اشعار شهادت حضرت زینب (س)

زینب زنی شگفت، به نام محرم است

این زن چقدر شکل قیام محرم است !

نامش همیشه حس عطش می دهد به شعر

یادش درست، مثل سلام محرم است
در این همه شرنگ یزیدی که می وزد
شهد بهشتی است و به کام محرم است
او مرجع تمام سوالات عاشقی است
او امتداد راه امام محرم است
در مشک تشنه، عکس رخ یار دیده است
عمری است غرق شرب مدام محرم است
اصلا همیشه قصه به او ختم می شود
یک تن که نیست، بلکه تمام محرم است
یاللعجب چه حال غریبی نشسته است
در " ما رأیتُ..."ی که پیام محرم است !
#
زینب هنوز مانده و فریاد می کشد
در کار ِ نشر ِ نور ِ مرام ِ محرم است
" هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
او راز ِ سبز ِ ثبت ِدوام ِمحرم است ! "

خون بود زمین و آسمان در تب بود
خشکیده ترین واژه ی هستی لب بود

یک مرد فقط حادثه را زیبا دید
آن مرد ، امیر درد ها ، زینب بود

گمگشته کوی وفای زینب(س)

عالمی گمگشته کوی وفای زینب است....

.هر دلی دارد صفا مست صفای زینب است.

دردمندی امتیاز ساکنان شهر عشق.......

هرکه آنجا ساکن است دردآشنای زینب است.

کاروان عشق را دیدم که بعد از کربلا....

صف بصف چون درمکنون درقفای زینب است.

تشنگان معرفت را آب رضوان میدهند......

چشمه زمزم چو خواهی در منای زینب است.

دفتر عشق حسین .دارد جواز ثبت نام.......

گررضایت نامه میخواهی.رضای زینب است

سرگذشت قهرمانان رابسی خواندیم لیکن.........

سرور تاریخ سازان. مبتلای زینب است.

جان عزیز است وبه جانان دادنش بس نیکتر.......

هرکه باشد شیعه جان او فدای زینب است.

کشتی طوفان زده آید به شام از کربلا........

یک سری در نیزه یاران ناخدای زینب است.

توتیای چشم باشد خاک دشت کربلا...........

گریه بر زینب دوا وتوتیای زینب است.

در میان آفرینش شاهکاری زینبی

تا ابد محبوبه ی پروردگاری زینبی

دلربایی دلبری ای نازنین زین أبی

زینت بابای خود هستی و آری زینبی

دختر شیرین زبان حضرت صدیقه ای

در زمین و آسمان همتا نداری زینبی

نطق تو چون تیغ بابایت علی برنده است

دختر شیر خدایی ذوالفقاری زینبی

مریم و آسیه و حوا... همه شاگرد تو

بعد زهرا بهترین آموزگاری زینبی

زیر بار غصه و غم زانوانت خم نشد

مثل کوهی باصلابت استواری زینبی

مشکلات کربلا در منظرت چیزی نبود

صاحب صبر خدایی بردباری زینبی

خارج از توصیف شاعر هستی و أعجوبه ای

شوق و شوری فوق نوری باوقاری زینبی

تا أبد ترویج فرهنگ حسینی کار توست

عشق را در سینه ها بنیان گذاری زینبی

طفلی که شکسته بال مادر دیده

از کینه ی کوفه داغِ حیدر دیده

ایوب! کجایی؟ که ببینی ، یک زن

هفتاد و دو لب تشنه ی پرپر دیده!

غالباً آن گذری که خطرش بیشتر است

می شود قسمت آنکه جگرش بیشتر است

ارزش عبد در افتادن در سجاده است

سنگ فرش حرم دوست زرش بیشتر است

خانه ای هست در اینجا که کریم اند مه

سر این کوچه اگر رهگذرش بیشتر است

دل ما سوخت در این راه ولی ارزش داشت

هر که این گونه نباشد ضررش بیشتر است

بی سبب نیست که آواره ی هر دشت شدیم

هر که عاشق شود اصلاً سفرش بیشتر است

هر گدایی برسد لطف که دارد امّا

به گدایان برادر نظرش بیشتر است

گرچه گفتند خدیجه است ولی ما دیدیم

در جمالش که جلال پدرش بیشتر است

وسعت روح بدن را به بلا می گیرد

غیر زینب چه کسی درد سرش بیشتر است

هرچه زدند شوکتِ من کم نشد حسین

در مجلس یزید، سرم خم نشد حسین

با خطبه ای که من سرِ بازار خوانده ام

آن نقشه ای که داشت، فراهم نشد حسین

آنجا چنان شبیه پدر حرف می زدم

یک مرد از آن قبیله حریفم نشد حسین

اصلا محرّمی که جهان را به هم زده

بی خطبه های من که محرّم نشد حسین!

آتش گرفت معجر من سوخت موی من

اما حجاب از سر من کم نشد حسین

هرچند قد و قامت من خم شده ولی

"در مجلس یزید سرم خم نشد حسین"

با دست بسته است ولی دست بسته نیست

زینب سرش شکسته ولی سرشکسته نیست

هرچند سربه زیر...ولی سرفراز بود

زینب قیام کرده چون از پانشسته نیست

زینب اسیر نیست دو عالم اسیر اوست

او را اسیر قافله خواندن خجسته نیست

رنج سفر،خطر،غم بازار،چشم شوم

داغ سه ساله دیده ولی باز خسته نیست

حتی اگر به صورت او سنگ می خورد

هیهات بند معجرش از هم گسسته نیست

مجید تال

کربلا حادثه نه ، هست فقط زیبایی
راس بی تن ، تن بی دست فقط زیبایی
مبدا ء حادثه تا مقصد آن یعنی شام
کودک و کوچه ی بن بست فقط زیبایی

امشب از میکده غیب رسیده‌است پیامی
به تو ای دخترِ ساقی! برسانیم سلامی
بسپاریم به شعری دل بیمار به دستت
و بخوانیم دوبیتی و بگیریم دو جامی

امشب آرام به یک گوشه مودب بنشینم
خجل از روی سیاهم چو مرکب بنشینم
بگذارم قلم از شوق تو بر صفحه برقصد
زینب آباد شوم، ـ مُهر تو بر لب ـ بنشینم

مست لایعقل در وصف عقیله چه بگوید؟
دل آلوده از اسماء جمیله چه بگوید؟
شاعر از آیه‌ی در پرده کوثر چه بخواند؟
کودک از مردی بانوی قبیله چه بگوید؟

داده سرّ نی او نی قلم عشق به دستم
زینب الله پرستید که الله پرستم
قصه‌ی چوبه‌ی محمل خبر بی‌سندش هم
سندی بود که با آن سر بی ‌یار شکستم

کوفه لرزید به زیر قدم و ضرب کلامش
ذوالفقاری دگر انگار درآمد ز نیامش
خواند در آخر این خطبه چنان فصل خطابی
که شد انگشت به لب شام هم از حسن ختامش

زینبی دیدن هر منظره عشق است جماعت!
عشق در قبضه‌ی بانوی دمشق است جماعت!
بگذارید که تکرار شود قافیه، آخر
اول و آخر این قافله عشق است جماعت!

طبق فتوای تو در عشق نمازی است ندیده
سجده در دین تو بوسه است به رگهای بریده
هست سرها به رکوعی که اشاره‌ست به سروی
که قدش یک شبه از دوری دلدار خمیده

چیده‌ام برگی از آن باغ بلاغت که تو داری
شده‌ام شیعه آن شور و شجاعت که تو داری
زده‌ام فالی و فریاد رسی صبح می‌آید
با نگاه علی و هر چه علامت که تو داری

نذر حضرت زینب (س):

بار سنگین فراق عشق، پیرت کرده است
صبرت ای روح بصیرت! بی نظیرت کرده است
مثل دریا بودی اما در مسیر این سفر
تابش خورشید روی نی کویرت کرده است
در میان وامداران سقیفه باز هم
خطبه هایت ترجمانی از غدیرت کرده است
آه ای سرو سر افرازی که روی نیزه ها
رقص رأس سربلندی سر به زیرت کرده است
چیست رمز رؤیت "ألّا جمیلا"ی تو؛ چیست
رمز زیبایی که دنیا را اسیرت کرده است؟
تشنگی را برده ای از خاطرت زیرا که – آه –
اشک های کودکان از آب سیرت کرده است
...
نینوا با دردهایش سخت بر زینب نبود
"کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود"

بوي بارون ياس گلدون،مژده مي ده صبح عيده

روي بال صد فرشته،مي رسه از راه سپيده

كيه خورشيد قبيله،كيه بانوي جليله

آيينه دار عليه،زينبه تنها عقيله

تو شب غربت و غمها،واسه دلها آفتابه

وارث عصمت مادر،زينت ابو ترابه

پر جبريل فرش راشه،آسمونا خاك پاشه

هيبت و غرور حيدر،طنين توخطبه هاشه

آسموني نور عينه،دل و دلداره حسينه

مهربوني تو نيگاشه،همه جا يار حسينه

بانوي صبر و صلابت،بانوي شور و شهامت

براي عرض ارادت،بياييد بريم زيارت

هواييه دل تنگم،تا حريمش پر مي گيره

اين دلي كه بي قراره،حرم نعم الاميره

زائر صحن و سراي،بانوي صبر و صفا شيم

بگيريم برگ برات و ،زائر كرببلا شيم

يوسف رحيمي

برصولت بی مثال زینب ، صلوات

بر روشنیّ جمال زینب ، صلوات

همراه حسین (ع) ... در شب میلادش

بفرست تو بر جلال زینب ، صلوات

 اسماعيل شبرنگ

امشب خدا به کوثر خودداد کوثری

در بر گرفته فاطمه زهرای دیگری

یا این که در لباس زن آمد پیمبری

یا اینکه حق به حیدر خودداد حیدری

این شیردختری است که شمشیر حیدر است

سر تا قدم امام حسین مکرراست

این پاک تر زحاجرو حواو مریم است

سر تاقدم صحیفۀ آیات محکم است

در وصف او مدیحۀ جن و بشر کم است

ام المصائب است نه ام المحرم است

این سیب سرخ باغ بهشت محمد است

آب و گلش تمام سرشت محمد است

زهراست جان احمد و این جان فاطمه است

ریحانۀ محمد و ریحان فاطمه است

طاها و قدرو کوثرو فرقان فاطمه است

گویی تمام وحی به دامان فاطمه است

تنها فهیمه ای که ندیده مفهمه

از کودکی است عالمۀ بی معلمه

بی او درخت سبز ولایت ثمر نداشت

دریای آرزوی نبوت گهر نداشت

انگار روز حادثه کم از پدر نداشت

الحق که صبر مادر از این خوب تر نداشت

وقت سکوت هم نفسش انفجار بود

شمشیر اگر نداشت خودش ذوالفقار بود

ام الکتاب صبرو رضا کیست زینب است

فصل الخطاب کرب و بلا کیست زینب است

فریاد خون خون خدا کیست زینب است

آیینۀ حسین نما کیست زینب است

زینب که لحظه لحظه شده غرق در حسین

در گاهواره چشم گشوده است برحسین

زینب که چشم یوسف زهرا به سوی اوست

حبل المتین شیر خدا تار موی اوست

آیینۀ جمال خداوند روی اوست

هرجا حسین جلوه کند گفتگوی اوست

آبی که دارد آبرو از خاک کوی اوست

زین اب است و زین رسول خداست این

آیینه دار عرصۀ کرب و بلاست این

زینب زنی که بوده به مردان امامتش

اعجاز سید الشهدا در کرامتش

هرروز هست روز بزرگ قیامتش

دین سرفراز آمده در ظل قامتش

با خون نوشته اند شهیدان مکتبی

زینب حسینی است و حسین است زینبی

از کوثر رسول براین کوثرآفرین

ازحیدر بزرگ براین حیدر آفرین

تا حشر از حسین براین خواهر آفرین

از پنج تن به غیرت این دختر آفرین

از بس مقام و مرتبۀ اوجلیل بود

تا حشر از حسین پاره به چشمش جمیل بود

کوهی به پیش سیل بلا بود از الست

در قتلگاه سیطرۀ کفررا شکست

اول گرفت مصحف خودرا به روی دست

قامت کشیده بر سر زانوی خود نشست

گفت ای خدا فدایی خودرا وصول کن

این هدیه را زآل محمد قبول کن

وقتی گشوده شد لب اسلام پرورش

وقتی خطابه خواند همانند مادرش

وقتی که گفت از پدرو از برادرش

کوفه دوباره دید علی را به منبرش

فخریه کرد فاطمه اینجا به زینبش

نهج البلاغه بود که می ریخت از لبش

ای ذوالفقار فتح ولایت زبان تو

ای راس سید الشهذا مدح خوان تو

زهرا به وجد آمده از امتحان تو

هر لحظۀ تو یک اثر جاودان تو

تیر تکلمت جگر خصم را شکافت

گویی دوباره سورۀ قرآن نزول یافت

حتی امیر کوفه حضورت اسیر شد

براوج تخت پیش جلالت حقیر شد

حتی سکوت تو به دل خلق تیر شد

دیدند یک اسیر به دل ها امیر شد

هر حرف خطبۀ تو هزاران قصیده است

میثم به پای نطق توشور آفریده است

مي گه برداريد دلا رو،تا با هم بريم بريم زيارت

غوغائيه تو مدينه، مياد عطروبوي كوثر

گل بارونه آسمونا،فاطمه(س) باز شده مادر

كوچه باغاي بهشتي،لبريز حضور عشقه

مي رسه فرشته اي كه،تا ابد صبور عشقه

ملائك به دست كرفتند،سر راش ياس و گلايل

گهوارش شده شبيه ،ضريح سبز توسل

اومده عقيله ي عشق،اومده قبله ي سادات

اومده حضرت زينب (س)،اومده عمه ي سادات

يوسف رحيمي