اشعار ولادت امام سجاد (ع)

امام سجاد(ع)-ولادت

امشب رواق دیده را آذین ببندید

همراه اشک شوق خود چون گل بخندید

امشب فروغ آسمان ها را ببینید

نور چراغ کهکشان ها را ببینید

امشب سپهر زهد و تقوا ماهتابی ست

چون روز در شب آسمان ها آفتابی ست

امشب که اشک چشم من آئینه بسته

با ذوق، اشک شوق در چشمم نشسته

با اشک، شوق خویش را ابراز کردم

بر آسمان چشم دلم را باز کردم

دیدم تمام عرشیان را در سماوات

دارند بر درگاه لطف حق مناجات

جبریل می گوید که نور نور آمد

شیدائی آمد عشق آمد شور آمد

امشب مریدان شام میلاد مراد است

امشب دل آل رسول الله شاد است

ای دل حسین بن علی فرزند دارد

زین غنچه ی زیبا به لب لبخند دارد

ای اهل عالم زینت عباد آمد

من فاش گویم سید سجاد آمد

سجاده از او رنگ و بویی تازه دارد

اخلاص و تقوا آبرویی تازه دارد

وقت ولادت هم پر از شور نماز است

رخساره ی نورانیش نور نماز است

پیچیده در هفت آسمان راز و نیازش

پُل بسته تا عرش برین روح نمازش

عشق و محبت با دل او همنشین است

او مظهر تقوا و زین العابدین است

در هر دلی بذر ولایش ریشه دارد

آن دل برای حشر خود اندیشه دارد

مهرش کلید باغ فردوس خدا شد

هر کس ز مهرش شد جدا از حق جدا شد

آن کس که گردد ذره ی این مهر پر نور

روز جزا هم با همان نور است محشور

هر کس دلش پر می زند در صحن سینه

پروانه ی پرواز دارد تا مدینه

بر ما «وفائی» می رسد بوی مدینه

ای کاش ما را خواند او سوی مدینه

امام سجاد(ع)-مدح و مصیبت

ای دعـا گشتـه دعـا بـا نفـس روح‌ فزایت

وی اجـابت زده هنگـام دعـا بوسه به پایت

چشم اربـاب کـرم از همه ‌سو باز به دستت

دست اربـاب دعـا بستـه بـه دامـان ولایت

عاشق خُلق نکویت همه جا دوست و دشمن

دشمن و دوست کند از دل و جان مدح و ثنایت

کثـرت خلـق الهـی همـه از یمـن وجودت

وسعت مـلک خداونـد بود صحن و سرایت

مصحف تو که زبـور و صحف آل رسول است

وحـی‌ مُنزَل بُـوَد ای روح مناجـات، دعایت

تـو گـل سرسبـد گلشـن کشتـی نجــاتی

رخ گـل انداختــه از بوسـۀ مصباح هدایت

گــره از کـار فـروبستــۀ عالم تـو گشایی

گر چه بسته است به زنجیر، ید عقده‌گشایت

ملک و جن و بشر، ارض و سما گوش، سراپا

تا دل شب شنوند از لب جان‌بخش، صدایت

حلقـۀ سلسله‌ها یکســره در حلقۀ ذکرت

به فلک مـی‌رسد از حلقـۀ زنجیـر، ثنایت

گل لبخند تو بر سنگ لب بام، عجیب است

با وجودی که کند سنگ عدو گریه برایت

تو پیـام‌آور خــون گلـوی خـون خـدایی

بـوده در کرب‌و‌‌بلا مقتل خون غار حرایت

هیجده داغ بـه دل داشتـی و باز شکفتی

ای زده صبر و رضا خنده به لبخنـد رضایت

جای تو همچو خداوند بـود در دل مؤمن

ظاهراً دید عـدو گوشۀ ویران شده جایت

می‌دمـد از نفس روح‌فـزا بــوی حسینت

می‌زند مـوج ز فریـاد درون خون خدایت

نسل‌هـا یکسره چشم‌اند به دیـدار جمالت

نسل‌هـا یکسره گوش‌اند بـه آوای رسایت

سعی تـو بــوده ره قـرب الــی‌ الله تعالی

کربلا مـروه شـده، شـام بلا بـود صفایت

به پدر حکم شهادت به تو فرمان اسارت

بـا حسین‌بن‌علـی بـود یکـی جام بلایت

با وجودی که دو بازوی تو در سلسله بسته

 بـود از چـار طـرف دیدۀ سائل به عطایت

بستـه درهای جهان بر تو و پشتِ درِ بسته

ملک و جن و بشـر، یکسره هستند گدایت

این عجب نیست که چون پای به محراب‌گذاری

ذات معبـود دهــد سیــد عبــاد، نـدایت

نه عجب گر ملک العرش کند سرمۀ چشمش

آن غبـاری کـه ز صحـرا بنشیند به ردایت

«میثم» و سایۀ لطف تـو و فـردای قیامت

ای پنـاه همـه در روز جــزا ظـل همایت

مستم از جام، مستم از باده

سر خوشی کار، دست من داده

نام من عبد ، عبد ثارالله

کنیه ام عاشق جنون زاده

زده ام سوز سینه ام را بر

نفس زائران دلداده

میروم تا به نا کجاهایِ

پیچ و خم دارِ ساکت جاده

رو به قبله نشسته ام بزنم

پرسه ای حول مهر سجاده

سر  مستی ، سر جنون دارم

گر زنندم  هزار قلاده

حوری ام یا نوادهء آدم

آشنایم گدای سجادم

بنگر سینهء خراب مرا

لب به لب جامی از شراب مرا

راهیان غیور میخانه

در لبت دیده اند عذاب مرا

لبتان را به خنده خواهم دید

یا که چشمت دهد جواب مرا

آخرین توبه ترک غیر تو بود

بنویسم اولین  ثواب مرا

هوس روی تو به هم زده است

مستی پلک چشم خواب مرا

کاسه کاسه ملائکه بردند

عطش لحظه های ناب مرا

لب خود را به نی گره دادم

آشنایم گدای سجادم

بالی ز جنس آسمان دارم

ابرم و بر بهشت می بارم

تا هو لهوست وردِ لبهایم

دستِ حق میشود نگهدارم

تا که او هست بی خیال همه

تا دوا هست من که بیمارم

نان اگر که به نرخ روز کسی

غیر او هست میشود عارم

چشم طناز و مست و مخمورش

ناز اگر می کند خریدارم

ز سر کوی او دل من را

نرهانید چون گرفتارم

خود او خواست بعدا" افتادم

آشنایم گدای سجادم

حضرت سجده های طولانی

السلام ای نبوغ عرفانی

السلام ای عبودیت در وحی

سر مکنون، بلوغ قرآنی

خطبه های رسای تو کرده

در صحیفه، عجیب طوفانی

خط به خطِ دعای دستت هست

باده ای از شراب روحانی

من دخیلت شدم جلوس کنید

در شبستان چشم بارانی

میرسم عاقبت به کوی تو در

کوچه پس کوچه های حیرانی

داده اند این مدیحه را یادم

آشنایم گدای سجادم

ای ضریحِ لبت ضریحِ حسین

خنده ات خندهء ملیح حسین

ذوالفقار دعای تو بران

منطقت منطق صریح حسین

اشتباهت گرفته ام با نور

اصلا" عیسایی و مسیح حسین

اذن از تو گرفته بنویسد

قلمم واژهء صحیح حسین

گر شود تنگ قافیه بر من

التماست کنم شبیهِ حسین

جان فدای تو که میان بلا

زنده بودی ولی ذبیح حسین

مادرم گفت: تا مرا زادم

آشنایم گدای سجادم

تشنگی اعتکافِ لبهایت

شعله ها در طوافِ لبهایت

هر چه دشنام و طعنهء دشمن

آمده در مطافِ لبهایت

حکمتش چیست در نیامده است

تیغ ها از غلافِ لبهایت

بوسه میزد غروب عاشورا

آفتاب از شکافِ لبهایت

مثل قالیِ نخ نما شده بود

رشته رشته کلافِ لبهایت

بوسه از حنجر پدر شده بود

آرزوی معافِ لبهایت

شده آهی که مانده بر جگرت

سند انعطاف لبهایت

از غم تو ز پای افتادم

آشنایم گدای سجادم

اعیاد شعبانیه

دریای دُر از دلِ صدف می آید

تبریکِ سه نور ، با شعف می آید

خورشید و مَه و ستاره یکجا جمعند

عطرِ صلوات از نجف می آید

***

شعبان مَه با صفای خاتم باشد

میلاد سه آزادۀ عالم باشد

نذر قدم حسین و عباس و علی

ذکر صلواتِ ما دمادم باشد

محمود ژولیده

سه دسته گل
هنگـامِ عظای خـالـقِ لـم یزلیست / الــطافِ الهـی آشکارا و جلیست
میلاد سه دسته گلِ زهرا و علی / سجّاد و ابالفضل و حسین اِبنِ علیست

دل بی محن
این نغمه ی مرد و زن،به هرانجمن است / آمد به جهان،حسین و دل بی مَحَن است
شادنـد نبـی و علـی و زهرا زیـرا / میـلادِ بـرادرِ عـزیـزِ حسن است

اذان حرم
عمریست دخیل عَلمِ عبّا سم / مُشتاق اذان حرمِ عبّا سم
با دست تهی آمده ام اُمِّ بنین / مُحتاج عطا و کرمِ عبّا سم
دام دل

از روز ازل ، بـه دام دل اُفتـادم / مستـانه نـوای عاشقی سر دادم
طوق است به گردن و به گوشم حلقه / من بنده ی عشق حضرت سجّادم

حمید رضا گلرخی

هم یار آشنای منی زین العابدین 

هم زینت دعای منی زین العابدین

سجاده را به عشق شما پهن میکنم

تو ذکر سجده های منی زین العابدین

عليرضا خاكساري

مهر قبولی دعا میگیرم امشب

بال و پر پرواز را میگیرم امشب

عالم به دستان علی بن الحسین است

اذن بقیع و کربلا میگیرم امشب

عليرضا خاكساري

امشب قشنگترین شب یلدایی خداست

جشن تولد گل زهرایی خداست

باشد سرشت او ز تجلای نور حق

زیباترین تجسم زیبایی خداست

تقوا و زهد و معرفت او زبان زد است

او بهترین نمونه ی شیدایی خداست

وقتی تمام هستی سالار زینب است

معلوم میشود همه دارایی خداست

آئینه ی تمام نمای خدا شده

روح دعای ما سر سجاده ها شده

ای منتهای غایت ما بی کران تویی

محبوب قلب فاطمه ی مهربان تویی

روزی ما ز دست کریمانه ی شماست

روزی ده تمام زمین وزمان تویی

ای نور چشم حضرت آقای کربلا

بی شک و شبهه دلبر دیوانگان تویی

هم افتخار ماست که فامیل تان شدیم

هم شاهزاده ی همه ایرانیان تویی

دلداه ایم و منتظر دلبری تان

یک روز هم بیا وطن مادری تان

رزق تمام عالمیان در دعای تو

ما زنده ایم به برکت یا ربنای تو

روح الامین گدای در خانه ی شماست

از آن سحر که گشته دلش آشنای تو

بر روی گونه ی تو ملک بوسه میزند

دل میبرد تبسمت از عمه های تو

ایل و تبار من همه قربان مقدمت

جان جهان فدای تو و بچه های تو

بعد از علی اکبر آقا تو ارشدی

ای دومین علی حسینی خوش آمدی

ای روضه خوان اول کرببلا بخوان

ای غصه دار حضرت خون خدا بخوان

از تشنگی و قحطی آب و عطش بگو

از شدت گرسنگی بچه ها بخوان

از آن غروب روز ده سال شصت و یک

اتش کشیدن حرم و خیمه ها بخوان

از داغ های داغ دل عمه جان مان

هجده سر سواره ی بر نیزه ها بخوان

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست

ازپاره پاره پیکر و ان بوریا بخوان

ازهرکجابخوان ولی آقای روضه خوان

از کوچه ی یهودی شام بلا نخوان

شاعر: عليرضا خاكساري

سوي مجنون برسانيد كه ليلايي هست

ما شنيديم در اين شهر كه آقائي هست

دورِ اين خانه شلوغ است اگر جائي هست

دردمنديم و دلي خوش كه مداوائي هست

شب عيد است بيائيد حنا بگذاريم

سر به خاكِ قدمِ مردِ دعا بگذاريم

  ***

تا پدر چشم به چشمانِ تو احيا دارد

پَرِ گهواره­ ي تو روحِ مسيحا دارد

و حسن خيره به چشمانِ تو نجوا دارد

نوه­ ي حضرت زهراست تماشا دارد

جلوه­ ي تام علي بر تو مباركبادا

سومين نام علي بر تو مباركبادا

***

فطرسي آمده و از تو پري مي خواهد

از تو عيسي نفسِ ناب تري مي خواهد

يوسف از دستِ تو مژگانِ تري مي خواهد

كه غبارِ قدمت رفته گَري مي خواهد

يا كريميم و سرِ جاده­ ي تو شيعه شديم

ما كنارِ پرِ سجاده­ ي تو شيعه شديم

***

عشق وقتي به نهايت به نهايت برسد

تازه شايد كه سرش بر كفِ پايت برسد

چشمِ جبريل اگر سوي عبايت برسد

نه محال است مقامش به گدايت برسد

نه فقط پهنه­ ي افلاك نمك گير تواند

تو از اين كشور و اين خاك نمك گير تواند

***

مثلِ پيراهنِ يوسف كه به كنعان آمد

مثلِ ابري كه سرِ خاك بيابان آمد

صاحب خانه ­ي خود جانبِ ايران آمد

خانه­ي مادريش شاهِ خراسان آمد

خاكِ ما خانه­ ي تو سايه مطلق داري

حقِ آب و گِل و بر گردنِ ما حق داري

     ***

عشقِ ايرانيِ ما كارِ بنايت با ماست

حوض و فوّاره و ايوانِ طلايت با ماست

طاقِ گلدسته، رواق، آينه هايت با ماست

خادميِ حرم و صحن و سرايت با ماست

طرحِ زيباتري از باغِ جنان مي سازيم

و ضريحِ نويي با فرشچيان مي سازيم

***

مصلحت بود اگر شيرِ خدا مي گشتي

تو علي هستي و شمشيرِ خدا مي گشتي

مست از جلوه­ي تكبيرِ خدا مي گشتي

تكسوارِ عرب و شيرِ خدا مي گشتي

بازوي هاشميت تيغ اگر بر مي داشت

كربلا زيرِ قدم هات تَرَك بر مي داشت

***

رخصتت بود اگر يك تنه لشكر بودي

ميمنه، ميسره بودي و مكرّر بودي

اي امام ابنِ امام از همه بهتر بودي

رخصتت بود اگر حضرتِ حيدر بودي

كربلا ديد پدر را نفست ياري كرد

وه كه با نامِ تو عباس  علمداري كرد

  ***

واژه ات خطبه شد و تيغِ علي وار آورد

خطبه ات شورِ علي در دلِ پيكار آورد

چه بلائي به سرِ كاخِ ستمكار آورد

شيعه را با شب و شمشير و دعا با آورد

با تو در شام عجب معركه بر پا شده است

كه دعا گوي شما زينبِ كبري شده است

شاعر: حسن لطفي

شاه بودي و التماس شدم

با دو دست تو در تماس شدم

سمت محراب رفتي و ناگاه

سجده كردي ، خدا شناس شدم

ركعتي شفع خواندي و محو

قل اعوذ بربّ ناس شدم

آينه بودي و خدا آمد

مات و مبهوت انعكاس شدم

تو نخواستي كه شك بكنم

با نگاه تو بي حواس شدم

چارمين رب الارض ما ! سجاد !

روز ميلاد تو مبارك باد

آسمان ها به هم مدد كردند

طالعت را سحر رصد كردند

در زمين پا نهادي اما دير

بس كه اين بين جزر و مد كردند

بعلاوه شدم به عشق شما

صفر بودم مرا عدد كردند

امتحاني گرفته و هر كس

لايق تو نبود ، رد كردند

تو ازل بودي و به دست حسين

تا رسيدي تو را ابد كردند

چارمين رب الارض ما ! سجاد !

روز ميلاد تو مبارك باد

بي تو محراب ها نماز نداشت

مسجدي درب هاي باز نداشت

سجده ام با تو شد سرافرازي

بي تو اين كار امتياز نداشت

قدسيان زير دين تو رفتند

قبل تو آسمان فراز نداشت

كعبه شد قبله گاه تو ورنه

اين مكعب جواز ناز نداشت

سر و كارش به دوزخ افتاده است

هر كس اينجا تو را نياز نداشت

چارمين رب الارض ما ! سجاد !

روز ميلاد تو مبارك باد

اي فراز صحيفه هاي سما

روشنايي چشم خون خدا

پيش ما روضه اي نميخواني ؟

از مصيبات دشت كرب و بلا

بين روضه به جان عمه قسم

سمت دروازه هاي شهر نيا

غيرت الله ِ زخم ديده دشت !

تو كجا مردم بدون حيا؟

چشم ها خيره تر شدند ، آري

جاي عباس خالي است اينجا

واي بر حال چشم هاي عدو

كه خجالت نمي كشند از ما

طشت را در خرابه آوردند

از نگاه سه ساله واويلا ...

شاعر : مسعود يوسف پور

امام سجاد(ع)-مدح و ولادت

نسیم آمد این بار از خوش مسیری

رسانَد به ما مژده ی دلپذیری

خبر خوش خنک کرد کام زمین را

بهاری شد این خطّه ی گرمسیری

به یک خانه ی ساده کنج مدینه

چه زائرسرایی چه مهمانپذیری

به دامان شهبانویی آسمانی

چنین مادر پاک و روشن ضمیری

به ارباب دلها خدا هدیه داده

چه شمس الضّحایی چه ماه منیری

چه ماهی که دلها همه صید چشمش

ز مژگان خود تا رها کرده تیری

اماما تو خود زینت عابدینی

پناه و امید صغیر و کبیری

کریمی، عزیزی، امیری، بزرگی

امامی، رئوفی، صبوری، بصیری

تو خود خانه ی کعبه را مستجاری

به درگاه ایزد اگر مستجیری

تو عطر اقاقی در این خاکدانی

تو گرمای عرفان در این زمهریری

تو بُغض غریب دعای کمیلی

تو روح بلند دعای مجیری

مقام رفیع تو را غبطه خوردند

همه کهکشانهای این راه شیری

تو دریای صبری، تو موج وقاری

تو علم لدنّی، تو خیر کثیری

تو سبزینه ی برگ شاداب عصمت

تو خود میوه ی بوستان غدیری

دعا را تو یاد ابوحمزه دادی

چه می شد که دست مرا هم بگیری

زبور است آری بر آل محمد

کتاب صحیفه به آن بی نظیری

تو سیراب سرچشمه های دعایی

تو از باده ی سرخ سجاده سیری

معلم تویی؛ از تو آموخت شیعه

ولایت مداری ولایت پذیری

به وقت خطابه بسی سربلنی

به گاه عبادت گهی سر به زیری

جسارت نباشد سؤالی بپرسم

چرا در جوانی بدین مایه پیری

چهل سال گریه تو را پیر کرده

چرا چلّه ی اشک باید بگیری

تویی یادگار غم اهل خیمه

تویی دفتر خاطرات اسیری

تو با دست بسته به همراه زینب

رسالات خون خدا را سفیری

تو تب کردی و صبر کردی و گفتی:

حسینٌ امیری و نعم الامیری

نشد تا که در بزم نامردم شام

سر خویش یک لحظه بالا نگیری

به جالوتیان سنگ داود بودی

خوشا این شجاعت، زهی این دلیری

اماما مدد کن به صحرای محشر

ز ما استغاثه ز تو دستگیری

گدای شمایم که تقدیرم این شد

تو را شاهی و نوکران را فقیری

عباس احمدی

امام سجاد(ع)-ولادت

سرچشمۀ فیض کردگار آمده است

در هودجی از قدر و وقار آمده است

وقتی که شکفت غنچۀ باغ حسین

گفتند به گلها که بهـار آمده است

سید هاشم وفایی

نشیب های دل من فراز می خواهد

فراز اشک مرا در نماز می خواهد

مؤید است به روحُ القُدس قلم اما

برای شعر سرودن نیاز می خواهد

اگر چه کرده دل من خیال پردازی

حقیقت است که عاشق مَجاز می خواهد

برای سفره ی بازش نیامدم اینجا

گدای این در، آغوش باز می خواهد

اگر چه این دو شب از جام کربلا مستم

دلم دوباره شراب حجاز می خواهد

پیاله ای بدهیدم که دم زنم حق را

دوباره زنده کنم قصه ی فرزدق را

نسیم پنجم شعبان ز راه آمده است

صدای پای بهاران ز راه آمده است

ببین بدون پیمبر بدون جبرائیل

دوباره آیه ی قرآن ز راه آمده است

میان بیشه ی شیران هاشمی امشب

غزال عرصه ی ایمان ز راه آمده است

فقط نه اینکه ز راه آمده عزیز عرب

عزیز دختر ایران ز راه آمده است

زنی که در رگ او خون آریایی هاست

که از دیار دلیران ز راه آمده است

شب تولد فرزند شاه دختر ماست

زبان مادری او زبان کشور ماست

کسی که شد ششمین نور سوره ی انسان

کسی که خسته شد از سجده های او شیطان

کسی که هست تجلی پنج تن در او

کسی که شد پدر هشت قبله ی ایمان

کسی که با نفس یک غلام ساده ی او

نفس گرفته زمین مدینه از باران

کسی که موقع انفاق بین سائل ها

ملقّب است دل شب به صاحب انبان

به حق او حجر السودی شهادت داد

که جز به حق علی وا نکرده است دهان

به حیرت است کنار حَجر دو چشم هشام

ز اهتمام خلایق به احترام امام

بخوان که ضبط کند آسمان صدایت را

صحیفه پخش کند بعد این نوایت را

برای این که بخوانیم «لا تؤدّبنی»

بخوان برای ابوحمزه ها دعایت را

تو با زبان خدا حرف می زنی آخر

چگونه یاد بگیریم ربنایت را

بیا و بعد دعا روضه هم بخوان آقا

بیا و شرح بده داغ کربلایت را

بیا بگو چه کشیدی تو در چهل منزل

بگو که بست به زنجیر دست و پایت را

بیا بگو چه به روز رقیه آوردند

بگو چگونه کشیدند عمه هایت را

کسی که حرف خدا و کتاب می آورد

کنار یک سر تشنه شراب می آورد
 

شاعر: محسن عرب خالقی

امام سجاد(ع)-مدح و ولادت

عید است و من شراب زاده

عازم به خُمم به عزم باده

می زاده اگر شراب نوشد

در دیدن خویشِ خویش کوشد

من زاده ی خم و خویش خامم

گه واجبم و گهی حرامم

در سینه ی من بجز طرب نیست

هرگز غم دوست مستحب نیست

من با همه فقرم و نداری

هرگز نکشیده ام خماری

پس نعره ز استخوان بر ارم

پهنای فلک دهان در آرم

ای جوش جهان بر آتش تو

ای دست همه در آتش تو

بنشین که ارادتی بخیزم

از روی سعادتی بخیزم

ای تیغ فصاحت و بلاغت

ای داده به کیمیا سعادت

سجاده ی تو پر از حیات است

اشک تو خود از مطهرات است

ای مست نماز تو ملائک

ای بسته به راز تو ملائک

ای مصحف تو کلام عالم

ای در کف تو زمام عالم

ای کعبه ی ازدحام دیده

ای محتشم هُشام دیده

برخیز و طواف کن حرم را

از کعبه مگیر این کرم را

بگذار که حاجیان حیران

دنبال نگاه تو چو جیران

ای دلبر مکّی و عراقی

معراج سعادت نراقی

سبحانک یا من اسمهُ فیه

ای مجلس فیهِ ما فیه

ای یاد تو شاه نامه ی من

زلف تو سیاه نامه ی من

ای نیم شرر ز تو به ققنوس

ای یک نم حکمت تو قابوس

ای یاد تو کامل بهایی

من ناقصم و تو پر بهایی

خاقان فلک تویی، و لا غیر

سیمرغ، سفیر توست، لا طیر

ای خسرو تخت و تاج و دیهیم

شیرین حرکات هفت اقلیم

دستم نرسد اگر به تختت

تخت تو بلند همچو بختت

نِشتر برسان که رگ رسیده

ای زاده ی پارس، سگ رسیده

ای خاک نشین صاف و ساده

ای حُرّ فلک، اسیر زاده

ای زاده ی مکه و مدینه

ای اصغر و اکبر و سکینه

ای یاد تو کامل الزیارات

ای ذکر تو بهترین تجارات

ایران ز تو دارد این بقا را

ای مادر تو عروس زهرا

تو مصحف پاک و تازه داری

در هر ورقش اجازه داری

تو با دل زینب عفیفه

دیدی که چه رفت بر صحیفه

یعقوب بیا که غم بزرگ است

یوسف جگرش به دست گرگ است

چون پای شه از رکاب افتاد

مابین دو نهر آب افتاد

خون بود خضاب روی ماهش

غم بود بساط رو به آهش

ناگاه به فکر چاره افتاد

برخاست ولی دوباره افتاد

پس تکیه به نیزه زد به گودال

با شمر خطاب کرد آن حال

تا هستم و می کشم نفس را

غارت مکنید این قفس را

من در حرمم غزاله دارم

آهو روشی سه ساله دارم

«معنی» نده طول این سخن را

آشفته مکن تو مرد و زن را

محمد سهرابی

امام سجاد(ع)-مدح

در سجده های خویش اگر چشم تر کنی

سجاده های هستی را شعله ور کنی

بیشک ستون هفت فلک می شود اگر

دستی از آستین نیایش به در کنی

داود ، طفل مکتب آوای سبز توست

تا در صدای مرثیه خوانش اثر کنی    

برخیز ای پرستشِ توحید ، عبد تو !

باید جهان بی خبری را خبر کنی

آنقدر خطبه خطبه ، دعا در دعا شوی

آنقدر خون بباری و قرآن به سر کنی ،

تا خشت خشتِ ظلم و ستم را هر آینه

در کاخهای معرکه زیر و زبر کنی

سجاده را که پیرهن عصمتت شده

پرچم برای قصه ی این خیر و شر کنی

یعنی به رغم نعره ی مستانه ی ستم

گوش زمانه را  ز  " مناجات "  کر  کنی

. . .

باید که روزگار بترسد ز کفر خویش

او را از آه نیمه شبت بر حذر کنی

ای وای بر زمانه ی " لبیک ناشناس "

"سجاد" اگر تو باشی و نفرین اگر کنی

سودابه مهیجی