اشعار شهادت حضرت زینب (س)

بهترین بنده ی خدا زینب

هل اتی زینب ، انمّا زینب

ریشه ی صبر انبیا زینب

زینبا زینبا و یا زینب

بانی روضه های غم زینب

تا ابد مبتلای غم زینب

گفت ای مصطفای عاشورا

ای فدای تو زینب کبری

تو علی هستی و منم زهرا

پس فدای تمام پهلوها

سر خواهر فدای این سر تو

همه ی ما فدای اکبر تو

گفت ای شاه ما اجازه بده

حضرت کربلا اجازه بده

جان این بجه ها اجازه بده

جان زهرا اجازه بده

قبل از آنکه سر تو را ببرند

این سر خواهر تو راببرند

من هوای تو را به سر دارم

به هوای تو بال و پر دارم

از غریبی تو خبر دارم

دو پسر نه ، دو تا سپر دارم

زحمتم را بیا به باد مده

اشتیاق مرا به باد مده

در دل خیمه خسته اند این دو

سر راهت نشسته اند این دو

دل به لطف تو بسته اند این دو

با بزرگان نشسته اند این دو

این دو با یار تو بزرگ شده اند

با علمدار تو بزرگ شده اند

در کرم سائلی به دست آور

زین دو تا حاصلی به دست آور

سپر قابلی به دست آور

تا توانی دلی به دست آور

دل شکستن هنر نمی باشد

نظرت هم اگر نمی باشد

ای فدایت تمامی سرها

سر چه باشد به پای دلبرها

از چه در اشتیاق خواهر ها

تو نظر می کنی به دیگرها

آخرش یا اجازه می گیرم

یا همین کنج خیمه می میرم

ای برادر اشاره ای فرما

ذوقشان را نظاره ای فرما

رد مکن راه چاره ای فرما

لااقل استخاره ای فرما

شاید این بچه های من بروند

شاید این دو به جای من بروند

زار و گریان مکن مرا جانا

ردّ احسان مکن مرا جانا

مو پریشان مکن مرا جانا

باز طوفان مکن مرا جانا

ورنه نیزه به دست می گیرم

جان هر آنچه هست می گیرم

تو اگر مبتلا شوی چه کنم ؟

پیش چشمم فدا شوی چه کنم ؟

پیش من سر جدا شوی چه کنم ؟

کشته ی زیر پا شوی چه کنم؟

وای اگر حنجرت شکسته شود

پیش من پیکرت شکسته شود

(علی اکبر لطیفیان)

تقصير من كه نيست دلم شور ميزند

بگذار لحظه اي تو خودت را به جاي من

مهريه ي عروسي من ديدن تو بود

اي آشنا و همدم اين لحظه هاي من

کیست زینب آنکه عالم واله و حیران اوست

نور عصمت جلوه­گر از چهره تابان اوست

گوهر پاکی که از پستان عصمت خورده شیر

جان بقربانش که جان عالمی قربان اوست

زهره­ای کاندر سپهر عزت و جاه وجلال

روشنی بخش کواکب شمسة ایوان اوست

رونق رضوان ز انفاس نسیم گلشنش

نکهت جنت ز گیسوی عبیر افشان اوست

سیل نطق آتشینش کند کاخ کفر را

کاخ ایمان متکی بر پایه ایمان اوست

کیست این آشفته کز او عالمی آشفته است

کیست این سر گشته کاینسان چرخ سرگردان اوست

میوه بستان زهراء پارة قلب علی

آنکه عالم خوشه چین خرمن احسان اوست

آفتاب برج عصمت آنکه اهل فضل را

دیده روشن از فروغ دانش و عرفان اوست

جلوة حق کرد روشن کوفة تاریک را

گرمی بازار شام از خطبة سوزان اوست

داستانی کآتش اندر دامن هستی فکند

داستان محنت و اندوه بی پایان اوست

همت مردانة او بگسلد زنجیر عهد

خوشتر از پیوند هستی رشتة پیمان اوست

ای رسا بر ماتم او تا قیام رستخیز

آسمان را گریه ­ها بر دیدة گریان اوست

غرق گل شد کربلا، چون رهگذار زينب است

يا که خونين مقتل يار و تبار زينب است

قامت موزون اکبر، سرو ناز کربلاست

چشمة اين باغ، چشم اشکبار زينب است

گلبن قاسم دهد بر اين گلستان خرمي

يادگار مجتبي، در روزگار زينب است

لالة عطشان اين گلشن، علي اصغر بود

شاهد اين گفته، قلب داغدار زينب است

در کنار علقمه، سروي مگر آتش گرفت

يا سراپا غرقه در خون، جان نثار زينب است؟

اين گلستاني که پامال سم اسبان شده

جسم و جان احمد و، دار و ندار زينب است

با چنين طوفان گلريزي، چه گلهايي شکفت

کس نمي‌داند، خزان يا نوبهار زينب است

تا بياموزد رقيه، راه و رسم زينبي

در تمام صحنه ها، او هم کنار زينب است

گلشن آل خليل از آتش بيداد سوخت

عقل در حيرت ازين صبر و قرار زينب است

از اسارت در ره آزادي او را ننگ نيست

بلکه فرمان بردن از کفار، عار زينب است

خطبه خواند چون علي، با آن حياي فاطمي

ياد بود مشي پيغمبر، وقار زينب است

نطق کردن در خيابان، بين آن غوغا گران

با وجود حضرت سجاد، کار زينب است

کوفه شد غرق سکوت آنگه که فرمود «اسکتوا»

رشته جانها مگر در اختيار زينب است؟

ياد بود احتجاج و نطق زهرا تازه شد

رنگ قرآن، در کلام زرنگار زينب است

حفظ جان حضرت سجاد، از تيغ عدو

جلوه اي از روح زهرا، شاهکار زينب است

داد فتوي عاشقان را سر شکستن جايز است

چوب محمل، شاهد اين ابتکار زينب است

روز عاشورا که شد روشنگر جان بشر

ساية غمهاي آن، از شام تار زينب است

گشت ظالم عاقبت از تخت عزت سرنگون

فتح مظلومان، ز يمن اقتدار زينب است

اين علمهاي سياه و، اينهمه افغان و آه

پرچم فتح و،سرود افتخار زينب است

وقف باغ کربلا کن چشمة اشکت (حسان)

چون که اين سان وقف کردن، يادگار زينب است

نزدیک بود چادر خاکی به پاکند

شوری که باز در همه عالم صدا کند

چیزی نمانده بود ستون های قصر را

با خطبه های گرم خودش جا به جا کند

این قوم دل سیاه هدایت نمیشوند

باید رهایشان کند و.... یا دعا کند

تاریخ اگر نوشته که بانو خمیده بود 

باید به قدر فهم خودش ادعا کند

آیا حقیقت است که خم می کند خدا

آنکس که ایستاده به او اقتدا کند...

***

وقتی سرت به نیزه در آمد و آسمان

تردید کرد شکر کند یا خطا کند

بانو به صبر وعشق خودش امتداد داد

تا راز خونبهای تو را بر ملا کند  

  سیده صابره موسوی

 بنده است زینب ولی کار خدایی میکند

بر سلاطین جهان فرمانروایی میکند

مست و مجنون حسین بن علی تنها یکیست

آنکه سر می بندد و سر را فدایی میکند

***

کلاس زینبی پر رمز و راز است 

کتاب مکتب او جانماز است

مگو علامه میسازد کلاسش 

که شاگرد کمش علامه ساز است

 ***

آنجا که وداع خواهری دیدن داشت 

یک لحظه درنگ هم پرستیدن داشت

آنجا که گلو حسین و لب زینب بود 

حقا که رگ بریده بوسیدن داشت

ای صبرتو چون کوه در انبوهی از اندوه

طوفان بر آشفته ی آرام وزیده

ای روضه ترین شعرغم انگیز حماسه

ای بغض ترین ابر به باران نرسیده

ای کوه شبیه دلت و چشم تو چون رود

هرروز زمانه به غمت غصه ای افزود

غم درپی غم درپی غم درپی غم بود

ای آنکه کسی شکوه ای از تو نشنیده

من تاب ندارم که بگویم چه کشیدی

تا بشنوم آن روضه و آن داغ که دیدی

تو در دل گودال چه دیدی چه شنیدی ؟

که آمده ای با دل خون قد خمیده

نه دست خودم نیست که شعرم شده مقتل

شد شعر به یک روضه ی مکشوف مبدل

نه دست خودم نیست خدایا چه بگویم؟

این بیت رسیده ست به رگ های بریده

این کرب و بلا نیست مدینه ست در آتش

شد باز درون دل تو شعله ور آتش

در خیمه کسی هست ولی خیمه در آتش

ای آنکه شبیه تو کسی داغ ندیده

این قافله ی توست سوی کوفه روان است

برنیزه برای تو کسی دل نگران است

شکر است که تا شام فقط ورد زبان است

رفتید دعا گفته و دشنام شنیده*

سخت است که بنویسم دستان تو بسته ست

مانند دلت قد تو چندی ست شکسته ست

قد تو شکسته ست نماز تو نشسته ست

من ماندم و این شعر و گریبان دردیده

زخمی هزار کربلای کینه ای

مثل نوحه های حضرت سکینه ای

 اشک زینبانه در برابر سری

آه صادقانه در بقیع سینه ای

 آن قَدَر عمیق مثل چاه حیدری

آن قَدَر زلال مثل آبگینه ای

 مثل عالِمان سرآمد زمانه ای

مثل یک کتاب توی هر زمینه ای

 مثل رازهای سر به مهر بابِلی

مثل شهر سوخته پُر از دفینه ای

 مثل شام کودکان کوفه و پدر

مثل مادرت غریبه ی مدینه ای

ما گرفتار بلای زینبیم

ما حسینی از عطای زینبیم

تا خدا بر ما عنایت می کند

ما گدای هر گدای زینبیم

بر گل نرگس قسم در روضه ها

سائل مهر و وفای زینبیم

ما برای دین به سینه می زنیم

شیعیانِ درسهای زینبیم

سینه عریان حسین بی کفن

رخ کبودان عزای زینبیم

آخر مجلس به وقت شور عشق

سوی مقتل در قفای زینبیم

ما به وادی محبت ازازل

کربلایی،از دعای زینبیم

وقت دیدار اجل بعد از حسین

چشم،در راه لقای زینبیم

در جزا گر مادرش رخصت دهد

دست بر سینه به پای زینبیم

  سالار زينب(س)

اسير كوچه شدن ارزش تورا دارد

سرت كه هست اسيريِ اينچنيني هست

من از كنار بزرگان نميروم هرگز

تو هر كجا بروي باز همنشيني هست

اگرچه سنگ مزاحم شده ست اما جا

براي آنكه به دامانِ من نشيني هست

بيا نشان مده خود را كه سنگ اين مردم

درست ميخورد آنجا كه مه جبيني هست

دوباره دور و بر محملم شلوغ شده

از اين قبيل مكافات تا ببيني هست

اگر حريم تو بي معجرند اما شُكر

در اين شلوغي بازار آستيني هست

يكي مقابل نجمه يكي مقابل من

كنار هر سري اينجا دلِ غميني هست

چه ديده است مگر مادرم كه از امشب

مدام پشت سرت ناله ي حزيني هست

تو و تنور ، تنور و صداي يك مادر

ميان مادر و فرزند بوسه چيني هست

ز راه مانده چهل منزل خراب شده

خدا به خير نمايد چه اربعيني هست

(علي اكبر لطيفيان)

 ای که بی تو حقیقت زبان نداشت

خون آبرو، محبّت و ایثار، جان نداشت

بی تو حیا به خاک زمین دفن گشته بود

بی تو شرف ستاره به هفت آسمان نداشت

در باغ وحی بین دو ریحانه ی رسول

رعناتر از تو فاطمه سرو روان نداشت

تو عاشقی چو یوسف زهرا نداشتی

او چون تو عاشقی به تمام جهان نداشت

بی تو شکوفه های شهادت فسرده بود

بی تو ریاض عشق و وفا باغبان نداشت

آگاه بود عشق، که بی تو غریب بود

اقرار داشت صبر، که بی تو توان نداشت

در پهن دشت حادثه، با وسعت زمان

دنیا سراغ چون تو زنی قهرمان نداشت

تاریخ صابران جهان جان گداز تر

از قصّه صبوری تو داستان نداشت

هفتاد داغ بر جگرت بود و باز خصم

تنها نه از سخن، ز سکوتت امان نداشت

گر پای صبر و همّت تو درمیان نبود

اسلام جز به گوشه عزلت مکان نداشت

کاخ ستم به خطبه تو گشت زیر و رو

تابی به پیش قلّهٔ آتش فشان نداشت

این غم کجا برم که گل دامن رسول

آبی به غیر اشک غم باغبان نداشت

شب ها گرسنه خفت و نماز نشسته خواند

سهم غذاش داد به طفلی که نان نداشت

او دخت مادریست که از جور دشمنان

حتّی کنار خانه خود هم امان نداشت

روزی به زیر سایه پیغمبر خدای

روزی به جز سر شهدا سایه بان نداشت

زینب اگر نبود، شجاعت به گور بود

زینب اگر نبود، شهامت روان نداشت

زینب اگر نبود، وفا سر شکسته بود

زینب اگر نبود، تن عشق جان نداشت

زینب اگر کمر به اسارت نبسته بود

آزادی این چنین، شرف جاودان نداشت

زینب اگر نبود پس از کشتن حسین

گل دستهٔ صفا به صدای اذان نداشت 

میثم” هماره تا که به لب داشت صحبتی“

حرفی به جز مناقب این خاندان نداشت

  استاد سازگار

  يا زينب كبري(س)

دل گرفتار بلاي زينب است

تا قيامت مبتلاي زينب است

او خودش ثاراللهي در پرده است

پس خدا هم خونبهايِ زينب است

در مناجاتت فراموشم مكن

چشم ِآقا بر دعاي زينب است

روز عاشوراست آنچه ميرسد

در همه عالم صداي زينب است

قيمت اين اشكها گر شد بهشت

چون فقط در اقتداي زينب است

نيست قبرش در مدينه يا كه شام

كربلا كرب و بلاي زينب است

سربلندي مثل ماهِ كربلا

سر به زير خاك پاي زينب است

مبدأ فيض است چشمانِ ترش

گريه ها از گريه هاي زينب است

ما همه تحت لوايِ كربلا

كربلا تحتِ لواي زينب است

اينهمه ماتم به رويِ يك جگر؟!

روز عاشورا عزاي زينب است

ای آشنای زینب ، در خاک و خون چرایی

بگذار بینم ات سیر ، هنگامه جدایی

من می روم شکسته ، با دست و پای بسته

تو روی نی نشسته ، ای نور کبریایی

شوری فکن بر آرد ، ابری که خون ببارد

این انجمن ندارد ، بی روی تو صفایی

خون است کام ام از شب ، محض رضای زینب

زخمی بزن مرتب ، بر تار نینوایی

گرچه سرت بریده ، روی نی آرمیده

داود هم ندیده ، این صوت کبریایی

با قامتی چنین خم ، من مانده ام در این دم

چون از تو دور گردم ، در من نمانده نایی

با من بگو برادر ، اینگونه از چه دیگر

پنهان ز چشم خواهر ، در بین نیزه هایی

من از تو شرمسارم ، چون مرهم ات گزارم

جز اشک خود ندارم ، بر زخم تو دوایی

ای زخم پر ستاره ، با آن گلوی پاره

با من بگو دوباره ، در خاک و خون چرایی

زیباهلال یک شبه،ای سایه سرم

بالا نشته ای مرا  می کنی  نگاه

عالم همه پناه به  نام  تو  میبرند

حالا ببین که خواهرتوگشته بی پناه

تو قرص  ماه  بودی وحالا شدی هلال

دیشب مگرچگونه شبت کرده ای سحر

روی  تو سوخته  چونان  روی  مادرم

خاکستر است  لای  همه  گیسوان  سر

عمری سرم به سینه ات آرام می گرفت

حالا تو روی  نیزه  و  من  بین  محملم

هربار نیزه دار ، سرت چرخ  می دهد

با هر تکان نیزه  تکان  می خورد  دلم

از بعد قتلگاه که دیدم به چشم خود

زخمی شده دو گونه تودروضوی خاک

دامن گرفته ام پی راس تو هرقدم

تا که نیفتی از سر نیزه به روی خاک

عمری ندیده است کسی سایه مرا

حالاببین که رنج وبلا یاورم شده

شاه نجف کجاست تماشا کند مرا

این آ ستین کهنه حجاب سرم شده

تعطیل گشته کاسبی نیزه ساز ها

بازار گرم،چادرومعجرفروشی شده

شخصی سوال کرد؟ببخشید ساربان

هستم پی کنیز،این دخترفروشی است؟

چه ها که با دل زینب (س) نکرده این کوفه؟

تو نی سوار و منم کوچه گرد این کوفه

چه سنگها که نشد پرت سوی محمل من

به دستهای زن و طفل و مرد این کوفه

من از فراق نگارم عزا گرفته امُ

گرفته جشن ظفر فرد فردِ این کوفه

ادامه دار شده خاطرات کرب و بلا

چه آتشی ست به پا در نبرد این کوفه

به جای نان و رطبهای هر شب بابا

چه لقمه ها که نصیبم نکرده این کوفه

به خاندان رسول خدا کنایه زدند

چه داغ کرده دلم، قلب سرد این کوفه

نخوان دگر سرنیزه برایشان قرآن

که سکه می خورد آقا به در این کوفه

بخوان دعای فرج تا بیاید آن مردی

که پاسخی ست خدایی، به عهد این کوفه