اشعار ولادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)

حضرت عباس(ع)-مدح

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف

تاکوش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من، در موهاش

تکیه گاه سر شوریده من، بازوهاش

کیست این عطر غزل می وزد از پیرهنش

ای صبا مرحمتی کن بشناسان به منش

این که می خندد و می خواند و می رقصد و مست

می رود بوی خوش پیرهنش دست به دست

ناز پرداز همه ناز فروشان زمین

ساقی اما، ز همه تشنه لبان تشنه ترین

نشأت افزای دل و جان خماران مستیش

دستگیر همه خسته دلان بی‌ دستیش

کیست این سرو قدِ تشنه لبِ مشک به دوش؟

این‌که بی اوست چراغ شب مستان خاموش

این‌ که آتش لب و دریا دل و مشکین کُلَه است

کیست این شب همه شب ماه شب چارده است؟

گره وا کردن از آن زلف سیه، لازم نیست

حتم دارم که به جز ماه بنی هاشم نیست

"دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

که چنان زو شده ام زار و پریشان که مپرس

حضرت عباس(ع)-امام زمان(عج)-ولادت

ما پیرو خط عترت و قرآنیم

 در حسرت دیدار شه خوبانیم

 از نام اباالفضل مدد می گیریم

 آماده ی جشن نیمه ی شعبانیم

ابروی هلالی ات قمر، تیغ برنده است

این ناوک مژگان چه بلاخیز و کشنده است!

مجنون شدنم قصه ی پر پیچ و خمی داشت

آشفتگی زلف تو دیوانه کننده است

عشق تو قماری ست که بازنده ندارد

این اشک قیامت برسد، برگ برنده است

انگار علی آمده در علقمه، احسنت

جنگاوری ات مثل پدر خیره کننده است

باید به شما رو بزنم، درد شناسید

سوگند به مردیت، غرورم شکننده است

حضرت عباس(ع)-مدح  

دریای عشق همدم ساحل نمی شود

 بی نقل یار گرمی محفل نمی شود

بی دل شدن طریقه ی عشاق کربلاست

 هر آدمی که عاشق و بی دل نمی شود

ای ساقی حسین سرم زیر پای توست

 هر که تو را شناخت که عاقل نمی شود

از کودکی به پای امامت نشسته ای

بی خود کسی خدای فضائل نمی شود

ساقی خانواده علمدار بی نظیر

 کرب و بلا بدون تو کامل نمی شود

بعد از تو انعکاس حسین بن فاطمه

 دیگر کسی حسین شمایل نمی شود

روز ازل که نام تو را جار می زدند

 نقش مرا به نام علمدار می زدند

داری دل ترک زده را بند می زنی

 با زلف ماه فاطمه پیوند می زنی

بالا بلند عشق، تو با خاک پای خود

 طعنه به ارتفاع دماوند می زنی

پیشانی تو قبله ی خورشید می شود

 وقتی به نام فاطمه سربند می زنی

وقتی میان ابروی خود می زنی گره

 آتش به آسمان خداوند می زنی

معلوم می شود غضبت برطرف شده

 با دیدن رقیه که لبخند می زنی

خود را به آب و آتش صحرای کربلا

تا اهل خیمه تشنه نباشند می زنی

مثل همیشه در دل صحرا الم بزن

حس غرور زینب کبری قدم بزن   

چشمان تو ادامه ی شبهای فاطمه

با دست توست رحمت فردای فاطمه

هستند در كنار تو دلگرم دختران

قُرص است با تو پشت پسرهای فاطمه

می زد به روی بازوی تو بوسه ها پدر

یك بوسه جای خویش و یكی جای فاطمه

ابری بیار و سایه به زینب هَدیّه كن

ای بچه شیر حیدر و رعنای فاطمه

تنها حسین پشت رَدِ دست های توست

بر خاك دید رَدِّ قدم های پای تو

چشم فرات پاسخی از مشك تو ندید

مانده هنوز ماتِ معمای فاطمه

حضرت عباس(ع)-مدح

ای عشق زلال، روح دریا عباس!

زیبایی محض، ای دلارا عباس!

الحق که به تو نام قمر می آید

ای ماه ترین عموی دنیا عباس!

حضرت عباس(ع)-ولادت

حیدر امشب دوباره بابا شد

 طفلی آمد و زود آقا شد

مادری با ادب پسر آورد

 خوش به حال دل گداها شد

از همان بچگی مؤدب بود

 نوکر بچه های زهرا شد

تا دم آخرش حسینی ماند

 تا قیامت به هر دلی جا شد

"یا حسین" اولین کلامش بود

بی زبان حرف زد، مسیحا شد

دل ربود از تمام دریاها

بی عصا زد به آب، موسی شد

آب ها کیف می کنند از این

پسری که رسید و سقا شد

قمر آمد به پیش پاهایش

 کلِّ هفت آسمان زجا پاشد

تا ببوسد جمال رویش را

 فلکِ قد کشیده هم تا شد

زهره و مشتری خریدارش

 خنده هایش عسل، مربا شد

تا نخندیده بود ابو فاضل

 خنده زیبا نبود، حالا شد!

خنده کرد و حسین هم خندید

 بَه که این صحنه ها چه زیبا شد!  

و خدا هم ز خنده اش خندید

 گرم سرمستی و تماشا شد

آن طرف پشت کفر می لرزید

 بچه شیری رسید و غوغا شد

کوری چشم حرمله امشب

 چشم ناز اباالادب وا شد

زرد کرد و فشارِ او افتاد

 تا که حرف از نبرد آقا شد!

دیگر اینجا غزل کم آورده

 مثنوی عهده دار معنا شد

چند سالی گذشت این آقا

شد شبیه جوانیِ بابا

حیدری، مرد، مردِ آب آور

 یک طرف او، مقابلش لشکر

تا ازین وَر اباالادب می رفت

 دشمن آن سو عقب عقب می رفت

رفت و برگشتِ تیغِ او می کشت

 زره اش مثل مرتضی بی پشت

"یک نفر آمد و دوتا برگشت"

 با هم آمد جدا جدا برگشت

خنجرش عرصه را به هم می ریخت

 دست و پا و سر و قدم می ریخت

خنجرش نه، فقط غضب می کرد

 و حریفش ز ترس تب می کرد

قصه آمد رسید آنجا که

 ظهر روز دهم و سقا که ...

حیدر آماده کرده بود او را

تا بماند برای عاشورا

آفریده شده برای حسین

 دست و چشم و سرش فدای حسین...

حضرت عباس(ع)-مدح و ولادت

در باغ وفــــــــا شکوفه ی یاس شکفت

در وسعت عشق...شور و احساس شکفت

  مـــردانــــگی تمـــــام عا لـــــــم....یکجا

در وا ژه ی دلنشــین عبـــــــــاس شکفت

حضرت عباس(ع)-مدح

ای علمداری که دستت بوسه گاه مرتضاست

افضل الاعمال حیدر بوسه بر دست شماست

اقتدا بر مرتضی کردند جمع اهل بیت

دست توسرشار از عطر نسیم بوسه هاست

بوسه بر دست تو طعم بوسه بر قرآن دهد

دستهایت آیه های سفره دار هل اتاست

امتیاز بوسه بر دست تو، دست فاطمه است

چونکه مَس آیه تطهیر پاکان را سزاست

صف کشیدند انبیا تا که خدا رخصت دهد

بوسه بر دستت زنند، این آرزوی انبیاست

گر خدا قسمت کند یک بوسه بر دستت زنیم

ما و نسل ما خدائی تا ابد حاجت رواست

ای که در سجده دو دست و صورتت بر روی خاک

باعث گرمی بازار مناجات خداست

ای که ساعت ها میان سجده می گفتی خدا

بنده ای کوچک به درگاه تو گرم التجاست

تا که دست تو به سوی آسمان می شد بلند

حق ندا می داد وقت استجابت بر دعاست

پینه پیشانی ات العفو گو تا محشر است

اشک تو آمرزش ما بندگان پرخطاست

ای که می دادی قسم حق را به نام فاطمه

خاک نخلستان زاشک جاری تو با صفاست

حیف باشد گر فقط از خوشگلی ات دم زنیم

کمترین مدح تو گفتن از رخ و از چشم هاست

گرچه یوسف را خدا از صورت تو خلق کرد

حسن صورت شمه ای از سیرت تو باوفاست

در اطاعت بهترین و در عبادت برترین

دست و چشم تو مطیع پادشاه کربلاست

می توانستی به هم ریزی تمام خصم را

لیک گفتی امر، امر زادۀ خیرالنساست  

ای برادر بر امامین و عموی نُه امام

عَمّی العباس ذکر دائم آل عباست

ما یقین داریم هنگام فرج ای ذوالعَلَم

بیرق صاحب زمان بر دوش تو صاحب لواست

فوق ایدیهم یداللهی که فرموده خدا

وصف دست توست که بالاترین دست هاست

حضرت سقا مه هاشم، تماشای رخت

کاشف الکرب حسین و زینبین و مجتباست

لقمه لقمه از غذای روز تاسوعای تو

ارمنی گیرد شفا چون سفره ات دارالشفاست

برعلی سوگند ای حیدر جمال علقمه

روز تاسوعای تو روز غدیر کربلاست

روز تاسوعا حوائج را برآورده کنیم

چونکه عاشورا فقط هنگامه شور و عزاست

مادرت ام الفضائل حضرت ام البنین

فاطمه است و دومین همسنگر شیر خداست

مادرِ قامت رشید چار سردار رشید

مادر رزمندگان جبهه ی کرب وبلاست

مرتضی خواهان او شد از دعای فاطمه

گوهری نایاب بود و قدردانش مرتضاست

در مدینه می نماید مادری بر زائران

دست پخت فاطمه از دستِ او خوردن بجاست

در فراق قبر زهرا، تربت ام البنین

در مدینه باعث آرامش دل های ماست

روزگاری که شود آباد گلزار بقیع

بیت سقاخانه ی ام البنین آنجا بپاست

ای برادرهای تو باب الحوائج بر همه

شیعه حتی غافل از این حلقه مشکل گشاست

مادرت وقت سفر فرمود بر اَخوان تو

پاسداری از حریم دخت زهرا با شماست

همچو پروانه به گِرد محملش حلقه زنید

لحظه ای گر دور باشید از حریم او خطاست

این وصیت تا به شهر شام هم پایان نداشت

دید زینب چار سر بر گِرد او حیدر نماست

یَل به آن گویند که پشتش نیاید بر زمین

تو به صورت بر زمین افتاده ای زهرا گواست

حضرت عباس(ع)-مدح و ولادت

در باغ وفــــــــا شکوفه ی یاس شکفت

در وسعت عشق...شور و احساس شکفت

  مـــردانــــگی تمـــــام عا لـــــــم....یکجا

در وا ژه ی دلنشــین عبـــــــــاس شکفت

حضرت عباس(ع)-ولادت-رباعیات

آن روز که عشق را خدا معنا کرد

عشق آمد و در دل همه مأوا کرد

با آمدن حسین و عباس خدا

پروندۀ عشق و عاشقی را وا کرد

×××

بر تشنه لبان آب حیات آوردند

بر غمزدگان فُلک نجات آوردند

در فصل شکفتن حسین و عباس

گلبانگ سلام و صلوات آوردند

×××

از مقدم تو عشق شکرخند زند

ما را به ولایت تو پیوند زند

از یمن ولادت تو زیباست اگر

بر ام بنین فاطمه لبخند زند

حضرت عباس(ع)-مدح و ولادت

بـاد  از  جــانـب  صـــحرا   خـــبری  آورده

آسـمان  قـید  نزولش  خدمه  باران   است

ابرهامان همه  در معرض  اشک شوق اند

و  زمیـن چـشم به راه  قـدم بـاران  اسـت

بر روی خـاک پر و بـال ملـائـک پـهن اسـت

از  مـسـیر  گــذر  اُمِّ بـنین  آمــده انــد

هـمه دور سـر ایـن مـاه پسـر  می گـردند

دسـت  بـوس  پـسر  اُمِّ بـنین  آمـده انـد

در  توان  چه کسی  هست  که با آمدنش

خلق  را  وجه ی  او  سر  به  سجود آورده

فاطــمه  بـنت  اسـد  اُمِّ  اسـد  گــردیــده

کودکــی هــای علــی را بـه  وجــود آورده

خــانه با  آمدنــش  رونق بـــسیار  گــرفت

باغ  را  عــطر گل یـــاس بـــهاری  کـــرده

ســـالها  منتـــظر  آمدنـــش  زیــــنب بود

روی او فــــاطمه  ســـرمایه گــذاری  کرده

نه فقـــط  شیـــعه به  او بــاب حـوائج گوید

از دخیل نگــهش گـَـبر  مســـلمان  گــردد

دســــت او پنجـره  فولاد  همه ادیان است

او اشـــاره  کــند  ایران هـمه سلمان گردد

حضرت عباس(ع)-ولادت

ای دل هر دو جهان محو فریبائی تو

در چمن هیچ گلی نیست به زیبائی تو

همه گل ها به گلستان ادب صف بستند

تا ببینند دمی روی تماشائی تو

تا پراکند خدا عطر دل انگیز تو را

غرق گل شد همه جا فصل شکوفائی تو

چون نسیم سحری عقده گشائی تو بود

بر لب مرغ سحر نغمۀ شیدائی تو

شب میلاد تو با بوسه زدن بر دستت

می کند دست خداوند پذیرائی تو

ادب آموز جهانی و به دانشگه عشق

پُر شد از شرم و ادب دفتر دانائی تو

از غبار قدم نور دل فاطمه بود

به خدا در همه جا سرمۀ بینائی تو

همه شب تا به سحر بر سر سجّادۀ عشق

غرق ایمانم و دعا شد دل دریائی تو

تکیه بر بازوی خیبر شکن حیدر زد

شور اخلاص تو و دست توانائی تو

چشمۀ علقمه شرمنده ز ایثار تو شد

آفرین بر ادب تو، به شکیبائی تو

همۀ هستی تو دست و سر و جانت بود

در ره دوست فدا شد همه دارائی تو

باب حاجات خلایق توئی و خلق جهان

چشم دارند بر آن معجز عیسائی تو

هر کسی بر سر خود شور و هوائی دارد

دل پرشور «وفائی» شده شیدائی تو

از درد نگوئید که درمان آمد

سردار سپاهیان قرآن آمد

بیهوده در خانه ی بیگانه نزن

با ما سخن از شمعیُّ و پروانه نزن

عشقی که برازنده ی ما و دل ماست

وَالله که در قافله ی کرب و بلاست

صد شکر که از عشق حرم بی تابم

پیوسته اسیر کرم اربابم

ارباب که خشنود شود خوشحالم

دیوانه ام و به این جنون می بالم

دیوانه ی لبخند گل یاسم من

بیچاره ی یک نگاه عبّاسم من

در سینه ی من گرفته مأوا احساس

قلبم شده با عشق تو بیت العبّاس

در خانه ی خود قدم بزن شاه وفا

بر سینه ی نوکرت بده شور و صفا

تو مَظهر ایثاریُّ و من اهل نیاز

تو قبله ی عشقیُّ و منم گرم نماز

شمشیر علی در کف تو دیدنی است

بازوی علی وار تو بوسیدنی است

در روز ولادت تو ای شیر مَصاف

قنداق تو بود و سر دلدار و طواف

وا شد لب مادر تو یا حیدر گفت

در گوشت علی روضه ای از مادر گفت

خونهای رگ غیرت تو می جوشید

بغض فدکی در نظرت می شد دید

در مدرسه ی شیر خدا شیر شدی

استاد نبرد و دم تکبیر شدی

تمرین تو در معرکه هم بود سَوا

بی دست شدی سوار اسبت آقا

بی بی نگرانت شد  و علّت جویا

فرمود امیر ماجراهای تو را

عبّاس نیامده برای صِفــّین

عبّاس پدیده ایست مخصوص حسین

این قصِّه گذشت و شب عاشورا شد

هنگام تقاص غصِّه ی زهرا شد

پایش به رکاب زد زمین می لرزید

با هر رَجزش لشکر کین می لرزید

با گریه ی خیمه مشک خالی برداشت

با اشک سکینه تا خود ِ علقمه تاخت

وقتی که بریده شد دو دست ساقی

وقتی رمقی نبود در تن باقی

وقتی یـــَل ِ لشکر اباعبدالله

با صورتش افتاد به خاک صحرا

بر ماه که نقش عشق حکــّاکی شد

قالیِّ گل لاله ی دین خاکی شد

شد زائر مادری که قدِّی تا داشت

از لعل اباالفضل أخا أدرک خواست

عبّاس مسیری به سوی دلدار است

یک فاطمیِّه روضه ی وصل یار است

حالا که سرود بزم ما از سقـــّاست

اینجا شده کربلا و زائر آقاست

امشب که شب خجستة میلاد است                                      ذکر ملکوتیان مبارکباد است

شادند اگر جمله محبان چه عیب                                     بیش از همه دلها دل زهرا شاد است

                                                            ***

بر روی حسین نور داور صلوات                                                 بر موی اباالفضل دلاور صلوات

میلاد حسین است و اباالفضل رشید                                      بفرست تو بر این دو برادر صلوات

                                                            ***

برخیز که نور مشرقین آمده است                                         از بهر علی نور دو عین آمده است

زهرای عزیز شادمان است زیرا                                            عباس به یاری حسین آمده است

                                                            ***

تو ای تنها ترین سقا اباالفضل                                                         دلاور مرد عاشورا اباالفضل

 تو بی آب آمدی لب تشنه ماندی                                                 میان ساحل دریا اباالفضل

                                                            ***

در شط فرات ، کام عطشان عباس                                       سر داد به راه حیِّ سبحان عباس

جان کرده نثار راه فرزند رسول                                             گردید فدای دین و قرآن عباس

                                                            ***                                                                  

ای صفدر میدان شجاعت عباس                                          وی قلزم موّاج شهامت عباس

خواندی ز ازل ، درس جوانمردی را                                        در دامن عصمت و امامت ، عباس

                                                            ***                        حبیب الله خبازکاشانی(خبّاز )

ای آن که توئی بر همه کشتی نجات                                      سردار حسینی به مقام درجات

دست از بدنت جدا شده بهر حسین                                        بر دست بریده ات درود و صلوات

                                                            ***

ساقی لب تشنه گاه عباس                                                           ای علمدار جوان عباس

از کف بریز آب روان عباس                                                           بشنو خروش کودکان عباس

                                                            ***

افتاد ز تن ، چو دست عباس                                                           هرگز نبوَد شکست عباس

از پرچم  کربلا، بلند است                                                             آوازة ضرب شست عباس

نور دل زهرا و علی هست اباالفضل                    پروردة دست سه ولی هست اباالفضل

محتاج به اویند همه مسلم و کافر                          والله که بین المللی هست اباالفضل