سینما در ایران با بحران روبرو است، درست مثل تمام محصولات وارداتی غربی با نوعی التقاط و کج فهمی روبرو است. ریشه این مسئله را می توان در تاریخ سینما جستجو کرد. این مقاله پژوهشی است در مورد اینکه سینما بار اول چه زمانی وارد ایران شد. در این مورد این مسئله در بین صاحب نظران و منتقدین اختلاف نظر وجود دارد.

عده ای  معتقدند  شروع سینما ، در سال 1900 میلادی همزمان با فیلمبرداری از حضور مظفر الدین شاه در جشن گل بلژیک اتفاق افتاد. اما نظر دیگر را دکتر شهریار عدل، کارشناس میراث فرهنگی دارد که می گوید، مظفرالدین شاه قجار در سال 1899 دستور خرید سینماتوگراف را به به عکاس مخصوص خود داد. این عکاس هم سه دستگاه سینماتوگراف خرید و به ایران فرستاد.

دکتر عدل معتقد است، این بسیار بعید است از تاریخ بهمن 1278 به بعد فیلم برداری در دربار شاه انجام شده باشد. این تاریخ شش ماه پیش از زمان فیلم برداری در بلژیک بود. نخستین فیلم برداران ایران را نیز باید همان میرزا ابراهیم خان عکاس باشی و پدرش میرزا احمد خان صنیع السلطنه دانست. نخستین فیلم بردار غیر حرفه ای ایران را نیز باید همان مظفرالدین شاه دانست، زیرا عکاسی بلد نبود اما از دوربین استفاده می کرد.

تکه فیلم هایی که هم اکنون در کاخ گلستان موجود می باشد سند این مدعی می باشد. این فیلم ها تصاویری است که مظفرالدین شاه از خدم و حشم و دربار خود برداشته.

اما عده ی دیگری از صاحب نظران شروع تاریخ سینمای ایران را مربوط به اکران اولین فیلم ایرانی یعنی" آبی و رابی" می دانند توسط آوانس اوگانیانس در تاریخ که در تاریخ 12 دی ماه 1309 در پارک مایاک تهران به روی پرده رفت.

و به نظر برخی دیگر از کارشناسان از جمله  دکتر هوشنگ کاووسی شروع واقعی سینما ی ایران از سال 1327 با فیلم "طوفان زندگی" ساخته علی دریا بیگی بود

. واقعیت این است که سینما در ایران یک هنر اورجینال نبود،  شعر و داستان نویسی از قرن ها پیش در ایران رواج داشت، خطاطی و مینیاتور به قرن ها پیش می گردد، نمایش هایی مانند رو حوضی و خیمه شب بازی در ایران وجد داشت اما سینما به این شکل کنونی امروز قطعا هنری وارداتی محسوب می شود. در واقع شاید بتوان سینما را جزو هنرهایی دانست که از آن سوی مرز ها وارد ایران شد و سپس در نزد مردم ایران از محبوبیت بیشتری نسبت به هنر های دیگر برخوردار شد. سینما اما امروزه جای خود را در بین مردم ایران باز کرده و به عنوان یک سرگرمی بزرگ برای مخاطبان عام و یک مفهوم جدی برای مخاطبان خاص، راه خود را در این سرزمین پیدا کرده. تاریخچه پر از حرف و حدیث سینما نشان می دهد مسیری که این هنر در کشورمان طی کرده مسیر پر فراز و نشیبی بوده اما به هر حال این هنر می تواند می تواند یک پدیده فرهنگی بسیار تاثیر گذار  بر روی مردم باشد و در جهت آگاهی و روشنایی افکار عمومی نفش بسیار پر رنگی داشته باشد. امیدواریم فضای مساعد تری برای سینماگران ما فراهم شود.