

و بازوان تو را بازوان مولا كرد

اذان كه گفت درِ گوش تو امیر عرب

تو را هوائی دیدار روی زهرا كرد

به روی سینۀ تو تا كه بوسه زد زینب

فضای قلب تو را مثل طور سینا كرد

به بازوان تو وقتی نظر نمود حسین

دلاوری تو را هم تراز سقا كرد

همین كه روی تو واشد از آسمان، خورشید

نشست روی قشنگ تو را تماشا كرد

تویی كه در نفست یك جهان غزل داری

به روی باغ لبت كوهی از عسل داری  

كسی مثال تو آئینۀ پیمبر نیست

و یا شبیه تو مثل علی دلاور نیست

تو آمدی و شبیه ولادت زهرا

خدا نوشت به دل ها حسین ابتر نیست

تمام عرش اگر روی كفه ای باشند

به تار موی گدای درت برابر نیست

همیشه تیغ تو چون رعد و ‌برق می برید

چرا كه تیغ تو از ذوالفقار كمتر نیست

هزار لشگر جنگی هزار فرمانده

حریف ضربۀ دست علیِ اكبر نیست

مرا به خاك درت نوكری ست اربابی

چرا كه خاك درت كمتر از ابوذر نیست

ز خاك پای تو جوشید چشمۀ كوثر

مقام حضرت لیلا كه مثل هاجر نیست

تو آمدی كه اذان نمازها باشی

تو آمدی كه گل یاس كربلا باشی

منم گدای قدیمی دست های شما

من آفریده شدم تا شوم گدای شما

تو بوتراب حسینی پیمبر لیلا

مسیر سبز بهشت است چشم های شما

ز روی مأذنه امشب اذان بگو آقا

كه خلق بیمه شوند از دم صدای شما

اگر مقام تو گویم به خلق می میرند

هزار یوسف مصری نشسته پای شما

كرامت تو شبیه امام دوم بود

مدینه سیر شد از نان سفره های شما

معلمان ادب راویان مكتب عشق

گرفته اند همه یك نخ از عبای شما

بیا مرا برسان مثل حضرت فطرس

پری بده بپرم باز در هوای شما

به جان مادرت آقا صداقت است اگر

شبی مرا برسانند كربلای شما

وضو گرفته و ذكر حسین می گیرم

به سر زنان وسط گریه هام می میرم

این خانواده یوسفان بی بدیلند
هر یک برای خویش خورشیدی جمیلند
جاری ترین رودند در رگهای دنیا
بهتر بگویم صد هزاران رود  نیلند
فرقی ندارد سنشان کم یا زیاد است
کم سن و سالش عمر صد نوح و خلیلند
بر هر نخ موی علی های قبیله
صدها فرشته با وضو هر شب دخیلند
بی پرده گویم کمترین هاشان مسیحند
در معرفت استاد درس جبرئیلند
در این میان یک تن شبیه مصطفی بود
او هم علی خانه ی ارباب ما بود

امشب زمین را عرش اعلی کردی اکبر
با مقدمت یکباره غوغا کردی اکبر
لبخند تو در سینه ها قند آب کرده
با خنده لب ها را ز هم وا کردی اکبر
از بس که مثل مصطفی جذاب هستی
در هر دلی خود را عجب جا کردی اکبر
وقتی که چشم خویش را از هم گشودی
اول تو سقا را تماشا کردی اکبر
تو آمدی و پادشاه کربلا را
با مقدمت امروز بابا کردی اکبر
زیباترین نام جهان را بر تو بگذاشت
بعد از تو این دنیا دوباره یک علی داشت

امشب همه بر پای تو سر میگذارند
در باطنت خُلق پیمبر می گذارند
امشب به یمن مقدم پاک تو آقا
در سفره ی عشاق کوثر می گذارند
از بس که تو والا مقامی و بزرگی
بر نام تو پسوند اکبر می گذارند
بر کاسه ی اسپند خورشیدی عمه
اسپند نه ! هر لحظه اختر می گذارند
وقتی در آغوش اباالفضلی، ملائک
بر پایتان از شوق شهپر می گذارند
بعد از تو آقا بر صف زیبا جمالان
بیچاره یوسف را در آخر می گذارند
ای شاهزاده شاه را بی تاب کردی
خورشید را هم از خجالت آب کردی

با دیدنت خون خدا لبخند میزد
هر لحظه بوسه بر رخ فرزند میزد
وقتی که جبرائیل لبهای تو را دید
با شهد لبهای تو زین پس قند می زد
تا ریشه هایت را در عالم دید ارباب
این ریشه ها را با علی پیوند میزد
می خواست تا پیروز میدان باشد عباس
نام تو را در صفحه ی سربند می زد
وقتی که خاک زیر پایت را زمین دید
قید تمام عرش را –سوگند- می زد
خورشید از دامان لیلا سرزد امروز
پیغمبر و حیدر به دنیا آمد امروز

آئینه ی پیغمبر اکرم تو هستی
هر کس نداند، من که میدانم تو هستی
ساقی کوثر حضرت مولاست اما
از روز اول ساقی زمزم تو هستی
هم حیدر کراری و هم مصطفایی
با این وجود عشق همه عالم تو هستی
شمشیر پیغمبر علی، روحش حسین است
در دست او انگشتر خاتم تو هستی
عباس در کرببلا نقش علی داشت
در این میان مولای عیسی دم تو هستی
خیمه حسین و دست عباسش ستون است
بالای این خیمه یقین پرچم تو هستی
تو آمدی تا عشق در عالم بریزی
کرببلا را با دمت برهم بریزی

رفتی و زینب بعد تو چشمان تر داشت
دستی به پیشانی و دستی بر کمر داشت
داغ تو سنگین بود که ارباب افتاد
زخم عمیقی از غمت روی جگر داشت
رفتی و گفتی من علی عشق حسینم
این بردن نام علی خیلی خطر داشت
میخواست با مرگ تو مولا هم بمیرد
وابستگیت را به بابایت خبر داشت
فهمید که نامت علی ابن الحسین است
سنگین ترین تیری که آورده ست برداشت
رفتی و بابای تو خیلی غصه میخورد
عمه نمی آمد، یقین پیش تو می مرد

پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی

خورشید بود جلوه طوری که داشتی

شب زنده دار بودی و ذوب خدا شدی

در بندگی گذشت حضوری که داشتی

هر شب نصیب سفره شهرمدینه شد

در کنج خانه نان تنوری که داشتی

ای سر به زیر از همگان سر بلند تر

تسکین عمه بود غروری که داشتی

خلقاً و منطقا همه شکل رسول بود

در کوچه های شهر، عبوری که داشتی

این آفتاب تو ست که خورشیدمان شده

یا که پیمبر است دوباره جوان شده

چشمان تو همین که نهان می شود علی

عمه برای تو نگران می شود علی

دنیای ما اگر به جمال تو رو کند

هر روز سال، روز جوان می شود علی

بی اختیار یاد صدای تو می کنم

هرلحظه ای که وقت اذان می شود علی

روزی سه بار پشت بلندای ماذنه

آقایی تو اشهد ما می شود علی

ما کیستیم تازه مسلمان حنجرت

الله اکبر از تو از الله اکبرت

باید برای طور کلیمی درست کرد

یک گوشه ای نشست و گلیمی درست کرد

باید در ازدحام گدا و کمی جا

جائی برای مرد کریمی درست کرد

باید قسم به نور دو عین حسین داد

تا از خدا، خدای رحیمی درست کرد

 مجنون شهر بودم و لیلا نداشتم

اکبر اگر نبود من آقا نداشتم

یک فرصتی کنار بزن این نقاب را

بیچاره کن به صبحدم آفتاب را

امشب خودی نشان بده تا سجده ات کنم

از من مگیر فرصت این انتخاب را

نور جبین نیمه شب در تهجدٌت

در هم شکست کوکبه ی ماهتاب را

آباد باد خانه ات ای زلف پر گره

من از تو دارم این دل خانه خراب را

دستار را ببند و کنارم قدم بزن

شاید کمی نظاره کنم بوتراب را

هنگام روبرو شدن کارزار شد

کار تمام لشکریان با تو زار شد

وقتی رکاب رزم تو آماده می شود

باید برای مقدم تو خاکسار شد

نامت علی، شان تو شمشیر ساده نیست

باید برای هیبت تو ذوالفقار شد

حیدر شدی و ضجه لشکر بلند شد

این چه مصیبتی است که کوفه دچار شد

از میمنه گرفته تا پشت میسره

یک لشکری قدم به قدم تار و مار شد

فرزند لافتی که به جزاین نمی شود

شاگرد مجتبی که به جز این نمی شود

ای آفتاب روشن شبهای کربلا

پیغمبر دوباره صحرای کربلا

ای از تمام آدمیان برگزیده تر

نوح و خلیل و آدم و موسای کربلا

یک کاروان به عشق نگاهت اسیر شئ

گیسو کمند خوش قد و بالای کربلا

آب فرات و علقمه و کنبد حسین

یا تل زینبیه و هر جای کربلا

هر چند دیدنی است ولی دیدنی تر است

پایین پای مرقد آقای کربلا

نزدیک تر به مرقد آقاست جای تو

پایین پایی و همه پایین پای تو

حالا که می روی جگرم را نگاه کن

این چشمان محتضرم را نگاه کن

در این لباس ها چقدر دیدنی شدی

زینب بیا بیا پسرم را نگاه کن

من پیر و تو جوان کمی آهسته تر برو

افتادگی بال و پرم را نگاه کن

باور نمی کنی که علی پیر تر شدم

پیشم بیا و موی سرم را نگاه کن

بعد از تو فصل فصل دلم بی بهار شد

بعد از تو خاک بر سر این روزگار شد

باده در جام دلم سرریز شد

سینه از عشق خدا لبریز شد

فصل اندوه و غم و غصه گذشت

لحظه هامان  بس طرب انگیز شد

عرش حق آئینه بندان،فرش نیز

کو به کو روشن ،چراغ آویز شد

جرعه ای از باده ساقی بنوش

دیگ رحمت آمده امشب به جوش

سینه و طور تجلا عجبا

ذره و وصف ز بیضا عجبا

قطره و وصل به دریا نه عجب

نم و توصیف ز دریا عجبا

تا که دیدند رخ چون نبی اش

همه گفتند خدایا عجبا

یوسف کنعان دل آمد خدا

مهر بی پایان دل امد خدا

می زنم امشب ز مینای دگر

تا کشم تصویر زیبای دگر

آمده حسن خدای لم یزل

چون پیمبر یا که مولای دگر

سر زده موسی ز طور دیگری

آمده امشب مسیحای دگر

نام زیبایش چو نام حیدر است

او علی سر تا به پا پیغمبر است

خانه خون خدا غوغا شده

گوئیا که محشری برپا شده

ام لیلا زاداه لیلا،هر طرف

صحبت از لیلای این لیلا شده

این طرف مسرور گردیده علی

شادمان در آن طرف زهرا شده

کوری چشم حسودان شد پدر

چون خدا بر او عطا کرده پسر

مادر گیتی نزاید چون تویی

سروری را می سزاید چون تویی

ناتوان باشد بشر در مدحتان

حق تعالی می ستاید چون تویی

آفتاب از شرم رویت در حجاب

رفته و بالا نیاید چون تویی

ای قیامت آن قد و بالای تو

کار ما بسته به یک امضای تو

یک نظر بنشین جمالش را ببین

می برد دل از امیرالمومنین

برق لبخندش گرفته شهر را

روشن از نورش یسارست ویمین

نجل زیبای ولایت را ثمر

حلقه سبز امامت را نگین

خالق اکبر که اکبر داده است

هدیه بر حیدر پیمبر داده است

ای طواف من به گرد روی تو

طاق محرابم خم ابروی تو

تو مطهر زاده ای مولای من

عالمی گردیده مست بوی تو

باب حاجات همه بر من نگر

آمدم با قلب پرخون سوی تو

لحظه ای گیسوی خود را تاب ده

قطره ای ما را شراب ناب ده

 شاعر: ميلاد يعقوبي

امروز پیک خوش خبر هی حلقه بر در میزند 

بر در مکرر حلقه را از عشق دلبر میزند

از نغمه در مرغ دل در سینه ام ژر میزند

شادی به صد شور و شعف از هر دری سر میزند

از شوق دل روح الامین شهپر به شهپر میزند

از عشق اکبر نعره ی الاه و اکبر میزند

گویم به اوای جلی طالی احمد امده

هر کس که بیند روی او میگوید محمد امده

بشنو تو از ژرفای دل فریاد درد اییل را

افشا گر رازی مگو گلبانگ میکییل را

از فرط شادی کن نظر لبخند عزراییل را

در وصف هاجر گوش کن تکبیر جبراییل را

کاورده از بهر خلیل امروز اسماعیل را

تا در جهان سازد علم او پرچم تجلیل را

گویم به اوای جلی طالی احمد امده

هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده

در خانه ی خون خدا امده خدا را مظهری

قد قامتی مه طلعتی مه پاره ای مه پیکری

دریا دلی شیر او ژنی صف بشکنی نام اوری

اسلام را جان پروری پیغام را پیغمبری

نسل جوان را در جهان در خط قران رهبری

خواند حدیث عشق را در گوش زهره مشتری

گویم به اوای جلی طالی احمد امده 

هر کس که بیند روی او گوید محمد امده

از لیلی حسن قدم مصداق خاتم زد قدم

مصداق ختم النبیا در ملک عالم زد قدم

در سنگر خون و شرف ان ذبح اعظم زد قدم

الاله خونین تن ماه محرم زد قدم

از دامن مریم مگر عیسی بن مریم زد قدم

در جبهه ی حق ز امر حق روح مجسم زد قدم

گویم به اوای جلی طالی احمد امده

هر کس که بیند روی او گوید محمد امده 

در ماه شعبان جلوه گر شد زامر داور این پسر 

کز مرز باور بگذرد با دادن سر این پسر 

رونق به دین حق دهد در دشت باور این پسر

از کشته سازد پشته ها از خصم کافر این پسر

از شوق جانان بسپرد خنجر به خنجر این پسر

گردد به دشت کربلا چون لاله پرپر این پسر

گویم به اوای جلی طالی احمد امده 

هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده

باید حسین بن علی سر مست و شیدایش کند

تا در منای قرب حق چون هدیه اهدایش کند

از فرط شیدایی ورا مجنون لیلا یش کند

در سن هجده سالگی مهمان زهرایش کند

وقت شهادت دیده را محو تماشایش کند

تا در میان خاک و خون چون لاله پیدایش کند



گویم به اوای جلی طالی احمد امده 

هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده

شاعر: حميد كريمي