اشعار شهادت امام علی النقی الهادی (ع)

امام هادی النقی(ع)-مناجات و شهادت

مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند

وقت آن است كه عشاق به منزل برسند

هادی راه تو هستی و یقیناً بی تو

ناگزیرند از آغاز به مشكل برسند

رهروان از تو و از جامعه تا بی خبرند

كی به درك قلم و قاف و مزمل برسند

واجب دین خدا بودی و تركت كردند

در شتابند به انجام نوافل برسند

در جهان حاكم جبار فراوان دیدیم

كه بعید است به پای متوكل برسند

سامرای تو مدینه ست مبادا یك روز

صحن های تو به ویرانی كامل برسند

با هم از غربت و داغ تو سخن می گویند

شاعرانی كه به درك متقابل برسند

واژه ها كاش كه از سوی تو الهام شوند

تا به این شاعر آشفته ی بیدل برسند

با خرد شدن ز زر بها کم نشود

با پف ز دهان نور خدا کم نشود

هر چند که سامری حسادت ورزد

از شوکت شاه سامرا کم نشود

از سید علی احمدی

چون شیر به پرده زیر فرمان بشویم

یا شیر قفس بر او نگهبان بشویم

با همت خویش و منت او شاید

اندازۀ شیرها مسلمان بشویم
از سید علی احمدی

آقا از اینکه اینهمه تنها شدی ببخش

از اینکه خرج مردم دنیا شدی ببخش

مظلومی مقام تو تقصیر دشمن است

اما غریب بین احبّا شدی ببخش...

تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم

مظلو م بی وفا شدن ما شدی ...ببخش

تقصیر ماست حُرمتتان را شکسته اند

زخمی بی تفاوتی ما شدی ببخش

هرکه را آسمانی اش کردند

در نگاه تو فانی اش کردند

هرکسی را که عطر و بوی تو داشت

غرقِ در مهربانی اش کردند

در بهشت خدا محبّ تو را

لایق حکمرانی اش کردند

و سپس عاشق ولایت را

تا ابد جاودانی اش کردند

از سبوی تو هرکسی مِی زد

مست آئینه خوانیش کردند

هر نبی را جدا جدا اوّل

پای درس تو فانی اش کردند

هرکسی را لیاقتی دادند

خرج دلبر جوانی اش کردند

با نگاهت دوباره زنده شدیم

تو نظر کرده ای که بنده شدیم

عشق سرمست دلربایی توست

عاشق جلوه ی خدایی توست

جـبرئیل آفـریـدن ای آقـا

ذرّه ای از هنرنمایی توست

ریزه خوار قدیمی ات حاتم

شغل حاتم فقط گدایی توست

از نگاه تو کفر می لرزد

این همان ارث مرتضایی توست

از دم تو مسیح جان گیرد

لیک عیسی خودش فدایی توست

کربلایی، مدینه ای، حاجی ست

هر محبّی که سامرایی توست

مست جام توایم یا هادی

ما غلام توایم یا هادی

دست خالی منم، کریم تویی

روح رحمان و یا رحیم تویی

فخر دارم به آسمان و زمین

چون امیر من از قدیم تویی

پیش دریای علم جاویدت

همه جاهل، فقط علیم تویی

عرش حق اعتبار دارد چون

ساکن کوی آن حریم تویی

بهر ایران بس است، استادِ

شاه عبدالعظیم تویی

تو کلیمُ اللَه از تبار علی

گفت موسی فقط کلیم تویی

کی شود شیعه ی شما گمراه؟

راه ایمان مستقیم تویی

با تو من تا خدا سفر کردم

با تو از لامکان گذر کردم

جامعه یک حدیث ناب تو بود

جامعه بهترین خطاب تو بود

هر سلامش معارفی کامل

این قدیمی ترین شراب تو بود

هست قرآن کتاب ختم رسل

به خدا جامعه کتاب تو بود

جامعه کٌُنهِ معرفت سازی است

این زیارت در احتساب تو بود

پشت چشمان تو بُود خورشید

پس طلوع از پس نقاب تو بود

سحری من خدا خدا کردم

لحن لبیک حق جواب تو بود

جامعه، نافله و عاشورا

از وصایای مستجاب تو بود

هادی فاطمه دعایم کن

متّقی در ره خدایم کن

هرکه در این سرا ولایت داشت

از ولای شما روایت داشت

هرکسی در مسیر ایمانش

به خدا از شما هدایت داشت

مورد لطف حضرت زهراست

دلت از هرکسی رضایت داشت

تا خدا رفت و رستگارش کرد

هرکه را چشم تو عنایت داشت

در مسیر عبورتان آقا

ملکی پر به زیر پایت داشت

بهر بخشیدن تمام بشر

خاک پای شما کفایت داشت

دست خالی نرفته هرکس که

سفری سوی سامرایت داشت

طالب عزّت و سرورم من

با شما انعکاس نورم من

می رسد بوی حضرت هادی

عطر گیسوی حضرت هادی

قبله ی عاشقان و سرمستان

خم ابروی حضرت هادی

شیر هم صید می شود بین

پیچشِ موی حضرت هادی

ماه شرمنده می شود نزد

رخ مهروی حضرت هادی

در گلستان یار، شد مهدی

گل خوشبوی حضرت هادی

فخر دارد به باغ های بهشت

تربت کوی حضرت هادی

هرکه را فیض طاعتش دادند

می ناب شهادتش دادند

حرف تو حرف ناب ایمان است

همه اش آیه های قرآن است

آن ولایت که گفته ای آقا

مرکز ثقل آن در ایران است

انقلابِ ولاییِ ایران

همه از التفات جانان است

لقب شیعه ی حقیقی ِ تو

به خدا لایق شهیدان است

گشته بیدار امّت اسلام

این همان وعده ی امامان است

دشمنی با گناه و استکبار

پر پرواز هر مسلمان است

هرکه تهدید می کند ما را

بی گمان در مسیر شیطان است

کاش می شد شهیدتان باشم

تا ابد رو سفیدتان باشم

گردش روزگار دست شماست

در خزان هم بهار دست شماست

من گرفتار سامرا هستم

اذن دیدار یار دست شماست

آبرو دارم از محبّت تو

هادیا، اعتبار دست شماست

ضرب شصتی نشان دشمن ده

یا علی ذوالفقار دست شماست

ای چهارم علی ز آل علی

کوثر خوشگوار دست شماست

بیقرارم تو التیامم ده

در دو عالم قرار دست شماست

شکر حق سائل شما هستم

روزیِ بی شمار دست شماست

من نمک گیر سفره ات هستم

از سبوی ولای تو مستم

يا امام هادي(ع)

نقی!نامی که فخر آسمان است

تلفظ کردنش حظ دهان است

ز القاب امام هادی ماست

امامی که عزیز شیعیان است

امام قد بلند ماهرویی

که جد حضرت صاحب زمان است

نقی یعنی تو پاکی! پاک تر از...

همان آبی که در جنت روان است

نقی چون مظهر پاکی ست... نامش

برای قرن آلوده گران است

به نام مادرش سوگند... زهرا!

همان که صبح چشمش جاودان است

نخواهد از نفس افتاد این عشق

که از هادی به قلب عاشقان است

به کوری دو چشم آن حقیری

که از فرط حقارت بد دهان است

به هر دیوار این دنیا نوشتیم:

"نقی زیباترین نام جهان است"

(وحیده افضلی)

امام هادی النقی(ع)-مدح و مناجات

بر سوى اهل عالمین، اى كه سحاب رحمتى

جهان كویر تشنه و، تو ابر پر كرامتى

جلوه‏ ى كامل خدا، منشا چشمه ‏ى هدى

گم شدگان خسته را، تو پرچم هدایتى

كسى كه مى‏ كند سفر، به هر كجا و هر طرف

رسد به كعبه‏ ى وصال، اگر كنى اشارتى

نماز قلب عاشقان، راز و نیاز عارفان

رمز مناجاتى و هم، قبله و باب حاجتى

تویى على چهارمین، بین ائمه هادیا

تو امتداد عترت و سلاله ‏ى نبوتى

عهد ولایت دلم، زیارت جامعه ‏ات

به روز بى كسى من، تو صاحب شفاعتى

آقای سامرا که سلامم به محضرش

آتش زبانه می کشد از دیده ی ترش

یک عدّه نانجیب که توهین نموده اند

بر ساحت مقدّس و نام مطهّرش...

...آزار داده اند دل اهل بیت را

طوری که آه می چکد از قلب مادرش

در گوشه ای نشسته فقط گریه می کند

 یعنی که نیست جز غم و اندوه، یاورش

از معجزات زهر بُوَد این که دم به دم

خونابه می چکد ز نفس های آخرش

پای پیاده ... نیمه ی شب ... کوچه ... آه آه

با این حساب خورده زمین جسم لاغرش

او را اگر چه نیمه شب از خانه برده اند

امّا دگر خمیده نشد قدّ همسرش

تا این که دید در وسط بزم عیش و نوش

جام شراب چیده شده در برابرش

در ذهن خویش خاطره ای را عبور داد

افتاد یاد لعل لب جدّ اطهرش

بزم شراب ... تشت طلا ... چوب خیزران

می زد یزید بر لب او پیش دخترش

نزدیک بود تا که کنیز کسی شود

رنگش پرید و زد گره ای زیر معجرش

صدای زمزمه ی جامعه کبیره ی توست

که چشم ها همه اشک و نگاه خیره ی توست

هر آنکسی که در امواج عشق افتاده

برای عرض ادب در پی جزیره ی توست

کلاس درس محبت کلامکم نور است

اگر محب علی گشته ایم سیره ی توست

شما که محبط وحیید و معدن رحمت

تمام دار و ندارم غم عشیره ی توست

میان صحنه ی محشر شفاعتی بکنید

صدای زجه ، صدای غلام تیره ی توست

کنار ذره ای از ناخن شما باید

تمام ناقه ی صالح به سجده در آید

قدم زدی به مسیر مدینه ، سامرا

به جاده های کویر مدینه ، سامرا

تمام غربت چشم تو را شهادت داد

مناره های منیر مدینه ، سامرا

چه زخم ها که به قلب شما زدند آقا !

ستمگران حقیر مدینه ، سامرا

دوباره روز دوشنبه چه نحس می آمد

به سمت شهر فقیر مدینه ، سامرا

برای مادر خود گریه می کنید انگار

بنال مرغ اسیر مدینه ، سامرا

برای بانوی پهلو شکسته ی حیدر

برای صورت نیلی حضرت مادر

دوباره اشک غزل های منزوی ای وای

شراره می چکد از چشم مثنوی ای وای

شکست حرمت گنبدطلای سامرا

شکست بغض فضاهای معنوی ای وای

اگر چه منزلتت خدشه بر نمی دارد

دچار زخم جسارات می شوی ای وای

شما کجا و زمین گدا نشین مسیر

شبیه عمه به ویرانه می روی ای وای

بمیرم از چه پس مرکب سیاهی ها

کنار مردم این شهر می دوی ای وای

برای گریه کنانت اگر جسارت نیست ،

بگو که زخم روی ناخن شما از چیست ؟؟!

به دور مرقدت امشب ملایکه دارند ؛

بررای غربت چشمانت اشک می بارند

چقدر بی خرد است آن عدو نمی داند

درندگان به کف پات سجده می آرند

به سوی بزم شرابت کشند اما شام

امان ز مردم پستی که بین بازارند

برای دیدن سرها هجوم آوردند

جماعتی همه رفتند سنگ بردارند

به سمت بزم شراب این صدای گریه ی کیست ؟

صدای شیهه ی شلاق های دربارند

صدای گریه ی زهرا ، قرائت قرآن

صدا صدای تلاقی خیزران ، دندان !!!

روحي فداک حضرت خورشيد بي نقاب

عاليجناب ، حضرت هادي مستطاب

ما را قبول کن تو به شغل کبوتري

بر روي بال خسته بزن مهر نوکري

اصلا بساط نوکري ام را رديف کن

آقا رداي حيدري ام را رديف کن

اصلا بيا اجازه بده دلبري کنم

من بند کفشتان بشوم سروري کنم

يا ابتداي درب ورودي اين حرم

با حکم پادري شدن از عالمي سرم

در بين کفشداري تان جايمان بده

بر اين گداي کنج حرم آب و نان بده

اي باعث تلالو خورشيد گنبدت

پاينده باد زنده و جاويد ، گنبدت

پلکي بزن اجازه بده وقت بارش است

رنگين کمان به سمت تو در حال کرنش است

بر سينه مهر خادمي افتخاري است

لب تر کني فدا شدنم انتحاري است

لب تر کني زمين و زمان را درو کنم

من قطع نامه هاي جهان را وتو کنم

در کهکشان راه تو سياره ميشويم

از آب حوض صحن تو ميخواره ميشويم

محدوده ي حکومت تان کل خلقت است

سينه زدن براي شما اوج لذت است

باید براي بردن نامت وضو گرفت

بايد ز خاک پاي شما آبرو گرفت

نام کبوتران حرم جبرييل بود

با شه پر شکسته به گنبد دخيل بود

با جرعه هاي جامعه ات مست مي شوم

يعني که شيعه اي تک و يکدست مي شوم

ته مانده هاي سفره ي تو رزق عالم است

دم خورده هاي نان شبت خرج حاتم است

روحي فداک ، طاهر والطهر متقي

نفسي لک الوقاء ، يا ايها النقي

امام محمد تقی(ع) :
جوادی معدن جودی محمد
تو عطری عنبری عودی محمد
ولای تو سراسر منفعت ها
کلان و بی کران سودی محمد
تقی و متقی ، ای اهل تقوا
فقیهِ کودکی بودی محمد
به خشکی ِ دلِ اهل محبت
مثال چشمه ای رودی محمد
تنیده بر تنم رختِ ولایت
تو تاری رشته ای پودی محمد
چه زیبا خالقت خَلقَت نموده
مرا هم اینچنین عبدَت نموده
تو دادی بر رضا جانی دوباره
ز کوثر ابتری خوانی دوباره
شده کور از قدومت چشم کفار
شود بدخواهتان فانی دوباره
مریدانت چنین احوالشان بود
رسند بر اوج ایمانی دوباره
غلامم مخلصم عبدم مریدم
بنه بر سفره ام نانی دوباره
خریدِ حرزِ تو گشته چه رایج
کرم کن بر گدا باب الحوائج
دو گنبد میکنند معنا طلا را
چگونه سر کنم من این بلا را
مریضِ روحی ِ عشق تو گشتم
خریده کاظمین این مبتلا را
ز دوری شما قلبم حزین است
بباران بر دلم نورِ جلا را
کنار کاظمین نام حسین است
کجا بین میکشند اینها دلا را
خداوندا دوباره قسمتم کن 
ببوسم خاک پاک کربلا را
عجایب در تمام عالمینیم
جمیعاً ما همه مست حسینیم
 

نقی ای دهم امامم برسد به تو سلامم
که دراین سرای عشقت من بی نوا غلامم

تو امام خردسالی ولی در اوج کمالی
بی جواب نمانده هرگز برای شما سؤالی

نتوان ز تو نگفتن قدرتت هرگز نهفتن
پیش پای تو چو موسی کلِ ساحران بیفتن

دل ما پیشت اسیره جای دیگه ای نمیره
کرمت بسی عظیمه مثل جامعه کبیره

حق به تو داده سزایی آگه از قدر و قضایی
پسر امام جوادی نوه ی امام رضایی

سومین ابوالحسن جان بیش از این مرا مرنجان
بده سامرا نشانم تا که هست بر این بدن جان

مزار دو تا حبیبه سامرا حالش عجیبه
ایشااله بری ببینی که شیعه چقدر غریبه

بسه این همه جدایی گل فاطمه کجایی
داره کم کم میشه تیره قلبامون اگر نیایی

گوش کنید میاد صدایی دلای مست و هوایی
بگیرید ذکر حسینُ تا بشید کرببلایی

به خدا ،خدا میدونه دنیا رو کردی دیونه
هرجا که قدم بزاریم همونجا دار الجنونه 

مادرم بشه فداتون پدرم غلام سیاتون
خودمم بشم الهی خاک پای نوکراتون

علی صمدی

ذوق و شوق و طراوت ام با تو

رونق شعر هیئت ام با تو

هرچه باشد من از تو میگویم

سربلندی و عزت ام با تو

خواندنی بود خواندنی تر شد

خط به خط حکایت ام با تو

با نگاهت مرا مسلمان کن

کافرم من هدایت ام با تو

رنگ و بوی خدا گرفته به خود

لحظه های عبادت ام با تو

ضامن عاقبت به خیری من

گره خورده سعادت ام با تو

دوم ابن الرضای این عالم

پای میزان ضمانت ام با تو

تا قیامت غلامی ات بامن

در قیامت شفاعت ام با تو

رحمة الله واسعه هادی

گل خوشبوی "جامعه" هادی

با دعایت دعا رسید به ما

با دعایت بها رسید به ما

از غبار رسیدن ات آقا

مثل امشب دوا رسید به ما

با نگاهت جهان به وجد آمد

از قدومت صفا رسید به ما

شک ندارم کفیل ما هستی

از تو نان و نوا رسید به ما

کرمت نیز روزی ما شد

جود و لطف و عطا رسید به ما

از ازل "مقتدا" رسید به تو

از ازل "اقتدا" رسید به ما

در کنار تو هر چهارشنبه

"یاجواد" "یا رضا" رسید به ما

حجت الله ای ولی خدا

تا رسیدی خدا رسید به ما

مانده ام که غلامی در تو

در دوعالم چرا رسید به ما؟؟

مانده ام که محبتت اصلا

ماه من - کی ؟ کجا؟ رسید به ما

شکر حق بین مردم دنیا

نوکری شما رسید به ما

در مسیر تو ام خداراشکر

من فقیر تو ام خداراشکر

در هوایت مرا هوایی کن

با نگاهت مرا خدایی کن

گره افتاده است به کار من

فارج الهم گره گشایی کن

توکه آقا هوای من داری

تا نخوردم زمین دعایی کن

بدم اما مس وجودم را

با نگاهی بیا طلایی کن

مانده ام بین این دوراهی ها

راه بلد باز رهنمایی کن

دست کم از کریم نداری تو

سائلم- آمدم - عطایی کن

علی بن محمد بن علی(ع)

این دلم را تو مرتضایی کن

روی لطفت حساب وا کردم

صف محشر مرا صدایی کن

همه را برده ای حرم آقا

پس مرا نیز سامرایی کن

بعد از آن هم اگر صلاحم هست

یک شب جمعه کربلایی کن

داده ام دل که دلبرم باشی

همه جا سایه ی سرم باشی

از تو عالی جناب میگویم

از تو ای مستطاب میگویم

تانفس هست از فضائل تو

بی حساب و کتاب میگویم

وای بر عقل ناقص من که

پیش آب از سراب میگویم

من کجا مدح ناب تان؟؟ اما

هرچه باشد صواب میگویم

از عنایات بی حد تو وَ از

ستم بی جواب میگویم

از غم و غصه هایت آقا و

حال و روزی خراب میگویم

از نم دیده های بارانیت

جگرت شد کباب - میگویم

عذرخواهم اگرکه آقا از

تو و بزم شراب میگویم

عذرخواهم گریز میزنم و

از سر آفتاب میگویم

از می و تشت و خیزران و لبی

از اسیرو طناب میگویم

مست لایعقلی که بد میزد

گاه بر تشت هم لگد میزد

ای ازغم تو بر جگر سنگ شراره

وی در همه ی عمر ستم دیده هماره

سنگینی ِ اندوه تو از كوه فزون تر

غمهای فراوان تو بیرون زشماره

كی مثل تو در حبس ستم بازوی بسته

بر قبر خود از جور عدو كرده نظاره

تو آیه ی تطهیری دشمن به چه جرأت

باجام می خود به سویت كرده اشاره

مظلوم وا  اماما ؛مظلوم وا  اماما

مسموم وا اماما، مسموم وا اماما

ازهجر تو باید كمر كوه شود خم

جایی كه گریبان ولایت شده پاره

تا ماه جمالت به دل خاك نهان شد

بر چهره زچشم حسنت ریخت ستاره

از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود

كز زهر زپا تا به سرت سوخت دوباره

مظلوم وا  اماما ؛مظلوم وا  اماما

مسموم وا اماما، مسموم وا اماما

ای كعبه ی دل كوی تو یا حضرت هادی

وی قبله ی جان روی تو یا حضرت هادی

تو اختر برج نبوی شمس هدایی

ماه علوی،آینه ی حسن خدایی

فرمانده ی ملك قدر و عشق رضایی

آری تو علی بن جواد اِبن رضایی

فریاد كه زد زهر ستم شعله به جانت

افسوس كه مسموم شدی چون پدرانت

صد آه و ز تن رفته برون تاب و توانت

سوزد جگرم بر تو و غمهای نهانت

من آبرو از خاك دره سامره دارم

من خاطره ها از سفره سامره دارم

من جلوی طور از شجره سامره دارم

من عشق دو قرص قمره سامره دارم

مظلوم وا  اماما ؛مظلوم وا  اماما

مسموم وا اماما، مسموم وا اماما

روح عالم،اسم اعظم

دل به غم دادی،حضرت هادی

عالم سیه پوشه،دلتنگی و داغش

پرپر شده تو فصل غم، گلهای باغش

هر شب روی هم، غم ناله داره

یه باغ پرپر ،آلاله داره

امشب دل شیعه اسیره

تو چنگ بغضی بی اراده

آخه آقمون و کشیدن

 تو کوچه باپای پیاده

روح عالم،اسم اعظم

دل به غم دادی،حضرت هادی

چشمای گریونش،زلف پریشونش

داره حکایت می کنه،از قلب خونش

صداش گرفته،چه نیمه جونه

شبیه عمه، قدش کمونه

از اشک و آهِ بی قراری

باغ نگاش پُر شکوفه است

گاهی به یاد کربلا و

گاهی به یادشام و كوفه است

روح عالم،اسم اعظم

دل به غم دادی،حضرت هادی