اشعار ولادت حضرت علی اکبر (ع)

تجلـِّــیِّ روی پیمبر رسید

پلک نزن که خود حیدر رسید

وارث شیرازه ی کوثر رسید

هم قدم ساقیِّ لشکر رسید

ساغری از باده ی محشر رسید


مژده بده علیِّ اکبر رسید


جلوه ی ختم الانبیاء آمده

سبط علیِّ مرتضی آمده

آئینه ی آل عبا آمده

صفای خانه ی وفا آمده

مؤذ ِّن کرب و بلا آمده


گل حسین شبه پیمبر رسید


میوه ی دردانه ی لیلاست این

سلاله ی حیدر و زهراست این

فرمانروای دل طاهاست این

آرامش اردوی باباست این

همقدم و همدم سقـــّـاست این


تفسیری از الله اکبر رسید


الله اکبر به گل روی او

رشته ی دل گره به گیسوی او

قوّت مرتضی به بازوی او

فدای آن قامت دلجوی او

حسین شانه می زند موی او


چشمه ی نور چشم دلبر رسید


پیمبر کرب و بلا یا علی

گل پسر شاه وفا یا علی

گوش تو و امر خدا یا علی

نام تو ذکر اولیاء یا علی

نگاه کن به حال ما یا علی


که صبرو تاب دل ما سر رسید


نا و نفس نیست نوایم بده

تو قوّتی به این صدایم بده

میان عاشقان تو جایم بده

تذکره ی کرب و بلایم بده

حال خوشی به ندبه هایم بده


بگو که شام غم به آخر رسید

شاعر: حسين ايماني

راهی کربلا دل رسوا نمی شود

این نامه جز به دست تو امضا نمی شود

 

ای روح حیدری تو در جان مصطفی

بی تو جمال جلوه زهرا نمی شود

 

آرام قلب حضرت مولا تویی علی

روح حسین بی تو که شیدا نمی شود

 

بالای جسم پاک تو شاه اینچنین سرود

سرو دلم که روی عبا جا نمی شود

 

ای آیه های سوره طه اذان بگو

آرام آیه ی غم بابا نمی شود

 

با رزم های حیدریت دل ز ما ببر

جز تو کسی که تالی مولا نمی شود

 

جز نعره های حیدریت نعره ای علی

چون نعره های حضرت سقا نمی شود

 

پا بوس قبر حضرت خون خدا شدی

شش گوشه بی وجود تو معنا نمی شود

 

ای خاتم نگین سلیمان به دست عشق

مهتاب بی تو جلوه ی شبها نمی شود

 

بی جلوه های شمس رخت والقمر کجاست

تفسیر آیه و ضحها نمی شود

 

بی غمزه ی تو لیلی لیلای کربلا

مجنون که سر سپرده ی صحرا نمی شود

 

ذکر علی علی ز لب ما نمی رود

بی ذکر یا علی دلمان وا نمی شود

 

با ذکر یا علیست که عیسی شفا دهد

ورنه شفا دوای مسیحا نمی شود

 

موسی به جز برای تماشای جلوه ات

چلّه نشین وادی سینا نمی شود

 

یوسف به گرد پای جمالت نمی رسد

دلداده بر تو غیر زلیخا نمی شود

 

"بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند

هر یوسفی که یوسف لیلا نمی شود"

 شاعر: وحيد محمدي

صداي پاي بهار آمد

بيا كه كوه وقار آمد

 

به قلب عاشق قرار آمد

به حق‌پرستي عيار آمد

 

به عرش حق همجوار آمد

به كربلا تك‌سوار آمد

 

رسولي و كربلا كتابت

نگيني و عالمي ركابت

 

رسيده پيغمبري دوباره

به عاشقان دلبري دوباره

 

اميري و سروري دوباره

ادامه‌ي كوثري دوباره

 

چه گويمش؟ حيدري دوباره

و فاتح خيبري دوباره

 

نه احمدي و نه حيدري تو

شعاعِ "الله اكبري" تو

 

نشسته در ذهن من خيالت

ميان چشمان من جمالت

 

منم گرفتار دام خالت

تمام فكرم شده وصالت

 

منم اسرت منم وبالت

تو شاهزاده تو با اصالت

 

نه تو خدايي و نه جدايي

كه الحق از نسل مرتضايي

 

منم مريض و تويي مسيحا

منم غلام و تو هستي آقا

 

تمام عالم نم و تو دريا

تو عشق حيدر تو قلب زهرا

 

تو وارث خلق و خوي طاها

تو برتري از توهم ما

 

كران نداري و بي‌كراني

تو فرق داري اي آسماني

 

حسين شد مست شهد كامت

ملائكه در صف سلامت

 

صنوبر است اين و يا كه قامت

چه قامتي! پا به سر قيامت

 

ببر كه جانم بهاي جامت

فداي چشمت فداي نامت

 

تو همنشين ستاره‌هايي

اذان سبز مناره‌هايي

 

تو بر وجود خدا دليلي

ذبيح لب تشنه‌ي خليلي

 

تو اذن پرواز جبرئيلي

تو كوثري و تو سلسبيلي

 

بدون همتا و بي‌بديلي

از ايل باراني و اصيلي

 

تجلي سرمدي به قرآن

"علي" ولي "احمدي" به قرآن

 

از عقلم امشب خبر ندارم

به جز دل دربه‌در ندارم

 

پرنده‌ام بال و پر ندارم

بدون عشقت ثمر ندارم

 

بجز به دستت نظر ندارم

سر از در خانه بر ندارم

 

نهال دل را كجا بكارم؟

مني كه جز تو كسي ندارم

 

امان كه روزي تو بين صحرا

تنت شد از كينه ارباً اربا

 

به خاك افتاد سرو رعنا

صداي خنده صداي اعدا

 

و ناتوان زانوان آقا

رسيد عمه به داد بابا

 

تمام صحرا پر از تن توست

و خون بابا به گردن توست

 

تو را به چشمان خود كشيد و

يكي يكي بر عبات چيد و

 

از اين جهان بي‌تو دل بريد و

شهادتش را به چشم ديد و

 

صدا زد از خيمه نااميد و

به قتلگاه عمه‌ات رسيد و

 

شكست از داغ رفتن تو

هزار چشمه شده تن تو

 

محمد بختیاری

  بر مَقدمت تغزل شيوا ترانه ريخت

  شوريده وار صد غزل عاشقانه ريخت

 

 دست نسيم بر سر راه عبورتان

 باراني از شكوفه ي سيب و جوانه ريخت

 

 شب گيسوان تيره و آشفته حال را

 با شانه ي طلوع سحر؛ روي شانه ريخت

 

 آيينه از نگاه اهورايي شما

 صد تكه شد،به پاي شما خاضعانه ريخت

 

 تنديس حُسن يوسف مصري شكسته شد

 با آذرخش خنده تان صادقانه ريخت

 

ميلادتان به قافيه احساس مي دهد

ابيات شعر عطر گل ياس مي دهد

 

 يوسف ترين خَلقي و احمد شمايلي

 زهرا صفات هستي و حيدر خصائلي

 

 چشمان تان دليل توالي جز و مد

 مهتاب پرفروغ تمام سواحلي

 

 از خانواده ي كرمي اي بزرگوار

 باني خير سفره ي فضل محافلي

 

 آوازه ات رسيده به دروازهاي چين

 گنجينه ي سترگ و عظيم فضائلي

 

 شاگرد درس رزم علمدار كربلا

 جنگاور بدون رقيب قبائلي

 

اي دومين قمررخ ايل ابوتراب

تصويري از شجاعت عباس بين قاب

 

 ارباب زاده هستي و مهتاب زاده اي

 در بارگاه سلطنتي شاه زاده اي

 

 سرو بلند باغ اميد عشيره اي

 بر قله ي غرور حسين ايستاده اي

 

 اي تك سوار صاعقه پوش مسير عشق

 در انتهاي دورترين جاي جاده اي

 

 آيينه ي تجلي اوصاف حيدري

 تو صخره ي شهامت و كوه اراده اي

 

 دوم ركاب محمل مستور زينبي

 تو پرده دار حرمت اين خانواده اي

 

سايه به سايه هم قدم عصمت خدا

ديوار غيرت حرم عصمت خدا

 

وحید قاسمی

می وزد عطر بهشتی           ازگلستان ولایت


ماه لیلا جلوه گر شد          درشبستان ولایت

        

           غنچه ی لیلا شکوفا           شد به گلزار حسینی

       

             می زند لبخند شادی          گل به بستان ولایت

حیدر ثانی بیامد            یا نبی رخ می نماید


اکبر زیبای لیلا              پرده از چهره گشاید

       

              روی او روی محمد                 بوی او بوی محمد

      

            خلق او خلق عظیم و            خوی او خوی محمد

لاله لیلا علی جان         مقدمت بادا مبارک


وسف طاها علی جان       مقدمت بادا مبارک

شد شکوفا غنچه ای در گلستان بتول 2


او بود در خلق و خوی اشبه الناس رسول 2

                ایکه باروی چو ماهت       دلربای عالمینی


                   بانگاهی عاشقانه       قبله جان حسینی

              

یوسف آل عبائی       قبله دلهای مائی

                

ای علی دوم عشق   حیدر کرببلائی

                ماه کنعان حسین     ای علی اکبر توئی 2


               سرو بستان حسین   ای علی اکبر توئی 2

ای گل باغ حسینی             درگلستان تو خارم


در دو عالم ای علی جان          جز تومن دلبر ندارم

             

                      می زند آتش بجانم        ای علی اکبر غم تو

              

                    عالمی بادا فدای           عمر کوتاه و کم تو

منبع:سایت نکته های آموزنده زندگی

شب است و ساقی مجلس به گردش ساغر آورده

که سیمرغ دل مستان رشادی پر در آورده

نمی دانم چه رخ داده که طبع سر کشم امشب

قلم را بار دیگر در مصاف دفتر آورده

گمانم لیلی حسن قدم از قلزم رحمت

برای رحمه للعالمینش گوهر آورده

کمال نهضت خونین عاشوراست شادی کن

که پیک خوش خبر یک مژده از جان پرور آورده

امیر آمده وزیر آمد سفیر آمد که هستی را

ورود این سه تن تاب و توان دیگر آورده

حسین فلک نجات و سید سجاد سکانش

بر این کشتی خدا هم بادبان و لنگر آورده

برو باد صبا بر گو به زهرا دیده ات روشن

که از بهر حسینت ام لیلا یاور آورده

در دیوار یثرب می زند فریاد آزادی

که مصباح الهدی را حق شکوه یاور آورده

پدر آمد پسر آمد عموی نازنین آمد

به پشتیبانی آنان علی را مظهر آورده

برای سرفرازی بر فراز نیزه دشمن

علی اکبر از بهر سرافرازی سر آورده

قد و بالای او را دید جبریل و بخود گفتا

خدا از بعد پیغمبر مگر پیغمبر آورده

شگفتی آفرین و خوش تماشایی بود رویش

تعالی الله از این نقشی که کلک داور آورده

عروس فاطمه(س) امشب به پاس یاری قرآن

برای سنگر الله اکبر ، اکبر (ع) آورده

جوانان را بشارت ده خدا از نسل پیغمبر

برای جانفشانی بر جوانان رهبر آورده

چه رهبر؟رهبری قاطع چه قاطع؟در عمل فاتح

که از فتحش فلک فتحاً مبینا زیور آورده

قدم در ملک هستی زد علی را مظهر قدرت

چه قدرت قدرت مطلق که حق احیا گر آورده

حسین بن علی(ع) را داده حق فرخنده مولودی

که با میلاد خود تفسیر نص کوثر آورده

بگو تا کربلا آماده سازد سنگر خود را

که بهر یوسف زهرا خدا همسنگر آورده

به تیر و نیزه و شمشیر و خنجر مژدگانی ده

که این زیبا پسر بهر نشانه پیکر آورده

برای سرفرازی بر فراز نیزه دشمن

علی اکبر(ع) از بهر سرافرازی سر آورده

                            مرحوم ژولیده نیشابوری

اى قدت همچو نيشكر اكبر

سر و باغ پدر اكبر

شام يلداى جعد مويت را

صبح پيشانيت سحر اكبر

پور مهتاب ليل ليلى را

قرص تو شد قمر اكبر

رفتنت كبك و آمدن طاووس

همه اطور تو هنر اكبر

خوى تو مصطفى رخت احمد

پاى تا سر پيامبر اكبر

وصف خلق تو انك لعلى

شجر پاك را ثمر اكبر

هيبت غرش تو در ميدان

بدرد دل ز شير نر اكبر

نيست حاجت تو را به جوشن و خود

چون على سينه ات سپر اكبر

نام تو نام حيدر و بايست

آن پدر را چنين پسر اكبر

حشمتت بود آل هاشم را

مايه فخر و زيب و فر اكبر

هر دو بازوى ابرويت داده

دست قدرت به يكديگر اكبر

زين كمان و ز تير مژگانت

كرد اهوى دل حذر اكبر

وه بنازم ضرب شست تو را

دل نرست آخر از خطر اكبر

بهر خون خدا، شهيد كرببلا

تو بدى پاره جگر اكبر

آنكه داغ تو بر دلش بنهاد

جايگاهش دل سقر اكبر

تا بقاى باقى قيوم

باشدش لعن مستمر اكبر

نذر قربانى تو جان كردم

كن قبول و نما نظر اكبر

به مناسبت میلاد حضرت علی اکبر (ع)

از شوق تو چشم ما شده، تر اکبر

بر روی دلم نوشته دلبر، اکبر

از شوق وصال قبر تو می باشد

اینک دل من شبیه کفتر، اکبر

اینک تو به دست خود، بیا و بگذار

بر کنج لبم ز آب کوثر، اکبر

امشب به کلام حیدری می گویم

ای شیر، یل شبیه حیدر، اکبر

برخیز ز قبر خود تو آقایی کن

بر ملک جهان تویی تو سرور، اکبر

بر جان و دلت بود گوارا ای جان

داداشیِ با علی اصغر، اکبر

الحق که شهید راه عشقی اکبر

در پیش پدر شدی تو پرپر، اکبر

الحق که تو مجنونی و مادر لیلا

از داغ تو جان می دهد آخر لیلا

سروده جعفر ابوالفتحی

ای که بر روشنای چهره ی خود

نور پیغمبر سحر داری

نوری از آفتاب روشن تر

رویی از ماه خوبتر داری

تو کدامین گلی که دیدن تو

صلواتی محمدی دارد

چقدر بر بهشت چهره ی خود

رنگ و بوی پیامبر داری


هجرتت از مدینه شد آغاز

کربلا شاهد سلوک تو بود

کوفه چون شام ماند مبهوتت

تا کجاها سر سفر داری


باوری سرخ بود و جاری شد

اولسنا علی الحق از لب تو

چه غرور آفرین و بشکوه است

مقصدی که تو در نظر داری


با لب تشنه بودی و می سوخت

در تف کربلا پر جبریل

وقت معراج شد چه معراجی

ای که از زخم بال و پر داری


از میان تمام اهل جهان

عرش پایین پا نصیب تو شد

عشق می داند و جنون که چقدر

شوق پابوسی پدر داری


شوق پابوسی تو را داریم

حسرت آن ضریح ششگوشه

گوشه چشمی  عنایتی لطفی

تو که از حال ما خبر داری


در مدیح تو از مدایح تو

یا علی هرچه بیشتر گفتیم

با نگاهی پر از عطش دیدیم

حُسن ناگفته بیشتر داری

سید محمدجواد شرافت

 لبت حدیث کسا را به اشتباه انداخت

نگاهت آینه ها را به اشتباه انداخت

غزل به رقص در آمد و نام زیبایت

عروض و وزن و هجا را به اشتباه انداخت

صدای کیست که پیچیده در گلویی خشک

صدا دوباره صدا را به اشتباه انداخت

حضور نافذ پیغمبرانه ای در دشت

تمام کرب و بلا را به اشتباه انداخت

الا علی الدنیا بعدک العفا یا عشق

خوش آن فنا که بقا را به اشتباه انداخت

تو جان سپردی و اینگونه جاودان ماندی

و این مقایسه ما را به اشتباه انداخت

هیات دارالقرآن امام حسین(ع)

با جمالی برتر از خورشید و ماه    
آمد و بوسید خاک پای شاه
گفت: من سیر آمدم از زندگی    
نیستم در دل، دگر تابندگی

شاه چون جان، تنگ بگْرفتش به بر    
گفت: ای از رفتنت دل، شعله‌ور!

سست‌پیمانی برِ عشّاق نیست   
سخت‌جانی، شیوه‌ی مشتاق نیست
تا نباشد غیر حق در دل دگر    
از تو هم برداشتم دل، ای پسر!

یـازده روز گـذشت از مـه شعبـان معظـم
که عیان گشت دوباره رخ پیغمبر اکرم
ذات حق- جلّ جلاله- پسری داد به لیلا
کـه سـراپــای بــود آینــۀ جــد مُکــرّم
نه عجب اینکه به یوسف بدهد وام ز حُسنش
یـا دهـد از نفسش روح بـه ریحانـۀ مریـم
مگـر اوصـاف ورا شـرح دهـد یوسف زهرا
ورنه آرند به وصفش ملک و جن و بشر کم
می‌سزد تا که شود گوش همه عالم هستی
تـا ز وصفش زنـد آقـای رسـولان خدا دم
یوسف فاطمه در منطق و در خصلت و خُلقت
اشبه‌النـاس ورا خوانــد بـه پیغمبـر خـاتم
صلواتـی کـه خداوند فرستد به محمّد
به جمال و به کمال و به جلالش همه با هم

ابرویش خیـل ملک را شده محراب عبادت
صــورتش قبلــۀ جــان و دل ذرّیــۀ آدم
اگر از جـام تـولاش یکـی جرعــه بنـوشد
پسـر هاجـر تـا حشــر کنـد نـاز بـه زمـزم
دشمنش گفت که او راست همان شأن امامت
تا بـه وصفش چـه بگوینـد دگـر مردم عالم
ما کـم از ذرّه و او بیشتـر از مهـر درخشـان
ما یکـی قطـره ولی وسعت او بیشتـر از یم  

شب ولادت تو عید سیدالشهداست
دلم خوش است كه میلاد اكبر لیلاست
تو آمدی كه بگویی حسین تنها نیست
و تا قیام قیامت حسین پا برجاست
همین كه چشم تو وا شد مدینه روشن شد
به یمن خاك كف پای تو كه عرش خداست
مسیح خانهٔ اربابمان تویی آقا
چرا كه در رگ تو خون حیدر و زهراست
ستاره ها همه امشب به خاك می ریزند
و مقصد همه پایین پای كرببلاست
خدا به روی تو امشب گلاب می ریزد
برای این كه لبت مشك حضرت سقاست
برای مادر تو كعبه ای بنا كرده
دو چشم زمزم این گونه ها كه سعی و صفاست
شب ولادت تو بوی یاس می آید
یقین بدان تو كه مادر بزرگ تو این جاست
تو در حوالی بالاترین دنیایی
چرا كه مهد تو آغوش زینب كبراست
تویی كه راه نجات از نگات معلوم است
و تار موی تو تا روز حشر پرچم ماست
تو هم شبیه علی افتخار میكده ای
علیِّ خانه اربابمان خوش آمده ای
لب تو وا شد و تاریخ را مصفا كرد
تو را خدای تو تقدیم دست لیلا كرد
تو را برای حسین آفرید و ‌كرببلا
و بعد صحنه جنگ تو را مهیا كرد
برای این كه تو عین پیامبر باشی
تو را شبیه پیمبر امیر دل ها كرد
رخ تو را ز رخ مصطفی كشید خدا
و بازوان تو را بازوان مولا كرد
اذان كه گفت درِ گوش تو امیر عرب
تو را هوائی دیدار روی زهرا كرد
به روی سینۀ تو تا كه بوسه زد زینب
فضای قلب تو را مثل طور سینا كرد

به بازوان تو وقتی نظر نمود حسین
دلاوری تو را هم تراز سقا كرد
همین كه روی تو واشد از آسمان، خورشید
نشست روی قشنگ تو را تماشا كرد
تویی كه در نفست یك جهان غزل داری
به روی باغ لبت كوهی از عسل داری
شاعر:مهدی نظری  

دل حرم می شود سحرگاهی
که شود صحن دیده تر گاهی
قطرۀ آب در مرور زمان
می کند در حجر اثر گاهی
دل من سخت تر ز سنگ که نیست
امتحان کن بر این جگر گاهی
ای خریدار بر رضای خدا
جنس پس مانده را بخر گاهی
یعنی آن قدر بی بها هستم
نیستم لایقِ نظر گاهی
بین سجاده دیده بر راهم
نیمه شب می شود خبر گاهی
بنده ای را که دست و پا گیر است
همرهت تا خدا ببر گاهی
قتلگاهی به پا کنی با ناز
گر ازین جا کنی گذر گاهی
پسری که کریم زاده بود
می کند جلوۀ پدر گاهی
تاج اصحاب یا علی اکبر
یابن ارباب یا علی اکبر
تو مطهر شدی ز هر چه بدی
تا بگوئی ز نسل لم یلدی
صد و ده بار هو کشم ز جگر
که تو با کعبه زاده هم عددی
همه دلگرمی ام محبت توست
یابن لیلا «علیک معتمدی»
گر تو شاگرد مجتبی هستی
دست خالی نمی رود احدی
ناز تو فاطمی تر از همه است
راه دل بردن از علی بلدی
نوۀ ارشد دو دریایی
موجی از عشق گاه جذر و مدی
جای مادر بزرگ تو خالی
زود پر زد به وادی ابدی
تو ز هر پنج تن نشان داری
تو حدیث کسای مستندی
جز برای دل ابوفاضل
پرده از روی خویش پس نزدی
تا خدا پرده از رخ تو کشید
چشم عباس مرتضی را دید
تا که بابا تو را صدا می کرد
محشری در حرم به پا می کرد
با نگاهی به قد و بالایت
یاد پیغمبر خدا می کرد
تو که هستی که پیر میخانه
با مناجات تو صفا می کرد
ی دل آرام خوش صدای حجاز
مأذنه بر تو اقتدا می کرد
آتش روی بام خانۀ تو
کوچه ها را پر از گدا می کرد
هر کسی داشت نذر پیغمبر
به در خانه ات ادا می کرد

دور از چشم شور مردم شهر
از رخ تو نقاب وا می کرد
بوسه ای از لب تو هر دردِ
پدری پیر را دوا می کرد
گوشه ای می نشست و با زینب
نظری سوی مجتبی می کرد
بعد می گفت این پسر غوغاست
چقدر شکل مادرم زهراست
تو ز اجداد خود چه کم داری
نسبی پاک و محترم داری
وارث آدم و کلیم و مسیح
بهر احیای مرده دم داری
گشته شش گوشه این حرم یعنی
تو جداگانه یک حرم داری
تو ز پایین پا ولایت بر
کرسی و نون و والقلم داری
ما به نام تو سینه زن شده ایم
حق شاهیِ بر عجم داری
تو که باب الحوائجی بی شک
بس که آقایی و کرم داری
یک قدم تو عقب تر از عباس
دل حرم می شود سحرگاهی 
شانه هایت ز بس مودب بوددومین تکیه گاه زینب بود
خیز  شمشیر مرتضی بردار
بزن ای شیر بر دل کفار
زره مصطفی بپوش علی 
در رکاب عقاب پا بگذار
نعره ای زن منم علی اکبر
نوۀ حق حیدر کرار
هم چو شیری بزن به قلب سپاه
تا بریزی به هم یمین و یسار
ضجۀ کوفه را در آوردی
ای ابر مرد عرصۀ پیکار
هر طرف تاب می دهی تیغت
پشته سازی ز کشتۀ بسیار
تشنگی را بهانه فرمودی
رو نمودی به جانب دلدار
لب نهادی بر آن لبان خشک
گفتی آهسته این سخن با یار
کی محاسن سپید در بندم
دست خود از محاسنت بردار
تا که دل کنده از تو بابا شد
بال های شهادتت وا شد
ناگه از دشت یک صدا آمد
نالۀ ای پدر بیا آمد
پدر آمد ولی چه آمدنی
چه کسی گفته روی پا آمد
پیرمردی کنار نعش جوان
با سر زانو از قفا آمد
روضه ات گشته شرح موت حسین
وسط هلهله نوا آمد
آن چنان نعره زد علی ولدی
ناله اش بین که تا کجا آمد
دست خود را گرفته روی سر
زینب از سوی خیمه ها آمد
شد حسین زنده با دم زینب
پای معجر میان تا آمد
با تن ریخته به هم چه کند
نوبت یاری عبا آمد
شب جمعه است بس کن ای شاعر
چون که مادر به کربلا آمد
هر شب جمعه کربلا غوغاست
فاطمه روضه خوان کرب و بلاست
شاعر:قاسم نعمتی

مدینه گشته سرتاسر چو محشر
 که روئیده گلی در باغ دلبر
 خزان چشم ها دیگر بهاری ست
 ز یمن مقدم این یاس اطهر
 برای دیدن روی چو ماهش
 همه دارند شور و شوق دیگر
 دل لیلا شده مجنون و محوش
 زند بوسه به دستانش مکرر
 یکی گوید قد افلح را بخوانید
 که آمد باز سوی ما پیمبر
 یکی گوید که از برق دو چشمش
 شده زنده دوباره یاد حیدر
 نماز عشق خوانید اهل دل ها
 اذان گوی حرم آمد به دنیا
 دل بابا برایش بی قرار است
 و دورش روز و شب پروانه وار است
 خبر آمد که از نور جبینش
 قمر در آسمان پا به فرار است
 عجب شوری به دل افکنده عشقش

 که سرهای دو عالم پای دار است
 کمال خیر مهر اوست در دل
 دل بی یاد دلبر هم چو خار است
 که گفته سهم هر عاشق خزانی ست
 که من با او همه عمرم بهار است
 منم آن سائل دیروز و فردا
 که از هجران شش گوشه خمار است
 اگر عمری نفس دارم به سینه
 تمام دل خوشی ام صحن یار است
 بیا امشب دلم حاجت روا کن
 مرا هم زائر کرببلا کن
شاعر:علی اکبر حائری