اشعار شهادت امام موسی کاظم (ع)

زنــــــــدانی که غیر از خدا در نظر نداشت
عمری شکنجه دید و کس از او خبر نداشت
هــــــر روز روزه، بود و به هنگام شامگاه
جــــز تـــــازیانه آب و غذایی دیگر نداشت
یـــــــــــا فـاطمه به جان تو سوگند روزگار
زنـــــــــدانی از عزیز تو مظلوم تر نداشت
جسمش بـــه تخت پاره و بر دوش چهار تن
 روز روزگـــــــــار مسلمان مگر نداشت
ممنوع بود کسی بــــــــــه مــــلاقات او رود
یــــــــــا آن شهید کُشته به زندان پسر نداشت
جان داد بــــــا شکنجه ولی مصلحت چه بود
زنجیر را ز پـــــــــــیکر مجروح بر نداشت

صدای نـاله ای که از کنج زندان           
بــگویم می رسد با چشم گریان
گمـــــانم باشد این صورت مُکّدر         
صدای حضرت موسی بن جعفر
الـــهی از دل زارم گــــــــواهی      
نــدارم جــز تو من دیگر پناهی
دیگر معصومه جان بابت نبینی        
بــمــــــرگم در مدینه می نشینی
رضـــا بــــابا بــــیا اندر بر من     
بــــدامن گیر این ساعت سر من
بیـــا زنجیرم از گردن تو بردار       
روم ســوی وطن با چشم خونبار
 

واویلا،واویلا
زنجیر دست و پای من
شده مونس شبای من
اشك غم تو چشمامه
جونم رو لبهامه
تو لحظه ی آخر
بعد این همه غربت
با قلب پر حسرت
میرم پیش مادر
دوچشمم مثل ابرای بهاره
همیشه بین ناز غم می باره
كسی از حال من خبر نداره
زنجیر دست و پای من
شده مونس شبای من
واویلا،واویلا
اگر كه زهر غم
رسونده جونم رو
تو موج غم بر لب
گوشه ای از این زندان
می آد با هر آهم
فقط صدای من
گریه های زنجیرم
همیشه پرخونه
به حال پای من
غروبا ضرب تازیانه دیدم
با اسم مادر ناسزا شنیدم
خدایا می دونی چیا كشیدم
روی لبها دعای من
زنجیر دست و پای من
شده مونس شبای من
اگر كه زهر غم
رسونده جونم رو
تو اینجا هم بر لب
ولی میسوزم من
به یادغمهای
عمه جونم زینب
یه خواهر كه بی تابه و دل غمینه
با چشم حیرونش داره می بینه
رو نیزه رأس دلبرش می شینه
می خونه خواهر حرم
تو كجایی برادرم
واویلا،واویلا
شاعر:مهدی مختاری

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند
ندانم از چه بـــی گنه، عدو به او جفا کند
سرشک غربتش روان، نوازند زنای جان
نهان ز چـــشم دشمنان، بدوستان دعا کند
به پیکرش نشانه ها، به سینه اش ترانه ها
که زیر تـازیانه ها، رضا رضا رضا کند
به دست ها سلاسلش، ز غصّه سوخت حاصلش
چه می شود که قــاتلش، ز فاطمه حیا کند
فتاده در ملالها، به عشق و شور حالها
در آن سیـــــــــــاه چالها، خدا خدا خدا کند
فتاده دیگر از نوا، برو به دیدنش صبا
بپرس مُرغ کُشته را، کی از قفس رها کند
بخاک بی کسی سرش، کسی نبود در برش
کـــــــجاست تا که دخترش، اقامۀ عزا کند
اثر نمانده از تنش، دلا برو به دیدنش
بـــگو عدو ز گردنش، غُلی که بسته وا کند

در کنج بلا ای رضا جانم                
بر دیدن بابا ای رضا جانم
کاهیده گشته پیکرم گوشه ی زندان     
جرم و گناه من بود یاری از قرآن
من به زندان می روم بهر حفظ آن      
جام می دهم بهر خدا ای رضا جانم
در کنج بلا ای رضا جانم      
بر دیدن بابا ای رضا جانم
در زیر ستم جان به لب  دارم                
ذکر خلاصم کن خدا روز و شب دارم
روی دعا با سوز و آه سوی رب دارم        
تا کی نمایم دعا ای رضا جانم
در کنج بلا ای رضا جانم              
بر دیدن بابا ای رضا جانم
با خواهرت معصومه گو این دم آخر    
بابا ز دنیا می رود ای رضا جانم
از جور هالرون الرشید دشمن کافر    
بر امر حق هستم رضا ای رضا جانم
در کنج بلا ای رضا جانم            
بر دیدن بابا ای رضا جانم

یا رب به کنج زندان بر لب رسیده جانم      
زهر جفا رسیده بر مغز استخوانم
آمد مرا به لب جان                         
کجایی ای رضا جان
از بس ستم کشیدم کاهیده شد تن من     
کس را نباشد این جا یک لحظه اش بر من
آمد مرا به لب جان              
کجایی ای رضا جان
زهر جفای دشمن زد بر دلم شراره             
این قلب خون که از خون گردیده پاره پاره
آمد مرا لب به جان                  
کجایی ای رضا جان
سندی شاهک آمد بر دیدنم شبانه      
سازد سینه تنم را ضرب تازیانه
آمد مرا به لب جان           
کجایی ای رضا جان
در زیر کندو بی یاور و اسیرم              
از بس کشیدم راضی شدم بمیرم
آمد مرا به لب جان
کجایی ای رضا جان

منکه افتاده کنار قفسم                 
می چکد خون دل از هر نفسم
طائر خسته منم                   
صید پر بسته منم 2
نور چشمان ترم 
ای رضا جان پسرم
آمده عمرم مرا فصل خزان         
روزه دارم من هنگام اذان
سیلی افطار من است          
سلسله یار من است 2
نور چشمان ترم 
ای رضا جان پسرم

بارالها سیدی سلطان من                
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
بودکی زندان یوسف تیره چون زندان من   
روز من شب شد ازین بی رحمی زندانبان من
بارالها سیدی سلطان من            
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
چون درین ظلمت سرا بر خان غم مهمان شدم   
غم خجل شد زین محقر کلبه احزان من
بارالها سیدی سلطان من               
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
گر چه مهمانم ولی خود میزبان دشمنم     
عالمی بنشسته چون بر سفره ی احسان من
بارالها سیدی سلطان من            
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
گر کشد بار غمم یعقوب گردد نا صبور    
یوسفش هرگز ندارد طاقت زندان من
بارالها سیدی سلطان من               
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
بی کس و دور از وطن در حسرت فرزند خویش   
بر لب آمد عاقبت در کنج زندان جان من
بارالها سیدی سلطان من                   
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
کی به راه عشق مانع باشد این زنجیرها     
می کشد هر جا که خواهد جزبه ی جانان من
بارالها سیدی سلطان من             
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من
سوزد این دفتر (حسان) از آتشین گفتار تو     
گر نباشد سیل اشک دیده ی گریان من
بار الها سیدی سلطان من
گوشه ی چشمی نما بر ناله و افغان من 
شاعر:حسان

مـــن کـــه زندانی بی گناهم 2     
حـــــبس هــــــــــــــــارون شده قتلگاهم
در غـریبی دهم جان به جانان   
ای رضا، ای رضا، ای رضا جان2
ای رضـــــــــا از مدینه سفر کُن 
خـــــــــــــــیز و معصومه ام را خبر کن
هر دو بـــــــــا دستۀ گل بیایید  
بــــــــــــــــــــــــر ملاقاتیم کُنج زندان
هفتمین   حجت   کـــــــــردگارم   
ســـــــــــــــر به دیوار غربت گذارم2
در غریبی دهم جان به جـــــانان   
ای رضـــــا ای رضا ای رضا جان2

مهـــــدی بــــیا گـــــوشه زندان نظر کن
بــــــا دیدۀ گریان عـیــــــادت از پدر کُن
اسیر زنجیر ستــم، گردیده با اندوه و غم
موســـــــی بـــــن جعفر، موسی بن جعفر
بـــــــر گو به زهرا مادرت سرت سلامت
دیــــــدار مـــــــوسی و تو در روز قیامت
از ظلـم زندانبان او، بر لب رسیده جان او
مــــــوسی بن جعفر،  موسی بن جعفر2
دیــــــــــــگر مکن از دوری او آه و فریاد
چـــــــون یوسفت از کنج زندان گشته آزاد
از ظلم هارون لعین، گشته شهید زهر کین
مــــــوسی بن جعفر، موسی بن جعفر 2

توفيق فغان دارم چون چاک گريبانها

خاکستر من مانده بر دامن نيرانها

شد دانهء زنجيرم با پيکر من همخون

سخت است برای من پيمودن زندانها

همچون شجری هستم تا نيمه ميان خاک

 شد غربت افزونم سر لوحهء عنوانها

آويخته ساق من از تختهء تابوتم

بشکسته مرا ساقه چون گل به گلستانها

تا بر روی زهرايم شلاق اثر بنمود

 شلاق يهودی شد تاديب مسلمانها

سيلی است بجای خون، زندان عوض طشت است

 خون می چکد از لعلم، بشکسته چو دندانها

افتاده ميان راه جسمی که به زنجير است

 افسوس از اين بيداد، فرياد ز دورانها

چاه زندان قتلگاه يوسف زهرا شده

 چشم يعقوب زمان در ماتمش دريا شده

اختران اشك جارى ز آسمان ديده گشت

چون نهان ماه رخش در هاله غم ها شده

بس كه جانسوز است داغ آن امام عاشقان

 در عزايش غرق ماتم خانه دل ها شده

اى طرفداران قرآن و شريعت بنگريد

 موسى جعفر شهيد مكتب تقوا شده

او نه تنها تازيانه خورده از دست ستم

صورتش نيلى ز سيلى چون رخ زهرا شده

ناله جانسوز معصومه ز دل برخواسته

 در مدينه دخترى امروز بى بابا شده

اين عزاى كيست كه اين گونه جهان ماتم سراست

 گوئيا برپا دوباره شور عاشورا شده

اين عزاى حجت حق موسى جعفر بود

 كز غم جانسوز او افسرده قلب ما شده

«حافظى» شد ژرف زندان بهر او معراج عشق

 عاشق صادق سوى معشوق رهپيما شده

 (محسن حافظى)

گوشه زندان مكان موسى جعفر چرا

 اين همه ظلم و ستم با آل پيغمبر چرا

گر سر خصمى ندارد با نكويان روزگار

 (مى كند آيينه را محتاج خاكستر چرا)

جاى هارون ستمگر بر سرير عزّ و ناز

 كنج زندان جايگاه موسى جعفر چرا

آن كه نظم عالم امكان بود در دست او

 كُند و زنجير ستم بر پاى آن سرور چرا

گفته اش جز گفته قرآن و پيغمبر نبود

 بسته در بند جفا آن حجت داور چرا

حجت يزدان بود در بند نامردان اسير

 آسمان زين غم نمى پاشد ز يكديگر چرا

مى رسد از بعد پيغمبر خداوندا چنين

بر مسلمانان ستم از فرقه كافر چرا

در شگفتم اين معمّا را، نمى گيرد هنوز؟

 آتش قهر خدا از كافران، كيفر چرا

آن كه جان عالم هستى طفيل هست اوست

 در غريبى جان دهد بى مونس و ياور چرا

تا ابد «خسرو» مرا اين مشكل لاينحل است

 شيعيان را گوشه زندان بود رهبر چرا

 (محمّد خسرو نژاد)

این سان كه چشم اهل دل از خون دل تر است

 بهر عزاى حضرت موسى ابن جعفر است

خاك زمين شهر مدينه ز داغ او

 چون آسمان سينه ما لاله پرور است

از ياد زهر و سينه سوزان آن امام

 چشم مواليان حزينش ز خون تر است

پور امام صادق رهبر به مسلمين

نور دو چشم فاطمه و جان حيدر است

با آن كه بود قدرت او قدرت على

 با آن كه علم و دانش او چون پيمبر است

اما صلاح و مصلحت روزگار بود

 تسليم محض در بر خلاّق اكبر است

عمرش اگرچه گوشه زندان به سر رسيد

اما عنايتش به جهان سايه گستر است

او عاشق لقاى خدا بود و در جهان

 زندان و قصر در نظر او برابر است

يك روز با صبورى و يك روز با جهاد

 ترويج دين براى امامان مقدر است

زندان ز شأن و منزلتش هيچ كم نكرد

 يك موى او ز جمله آفاق برتر است

ما ذره ايم در بر نور جمال او

 او مهر آسمان بود و ذره پرور است

فردا كه هر كسى به شفيعى برد پناه

 چشم تمام خلق به موسى بن جعفر است

«خسرو» چه غم ز كثرت عصيان ترا بود

 او شافع گناه تو در روز محشر است

(محمّد خسرو نژاد)

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بريزد

باده در ساغر به عشق يار سيمين بر بريزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر

 جاى جوهر از قلم بر صفحه دفتر بريزد

مى سزد امشب اگر طوطى طبعم پَرگشايد

 جاى شعر از سينه ام لعل و دُرّ و گوهر بريزد

مى سزد امشب اگر از رحمت حق ابر رحمت

 جاى باران بر زمين گه عطر و گه عنبر بريزد

مى سزد امشب اگر روح الامين از فرط شادى

 بر سر خلق جهان از عرش اَعلا زَر بريزد

مى سزد امشب اگر از ديدن باب الحوائج

 شادى از رخسار و نور از روى پيغمبر بريزد

مى سزد امشب اگر از مقدم موسى بن جعفر

 اشك شوق از ديدگان ساقى كوثر بريزد

مى سزد، امشب اگر بهر نثار مقدم او

 آسمان از ديدگان خويشتن اختر بريزد

مى سزد امشب اگر از يمن اين مولود مريم

 بهر كورى حسودان عود در مجمر بريزد

مى سزد امشب اگر از آسمان و ابر ظلمت

 خاك غم بر فرق خصم موسى جعفر بريزد

زد قدم در ملك هستى آن كه از يمن قدومش

وجد از ديوار و شادى و سرور از در بريزد

زد قدم شاهى كه از بهر نثار مقدم او

 زآسمان روح القدس از شوق دل اختر بريزد

آمد آن فرمان روايى كز براى مدحت او

 جاى شعر از سينه «ژوليده» گان گوهر بريزد

 (ژوليده نيشابورى)