جانبازان شهيد دفاع مقدس

فيض محمد مير در سال 1340 در روستاي هاشمزهي در بخش شهرکي و نارويي از توابع شهرستان زابل ديده به جهان گشود. به دليل نبودن مدرسه در روستاي زادگاهش، براي تحصيل دوران ابتدايي همه روزه، مسافت طولاني را مي‌پيمود و خود را به مدرسه روستاي خالقداد مي‌رساند.
تحصيلات راهنمايي را در روستاي ديگري به نام ملک به پايان رساند. با پيروزي انقلاب اسلامي و تشکيل نهاد مقدس سپاه پاسداران براي گذراندن دوران سربازي به اين نهاد پيوست و به شهرستان نيک‌شهر اعزام گرديد و دو سال خدمتش را در آن‌جا به پايان رساند.سپس به استخدام ارتش درآمد و به تيپ 55 لشگر 37 زرهي شيراز منتقل شد. ميرفردي متدين و معتقد به نظام جمهوري اسلامي و خوش‌اخلاق و صبور و متواضع بود. به خواندن قرآن علاقه‌ي بسيار داشت و جوانان محل را به خواندن آن ترغيب مي‌کرد.
با شروع جنگ تحميلي داوطلبانه به قصرشيرين رفت و به گردان شهدا پيوست. پس از هجده ماه حضور در ميادين نبرد در تاريخ 19/7/1364با اصابت ترکش دشمن مجروح شد و براي مدت چهار سال تحت مراقبت‌هاي پزشکي قرار گرفت. سرانجام در حالي که 28 بهار از عمر پربرکتش مي‌گذشت در تاريخ 11/8/1368 در بيمارستان ساسان تهران به فيض شهادت نايل آمد.

منبع:كتاب كبوتران بهشتي جلد 5   -  صفحه: 133

مهراب ميربيگي در سال 1329 در شهرستان گرگان ديده به جهان گشود. در کودکي مادرش را از دست داد و در نوجواني از نعمت پدر محروم گشت. به دليل مشکلات عديده‌اي که گريبان‌گير وي بود نتوانست تحصيلاتش را ادامه دهد و در پايان دوره‌ي ابتدايي تحصيل را ترک گفت و به کارگري روي آورد. پس از مراجعه از گرگان به زابل نيز شغل کارگري داشت. با شروع جنگ تحميلي شوق حضور در جبهه آرام و قرار را از او گرفت. به طوري که تصميم گرفته بود تا پايان جنگ، جبهه را ترک نگويد. سرانجام در سال 1364 به سختي شيميايي شد. مدتي را در بيمارستان بستري بود و پس از ترخيص نيز به شدت از اين بيماري رنج مي‌برد. وي براي درمان قطعي مي‌بايست به خارج از کشور اعزام مي‌شد که متأسفانه به دلايلي موفق به اين کا رنشد و به فيض شهادت نايل آمد.

منبع:كتاب كبوتران بهشتي جلد 3   -  صفحه: 132

روز بيستم اسفندماه سال 1331 به دنيا آمد. نامش را به عشق سالار شهيدان کربلا حسين گذاشتند. او در روستاي ضياءآباد از توابع استان قزوين بزرگ شد و مثل همه کودکان به مدرسه رفت تا توشه‌اي از علم روز بردارد.
روزها و ماه‌ها از پي هم گذشت تا اين‌که حسين در 20 سالگي، سال 1351 وارد نيروي هوايي شد و در تيرماه سال 1356 با درجه ستوان دومي در رشته خلباني فارغ التحصيل گشت و در پايگاه‌هاي نيروي هوايي ارتش (دزفول، مشهد، تبريز) دوره‌ي شکاري را تکميل کرد.
لشکري با آغاز جنگ تحميلي به جمع رزمندگان اسلام پيوست و پس از انجام 12 مأموريت هواپيماي وي مورد اصابت موشک دشمن قرار گرفت. حسين از هواپيما خارج شد و در خاک عراق به اسارت نيروهاي بعثي درآمد. سه ماه اول دوران اسارت در سلول انفرادي بود و پس از آن در مدت 8 سال با حدود 60 نفر از رزمندگان اسلام در يک سالن عمومي و دور از چشم صليب سرخ جهاني نگهداري شد.
با اتمام جنگ و پذيرش قطع‌نامه حسين را از سايه دوستانش جدا کردند و 10 سال تنها در سلولي زنداني گشت. وي پس از 16 سال اسارت به نيروهاي صليب سرخ معرفي گشت و دو سال بعد در روز هفدهم بهار سال 1377 به خاک مقدس وطن بازگشت.
سرانجام سيدالاسرا اميرسرتيپ خلبان آزاده در روز دوشنبه نوزدهم مرداد ماه سال 1388 در سن 57 سالگي در بيمارستان لاله تهران به علت جراحات ناشي از ايام اسارت به شهادت رسيد.

منبع:خبرگزاري فارس  

اسماعيل در سال 1334 ديده به جهان گشود. کودکي را در کنار هم‌سالان خود در شهرستان ميانه سپري کرد، اما در همين دوران به همراه خانواده به تهران مهاجرت نمود .در اين شهر تحصيلات خود را شروع کرد و به آموختن علم پرداخت.سال‌ها گذشت جنگ تحميلي هزاران جوان رشيد ايراني را به عرصه پيکار کشاند. اسماعيل نيز در جرگه اين دلاوران بود. لک در عمليات‌هاي بسياري حماسه آفريد و مردانه از سرزمين پاکش حمايت نمود تا اين‌که در ميادين نبرد به علت پخش گازهاي شيميايي از ناحيه ريه و صورت مجروح شد.در عمليات کربلاي 4و5 از ناحيه پاي راست به شدت مجروح گرديد. يک جانباز 65 درصدي جمهوري اسلامي سرانجام روز جمعه مورخه 18/10/1383 در سن 49 سالگي بر اثر اختلالات تنفسي ناشي از استنشاق گازهاي شيميايي و نبود امکانات امدادرساني، به هنگام انتقال به بيمارستان جانش را تقديم حضرت دوست نمود و به وصال حق رسيد.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1383/10/21

در شهريور ماه سال 1339 در كوچه پس كوچه‌هاي خاكي اصفهان كودكي به نام زيباي «محمدجعفر» قدم به عرصه گيتي نهاد، محله «منارجنبان» سال هاي خوب كودكي او را در خود جاي داد و محمد جعفر بي‌تاب عشق به امير المؤمنين(ع) اسلام را در محراب مسجد آموخت. او پس از اخذ مدرك ديپلم در رشته اقتصاد در صفوف سربازان روح‌الله (ره) قرار گرفت و به تكثير عكس و اعلاميه‌هاي امام (ره) پرداخت. وي در بهمن ماه سال 1358 عازم خدمت نظام وظيفه شد و در گروه 44 توپخانه با سرگرد صياد شيرازي آشنا گشت. با آغاز جنگ تحميلي نصراصفهاني به جبهه‌هاي حق عليه باطل شتافت و در منطقه عملياتي سوسنگرد مجروح شد. با انتخاب شهيد صياد شيرازي به فرماندهي نزاجا او در دفتر ايشان خدمتش را ادامه داد. زماني‌كه حكم اتمام خدمت نظام وظيفه وي صادر شد او باز هم در دفتر سرگرد ماند. محمدجعفر پس از ازدواج با دوشيزه‌اي متقي وارد دانشكده افسري امام علي (ع) گرديد. سپس دوره مقدماتي را در مركز پياده شيراز سپري کرد، و در لشگر 28 پياده سنندج داوطلبانه خدمت نمود. وي در سال 1367 در منطقه عملياتي «مريوان» و «پنجوين عراق»، به علت استنشاق گازهاي شيميايي مجروح شد. تلاش هاي صادقانه و توانائي بسيار نصراصفهاني مسئولين را واداشت،‌ مسئوليت‌هاي بسياري از جمله :«فرماندهي گروهان دانشجويان در دانشكده افسري،‌ بازرسي نزاجا،‌ بازرسي لشگر 28 سنندج،‌ دوره عالي پياده در شيراز، فرماندهي قرارگاه شمال‌غرب نزاجا، بازرسي نزاجا، معاونت و فرماندهي گردان تكاور تيپ 45 تكاور، فرماندهي تيپ 1 لشگر 23 و فرماندهي تيپ 1 لشگر 77 پياده ثامن‌الائمه را به او بسپارند. سرانجام سرباز خسته‌دل خميني كبير(ره) پس از سال‌ها تحمل رنج جهاد در روز نوزدهم آبان ماه سال 1375 بر اثر جراحات حاصل از سموم شيميايي شهادت را با آغوش باز پذيرفت.

منبع:كتاب جانم فداي اسلام  

منبع:كتاب مرد ره  

حجت‌الله در يکي از روزهاي زيباي سال 1310 در شهرستان بابلسر (از توابع مازندران) به دنيا آمد. کودکي را در کنار پدر و مادري مهربان و زحمتکش گذراند. هنوز کودکي خردسال بود که داغ بي‌پدري بر شانه‌هاي کوچکش سنگيني کرد و تأمين معاش خانواده را بر عهده گرفت و به شغل آهنگري روي آورد. پس از گذراندن خدمت مقدس سربازي با همسري مهربان ازدواج کرد و صاحب 4 فرزند، 2 پسر و 2 دختر شد. درآمد ناچيزش مخارج خانواده را تأمين نمي‌کرد و او به ناچار به شهرهاي ديگر مثل تهران و اهواز مهاجرت کرد. روزهاي پرشکوه انقلاب حجت‌الله به همراه فرزندش در کنار ياران صديق،‌ امام خميني (ره) مشتاقانه در تظاهرات شرکت مي‌کرد و بعد از پيروزي انقلاب به فرمان رهبر کبير انقلاب براي مبارزه با اشرار و منافقان عازم کردستان شد و در همين ديار بود که زخم سرخ گلوله را به جان خريد اما جانبازي در راه حق و به جبهه فرستادن 2 فرزندش علي‌رضا و حميدرضا سبب نشد که اين پير دلاور دست از مبارزه بکشد و حتي بعد از شهادت 2 پسرش بدون آن‌که لحظه‌اي خم به ابرو بياورد عاشقانه در کنار رزمندگان اسلام باقي ماند. جنگ تمام شد و حجت الله که حتي پيکر پاک حميدرضا را نيافته بود با يادگاري از زخم‌هاي گلوله هاي شيميايي به خانه بازگشت؛ در حالي‌که جان و دل خود را در ميان سنگرها جا گذاشته بود. سرانجام لحظه‌ي ديدار فرا رسيد و روز دوازدهم فروردين ماه سال 1374 اين پير پاک‌باخته در بيمارستان شهرستان بابلسر به علت عوارض شيميايي در سن 64 سالگي به وصال معبود رسيد. پيکر پاک او را در جوار امامزاده ابراهيم شهرستان بابلسر به خاک سپردند.

منبع:كتاب پيام لاله هاي سرخ   -  صفحه: 94

تولدش در سال 1337 موجي از سرور و خرسندي در روستاي ميداود (دشت انار) از توابع باغملک پديد آورد، 6 سال بعد پدرش او را به مکتب فرستاد تا اشتياق وصف ناپذيرش را براي يادگيري قرآن، پاسخ گويد.8 ساله بود که مصيبت از دست دادن مادر کوهي از غم و اندوه بر دل او نشاند. پس از طي دوران ابتدايي، براي ادامه تحصيل به شهر رامهرمز سفر کرد.هنوز دوره دبيرستان را به پايان نرسانيده بود که در دانشکده پرستادري پذيرفته شد اما به دليل وضعيت موجود در دانشکده انصراف داد و پس از شرکت مجدد در کنکور، در دانش‌سراي تربيت معلم شهرستان مسجد سليمان، مشغول به تحصيل شد. سال‌هاي 54-55 بود که امام خميني (ره) فرزندانش را از سراسر کشور فرا خواند تا ملت قيام خود را آغاز کند، علي هم با توجه به سخنان حق‌طلب رهبرش وارد عرصه سياست و مبارزه شد و به پخش اعلاميه و نوار حضرت امام (ره) اقدام نمود. پس از اتمام دوران دانش‌سرا، در يکي از روستاهاي اطراف باغملک به عنوان معلم مشغول به خدمت شد و با پيروزي انقلاب اسلامي پس از آغاز جنگ تحميلي فعاليت‌هايش را در دو سنگر جهاد و آموزش ادامه داد.و در عمليات‌هاي بيت‌المقدس، والفجر8، کربلاي 4و5 شرکت نمود.در مدتي که او فرماندهي سپاه باغملک و ايذه را عهده‌دار بود شهرهاي محل خدمتش، بالاترين آمار جذب نيرو را به جبهه داشت.علي ديدار با خانواده شهدا را از وظايف اصلي خود مي‌دانست و تا آخر عمر هيچ‌گاه آن را فراموش نکرد.مسئوليت بسيج عشايري سپاه ايذه، رئيس ستاد گردان، جانشين گردان حضرت رسول (ص)، رئيس ستاد تيپ دوم لشگر 7 وليعصر (عج)، از جمله مسئوليت‌هاي او در طول دفاع مقدس بود.و سرانجام آن معلم سبزپوش پس از سال‌ها انتظار به دليل استنشاق گازهاي شيميايي در عمليات کربلاي 4و5 در تاريخ 18/3/1373 در باغ شهادت را گشود و به لقاء‌الله نائل آمد.

منبع:لوح فشرده كنگره شهداي خوزستان  

سال 1341 خداوند رحمتي را به خانواده‌ي نيک‌پي ارزاني داشت؛ رحمت به واقع نعمتي براي خانواده محسوب ‌شد. و دوران کودکي او در سايه سار دستان نوازشگر مادر و نگاه پر عطوفت پدر سپري گشت.
سال‌ها گذشت و رحمت در زمان جنگ تحميلي و در عنفوان جواني روانه‌ي ميدان جنگ شد تا از خاک کشور محافظت کند، اما عمليات نصر 4 در منطقه‌ي ماووت خستگي هزاران سال را بر شانه‌هاي او نشاند؛ رحمت گرچه به شرف شهادت نايل نشد اما زخمي جانکاه را بر جان خريد. گازهاي شيميايي دشمن او را به بستر بيماري کشاند و سرانجام پس سال‌ها تحمل درد و رنج صبح روز دوشنبه سوم آذر ماه سال 1382 د رسن 41 سالگي در بيمارستان رازي شهر رشت به شهادت رسيد. پيکر پاکش را در کنار مزار دو برادر شهيدش در گلزار شهداي شهرستان لنگرود به خاک سپردند. از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1382/9/6

عزيزالله در روز سوم تيرماه سال 1338 در آغوش گرم خانواده‌اي مهربان در شهرستان بروجرد جاي گرفت .پدر با شوق فراوان به تربيت اسلامي او همت گماشت و عزيز الله در سايه زحمات بي‌دريغ آن‌ها رشد نمود.در جريان جنگ تحميلي نيک ضمير عاشقانه به ميادين نبرد شتافت و مردانه از حريم ايران اسلامي دفاع نمود.او در نبرد با دشمن بعثي به علت استنشاق گازهاي شيميايي مجروح شد اما از پاي ننشست و باز هم در صحنه‌هاي ايثار و جانبازي حاضر شد.سال 1360 با دوشيزه‌اي پارسا پيمان ازدواج بست و صاحب 4 فرزند شد. وي در طول سال‌هاي دفاع مقدس برادرش عبدالله را از دست داد.تا اين‌که جنگ به پايان رسيد. عزيزالله به علت جراحات شيميايي دو مرتبه تحت عمل جراحي قرار گرفت.اما سرانجام در روز هفدهم فروردين ماه سال 1381 در سن 43 سالگي به ديدار معبود شتافت.پيکر پاکش را در بهشت زهرا(س)،قطعه‌ي 26،رديف 540،شماره‌ي 21 به خاک سپردند.

منبع:بروشور گروه تحقيقاتي فتح الفتوح  

هشتم تيرماه سال 1348، نوزادي به نام «مهدي»، در شهر تهران به جمع خانواده «ورمزياري» پيوست. آغوش پر مهر و محبت مادر و پدر، كانون رشد و نمو او شد. از همان دوران كودكي، در عقايد مذهبي‌اش، راسخ و استوار بود. او از همان زمان در مجالس سخنراني «مرحوم كافي» حاضر مي‌شد. در 14 سالگي با ذوق و شوقي كه براي رفتن به جبهه داشت، سنش را در شناسنامه،‌ يكسال بزرگتر كرد و در 2/8/1363 براي اولين بار از پادگان ابوذر به عنوان بسيجي به منطقه اعزام و به عنوان تيرانداز كاتيوشا در واحد زرهي تيپ ذوالفقار لشگر 27 محمد رسول الله مشغول انجام وظيفه شد. مهدي در طول دوران دفاع مقدس در عملياتهاي مختلف، حضوري عاشقانه داشت. او هر بار كه به مرخصي مي‌آمد بيشتر از 2 يا 3 روز طاقت ماندن نداشت و سريع به منطقه باز مي‌گشت. مهدي در عملياتهايي كه در منطقه فاو و شلمچه انجام شد، در سالهاي 1364 و 1365، از ناحيه سر، كتف و پا مورد اصابت تركش قرار گرفت و مجروح گشت و در سال 1367 در منطقه شلمچه شيميايي شد(1). پس از جنگ، بيشتر اوقاتش را در مسجد مي‌گذراند و فرماندهي بسيج مسجد حضرت يوسف (ع) را بر عهده گرفت. همچنين در لشگر 27 نيز به عنوان پاسدار، انجام وظيفه مي‌نمود و در مخابرات استان تهران نيز فعاليت داشت. او مدتي نيز به عنوان معلم آموزش رزمي دبيرستان پسرانه، در جمع جوانان نقش آفريني كرد. بالاخره آثار مصدوميت شيميايي در زمستان سال 1370 آشكار شد و مهدي طي دو مرحله در بيمارستان بستري گرديد و پس از پنج بار عمل جراحي، در بيمارستان شركت نفت در بامداد روز بيست و هشتم ارديبهشت سال 1371 شفا يافت و در دارالشفاي شهيدان منزل گزيد.
1- در سال 1364 نيز گازهاي شيميايي را استنشاق كرده بود

منبع:مصاحبه با خانواده شهيد  

روز نهم فروردين ماه سال 1348 روستاي «دزک» از توابع استان چهارمحال و بختياري کودکي زيبا و مهربان پا به عرصه هستي نهاد. مادر به عشق امام علي (ع) نامش را نادعلي نهاد و او را با توکل به خدا تربيت نمود. نادعلي تحصيلاتش را تا سال سوم دبيرستان ادامه داد سپس براي حمايت از مرزهاي ايران اسلامي در سال 1366 به ميدان هاي نبرد رفت. سال بعد در روز چهارم فروردين ماه هاشمي در عمليات بيت‌المقدس 4 به علت پخش گازهاي شيميايي دشمن بعثي مجروح گشت. سال 1369 با وجود مشکلات جسمي بسيار به عنوان کارمند در بانک صادرات مشغول به کار شد و در آذرماه همان سال با دوشيزه‌اي پارسا ازدواج کرد. نادعلي 34 مرتبه براي درمان جرقه‌هاي شيميايي خود به کشور آلمان رفت و سرانجام پس از 16 سال تحمل جراحات در ساعت 9:53 دقيقه روز جمعه بيست و نهم خردادماه سال 1383 در حالي که عاشقان حضرت حجة بن الحسن (عج) دست به آسمان بلند کردند و فرياد ميزدند:«اللهم عجل لوليک الفرج» نادعلي به آسمان پر گشود. هاشمي در سن 33 سالگي به خيل عاشورائيان پيوست .از او سه فرزند به يادگار ماند.

منبع:روزنامه كيهان   -  تاریخ:  1383/4/7

غلام‌رضا ياسمن در سال 1343 در سرزمين ايران پا به عرصه هستي نهاد. کودکي را در کنار جمع پر مهر خانواده سپري کرد و نزد آنان با فرامين دين مبين اسلام آشنا شد. سال‌ها گذشت با آغاز جنگ تحميلي قدم در راه جهاد نهاد و به شوق حمايت از آئين اسلام راهي مناطق جنگي شد.او در عمليات خيبر، کربلاي 5 و والفجر8 به علت استنشاق گازهاي شيميايي مجروح گشت .مدتي در بيمارستان‌هاي اهواز و تهران به مداوا پرداخت.اما بهبودي حاصل نگشت ياسمن از سال 1380 به بعد توان کاريش را از دست داد و به ناچار در منزل ماند. او سرانجام در تاريخ 12/2/1383 در سن چهل سالگي بر اثر شدت جراحات شيميايي عاشقانه بار سفر بست و به ملکوت عشق و ايمان پر کشيد. پيکر پاکش را در گلزار شهداي ورامين سيد فتح‌الله به خاک سپردند. از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:روزنامه كيهان   -  تاریخ:  1383/2/13

علي در روز يکم آذرماه سال 1349 در روستاي نرمان قدم به عرصه‌ي حيات نهاد. تحصيلات ابتدايي را در نرمان با موفقيت سپري کرد و براي ادامه‌ي تحصيل وارد مدرسه‌ي راهنمايي وراوي شد.
با شعله‌ور شدن آتش جنگ به جبهه عزيمت نمود و در عمليات کربلاي چهار فداکارانه حماسه آفريد. در آن عمليات از ناحيه‌ي ستون فقرات به شدت مجروح شد و قطع نخاع گرديد. با آن‌که تا آخرين روزهاي حيات از درد مجروحيت رنج مي‌برد، ليکن با اراده‌ي پولادين به زندگي لبخند زد و براي کاستن از درد خويش به مطالعه و ورزش مي‌پرداخت. وي توانست در رشته‌ي ويلچر سواري قهرمان اول کشور شود و رتبه‌ي چهارم مسابقات ژاپن را از آن خود کند. سه سال قبل از شهادت با دختري فداکار پيوند ازدواج بست. سرانجام در حالي که هفتاد درصد جانبازي داشت، براثر تصادف در جاده‌ي فيروزآباد – قير در سن 26 سالگي در بيست و نهم اسفند ماه سال 1375 به شهادت رسيد.

منبع:كتاب حديث عاشقان   -  صفحه: 184

حاج حسين دخانچي در تاريخ 29/5/1344 در خانواده‌اي مذهبي در شهر قم چشم به جهان گشود. با وجود کمي سن که داشت، در تظاهرات و راهپيمايي‌ها و مبارزات زمان شاه شرکت کرده و به پخش اعلاميه‌هاي حضرت امام (ره) مي‌پرداخت و در اين راه چندين نوبت هم دستگير شد.
پس از پيروي انقلاب وارد بسيج و سپاه شد؛ پس از آن به جبهه رفت و چندين بار هم مجروح شد و ديگر موفق به ادامه‌ي تحصيل نشد. در نوزده سالگي در عمليات آبي – خاکي بدر در شرق دجله شرکت کرد و در تاريخ 24/12/1363 به درجه‌ي جانبازي از ناحيه‌ي نخاع نايل آمد. دردا که قطع نخاع از گردن او را سخت زمين‌گير کرده بود و او چه عاشقانه تحمل مي‌کرد. دوران اول مجروحيت را در آسايشگاه امام خميني تهران گذراند و در آن‌جا موفق به کسب ديپلم و در رشته‌ي مترجمي دانشگاه پذيرفته شد. ولي به دليل کثرت مشکلات از تحصيل باز ماند. پس از مدتي دچار بيماري سختي شد و تمام بدن او را عفونت فرا گرفت و مدت مديدي در خارج و داخل کشور تحت درمان بود.
بيشتر اوقات خود را پس از درمان در خانه با مطالعه سپري مي‌کرد. او صداي پاي دشمن را در جبهه‌ي فرهنگي احساس مي‌کرد و با تمام سختي روي ويلچر مي‌نشست و به مدارس و مراکز ديگر مي‌رفت و خاطرات ايثار برادران ملکوتي‌اش را براي خاکيان به تصوير مي‌کشيد. سرانجام پس از هفده سال انتظار جان بي‌قرارش پايان يافت و بهشت را به او نماياندند! و پس از 22 روز بستري بودن در بيمارستان ساسان روز چهارشنبه 1/12/1380 با تحمل سختي‌هايي که براي او بسيار شيرين بود، در سنّ 36 سالگي به نداي حق پاسخ گفت.

منبع:روزنامه كيهان