بانک اشعار ولادت امام محمد باقر (ع)

ای کوی تو قبله گاه مردم                           همنام نبی امام پنجم
باشد چو قضا ، قدر مطیعت                        هر گاه کنی به او تحکّم
جز جدّ گرامیت محمد                                داری تو به انبیا تقّدم
در مکتب حکمت تو لقمان                          آموخته علم از تعلّم
با دوستی تو می توان بود                         از نعمت خلد در تنعّم
وز قهر خداست دشمن تو                          از نار جهیم در تالّم
هر کسی که به کشتی ولایت                    بنشست چه باکش از تلاطم
از عشق رخت به گلشن شوق                   بلبل به نوا کند ترنّم
هر غنچه که بشکفد ز لعلت                       یاد آور و می کند تبسّم
  ز انوار جمال بی مثالت
   تابان شده مهر وماه و انجم
  ( فراهانی کاشانی)

دوش دیدم قمری زهری جبین                     شاهدی ماه رخ وعرش مکین
طلعتش رهزن خورشید فلک                      طرّه اش رهبر نه چرخ برین
سر وبستان خرد گلبن عشق                     شاهد محفل جان شمع یقین
مخزن گوهر اسرار وجود                             منبع کوثر و انهار معین
واقف و کاشف سرّ لاهوت                           حافظ و شارح قرآن مبین
با هرّ النور مه برج کمال                             باقر العلوم شه کشور دین
باقر العلم که بر مُلک و مَلک                       اوست درکاخ ابد صدر نشین
باقر العلم که در غیب و شهود                     اوست شاهنشه باتاج و نگین
ذاکر و شاکر و هادیش لقب                         شاهد و صادق و برروح الامین
بلبلی نغمه گر ازعالم قدس                       نوگلی سر و قد از خلد برین
قطب ایمان ، شه اقلیم بیان                       مطلع و مجمع قرآن مبین
به سخا قبله ی ارباب کرم                         به صفا کعبه ی اصحاب یمین
محو انوار جمالش خورشید                         خوشه ی خرمن حسنش پروین
درگهش مسکن پاکان جهان                       چاکران حرمش عرش مکین
بنده ی دانش او اهل خرد                           خازن درگه او روح الامین
ز نشان قدم حضرت او                               فخر بر ارش کند خاک زمین
پی آرایش اسرار ازل                                 در فشان گشت ز لعل نمکین
ای بسا گوهر ناسفته که سفت                  زان لب لعل به از درّ ثمین
پند آن بلبل گلزار وجود                               گوش کن گوش و گل وصل بچین
عشق وایمان طلب از مکتب وحی               که بهین گوهر علم است و یقین
ای ملائک چشم و عیسی دم                    رهروی کوی تو جبرئیل امین
ای غلام تو سلیمان جهان                         ای تو  را ملک و ملک زیر نگین
به ثنای تو الهی ز شوق                              بلبلی در چمن خلد برین 

گفت پیغمبر به جابر گر که دیدی آن امام          می رسانی جانبش از من درودی و سلام
آن امام پنجمین است با درایت حلم را           باقر است یعنی کسی که می شکافد علم را
جامع سبطی رسول و نور عین                    مادرش بنت الحسن بابش علی ابن الحسین
مدح عدنان در خور وصف تو نیست                 چون خدا داند که در شان تو چیست
      (عدنانی)

ای آینه ی جمال احمد                               وای نام گرامی ات محمد
سرخیل اوائل و اواخر                                 دریای علوم ، امام باقر
یک جدّ تو شاه کربلا بود                            جدّ دگر تو مجتبی بود
میلاد تو غرّه رجب شد                              لبریز جهان زنور رب شد
گنجینه ی حکمت الهی                             بخشنده تاج پادشاهی
نادیده تو را سلام می داد                          جدّت که سلام حق بر او باد
                                    ای خاک در تو افسر من
                                    وی دیده جابر از تو روشن

بیا به پای دل خود سفر کنیم امشب
زکوچه های مدینه گذر کنیم امشب
خدا به زین عبادش عطیه ای بخشید
بیا تمام جهان را خبر کنیم امشب
بیا سلام و درود و تهیت خود را
نثار این پدر و این پسر کینم امشب
در آسمان ولا مهر و مه هم آغوشند
بیا نظاره شمس و قمر کنیم امشب
دگر به دیدن باغ بهشت حاجت نیست
اگر به باغ ولایت نظر کنیم امشب
برای این که بگیریم عیدی از زهرا
سزد ارادت خود بیشتر کنیم امشب
بپاس مقدم دریا شکاف علم و کمال
زاشک شوق نثارش گهر کنیم امشب
شب ولادت او در مدینه جشنی نیست
بیا زغربت او دیده تر کنیم امشب
تمام فرصت ما وقف خدمت بر اوست
چه حاجت است که کار دگر کنیم امشب
اگر که چشمه ای از معرفت شود پیدا
نهال مهر ورا بارور کنیم امشب
کنار خرمنی از عشق او بیا بنشین
که فکر توشه راه سفر کنیم امشب
بگو به خلق(وفائی) زجای برخیزد
لباس خدمت بر او به بر کنیم امشب

ماه پـرفیض رجب، ماه نبـی، ماه خداست
 ماه توبه، مه رحمت، مه ذکر است و دعاست
 ماه از خــویش بریـدن بـه خـدا پیـوستن
 خرم آن کس که به حق واصل وازخویش جداست
 مـاه میـلاد شـریف دو محمّــد دو علـی
 که پر از جلوۀ مـاه رخشان ارض و سماست

 جمعــۀ اول ایــن مــاه، جمــال ازلــی
در تمـاشـای رخ حضـرت باقـر پیـداست
 دوم مـاه رجـب عیـد بـزرگی دگـر است
 عید میـلاد علـی‌ بـن‌ جـواد بن رضاست
 سوم ماه رجـب آن دهمیـن حجب حـق
 جگرش لختۀ خون از شرر زهـر جفاست
 دهم ماه رجب بـا گل رخسار جـواد
 موج‌زن رایحۀ عطـر ولایت بـه فضاست
 بـارک‌الله کــه در سیــزده مــاه رجـب
 عید میـلاد علـی، مظهر رب الاعـلاست
 کعبـه آغـوش گشـوده چـو گریبـان از هم
 کــه ز قـلب حـرم‌الله، علـی عقـده‌گشاست
 صـاحب‌خانـه نــدا داد کــه ای بنـت اسـد
 خانـه از مـاست ولیکـن متعلـق به شماست
 قـدر و جــاه تــو بـود فـوق مقــام مـریم
 پسـر تـو علـی اسـت و پسـر او عیسـاست
 نجل پـاک تـو امـام است بـه نجـل مریم
 گرچـه او مریـم و عیسـاش پیـام‌آور ماست
 این پسر رکن و مقام است و حطیم و زمزم
 این پسر حجر و حجر، مروه و مسعا و صفاست
 نیمـۀ مــاه رجـب روز وفــات زینـب
 او که دخت علی و مادر صبر است و رضاست
 زینب، آن فاتـح میـدان اســارت کـه هنوز
 زنـده از خطبـۀ او واقعــۀ کــرب‌و‌بـلاست
 شیـردخـت علـی و فاطمـه و اخـت حسن
 که حسین دگـر است و نفسش عاشوراست
 بیست و پنج رجب از بهـر محبان علی
 روز اندوه و غم و ناله و اشک است و عزاست
 روز آزادی زندانــی زهــرای بتـول
 روز قتل خلف حضـرت صـادق، موساست
 گوییـا در دل تـاریـک سیــه‌چـال، هنـوز
 بانـگ العفـو بلنـد از دو لب آن مـولاست
 آن کـه دربـارۀ وی آمـده سـاق مرضوض
 چشم‌ها گر ز غمش خـون بفشانند رواست
 روز بیسـت و ششـم مـاه رجـب داغ پـدر
 بـر دل و بـر جگـر سوختـۀ شیـر خداست
 بـر دل ختـم رســل داغ ابـوطالـب مانـد
 آن کـه ایمـانش فـوق همـۀ ایمان‌هاست
 بیست و هفت رجب است عید بزرگی دیگر
 عید مزمـل و مدثــر و نــور و طاهـاست
 عید بعثـت کـه نبـی رخـت رسالت پوشید
 به! چه عیدیکه به از عید صیام و اضحاست
 عید پــرواز بشــر، عیــد نــزول قــرآن
 عید نابــودی بـت، عیـد تجلای خداست
 بیست و هشت رجب آغاز فراقی‌ست بزرگ
 که حسین‌بن‌علی عازم دشت و صحراست
 کـاروان پسـر فـاطمــه هنگـام سحــر
 سر به کف دارد و عازم به سوی کرب‌و‌بلاست
 عــزم حــج دارد و در اول ره مـی‌بینــد
 قتلگاه است بر او مروه، صفا تشت طلاست
 هم‌قـدم زینـب و عبـاس و علی‌اکبر
 پیش رویش علی و پشت سر او زهراست
 گاه بـر فـرق علـی‌اکبـر خـود می‌نگــرد
 گاه می‌گرید و چشمش به دو دست سقاست
 گاه در سینـه کنـد نوک سنان را احساس
 گاه بیند که بریـده سـر پـاکش ز قفاست
 سر به کف داشتن و تیـر گرفتـن به جگر
 سپـر سنگ شـدن حـج امـام شهـداست
 «میثم!»آن تربت شش‌گوشه بود در بر تو
 وای من! از چه ندیدی حرم یار کجاست؟
  شاعر: حاج غلامرضا سازگار

 دسته‌گل زین‌العابدین، باقـر علم و امام دین
نور دل و دیدۀ حسن، نجل امام المجاهدین

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی

محمّــد اول علـی، مــاه رجــب از تــو منجلی
به مصطفی پنجمین وصی، به کبریا پنجمین ولی

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی

سلام گرم پیمبرت، رسیده از قول جابرت
دخت نبی جدۀ تو ، بنت حسن گشته مادرت

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی

ای سرو جانم فدای تو ورد زبانم ثنای تو
بوده‌ام از روز کودکی تشنۀ جام ولای تو

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی

در شـب عیــد ولادتـت، پــر شده‌ام از ارادتت
سائل کوی توام که تو، لطف و کرم بوده عادتت

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی

خیال تو شمع محفلم، بقیع تو کعبۀ دلم
ثنای تو ذکر دائمم، ولای تو کلِّ حاصلم

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی

ماه نهد سر به خشت تو، علم خدا در سرشت تو
قلـب محبـان فاطمـه بــرگ گلی از بهشت تو

ای مه انجم خوش آمدی
امام پنجم خوش آمدی
********
شاعر : حاج غلامرضا سازگار

ای به تو از خالق داور سلام
از لب جان بخش پیمبر سلام
شمس و قمر را به نسب اختری
نسل امام از پدر و مادری
اختر تابنده ی دانش تویی
بلکه شکافنده ی دانش تویی
دانش کل نقطه ای از مکتبت
علم لدنی سخنی بر لبت
هر نفست باغ گلی از کمال
هر سخنت پاسخ صدها سؤال

به حقّ یا ربّ و     یا باطن و ظاهر
یا مولا أدرکنی        یا حضرتِ باقر
می کنم زمزمه خوش آمدی
دلبر ما همه خوش آمدی
یوسف فاطمه خوش آمدی ، سیّدی
سیّدی ای عزیز فاطمه
******

هر آنچه گویم از    مقام تو هیچ است
نُطق فلک پیش    کلام تو هیچ است
هستی ام به فدای روی تو
من کیم عبد عبد کوی تو
زنده ام ز مِیِ سبوی تو ، سیّدی
سیّدی ای عزیز فاطمه
******
مژده ی میلادت       رسیده از بالا
ای هفتمین معصوم    نور دل زهرا
باقر علم کُلّ عالمی
تشنه را کوثری و زمزمی
رحمت و کرم مجسمی ، سیّدی 
سیّدی ای عزیز فاطمه
********
شاعر:امیر عباسی

آمد آمد حجت داور                         
باقر باقر پنجمین رهبر
دیده حضرت سید الساجدین              
آن شه ملک دین گشته روشن
دیده بگشا ببین چون دل مؤمنین           
آسمان و زمین گشته گلشن
آمد آمد حجت داور                                 
باقر باقر پنجمین رهبر
این محمد بود نجل احمد بود             
نور سرمد بود جان فدایش
عالم عالمین بر نبی نور عین           
لب گشوده حسین بر ثنایش
آمد آمد حجت داور                                 
باقر باقر پنجمین رهبر
این ولی خداست جلوه ابتداست      
پنجمین مقتداست شیعیان را
منجی و یاور است سید و سرور است           
هادی و رهبر است انس و جان را
آمد آمد حجت داور                                 
باقر باقر پنجمین رهبر

شهر مدینه غرق شادی بود آن شب     
آکنده از بانگ منادی بود آنشب
آنشب شفق آئینه دار لطف حق بود      
چشم انتظار جلوه نص علق بود
آنشب عَلم را عِلم بر بام فلق بود     
شادی کتاب آفرینش را ورق زد
آنشب قلم شمشیر خور ار تیز می کرد   
پیمانه اندیشه را لبریز می کرد
آنشب منادی داد عدل و داد می زد بین زمین و آسمان فریاد می زد
کای اهل عالم ، قلب عالم منجلی شد    
نام محمدصلّی الله علیه و آله زنده از نام علی شد
ماه رجب را عزم جولان ساز گردید    
درهای رحمت بر رخ ما باز گردید
باید سحر شعر طلوع فجر خواند   
بهر سپیده آیه های قدر خواند
اینک شکوه علم را تفسیر باید       
کلک قضا را قدرت تحریر باید
آلاله باید باده در پیمانه ریزد         
گلواژه در مقدم جانانه ریزد
کامشب شب مرگ غم و وقت سروراست  
هنگامه آزادی و میلاد نوراست
جولان جشن پنجمین مولاست امشب  
عید علوم کل مافیهاست امشب
امشب شب پیدایش بحر العلوم است       
آکنده از شور و شعف قلب عموم است
خورشید علم از شهر یثرب سرزد امشب  
ارض و سماء فریاد شادی برزد امشب
ماه جمادی عزم رفتن ساز کرده      
دریای هستی را سراپا ناز کرده
آئینه دار نهضت فرداست امشب          
میلاد پیک روز عاشوراست امشب
هنگامه ی شادی زین العابدین است   
میلاد مسعود امام پنجمین است
آمد بدنیا آنکه نامش جاودانی است       
روشنگر آئین و راه زندگی است
آمد به دینا مظهر یکتا پرستی     
احیا گر دین خدا در ملک هستی
آمد به دنیا تشنه جام محمد صلّی الله علیه وآله
همفکر و هم آئین و هم نام محمد صلّی الله علیه وآله
از کوشش او دین حق پاینده گردد      
از دانش او علم و دانش زنده گردد
احمد به وصفش با علی تفسیر گوید
زهرا زیمن مقدمش تکبیر گوید
شاعر:زولیده نیشابوری

ای آینه ی جمال احمد       
وای نام گرامی ات محمد
سرخیل اوائل و اواخر        
دریای علوم ، امام باقر
یک جدّ تو شاه کربلا بود        
جدّ دگر تو مجتبی بود
میلاد تو غرّه رجب شد               
لبریز جهان زنور رب شد
گنجینه ی حکمت الهی          
بخشنده تاج پادشاهی
نادیده تو را سلام می داد              
جدّت که سلام حق بر او باد
ای خاک در تو افسر من
وی دیده جابر از تو روشن

هلال ماه رجب! نـاز کن بـه ماه تمام
ز یازده مـه دیگر تو را سلام سلام
سلام بر تو که در دامن تـو می‌تـابد
فروغ حسن خدا از جمال چار امام
ولادت دو محـمد، ولادت دو عـلی
کدام ماه، چنینش سعادت است و مقام؟
چه ماه ‌روح‌فزایی که در نخستین شب
امـام پنـجم مـا شـد ولادتش اعـلام
خـدا به فاطمه بنـت حسن گلی بخشـید
که عطر باغِ حسینی از او رسد به مشام
امـام باقـر یعـنی محـمد دوم
امام باقر پنجم وصی خیرالانام
امـام باقـر یعـنی حقیقت قـرآن
امام باقـر یـعنی تـمامی اسلام
امام باقر یعنی بهشت هشت بهشت
مام باقر یعنی نظـامِ هفـت نظـام
امام باقر یعنی امام علم و عمـل
امام باقر یعنی رسول خون و قیام
مگـر امام چـهارم مـدد کـند، ور نـه
که‌ راست زهره که در مدح او کند اقدام؟
ز جان و دل ملک و جن و انس و حور این جا
نفس بـه دوسـتیِ او بـرآورنـد مـدام  
اگر از او نستانند جام در صف حشر
می حلال بهشتی بـه انبیاست حرام
به زائران حریمش در آفتاب بقیع
پـر ملائکه گـردیـده حلّۀ احـرام
ز تشنگی جگرم شعله می‌کشد ساقی
بیا شراب محبّت مرا بریـز به کـام
به غیر بغض عدویش ره نجاتی نیست
به جـز به دوستی‌اش دل نمی‌شود آرام
عجیب نیست اگر در تمـام حادثه‌ها
شود به امر غلامش سمند گردون، رام
به یک اشارۀ او عالمی «زراره» شوند
به یک نظارۀ او خلق، می‌شوند «هشام
ستانده ‌روح، ز گفتار روح بخشش، روح
گرفته علم، ز لب‌های جان فزایش کـام
مگو درِ حرمش بسته روز و شب، که ز عرش
پی زیـارت قبـرش مـلک شـوند اعـزام
نگو چـراغ ندارد ببین که هر شب، ماه
چگونه از حرمش نـور می‌ستاند وام
کمال اوست بـه چرخ کمال، اوج کمال
کلام اوست بـه کلّ علوم، جان کـلام
پنـاه برده بـه درگاه او صغیر و کبـیر
شفا گرفته ز خاک درش ‌خواص‌ و عوام
هنوز پـای بـه ملک وجـود ننهاده
سلام داده محمد بـه آن امـام همام
چهارساله خروشید آن چنان بـه یزید
که شد به دیدۀ او «شام»، تیره‌تر از شام
بـه شاهی دو جهان ناز می کند "میثم"
اگـر غلامِ درش خوانـدش غلام غلام
شاعر:غلامرضا سازگار

نوری آمد وجود من گم شد
چشم من باز پر تلاطم شد
شرشر اشک روی گونه ی من
شد سرازیر و قدر یک خم شد
گریه از شوق چه صفا دارد
شب میلاد نور پنجم شد
اشک اذن دخول ما بود و
در که وا شد دمِ تبسم شد
محرم اهل بیت اگر شده ایم
همه از یک دعای خانم شد
شکر، یا فاطمه و یا فاطر
شکر، هستم غلام تو باقر
در رحمت دوباره وا شده است
میزبان دلم خدا شده است
بار دیگر میان بیت وحی
آیه ی نور رو نما شده است
سجده ام را کسی نماند که ندید
سِرّ توحید بر ملا شده است
دسته های فرشته می بینم
در مدینه برو بیا شده است
پشت یک خانه ای شلوغ شده
خبری بین کوچه ها شده است
رنگ پنجم به روی بوم آمد
حضرت باقر العلوم آمد
نذر چشمان تو جوانی من
به فدای تو زندگانی من
زیر پایت بگو که سر بزند
هر کسی خواست از نشانی من
عرض تعظیم پیش قد تو شد
علت قامت کمانی من
من ندارم که هیچ چیز از خود
همه از توست هستِ فانی من
هست " آقا مرا دعایم کن
از دعاهای آسمانی من
در هوای شما نفس زده ام
غصه ها را ز سینه پس زده ام
تو همان چشمه سار عرفانی
فصل سبز بهار عرفانی
در مقام رفیع اخلاقی
جلوه گاه مدار عرفانی
ای سر آمد به علم و دانش ها
سخنت پر ز بار عرفانی
چه احادیث که به جا مانده
از تو آموزگار عرفانی
قبل تو این چنین ظهور نبود
در میان تبار عرفانی
جایگاه علوم و دانش تو
شاهکاری به آفرینش تو
می شود سائل درت باشم
زائر کوی مادرت باشم
می شود در هوای خاکی تو
پر زنم من کبوترت باشم
می شود در بقیع، غربت محض
سر قبر منورت باشم
اد آن خاطرات کودکی ات
روضه خوان در برابرت باشم
یاد طفلی دو ساله بودن تو
و اسیری خواهرت باشم
معجر عمه های تو بردند
و شما را چقدر آزردند
شاعر:رضا رسول زاده

اول ماه رجب شد جلوه گر ماهی تمام
کآمد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام
اختر چار آسمان و آسمان هفت مهر
یوسف دو فاطمه نور دل خیر الانام
نسل در نسلش همه خیرالورا خیرالبشر
خود امام ابن امام ابن امام ابن امام
مشعل بزم معارف باقر کلّ علوم
کعبه دل قبله ی جان رهنمای خاص و عام
عالم هستی که چون لب بر تکلم وا کند
از دمش جوشد کلیم و از لبش خیزد کلام
شهریار ملک امکان کز تمام ممکنات
ذکر او خیزد هماره فیض او جوشد مدام
در وجود حضرتش کلّ محمد جلوه گر
پیشتر از خلقت نورش محمد داشت نام
گه به نخلستان ورا بیل کشاورزی به دوش
گه به بام آسمان خورشید را گیرد زمام
بی ولای او همه رفتار عالم نادرست
بی وجود او همه طاعات خلقت نا تمام
این عجب نبود که مولانا علی بن الحسین
گیرد از او همچو پیغمبر ز زهرا احترام
با ثواب خلق اگر زاهد ندارد مهر او
دوزخش بادا حلال و جنتش بادا حرام
علم، پای کرسی تدریس او دارد جلوس
معرفت در پیش پای جابرش کرده قیام
تا بود روشن چراغ علم او در سینه اش
روز دشمن شام گردد چون به نطق آید هشام
مکتب من باقریّ و مذهب من جعفری است
نیست جز آنم طریق و نیست جز اینم مرام
مهر فرزندان او مانند جان در سینه ها
نطق شاگردان او چون تیغ برّان در نیام
ای سلاطین را به سوی آستانت التجا
وی خلایق را به دیوار بقیعت ازدحام
باقر آل محمد نجل زین العابدین
جد و باب و مادر و آباء و اجدادت کرام
رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب
ساکنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام
جابر جعفی که بحر دانشش در سینه بود
بود از دریای علمت قطره ای او را به جام
سائل کوی تو تا صبح قیامت مرد و زن
تابع حکم تو تا پایان هستی خاص و عام
گر چه قبر بی چراغت می درخشد در بقیع
چون خدا در قلب مردان خدا داری مقام
این عجب نبود که در بازار علم و حکمتت
راه پیمایی کند یوسف به عنوان غلام
می فروشد ناز، مؤمن بر گلستان بهشت
آیدش بویی گر از خاک بقیعت بر مشام
نی عجب ای کعبه ی دل در همه دوران سال
گر طواف آرد به گرد کعبه ات بیت الحرام
شخص پیغمبر تو را از سوی حق گوید درود
جابر از ختم رسل بر حضرتت آرد سلام
چار سالت بود با تیغ بیان و تیر علم
شام را کردی به چشم پور بوسفیان چو شام
با بیان زنده ات در قصر بیداد یزید
یافت زخم سینه ی آل محمد التیام
تا بگویی نیست جایز در بر ظالم سکوت
بر تمام نسل ها از کودکی دادی پیام
از تو گشته آفتاب علم و ایمان جلوه گر
وز تو باشد مکتب قرآن و عترت را قوام
در کتاب نخل «میثم» سطر سطر و بند بند
وصف تو حُسن شروع و مدح تو حُسن ختام