اشعار ولادت حضرت علی اکبر (ع)

چو در سر داشت شور خالق اکبر علی اکبر
                                           به میدان شهادت گشت روی آور علی اکبر
چو دشمن دید سرو قامت و بدر جمالش را
                                          گواهی داد باشد شبه  بیغمبر  علی اکبر
بود برج ولایت را حسین بن علی  خورشید
                                         در آن برج است روشنتر ز هراخترعلی اکبر
به دریایی که موجاموج دارد لولوی لالا
                                        صدف گر حضرت لیلا بود  گوهر  علی اکبر
به بازاری که عشق آنجاست حاکم میخردشیرین
                                        لقای دوست را با نقد جان وسر علی اکبر
صف روبه دلان را زد به هم با حمله ای بیدا
                                      چو شد در عرصه ی هیجا چوشیرنرعلی اکبر
زفرط تشنگی بژمرده چون شد نرگس مستش
                                     یکی ساغر گرفت از ساقی کوثر   علی اکبر
کمان شد قامت سرو ابی عبدالله آن وقتی
                                     که همچون گل ز اسب افتاد و شدپرپرعلی اکبر
تبسم بر لبش چون غنچه راز عشق را میگفت
                                    به شیدایی بدر را دید چون در بر    علی اکبر
فراز شاخه ی طوبای قدسی خانه  می خواهد
                                   اگر همچون کبوتر می گشاید  بر   علی اکبر
به خون غلتان چو گل خندان مقیم محفل جانان
                                    خدا را دید در   آیینه ی   باور      علی اکبر
شهادت را که باشد هدیه ای بر خلق از خالق
                                    به جان و دل بذیرا گشته چون حیدرعلی اکبر
نمی تابد چرا دیگر چراغ  خیمه ی   لیلا
                                    به نزد او  نمی آید  مگر   دیگر     علی اکبر
به دنیا هست ما را خوش عمل امیدواریها
                                    که باشد شیعیان را شافع محشر علی اکبر.

امروز پیک خوش خبر هی حلقه بر در میزند
بر در مکرر حلقه را از عشق دلبر میزند
از نغمه در مرغ دل در سینه ام ژر میزند
شادی به صد شور و شعف از هر دری سر میزند
از شوق دل روح الامین شهپر به شهپر میزند
از عشق اکبر نعره ی الاه و اکبر میزند
گویم به اوای جلی طالی احمد امده
هر کس که بیند روی او میگوید محمد امده
بشنو تو از ژرفای دل فریاد درد اییل را
افشا گر رازی مگو گلبانگ میکییل را
از فرط شادی کن نظر لبخند عزراییل را
در وصف هاجر گوش کن تکبیر جبراییل را
کاورده از بهر خلیل امروز اسماعیل را
تا در جهان سازد علم او پرچم تجلیل را
گویم به اوای جلی طالی احمد امده
هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده
در خانه ی خون خدا امده خدا را مظهری
قد قامتی مه طلعتی مه پاره ای مه پیکری
دریا دلی شیر او ژنی صف بشکنی نام اوری
اسلام را جان پروری پیغام را پیغمبری
نسل جوان را در جهان در خط قران رهبری
خواند حدیث عشق را در گوش زهره مشتری
گویم به اوای جلی طالی احمد امده
هر کس که بیند روی او گوید محمد امده
از لیلی حسن قدم مصداق خاتم زد قدم
مصداق ختم النبیا در ملک عالم زد قدم
در سنگر خون و شرف ان ذبح اعظم زد قدم
الاله خونین تن ماه محرم زد قدم
از دامن مریم مگر عیسی بن مریم زد قدم
در جبهه ی حق ز امر حق روح مجسم زد قدم
گویم به اوای جلی طالی احمد امده
هر کس که بیند روی او گوید محمد امده 
در ماه شعبان جلوه گر شد زامر داور این پسر
کز مرز باور بگذرد با دادن سر این پسر
رونق به دین حق دهد در دشت باور این پسر
از کشته سازد پشته ها از خصم کافر این پسر
از شوق جانان بسپرد خنجر به خنجر این پسر
گردد به دشت کربلا چون لاله پرپر این پسر
گویم به اوای جلی طالی احمد امده
هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده
باید حسین بن علی سر مست و شیدایش کند
تا در منای قرب حق چون هدیه اهدایش کند
از فرط شیدایی ورا مجنون لیلا یش کند
در سن هجده سالگی مهمان زهرایش کند
وقت شهادت دیده را محو تماشایش کند
تا در میان خاک و خون چون لاله پیدایش کند
گویم به اوای جلی طالی احمد امده
هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده
شاعر: حميد كريمي

کاروان کاروان شب تاریک، گم شده لابلای گیسویش
خنجر از دست ماه می افتد، در مصاف هلال ابرویش
چشم هایش از آسمان لبریز، سینه اش داغدار طوفان هاست
دست هایش به وسعت دریا، هیبت کوه در دو بازویش
در سجودند مست و عرفانی، صحن و محراب و مهر و پیشانی
این جوان را که قُبّة الخَضراء، می زند بوسه بر سر و رویش!
قد علم کرده خون غیرت را، در رگ سنگ ها بجوشاند
می رود تا تمام میدان را، غرق حیرت کند هیاهویش
اَشهدُ اَنّ این ذبیح الله، (باکی از مرگ در نگاهش نیست)
اَشهدُ اَنّ این منای حسین(ع)، اَشهدُ اَنّ عشق چاقویش!
دسته دسته ملائک از هر سو، گرد او در طواف اندوه اند
رخت اِحرام بسته جبرائیل، رفته زانو زده ست پهلویش
شاعر: زهرا شعبانی
 

درجهان یوسف اگر از همه زیباتر بود
نمکین تر هم ازاو ، چهره ی پیغمبر بود
حسن و زیبائی یوسف ، نمک روی نبی(ص)
جمع در صورت و سیمای علی اکبر(ع) بود
ما داد دل از زمزمه خواهیم گرفت
دامان حسین را همه خواهیم گرفت
در شام ولادت علی اکبر(ع)
عیدی زکف فاطمه(س)خواهیم گرفت
**********
یاران حریم عشق نورانی است امشب
ابرکرم هرلحظه بارانی است امشب
سبط نبی حیران جانانی است امشب
گرم پذیرائی زمهمانی است امشب
مولا به بردارد گل مه پیکرش را
از ماه و از خورشیدبهتر اکبرش را
امشب صفا و عشق اینجا خانه دارد
بحر ولایت گوهر یکدانه دارد
جان امیرالمؤمنین جانانه دارد
لیلا بروی دامنش دردانه دارد
او معنی عشق است و نور پاک سرمد
درصورت و سیرت بخوانش چون محمد(ص)
این کعبه دلهاست در دامان لیلا
این ماه خوبیهاست در دامان لیلا
این جلوۀ طاهاست در دامان لیلا
این اختر زهراست در دامان لیلا
زهرا زجنت آید این گل را ببیند
گلبوسه ها از روی زیبایش بچیند
انوار او روشن کند ارض و سمارا
رخسار او دل میبرد خون خدارا
لعل لبش بخشد صفا آب بقارا
آمد که از لطفش بگیرد دست مارا
اومایۀ فخر پدر در عالمین است
او مظهر لطف وعنایات حسین است
ای نازنین درّ یم ایمان و ایثار
ای چهره ات آئینۀ انوار دادار
خاک قدومت سرمۀ چشمان ابرار
هرجا تو بگذاری قدم آنجاست گلزار
درشام میلاد تو ای ماه دل آرا
تبریک گوید بر عروس خویش زهرا(س)
شعر از:حاج ابراهیم قانع

خلقت عالـم  همه  از کوثــــر است         
                                           شعر من  امشب ز هر شب بهتر است
در نی ام امشب نــوای دلـــبر است        
                                          شــــام میــــلاد  علـــــی اکـــــبر است
ای علی اکــــبر  ای نور  دو عــین        
                                          بی گمان  هستی  تو  فرزند  حســـین
نام  تـــو آئینه ی  دل های  ماست          
                                          این  که  می گویم  نه  تنها  ادعاست
جلوه ات جانا چو احمد با صفاست        
                                          چهره ی پاکت چو روی مصطفی ست
از وجودت جلوه ی حق بر ملاست        
                                         آشیانــت  عاقبـــت  در  کـــربـــلاست
من چه گویم  گـشته جانم  زیرورو         
                                         نزد  حــق  داری  تو بــی شک  آبرو
ای علــــی اکــبر  ای پاکـــــیزه خو         
                                         ای  که  داری  از  محــمد رنگ و بو
بوده  نامت  زینــت عــرش  بــرین        
                                         بوده ای   در کــــربلا   نقـش آفـرین
مهر تو با جان و دل ها شد عجین          
                                         بر جوانان   گشته ای  الگــــو  یقین
ای  که  در بحر  دل ما  ساحلــــی        
                                        عرشیان  بر  کوی  تو  چون  سائـلی
جان  پاکت  بوده است  جانا جلــی        
                                        بوده   بابایـت   حـــسین بـن علـــــی

هم درمقام و نام و جلالت تو اکبری
هم اینکه درعشیره شماازهمه سری
گفتااگرکه ختم رسالت نمیرسید
حتما تو اخرین نبی هستی پیمبری
وقتی تورا بدست پدر داد مادرت
بوسیدروی ماهت و گفتا که محشری
بایدبرای رزم تو لشکربیاورند
الحق عرب ندیده شبیه ت دلاوری
وقتی لجام اسب کشیدی سوی نبرد
دشمن ندید اکبری یا این که حیدری
دشمن چشیده مزه شمشیر تیز تو
وقتی چو شیر بر صف او حمله میبری
اقا شما کرامتتان هم محمدیست  
حالا شما به کرببلایم نمیبری
صدبار گفته اند و مانیز گفته ایم
اقا غلام دربدرت را نمیخری
شاعر : مهدی مومنی
 

 باده در جام دلم سرریز شد
سینه از عشق خدا لبریز شد
فصل اندوه و غم و غصه گذشت
لحظه هامان  بس طرب انگیز شد
عرش حق آئینه بندان،فرش نیز
کو به کو روشن ،چراغ آویز شد
جرعه ای از باده ساقی بنوش
دیگ رحمت آمده امشب به جوش
سینه و طور تجلا عجبا
ذره و وصف ز بیضا عجبا
قطره و وصل به دریا نه عجب
نم و توصیف ز دریا عجبا
تا که دیدند رخ چون نبی اش
همه گفتند خدایا عجبا
یوسف کنعان دل آمد خدا
مهر بی پایان دل امد خدا
 می زنم امشب ز مینای دگر
تا کشم تصویر زیبای دگر
آمده حسن خدای لم یزل
چون پیمبر یا که مولای دگر
سر زده موسی ز طور دیگری
آمده امشب مسیحای دگر
نام زیبایش چو نام حیدر است
او علی سر تا به پا پیغمبر است
خانه خون خدا غوغا شده
گوئیا که محشری برپا شده
ام لیلا زاداه لیلا،هر طرف
صحبت از لیلای این لیلا شده
این طرف مسرور گردیده علی
شادمان در آن طرف زهرا شده
کوری چشم حسودان شد پدر
چون خدا بر او عطا کرده پسر
مادر گیتی نزاید چون تویی
سروری را می سزاید چون تویی
ناتوان باشد بشر در مدحتان
حق تعالی می ستاید چون تویی
آفتاب از شرم رویت در حجاب
رفته و بالا نیاید چون تویی
ای قیامت آن قد و بالای تو
کار ما بسته به یک امضای تو
یک نظر بنشین جمالش را ببین
می برد دل از امیرالمومنین
برق لبخندش گرفته شهر را
روشن از نورش یسارست ویمین
نجل زیبای ولایت را ثمر
حلقه سبز امامت را نگین
خالق اکبر که اکبر داده است
هدیه بر حیدر پیمبر داده است
ای طواف من به گرد روی تو
طاق محرابم خم ابروی تو
تو مطهر زاده ای مولای من
عالمی گردیده مست بوی تو
باب حاجات همه بر من نگر
آمدم با قلب پرخون سوی تو
لحظه ای گیسوی خود را تاب ده
قطره ای ما را شراب ناب ده
 شاعر: ميلاد يعقوبي

     ارباب زاده ای كه خود ارباب عالم است
در چهره اش جمال پیمبر مجسم است
نور است نور محض ز جنس پیامبر
هر چه بگویم از منش و منطقش كم است
نامش علی نهاده به كوری دشمنان
ارباب ما حسین كه ارباب عالم است
اعمال امشب است در مفاتیح عاشقی
مستی كنید، جام و می اش هم فراهم است
مجنون خویش كرده و لیلای ما شده
از شوق اوست دیده اگر پر ز شبنم است
حالا خبر دهید گدایان شهر را
پایان مستمندی و فرجام ماتم است
اصلاً نه جای شك و شبه اَست و سوال
پر می كنند كیسه های تهی را – مسلّم است
اَین المَفَر لشگریان می رسد به گوش
غرش كه می كند و چهره درهم است
اما چرا در شب میلاد حضرتش
حال و هوای این غزلم چون محرم است ؟
در بین روضه های غمش آتشم زدند
آن روضه ای كه در لهوف و مقرم است
آن روضه ای كه خواند قطعه قطعه اش
با دیدنش قامت بابای او خم است
می چید قطعه های بدن را كنار هم
می گفت علی بعد تو دنیا جهنم است

سلام اى، اولين ذبيح الهى
الا اى انعكاس بى گناهى
سلام اى عصمت لا يوصف حق
يگانه مرد توحيد صف حق
تو زلفت باد را ديوانه كرده
سر زلف تو را حق شانه كرده
تو سبحان الذى اسرى ضميرى
تو مرآت خداوند غديرى
نمى‏دانم كنون اى بى همانند
كه دل بر تو ببندم يا خداوند
دهان تو دهان  جبرئيل است
اذان تو اذان جبرئيل است
تو پيغمبرترين حيدر مزاجى
تو دريايى ولى كوثر مزاجى
لب لعلت به گوش حق تعالاست
سر زلفت به دوش حق تعالاست
وضويم دائم از پيراهن تست
كه خون عاشقان بر گردن تست
به محشر شادم از اين نيك بختى
كه تو بر دوش ما بالاى تختى
تو اسماعيل ابراهيم عشقى
تو فصلى تازه در تقويم عشقى
اولسنا على الحق را تو گفتى
تو در ايمان دُر يكدانه سفتى
امامت دُرّ زيبنده به فرقت
نبوت تاج تابنده به فرقت
تو باب رحمةٌ للعالمينى
تو دوم احمد روى زمينى
تو بايد جاى پيغمبر بميرى
تو بايد از همه بهتر بميرى
تو بايد رشته تسبيح باشى
تو بايد خويش را از هم بپاشى
تو يحياى تمام كائناتى
تو اسماعيل بام كائناتى
كنون كه پاى تو اندر ركاب است
به پشت پاى تو اشك رباب است
تو تصوير وداع كودكانى
كمال الانقطاع كودكانى
تو گه شير يسار و گه يمينى
تو همرزم يل ام البنينى
ظهور ماه من چون آفتاب است
تويى آن مصطفى كه‏بوتراب‏است
تو آن آويخته تيغ جدايى
تو شير بيشه‏هاى لايزالى
تسلّاى سكينه ديدن تست
اميد كوكان بوسيدن تست
ز پيش ديده‏ها اى تو مه نو
چه بابا كش شدى آهسته‏تر رو
ترحم كن كمى وقت وداعت
ببين اهل حرم را در سماعت
تو احساس غريبى در خيامى
عزيزى را تو در خيمه دوامى
مباد اى روح اين تن بر نگردى
مبادا ليلى من بر نگردى
در آنها كه تو را تا خيمه بردند
تنت را مثل تسبيحى شمردند
دل سقّا هم از داغت كباب است
كه تشييع پيمبر از صواب است

باز هم آسمان این خانه
‌ شب پر رفت و آمدی دارد
باز هم کوچه‌ی بنی هاشم
بوی عطر محمدی دارد
در شبستان زلف تو ترسا
 خال بر گونه‌ی تو هندوکش
طاق زیبای ابرویت محراب
 وه که لیلا چه معبدی دارد
کار چشم تو مبتلا کردن
 خاک را با نظر طلا کردن
این زلیخای نفس ما یوسف
 عاشق توست هر بدی دارد
خَلق تو خُلق تو تعالی الله!
 چه شکوهی ست در تو  یا الله
این علی تا که می‌رسد به خدا
صلوات محمدی دارد
شاعر:قاسم صرافان

شب یه جشن رویایی، یه شب فوق العاده
تو خونه ی حسین اومد، یوسف خانواده
رحمت حق به این دلها، بی کرون و زیاده
تموشا کن خدا، به شاه کربلا، چه ولیعهدی داده
اکبر ستاره ی آسمون دلبر       آیینه ی تموم پیمبر
زندگی دوباره ی حیدر
اکبرداره می خونه الله اکبر    به کوری حسودای مادر
دوباره میشه دشمنش ابتر
آقا؛   علی علی علی علی جانم 3

داره از آسمون میگه خدا تبارک الله
عمو حسن براش خونده هزار تا قل هوالله
علی تا لبهاش و بوسیده قربهً الی الله
سرمست شوق و شور، خیره بین نگاش، میگه هزار ماشاالله
اکبر امیر همه کاره ی عالم      صدای جوشش دل زمزم
ماه شب هشتم محرم
امشب دلای ما خراب نگاشه        اسیر صفای قدماشه
بهشت  ما به زیر پاهاشه
آقا؛   علی علی علی علی جانم 3

ز ره اومد ابرمرد عرصه ی جنگ و میدان
نمی رسه به گرد پاش نسیم و باد و طوفان
وقتی که می زنه شمشیر شبیه شاه مردان
دل حسین میگه، که شیر مادرت، حلالت ای علی جان
هرکس میشه حریفش میون جنگا      میگذره از دم تیغ آقا
میگه سبحان ربی الاعلی
امشب مثه شهیدا تو دل سنگر       الگو بگیریم از علی اکبر
تا که بشیم فدایی رهبر
آقا؛   علی علی علی علی جانم 3

شاعر : رضا تاجیک

پسر ارشد حسین نوه زهرای بتول
خَلقاً و خُلقاً، منطقاً أشبه الناسِ بالرسول
شبای غم سحر شده و/ فرشته خوش خبر شده و/ اربابمون پدر شده و/ می تپه دل تو سینه
خال لبش چه محشره و/ دل حسین و می بره و/ نوه بزرگ حیدره و/ ماه شب مدینه
زیباترینه   شهر مدینه    چقد شبیه رحمه للعالمینه
یا علی اکبر 3      آقا یا علی اکبر
****
عمه زینب محو رخ و صورت مهتابش شده
دستای عمو مجتبی گهواره خوابش شده
می ریزه زلف چون شبش و/ رو دست عمه زینبش و/ عسل می ریزه از لبش و/ از بس قشنگ این گل
گهوارش و می گردونن و/ اسپند براش می سوزونن و/ دور سرش می چرخونن و/ براش می گن چهار قُل
از بس که عشق    حیدر و داشتن   اسم علی مرتضی رو روش گذاشتن
یا علی اکبر 3      آقا یا علی اکبر
****
یوسف بازار حسین تو هستی أیّها العزیز
تو قنوت دستای من آقا یه کربلا بریز
تو همه هستی منی و/ رومو زمین نمی زنی و/ دل من و نمی شکنی و/ درد و بلات به جونم
من که همیشه نوکرم و/ عبد علی اکبرم و/ درب ورودی حرم و/ کی میدی نشونم
مورد جود و    لطف و کرم شَم   از در باب قبله وارد حرم شَم
********

شاعر : امیر حسین الفت

اى قدت همچو نيشكر اكبر
سر و باغ پدر اكبر
شام يلداى جعد مويت را
صبح پيشانيت سحر اكبر
پور مهتاب ليل ليلى را
قرص تو شد قمر اكبر
رفتنت كبك و آمدن طاووس
همه اطور تو هنر اكبر
خوى تو مصطفى رخت احمد
پاى تا سر پيامبر اكبر
وصف خلق تو انك لعلى
شجر پاك را ثمر اكبر
هيبت غرش تو در ميدان
بدرد دل ز شير نر اكبر
نيست حاجت تو را به جوشن و خود
چون على سينه ات سپر اكبر
نام تو نام حيدر و بايست
آن پدر را چنين پسر اكبر
حشمتت بود آل هاشم را
مايه فخر و زيب و فر اكبر
هر دو بازوى ابرويت داده
دست قدرت به يكديگر اكبر
زين كمان و ز تير مژگانت
كرد اهوى دل حذر اكبر
وه بنازم ضرب شست تو را
دل نرست آخر از خطر اكبر
بهر خون خدا، شهيد كرببلا
تو بدى پاره جگر اكبر
آنكه داغ تو بر دلش بنهاد
جايگاهش دل سقر اكبر
تا بقاى باقى قيوم
باشدش لعن مستمر اكبر
نذر قربانى تو جان كردم
كن قبول و نما نظر اكبر
مولوديه حضرت على اكبر عليه السلام
از دامان ليلا گلى بر آمد
شبيه حضرت پيغمبر (ص ) آمد
از بهر عابدين ، برادر آمد
به به به به على اكبر آمد
از آغوش ليلا سر زد سپيده
از بيت ثار الله سحر دميده
فرزند على عليه السلام ، على عليه السلام افريده
نخل نجل نبى (ص ) را ثمر آمد
به به به به على اكبر عليه السلام آمد
شمس از نور رويش رفته به سايه
كوثر ز لعل او باشد كنايه
روشنى بخش شمس و قمر آمد به به به به على اكبر عليه السلام آمد
داده بر حق حسين عليه السلام بدر الدجا را
شبه روى دلجوى مصطفى را
صف شكن عرصه كربلا را
لشكر كربلا را افسر آمد
به به به به على اكبر عليه السلام آمد
خنده كند نوزاد، همچو كوكب
بر روى عمه اش حضرت زينب عليها السلام
نور دل زينب اطهر عليها السلام آمد
به به به به على اكبر عليه السلام آمد

علی اکبر أشبه الناس پیمبر  پسر رعنای کوثر   نوه ی اول حیدر
دوباره به عشق پاک تو قلبم می خونه
همیشه نوای ذکر تو آروم جونه
روزی که به دنیا اومدی  روز جوونه
علی علی علی  ای نور عین       علی علی علی  ابن الحسین

علی اکبر تا میری بر روی  منبر  پدرت دلتنگ حیدر  می خونه الله اکبر
تو ناخدای نام آور فلک نجاتی
پسر علمدار حسین عین الحیاتی
همه ی امید و عشق من وقت مماتی
علی علی علی  عشق دلم      علی علی علی من سائلم

همه میگن وقتی این آقا اذون داد  همه دنیا رو تکون داد  راه جنت رو نشون داد
دوباره شدم مستت با چشم پر ستاره
مث شما هیچ شهزاده ای  زائر نداره
دعا کنار قبر شما  ردخور نداره
علی علی علی نعم الأمیر      علی علی علی  دستم بگیر

شاه مردان  مددی ای شیر یزدان  اولین مرد مسلمان  نباء العظیم قرآن
وقتی میام آقا تا نجف پر در میارم
به خدا که میل دیدن کعبه ندارم
با دیدن ایوون نجف سجده میذارم
علی علی علی درّ شرف      علی علی علی  شاه نجف

شاعر : رضا تاجیک

ماه شعبان یا طلوع ماه لیلا آمده؟
یا حسین دیگری بر آل طاها آمده؟
یا بوَد ماه رجب میلاد مسعود علی
یا محمّد در مه شعبان به دنیا آمده؟

پای تا سر حسن در حسن است و سر تا پا جمال
یا که می‌بینم حسن با روی زیبا آمده؟

آمنـه بـار دگر حسن محمّد را ببین
روی دست امّ‌لیلا روی احمد را ببین
****
این پسر سرتا قدم جان است در چشم حسین
یک بهشت روح و ریحان است در چشم حسین
ابرویش تصویر بسم‌الله الرحمان الرحیم
صورتش سی جزو قرآن است در چشم حسین

هل اتی و عادیات و فجر و واللیل و نبأ
شمس و قدر و نور و فرقان است در چشم حسین

همسر شمس الضحی ماه تمام آورده است
یا دوبـاره حضرت زهرا امام آورده است
****
طلعت او مشعل «انّا هدیناه السبیل»
نه، بگو آیینه حسن خداوند جلیل
بس‌که این مولود از سر تا قدم پیغمبر است
نی عجب گر از برایش وحی آرد جبرییل
یوسفی بر روی دست یوسف زهرا بوَد
یا که اسماعیل دیگر بر سر دست خلیل

بـر قـد و بــالا و روی نـازنینش آفـرین
هم به صورت، هم به صورت‌آفرینش آفرین
****
ای نجوم شهر! ماه انجمن را بنگرید
در بهشت وحی، باغ یاسمن را بنگرید
چشم دل بگشوده و گیرید جان بر روی دست
تا به یک صورت جمال پنج تن را بنگرید
بر فراز شانۀ ریحانۀ ختم رسل
یک امیرالمؤمنین بت‌شکن را بنگرید

باغبان وحی امشب یاس گیرد روی دست
باید این دردانه را عباس گیرد روی دست
****
این پسر بهتر ز خوبان تمام عالم است
هم خطاب مبرم است و هم کتاب محکم است
این کلیم‌الله نه این خود کلام کبریاست
این مسیحا نیست، اما صد مسیحا را دم است
این ولی‌الله فرزند ولی کبریاست
این زمینی ماه یا خورشید عرش اعظم است

آن چـه اعجـاز انبیـا آرنـد آرد این پسر
هر چه خوبان جهان دارند دارد این پسر

نور خیزد از جبین و وحی ریزد از دمش
عالم ار گویند در وصفش سخن آید کمش
مجتبا و زینب کبرا و عباس و حسین
چون کلام‌الله می‌بوسند یک‌یک هر دمش
شک ندارم چشم حق بین امیرالمؤمنین
ذوالفقار دیگری بیند در ابروی خمش

امّ‌‌لیـلا روی ایــن شبـه پیمبــر را ببــوس
شکر این نعمت که داری دست حیدر را ببوس
****
ای عیان در قامتت قدر و جلال اهل‌بیت
در وجود حضرتت پیدا کمال اهل‌بیت
یک بشر پا تا به سر، سر تا به پا خیرالبشر
یک جوان و این همه حسن و جمال اهل‌بیت
سرو قدش نخل امید عزیز فاطمه
ماه رویش آفتاب بی‌زوال اهل‌بیت


هر چه دارند انبیا و اوصیا و اولیا
در وجـود نـازنینت آفریده کبریا
****
ای سلام از ذات پاک ذوالجلالت روز و شب
هم عجم مبهوت و حیران جمالت، هم عرب
خلق کرده در وجودت ذات پاک ذوالجلال
هم شجاعت هم فصاحت هم ملاحت هم ادب
چون به میدان شهادت آمدی دیدم درست
یک رسول‌الله در بین هزاران بولهب

هر که چشم افکند بر ماه رخت مبهوت شد
گفت پیغمبـر نهــاده رونی در جنـگ احد
****
یاد دارم دو علی هم در احد هم کربلا
یکه و تنها به پیش تیر و شمشیر بلا
آن فداییِ محمّد این فدایی حسین
آن نوَد زخمش به تن، این زخمش از سر تا به پا
آن علی را بخیه‌ها بر زخم‌های تن زدند
این علی را روی هر زخمش رسیدی زخم‌‌ها

او ز بـرق تیغ صحرای احد را تاب داد
این زبانش بر دهان خشک بابا آب داد
****
حیف جای گل به تن گل‌زخم‌هایت چیده شد
پیکرت مانند تسبیحی ز هم پاشیده شد
با نگاه چشم گریان پدر در موج خون
روی هر زخمت هزاران زخم دیگر دیده شد
فرقت از شمشیر دشمن چون دل بابا شکافت
جسم پاکت از هجوم تیرها پوشیده شد

سرخـی روی پـدر از چهـرۀ گلگـون توست
میوه‌های نخل «میثم» قطره‌های خون توست

شاعر: استاد سازگار