بدانيد زبان قطعه اى از انسان است، هرگاه آدمى عاجز از گفتار باشد زبان او را يارى ندهد، و اگر تواناى بر سخن باشد گفتارش مهلت ندهد. ما اميران كلاميم، و درخت سخن در ما ريشه دوانده، و شاخه هايش بر ما آویخته شده است.
خداوند شما را رحمت كند، آگاه باشيد در زمانى هستيد كه گوياى به حق اندك، و زبان از راستى بازمانده، و همراه حق خوار گشته است. اهل زمان بر گناه مقيم اند، و بر سهل انگارى و مماشات متفق اند. جوانشان پرآزار، سالخورده شان گناهكار، دانشمندشان منافق، و گوينده شان چاپلوس است. كوچكشان بزرگشان را احترام نمى كند، و توانگرشان به بى نوايشان كمك نمى دهد.
بخشی از خطبه 224 نهج البلاغه، به نقل از سایت عرفان
