اشعار ولادت امام حسین (ع)

اي حسيني كه جهان در محنت خون گريد
آسمان بر تو و قبر و وطنت خون گريد

گلشن عشق بود كرببلايت اما
عوض خنده گل اين چمنت خون گريد

بود آخر سخنت زمزمه واعطشا
دل هر سوخته بر آن سخنت خون گريد

جامه پوشيد ترا زينب و هنگام وداع
ديد بر پيكر تو پيرهنت خون گريد

بسكه با نيزه و شمشير به جانت زده اند
هر سر موي تو بر زخم تنت خون گريد

شد كفن كهنه حصيري به تن صد چاكت
زخمهاي بدنت بر كفنت خون گريد

همه از داغ تو گريند ولي باز حسين
ديده تو به يتيم حسنت خون گريد

در شب يازدهم انجمني بود ترا
دل ما از غم انجمنت خون گريد

نيمي از راه بلا را تو بسر پيمودي
عالمي بر سر دور از بدنت خون گريد

زغمت بسكه دل ما و "مويد" خون است
دل آن سوخته چون چشم منت خون گريد

ذکر نزول عطا، یا حسن و یا حسین

علت لطف خدا، یا حسن و یا حسین

تا که خدایی شوم، کرب و بلایی شوم

می زنم از دل صدا، یا حسن و یا حسین

بانی اشک دو چشم، رحمت جاری حق

آبروی چشم ها، یا حسن و یا حسین

قبلة حاجات ما، اوج عبادات ما

روح مناجات ما، یا حسن و یا حسین

یکی بدون حرم، یکی بدون کفن

سرم فدای شما، یا حسن و یا حسین

هر دو شهید مادر، هر دو غریب مادر

کشتة یک ماجرا، یا حسن و یا حسین

حسن امام حسین، حسین اسیر حسن

هردو به هم مبتلا، یا حسن و یا حسین

تاب و قرار زینب، ذکر فرار زینب

در وسط شعله ها، یا حسن و یا حسین

  علی اکبر لطیفیان

حق دارد اگر ز خلق، دامن چیده ست

از داغ عزیزی ست، اگر خشکیده ست

بیهوده ترک نخورده لب های کویر

لب های حسین بن علی را دیده ست

يك عمر  در عزاي تو باران نوشته ايم

اسم "هواللطيف" فراوان نوشته ايم

اسم هو الطیف خدا را یکی یکی

دور و بر حسینه ها مان نوشته ایم

با دست خط گریه عزای حسین را

یک عمر بر کتیبه ایمان نوشته ایم

مومن دلش عزای حسین است و والسلام

این را برای هر چه مسلمان نوشته ایم

ما جمله " حسین و نعم الامیر" را

روی کفن به دیده گریان نوشته ایم

هر قطره می چکیم که پیدایتان کنیم

بر روی پلکمان غم کنعان نوشته ایم

اين گريه اين عبادت شيرين خويش را

نذر كبوتران خراسان نوشته ايم

سرهاي ما اگر چه به نيزه نشد ولي

در پای نیزه  گریه فراوان نوشته ایم

رحمان نوازنی

خاندان علی و ننگ مذلت هیهات

دامن فاطمی و لکه بیعت هیهات

علم حادثه بردار سفر باید کرد

پای در معرکه بگذار خطر باید کرد

باربربند دگر ترک وطن باید کرد

تیغ برگیر که باتیغ سخن باید گفت

جاده در جاده به دیدار خدا باید رفت

خسته ، پای آبله تا کرببلا باید رفت

طاقت هجر نداری ره هجرت بازاست

پای اگر هست تورا جاده جنت باز است

فصل وصل است گر از فاصله ها درگذرید

ای مجانین حق از سلسله ها درگذرید

سر به شمشیر سپارید که تقدیر این است

شکوه زنهار که تاوان جنون سنگین است

عشق گوید که ازاین مرحله چون باید رفت

بی سر وبی کفن ،آغشته به خون باید رفت

هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله

هرکه دارد سر همراهی ما بسم الله

خیمه رانیز دمی چند به ظلمت بسپار

راه رجعت به سلامت طلبان بسپار

هرکه را ذوق جراحت نبود برگردد

هر که را ذوق شهادت نبود برگردد

هان که فردا سرو شمشیر به هم خواهد خورد

سرنوشت همه با تیغ رقم خواهد خورد

عشق طوفان جنون دگر انگیخته بود

عطش و حنجر و خنجر به هم آمیخته بود

آسمان در قدح تشنه هفتاد و دوصبح

یک افق باده زدریای شفق ریخته بود

ماند هفتاد و دو شوریده از آو مدعیان

همه را عشق به غربال بلا بیخته بود

در شگفتم که کسی جز شهدا زنده نماند

عشق از آن محشر کبری که بر انگیخته بود

محشری بود تماشایی و عاشورایی

که به تصویر نیاید زقلم فرسایی

شهسواران پی معراج کمر می بستند

زره حادثه مردانه به برمی بستند

مرگ از هیبت آنها متواری می شد

تافرا سوی صف خصم فراری می شد

همه را شوق که از کاش زنو زنده شویم

زخمها خورده و درخون خود افکنده شویم

کاش صدبار بمیریم و زنو جان گیریم

پیر رخصت دهد و جانب میدان گیریم

تانفس می دمد از حنجره تکبیر زنیم

در رکاب پسر فاطمه شمشیر زنیم

شادی هردو جهان بی تو مرا جز غم نیست

جنت بی تو عذابش ز جهنم كم نیست

در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری

عمر جاوید به شیرینی آن یك دم نیست

حرم قرب خدارا كه دل عاشق توست

طرفه بیتی است كه روح القدسش محرم نیست

بگذار آدمیان طعنه زنندم گویند

هر كه خود را سگ كوی تو نخواند آدم نیست

نیست بر خامشی آتش دوزخ سیلش

از یم اشك غمت هر كه به چشمش نم نیست

تا خدایی خدا هست لوای تو به پاست

زانكه جز دست خدا حافظ این پرچم نیست

هم خدا داند و هم عالم و آدم دانند

كه به جز رأیت عشق تو در این عالم نیست

دوزخ ارزانی آنانكه ندارند غمت

با غمت هیچ مرا زآتش دوزخ غم نیست

ملك هستی همه ماتمكده ی توست حسین

جایی از ملك جهان خالی از این ماتم نیست

گوهر اشك عزای تو به هر كس ندهند

اهرمن را شرف داشتن خاتم نیست

گریه بر پیكر مجروح تو باید همه دم

كه جراحات تنت را به از این مرهم نیست

تو به جا ماندی و ظالم اثرش هم شد محو

پایه ظلم كه در دار جهان محكم نیست

سائل تو است كسی كز تو تو را خواهد و بس

آنكه شد طالب تو در طلب درهم نیست

سینه كردی هدف تیر كه میدانستی

زنده بی مرگ تو دین نبی اكرم نیست

هیچ مظلوم همانند تو در قلزم خون

سر جدا با گلوی تشنه كنار یم نیست

گو ببرند سر دار زبان در كامش

غیر مدح تو ثنایی به لب (میثم) نیست

حاج غلامرضا سازگار

هر کسی رو به تو آورد جهان آرا شد

مورد مرحمت انسیة الحورا شد

کودکی بودم و با اسم تو مأنوس شدم

پایِ عشقت به سُویدایٍ دل من وا شد

هر که نوکر به کسی گشت همان نوکر ماند

هر کسی نوکر دربار تو شد آقا شد

در زدم بر در هر خانه دری باز نشد

جز درِ خانه ی تو ٬ در نزده در وا شد

ریزه خواران سر سفره ی تو شاهانند

آرزومند گدایی درت موسی شد

پسر مریم اگر جان بدهد بی جان را

هر دمی از نفست باز دم عیسی شد

تو نگاهم نکنی در بَرِ مردم هیچم

نگهت عزت دنیای من و عقبی شد

عاشقی را که تو تأیید کنی مَحرم توست

همچو سلمان که به دربار شما منی شد

سینه زن های تو در رتبه همه سلطانند

این مقامیست که با دست علی امضا شد

گریه کردن به شما روزی هر چشمی نیست

این متاعیست که در عالم زَر اهدا شد

روزیِ اشک مرا در غم خود افزون کن

همچنان قطره که از لطف شما دریا شد

هیچکس از لب خشکیده ی تو نَه نشنید

نظر لطف شما شامل نوکر ها شد

نور وجود از طلوع روي حسين است

ظلمت امکان، سواد موي حسين است

شاهد گيتي به خويش، جلوه ندارد

جلوه ي عالم فروغ روي حسين است

مشي قدم را وصول ذات قدم نيست

جنبش سالک به جستجوي حسين است

ذات خدا، لا يري است روز قيامت

ذکر لقا بر رخ نکوي حسين است

جان ندهم جز به آرزوي جمالش

جان مرا دل به آرزوي حسين است

عاشق او را چه اعتناست به جنت

جنت عشاق، خاک کوي حسين است

عالم و آدم که مست جام وجودند

مستي اين هر دو از سبوي حسين است

حضرت حق را به عشق خلق چه نسبت؟

مسأله ي عشق، گفتگوي حسين است

عاشق او را چه غم ز مرگ طبيعت؟ 

زندگي عارفان به بوي حسين است

شاهراهِ عشق باشد پیچ و تابش بیشتر

هر که عاشق پیشه تر حالِ خرابش بیشتر

هرکه را اندازه يِ ظرفیتش مِی میدهند

هر که شد پیر ِ خراباتی، شرابش بیشتر

محفل اشک و دعا ما را خدایی میکند

هر که اشکش بیشتر قطعاً ثوابش بیشتر

بهر ِ رفتن سویِ میخانه میانِ عاشقان

خوش به حالِ آنکه میباشد شتابش بیشتر

حسرتی بر دل ندارد آن غلام ِ پیر که

بین روضه طی شد ایام ِ شبابش بیشتر

چشم اگر آلوده گردد اشکِ آن کم می شود

میوه هر چه دور از آفت باشد آبش بیشتر

پیش اربابش سرش بالاست آنکه قبل مرگ

دائماً باشد حواسش به حسابش بیشتر

نهضتی که پرچمش در دست اولادِ علی ست

شک ندارم طولِ عمر انقلابش بیشتر

(علی ذوالقدر)

خانه ای که سردر آن جای چوب پرچم است

چارچوبش تکیه گاه بانویی قامت خم است

هم چو سلمان اندرونی رفتن این خانه ها

رزق هرکس نیست حرف محرم و نامحرم است

خرج روضه گرفتن از جگر ها می رسد

نوکری با خون دل خوردن همیشه توأم است

اینکه ما نوکر شدیم از ربنای مادر است

مثل عیسی که عروجش از دعای مریم است

دست من که نیست نامت گریه در می آورد

کار خورشید است اینکه روی هر گل شبنم است

یا حسین سینه زن جانم حسین فاطمه است

در قرار سینه زنها پاسخ دم یا دم است

خوب و بد را می خرند این است رسم کربلا

تلخی چای عراق و شهد شکر با هم است

دست از این دامن کشیدن تیرگی می آورد

خوش به حال آنکه چنگ التماسش محکم است

آفریدند آفرینش را برای ، پنج تن

پس همه هستند خلق ماجرای ، پنج تن

مثل جبرائیل تا عرش بالا می روم

آن زمان هایی که می افتم به پای ، پنج تن

نذر "اهل بیت" ، اهل بیت باید ذبح کرد

بچه های ما فدای بچه های ، پنج تن

استجابت در قسم دادن به نام فاطمه است

پس بدون او نمی گیرد دعای ، پنج تن

فاطمه در عین وحدت گاه ، کِثرَت می شود

می رسد از جانب یک تن صدای ، پنج تن

یک بدن که طاقت روح وسیعش را نداشت

لاجرم تکثیر شد در جای جای ، پنج تن

هم رضای پنج تن یعنی رضای فاطمه

هم رضای فاطمه یعنی رضای ، پنج تن

ما در این دنیا و آن دنیا یکی از این دو ایم

یا غلام پنج تن یا که گدای ، پنج تن

گفتم حسين و ميل پريدن شروع شد

در سينه ام،دوباره، تپيدن شروع شد

واژه به حد وصف تو شرمنده ام كه نيست

اما تو خواستي و دميدن شروع شد

از التقاط موج دو دريا كنار هم 1

مرجان ظهور كرد و رسيدن شروع شد

پاداش افريدنتان را خدا گرفت

خنديد فاطمه و خريدن شروع شد

حالا علي كنار تو احساس مي كند

زيبا ترين بهانه ديدن شروع شد

اي دلنواز،عشق من اي دلرباترين

تا امدي تو ناز كشيدن شروع شد

تا بال هاي زخمي فطرس به پات خورد

بعد از هزار سال پريدن شروع شد

با تو خدا براي من از نو نوشته شد

خاك من از اضافه خاكت سرشته شد

هستي مشابهت كسِ ديگر نداشته است

مانند چشم هاي تو دلبر نداشته است

انگشت در دهان تو دارد نبي چرا

يعني خدا كه دايه بهتر نداشته است

وقتِ حسينُ منيِ پيغمبر است تا

باور شود حسين برابر نداشته است

جبريل معتكف شده بر گاهواره ات

تا خنده ات نديده سرش بر نداشته است

از يك كلام ختم به صد ها كلام كه...

اقا، كسي شبيه تو مادر نداشته است

هر روز ابِ خوردني ات سلسبيل بود

در خانه فاطمه غمِ كوثر نداشته است

تا تربت تو هست طبيب و دوا چرا

تا كربلاست حاجت قبله نما چرا

عاشق كه ميشوم به خدا از شما شوم

زير سر شماست اگر مبتلا شوم

هر روز در هواي شما بال ميزنم

پايين پاي روضه تان تا رها شوم

حتمآ اسير در چه كنم ميشوم حسين

وقتي به قدر يك نفس از تو جدا شوم

من بي نگات، لحظه به لحظه جهنمم

يك ثانيه بدون تو بايد قضا شوم

كم كم صدام در نفست پير ميشود

شايد كه مستجاب به ياليتنا شوم

بي تو بهشت جاذبه كوچكي نداشت

اصلآ خدا نخواسته بي كربلا شوم

حالا كه شعر مي كشدت سمت كربلا

دنبال ضجه هاي حروف دلم بيا

اي بوي سيب شهر سحر هاي فاطمه

سجاده بهشتيِ دنياي فاطمه

اي بالش سرت شده بال فرشته ها

ارام ميشوي تو به لالاي فاطمه

وقتي شما نيامده گفتي انالغريب

ديگر چه امده سر رؤياي فاطمه

روزي كه رنگ سرخي پيراهنت نشست

يك گوشه زير گردنتان جاي فاطمه 2

تا ديد رنگ چهره مادر غروب كرد

حتي گرفت گريه باباي فاطمه

تا سوره مقطعه تفسير مي شوي

يك نينوا شود همه ناي فاطمه

عيد و عزا به شعر من اصلاً نيامده

تا روضه هست جشن گرفتن نيامده

شاعر كه شعر را به جلوتر كشيد و بعد...

پنجاه و چند سال گذشت و رسيد و بعد...

از محتشم به منبر سبز رسول تا

:اين كشته فتاده به هامون:شنيد و بعد...

حالا غروب زخمي روز دهم شد و

دامن كشان كه خواهرتان مي دويد و بعد...

مي ديد هر چه نيزه و شمشير و سنگ بود

گويا به سمت چشم شما مي پريد و بعد...

او مي دويد و كاش نمي ديد صحنه را

:الشمر جالسَُ:به روي سينه ديد و بعد...

با ضربه هاي پشت سر هم ز پشت سر

پيش نگاه فاطمه سر را بريد و بعد...

پيش نگاه حيرت زينب مقابلش

خون گلوت را سرِ نيزه چشيد و بعد...

بس كن كه سنگ اب شد از روضه هاي تو

دارد چكيده مي شود اشك خداي تو

زیباترین پدیده ی دامان کوثر است

این ماهْ پاره، روشنی چشم حیدر است

در گریه اش مغازله ی ابر و آسمان

در خنده اش طراوت جان پیمبر است

جبریل بال فرش کند پیش پای او

در التیام زخم، مسیحای دیگر است

نام قشنگ او: هوس واژه های شعر

در شاه بیت حادثه مضمون برتر است

آه ای حسین! ای هیجان شکوهمند!

تقدیر تو حرارت تقدیر مادر است

افسانه نیستی که بهای حقیقتی

تعبیر سرخ هر چه که در عشق بهتر است

نقش حماسه می زند آفاق چشم را

هر جا خیال کرب و بلایت مصوّر است

دنیا به بوی نام تو تعظیم می کند

آزادگی همیشه ز نامت معطر است

عشقی است در میان دل ما که کیمیاست

این عشق این جنون همه ی آبروی ماست

روزی ماست نوکری خوب خانه ای

آقای ما کریم و جوانمرد و باوفاست

ما در بهشت هم همه دنبال هیئتیم

جنت بدون روضه ی ارباب بی صفاست

سر می دهیم و منت مردم نمی کشیم

هستیم سائلان حسین تا خدا خداست

شکر خدا حسین شده زندگی ما

شکر خدا که در دل ما عشق کربلاست

جای گلایه نیست که تکفیر می شویم

«داریم با حسین حسین پیر می شویم »

من رعیت و غلام تو سلطان کربلا

من مور ناتوان تو سلیمان کربلا

دستی که بین عرش نوشته تو را امیر

من را نوشته است پریشان کربلا

دست مرا رها نکن و بی کسم نکن

دریاب حال زار مرا جان کربلا

موی مرا سفید نموده است حسرت ِ

پابوسی تو نیمه شعبان کربلا

دارد میان قلب خدا جای دیگری

هر کس که گشته است مسلمان کربلا

شکر خدا که مثل بزرگان و عرشیان

 هر ماه من شده است محرم حسین جان

وصفت به ذهن کوچک من جا نمی شود

جز تو کسی برای من آقا نمی شود

هر کس بهشت ، بی تو بخواهد جهنمی است

اصلا بهشت بی تو که معنا نمی شود

من می خورم قسم که کسی عاشقت حسین

مثل رباب و زینب و سقا نمی شود

آن قدر این دلم به تو وابسته هست که

امروز من بدون تو فردا نمی شود

کاری به خوب یا بدی من نداشتی

آقا کریم تر ز تو پیدا نمی شود

آقا به آبروی علی اصغرت قسم

من را ببخش نوکر خوبی نبوده ام

داده همیشه لطف تو من را خجالتی

آقای کربلا چه قدر با محبتی

ماندم چرا نگاه تو افتاد سوی من ؟!

من هیچ هیچ هیچم و تو بی نهایتی

ایل و تبار تو همه  آقا و پادشاه

ایل  و تبار من همه  مجنون و هیئتی

شکر خدا برای گدایی خانه ات

داریم با تمام رفیقان رقابتی

ما را همه به نام شریفت شناختند

داده خدا به ما چه بهایی چه قیمتی

ما اوج عشق را درِ این خانه یافتیم

در هیئت حسین خدا را شناختیم

دنیای بی تو پر ز غم و رنج آور است

دنیای با تو مثل بهشت است محشر است

رحمت به آن که داد همین نکته یاد ما

هر کس نشد گدای تو از سگ نجس تر است

ما از همه لذایذ دنیا گذشته ایم

گریه به زیر پرچم تو چیز دیگر است

گویند نوکران و کنیزان خانه ات

عرض ادب برای تو با اشک بهتر است

یک روز می رسد که به لطف دعای تو

بانی مرگ ما تن پر زخم و بی سر است

هر شب برای حنجر تو زار می زنم

یاد بریدن سر تو زار می زنم

امام حسین(ع)-مدح

 با مهر حسین لطف حق می جویَم

وَز اشک غمش بار گنه می شویم

مدحش ز بیان مصطفی می گویم

فرمود حسین از من و من از اویم