بیانات امام خمینی در جمع کارکنان واحد بخش صدای جمهوری اسلامی ایران
تاریخ: 1358/06/18
تمام شهادت ها و ایثارگری ها برای تحقق اسلام عزیز بود
بسم الله الرحمن الرحیم
من میل دارم که همه قشرهای ملت، خصوصاً قشرهائی که در خدمت دولت هستند، همه ادارات مختلفه و از همه بالاتر رادیو و از آن بالاتر رادیو و تلویزیون میل دارم که باورشان آمده باشد که جمهوری اسلامی است. یک وقت انسان رای می دهد به جمهوری اسلامی (که رأی دادید) یک وقت هم هست که محتوای جمهوری اسلامی را مطلع نیست، این باید مطلع بشود که جمهوری اسلامی معنایش این است که رأی عموم یا اکثر، برای نظام و محتوای نظام اسلام و احکام اسلام، برنامه اسلام است، یک وقت این را هم می داند لکن باز باورش نیامده است که باید همه چیز اسلامی بشود. من میل دارم که همه باورشان آمده باشد که این نهضتی که از اول تا آخرش قریب پانزده، شانزده سال طول کشید و زحمت ها کشیده شد، خون ها داده شد و جوان ها از دست رفت، خانه ها از دست رفت، خانمان ها خراب شد و خصوصاً در این یکی دو سال آخر که همه شاهد بودید که چه شد، باورمان آمده باشد که این همه برای اسلام بود. هیچ من نمی توانم و هیچ عاقلی نمی تواند تصور کند که بگویند ما خون های مان را دادیم که خربزه ارزان بشود، ما جوان هایمان را دادیم که خانه ارزان بشود. هیچ عاقلی جوانش را نمی دهد که خانه ارزان گیرش بیاید. مردم همه چیزشان را برای جوان هاشان می خواهند، برای خانمانشان می خواهند. این منطق، یک منطق باطلی است که شاید کسانی انداخته باشند، مغرض ها انداخته باشند توی دهن مردم که بگویند ما خون دادیم که مثلاً کشاورزیمان چه بشود، آدم خودش را به کشتن نمی دهد که کشاورزیش چه بشود. چرا همان منطقی که خود مردم در تمام طول مدت و خصوصاً در این آخر منطق شان بود آن را ذکر نمی کنند؟ همه دیدید که تمام قشرها، خانم ها ریختند توی خیابان ها، جوان ها ریختند توی خیابان ها، در پشت بامها، در کوچه و برزن و همه جا فریادشان این بود که ما اسلام را می خواهیم و جمهوری اسلامی می خواهیم. برای اسلام است که انسان می تواند جانش را بدهد. اولیای ما هم برای اسلام جان دادند، نه برای اقتصاد. اقتصاد قابل این نیست که انسان، آدم اقتصاد را برای خودش می خواهد، خودش را به کشتن بدهد که اقتصادش درست بشود! این معقول نیست، یا جوان هایشان را بدهند که نان ارزان گیرش بیاید! این یک چیز معقولی نیست. آن که معقول است و عمل شد و همه دیدیم و همه دیدید این است که همانطوری که در صدر اسلام، پیغمبر
صحیفه نور جلد 9 صفحه 72
اسلام صلی الله علیه و آله و اولیای اسلام، همه چیزشان را فدای اسلام می کردند، برای اینکه در این فداکاری باخت نیست. آنهائی که دم از اقتصاد می زنند و زیر بنای همه چیز را اقتصاد می دانند، آنها از باب اینکه انسان را نمی دانند یعنی چه، خیال می کنند که انسان هم یک حیوانی است که همان خورد و خوراک است منتها خورد و خوراک این حیوان با حیوانات دیگر یک فرقی دارد، این چلوکباب می خورد، او کاه می خورد، اما هر دو حیوانند. اینهائی که زیر بنای همه چیز را اقتصاد می دانند اینها انسان را حیوان می دانند، حیوان هم همه چیزش فدای اقتصادش است، زیر بنای همه چیزش است، الاغ هم زیر بنای همه چیزش اقتصادش است. اینها انسان را نشناختند اصلاً که چه هست. ما باید باورمان بیاید به اینکه مملکت ما همه چیزش را فدا می خواست بکند برای اسلام. الان هم می آیند به من می گویند مکرر، دست جمعی، تنهائی که شما دعا کنید ما شهید بشویم. معقول است که بگوید من شهید بشوم برای اینکه شکمم سیر بشود؟! برای شکمش می خواهد شهید بشود؟! کسی معقول است که تقاضای شهادت بکند برای شکمش؟! همچو معقول نیست این معنا تقاضای شهادت، برای اینکه ادراک کرده است که در شهادت موت نیست یک حیات جاوید است، برای حیات جاوید است، که این تقاضای شهادت می کند. زیر بنا توحید است، زیر بنا عقاید حقه الهی است، نه زیر بنا شکم باشد اینهائی که اقتصاد را زیر بنا می دانند، اینها منحط کردند انسان را از حد انسانیت به حد یک حیوانی مثل سایر حیوانات.
تلاش رژیم طاغوت در تباه ساختن نیروهای انسانی
من می خواهم که همه ما باورمان آمده باشد که جمهوری اسلامی است و باید همه چیز ما اسلامی بشود. ما از آن وضع سابق که اخیراً پنجاه سالش را، پنجاه و چند سالش را من شاهدش بودم و شماها چندین سال، البته هیچ کدام پنجاه سال یادتان نیست، شماها چندین سالش را که در زمان این حکومت جائر بود، در نظر دارید که همه وابستگی به غرب بود و به آمریکا بود و تلخی هایش را هم همه دیدید. ذائقه های شما باز از آن چیزها تلخ هست، حبس ها را، حالا خودتان هم حبس نرفتید، دوستانتان رفتند، اهل ملتتان رفتند، حبس ها، زجرها، حتی گاهی برای من نقل کرده اند که اینها نقلش هم مشکل است، بعضی ها را در تاوه سرخ می کردند، می گذاشتند روی تاوه آهنی برق را متصل می کردند سرخش می کردند. این تلخی ها در ذائقه ما هست و شما، ما حالا باید باورمان بیاید که آن بساط طاغوت باید بر چیده بشود. همان رأس و رده بالا برود و باقی اش باقی بماند، این باز به مقصد نرسیدیم. همه جا، در همه وزارتخانه ها، در همه ادارات، در بازار، در همه جا باید جوری بشود که وقتی که یک کسی وارد شد ببینید که وارد شده در یک مملکت اسلامی، همه چیزش اسلامی است، نه کم فروشی در اینجاست، نه گرانفروشی و اجحاف هست در آن، نه دروغ هست، نه تقلب هست، نه این کاغذ بازی های اداری هست، نه آن مجلات با آن عکس ها و با آن تبلیغات که جوان های ما را به تباهی کشیدند و نه آن بساطی که در رادیو و تلویزیون بود و شماها دیدید. مقصد آنهائی که اینها را پیش آورده بودند، در همه جاها که
صحیفه نور جلد 9 صفحه 73
شما قدم می گذاشتید در آن یک چیز نمایان بود که اشخاص عمیق آن یکی را می فهمیدند و آنکه نگذارند جوان های ما رشد کنند، جوان های ما را بار بیاورند به طوری که در قید این نباشد که مملکتش چه در آن می گذرد. اگر یک کسی عادت کرد که این مجلات را که دیدید با آن عکس ها و با آن مسائل، آن سینماها را که دیدید که با آن بساط و امثال ذلک و آن تلویزیون آن وقت و آن رادیوی آن وقت و آن مدارس آن وقت و آن کنار دریا رفتن های آن وقت و آن مراکز فحشای آن وقت، همه اینها در یک مطلب شریک بودند و آن اینکه جوان های ما را بی تفاوت کنند راجع به مسائل خودشان. یک جوانی که عادت کرد که هر روز برود یا هر شب برود در سینما و آنطور مسائل را ببیند، این دیگر فکرش نمی رود دنبال اینکه نفت ما را که می خورد، کجا می رود این نفت، این ثروت ما کجا می رود، اصلاً تو فکرش نمی آید این. این همان مثل آدم هروئینی می ماند. یک آدم هروئینی اصلش فکرش دنبال این نیست که چه می گذرد. او همه اش دنبال این است که چه وقت، وقت هروئین می شود یا وقت استعمال تریاک. آن کسی که عادت کرد که برود در این مراکز فحشا، تمام هم و غمش همان مراکز فحشاست، حالا چه می گذرد در این مملکت، چه به سرش دارد می آید پیشش مطرح نیست، دنبال این مطلب نیست. تمام این مسائلی که در این پنجاه سال اخیر اینها پیش آوردند و خصوصاً در زمان این دومی که از اولی بدتر بود، تمام این مسائل دیکته ای بود که شده بود برای اینکه جوان های ما را بی تفاوت کنند، هر چه سرشان می آید به من چه ربطی دارد. آن که می رود در دریا با مثلاً چه، با هم آنجا بازی می کنند، اینها دیگر فکر اینکه مسائل روز چه هست، دولت ها چه می کنند، این مرد خائن چه به سر ما آورد، اصلاً فکر این در ذهن شان نمی آید. این روشن فکرها و نویسنده ها و آزادیخواه ها (نه همه شان، بسیارشان) یا توجه به این ندارند که این برنامه ها و آزاد گذاشتن این جوان ها و این دخترها و این پسرها برای اینکه هر کاری دلشان می خواهد بکنند، این چه به سر این مملکت می آورد، یا توجه ندارند، یا می دانند و اجیر هستند، دنبال همان هستند فریاد می زنند ای آزادی از بین رفت، ای آزادی. خوب آزادی از بین رفت، چه شد؟ شرابخانه ها محدود شده یا گرفته شده، مراکز فحشا را جلویش را گرفتند (حالا تمامش هم باز معلوم نیست، من نمی دانم حالا پاکسازی شده یا نه) دیگر نمی گذارند این دختر و پسر تو دریا بروند لخت بشوند با هم چه بکنند. اینها آزادی را این می دانند و همان آزادی می دانند که از غرب دیکته شد برای ما، نه پیش خودشان، پیش خودشان اگر اینطور بود، این ترقیات مادی را نمی کردند. دیکته شده برای ممالک استعماری این نحو آزادی ها، این آزادیها، آزادی های وارداتی است و این بی انصاف های طرفدار به قول خودشان حقوق بشر و این بی انصاف های به قول خودشان نویسنده (همه شان را نمی گویم، بعضی شان) و این بی انصاف های آزادیخواه این نحو آزادی را برای ما تبلیغ می کنند و تأکید می کنند، آزادیی که مملکت ما را به تباهی می کشد. مملکت، مملکت است به جوانش، به نیروی انسانیش. چیزی که نیروی انسانی را به باد بدهد، مملکت را به باد می دهد. اگر یک مملکتی نیروی انسانی نداشته باشد، این مملکت نمی تواند اداره بشود. و این طور آزادیی که این آقایان می خواهند، این آزادیی است که نیروی انسانی را به تباهی می کشد و به آنجا می کشد که هر چه سرش بیاورند حرف
صحیفه نور جلد 9 صفحه 74
نزند، یعنی حرف نزدن مطرح نیست پیشش، او تمام همش به این است که چه وقت تابستان بشود و چه وقت، وقت این بشود که بروند دریا، تمام همش به این است که چه وقت شب بشود و بروند به سینما، چه وقت این مثلاً قضایای رادیو تلویزیون پیش بیاید و بنشینند تماشا. نمی تواند، همانطوری که آدم تریاکی نمی تواند از پای منقل پا شود برود سراغ فرض کنید جهادسازندگی، نمی تواند از پای منقل فکر این معنا را بکند که به مملکت ما چه می گذرد، فرهنگ ما چه شده، اقتصاد ما چه شده، نمی تواند فکر کند، اینها هم می خواهند همین جور باشند. آنهائی که می خواهند ما را غارت کنند، می خواهند بی مزاحمت غارت کنند چرا مزاحم برای خودمان درست کنیم، راه عیش و عشرت را بر این جوان های تازه رس باز می کنیم، هر چه می خواهند از این عیش و عشرت ها بکنند ما هم آن مخازنشان را می بریم اینها هم این عیش و عشرتشان را بکنند. اینها فریاد بکنند و عیش و عشرت بکنند، آنها هم همه چیزشان را ببرند.
اسلام، رزمنده می خواهد، جنگجو می خواهد در مقابل کفار
این پنجاه سال وضع ما این بود، دامن می زدند به همه چیزهائی که در این معنا مشترک بود که جوان های ما را تباه کنند، بی تفاوت می کردند. در همه این معنا مشترک بود و حالا ما می خواهیم که باورمان آمده باشد، چه شماها که در تلویزیون هستید، در رادیو هستید و کار می کنید و چه ما که طلبه هستیم و آنجا هستیم، باورمان بیاید که ما یک رژیم فاسدی که همش به این گماشته بود که جوان های ما را فاسد کند، تباه کند،بی تفاوت نسبت به مسائل اساسی خودش بکند، باورمان بیاید که آن رفته که یک رژیم اسلامی انسانی بیاید که در همه امور جدی باشد اسلام شوخی هم ندارد، همه اش جدی است. هزل ندارد، لغویات ندارد، لهویات ندارد، همه اش جدی است، جدیات است، هم در امور مادی، که اسلام هر دو جهت را دارد، هم امور مادی و هم امور معنوی که همه اش جد است، لهو و لعب و لغو و آن چیزهائی که اسلام جلویش را گرفته همان هائی است که اینها دامن به آن می زنند. هر چیزی دیدید که اینها ترویجش می کنند بدانید آنی است که اسلام جلویش را گرفته. آن چیزهائی که اسلام جلویش را گرفته است همین هائی است که جوان های ما را به تباهی می کشد. اسلام رزمنده می خواهد، جنگجو می خواهد در مقابل کفار، در مقابل آنهائی که هجوم می کنند به مملکت ما، اسلام مجاهد می خواهد درست کند، نمی خواهد یک نفر آدم عیاش درست کند که این آدم عیاش، عیاشی اش را بکند و همه چیزش را از بین ببرند، همه شرافتش را از بین ببرند و این باز مشغول عیاشی و رقصیدن باشد. اسلام جد است، یک مسلک جدی است، هزل در آن نیست، لغو در آن نیست، لهو در آن نیست، بازی در آن نیست. آن بازیی که اسلام اجازه داده تیراندازی است و اسب سواری، مسابقه در اسب سواری، مسابقه در تیراندازی، آن هم جنگ است آن را اجازه داده، حتی برایش رهان هم قرار داده اند یعنی شرط بندی هم بکنند، آن را اجازه داده اند لکن مساله جدی است آنجا، تربیت است و اینها می خواهند که ما را به همان حالی که بودیم،اسم جمهوری اسلامی و رسم و واقعیت، همان مسائل طاغوتی و همان مسائل باشد.
صحیفه نور جلد 9 صفحه 74
جدیت در پیاده کردن محتوای اسلام و سالم سازی برنامه های رادیو و تلویزیون
ما باید جدیت کنیم که همانطوری که رای دادیم به جمهوری اسلامی و اسم جمهوری اسلام الان در ایران است، محتوایش را اسلامی کنیم، یعنی رادیو تلویزیون که شما هستید اسلامی باشد، لغویات و لهویات و نمی دانم صورتهای کذا نباشد. اصلاح باید بشود اینها، البته ما بخواهیم جوان هامان که چندین سال از آن وقتی که چشم باز کردند در فساد بودند و در مراکزی بودند که همه اش فساد بوده و این جور بزرگ شدند، برنامه هم این بوده که اینها را این جوری بزرگشان کنند، بخواهیم برگردد به حال اول، طولانی است ولی امیدواریم که برگردد و الحمدلله تحولاتی که الان دارد می شود و شده است تقریباً راه صد ساله را با یک شب جوان های ما دارند می پیمایند، تحولات، تحولات تند سریعی بوده و امیدوار کننده است. ما میل داریم، الان راجع به تلویزیون صحبت دارم می کنم، یک چیزی که از همه رسانه ها حساستر است، تلویزیون از همه مسائل تبلیغی و آلات تبلیغی حساستر است، برای اینکه هم گوش است و هم چشم. در چیزهای دیگر حتی رادیو فقط گوش استفاده می کند، در نمی دانم روزنامه ها و مطبوعات چشم از آن استفاده می کند، رادیو تلویزیون گوش است و چشم، آن هم نه به اینکه مثلاً تیراژش مثل روزنامه کذا، ده هزار، بیست هزار، صد هزار، یک میلیون باشد، همه مملکت است، الان هم وضع جوری شده است که در دهات هم که می روید آن مرد دهاتی که شاید درست خرج عائله اش را نتواند ادا بکند، یک رادیو خریده است یا یک تلویزیون دارد. همه جا هست، یعنی این چیزی که در تلویزیون نشان داده می شود در همه سطح مملکت و در بیرون هم هر جا که موج ها باید بروند همه جا منتشر می شود. این حرفی که در رادیو گفته می شود و در رادیو تلویزیون گفته می شود، مال یک طایفه نیست، مال یک جمعیت نیست، مال یک مملکت نیست، همه جاست، همه قشرها هستند. ما اگر این دستگاه که باید یک دستگاه آموزنده باشد، یک دستگاهی باشد که آن تباهی ها، آن چیزهائی که جوان های ما را به تباهی کشید و می کشد حذف بشود، به جای آن آموزندگی باشد، امور اخلاقی باشد، امور فرهنگی باشد، چیزهائی که به درد جوان های ما می خورد و جوان های ما را تربیت می کند، این باید یک همچو عضو حساس و یک همچو آلتی که همه جا و در همه قشرها این پا دارد، همه جا هست، حاضر است همه جا،الان اینجا هست اگر فردا هم مثلاً رادیو تلویزیون این حرف ها را بگوید، همه جا می شنوند، یک مطلبی است همه جائی، این اگر آموزنده باشد، همه ملت را برایش آموزندگی دارد و اگر خدای نخواسته انحراف داشته باشد، همه ملت را به انحراف می کشد. ما می خواهیم که رادیو تلویزیونمان که پیشتر در خدمت طاغوت بود، حالا در خدمت خدا باشد، در خدمت اسلام باشد و اسلام می خواهد که همه مسائل جدی باشد، مسائل مملکتی مسائل جدی باشد، مسائل روحی مسائل جدی باشد، جد است در آن، حتی در این امور تفریحی هم در اسلام یک جوری است که باز در آن جد پیدا می شود. عائله هم که وقتی انسان می خواهد تشکیل بدهد یک نحو جدی در آن هست و زیاد و یک دقت های زیاد برای تشکیل یک ازدواج، از قبل از اینکه ازدواج بکند دستور هست. زن چه مردی را انتخاب کند، مرد چه زنی را انتخاب کند. بعد هم حتی اوقات ازدواج یک اوقات
صحیفه نور جلد 9 صفحه 76
مثلاً با برکتی باشد. بعد هم کیفیت ازدواج و کیفیت همه چیز یک برنامه خاصی داشته باشد. بعد هم زمان حمل برای مادر چه برنامه هائی باشد بعد هم وقتی که بچه را شیر می دهد در زمان شیر دادن چه برنامه هائی باشد بعد هم در دامن مادر که می خواهد بچه تربیت بشود چه جور تربیت بشود. بعد هم در حمایت پدر که بچه می خواهد تربیت بشود، چه بشود. بعد هم در مدرسه که می رود چه باشد، برای اینکه برنامه همه مکتب های توحیدی که اسلام در رأس آنهاست برنامه آدم درست کردن است، می خواهند انسان درست کنند. قرآن اصلاً آمده است که یک انسان صحیح درست کند، انسان ساز است. از این جهت همانطوری که یک کشاورز اگر بخواهد یک زراعت سالم خوب تحویل بگیرد، زمین را باید، شرایطی دارد که باید روی آن شرایط عمل کند، آب چه وقت باید داده بشود، چه آبی باید باشد، چه کودی باید ریخته شود روی آن، چه وقت باید شیار بشود، چه رسیدگی هائی به آن باید بشود، همه اینها برای این است که یک ثمره ای، یک گندمی را می خواهد. تمام اینهائی که عرض کردم و بسیاری از چیزهائی که هست و حالا در ذهن من فرض کنید نیست یا طولانی می شود، برای این است که اسلام ماها را یک نباتی که باید آن جور تربیت بشود و بعد هم وقتی که به مرتبه حیوانیت رسید، این جوری باید تربیت بشود تا برساندش به یک انسانی. زیر بنا اقتصاد نیست، برای اینکه غایت انسان، اقتصاد نیست. انسان زحمتش برای این نیست که فقط شکمش را سیر کند یا جوان هایش را بدهد شکمش سیر بشود، حرف است اینها. از اینجا تا لا نهایت انسان هست، این انسان مردنی نیست، انسان تا آخر هست و برنامه اسلام این است که این انسان را جوری کند که هم اینجا صحیح باشد و هم آنجا صحیح باشد. راه مستقیم، نه طرف شرق، نه طرف غرب، صراط مستقیم، یک سرش اینجاست، یک سرش هم لا نهایت. ما می خواهیم که آنقدری که می توانیم، البته قدرت ما کم است، آنقدری که می توانیم این مملکت را از این حال طاغوتی متبدلش کنیم به یک حال توحیدی، اسلامی و این باید با کمک همه باشد، یکی نمی تواند این کارها را بکند، یک جمعیت نمی تواند، هر کس در هر کاری که مشغول است باید آن کار را خوب انجام بدهد، آن کار را الهی اش کند، از طاغوتی بیرونش کند. خداوند انشاءالله همه شما را موفق کند.
