اشعار شهادت حضرت زینب (س)

تازه فهمیدم دلم از خاک پای زینب است

اشکهای دیده ام از اشکهای زینب است

تازه فهمیدم دلم عصیان نمی گیرد چرا

این دل شوریده ام مست ولای زینب است

تازه فهمیدم که چشمانم چرا بی اشک نیست

از ازل آب و گلم غرق نوای زینب است

تازه فهمیدم که فریادم ز امداد کجاست

نعره های جانم از جنس صدای زینب است

«انتمُ المنصور» می دانید ای عشّاق کیست؟

این شما هستید، یاریتان برای زینب است

نسل عاشورا به صُلب کیست؟ در صلب شماست

ضامن نسل شما سوز دعای زینب است

ای برادرهای پیغمبر به دلهاتان سلام

سینه ی گرم شما مهد عزای زینب است

صورت زخم شما همچون اسیران بلاست

تا ابد عالم پر از درد و بلای زینب است

خیمه ی پر شورتان از خیمه های کربلاست

پرچم سرخ شما زیر لوای زینب است

با تمام معرفت می گویم اینک یا حسین

عاقبت این جان ناقابل فدای زینب است

کرده دلهای شما را فاطمه امیدوار

هر که خواهد کربلا حاجت روای زینب است

محمود ژولیده

  يا زينب كبري(س)

دختر براي هر خانه اي غنيمت است

زينب اگر نبود دستِ خدا هم نمك نداشت

دل بـــاده بـنوش است  سر خان عقیله

خـورده شب و روز  از نمک و نان عقیله

هر قـلب حسینی که شده  واله و شیـدا

در بزم حـسینی شـده مـــهمان  عقیله

ما عبد و غلامیم به احـسان ابـــاالفضل

مجنون حـسینیم بـه احـســــان عقیله

خود یک تنه زهرا شد و حیدر شد و حالا

ارباب بود گـــوش بــه فــــرمان عقیله

در حوزه علمیّـه زهـــراییــه ،  عبـــاس

زانو زده بــر مــنبر عـــرفـــــان عقیله

آنجا که شد آقای دو عالم تــک و تنهـــا

ســـرباز طـــراویـــده ز دامــــان عقیله

تفسیر شد از آه حـزینی که رهـــا کـرد

در کــــرببـــلا مــــریم قــــرآن عقیله

از غصّه معجر نه فقط قــلب حـــسینـش

در عرش، خـدا گـــشته پـــریشان عقیله

ای جنس پرت از پــر جـــبریل گـــرانتر

حوریّه کجا، گــوشه ی ویـــرانه ، عقیله ؟

یا حضرت زینب تو بیا قـــسمت مـــا کن

یک کرببلا جــان حـــسین جـــان عقیله

شاعر : حسین قربانچه

عاشق شدیم و عاشق حیران ماشدند

قومی اسیر زلف پریشان ما شدند

آنقدر عاشقیم که عشاق روزگار

مبهوت اشتیاق گریبان ما شدند

روح القدس شدیم وتمامی شاعران

گرم غزل سرایی دیوان ما شدند

یوسف شدیم وبهر تماشای حال ما

صدها عزیز راهی زندان ما شدند

آنقدر آمدیم ومسلمان او شدیم

آنقدر آمدند ومسلمان ما شدند

ما عاشقیم عاشق حیران زینبیم

تکفیرمان کنید مسلمان زینبیم

مارا نوشته اند برای گدا شدن

سائل شدن ، اسیر شدن ، مبتلا شدن

از آنطرف خلاصه دری باز میشود

می ارزد انتظار به این آشنا شدن

عشاق سنگ خورده ی دیوار زینبیم

پس واجب است غرق تماشای ما شدن

وقتی مسیر جای قدمهای زینب است

میلی نمیکنیم به جز خاک پا شدن

اول طواف بعد منا پس چه بهتر است

بعد از دمشق راهی کرب و بلا شدن

"مارا برای راز و نیاز آفریده اند

این کعبه را برای نماز آفریده اند"

این کیست که فرشته گلیم آورش شده

بال وپر فرشته نخ معجرش شده

دیگر نیاز نیست به گهواره بردنش

دست حسین بالش زیر سرش شده

از این به بعد خانه ی مولا چه دیدنی است

با زینبی که فاطمه ی دیگرش شده

زهرا همان که ام ابیهاش گفته اند

زهرا همان که مادرش پیغمبرش شده

دیروز دختر وجنات خدیجه بود

حالا خدیجه آمده ودخترش شده

اینگونه بود فاطمه شد ریشه بقا

اینگونه بود فاطمه شد ام امها

 زینب طلوع بود ولی ابتدا نداشت

زینب غروب بود ولی انتها نداشت

زینب رسول بود ولی مصطفی نشد

شهر نزول بود اگرچه حرا نداشت

زینب اگر نبود کسی فاطمی نبود

زینب اگر نبود کسی مرتضی نداشت

زینب اگر نبود حسینی نمیشدیم

زینب اگر نبود زمین کربلا نداشت

زینب هر آنچه گفت تماما حسین بود

اصلا به غیر نام حسین اعتنا نداشت

زینب اگر نبود مسلمان نداشتیم

باور کنید ذکر حسین جان نداشتیم

جایی پریده است که پیدا نمی شود

حتی عروج اینهمه بالا نمی شود

دیدند صبح آمده اما در آسمان

خورشید شهر فاطمه پیدا نمی شود

یا ایها الزسول چرا آفتاب صبح

در آسمان شهر تماشا نمی شود

فرمود :زینب آینه ی روی دخترم

آنکه مقام بی حدش املا نمی شود

چون بی نقاب آمده بیرون حجره اش

امروز آفتاب هویدا نمی شود

حقش نبود کعبه نیلوفرش کنند

حقش نبود سر زده بی معجرش کنند

لبهاش تشنه بود ولی رود نیل بود

بالش شکسته بود ولی جبرئیل بود

زینب فرشته آینه حوریه عاطفه

از جنس خانواده ای از این قبیل بود

گودال هم که رفت فقط سر به زیر بود

شرمنده بود از اینکه قتیلش قلیل بود

کوچه به کوچه لشگر کوفه شکست خورد

از دست خانمی که تماما اصیل بود

ویرانه کرد کاخ بلند یزید را

زینب تبر نداشت ولیکن خلیل بود

یا زینب کبری (س)

ذکر لبهای ملائک که مرتب باشد

چهلچراغ آسمان ، سوسوی کوکب باشد

زینت راست عرش نام حسین است بِدان

زینت نام حسین حضرت زینب باشد

علیرضا عنصری

چشمش گریست دشت به آتش کشیده را

بی تـاب گشت ســـــرخی حلـــق بریده را

آرام بر لبــــان عطشـــناک بوســـــــه زد

در بر  گرفـت قامـــــــت در  خون تپیــــده را

زینب! عمود خیـــمه عالم شکسته شد

وقتی که کوفه بر تو فرو بســـت دیده را

زینب! به گوشه گوشه صحرا صبور باش

گل های نوشکفتـــــه از شاخه چیـــده را

پیراهنــــی که بوی حسین تو می دهد

زینب! صبـــــور باش دو دست بریـده را

آنک بگو به پســـــتی و نامردمـــی بگو

آن سینه سرخ های به مقصد رسیده را

زینب بگو به پستــــی و نامردمـی بگو

این گرگــــهای وحشی یوسف دریده را

زینب بگو که از  پس این شام می رسد

یک دست مهـــربان که بر آرد سپیده را

حضرت زینب(س)-مدح و مرثیه

تو کیستی که عقل مجنون توست

عشق به تو عاشق و مدیون توست

تویی جگرگوشه ی آل کسا

به درک تو فهم رسا، نارسا

چشم علی محو تماشای تو

به جای پای فاطمه پای تو

هیچ گلی ندیده خندیدنت

به غیر لحظه ی حسین دیدنت

دایه ی تو ز کودکی غم شده

قامت غم در غم تو خم شده

کتاب عشق و عقل تألیف توست

مُهر به لب، زبان ز توصیف توست

تو گردش ثبات اهل بیتی

تو مجمع صفات اهل بیتی

دفاع تو، صبر تو، احساس تو

حسین تو، حسن تو، عباس تو

تو برده ای فیض حضور همه

تو بوده ای سنگ صبور همه

روی تو حسرتِ دل آفتاب

موی تو شب ندیده حتّی به خواب

خاک رهت به عرش پهلو زده

پیش قدِ تو سرو زانو زده

نیست فلک به قدر، هم پایه ات

سایه ی تو ندیده همسایه ات

مدرسه ی تو دامن فاطمه

معلّمی ندیده و عالمه

امّ مصائب تو و زینِ ابی

عقیله ی هاشمیان زینبی

لبت یکی گوی و دو تا نگفته

هر چه شنیده جز خدا نگفته

صدای تو دل از علی می برد

ناز تو را فاطمه هم می خرد

ولادتت ولادت گریه بود

گریه ی تو شهادت گریه بود

تو عین عرفان ورا نور عین

کشته ی حقّی و شهید حسین

تو روح صوم و معنی صلاتی

تو ساحل سفینةالنّجاتی

حسین امید خلق در عالمین

ولی به هر غم تو امید حسین

نام شما هر دو به دنبال هم

آیِنه ی همید و تمثال هم

چنان که نام خالق و رب یکی ست

نام حسین و نام زینب یکی ست

صبر ز صبر تو به تنگ آمده

شیشه ی تو به جنگ سنگ آمده

یک دمِ بی ذکر به لب نداری

یک شب بی نماز شب نداری

سفره ی هستی تو برچیده شد

گلان تو یکی یکی چیده شد

چو مصحف ورق ورق کَنده شد

تمام آیه ها پراکنده شد

عباد را عبادت آموخته

نماز تو به خیمه ی سوخته

نی که حکایت کند از نای توست

رساله ی عشق به فتوای توست

در این رساله نکته ای بارز است

عاشق اگر سر شکند جایز است

از سرِ ناقه ی غم شیشه ی صبر افتاده

همه دیدند که زینب سر قبر افتاده

چشم او در اثر حادثه کم سو شده است

کمرش خم شده و دست به زانو شده است

بیت بیتِ دل او از هم پاشیده شده

صورتش در اثر لطمه خراشیده شده

گفت برخیز که من زینب مجروح توام

چند روزی ست که محو لب مجروح توام

این چهل روز به من مثل چهل سال گذشت

پیر شد زینب تو تا که ز گودال گذشت

این رباب است که این گونه دلش ویران است

در پی قبر علی اصغر خود حیران است

گر چه من در اثر حادثه کم می بینم

ولی انگار درین دشت علم می بینم

دارد انگار علمدار تو بر می گردد

مشک بر دوش ببین یار تو برمی گردد

خوب می شد اگر او چند قدم می آمد

خوب می شد اگر او تا به حرم می آمد

تا علی اصغر تو تشنه نمی مرد حسین

تا رقیه کمی افسوس نمی خورد حسین

راستی دختر تو... دختر تو... شرمنده

زجر... سیلی... رخ نیلی... سر تو شرمنده

وای از دختر و از یوسف بازار شدن

وای از مردم نا اهل و خریدار شدن

سنگ هایی که پریده است به سوی سر تو

چه بلایی که نیاورده سر خواهر تو

سرخی چشم خبر می دهد از دل خونی

وای از آن لحظه که شد چوبه ی محمل خون

زینب یا زینب (س)

افسانه ی روزگارشان شب باشد

فریاد شکستـــــشان لبالب باشد

هم خیبر و هم کرب و بلا می سازد

در شام اگر حضرت زینب باشد

مهدی قهرمانی

یا زینب کبری (ع)

مبهوت صبوری ات هزار عقل و دلیل

زن، چون تو ندیده است به یک دشت قتیل

کز آن همه داغ جان گزا فرمودی :

والله !!! و ما رأیتُ اِلّا بجمیل

مهدی قهرمانی

گر چو ماهى به شب تار بر آيى زينب

عاشق خسته كند عقده گشايى زينب

پادشاهى دو عالم به جُويى بفروشد

آنكه در كوى تو آمد به گدايى زينب

غصه جز سينه تو خانه ندارد بى‏بى

عشق را جز دل تو نيست سرايى زينب

خستگان را به قدمگاه شهادت برسان

اى كه ممتازترين راهنمايى زينب

لحظه مرگ ندا از دل زارم خيزد

اى گل عاطفه و عشق، كجايى زينب

منسب نوكرى ام مورد تأييد شود

گر به بالين من خسته بيايى زينب

در نماز غمِ عشاق كه بر سينه زند

كربلا كعبه و تو قبله نمايى زينب

نه فقط بانوى دلهاى حسينى هستى

عصمت اللَّهى و محبوب خدايى زينب

سرخى خون شهيدان ز تو پاينده بُود

كه گل نيلى صحراى بلايى زينب

اُختِ ثاراللهى و بنت ولى اللّهى

عمه منتقم آل عبايى زينب

دردِ ما دردِ فراقِ گل زهرا باشد

اى طبيبى كه به هر درد دوايى زينب

دست مجروح پُر از آبله‏ات بالا كن

بهر تعجيل فرج كن تو دعايى زينب

خطبه حضرت زینب(س) در شام



می گوید از شکستن سرو تناورش

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

این زن درست مثل پدر حرف می زند

میراث مادر است دلِ داغ پرورش!

می گوید از سپید و سیاهی که دیده است

از قتل عام چلچله ها در برابرش!

می گوید از زمانه، زمین آه می کشد!

خورشید ابر تیره کشیده ست بر سرش!

از پاره پاره های جگر حرف می زند

از کاروان خسته ی بی یار و یاورش

این خطبه نیست! تیغه ی شمشیر این زن است

وقتی خرابه های دمشق است سنگرش

شمشیر از نیام دهان می کشد، ببین

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش

مفسر كربلا (زينب)

زينب آمد شام را تسخير كرد

با زبانش كار صد شمشير كرد

زينب آن علامه والا مقام

كربلا را مو بمو تفسير كرد

تا طلسم سا يه ها را بشكند

آيه هاي نور را تقرير كرد

پادشا ه بي سپا ه شا م شد

عالمي را ما ت از اين تدبير كرد

زينب آن ميرا ث دار كربلا

صحنه ها را یک به یک تصو ير كرد

روز ها را روز عا شو را نمود

كربلا را نيز عا لمگير كرد

شعر شهـــــــودی –سال 1375

کیست زینب مطلع دیوان عشق

سنبل آزادۀ بستان عشق

کیست زینب اُمّ أب را جانشین

 تربیت گردیده در دامان عشق

کیست زینب دختر شیر خدا

 شیر غم نوشیده از پستان عشق

کیست زینب اسوۀ شرم و حیا

 قهرمان صبر درمیدان عشق

کیست زینب در کمان دین حق

تیر چشم منکر قرآن عشق

کیست زینب آن که در نطق و بیان

 هست استاد دبیرستان عشق

کیست زینب عقل را اوج کمال

 عقل او را در خط فرمان عشق

کیست زینب در شهامت بی نظیر

 آن که او را داده حق عنوان عشق

کیست زینب آن که با مهر حسین

کرده برپا درجهان طوفان عشق

کیست زینب خون حق را خون بها

 جان به کف در خدمت جانان عشق

کیست زینب کلُّ ارض کربلا

 مست از پیمانۀ پیمان عشق

کیست زینب زینت دامان اب  

جسم عشاق جهان را جان عشق

هرکه شد کرببلایی در پناه زینب است

رحمت مطلق تمامش در نگاه زینب است

عزت و آزادگی مدیون شاه کربلاست

عفّت حُجب و حیا مدیون راه زینب است

هیچ جا بی اسم زینب روضه ای برپا نشد

نوکری محتاج تسبیح و گواه زینب است

روضه خوانان بهره دارند از همان صوت حزین

بهترین اسباب گریه سوز و آه زینب است

تار و پود عفّتش غارت نشد تکثیر شد

بیرق اسلام از چادر سیاه زینب است

خیمه اش هم گر بسوزد باز او فرمانرواست

قصرهای آسمانی پایگاه زینب است

کاخ ظلم شامین ویرانه شد با همّتش

کرد ساکت ملتّی را که سپاه زینب است

هیچ کس جرات ندارد بند بر دستش زند

این اسارت رفتن او دلبخواه زینب است

آن گلوی پاره ای که زینت دوش خداست

بوسه گاه فاطمه است و سجده گاه زینب است