اشعار شهادت امام علی النقی الهادی (ع)

دوباره از غم و رنج و عذاب يا اللَّه

شده‏است ديده زهرا پرآب يا اللَّه

سخن ز بى كسى يك امام مظلوم است

كه هست غربت او بى حساب يا اللَّه

سخن ز هادى دين قبله ‏كريمان‏است

عزيز فاطمه و بوتراب يا اللَّه

تمام عمربه‏زندان‏چوجدخودموسى

كشيده محنت و درد و عتاب يا اللَّه

براى حفظ وجود اميد مظلومان

نموده غربت و غم انتخاب يا اللَّه

شبيه حضرت حيدر ندارد او ياور

سلام او شده است بى جواب يا اللَّه

ز تربت و حرم مادرش چو دور افتاد

شده است بيت اميدش خراب يااللَّه

غمى كه عسگرى از ياد آن فغان دارد

" امام هادى و بزم شراب يا اللَّه"

به پشت مركب دشمن چنان عرق مى‏ريخت

كه كرد خشم تو را در شتاب يا اللَّه

به غير عسگرى از ماتمش نمى‏گريد

كه هست صاحب غم آن جناب يا اللَّه

مژده اى دل كه دلربا آمد

دلربايى گره گشا آمد

محنت و درد و غم فرارى شد

شادى و رحمت و صفا آمد

بعد شوال ماه ذيقعده

شامل رحمت خدا آمد

كلك رحمت كشيده نقشى را

كز خدا بانك مرحبا آمد

از منادى ندا رسد در گوش

مژده اى مومنان رضا آمد

نجمه را داده ذات حق پسرى

كه از او جان به جسم ما آمد

هشتمين جانشين ختم رسل

حجت ذات كبريا آمد

هفتمين نور ديدگان على

ششمين يار مجتبى آمد

پنجمين حافظ قيام حسين

كاتب شرح كربلا آمد

چهارمين رهبر عبوديت

رهبرى پاك و پارسا آمد

سومين پاسدار بحر علوم

بهر تفسير هل اتى آمد

دومين استاد فقه واصول

معنى نون انما آمد

اولين پور موسى جعفر

بهر تثبيت ارتضا آمد

عالم آل احمد است رضا

يادگار محمد است رضا

نام او پاسدار نام عليست

مشى او حافظ مرام عليست

چون كلام على كلام خداست

ذكر او دائما كلام عليست

بر رضاى خدا رضاست رضا

در رضايش همه پيام عليست

نام او را على نهاده خدا

چون ولايت فقط به نام عليست

شهد جانش به كام ما نوش است

نوش هستى ز شهد جام عليست

محترم نزد مقام وى است

چون مقام رضا مقام عليست

از قوامش دوام مكتب ماست

چون قوام رضا قوام عليست

حرمت اوست محترم به همه

احترامش به احترام عليست

كللهم نور واحد از گفتن

رمز ورازش زاحتشام عليست

دل ما صيد دام عشق رضاست

چونكه هر عاشقى به دام عليست

داد مظلوم گيرد از ظالم

در كفش تيغ انتقام عليست

عين نامش علامت جود است

لطف لامش ز لطف لام عليست

هست درياى او يم رحمت

ز آنكه رحمت ز لطف عام عليست

هر كه گردد چون من غلام رضا

اين يقين دان كه او غلام عليست

فتاده مرغ دلم ز آشيان در اين وادي

كه هر كجا رود افتد به دام صيادي

به دانه‌اي دُّر يكدانه مي‌دهد برباد

نه گوش هوش و نه چشم بصير نقّادي

چنان اسير هوا و هوس شدم كه نپرس

نه حال نغمه سرايي نه طبع وقّادي

دلا دل از همه برگير و خلوتي بپذير

مدار از همه عالم اميد امدادي

مگر ز قبله حاجات و كعبه مقصود

ملاذ(1)  حاضر و بادي(2) عليّ ‌الهادي

محيط كون و مكان نقطه بصير وجود

مدار عالم امكان مجرّد و مادي

شَها تو شاهد ميقات «لِي مَعَ اللّهي» (3)

تو شمع جمع شبستان مُلك ايجادي

صحيفه ملكوتيّ و نسخه لاهوت

وليّ عرصه ناسوت بهر ارشادي

مقام باطن ذات تو قاب قوسين است

به ظاهر ارچه در اين خاكدان اجسادي

كشيدي از متوكل شدائدي كه به دهر

نديده ديده گردون ز هيچ شّدادي

گهي به بركه درندگان(4) گهي زندان

گهي به بزم مِي و سازِ باغي عادي(5)

تو شاه يكّه سواران دشت توحيدي

اگر پياده روان در ركاب الحادي

ز سوز زهر و بلاهاي دهر جان تو سوخت

كه بر طريقه آباء و رسم اجدادي

دهمين حجت خدا هادى

دهمين مير و پيشوا هادى

دهمين جانشين پيغمبر

نهمين پور مرتضى هادى

دهمين دادرس به خلق جهان

دهمين شافع جزا هادى

دهمين گل ز گلشن زهرا

ثمر نخل طاوها هادى

مظهر جود و نور چشم جواد

جد مهدى مه لقا هادى

حاجت ما ظهور مهدى توست

حاجت ما روا نما هادى

جشن ميلاد تو مبارك باد

بر همه خلق ما سوا هادى

متوكل نمود مسمومت

كشته زهر اشقيا هادى

دستگيرى كن از هنرور خويش

تا نيفتاده او ز پا هادى

چرا چنين متوكل به ما جفا كردى

شدى به كين متوسل ستم روا كردى

غم مدينه مرا كم نبود اى ظالم؟

كه طعن و تهمت و تبعيد را روا كردى

مگر مرا به تمسخر گرفته‏اى كان شب

به جشن و لهو و لعب خواهش غنا كردى

براى من شب جشن تو پر ز ماتم بود

خوشى نبود كه بر پايىِ عزا كردى

سرور و بزم تو تنها سر بريده نداشت

چرا سرم نبريدى؟ به من جفا كردى

ز روى پاك و نجيبم حيا نكردى تو؟

چسان ز شعر من اى بى حيا حيا كردى

عبادت شب و ذكر و ترحمم ديدى

ولى به دشمنى خويش اتّكا كردى

هزار نقشه به قتلم‏كشيدى واجرا

بدست معتز ملعون در انتها كردى

براى حفظ متاعِ دو روزه دنيا

تو باب، در همه جا، سبّ اوصيا كردى

به بغض آل على راه كربلا بستى

جفا به زائر وسلطان نينوا كردى

براى عُسرت و آزار زائران حسين

پس از دو قرن عجب ظالمانه تا كردى

چه دستها كه بريدى ز قبر پاك حسين

به زجر و حرمله و شمر اقتدا كردى

يزيد آب بر او بست و تو حَرَم بر آب

به شاه تشنه لبان كار اشقيا كردى

چو بر سرير ولايت نشست خسرو دين

فلك نهاد به درگاه او سر تمكين

بيا كه صبح هدايت دميد و شد تابان

در آسمان ولايت ستاره دهمين

ز نسل احمد مرسل ز دوده حيدر

ز نور فاطمه طاووس باغ عليّين

ز آسمان امامت دميد خورشيدي

كه آفتاب جمالش گرفت روي زمين

به سالكان حقيقت دهيد مژده كه گشت

امام هادي فرمانروا و رهبر دين

ستاره‌اي كه ز انوار چهره، روشن كرد

فضاي كون و مكان را به نور علم و يقين

مه سپهر فضيلت، محيط جود و كرم

شه سرير ولايت چراغ شرع مبين

طليعه‌اي كه ز بهر طواف شمع رُخش

گشوده بال چو پروانه جبرئيل امين

شهنشهي كه شهان پيش خاك درگاهش

كشيده دست ز تخت و كلاه و تاج و نگين

مهي كه بهر تماشاي آفتاب رُخش

نشسته در صف گردون ستارگان به كمين

سُرور سينه زهرا، سليل ختم رسل

نهال گلشن طاها و روضه ياسين

به پيش تربت پاكش دم از بهشت مزن

كه خاك اوست مصفّاتر از بهشت‌ برين

ضمير اهل يقين از صفاي او روشن

دهان اهل ادب از كلام او شيرين

رُخش طليعه آيات كبرياست بخوان

صفات ذات خدا را از آن خطوط جبين

چو دُرّ لئالي طبعش به گوش دل آويز

كه طبع اوست گرانمايه گنج دُرّ ثمين

شهي كه حكم ولايش ز بامداد ازل

نوشته كلك قضا بر صحيفه تكوين

حصار علم و يقين شد به دست اوستوار

كتاب فضل و شرف شد به نام او تدوين

"رسا" چو خواست كه دفتر به زيور آرايد

نموده نامه به نام مباركش تزيين

ازحرف لبت بزن ولی شعر بگو

ازتاب وتبتبزن ولی شعر بگو

حالا که به مولای تو توهین شده است

ازنان شبت بزن ولی شعر بگو

پس عرض ارادتت چه شد ای شاعر؟

آن شور وشهامتت چه شد ای شاعر؟

امروز به مولای تو توهین کردند

اظهار برائتت چه شد ای شاعر؟

هرچندکه گفته ی توکاذب باشد

شیطان به تو وکار تو راغب باشد

توخون به دل یوسف زهرا کردی

پس ریختن خون تو واجب باشد

آن روز از کبوتر زخمی پری نبود

خورشید فاطمه که به این لاغری نبود!

شد مثل مادرش به خدا راه رفتنش

فرقی که داشت این که جوان بستری نبود

آیا دلیل غصّه ی او زهر بوده؟ نه

از آن شراب، دردسر بدتری نبود

یک بی حیا و ظرف شراب و امام بود

اما به لعل لب، لب چوب تری نبود

یک شهر دشمن از همه جانب ولی دگر

چشم طمع که در پی انگشتری نبود

آنجا کشنده بود که در پیش دختران

می زد یزید چوب،… وَ آب آوری نبود

ای کاش در مقابل چشمان خواهری

رأس بریده داخل طشت زری نبود

فریاد می کشید صدای گرفته ای:

بابا محاسن تو که خاکستری نبود!

وای از غروب شام غریبان که ناقه بود

امّا میان جمع، علی اکبری نبود

امام هادی(ع)-مدح

كیستم من شاهكار ملك ذات كبریایم

دهمین مسند نشین از بعد ختم الانبیایم

گوهرى ارزنده از گنجینه‌‏ى جود جوادم

نهمین فرزند دلبند على مرتضایم

مصرعى از شعر ناب عصمت كبراى حقم

هشتمین پرورده‌ى ایمان و صبر مجتبایم

پاسدار پرچم پر افتخار حق پرستى

هفتمین سنگر نشین نهضت خون خدایم

در عبادت فارغ التحصیل درس عابدینم

ششمین زینت فزا از بهر محراب دعایم

در نایابى ز بحر دانش بحراالعلومم

پنجمین گنجینه‌ى اسرار كل ماسوایم

صادق آل نبى را وارث فقه و اصولم

چارمین استاد دانشگاه تكوین ولایم

وارث موسى بن جعفر در مسیر پایدارى

سومین نور دل آن پیشواى مقتدایم

محور چرخ زمانم، حجت روى زمینم

دومین گل از گلستان على موسى الرضایم

در مسیر حق پرستى بعد آباء گرامم

اولین هادى خلق بعد از مصباح الهدایم

در شجاعت بى قرینم، در سخاوت بى نظیرم

حق پرستان را حبیبم، دردمندان را دوایم

من وصیم، من ولیم، من نقیم، من سخیم

زانكه همنام على معنىِ، هاى هل اتایم

آیه‌ى تطهیر را مصداق و از امر الهى

آیه‌اى از شاخصار نصِ نون اِنّمایم

غم مخور (ژولیده) فردا پاى میزان عدالت

شافعت در نزد حق هنگام پاداش و جزایم

امام هادی(ع)-مدح و مناجات

آستان خدا کمال شما

هفت پرواز زیر بال شما

با شما می شود به قرب رسید

ای وصال خدا وصال شما

گاه با آدم و گهی با نوح

بی زمان است سن و سال شما

مثل جبرئیل می شود بالم

با همین غوره های های کال شما

روزگاری ست در پی دلم آید

گر چه نا قابل است مال شما

بال ما را به آسمان ببرید

تا خداوند لا مکان ببرید

هر کسی تو را سلام کند

به مقام تو احترام کند

کاش در صحن سامرات خدا

تا قیامت مرا غلام کند

پر و بال کبوترانه ی من

در حریم تو میل دام کند

هر که بی توست واجب است به خود

خواب احرام را حرام کند

بر دلم واجب است بعد طواف

عرض دین محضر امام کند

نیمه ی ماه حج که شد باید

شیعه در محضر شما آید 

ای مسیحای سامرا هادی

آفتاب مسیر ما هادی

علی بن محمد بن علی

نوه ی اول رضا هادی

نیست جز دامن کرامت تو

پردهٔ خانهٔ خدا هادی

ذکر هر چهارشنبه ام این است

یا رضا یا جواد یا هادی

به ملک هم نمی دهم هرگز

گریهٔ زائر تو را هادی

یک شبی را کنار ما ماندی

سر سجاده جامعه خواندی  

تو دعا را معرفی کردی

مرتضی را معرفی کردی

با فراز زیارت سبزت

راه ما را معرفی کردی

مرتضی و حسین و فاطمه و

مجتبی را معرفی کردی

نه فقط اهل بیت را بلکه

تو خدا را معرفی کردی

سامرایت غریب بود اما

کربلا را معرفی کردی

با تو ما مرتضی شناس شدیم

تا قیامت خدا شناس شدیم

ریشه های محبت ما تو

مزرعه های سبز دنیا تو

خواهش سرزمین پائین من

اشتیاق بهشت بالا تو

گاه ابلیس می شوم بی تو

گاه جبریل می شوم با تو

من نمی دانم این که من دارم

به تو نزدیک می شوم یا تو

چه کسی از مسیر گمراهی

داده ما را نجات؟... آقا تو

تو مرا با ولایتم کردی

آمدی و هدایتم کردی

دل من در کفت اسیر بود

به دخیل تو مستجیر بود

گر شود ثروتم سلیمانی

باز هم بر درت فقیر بود

شکر حق می کنم صدای بلند

حضرت هادی ام امیر بود

آبرو خرج می کنی بس که

کرم سفره ات کثیر بود

شب میلاد تو به ذی الحجه

مطلع شوکت غدیر بود

ریشه ناب اعتقاد علی

پسر حضرت جواد علی

دوست دارم گدای تو باشم

سائل دست های تو باشم

مثل بال و پر کبوترها

دائماً در هوای تو باشم

دوست دارم که از زمان ازل

تا ابد خاک پای تو باشم

نیمه شب های ماه ذی الحجه

زائر سامرای تو باشم

یا دعای قنوت من باشی

یا قنوت دعای تو باشم

 ما فقیریم سفره ای وا کن

سامرایی حواله ی ما کن

با تو این عقل ها بزرگ شدند

اعتقادات ما بزرگ شدند

پای دل های شیعیان آن قدر

گریه کردید تا بزرگ شدند

با نگاه تو با محبت تو

اِبن سکّیت ها بزرگ شدند

خوب شد بچه های هیئت ما

پای درس شما بزرگ شدند

بچه های قبیله ما با

کربلا کربلا بزرگ شدند

بی تو دل های ما بهار نداشت

مثل یک شاخه ای که بار نداشت

امام هادی(ع(-مدح و شهادت

ای چارمین علیِ ولی و دهم امام

وی بر فراز عرش ولایت تو را مُقام

آه، ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی

خورشید و ماه آینه‌دار تو صبح و شام

خصمانِ تو که یکسره خصم ولایتند

انداختند سنگ شقاوت تو را به جام

می‌خواستند تا تو نباشی و بستُرند

از لوح روزگار تو را نقش هر چه نام

پس زهر سینه‌سوز به کام تو ریختند

پس تیغ کینه‌ساز کشیدند از نیام

)هرگز نمیرد آن‌که دلش زنده شد به عشق(

ای زنده همیشه و ای جان مستدام

ای با همه جوانیِ خود آن چه خضر دید

در آینه پدید، تو دیده به خشت خام

ای رهنمای گمشدگان، هادی البشر

وی این لقب به نام تو ظرفیتش تمام

ماییم و زخم‌های گرانی که تا ابد

در سینه‌های‌مان نپذیرند التیام

زخم عمیق سینۀ سوزان کربلا

این خون‌چکان که تازه نماید علی‌الدوام

ماییم و انتظار، اماما، که کی کِشَد

از آستین، نوادۀ تو تیغ انتقام

امام هادی(ع)-شهادت

همین که در تنش زهر شب افتاد

امام هادی از تاب و تب افتاد

چو وارد کردنش در بزم شادی

به یاد عمه جانش زینب افتاد

امام هادی(ع)-مدح

الهی صبغه ی ارشادیم ده

اسیر نفسم و آزادیم ده

نمی گویم که غم یا شادیم ده

تولای امام الهادیم ده  

امام هادی النقی(ع)-محکومیت توهین ها

یک عده مسلمان زبانی هستند

 یک عده ی دیگر آسمانی هستند

 آنان که به اهل بیت توهین کردند

 از نسل فلانی و فلانی هستند

  ×××

بر شمع شب تار کسی پُف نکنم

 در پیش رُخش صحبت یُوسف نکنم

 هر کس که عدوی حضرت هادی شد

 نامردم اگر به صورتش تُف نکنم

امام هادی(ع)-مدح

نمی خواهد غلامی و ندیمی

 برقصان پرده ها را با نسیمی

 خودت در آسمان ها دست داری

 خودت در باد و باران ها سهیمی

 نگاهت رام کرده شیرها را

 تو ای با هر چه در عالم صمیمی

 بگو با من حدیثی از غمت را

 عطایم کن دلی عبدالعظیمی

 گرفتم نان و خرمای غزل را

 علی هستی و من بچه یتیمی

 ...

 همیشه در خیالم سیب دارم

 که نیمی مهدی و هادی است نیمی