اشعار ولادت امام حسین (ع)

از من گرفته طاقت و صبر و قرار، لب
شهر مدینه منتظر انفجار ، لب
پا بر زمین گذاشت ، نبی سجده اش گرفت
یعنی که زعفران دهن است و انار لب
نامش چقدر با همه کس فرق میکند
با یا حسین حسین رود از اختیار ، لب
چشمش شبیه چشم غزالان زود رنج
صدها فرشته دور سر و...بیشمار ، لب
خنده و گریه در قلمش جمع می شوند
زیبا ترین کتاب شده انتشار، لب
اما چرا رسول و علی گریه می کنند!؟
دارد علی چه می شنود از نگار ، لب!!!؟
یک لب به گریه و لب دیگر به ارتعاش
انگار دیده است که آن نیزه دار... لب...
یعنی علی ! حسین تو را ذبح می کنند
یعنی که خون میچکد از هر کنار ، لب
یک روز می شود که زمین گریه میکند
از یک تن برهنه و پُر انکسار ، لب
کرببلا...عطش...رسولی که سجده کرد
گودال...شمر...ساعت دو...انتحار...لب

شوري است ميان سينه ، دل بيتاب است
 غوغاست در آسمان و شب مهتاب است
 از عرش صداي هلهله مي آيد
 عيد است...شب ولادت ارباب است
 ارباب جهان امير عالم آمد
 فرزند علي"ع"نگين خاتم آمد
 از عرش به فرش آمده خون خدا
 بر ذات خدا آيت اعظم آمد
 بر جان جهان حسين"ع" جانان باشد
 بر ملك جهان حسين"ع" سلطان باشد
 با خلق جهان بگو كه با عشق حسين"ع"
 هر كس شده مانوس مسلمان باشد
 بي عشق حسين"ع" بي كسم بي كارم
 با عشق حسين"ع" ماجراها دارم
 يك عمر گذشت و آرزويم اين است
 اي كاش ميان روضه جان بسپارم
 عيد است ولي من اشك نم نم دارم
 در ديده ز غصه ي حسين"ع" يم دارم
 عيد است ولي رخت عزا ميپوشم
 آقا چه كنم حال محرم دارم
 با ياد محرمت عزا ميگيرم
 بر پزچمتان خورده گره تقديرم
 من منتظرم فقط شما لب تر كن
 اصلا تو بگو بمير ، من ميميرم
 اي واي هواي كربلا زد به سرم
 اي كاش شود كه تا حريمت بپرم
 من كربوبلا نرفته ام ، دردم را
 جز بر در خانه ات كجا من ببرم
 تا كربوبلا نيامدم  جان ندهم
 عشقت به جهان قسم به قرآن ندهم
 يك كربوبلا و...بعد جانم بستان
 گفتم كه حرم نرفته من جان ندهم

شاعر : محمد هاشم مصطفوی

آقای بهشتی، ارباب خوبم     با تو در طلوعم، بی تو غروبم
بازم از غمت مشت بر دل میکوبم    ارباب خوبم، ارباب خوبم
+ برای تو تپش های قلبم میخونه     نوای تو من و بازم کرده دیوونه +
+ به پای تو دیوونه باید سر بشکونه     برای تو +
(( انا مجنون الحسین ثارالله     انت مولا یا اباعبدالله ))
دل شبهای جمعه، گرم زیارت    توفیقیه باشم، حتی یه ساعت
در اون ضریحت، غرق سعادت     گرم زیارت، گرم زیارت
+ شب جمعه شب مخصوص ارباب من     شب جمعه امون از دل بی تاب من +
+ شب جمعه حرم شیرین ترین خواب من     شب جمعه +
(( انا مجنون الحسین ثارالله     انت مولا یا اباعبدالله ))
پر از آه و دردم، کن رو به راهم     هر دم میزند موج، غم در نگاهم
مرغ پر شکسته، در بارگاهم     کن رو به راهم، کن رو به راهم
+ حسین جانم بنازم اسمت پر آوازست     حسین جانم غمت تو قلبم بی اندازست +
+ حسین جانم واسم روضت هر دفعش تازست     حسین جانم +
(( انا مجنون الحسین ثارالله     انت مولا یا اباعبدالله ))

اومده سُرور قلب مصطفی ، به علی نور عین
رهبر و سَروَر کُلّ کائنات ، گل زهرا حسین
اومده سلطان کربلا   
اومده عشق خود ِ خدا
دشمن آل اُمیّه   
 شاه دین ابا الرّقیّه
گل فاطمه حسین جان
******
خونه ی امیرمؤمنان شده ، غرق دُرّ و گوهر
میزنه خنده نبی به صورت ، زهرا و حیدر
جلوه ی مهتاب مبارکه   
مقدم ارباب مبارکه
همه با شوق و تمنّا    
تهنیت بگیم به زهرا
گل فاطمه حسین جان
******
دشمن خون خدا پلید و بد ، تر از اهریمنه
گفته مصطفی من از حسینم و ، حسین از منه
مرغ قلبم روی بوم تو   
دیده ام فرش قدوم تو
ای گل لاله گل یاس  
ای تمام عشق عبّاس
گل فاطمه حسین جان

شاعر : حاج امیر عباسی

سرود
(به سبك دوباره دلم،شده هوایی)
گرفته دلم ، بهانه ی پیرخمین
سرم پر شد از ، هوای بین الحرمین
می گن عاشقا ، همه یکصدا ، حبیبی حسین
ای دلبر دلربا ، یا اباعبدالله
همه کاره ی خدا ، یا اباعبدالله
******
تویی فرمانده ی دلهای شیدا
تویی سلطان بی همتای دلها
مرا با یک نظر صاحب نظر کن
تویی استاد دانشگاه تقوا
ای رهبر عالمین ، مولا ثارالله
یا سیدی یا حسین ، مولا ثارالله
******
تویی راه ما ، تویی امام شهدا
چه زیبا خدا ، پرچم تو برده بالا
تویی مقتدا ،به ارض و سما ، شه کربلا
ای دلبر دلربا ، یا اباعبدالله
هم کاره ی خدا ، یا اباعبدالله
******
شب میلاد تو میلاد شوره
شب پیدایش عشق و سروره
تو که دادی به فطرس بال پرواز
ببین این نوکرت غرق ذنوبه
غرق گناهم آقا ، نگام كن امشب
عنایتی كن آقا ، نگام كن امشب
 

شاعر : محمد مهدی روحی

تا چشای دلرباش و ، وا می کنه
با هر نگاش ، قیامتی ، تو دلا به پا می کنه
خـنده شـده گـل لبـای حیـدر
شده گهواره اش آغوش پیغمبر
تا، چشاشو رو هم بذاره       لالایی می خونند براش
تا، خنده رو لباش بشینه     بوسه بارون میشه لباش
آروم جون زهراس ، عالمه غرق احساس
فداش هزار سبد یاس
******
غوغایی به پا می شه تو ، عرش خدا
قنداقه شو ، تا می برند ، به اوج آسمونا
دیدنیه طواف همه دنیا
به دور گهوارة گل زهرا
با، اشاره یا گوشه نگاش    هر قطره ای دریا میشه
از، کرامت بی انتهاش        بالهای فطرس وا میشه
خورشید باقلبی بی تاب ، ستاره ها با مهـتاب
میـان پـابـوس اربـاب
******
خدا می دونه دیدنی ، هیبتشه
هفت آسمون ، وقت نبرد ، مات رشادتشه
ذکـر لبامـونه اباعبـدالله
و قبره فی قلوب من والاه
تا ، آینة مهربونیش      آیه های هل اتائه
جا ، داره تو دلای همه   خامس آل عبائه
قبلة کائناته ، بهونة حیاته
سفینه النجاته
******
هر دلی در آرزوی ، کربلاشه
یا دخیلِ ، پنجره ی ، ضریح با صفاشه
ما همه نوکر و حسینه ارباب
عشقمه بین الحرمینِ ارباب
باز ، دل میبره از راه دور   شمیم سیب مرقدش
باز ، آرزومونه دیدن            پرچم سرخ گنبدش
دستامونو می گیره ، شاهی که بی نظیره
حسین نعم الامیره

شاعر : حاج امیر عباسی

ای همۀ کون و مکان مست تو
قوّت و قدرت همه در دست تو
ای نَفَسَت آیۀ توحید ما
عزّت و حکمت همه پا بست تو
جذبۀ تو جذبۀ اَللّهی است
خالق هستی است خودش مست تو
ذات و صفاتی که خداوند راست
هست در این دایره پیوست تو
بین تو و ذات خدا فرق نیست
بندگیِ او شده در بست تو
دست تو داده است خدا هر چه هست
هستیِ او هستی و او هست تو
مبدأ و مقصد همه در بند توست
عالَم گردون همه پا بست تو
وحدت و کثرت سخنی بی تو هیچ
جاذبه و دافعه سرمست تو
با عظمت تر ز تو عالم ندید
روح جنانی و جهان پست تو
در همه جا قَد چو عَلَم می کنی
حضرت عباس بغل دست تو
گفت پیمبر که (اَنَا مِن حسین(
هرچه امام است تهیدست تو
هر نبی و هر وصی و هر ولی
از تو حسین بن علی منجلی
ای همۀ روح ولایت حسین
آیت غرّای نبوّت حسین
روشنیِ چشم پیمبر شدی
لحظۀ پر شور ولادت حسین
بال و پرِ فُطرسِ پَر سوخته
می طلبد از تو شفاعت حسین
بر قَدَمت دوخته چشم علی
ای همة نور هدایت حسین
آیت حق آینۀ کردگار
ای دو جهان وسعتِ رحمت حسین
هم ز ازل هم نَفَس فاطمه
هم ، نفسِ مادرِ عصمت حسین
در رَحِم اسرارِ عطش گفته ای
ای جگر فاطمه آبَت حسین
ای بفدای (اَنَا عطشانِ) تو
از ازل آمادۀ غربت حسین
بیشتر از این (اَنَا عُریان) مگو
شعله مزن بر دلِ مامَت حسین
پیرهنی مادرِ تو بافته
ای پسرِ خوش قد و قامت حسین
زیر سُم اسب مُدارا کنی
بسکه تویی اهل کرامت حسین
مبعث و میلاد تو گویی یکی است
جنسِ تو از جنسِ شهادت حسین
ای دل تو محو جمال خدا
وصلِ حسین است وصال خدا
ایکه به دل شاهد و مَحرم تویی
فلسفۀ ماه محرّم تویی
ساختۀ سورۀ هودی ولی
سوختۀ سورۀ مریم تویی
کاف تویی عین تویی صاد تو
صبر تویی عشق تویی غم تویی
نور تویی مِهر تویی ماه تو
کوه تویی دشت تویی یَم تویی
کرب و بلای تو مسیرِ خداست
کعبۀ دل فیضِ دمادم تویی
واسطۀ فیضِ تمام بشر
رشتۀ حَبلُ اللَهِ محکم تویی
قبلۀ آمالِ همه انبیاء
جام جم احمد و آدم تویی
نام تو آرامِ دلِ اهل بیت
سعی تویی کوثر و زمزم تویی
عشقِ تو در خلقتِ حق کیمیاست
رِزقِ حَلال همه عالم تویی
صُلب تو شد واسطۀ نُه امام
نورِ دل حضرت خاتم تویی
وحی به جبریل ز اَنفاسِ توست
فاطمه را مصحفِ اعظم تویی
دینِ خدا سلسلۀ عترت است
سلسله را خطّ مقدّم تویی
سَروَرِ آزادی و آزادگی
آبروی بیرق و پرچم تویی
شیعه به دستان تو دارد نظر
دادرس شیعه مسلّم تویی
نایبِ مهدی ولیِ امر ماست
سَرورِ آن یار معظّم تویی
دستِ تو یار حرمِ اهل بیت
حافظ انوار مکرّم تویی
زینبیه منتظرِ نُصرتَت
شام بلا را همه مَرهَم تویی
کاش از آن آیه که بر لب کنی
قافله سالاریِ زینب کنی

سوم شعبان سرور قلب انسان آمده
یا به جسم آفرینش از سما جان آمده
فطرسی با بال و پرهای ز آتش سوخته
بی سروسامان رسید، اکنون به سامان آمده
دارد این روز ولادت رنگ و بوی دیگری
جای شادی بر دلم حزن فراوان آمده
تا که روز سوم از ره میرسد حس میکنم
بر لبم سوز عطش با خون جوشان آمده
شب شده مادر کنار طفل استاده، ولی
حضرت حیدر به آه و قلب سوزان آمده
حین دنیا آمدن، حتی ز دنیا رفتنت
مادر محزون تو با چشم گریان آمده
اولین سینه زن حزن تو مادر گشته بود
فاطمه با نالۀ جانم حسین جان آمده
هم درون گاهواره، هم درون قتلگه
تا زدی تو دست و پا زهرا شتابان آمده
بر دل عشاق تو داغی قدیمی مانده است
لحظه ای که شمر با شمشیر بران آمده

شاعر : حسین ایزدی

روی سر سایه ی رحمان و رحیم افتاده
به سوی كوچه ی دل راه كریم افتاده
میكده باز شده مستی ام آغاز شده
بر مشام دل دیوانه شمیم افتاده
ماه دلبر خبر از سبط پیمبر آورد
چشم دل بر پسر خلق عظیم افتاده
با تو انگار بهشت از همه جا می روید
بی تو انگار بشر قعر جهیم افتاده
محرم كوی حسینم من و در حال طواف
چشم ارباب بر این عبد یتیم افتاده
گفتگویی است میان من و خالق هر آن
كه حسین است حسین است قدیم الاحسان
مژده ای هم نفسان گاه تماشا آمد
همه ی زندگی حضرت زهرا آمد
این چنین است كه كشتی نجات بشر است
مهد مصباح هدی نور سراپا آمد
آنكه با نهضت او دین خدا بیمه شود
چاره ساز نبوی با ید بیضا آمد
دیده گریان شود از نام قتیل العبرات
روزی روضه اش از عالم بالا آمد
این چه سری است كه با ذكر انا العطشانش
پسر فاطمه شش ماهه به دنیا آمد
اشك شوق است كه چون ابر بهاران ریزد
یا همان گریه زهراست چو باران ریزد؟
یار دلدارم و از یار دگر آزادم
بنده ی عشقم و در دام حسین افتادم
كربلا محرم خود كرد مرا روز الست
حاجی كوی حسینی است دل از بنیادم
از زمانی كه شدم محرم غمهای حسین
هر دم آید غمی از نو به مبارك بادم
جذبه حور و ملك نیست مراد دل من
جذبه عشق حسین است كه زد فریادم
نه ملك بودم و نه خلد برین جایم بود
ذره ای بودم و شد عالم ذر امدادم
منكه از بتكده تا میكده را پیمودم
عشق چون بارقه ای آمد و شد استادم
دیده را اشك غمت شرب مدام است مدام
كشته عشق تو ارباب ، غلام است غلام
آسمان خالق خود را به زمین می جوید
ملك از هر طرف انگار چو گل می روید
اینك ای قوم بیائید كه فطرس بشویم
نوكر از مقدم ارباب شفا می جوید
حاجت دل بنویسید به گهواره او
كه نگفته به خدا پاسخ تان می گوید
این چه حالی است خدا ، گریه كنش پیفمبر
خون دل را به رخ از اشك بصر می شوید
پیش گهواره او فاطمه چون در خواب است
جبرئیل است كه لالائی او می گوید
هرگز از مادر مظلومه ننوشید لبن
شیر مادر نكند خشك شد از سوز مَحَن
بوسه گاه نبوی شد سر و دست و بندش
كاش شمشیر جفا بوسه نگیرد ز تنش
چه دلاور پسری ساقی كوثر دارد
هیبت حیدری اش بین سلام حسنش
جامه ی سرخ حریر آمده او را ز بهشت
كاش غارت نشود جای دگر پیرهنش
ذكر لا حول شده مزد سخن گفتن او
كه مبادا بشود طعمه نیزه سخنش
ترسم از بوسه بی وقفه به دستش آخر
صید ، انگشت شود جای عقیق یمنش
بر تنش جامه ی دیبای بهشتی اما
ترسم از عاقبتش اینكه نباشد كفنش
آنكه هر روز و شب آوازه ی مقتل دارد
در دل خویش حسینیه مفصل دارد

شاعر : محمود ژولیده

ولادت حضرت اباعبدالله الحسین (ع)
سرود
(به سبك ماه تابنده آرزومنده)
وا شده امشب درای جنت بارون رحمت می باره
فطرس خسته با پر بسته به راه عشق سر می ذاره
اومـده خورشـید امیـد پیغـمبر
اومـده آفتـاب شب های حیدر
می‌برن قنداقه‌ش رو تا عرش اعلی
بپا کرده با خنده‌هاش اونجا محشر
با قدمهای روشنش آسمونا امشب منوره
کعبه ی اهل جنـته یا زینـت دوش پیمبره
سید اولیا حسین ، دار و ندار انبیا حسین
تمومی عشق خدا حسین ، ثارالله
قبله ی عاشقا حسین ، استجابت هر دعا حسین
تویی آقای کربلا حسین ، ثارالله
******
هم شب عشقه هم شب شوره هم شب دلدادگیه
برده عشق تو دل و دینم رو ، مذهـب دلدادگیه
با خیال تو عمریه که مدهوشم
علم عشـق تو دارم روی دوشم
می دونم با نگاه لطف تو آخر
یه روزی زائر ضریح ششگوشه‌م
داره قلبم هوای تو ، دارو ندار من فدای تو
ندارم حاجتی دیگه ، وقتی برسم کربلای تو
دل من بی‌تابِ حسین، شده شب و روزم خوابِ حسین
ایشـالا منـو دریابه حسین ، ثارالله
دل من مجنونِ حسین، عمریه شدم مدیونِ حسین
فقط تو دلم می مونه حسین ، ثارالله

شاعر : یوسف رحیمی

دل مشرّف شد به درگاه حضور
روح چون مِی گشت و تن شد چون بلور
«کلّمینی زارِ» عرفانی شدم
برکه ی پاک مسلمانی شدم
دیشب از روحم تنم را شسته ام
رفتنم را ماندنم را شسته ام
یک نفر در من مرا تقدیس کرد
اشک من آمد، دلم را خیس کرد
کیست این طوفان معماری شده؟
چیست این در سینه ام کاری شده؟
ای معارف در سبوی تو نمی
ای نم ته جرعه ی تو عالمی
ما عدم زاریم و السّابق تویی
عشق تو، معشوق تو، عاشق تویی
عشق تو تعلیم مادر زاد بود
سینه ی تو جبرئیل آباد بود
حنجرت از قبل حکاکی شده
گونه ات روز ازل خاکی شده
آب ها جاری شد از خاک درت
سایه ها افتاد بر ما از سرت
کوکان در زیر مهر مادری
شیرها خوردند از خوش باوری
کاین تویی شیرینی شیر و عسل
السلام ای شهدباز بی بدل
آری آری قوم تو خوش باورند
قوم بد باور تو را کی می خرند؟
در زلال آبی تو سال ها
باز کردیم ای حسین جان بال ها
در خم گیسوی تو شب کرده ایم
کودکی ها را فقط تب کرده ایم
نم نمک در سایه ی مردی سِتُرگ
کودک دل قد کشید و شد بزرگ
حال من تسلیم حلقوم توام
کشته ی حلقوم معصوم توام
کیست خیّاط لباست ای عزیز
تا به حلقومش برم دست ستیز
این یقه تنگ است دل تنگم نکن
تو اذیّت می شوی رنگم نکن
با تو همبازی شدن خود دیگر است
مرکب تو حضرت پیغمبر است
ای بلور سینه ات صیقل ترین
راه تو بسته امیرالمؤمنین
صید حیدر شو که احمد خسته شد
راه تو با کام احمد بسته شد
هرچه باشد بوسه بر تو واجب است
تُکمه را واکن لباست حاجب است
یوسف مه طلعت اختر بزرگ
آن مبادا طالعت افتد به گرگ
بگذریم از این مقال دل خراش
رزق را خونین مکن وقت معاش
بوسه بر تو رزق جان مصطفاست
اصلاً این سینه دکان مصطفاست
اصلاً از امروز پیراهن مپوش
یا اگر پوشیدی، از آهن مپوش
ای ز دست جد گرفته شیر خود
خورده ای شیر از سر تصویر خود
پس تو در واقع ز خود نوشیده ای
سال ها هر چند سِر پوشیده ای
آخر این تصویر طغیان می کند
یک علی اکبر نمایان می کند
بین سینه تا سرت سرخ است و صاف
وای از شمشیرهای بی غلاف
این محل بیت الحرام انبیاست
حنجر این طفل، جام انبیاست
جبرئیل از این محل جبریل شد
موسی از اینجا امیر نیل شد
این گلوگاه عروج انبیاست
این گلو، گاه گذرهای خداست
این گلو نرم است، گل پیچش کنید
خون آن گرم است، گل پیچش کنید
اف بر این حنجر فروشان دنی
اف بر این گل پیچ های آهنی
ما تو را در پرده ی دل بسته ایم
بهر تو از اشک محمل بسته ایم
ما مواظب می شویم احساس را
قاب می گیریم عطر یاس را
در خبرها آمده گیسوی تو
زخم بر می داشت مثل روی تو
من حکایت می کنم تفهیم را
در حسین بن علی ترسیم را
سرخی این گونه را آسیب نیست
راه زردی در مسیر سیب نیست
لیک باید ایمنی از خاک داشت
گونه را بر خاک اگر سیبی گذاشت
شاید از سمّ فرس نیمش کنند
مردم پر حرص تقسیمش کنند
ما سر یک ظهر عاشق می شویم
لایق داغ شقایق می شویم
چشم هایت مسلخ سیّار ماست
مردن از چشم عزیزان کار ماست
وقت آن آمد که گل پاشی کنم
دلبران را تازه نقاشی کنم
ای حبیبت از حنا رعنا شده
در غمت پیر جوان معنا شده
عابست را بی لباس آمد جنون
کاین منم انّا الیه راجعون
مسلمت را عشق تو بر دار کرد
بی سران را شوق تو سردار کرد
حُر ز دشنام تو شیرین کرد کام
بر تو و دشنام تلخت السلام
ای بُریرت دل بریده از فلک
ای زهیرت هاتف انا معک
ای به عباس تو دریا معتقد
وی به اطفالت مسیحا معتقد
این تویی احلی من القاسم شده
تلخیِ من را هو الدائم شده
ای علی اکبر اذانت را افق
ای افق ها در نماز تو قُرُق
ای همه یاران تو فانی شده
معنی از اعیاد، طوفانی شده
هر کجا عید ولایت داشتیم
ما به یک ششماهه عادت داشتیم
باز هم عید است و هنگام نوید
ترک عادت کی کنم هنگام عید
گر چه تو در تشنگی کوشیده ای
از سر انگشت نبی نوشیده ای
اصغرت حتی به خاتم لب نزد
لب به انگشت تو و زینب نزد

شاعر : محمد سهرابی

بخند تا که لبت لعل مستدام شود
جمال چهره ی تو ، چون مه تمام شود
صدای گریه ات انگار بانک تکبیر است
که نخل خم شده ی عشق در قیام شود
سحر رسیده نشستم از عشق می نوشم
که جرعه جرعه پر از اشک دیده جام شود
شبیه ذکر شده خنده ات به گهواره
که جبرییل امین با تو هم کلام شود
کشیده بال و پرش را به دور قنداقه
که اولین اثر سومین امام شود
نگاه تو  اثر مرهمی ایست تا زخمم
شبیه لحظه ی شیرین التیام شود

ولادت حضرت اباعبدالله الحسین (ع)
سرود
با شادی تو آسمون دل ، جلوه شده طلعت مهتاب
گل بریزید اومد ای یاران ، تولّد حضرت ارباب
تو خونه ی حضرت زهرا و علی
نور خدا شده عیان و منجلی
چون ، اومده به عاشقا یار و ولی
عالم همه چراغونه ، کعبه ی دلها اومده
فرمانروای عالمین ، یوسف زهرا اومده
ابی عبدالله مولا مولا مولا مولا
******
ز لطف حق سوّم شعبان ، نخل ولایت ثمر داده
گل بریزید که خدا امشب ، به فاطمه گل پسر داده
این شرف ِ ارض ِ و نور آسمون
حق ، داده قدرتش رو بر همه نشون
رحمت واسعه فرتاد برامون
وادی عشق او شده ، تمام مُلک عالمین
ذکر فرشته ها شده ، حسین حسین حسین حسین
ابی عبدالله مولا مولا مولا مولا
******
ز یُمن این مولد پر نور ، مدینه امشب چراغونه
آی عاشقا عرض تهنیّت ، تولّد دلربامونه
سینه ی بی نوای ما نوا میخواد
بر غم تو ، یک دل مبتلا میخواد
ما دلمون فقط یه کربلا میخواد
توی منای عشق تو ، پر میزنه دل همه
مارو برای قربونی ، بخر عزیز فاطمه
ابی عبدالله مولا مولا مولا مولا
 

شاعر : حاج امیر عباسی

 فطرسو امشب نيگا کن بال و.پر وا می کنه
حکم آزادیشو ارباب من امضا میکنه
من به غیر.از حسین دلبر ندارم
تا قیامت از او دل بر ندارم
یا حسین یا حسین یا حسین جان
  *****
اومدی تا درس عشق و عاشقی یادم دهی
اومدی با عقل و.هوشم جمله بر بادم دهی
من به غیر از شما آقا ندارم
در سرم جز شما سودا ندارم
یاحسین یاحسین یاحسین جان
*****
 هر که دیده ابرویت گفته به قلب.بی قرار
لافتی  الاعلی لا سیف الا ذوالفقار
دلم همواره دنبال حسینه
تموم زندگیم مال حسینه
یاحسین یاحسین یاحسین جان

شاعر : رضا تاجیک

خونده واسه خلقتت خدا تبارک
گل کردی بهار شد پیش پات بهارک
امشب شب سور و سات آسموناس
اربابم حسین تولدت مبارک
خودشو تحسین کرده خدا واسه خلقت تو گفته تبارک الله
روی زیباتو وقتی که یوسف دید گفت زیر لب پس جام خوبه ته چاه
اجر زندون یوسف شده شاهی، تواز همون اول بودی شاهنشاه
قبله گاه ماه/ ای چراغ راه/ تو رو دوست دارم/ ابی عبدالله
ابی عبدالله4
*****
مادر همه جا چشش به بچه هاشه
خلق پسر علی مثه باباشه
پس هر کی علی و فاطمه نداره
عمرن کسی مثل تو رو داشته باشه
تو رو جبراییل گرفته از جدت تا توی قنداق سفید بپیچه
خدا خواست با تو برای این مردم یه نسخه ی خوب و جدید بپیچه
با کرام الکاتبین سروکارش می شه با توهرکی ندید بپیچه
شده ام ای شاه/ مست و خاطرخواه/ تورودوست دارم/ ابی عبدالله
ابی عبدالله4
*****
از وقتی که عشقت رو  به ما خدا داد
مادرد می خواستیم همه رو شفا داد
محشر می شه بشنویم که فاطمه هم
عیدی به تموم ما یه کربلا داد
علی می خنده فاطمه خرسنده از شوق دلبنده یکی یه دونه ش
یه گل لاله دمیده از جای بوسه ی پیغمبر به زیر چونه ش
 نه دیگه هیچ مادری نمی تونه بیاره فرزندی مثل و نمونه ش
دل به تو بستم/ تا نشم گمراه/ تورودوست دارم/ ابی عبدالله
ابی عبدالله4

شاعر : مظاهر کثیری نژاد