جانبازان شهيد دفاع مقدس

عباس آزادي در خانواده‌اي مذهبي در سال 1343 در ياسوج ديده به جهان گشود. پس از گذراندن دوران کودکي به وادي علم و دانش پا نهاد؛ دوران ابتدايي و راهنمايي را با موفقيت و کسب نمرات عالي پشت‌سر گذاشت و وارد دوره‌ي دبيرستان گرديد. استعداد سرشار شخصيت، ادب، صلابت کلام، متانت، رفتار و منش عالي او از همان ابتدا از وي انساني وارسته دوست داشتني ساخته بود طوري که براي همکلاسي‌ها يک معلم و براي معلمين يک دوست صميمي بود.
در اوايل انقلاب زيربناي برنامه‌هاي ارزشمندي هم‌چون برگزاري کلاس‌هاي قرآن و جلسات بحث آزاد فرهنگي ديني و اجتماعي، تشکيل انجمن اسلامي دانش‌آموزي را بنيان نهاد. در سال 1360 وارد حوزه‌ي علميه‌ي ياسوج شد و از اساتيد اخلاق ايشان شهيد عبدالله ميثمي بود. بعد از دو سال جهت ادامه‌ي تحصيل عازم مشهد مقدس شد و در مدرسه‌ي آيت‌الله موسوي‌نژاد به فراگيري علوم الهي پرداخت، بعد از سه سال اقامت در مشهد در سال 1365 به شهر مقدس قم هجرت نمود. درس مکاسب، رسائل و کفايه را در محضر اساتيد بزرگواري هم‌چون آيت‌الله موسوي تهراني و استاد محمدي فرا گرفت و درس خارج اصول را از محضر آيت‌الله مکارم، آيت‌الله وحيد و آيت‌الله گنجي و درس خارج فقه را از محضر آيت‌الله فاضل لنکراني و آيت‌الله تبريزي فرا گرفت. ايشان هم‌زمان با شرکت در درس خارج، موفق به اخذ دانشنامه‌ي کارشناسي ارشد از دفتر تبليغات حوزه‌ي علميه‌ي قم گرديد و هم‌چنين از سال 1371 در موسسه‌ي تخصصي کلام تحت نظر آيت‌الله سبحاني مشغول به تحصيل شد که روزهاي آخر عمر درصدد تکميل پايان نامه‌ي خويش بود. وي ضمن تحصيل در مدرسه‌ي علميه‌ي امام صادق (ع) و مدرسه‌ي علميه‌ي جانبازان قم به تدريس ادبيات عرب و کتب درسي حوزه مشغول بود.
اين روحاني مجاهد، مبلغي موفق و رزمنده‌اي فداکار بود؛ بارها در جبهه‌هاي جنوب و غرب حضور يافت و در عمليات کربلاي چهار، سال 1365مصدوم شيميايي شد. با اين‌که از آن سال تا لحظات آخر عمر از ناحيه‌ي ريه و گوارش به سبب گازهاي شيميايي رنج مي‌برد، اما با روحيه‌ي عالي و توان فوق‌العاده به تلاش و مجاهدت خويش در ميادين علم و جهاد ادامه داد و سرانجام در تاريخ 12/2/1375 در سنّ 32 سالگي به شهادت رسيد.
آخرين روزها با اين‌که همه را مي‌شناخت، مي‌نوشت مرا ببخشيد و اشک از چشمانش جاري بود. بيمارستان ساسان تهران شاهد مناجات و راز و نياز عارفانه‌ي او بود؛ روزها در بيمارستان چشم انتظار مادر بود و ساعتي بعد از ملاقات با مادر، روح مطهرش به ملکوت پر کشيد. مزار پاکش در گلزار شهداي ياسوج قرار دارد.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1380/1/23

پرويز آسيوند يکي ديگر از دلاورمردان انقلاب اسلامي است. او در سال 1365 در مناطق عملياتي سومار و مهران در دو نوبت بر اثر موج گرفتگي و اصابت تير و ترکش از ناحيه‌ي سر و پاي چپ مجروح شد و پس از تحمل 20 سال درد و رنج دوران مجروحيت سرانجام هم‌زمان با ايام شهادت حضرت امام محمدتقي (ع) بر اثر تشنج شديد ناشي از وجود ترکش در مغز، در سال 1385 دعوت حق را لبيک و در بيمارستان آيت‌الله کاشاني شهرکرد به ديدار هم‌رزمان شهيد خود شتافت.
پيکر وي در زادگاهش شهر سامان از توابع شهرستان شهرکرد با حضور گسترده‌ي مسئولين و مردم به خاک سپرده شد.
از او دو فرزند به يادگار مانده است.

منبع:روزنامه كثيرالانتشار  

در اسفند ماه سال 1340 در اصفهان ديده به جهان هستي گشود. دوران کودکي را تحت تعليم خانواده مذهبي خود سپري کرد. همزمان با ورود به دبستان قرائت قرآن کريم را آموخت. دوران دبيرستان براي او به دليل رشد خارق‌العاده اخلاقي و سياسي دوران سرنوشت‌سازي بود. او اوقات فراغت خود را در کارخانه سنگبري گذراند تا با به دست آوردن پول سهم کوچکي در تأمين معاش خانواده داشته باشد.
با پيروزي انقلاب به سپاه پاسداران پيوست و کار را در سپاه با مربي‌گري در پادگان آموزشي 15 خرداد اصفهان آغاز کرد. حاج اکبر با مهارت خاص و غيرقابل وصفي به آموزش نظامي و تقويت بنيه دفاعي و جنگي نيروها همت گمارد و با شروع درگيري در کردستان، يک گروه از نيروهاي آموزشي را آماده نمود و خود همراه آنان به سنندج عزيمت نمود و مسئوليت سپاه سنندج را پذيرفت.
آقابابايي در طول حضور مداوم خود در کردستان و جنوب به خاطر لياقتي که داشت فرماندهي عمليات ناحيه کردستان و فرماندهي تيپ 110 شهيد بروجردي را عهده‌دار بود و به خوبي اداي تکليف نمود. عمليات معروف کرکوک و نفوذ به عمق 175 کيلومتري خاک عراق و... را نيز فرماندهي کرد و در اين عمليات اولين موشک آرپي‌جي را به سمت مواضع دشمن خود شليک نمود.
او در طول سال‌هاي دفاع مقدس در عمليات‌‌هاي بي‌شماري شرکت کرد و چندين مرتبه مجروح شد. عمليات کربلاي 5 برگ زريني از رشادت‌هاي اکبر بود. بمباران شيميايي در اين عمليات سردار وفادار اسلام را براي هميشه به بستر بيماري انداخت.
شايستگي بي‌نظير حاج اکبر موجب واگذاري فرماندهي تيپ 18 الغدير و فرماندهي قرارگاه ارشد سپاه در استان يزد شد. در اواخر سال 1369 جانشين فرماندهي لشکر 14 امام حسين (ع) شد. حاجي در سال 1363 همسر خود را انتخاب نمود و در محضر امام (ره) عقد کرد. امام (ره) با شناختي که از او داشت او را در آغوش کشيد و برايش دعا نمود. ثمره اين ازدواج دو فرزند دختر به نام‌هاي زينب و زهرا بود. وي با حکم فرماندهي کل سپاه، به نيروي قدس سپاه مأموريت يافت و در سمت فرماندهي عمليات آن نيرو مشغول فعاليت شد.
‌ کم‌کم آثار جراحات شيميايي، اين مبارز خستگي‌ناپذير را روانه مراکز پزشکي داخل و خارج کشور ساخت.
سال 1367 در رشته مهندسي دانشگاه پذيرفته شد و در سال 1370 در رشته علوم سياسي دانشگاه اصفهان به تحصيل پرداخت. سرانجام سردار دلاور اسلام در تاريخ 5/6/1376 در آستانه ايام فاطمه (س) در بيمارستان مهر تهران در حالي که آرام آرام زيارت عاشورا را زمزمه مي‌کرد، در سن 35 سالگي برات عشق را از معشوق دريافت کرد و هنگام دميدن سپيده سحر همراه قافله صبح به آسمان پرگشود.

منبع:پرونده شهيد در تبليغات تيپ 18 الغدير  

منبع:روزنامه كثيرالانتشار  

محرم آوردگاني سال 1340 در تهران در خانواده‌اي معتقد و نيک‌سرشت چشم به جهان گشود. همراه با گذراندن تحصيلاتش، به کسب معنويات و فضايل اخلاقي پرداخت و با برداشت درست از تربيت صحيح خانواده و سخنان و احاديث بزرگان، دوران پرخطر و حادثه‌ساز کودکي و نوجواني را در زمان فساد و تباهي به بهترين و معقول‌ترين شکل گذراند و با بهره‌برداري از اين سجاياي پسنديده‌ي اخلاقي خود را آماده‌ي پذيرش مسئوليت‌هاي بزرگ و خطير زندگي کرد.
همراه با جريانات انقلاب و با اعتقاد قلبي که به نظام اسلامي و تحول رژيم پليد شاه داشت، در اين وادي قرار گرفت و همراه با ديگر برادران و خواهرانش فعالانه جان‌فشاني و فداکاري کرد.
پس از پيروزي شکوهمند انقلاب اسلامي با همان سن و سال کم به جمع مردان کميته‌ي انقلاب اسلامي درآمد. تبسم، سخت‌کوشي و روح تعالي‌طلب او در انجام وظيفه‌اش شهره‌ي خاص و عام بود. پس از شروع جنگ تحميلي در يگان‌هاي عملياتي تيپ موسي‌ابن‌جعفر (ع) و لشکر 28 روح‌الله (ره) به بهترين شکل انجام وظيفه نمود و در چند مرحله در عمليات مختلف مجروح گرديد؛ از جمله سال 1359 در آبادان بر اثر ترکش، سال 1367 در دو مرحله شيميايي و موج گرفتگي و سال 1368 در منطقه‌ي اهواز بر اثر اصابت گلوله به نواحي دست و پا به سختي مجروح گرديد.
سراسر وجود آوردگاني سرشار از عشق و ايثار و خدمت به کشور و رهبرش بود و پس از ادغام، در يگان‌هاي ويژه‌ي ناجا به نحو شايسته‌اي انجام وظيفه نمود. سرانجام محرم با دنيايي افتخار و سرافرازي در حالي که به عنوان جانباز 70% تحت مراقبت و درمان بود، در پي عوارض ناشي از مجروحيت و شيميايي در پنجم شهريورماه سال 77 در سنّ 37 سالگي به جمع شهداي جان بر کف ميهن اسلامي پيوست.

منبع:پايگاه اطلاع رساني پليس  

مردم روستاي ليف شاگرد از توابع استان گيلان به شوق تولد فرزند کوچک و مهربان خانواده‌ي احسان‌بخش در يکي از روزهاي سال 1309 در کنار يکديگر جمع شدند. پدر او را در سنين خردسالي به مکتب فرستاد و او پس از آموزش قرآن و ادبيات نزد شيخ عزت الله طالقاني و پايان دوره‌ي دبستان در «تولم شهر» در سال 1322 وارد حوزه‌ي علميه‌ي رشت شد. آيت‌الله احسان بخش پس از طي دوره‌ي مقدمات و سطح در اين حوزه در زير نظر اساتيدي چون امام خميني (ره)، آيت‌الله بروجردي، آيت‌الله مرتضوي، آيت‌الله لنگرودي، دروس خارج و فقه را فرا گرفت.
وي در همين سال ها موفق به اخذ مدرک کارشناسي در رشته‌ي الهيات و حقوق قضايي گشت و با تأسيس چند مدرسه در رشت شاگردان زيادي را تعليم داد. وي بارها توسط ساواک دستگير و مورد بازجويي قرار گرفت و در سال 1343 به مدت سه سال ممنوع المنبر و ممنوع الخروج از کشور گرديد.
حجت‌الاسلام احسان‌بخش بدون هيچ ترسي در جلسات سخنراني خود به افشاگري مظالم رژيم پرداخت و مردم نيز پرشور و بي‌محابا در مجالس او شرکت نمودند. او پس از پيروزي انقلاب به نمايندگي از امام (ره) در سال 1358 کنترل سفارت‌خانه‌ها و کنسولگري‌هاي ايران در پاکستان، هند و بنگلادش را بر عهده گرفت و در سال 1359 به عنوان نماينده‌ي حضرت امام در گيلان و امام جمعه‌ي رشت منصوب شد. در تاريخ 26/1/1361 به هنگام اقامه‌ي نماز در مسجد کاسه فروشان رشت در محراب عبادت مورد سوء‌قصد قرار گرفت. بعد از حمله‌ي تروريستي منافقين حجت‌الاسلام احسان‌بخش با بيش از 70 % جانبازي از ناحيه‌ي قلب و کليه هفته‌اي سه مرتبه براي انجام عمل دياليز به بيمارستان مي‌رفت. اين جراحت و صبر زياد او لقب «شهيد زنده‌ي محراب» را براي او به ارمغان آورد و از آن پس مردم او را به اين نام مي‌شناختند.
عوارض قلبي ناشي از اين بيماري نيز باعث شد در سال 1371 عمل جراحي قلب باز داشته باشند اما از پاي ننشست و با حضور در نماز جمعه و نوشتن کتاب از اسلام و انقلاب حمايت کرد. با فرا رسيدن بيست و هشتمين روز از ارديبهشت ماه سال 1380 وي به علت تشديد عارضه‌ي کليوي به بيمارستان خاتم الانبياء(ص) منتقل گشت و سرانجام در روز دوشنبه چهاردهم خردادماه هم‌زمان با سالروز ارتحال مرادش امام عزيز (ره) در سن 71 سالگي به آسمان پر گشود. از آيت‌الله احسان‌بخش 60 جلد کتاب به يادگار ماند.

منبع:روزنامه جمهوري اسلامي   -  تاریخ:  1383/3/13

منبع:ماهنامه ستارگان درخشان   -  شماره مجله: 3

محرم در روز سيزدهم تيرماه سال 1340 در شهر تهران ديده بر جهان هستي گشود، کودکي او در سايه پرمهر خانواده گذشت و همانند ديگر کودکان هم سال خود به مدرسه رفت و تا سال سوم دبيرستان به آموختن علم ادامه داد.
سال1360 به خدمت نظام فرا خوانده شد و 6 ماه دوره احتياط را گذراند.
محرم از سال 1359 در کنار ديگر سپاهيان اسلام در مقابل متجاوزين بعثي قرارگرفت و 3 مرتبه در اين مدت بر اثر استنشاق گازهاي شيميايي به بستري بيماري افتاد. وي 6 سال در جبهه جنگيد و با سمت فرمانده تيپ ادوات لشکر 28 روح الله در ميدان رزم حاضر شد. سپس به استخدام نيروي انتظامي درآمد و با حضور در اين ارگان سعي کرد امنيت را براي مردم به ارمغان آورد.
احمدنسب بعد از جنگ تحصيلاتش را تا اخذ مدرک کارداني ادامه داد. تا اين‌که دو مرتبه در سال 1376علائم گازهاي شيميايي در بدنش ظهور کرد و سرانجام در تاريخ 5/6/1377 در سن 37 سالگي عاشقا نه به ملکوت پرکشيد. از او 4 فرزند به يادگار ماند.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

خسرو احمدي در سال 1347 در روستاي دره‌گرم جاويد ( استان فارس ) به دنيا آمد. پدر و مادر با شوق به تربيت اسلامي او همت گماشتند و در سنّ 7 سالگي او را به مدرسه فرستادند. خسرو تا پايان دوره‌ي راهنمايي تحصيل نمود اما در دلش شوق رفتن به ميدان رزم باعث شد با وجود مخالفت مسئولين به دليل کمي سنّش راهي ميدان جنگ شود.
خسرو اولين بار سه ماه در جبهه ماند. در دومين اعزام دچار مصدوميت شيميايي از نوع تاول‌زا شد. بايد براي معالجه و درمان به شهر بازمي‌گشت اما انگار پاي ماندن در سکوت شهر را نداشت؛ لذا دوباره قدم به عرصه‌ي عشق نهاد و اين بار از ناحيه‌ي دو چشم شيميايي شد و در مقابل پيروزي‌ها اين زخم را مانعي به حساب نياورد.
چندي بعد در گروه مهندسي – رزمي آغاز به کار کرد و در بهمن‌ماه سال 1367 بار ديگر مجروح شد تا آن‌جا که او را به آستانه‌ي سرخ شهادت نزديک ساخت و سرانجام در سال 1371 در بيمارستان وليعصر (عج) ممسني بر اثر جراحات وارده در سنّ 24 سالگي به اوج بي‌کران آسمان بال گشود.
از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب ستاره هاي زميني   -  صفحه:

محمدرضا احمدي سماغچه در روز چهارم شهريور سال 1333 در روستاي سماغچه از توابع شهرستان تربت‌جام در خانواده‌اي مذهبي و مستضعف ديده به جهان گشود. در کودکي پدرش را از دست داد. تحصيلات ابتدايي را در زادگاه خود گذراند اما به دليل مشکلات اقتصادي و عدم بضاعت مالي خانواده از ادامه تحصيل محروم ماند و تنها تا کلاس پنجم درس خواند، سپس به انجام کارهاي مختلف پرداخت. در سن 10 سالگي به همراه خانواده به شهر مشهد مهاجرت کرد و در روستاي قلعه اميرآباد ساکن شدند. در زمان اوج‌گيري انقلاب اسلامي ايران در تظاهرات و راهپيمايي‌ها فعالانه شرکت کرد. پس از پيروزي انقلاب و با تشکيل جهادسازندگي به فرمان حضرت امام وارد اين نهاد مقدس شد و در واحد حراست مشغول به کار گرديد.
پس از مدتي کار در جهاد، راهي مناطق عملياتي شد تا در دفاع از نظام اسلامي دوشادوش رزمندگان اسلام دين خود را ادا نمايد. وي در طول عمر با برکت خود بيش از 6 مرتبه عازم جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل شد و سرانجام در سال 66 در منطقه عملياتي والفجر 8 براثر موج انفجار مواد شيميايي به درجه جانبازي نائل آمد و پس از 7 سال تحمل درد و رنج ناشي از مجروحيت در تاريخ 28/4/1373 در 40 سالگي به درجه رفيع شهادت نائل آمد. مزار پاکش در گلزار شهداي مشهد قرار دارد. از ايشان چهار فرزند به يادگار باقي مانده است.

منبع:كتاب جهادسازندگي خراسان دردفاع مقدس   -  صفحه: 573

بايرام‌علي در روز سوم ارديبهشت ماه سال 1345 در روستاي توشمانلو شهرستان خلخال به دنيا آمد. روزهاي کودکي را با شادي و نشاط پشت سر گذاشت، سپس به مدرسه رفت و آموختن علم را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد.
اسکندري آن‌گاه به خدمت نظام وظيفه در ارتش اعزام گشت و در روز چهاردهم مهر ماه سال 1367 در منطقه مريوان بر اثر برخورد با مين مجروح شد و هنوز بهبود پيدا نکرده بود، که بر اثر بمباران شيميايي به بستر بيماري افتاد.
وي 13 سال درد و رنج مجروحيت را تحمل کرد. در بازگشت به شهر به استخدام دادگستري درآمد و با سمت کارمند به فعاليت پرداخت.
بايرام‌علي بعد از سال‌ها صبوري در تاريخ 20/1/1380 در تهران در سن 35 سالگي بر اثر سرطان ناشي از جراحت شيميايي جان به جان آفرين تسليم کرد و در گلزار شهداي کرج امامزاده محمد (ص) به خاک سپرده شد. از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

محسن در دوم آبان‌ماه سال 1341 در شهر تهران ديده به جهان هستي گشود. کودکي‌اش را با شادي و نشاط سپري کرد و در 7 سالگي آموختن را تجربه نمود. او تا سال سوم هنرستان در رشته‌ي فني درس خواند و در صنايع دفاع پارچين مشغول به کار شد.
با آغاز جنگ تحيملي، اسماعيلي داوطلبانه عازم خطوط مقدم رزم شد و در سال 1361 بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سر به سختي مجروح شد تا آن‌جا که ديگر نتوانست به ميدان رزم بازگردد و مفتخر به 35 درصد جانبازي گرديد.
محسن سرانجام بعد از 12 سال تحمل سردردهاي بسيار در روز ششم ارديبهشت‌ماه سال 1373 عاشقانه به سوي کوي دوست پر کشيد. مزار اين رادمرد 32 ساله در بهشت زهرا (س) قرار دارد. از او 3 فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب حيات جاويد جلد1   -  صفحه: 73

اول تير ماه سال 1344 به دنيا آمد، نامش را علي‌رضا نهادند و برايش آرزوي سعادت و سربلندي کردند. او در شهر تهران بزرگ شد و به مدرسه رفت. تحصيلاتش را تا اخذ مدرک ابتدايي ادامه داد. اما به دليل مشکلات مالي از ادامه تحصيل انصراف داد و به شغل بنايي مشغول شد تا اين‌گونه خانواده را در تأمين معاش ياري رساند. با پيروزي انقلاب به عضويت بسيج درآمد و هم‌زمان با شروع جنگ تحميلي در چند عمليات حماسه آفريد.
افراسيابي در زمان حضور در مناطق جنگي بر اثر استنشاق گازهاي شيميايي به بستري بيماري افتاد. او سال‌ها درد و رنج ناشي از اين جراحت را تحمل کرد و سرانجام در سال 1372 در سن 28 سالگي به بيکران آسمان بال گشود و به چهار برادر شهيدش پيوست.
از او دو فرزند به يادگار ماند.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

عباس در روز ششم بهار سال 1348 به دنيا آمد و در آغوش پرمهر مادر بزرگ شد. 7 ساله بود که نامش را در دبستان محل نوشتند و او به تحصيل علم همت گمارد و تا اخذ مدرک ديپلم به آموختن ادامه داد. عباس به ورزش واليبال نيز علاقه‌مند بود و اوقات فراغتش را به فراگيري اين رشته مي‌گذراند.
جوان بود و پرشور که به خدمت نظام وظيفه فراخوانده شد و با سمت گروهبان دوم وظيفه در گردان 372 گروه 33 توپخانه ارتش به خدمت پرداخت.
او با سمت ديده‌بان در جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل حضور يافت و در همين زمان مجروح شد.
اقدسي مدتي درد و رنج ناشي از جراحت شيميايي را تحمل کرد و سرانجام در تاريخ 27/8/1368 در سن 20 سالگي در بيمارستان امام (ره) تهران به ملکوت اعلي پرکشيد. مزار پاکش در امامزاده علي (ع) قرار دارد.

منبع:مطالب ارسالي ازايثارگران ارتش  

يوسف الوندي فرزند محمدحسين، در تاريخ هفتم خردادماه سال 1349 در روستاي «حسن‌آباد» متولد شد.دوران ابتدايي را در زادگاهش گذراند.او در خانواده اي زحمتکش، کشاورز و دامدار رشد کرد.و شرايط سخت و روستا از او جواني سخت‌کوش و صبور ساخت.براي تحصيل در مدرسه‌ي راهنمايي «خرشاد» که در فاصله‌ي 18 کيلومتري حسن‌آباد قرار داشت ثبت نام کرد. او که به تحصيل علاقه‌ي زيادي داشت اين راه کوهستاني و صعب‌العبور را طي مي‌کرد و به مدرسه مي‌رفت، با پايان دوره‌ي راهنمايي، براي ادامه تحصيل به بيرجند رفت و در اين شهر ديپلم گرفت قرآن و عمل به آن اساسي‌ترين اصل زندگي اين شهيد بزرگوار بود. به رهبر انقلاب و ولايت فقيه عشق مي‌ورزيد و خود را مطيع ايشان مي‌دانست. آن جوان دلير بارها به جبهه رفت. درتاريخ 27/1/1366 در عمليات نصر منطقه عملياتي مريوان مجروح شد.پس از مداوا چندين بار ديگر نيز به جبهه رفت اما او شيميايي شده بود و به تدريج قواي جسمي خود را از دست مي‌داد. حدود سه سال از تنگي قفس و درد سينه رنج مي‌برد. با وجود اين که مي‌دانست معالجه نمي‌شود بسيار صبور و باايمان بود سرانجام براي عمل جراحي و معالجه در بيمارستان طالقاني تهران بستري شد.اما در تاريخ ششم خرداد ماه سال 1369در سن 20 سالگي به شهادت رسيد و يک روز بعد به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد1   -  صفحه: 64

مصطفي در روز نهم آبان ماه سال 1338 در محله‌ي «کريم آباد» در خانواده‌اي اصيل و با ايمان ديده به جهان گشود. تحصيلات ابتدايي را در دبستان قطب‌الدين و دوره‌ي راهنمايي را در لامرد پشت سر نهاد. پس از آن به کشور دبي عزيمت کرد و پس از چندي با کوله‌باري از تجربه، به زادگاهش بازگشت. در سپيده‌دم انقلاب که به تدريج ريشه‌هاي فساد و تباهي از باغ به خزان رسيده‌ي ميهن برچيده مي‌شد، از پادگان ارتش فرار کرد و به صف مبارزان پيوست. پس از پيروزي انقلاب، وارد سپاه پاسداران لارستان گرديد و در آغازين روزهاي جنگ، با اصرار فراوان داوطلب جبهه شد، در جبهه،‌ فرماندهي گروه شناسايي را در سرزمين آتش‌خيز آبادان بر عهده داشت که به چنگ دژخيمان بعثي افتاد. از آن پس دوره‌ي طولاني فراق را در زندان‌هاي کرکوک، عنبر و موصل، نه سال و شش ماه سپري کرد. وقتي آفتاب وجودش در پس شب‌هاي طولاني انتظار، طلوع کرد، چون رواقي بر دست‌هاي هزاران عاشق شوريده تا محفل کنعاني خانواده جاري شد. ديري نپاييد که آثار شکنجه بر آن تن رنجور نمايان شد و او را به انزواي بيمارستان کشيد. سرانجام پس از يک دوره‌ي طولاني بيماري در تاريخ 13/5/1376 در سن 38سالگي در بيمارستان شيراز به شهادت رسيد. آرامگاه او تجسم خاطرات قهرمانان جنگ است که چشمان باراني را به زيارت فرا مي‌خواند.

منبع:كتاب حديث عاشقان   -  صفحه: 68