اشعار شهادت امام علی النقی الهادی (ع)

یا علی النقی...

دهمین جلوه از تجلی نور

دهمین آیه از کتاب ظهور

دهمین حسن نور بی پایان

دهمین شرح کامل قرآن

دهمین آیینه ز نور مبین

دهمین مصحف از یقین یقین

دهمین سر بسط انزلنا

دهمین شان درک ارسلنا

آفرینش به نام عزت اوست

نقی آیینه ای به شهرت اوست

وه چه نامی چه حسن تصویری

چه شکوهی چه شان تاثیری

نقی یعنی امامت هادی

نقی یعنی رسالت هادی

نقی یعنی امیر یکتایی

نقی یعنی در اوج زیبایی

نام نیکوی او چه عنوانی ست

آن که سر فصل فصل حیرانی ست

هادی است او که مظهری نیکوست

کنیه ی سوم ابوالحسن اوست

معهم را کتاب و میزان اوست

انهم را ولی سبحان اوست

حکمتی را که ذات حق فرمود 

در یزکیهم آیت او بود

مومنان در قرایت ذاتش

محو و مبهوت و خاشع و ماتش

چه امامی عجب دعایی داشت

چه مدیحی عجب ثنایی داشت

شان او از کمال معرفت است

معنی او محال معرفت است

جبرییل زیارت نور است

آن حرایی که سر مسطور است

هادی موضع رسالت اوست

سید صاحب ولایت اوست

او که انوار کبریا دارد 

جنت دل به سامرا دارد

دعوت حسن دعوت الحسنی ست

رتبه اش فوق جنت الاعلی ست

حافظ سر و سر حکمت اوست

معدن جود و نص رحمت اوست

قادت قادت الهدات است او

سید سادت الولات است او

حجت است و صراط  و  برهان  است

او  ولی خدای سبحان است

اصطفاکم بعلمه ی همه اوست

ارتضاکم بغیبه ی همه اوست

وحی وحی است و ترجمانش اوست

آیه او، جلوه او، بیانش اوست

بی نهایت ترین نهایت عشق

رهنمای ره سعادت عشق

دل شوریده گان اسیر اوست

سرخوش از نغمه ی نفیر اوست

حضرت هادی المضلین است

قبله گاه دل مصلین است

حضرت سایبان رحمت هاست

بی کران را کران عزت هاست

هادی است و امام بی همتاست

هادی است و یگانه ی یکتاست

طره ی اصفهانی

آقای غریبم...

السلام علیک یا مولا

عالمی را غریبیت کشته

ای غریب غروب سامرا

عالمی را غریبیت کشته

گرچه بی آبرویم آقا جان

هر چه باشم ولی گدای توام

دیدن مرقدت چه حالی داشت

از همان روز در هوای توام

آشنای غریب دلتنگی

ای امام عزیز دل خسته

دست های گره گشای تو را

غل و زنجیر ظالمان بسته

از دعای قنوت نیمه شبت

همگان استفاده می بردند

نیمه شب بود و کوچه ها تاریک

که تو را هم پیاده می بردند

قصّه ی کوچه های باریکی

می شود پیش چشمتان تکرار

آهِ مظلوم و اشکِ غربت تو

سامرا شد مدینه باز این بار

چقَدَر خون دل که از دست

بی وفا مردم زمان خوردی

پسر مرتضی و بزم شراب

عجب ارثی از عمّه ات بردی

لااقل خوبی اش در این بوده

حرفی از خیزران نبود آقا

حرفی از یک سر بریده نبود

خواهری نیمه جان نبود آقا ...

 وحید محمدی

یا علی النقی...

عالم نشست در غم معصوم دیگری

در روضه های غربت محروم دیگری

پا بر زمین کشیدن مسموم دیگری

ملعون دیگری پی مظلوم دیگری

بر سر نشست حال و هوای زیارتش

پر میزنم به سامره پابوس حضرتش

تنهاترین غریب زمانه چه خسته ای

در کاروان سرای گداها نشسته ای

آقا چقدر پیر شدی و شکسته ای

هرشب بیاد مادر خود چشم بسته ای

در سامرا چه میکنی ای ساکن بهشت

حیف از شما کنار حرامیِ بد سرشت

قلبم شکست حرمتتان را عدو شکست

بردند تا شبانه تو را مردمان پست

با طعنه می تعارفتان کرد مرد مست

اینها تمام زیر سر شام و کوفه است

 ملعون توان درک شما را نداشته

حیوان هم از محبتتان بهره داشته

حیدر شدی دوباره به کوچه کشاندنت

بودند خود سوار و پیاده دواندنت

با لحن بد و طعنه و دشنام خواندنت

در مجلس شراب مکرر نشاندنت

آقا تو مرد بودی و طاقت نداشتی

هشتاد و چار زن که به دورت نداشتی

هرچند زخم خوردی و آزار دیده ای

اما بگو سه ساله ی تبدار دیده ای؟

سیلی و تازیانه ی اغیار دیده ای؟

ناموس خویش را سر بازار دیده ای؟

سنگی نشست ناخن پایت شکسته شد

راه نفس به سینه تان سخت بسته شد

با پای زخم خورده عجب کار مشکل است

دنبال نیزه ی سر دلدار مشکل است

دیدن زدیده ای که شده تار مشکل است

لکنت زبان گرفتن و گفتار مشکل است

از شام گفتم و به دلم این حواله شد

وقتی گریز روضه ام ازیک سه ساله شد

دختر سه ساله ای که شبیه ستاره بود

قدی نداشت،زخم تنش بی شماره بود

درد سرش به زیر سر گوشواره بود

طفلک حجاب روی سرش پاره پاره بود

بر روی خاک یاد عمو بدر می کشد

از زخم های زجر و سنان زجر میکشد

علی اکبر نازک کار

یا هادی آل محمد...

وقتی خدا وجود تو را چون خدا کشید

ما را برای دور تو بودن گدا کشید

تا اینکه این زمین به نظر جلوه گر شود

از جنس نور با قلمش سامرا کشید

هرچه که دور توست یقینا گران بهاست

حتی غبار صحن تو را از طلا کشید

این جامعه ز جامعه ی تو کبیر شد

باید که خط به دورِ به غیر از شما کشید

رحمت کند خدا پدرم را که از قدیم

دست مرا گرفت و به سمت شما کشید

شش گوشه دار ها همه مثل هم اند پس

باید برای تو کفن از بوریا کشید

خوردی زمین فدای تو یا ایهاالعزیز

تا یک حرام زاده عبای تو را کشید



این غربت تو مضحکه ی این و آن شده

حرفی نزن که دشمن تو بد دهان شده



حرفی نزن که با تو مدارا نمی شود

این پاره ی جگر که مداوا نمی شود

"گریه نکن بهانه بدست کسی نده"

یک مرد بین این همه پیدا نمی شود

رنگ تنت عوض شده و آب رفته ای

یک نصف روز...آن قد و بالا...نمی شود!

اینگونه روی خاک دگر دست و پا نزن

راه گلوی تو به خدا وا نمی شود

پاشو ببین حسن چقدر گریه می کند

از روی قبر خاکی تو پا نمی شود

امّا خدا رو شکر که در این میانه ها

دیگر سر عبای تو دعوا نمی شود



گرچه تمام عمر تو دور از وطن شدی

اما خدا رو شکر که آقا کفن شدی



باران نیزه نیزه به جان شما نبود

بر سینه ات که داغ جوان شما نبود

راحت نفس زدی دم آخر قبول کن

سر نیزه ای میان دهان شما نبود

تیر سه شعبه ای که نیامد به سینه ات

مانند حرمله که زمان شما نبود

بزم شراب رفتی و امّا خدا رو شکر

همراهتان که دخترکان شما نبود



بزم شراب برده فروشی عزیز شد

در این میانه حرف خرید کنیز شد

یاسین قاسمی

در خانه قبرم که پر از وحشت و ترس است
ای کاش که بالا سر من جلوه نمایی
محسن حسن آبادی

یا اهل بیت النبوه...

هنوز پرده نيانداختيم امير شديم

هنوز جلوه نکرديم بى نظير شديم

فقير خانه مايند بندگان خدا

براى آنکه خداوند را فقير شديم

غذاى سفره ما از تجليات خداست

شبانه روز ازين سفره بود سير شديم

بلند شانه ما را بلا شکسته نکرد

از اشتياق خدا بود زود پير شديم

همين که ريخته شد خون ما به جوش آمد

پس از شهيد شدن چند تا غدير شديم

به جان خويش خريديم درد را اما

براى دوستمان جوشن کبير شديم

اگرچه بسته شود دست ما ولى باز است

به دست بسته مان باز دستگير شديم

قرار بود اگر حرف بد به ما بزنند

چرا شهيد شديم و چرا اسير شديم؟!!!

درست وقت زمانش به آسمان رفتيم

نه زود آمده بوديم ما نه دير شديم

حاج اکبر لطیفیان

این درس گنبد تو چه زیبا به دل نشست
باید برای غربت نام تو سر شکست
محمد مهدی شفیعی

امام هادی النقی(ع)-غربت

با سرانگشتم نوشتم آه... باران گریه كرد

كنج چشم شیشه جاری شد خرامان گریه كرد

تیرگی‌ها را كه باران از نگاه گریه شست

شاعری مهمان دریا شد پریشان گریه كرد

تا که پرسیدم چرا نام تو کمتر خوانده اند

چشم ماهی های دریا در بیابان گریه کرد

در هجوم کشف های ناگهانی گر گرفت

شعله زد چشم غزل چون دید قرآن گریه کرد

نیمه شب، دریا، اسارت! مجلس شومِ شراب...

خاطراتم از حرم تا شام ویران گریه كرد

سیر اسرار ازل در روضه‌های شفع و وتر

سطرهای جامعه در سوگ انسان گریه كرد

آه ای دریای نور ای مهربان ای لطف محض

در جوابم یک حرم، در خاك، ویران گریه کرد

تا نوشتم نام مولایم علی هادی است

از مدینه پاسخ آمد جان، خراسان گریه كرد

هادی ای مظلوم ای سرّ خدای فاطمه

غربتِ نامِ تو را اندوهِ باران گریه کرد

کاظم رستمی

یادم آمد ناله های فاطمه
بیکسی دختر خیر الانام
تاکه شد بیت العزای او خراب
سایه بر اولاد زهرا شد حرام
حسین رحمانی

انی احبّ ...

انی احبُّ هرچه که دارد هوای تو

شرمنده ام قدم نزدم جای پای تو

انی برئتُ هرکه بخواند به جز تو را

انی عجبتُ هرکه ندیده عطای تو

ویلٌ لمن یرید اطاعت ز غیر تو

تبّت یداه هرکه نشیند به جای تو

انی عصیتُ خواسته ات را مکررا

اما بگو کجا بروم جز سرای تو

گفتی که شرط دلشدگی سرنهادن است

این سر چه قابل است وجودم فدای تو

بازار مصر جمع شود چون تو پا نهی

صد یوسف و هزار زلیخا بهای تو

گویند دل اسیر همان شد که دیده دید

این دل شنید وصف تو شد مبتلای تو

هر صبح جمعه منتظرت ندبه می کند

یابن الحسن کجاست محل لقای تو

پرکرده های و هوی غیر فلک را ولی چه غم

روزی رسد ز کعبه به عالم ندای تو

خواهد زهیر تا که نگاهش کنی به لطف

این لب مباد دور ز وصف و ثنای تو

13 اردیبهشت ماه 1393 مطابق با سالروز شهادت امام هادی ع

زهیر دهقانی آرانی

من از اين منظره گنبدتان دانستم
همه گنبد دوار از آن حرم است
یاسر رحمانی

امام هادی النقی(ع)-مدح و مناجات

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم

أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

نامتان تا بر زبان آمد به سامرّا رسیدم

ذکرکم فی الذاکرین را در میان راه گفتم

نیمه شب از مویتان از لیلةالقدرم نوشتم

صبح شد از رویتان از فالق الإصباح گفتم

آسمان چشم هایم را کمی ابری کشیدم

زیر باران قطره قطره از شما آنگاه گفتم

خاک‌های صحنتان مرطوب شد مانند ساحل

رو به دریا ایستادم از غمی جانکاه گفتم

خانه‌ات آباد ای مرد غریب ای مرد تنها

خواستم از غربتت چیزی نگویم؛ آه گفتم

آبرو دارم ولی با شوق لبخند رضایت

از گناهان خودم بینی و بین الله گفتم

بیت هشتم بود سامرّا برایم مشهدی شد

سمت خورشید خراسان جمله‌ای کوتاه گفتم

گفتم از شمس الشموس و تو همان شمس الشموسی

من ندانسته شما را تو شما را ماه گفتم...

رضا خورشیدی فرد

به صفاي حرمت مروه ي من گنبد توست
طوف قبر تو مرا حاجي سامرا كرد
اصغر چرمی
 

در پادگان غربتش ماندم، از غصه آزادی نمی خواهم

وقتی حریمش رنگ غم دارد، من رنگ آبادی نمی خواهم

گرچه کبوتر در قفس دائم، فکر و خیالش روز آزادی است

من جلد صحن سامرا هستم از بند، آزادی نمی خواهم

هر عاشقی از چای این جا خورد، زیر لبش این جمله را می گفت:

ته مانده ی چای شما عشق است، حلوای بغدادی نمی خواهم

عشاق دورش گرچه‌ کم اما، در رتبه هریک لشکری هستند

شاگرد عشاق حرم هستم، شیرین و فرهادی نمی خواهم

وقتی اذان دیگران صوتش آمد میان صحن ها گفتم:

یارب همین حس شنیدن را هرچند تو دادی... نمی خواهم

زیباترین نام جهان هادی، ذکرم شده در هر زمان هادی

جز نام زیبای امام خود، اذکار و اورادی نمی خواهم

اصلا بهشت ارزانی زاهد، انعام جنت قسمت عابد

فردای محشر من سکونتگاه، جز جنت الهادی نمی خواهم

هستم اگر کوچک تر از این عشق، بیمارم و در به در از این عشق

من راضیم از عاشقش بودن، باور کن امدادی نمی خواهم

خونم بریزد در حرم ای کاش، در صحن های محترم ای کاش

شمشیر غیر از حضرتش هرگز ،جز دوست صیادی نمی خواهم

 شاعر:محمد جواد شیرازی

گنبدت قاب آسمان شده است
عکس با قاب نقره ای زیباست
حجت الاسلام و المسلمین حاج رضا جعفری