اشعار شهادت امام موسی کاظم (ع)

 ناگهان خلوت من با زدني ريخت به هم
مجلس ذكر ِ مرا بد دهني ريخت به هم
رويِ اين ساقِ ترك خورده بلندم كردند
استخوانم پس ِ هر پا شدني ريخت به هم
كار من از همه مجذوبِ خدا ساختن است
نظري كرده ام و قلب زني ريخت به هم
ديد حساس شدم آمد و دشنامم داد
پسر فاطمه را با سخني ريخت به هم
لعنتي بس كه از اين موي سرم ميگيرد
زلف آشفته به هر آمدني ريخت به هم
كار تشييع مرا لنگه دري عهده گرفت
از غم من دلِ هر سينه زني ريخت به هم
(علي اكبر لطيفيان)

اگرچه بسته زنجیر و در اسیری بود
 به دست بسته به دنبال دستگیری بود
نبود باب حوائج اسیر زندان ها
 ... همیشه پشت درخانه اش فقیری بود
نبود دخترکش تا به او کند تکیه
 اسیر پای شکسته به وقت پیری بود
چقدر لاغر و زخمی شد و ...؛ شکست آخر
 شبیه اینکه گلاب از گلی بگیری بود
به روی تخته تنش را غلام ها بردند
 عجب مراسم تشییع کم نظیری بود
برای بی کفنی گریه می کند کفنت
 همان که سهم تنش کهنه حصیری بود
شاعر:محسن حنیفی

فقط نه قلب زنِ زشت کاره می شکند
که در غمم دلِ هر سنگ خاره می شکند
چنان زده است که بعضی از استخوان هایم
ترک ترک شده با یک اشاره می شکند
کشیده خوردم و امروز خوب فهمیدم
میان گوش چرا گوشواره می شکند
من از شکنجه گرم راضی ام که می زندم
چرا که حرمت ما را نظاره می شکند
فشار این غل و زنجیر ساق پایم را
هنوز جوش نخورده دوباره می شکند
بگو به زهر بیاید که قفل این زندان
از آتش جگر پاره پاره می شکند
یکی یکی همه ی میله های سخت قفس
نفس بیافتد اگر در شماره می شکند
شاعر:مصطفی متولی

آسمانم من و دورم قمری نیست که نیست
گوییا بر شب تارم سحری نیست که نیست
اندر این حبس غم انگیز که من حیرانم
غیر تاریکی و ظلمت خبری نیست که نیست
تا کند رفع ملال از رخ غم دیدۀ من
...به برم آخر عمری پسری نیست که نیست
بس که زنجیر به دور بدنم پیچیدند
بر تن خسته من بال و پری نیست که نیست
بس که شلاق زده بر همه جای بدنم
دیگر از پیرهن من اثری نیست که نیست
استخوانهای تنم نرم شد از مشت و لگد
قامتم خم شده دیگر کمری نیست که نیست
درد پهلو که سراغ تن من می آید
در خیالم به جز از میخ دری نیست که نیست
من کشیدم به تنم بار اسیری اما...
غیر زینب به خدا خون جگری نیست که نیست
چه بگویم من از آن لحظه که زینب دیده.
روی آن جسم به خون خفته سری نیست که نیست
زینب و چشم حرامی، سر بازار و کنیز
شرح این ها به دلم جز شرری نیست که نیست
شاعر:ناصر شهریاری

واویلا،واویلا
زنجیر دست و پای من
شده مونس شبای من
اشك غم تو چشمامه
جونم رو لبهامه
تو لحظه ی آخر
بعد این همه غربت
با قلب پر حسرت
میرم پیش مادر
دوچشمم مثل ابرای بهاره
همیشه بین ناز غم می باره
كسی از حال من خبر نداره
زنجیر دست و پای من
شده مونس شبای من
واویلا،واویلا
اگر كه زهر غم
رسونده جونم رو
تو موج غم بر لب
گوشه ای از این زندان
می آد با هر آهم
فقط صدای من
گریه های زنجیرم
همیشه پرخونه
به حال پای من
غروبا ضرب تازیانه دیدم
با اسم مادر ناسزا شنیدم
خدایا می دونی چیا كشیدم
روی لبها دعای من
زنجیر دست و پای من
شده مونس شبای من
اگر كه زهر غم
رسونده جونم رو
تو اینجا هم بر لب
ولی میسوزم من
به یادغمهای
عمه جونم زینب
یه خواهر كه بی تابه و دل غمینه
با چشم حیرونش داره می بینه
رو نیزه رأس دلبرش می شینه
می خونه خواهر حرم
تو كجایی برادرم
واویلا،واویلا

ندارد ابر چون این چشم گریانی که من دارم
ندارد آتشی چون آه سوزانی که من دارم
قسم بر روشنی روز که، از یاد من رفته
ندارد آسمان چون شام ظلمانی که من دارم
سحر وقت نمازم می کند از خواب بیدارم
نوازش های دست این نگهبانی که من دارم
شکسته استخوان ساق پایم از غل و زنجیر
نگفتم با کسی از درد پنهانی که من دارم
قسم بر روزگار در اسارت بودن زینب
ندید او این چنین تاریک زندانی که من دارم
چه می شد که ملاقاتم شبی معصومه می آمد
تسلی بهر این حال پریشانی که من دارم
شاعر:رضا رسول زاده

دوری از شهر و دیارم عزتم را لطمه زد
این جدائی قلب پاک عترتم را لطمه زد
با دو دست بسته هم باب الحوائج بوده ام
کی غل و زنجیر فضل و رحمتم را لطمه زد
ناله های ممتدم گویای این مطلب شده
بغض سینه اشتیاق صحبتم را لطمه زد
تار می بینم ز بس که این حرامی یهود
گاه و بیگاه آمد از ره صورتم را لطمه زد
صوت سیلی هم صدا شد با صدای خنده اش
هر دمی آمد سراغم خلوتم را لطمه زد
نام زهرا را نه تنها با طهارت او نبرد
بد دهن بود و دل با غیرتم را لطمه زد
داغ من یک سر بریدن کمتر از جدم حسین
آخر کار این کفن ها غربتم را لطمه زد  
شاعر:قاسم نعمتی

آی عاشقا آی عاشقا باید بریم به کاظمین
بعد سفر به کاظمین بریم به بین الحرمین
پای امام کاظمو تو غل و زنجیر ببینید
شب شهادت آقا به پای غمهاش بشینید
ببین که زندونی شده – ببین پاهاش خونی شده
تو بین زندون آقا – ببین که مهمونی شده
کی اومده کی اومده – قدش چرا کمونیه
دست به پهلو گرفته و – پس چرا سینه اش خونیه
ببین که مادر اومده – زهرای حیدر اومده
مادر قد خمیده ای – با چشمای تر اومده
مادر چرا قد شما – کمونیه کمونیه
چرا روی بازوهاتون – نشونیه نشونیه
زهر جفا زهرجفا – دادن به آقای ماها
ذکر لبای کاظمه – ناله ی ای خداخدا
جیگر آتیش گرفته و سوز عطش تو گلوشه
خونش داره از رگای توی جیگرهاش می جوشه
با احترام پیکرشو – بیرون اوردن به خدا
با احترام پیکرشو به خاک سپردن به خدا
کسی نبود نیزه به اون پیکر لاغر بزنه
یا که جلو چشاش کسی سیلی به خواهر بزنه
کسی نبود که سرشو از بدنش جدا کنه
کسی نبود که سرشو به روی نیزه جا کنه
کسی نبود با سم اسب خرد و خمیرش بکنه
کسی نبود خواهرش یه دم اسیرش بکنه
 حسین چرا قدت خمیده – بگو کی رگهاتو بریده (3)
سروده جعفر ابوالفتحی

دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت
از بال من شکسته ترین آفرید و رفت
خون گلوی زیر فشارم که تازه بود
با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت
بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت
وقتی صدای بندگی ام را شنید و رفت
راضی نشد به بالش سختی که داشتم
زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت
شاید مرا ندیده در آن ظلمتی که بود
با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت
روزم لگد نخورده به آخر نمی رسید
با درد بود اگر شب و روزم رسید و رفت
دیروز صبح با نوک شلاق پا شدم
پلکم به زخم رو زد و در خون طپید و رفت
از چند جا ضریح تنم متصل نبود
پهلوی هم مرا وسط تخته چید و رفت
تابوت از شکستگی ام کار می گرفت
گاهی سرم به گوشه ی دیوار می گرفت
شاعر:علی اکبر لطیفیان

موسای آل فاطمه بر ما نگاهی
در گوشه ی زندان چرا تو غرق آهی
تو شمس صبح عشقی و تو عین نوری
بر شام تار قلب ما تنها تو ماهی
بر پای تو زنجیر و قد تو خمیده
در گوشه ی زندان که دیده چون تو شاهی
پر گشته آقا با کرامات نگاهت
از بوی خوب کاظمینت این نواحی
در حسرت اینم که یکدفعه بگویی
ای نوکر خوبم چقدر تو سر به راهی
لب تر کن ای آقا که در یک لحظه آرَم
بهر فدا گشتن به راه تو سپاهی
از قلب آکنده ز مهر ما مبادا
در روز محشر ای گلم چیزی بکاهی
بنما گذر با پای چشم خود عزیزم
از کوچه ی قلب من گمگشته گاهی
بی مهر تو من می شوم بی قدر و ناچیز
بی مهر تو من می روم سوی تباهی
سروده جعفر ابوالفتحی

می مکد رشته های بی احساس
نیمه جانی که مانده در تن را
یک نفر هم نمیکند چاره
زخم زنجیر و زخم گردن را
**
روزه داری تمام روزت را
تازیانه توراست افطاری
آسمان جای توست آقاجان
از چه رو کنج چار دیواری ؟
**
مثل شمعی که شعله ور باشد
جسمتان آب میرود آقا
گم شده صبح و شام آخر کی
چشمتان خواب میرود آقا ؟
**
کنج زندان نشسته ای داری
روضه ی قتلگاه می خوانی
تشنه ماندی و اش
مادرت را به آه می خوانی
**
دشمنت تازیانه بر دستش
گاه و بیگاه حمله ور میشد

ناسزا ها به مادرت میگفت
دلت از درد شعله ور میشد
**
چه قدر مثل مادرت شده ای
آنکه رخساره ی کبودی داشت

ناسزا های دشمنت انگار
خنجری بین سینه ات میکاشت
**
خنده میزد به گریه ات دشمن
ای که از درد خویش می سوزی
میکِشی انتظارِ فرزندت
به درِحجره چشم میدوزی
**
یاد پهلو شکسته افتادی
در نمازِ نشسته ی آخر
حرف تو بین هق هق ات این بود:
السلام و علیک یا مادر ..
**
در غریبی و گوشه ی زندان
مادرت از مدینه می آمد
او که دارد هنوز از زخمش _
میچکد خون سینه می آمد
**
مادرت آمده که بگشاید
از تو زنجیر و کُند و آهن را
مادرت آمده کند چاره
زخم زنجیر و زخم گردن را ..
***وحید مصلحی***

می خواستند داغ تو را شعله ور کنند
وقتی که سوختی همه را با خبر کنند
می خواستند دفن شوی زیر خاکها
تا زنده زنده از سر خاکت گذر کنند
می خواستند شام غریبان بپا کنند
تا بچه های فاطمه را در به در کنند
از ناسزا بگو که چه آورده بر سرت
می خواستند باز تو را خونجگر کنند
زنجیر دست شما بسته باشد و
مثل مدینه فاطمه ات را سپر کنند
قوم یهود را به مصافت کشیده اند
تا تازیانه ها به مراتب اثر کنند
حالا بیا بگو که ملائک یکی یکی
فکری برای این تن بی پال و پر کنند
این اشک ها مسافر یک جسم بی سرند
وقتش رسیده است به آنجا سفر کنند
شاعر:رحمان نوازنی

وقتی زبان عاطفه ها لال می شود
زنجیر ها در آینه ات بال می شود
در فصل گل بهار تو از دست می رود
بر شاخه میوه های تو پامال می شود
دیگر کسی ز ناله ات آهی نمی کشد
در این سیاهچال صدا چال می شود
آقا سنان سبز سیادت به دوش توست
غل ها به روی شانه تا شال می شود
همواره مرد،زینتش از جنس دیگری ست
زنجیر ها به پای تو خلخال می شود
دشمن به قصد جان تو آماده می شود
این طرح در دو مرحله دنبال می شود :
اول به شأن شامخت شلاق می زنند
دیرگ زبان به هتک تو فعال می شود
شعرم بدون ذکر مصیبت نمی شود
حالا گریز روضه گودال می شود
دعواست بر سر زره و جامه و سری
دارد میان معرکه جنجال می شود
***جواد محمد زمانی***

ترسی از فقر ندارند گدایان کریم
دست خالی نروند از در احسان کریم
حاجت خواسته را چند برابر داده است
طیب الله به این لطف دو چندان کریم
کاظمینی نشدیم و دلمان هم پر بود
بار بستیم به سوی شاه خراسان کریم
بی نیاز از همه ام تا که رضا را دارم
به قسم های خداوند به قرآن کریم
طلب رزق نکردیم ز دربار کسی
نان هر سفره حرام است مگر نان کریم
هر کسی وقت مناجات ضریحی دارد
دست ما هم رسیده است به دامان کریم
نا امیدم مکنید از کرمش فرض کنید
باز بدکاره ای امشب شده مهمان کریم
سپر درد و بلایش نشدیم و دیدیم
سپر درد و بلای همه شد جان کریم
ظاهرش فقر ولی باطن او عین غنا
ترسی از فقر ندارند گدایان کریم
***علی اکبر لطیفیان***

در میان هلهله سوز و نوا گم می شود
زیر ضرب تازیانه ناله ها گم می شود
بس که بازی می کند زنجیر ها با گردنم
در گلویم گریه های بی صدا گم می شود
در دل شب بارها آمد نمازم را شکست
در میان قهقه صوت دعا گم می شود
چهار چوب پیکرم بشکسته و لاغر شدم
وقت سجده پیکرم زیر عبا گم می شود
تازه فهمیدم چرا در وقت سیلی خوردنش
راه مادر در میان کوچه ها گم می شود
بین تارکی شب چون ضربه خوردم آگهم
آه، در سینه به ضرب بی هوا گم می شود
از یهودی ضربه خوردم خوب می دانم چرا
گوشوار بچه ها در کربلا گم می شود
***قاسم نعمتی***