جانبازان شهيد دفاع مقدس

حسين خدام الحسيني در سال 1343 در تهران در خانواده‌اي متديّن، خداپرست و نيک‌سرشت چشم زيباي خود را به تماشاي هستي گشود. پس از گذراندن دوران پرجنب و جوش کودکي و نوجواني وارد مرحله‌ي اصلي زندگي شد. در تمام اين سال‌ها به جمع‌آوري و بهره‌مندي سجاياي معنوي و فضايل ارزشمند اخلاقي پرداخت و خود را براي قبول مسئوليت‌هاي اجتماعي آماده کرد.
انساني والامقام و پاک که دست‌پرورده‌ي خانواده‌اي بود که تمام وقت و عمرشان را صرف خدمت و نوکري آقا ابا عبدالله الحسين (ع)‌ مي‌کردند. در آغاز سال‌هاي جوانيش که همراه بود با پيروزي انقلاب شکوهمند اسلامي، از صميم قلب به شعائر اسلامي و فعاليت‌هاي خالصانه‌ي مردم عشق مي‌ورزيد و تا آن‌جايي که برايش امکان‌پذير بود، براي رسيدن به اهداف مقدس حکومت اسلامي تلاش مي‌کرد. از معتقدان راستين انقلاب به شمار مي‌آمد و پيوسته اطرافيان را به حمايت جدي از ارزش‌هاي مقدس آن ترغيب مي‌نمود.
انساني مهربان، صبور و سخت‌کوش بود که يک لحظه در به جاي آوردن تکاليف مذهبي و اعتقادي کوتاهي نمي‌کرد. در سال 63 به استخدام کميته‌ي انقلاب اسلامي درآمد و در راه دفاع از مرز و بوم کشور عزيزمان راهي جبهه‌هاي حق عليه باطل شد. با سن و سال کمي که داشت در مقام جانشين فرماندهي پشتيباني لشگر 28 روح‌الله خدمت نمود و با حماسه‌آفريني در مناطق عملياتي کربلاي 5، خرمشهر، شاخ شميران، گيلان‌غرب، فاو، شلمچه و حلبچه از کيان اسلامي دفاع نمود تا اين‌که در سال 1366 در منطقه‌ي شلمچه بر اثر بمباران شيميايي دشمن بعثي دچار عارضه‌ي شيميايي گرديد.
پس از پايان جنگ با وجود بيماري و جراحت شيميايي، هم‌چنان با روحيه‌اي مضاعف در مسير اطاعت از ولي امر مسلمين قدم بر مي‌داشت و در لباس افتخارآفرين نيروي انتظامي در اداره‌ي کل مبارزه با جرايم اقتصادي مشغول به خدمت گرديد.
در اواخر عمر با برکت خود آثار و جراحات شيميايي، بسيار او را رنج مي‌داد و هم‌چون شمعي از درون آب مي‌شد. سرانجام شهيد خدام‌الحسيني در يکمين روز دي‌ماه سال 1380 در سنّ 37 سالگي با کوله‌باري از ايثار و فداکاري به لقاءالله پيوست و به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد.

منبع:پايگاه اطلاع رساني پليس  

پرويز در اسفندماه سال 1340 در روستاي توللي از توابع کرمانشاه ديده به جهان هستي گشود. پدر و مادر گرچه از مال دنيا زياد بهره‌اي نداشتند اما با توکل و ايمان به خداوند متعال تقوا و يکتاپرستي را به فرزندشان آموزش دادند.
او مثل ديگر کودکان روستا به مدرسه رفت و تا پايان سال اول راهنمايي تحصيل نمود.
پرويز در سال‌هاي پرشور انقلاب در صف جهادگران راه حق قرار گرفت و با فرياد مرگ بر شاه از رژيم پهلوي بيزاري جست. چندي بعد در تاريخ 5/1/1358 همراه و همسفر خود را يافت.
سال 1362 به عضويت جهاد سازندگي درآمد و در کرمانشاه به عنوان امدادگر به مجروجين جنگ کمک نمود.
پرويز در يکي از بمباران‌ها مقادير قابل توجهي طلا پيدا کرد که آن را به مسئولين تحويل داد و صدا و سيما اين خبر را در سطح کشور منعکس نمود.
وي در تاريخ 14/12/1363 از سوي ستاد پشتيباني جنگ جهاد سازندگي به جبهه رفت و با رشادت بسيار در مقابل دشمنان اسلام ايستاد.
رازياني در تاريخ 23/1/1364 بر اثر بمباران شيميايي مجروح شد، براي مداوا به آلمان سفر کرد و در آنجا در تاريخ 30/1/1364 در سن 24 سالگي به شهادت رسيد. پيکر پاکش را در روستاي توللي به خاک سپردند. از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

سال 1350 در روستاي وسطي کلا از توابع شهرستان قائم‌شهر استان مازندران کودکي به نام «قاسم علي» در خانواده‌اي متوسط و مهربان ديده به جهان گشود دوران کودکي را با شعفي کودکانه و معصومانه در خطه سرسبز شمال سپري نمود و با فرا رسيدن هفتمين بهار زندگي جهت آموختن علم و دانش راهي مدرسه شد مقاطع تحصيلي را يکي پس از ديگري به پايان رساند با اوج‌گيري حملات نظامي نيروهاي بعثي عراق بر عليه ايران اسلامي او نيز همچون ساير برادران بسيجي ماندن را در رفتن يافت و در دو مرحله به جبهه‌هاي حق عليه باطل اعزام گرديد در آخرين مرحله در تاريخ 25 شهريور سال 1366 به مدت سه ماه در منطقه فاو در جنوب کشور در گردان امام محمد باقر (ع) به صورت بسيجي به انجام وظيفه پرداخت که در همين مرحله به علت آلودگي منطقه به موادشيميايي دچار عارضه شيميايي در ناحيه ريه شد.او که عشق را در سکوت تجربه مي‌کرد از گفتن بيماري خود به ديگران خودداري کرد و پس از پايان يافتن جنگ به ادامه تحصيل پرداخت و پس از پايان يافتن جنگ به ادامه تحصيل پرداخت و پس از اخذ ديپلم به خدمت مقدس سربازي رفت و سپس در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي مشغول به تحصيل گشت او در سال 1372 در آزمون سراسري با رتبه 101 در سه دانشگاه پذيرفته شد و با انتخاب رشته کارشناسي پيوسته معارف اسلامي و حقوق در دانشگاه امام صادق (ع) به ادامه تحصيل پرداخت سرانجام اين عشق پنهاني عالميان را با سرخي از خون شهادت خود آگاه کرد و در تاريخ 20/7/1374 هنگام تمرين در زمين ورزش زمينگير شد و با وجود تلاشهاي فراوان تيم پزشکي خود را به بيمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در تاريخ 11/8/1374 در سن 24 سالگي بر اثر شدت جراحات و عوارض عميق شيميايي به ديدار دوست شتافت.

منبع:كتاب نغمه هاي سرخ (يادواره شهداي دانشگاه امام صادق (ع)  

تقي راعي از رزمندگان لشگر 23 تکاور نيروي زميني ارتش و فرمانده گردان تعمير بود. او 90 ماه در ميادين نبرد حق عليه باطل جنگيد و در عمليات‌هاي بيت‌المقدس، بدر، قادر و سرزمين کردستان حماسه آفريد.
راعي در سال 1366 در ناحيه سردشت در بمباران شيميايي دشمن (گازخردل) به سختي مجروح گرديد سرهنگ راعي سالها در بستر بيماري اين درد را تحمل کرد و سرانجام روز دوشنبه مورخ 19/6/80 در بيمارستان جان به جان آفرين تسليم کرد و در بهشت زهرا (س) آرام گرفت.

منبع:روزنامه كيهان   -  تاریخ:  1380/6/20

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1380/6/22

سال 1338 روستاي «گازرگاه» ميزبان قدوم کودکي آسماني شد. کودکي که نام زيباي باقر اهل‌بيت (ع) را بر او گذاردند.باقر روزهاي پرنشاط کودکي را در ميان مردم مهربان زادگاهش سپري کرد و در کنار آنان آموختن علم را تجربه نمود. سال 1358 در آخرين سال دبيرستان لباس سبز سپاه پاسداران را بر تن نمود. و پس از چندي مدرک ديپلم خو د را اخذ نمود.بعداز مدتي مسئوليت آموزش بسيج شهرستان نورآباد را بر عهده گرفت، اما جنگ تحميلي او را به ميادين نبرد کشاند. رشيدي در طول سالهاي حضورش در عرصه هاي دفاع از انقلاب مسئوليتهاي بيشماري همچون مسئوليت پدافند تيپ امام سجاد (ع)‌، مسئوليت عمليات تيپ حضرت فاطمه (س)، فرمانده گروهان، جانشين وفرمانده يکي از پايگاههاي شهرستان لارستان، فرمانده سپاه داراب، فرمانده سپاه نهم نيروهاي فارس، جانشين تيپ در سپاه دهم را بر عهده گرفت. وي در ميادين نبرد حق عليه باطل دچار مصدوميت شيميايي شد و در سال 1365 به دليل ضعف جسماني حاصل از همين جراحات به شهر بازگشت. مدتي بعد دوره‌ي آموزش فرماندهي را در دانشگاه امام حسين (ع) به پايان رساند، سپس در استان سيستان و بلوچستان به نبرد با اشرار پرداخت. تا اينکه در سال 1369 در هنگام مبارزه با اشرار بيماري‌اش شدت يافت. او را به تهران انتقال دادند، اما پزشکان عاجز از درمان او بودند به ناچار رشيدي سه مرتبه جهت مداوا به انگلستان اعزام شد و سرانجام در تاريخ 21/8/1372 بال در بال ملائک به آسمان پر کشيد.

منبع:كتاب خلاصه خوبي ها جلد1  

محمد در سال 1338 ديده به جهان هستي گشود. روزهاي کودکي‌ش را در روستاي ترکمانچاي سپري کرد. 7 ساله بود که به مدرسه رفت و تحصيلاتش را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد.
در زمان قيام ملت مسلمان ايران در تاريخ 22/11/1357 به سختي از ناحيه‌ي پا مجروح شد.
با پيروزي انقلاب در جرگه‌ي بسيجيان قرار گرفت تا او نيز لبيک‌گوي فرمان امام (ره) گردد. سپس شغل آهنگري را براي خود برگزيد.
او سال‌ها درد و رنج ناشي از جراحت را تحمل کرد و سرانجام در تاريخ 29/11/1372 در سنّ 34 سالگي به بيکران آسمان بال گشود.
از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

اسماعيل در روز اول بهار سال 1348 در شهرستان سبزوار ديده به جهان گشود. کودکي او در آغوش پرمهر خانواده سپري شد. در سن 7 سالگي به مدرسه رفت و تحصيلاتش را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد. در سال 1369 به استخدام وزارت امورخارجه درآمد تا اينکه هماي سعادت بر شانه‌اش نشست و او بر اثر جراحات ناشي از حمله شيميايي دشمن بعثي، دار فاني را وداع گفت و در بهشت زهرا (س) آرميد.

منبع:كتاب يادواره شهداي وزارت امور خارجه   -  صفحه: 69

غلام‌رضا در سال 1344 در محله‌اي در غرب تهران پا به عرصه هستي نهاد.
روزهاي شيرين کودکي او در سايه‌سار دستان نوازشگر مادر گذشت و او همپاي ديگر بچه‌هاي محل در سن 7 سالگي به مدرسه رفت.
آموختن علم و دانش شوري وصف‌ناشدني براي غلامرضا به ارمغان آورد.
در سن 13 سالگي با آرمانهاي امام (ره)‌آشنا شد و کم‌کم در جرگه ياوران روح‌الله فرياد مرگ بر شاه سر داد.
سال 1363 مدرک ديپلم خود را در رشته رياضي دريافت نمود.غلامرضا به شوق حمايت از مرزهاي ايران اسلامي در مناطق جنوبي کشور حاضر شد تا برگي زرين از حماسه دليرانه خود را در تاريخ دفاع مقدس ثبت نمايد.
سال 1364 به دانشگاه صنعتي شريف راه يافت و در رشته برق به ادامه تحصيل پرداخت.اما پذيرش در دانشگاه مانع از عشق مداوم او براي حضور در جبهه نبود.او در جريان دفاع از خاک کشور سه مرتبه در جبهه قلاويزان (از ناحيه فک)، شلمچه (پارگي گوش و موج انفجار) و فاو (استشاق گازهاي شيميايي) مجروح گشت.
رضايي در سال 1372 در مقطع کارشناسي به عنوان دانشجوي نمونه در سطح کشور شناخته شد لذا بدون آزمون در مقطع کارشناسي ارشد کنترل مهندسي برق به آموختن ادامه داد.
علاقه فراوان او به علوم محض و کاربردي باعث شد در اواخر اين دوره تدريس مباني برق در دانشکده برق دانشگاه شريف را آغاز نمايد.
دانشجوي نمونه مقطع کارشناسي ارشد محاسبات عددي را نيز در دانشکده رياضي تدريس نمود.در فروردين ماه سال 1378 عليرغم مشکلات ناشي از جراحات شيميايي با دوشيزه‌اي پارسا ازدواج نمود و بعد از سالهاي متمادي درمان در ارديبهشت ماه سال 1379 جهت ادامه درمان به خارج از کشور اعزام گشت.و سوم مردادماه سال 1379 در سن 35 سالگي پرپرواز يافت و عاشقانه به سرزمين نور رخت بربست.

منبع:نشريه دانشجويي حوا  

آزاده و جانباز شهيد حاج حسين رهساز در سال 1337 در خانواده‌اي مذهبي متولد شد و تحصيلات خود را با موفقيت گذراند و به عنوان سپاهي دانش فعاليتش را آغاز کرد و در سال 59 بعد از پيروزي انقلاب وارد آموزش و پرورش شد و در خدمت نونهالان و آينده‌سازان بود با توجه به اينکه در زمينه هنري، طراحي استعداد فراواني داشت.از طرف اداره کل مطبوعات به جبهه اعزام شد و در سال 61 به اسارت دشمن درآمد و بعد از آزادگي در کنکور پذيرفته شد و در رشته‌ي گرافيک دانشگاه تهران به تحصيل پرداخت و سرانجام در تاريخ 30/7/1373 به درجه رفيع شهادت نايل آمد.

منبع:كتاب ياد ياران   -  صفحه: 48

مهدي سورچي متولّد سال 1346 يکي از جانبازان 70 درصد مشهدمقدس در بيمارستان امام رضا مشهد بستري بود.
جانباز سورچي طي دو مرحله در فروردين و بهمن سال 1364 بر اثر اصابت موج انفجار و ترکش به ناحيه‌ي پا در منطقه‌ي عملياتي جنوب کشور و در سال 1365 نيز در منطقه‌ي بوارين بر اثر اصابت ترکش به ناحيه‌ي شکم و کمر قطع نخاع گرديد و به افتخار 70 درصد جانبازي نايل آمد.
از اين سرباز رشيد اسلام که 39 سال سن داشت و جمعي تيپ 21 امام رضا به شمار مي‌رفت، يک فرزند به يادگار مانده است.
بار ديگر عطر دل‌انگيز شهادت فضاي مشهدالرضا (ع) را معطر کرد و جانباز شهيد مهدي سورچي پس از 21 سال تحمل درد و رنج ناشي از مجروحيت در سال 1385 دعوت حق را لبيک گفت و به جمع هم‌سنگران شهيدش پيوست.
پيکر اين سرباز رشيد اسلام طي مراسم باشکوهي از مقابل مجتمع مهديه مشهد تا بارگاه نورباران رضوي تشييع و پس از طواف در حرم مطهر امام رضا (ع) در بهشت رضاي مشهد آرام گرفت.

منبع:روزنامه كثيرالانتشار  

در هواي گرم و داغ شهر دزفول از توابع استان خوزستان در سال 1347 سيروس(1) چشم به جهان گشود، او دوران کودکي را در سايه خانواده مهربانش سپري کرد. هنوز نوجواني بيش نبود که انقلاب اسلامي به پيروزي رسيد و او فعاليت‌هاي مذهبي خود را با شرکت در جلسات قرآن مسجد نجفيه آغاز کرد، سوزنگر چند ماه پس از شروع جنگ تحميلي وارد بسيج نوجوانان سپاه پاسداران شده و در سال 1360 به بسيج بزرگسالان پيوست. سال 1361 او با اصرار به جبهه‌هاي حق عليه باطل رفت و مردانه در مقابل دشمنان بعثي ايستاد اما کينه و قساوت دشمنان اسلام او را بارها روانه بيمارستان کرد. سيروس 50 ماه در جبهه ماند(2) و پس از عمليات رمضان مسئوليت بي‌سيم‌چي گردان را بر عهده گرفت. چندي بعد گردان عمار از لشکر 7 ولي عصر (عج) هدف سلاح‌هاي شيميايي قرار گرفت و سوزنگر دچار مصدوميت شيميايي شد. با اتمام جنگ تحميلي او به دانشگاه امام صادق(ع) رفت و در سال 1373 مدرک کارشناسي ارشد در رشته معارف اسلامي و علوم سياسي را به دست آورد. سپس کارش را در دانشگاه آزاد و پيام نور آغاز کرد. او همچنين عضو هيأت علمي دانشگاه بود، وي در سال 1372 با دوشيزه‌اي پارسا ازدواج نمود و در دي‌ماه سال 1375 سردبيري نظارت و نويسندگي برخي از برنامه‌هاي گروه سياسي صدا و سيماي تهران را بر عهده گرفت و مسئوليت راه‌اندازي چند برنامه مهم را پذيرفت. سرانجام سرباز مخلص رهبر انقلاب در خردادماه سال 1376 به علت مصدوميت شيميايي در بيمارستان امام خميني (ره) بستري شد، و علي‌رغم تلاش‌هاي پزشکان پس از 75 روز درمان در غروب غم‌انگيز19 مهرماه همزمان با نواي الله اکبر اذان مغرب در سن 29 سالگي شهد شيرين شهادت را نوشيد و به سوي دوست پرکشيد. تنها يک دختر از او به يادگار ماند. (1) نام مستعار سوزنگر روح الله مي باشد. (2) خانواده سوزنگر از معدود خانواده هايي بودند كه هيچ گاه شهر را ترك نكردند.

منبع:كتاب نغمه هاي سرخ (يادواره شهداي دانشگاه امام صادق (ع)  

احمد شرفي در روز بيست و پنجم تيرماه سال 1311 در بخش بجستان از توابع شهرستان گناباد در خانواده‌اي مستضعف و مذهبي ديده به جهان هستي گشود. وي به علت عدم بضاعت مالي خانواده نتوانست به مدرسه برود و لذا براي تأمين معاش خود و خانواده به شهرستان قوچان مهاجرت کرد و به شغل لحاف‌دوزي مشغول شد. او مدت 15 سال به اين کار اشتغال داشت تا اين‌که بر اثر وقوع سيل در قوچان، خانه و کاشانه‌اش ويران گرديد و او ناچار به زادگاه خود برگشت. در اين هنگام مبارزات حق‌طلبانه ملت مسلمان ايران و انقلاب اسلامي به وقوع پيوست و او با عشق به اسلام در تظاهرات و راهپيمايي‌ها شرکت نمود. با شروع جنگ تحميلي از طريق جهاد به مناطق عملياتي اعزام شد و در عمليات‌هاي مختلف شرکت کرد، يک‌بار از ناحيه دست و بازو مجروح گرديد و پس از بهبودي مجدداً عازم جبهه شد تا اين‌که در منطقه سومار در اثر حمله شيميايي دشمن مجروح گرديد و پس از سال‌ها تحمل درد و رنج و 9 سال جانبازي در تاريخ 18/9/75 در سن 64 سالگي به درجه رفيع شهادت نائل آمد. مزار پاکش در گلزار شهداي فردوس قرار دارد.
از او 5 فرزند به يادگار مانده است.

منبع:كتاب جهادسازندگي خراسان دردفاع مقدس   -  صفحه: 580

محمدتقي شفيعيان در سال 1329 در يک خانوده‌ي فقير در بندر انزلي ديده به جهان گشود. در دوران کودکي به علت فقر شديد مالي مجبور شد تحصيلات را رها کند و مشغول کارگري شود تا از اين راه کمي بر ميزان درآمد خانواده‌اش بيفزايد.
محمدتقي پس از مدتي به خدمت سربازي رفت و بعد از پايان اين دوره به استخدام سازمان آب بندرانزلي درآمد. سپس موفق به اخذ مدرک ششم ابتدايي شد و به استخدام شرکت مخابرات درآمد.
در اين هنگام که تظاهرات و قيام شکوهمند مردم ايران به رهبري امام خميني "ره" به اوج خود رسيده بود، او به همکاري نزديک با جوانان انقلابي شهر پرداخت و تا پيروزي اولين مرحله‌ي انقلاب و فرار شاه از ايران به فعاليت خود در جهت برقراري و ايجاد نظام جمهوري اسلامي ادامه داد.
فعاليت ايشان در زمان اوج‌گيري انقلاب به حدي بود که چندين بار به وسيله‌ي تلفن تهديد به مرگ شد. پس از استقرار و تشکيل سپاه‌پاسداران در بندر انزلي وي هميشه با سپاه در ارتباط بود و در روز حادثه به مقرّ سپاه‌پاسداران رفته و با همکاري برادران پاسدار، کار خود را هماهنگ ساخت تا بدين وسيله دين خود را به اسلام و انقلاب ادا کند.
پس از درگيري و خارج شدن پاسداران از مقر سپاه، بر روي پل انزلي جهت نجات يکي از برادران پاسدار، از تفنگ شکاري دشمن تيري به نخاع او اصابت نمود و وي فلج گرديد تا اين‌که در تاريخ 18/12/58 چند ماه بعد از درگيري در سنّ 29 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد.

منبع:مجله روزهاي زندگي   -  شماره مجله: 291

حسن در سال 1331 در شهر سمنان و در شب شهادت امام حسن مجتبي (ع) در خانواده‌اي مذهبي و متدين ديده به جهان گشود. او تحصيلات ابتدايي را در سمنان گذراند و پس از آن به همراه خانواده به روستاي «درجزين» از توابع سمنان مهاجرت كرد. او با وجود كمي سن به مجالس مذهبي و تحصيل علوم ديني علاقمند بود. حسن پيش از پيروزي انقلاب اسلامي در سال 1353 در يكي از دبستان‌هاي تهران به فعاليت هاي فرهنگي پرداخت و پس از پيروزي انقلاب از سوي دفتر عمران حضرت امام خميني (ره) به كردستان رفت و در آن‌جا به فعاليت هاي عمراني و سازندگي مشغول شد. پس از آن مدتي با واحد فرهنگي حزب جمهوري اسلامي همكاري كرده و به افشاي جنايات گروهك منافقين در كردستان پرداخت. با شروع جنگ به عضويت رسمي سپاه پاسداران درآمد و در بيشتر عمليات ها شركت كرد. او به دليل توانايي‌هاي بسياري كه داشت به عنوان مسئول تداركات قرارگاه حمزه سيدالشهدا (ع) منصوب شد و در عمليات والفجر 8 بر اثر اصابت تركش به كمرش مجروح و قطع نخاع گرديد. پس از سپري كردن دوره نقاهت به عنوان فرماندهي لجستيك نيروي مقاومت و جانشين فرماندهي لجستيك سپاه به فعاليت پرداخت و پس از چهارسال درد و رنج در سحر گاه 29 مرداد ماه 1368 دربيمارستان بقيةالله به شهادت رسيد.

منبع:كتاب حديث آرزومندي